Voor onze Vrouwen.
De weg der vakbeweging is daar letterlijk van bloed
doortrokken.
Bij schier elke belangrijke staking vallen er offers.
De patroons wapenen de onderkruipers, sturen hun
niets en niemand ontziende jrartikuliere politie-korp-
sen op de stakers af en de konstabels van den staat
doen de rest. Er wordt dan geschoten, gehakt en
gehouwen zonder eenige terughoudendheid en zonder
dat ooit verantwoording wordt afgelegd.
En wee dengene die in handen der korrupte justitie
valtHij is een verloren man. Want de dragers en
handhavers van het Recht zijn er verkocht en ver
knocht aan het kapitalisme en zij doen zonder blikken
of blozen wat dat kapitalisme van hen verwacht.
Men denke slechts aan de zaak van Mayer, Haywood
en Pettibone, ook in dit blad indertijd uitvoerig be
schreven, om te weten dat dit de waarheid is.
Telkens wanneer tegen vakvereenigingsbestuurders
allerhand monsterachtige beschuldigingen worden uit
gebracht, is dan ook de arbeidersbeweging op haar
hoede en laat haar voormannen niet in den steek.
Zoo ging het eveneens met de Mc Namara's. Niet
alleen dat zij ten stelligste bleven ontkennen, de
wijze waarop de zaak werd behandeld versterkte het
geloof aan hun onschuld. Daar was allereerst de
wijze waarop John werd gearressteerd.
De speurder Burns had van den gouverneur van
Californië (in welken staat Los Angelos is gelegen)
een bevel tot inhechtenisneming van Mc Namara
verkregen, maar arresteerde hem te Indianapolis.
Toen hij Mc Namara voor dien rechter te Indianapolis
bracht, verklaarde deze niet anders te kunnen doen
dan Mc Namara over te geven aan de uit Californië
overgekomen politiebeambten, wijl de gouverneur van
Indiana de uitlevering goedkeurde. John Mc Namara
werd daarop met zijn naar Indianapolis overgebrach-
ten broeder en den derden beklaagde Mc Manigal,
van deze stad naar Los Angelos overgebracht. Deze
overbrenging geschiedde zoo geheim mogelijk en
met grooten spoed.
De vakvereenigingen protesteerden met nadruk tegen
de uitlevering van Mc Namara aan Californië, welke
zij als een krasse rechtsverkrachting karakteriseerden,
als een gewelddadige ontvoering en aan het Congres
te Washington werd den eisch gesteld Mc Namara
weder uit Californië naar Indianapolis terug te doen
brengen. Hieraan gaf het Congres geen gehoor, maar
de justitie vond aanleiding een vervolging in te stel
len tegen de detective Burns1, eenige advocaten en een
substituut-officier van justitie wegens ontvoering van
de drie naar Californië overgebrachte gevangenen.
Alleen tegen hooge borgstelling konden Burns en zijn
medebeklaagden op vrije voeten blijven.
Heel de verdere behandeling der zaak leidde er toe,
dat de georganiseerde arbeiders in agitatie kwamen.
In alle deelen der republiek hadden protest-verga
deringen plaats en er werd een fonds van niet minder
dan f 500.000 bijeen gebracht om de verdediging te
bekostigen. In één woordde zaak der Mc Namara's
werd de zaak van de arbeiders-beweging.
Zoo stond het geval, toen eind November plotseling
dei tijding kwam, dat de Mc Namara's bekend hadden
schuldig te zijn
Hun medebeklaagden, Mc Manigal, had eerst be
kend. Hij verklaarde in tal van groote dynamietaan-
siagen betrokken te zijn geweest en deelde mede, dat
hij altijd van John Mc Namara de noodige gelden en
bommen had verkregen om de eveneens door dezen
verstrekte opdrachten uit te voeren.
Toen veranderden ook de Mc Namara's hun hou
ding en erkenden de juistheid der beschuldiging.
De indruk die dit bericht op de arbeiders van
Amerika maakte, is niet te beschrijven. Eerst neer
slachtigheid, dan woede tegen de misdadige bedrie
gers, ten slotte vrees voor groote schade aan de be
weging uitten zich in vergaderingen en pers.
Er wordt verzekerd, dat Samuel Gompers, de leider
van het Amerikaansche Vakverbond', in tranen uit
barstte toen hij van de bekentenis hoofde. Intusschen
heeft genoemd vakverbond, de „American Federation
of Labor", dadelijk alles gedaan om eiken schijn van
medeplichtigheid van zich af te wijzen. In een door
de Federation uitgegeven manifest heet het o.a.
„De gebroeders Mc Namara hebben zelf bekend
de groote misdaad gepleegd te hebben. De onwettige,
on-Amerikaansche wijze waarop ze werden gearres
teerd en weggevoerd door detectives was de voor
naamste reden, waarom de arbeiderswereld aan hun
onschuld geloofde. Geweld, brutaliteiten, vernietiging
van leven en eigendom zijn in strijd met de bedoelin
gen en methoden van de Amerikaansche arbeidersor
ganisaties. Geen belangen worden door toepassing
van zulke middelen ernstiger benadeeld, dan juist die
der georganiseerde arbeiders. Er is geen verontschul
diging voor Mc Namaras misdaad, slechts een vol
doende bestraffing kan voldoening geven. Het zou
een wreede onrechtvaardigheid zijn, de arbeidersbe
weging wettelijk of moreel voor de misdaden van
enkele harer leden aansprakelijk te willen stellen. De
organisaties juichen een onderzoek door de justitie
toe. De misdaad geeft echter een heilzame les. Zij
toont de onmenschelijkheid en ondoeltreffendheid van
Werft abonnees voor „De Moker".
de aanwending van geweld, om onrecht goed te ma
ken en rechten te veroveren. Het optreden der Gebrs.
Mc Namara is in strijd met den goeden naam en de
hooge idealen der arbeidersklasse."
De meest wilde geruchten doen nu de ronde. Zoo
wordt in de burgerpers verzekerd, dat nog wel een
twintigtal vakvereenigingsleiders voor den rechter zul
len worden gebracht, beschuldigd van gelijke feiten
als thans te Los Angelos zijn bekend. Zelfs Samuel
Gompers zou van alles geweten hebben.
Wij moeten afwachten wat daarvan worden zal. Tot
nog toe is voor dat alles schijn noch schaduw van
bewijs aangebracht. Maar ook als er verder niets ge
beurt, is er aan de zaak1 van het proletariaat waarlijk
schade genoeg gedaan. Het prestige der Vakbeweging
is ernstig geschaad en ook de politieke arbeiderspartij
heeft geleden. De sociaal-democraat Harriman, verde
diger der Mc Namara's, zou te Los Angelos vast en
zeker tot burgemeester zijn gekozen. Vier dagen voor
de stemming bekenden zij, en Harriman viel.
Deze ellendige zaak heeft één goede zijde. Zij be
vestigt nog eens onze overtuiging, dat het geweld in
den dagelijkschen vakstrijd geen rol mag spelen; dat
de strijd om verbetering- der arbeidsvoorwaarden
slechts kan worden gevoerd met economische en poli
tieke wapenen.
Daarom kunnen mannen van de soort der Mc
Namara's in de moderne vakbeweging geen invloed
krijgen. Waar klaar inzicht is in het wezen van den
klassenstrijd, hoor en hun misdadige praktijken tot de
onmogelij khei d
Slechts in het half-burgerlijk) verward milieu der
Amerikaansche vakbeweging of in het sabotage-aan-
biddend syndicalisme kunnen zulke typen een leiders
rol spelen.
En waarheen dat voert, is nu weer gebleken. De
bommen van Los Angelos hebben het kapitalisme
onaangetast gelaten, maar zij hebben de arbeiders
beweging t en zeerste geschokt. Ed. P.
Bij de Leege Kleerkast.
De Vrouw. Wat moet ik de kinderen aantrekken als
't koud wordt? 't Jasje van Piet is niet meer te lappen
en zus is heelemaal uit haar mantel gegroeid.
De Man. Wel, vrouw, ik zag gister in de winkel bij
C. een heele voorraad van lekkere warme mantels en
jasjes, voor iederen leeftijd.
De Vrouw. Ja, spot jij maar. O, als ik uit kon zoeken,
dan wist ik het wel. Gisteravond toen ik uit mijn werk
huis kwam, ben ik langzaam door de winkelstraten ge
gaan, ik moest dat alles eens aanzien. Prachtige dingen
zie je er en ik heb m'n keus al gedaan. Maar weet je,
wat gek is, als je de grootste magazijnen ziet, die met
al dat electrische licht, dan lijkt het, of we naar de
zomer gaan, inplaats van naar den winter., 't Zijn allemaal
japonnen met lage halzen, blousen met korte mouwen,
costuums, die meer sluiers gelijken dan kleeren, zoo
ragfijn en zulke zachte kleuren, prachtig om te zien, maar
't is of de menschen naar Indië moeten.
De Man. De rijke menschen leven in goed verwarmde
huizen en in de feestzalen onder de lichtkronen, waar ze
die avondtoiletten dragen, weet men niet wat koude is.
In zoo'n winkelstraat zie je duidelijk, dat niet die dingen
het meest worden gemaakt, die de massa der menschen
het meest noodig heeft, maar zulke dingen het meest,
die de rijksten verlangen.
De Vrouw. Natuurlijk, omdat die het meest betalen
kunnen, omdat ze daar de meeste winst mee maken.
De Man. In het socialisme, waar geen winstmaken
door koop en verkoop zal zijn, zal het precies andersom
gaan. Daar zal men allereerst zorgen, dat de massa der
menschen en kinderen in den winter warme kleeren
heeft, zoo goed als de dieren in de natuur 's winters
een dikker vacht krijgen. Zoolang niet in die behoefte
voorzien is, zal men geen arbeidskrachten besteden aan
uitgaansjurken.
De Vrouw. Dat klinkt als een sprookje.
De Man. Toch is het veel eenvoudiger "dan de toestand
van nu. De menschen van later tijd zullen op dezen
tijd zien als op een samenleving van gekken. Dat van
100 menschen 95 werkten en gebrek leden om aan 5
menschen een leven van overvloed te schenken, dat
zullen ze niet kunnen begrijpen.
De Vrouw, 't Is mogelijk, maar wat helpt ons dat.
Ik vraag maar Hoe vul ik m'n leege kleerkast
De Man. Je kunt je kleerkast niet vullen, maar be
denk diteven leeg als de onze is, zoo leeg is die van
duizenden. Daarom moeten die duizenden zich vast
aaneensluiten. Tegen hun macht is het kapitalisme niet
bestand. Wij socialisten strijden altijd door. Verbeterin
gen veroveren wij, verslechtering houden wij tegen. Als
ge de krant leest, zult ge zien, hoe nu in de Gemeen
teraden onze menschen voorstellen doen tot leniging van
den nijpenden nood. Hoe ze aandringen op het verkoo-
pen van levensmiddelen en brandstoffen tot lagere prijzen
door het stadsbestuur, en op het verhoogen van loonen
voor de arbeiders in stadsdienst. Zoo staan ze steeds
vooraan in den strijd en
Gedenkt trouw den Steunpenning.
De Vrouw. Jullie mannen kunt ten minste strijden,
maar wat kunnen wij. Wij zitten altijd thuis, of werken
ieder afzonderlijk. Alleen Vrouw Zorg houdt ons altijd
gezelschap. Praat me niet van het mooie socialisme. Ik
zie het niet, 't is alles grauw voor mij.
De Man. Als je zoo spreekt, vrouw, dan ontzinkt ook
mij den moed. Och, zeg toch niet dat een vrouw niets
kan. In de partij der sociaal-democraten is plaats voor
man en vrouw. Daar zijn man en vrouw gelijk, daar
steunen zij elkander als goede kameraden. Op beiden
rusten gelijke plichten. Van beiden worden groote offers
verlangd. Want zonder offers en strijd gebeurt er niets.
Geen toovenaar zal onze kleerkast vullen. Niemand helpt
het proletariaat, als het zich zelf niet helpt. Maar dit
geldt ook voor de vrouwen. Blijft niet langer ter zijde
staan, wij hebben de vrouwen noodig. Onze kracht zal
driemaal zoo groot zijn, als zij met ons zijn. Want niet
alleen winnen wij haar eigen krachten, maar de invloed,
die van de vrouw uitgaat op den man, vuurt hem aan,
zoodat hij zijn kracht ziet verdubbelen. En waar man en
vrouw zóó samen één zijn, welk een voorbeeld is dit
voor de kinderen
Zou het niet beter zijn, als we zoo allen samenwerkten
voor de toekomstige kleerkast, en dan niet alleen voor
die van ons zelf, maar van allen, die nu verkleumen, alle
arme kleine kinderen, alle arme ouden, wier aanblik ons
nu pijn doet, dan neerzitten en klagen
De Vrouw zweeg. Zij begon hèt jasje, dat het lappen
niet waard was, op nieuw te verstellen. Maar haar
gedachten zwierven ver weg van dat triestige werk en
's avonds vroeg zij aan haar man, om haar wat voor te
lezen over het socialisme.
M. W.
Zooals gij vrouwen uit bittere ondervinding weet, zijn
de prijzen van de levensmiddelen den laatsten tijd buiten
gewoon gestegen en is het voor de meesten uwer haast
niet mogelijk, er zich door te slaan zonder schulden te
maken. Om aan den noodtoestand tegemoet te .komen,
hebben verschillende gemeenten, coöperaties en particu
liere werkgevers het loon van hun werklieden verhoogd
of hun een toeslag in eens gegeven. Daardoor zijn
sommige groepen van arbeiders een beetje gebaat, maar
er zijn ook nog talloos velen, die deze moeilijke tijden
doorworstelen moeten zonder eenige verhooging. Aan
het overgroote deel der textiel-arbeiders b.v. is alle loons
verbetering door hun machtige, rijke broodheeren ge
weigerd. En gij, vrouwen van textielarbeiders, zijt het,
die onder deze weigering het meest hebt te lijden's nachts
in bed ligt ge te piekeren, hoe ge toch maar een paar
centen kunt uitzuinigen op dit of dat. Er zijn ook nog
maatregelen, die de regeering zou kunnen nemen, om u
een beetje te helpeneen ervan is de opheffing van
de accijnsen op suiker, zout en geslacht.
De meeste vrouwen weten niet eens, dat zij elke
week wel 30 a 40 ct. of meer aan indirecte belastingen
betalen. Op elk pond suiker, dat jullie koopt, hebben
jullie 13 ct. belasting betaald zoo zijn er ook accijnsen
op zout, vleesch en sterken drank. Dat is dus heelemaal
geen belasting naar draagkrachtelk gezin, hoe arm en
ellendig ook, betaalt eraan mee. Zoo kan het voorkomen,
dat een arbeidershuishouden met zes kleine kinderen,
dat van een loontje van 9 gld. in de week moet leven,
meer aan indirecte belasting betaalt dan een ongetrouwde
fabrikant, die een inkomen van 100.000 gld. heeft.
De indirecte belasting drukt hoofdzakelijk op de
kleine inkomens en daarenboven is zij zoo stikum, zoo
geniepig. Als de regeering eens zei, alle gezinnen moeten
per jaar een 20 gld. meer aan belasting betalen, dan
wist zij wel, dat zij in alle arbeiderskringen op fel verzet
zou stuiten. Nu hebben de regeeringen een ander middel
bedacht. Voordat suiker, zout enz. verkocht wordt,
wordt er belasting van betaald en die belasting betalen
dan later de koopers, dat zijn voor het overgroote deel
de arbeiders, later weer aan de handelaren terug en
zoo worden jullie uitgeknepen, zonder dat jullie het
beseft. Men maakt gebruik van jullie onwetendheid, om
jullie de lasten te laten dragen.
Voor eenige jaren heeft de heer Bekaar, een belasting
ambtenaar, uitgerekend, dat de arbeidersinkomens ge
zamenlijk ruim 38 millioen, de gemiddelde' inkomens
ruim 12 millioen en de groote inkomens ruim 1 millioen
aah indirecte belasting opbrachten.
Een arbeidersgezin, dat van f 500 moet leven, betaalt
jaarlijks gemiddeld f 43.50 aan indirecte belasting. Dat
is naar verhouding 3 of 4 maal zooveel als de rijken
betalen. Dit is schandelijk onrechtvaardig. Daarom
willen socialistische partijen afschaffing van dit soort
belastingen.
In verschillende gemeenteraden is den laatsten tijd
de kwestie ter sprake gekomen om met het oog op
den duren tijd de regeering te verzoeken, de accijnsen
op suiker, zout en geslacht voor eenigen tijd te schorsen.
Watergraafsmeer fen Ambt-Almelo zonden een dergelijk
verzoek aan de regeering.
Als in de arbeiders en vooral in de arbeidersvrouwen
sterk het besef leefde, dat opheffing der indirecte be
lastingen hen allen zou helpen in deze moeilijke dagen,
dan zou de kans groot zijn, dat de regeering zwichten
moest voor den drang van de massa. Als gij vrouwen
dat gaat begrijpen, weest dan niet langer lauw en on
verschillig. Kan het jullie soms niet schelen, dat je elke
week 30 a 40 ct. belasting moet betalen Toont dan
Steunt „De Moker" door uwe advertentiën,
