en ook daarna bleef de vriendschap bestaan. Plus een samenwerking in veel projecten, veel exposities en veel, heel veel plannen. In mei 1998 stonden we er. Met een rugzak vol fotoboeken, een hoofd vol ideeën en schoeisel dat berekent was op urenlang lopen. Wij op wandelschoenen, Annette op teenslippers die ze zelfs in de stromende regen bleef dragen. Gemakkelijk leek dat niet. Opvallend wel. Zelfs in New York waar je toch van goede huize moet komen om de aandacht op je te vestigen. Annette had er op haar slippers geen moeite mee. Integendeel. Net als de vorge keren werd het allereerst weer kijken. En genieten. En lopen langs musea en galeries, 's Avonds lagen we uitgeteld in bed.Verzadigd van alle ervaringen, van alle indrukken, de kennismaking met de prachtigste en meest verschrikkelijke dingen, het onbeschrijfelijk hoge tempo, de rusteloosheid van New York. Alleen met de galeries lukte het even niet. Dat lag niet aan de galeries en niet aan de manier waarop we werden bekeken. Maar wie durft zomaar binnen te stappen en te roepen 'Here I am and I want a show in your gallery. Now'. Wij niet. Niet in de kleine, gespeciahseerde galeries, die zich zo overduidelijk richten op een stroming, een cultuur of een tijdperk. Niet in de grote waar zich achter de galeriezalen hele kantoorafdelingen bleken te bevinden met tien of meer mensen achter de terminals; onderdeel van het wereldwijde netwerk van grote namen in de kunst en de kunsthandel. Niets voor ons. Nog niet, althans. Het café op de hoek van Mercer Street was een goed punt om even bij te komen. Mercer Street ligt in Soho, hartje Manhattan, een straat voor winkels, bedrijven en galleries, herkenbaar galleryflag. Waarom dit zo nodig een vlag met gaten moet zijn, wordt nergens duidelijk, maar het feit blijft dat de meeste kunsthuizen juist herkenbaar zijn aan die gaten in de vlag. Meer dan aan de banieren zelf. Na de zoveelste capuccino en de zoveelste aanloop waagden we het er toch maar op. We behoefden vanuit het café de straat maar over te steken naar het prachtige gebouw waarin beneden de Cast Iron Gallery zich afficheerde. De eerste die we zouden binnenvallen. Op slippers. Met onze boeken. En het was raak. RAAK!!!. Meteen al. De ontvangst was vriendehjk en het vertrouwen onmiskenbaar. Voor de galeriehoudster waren we de eerste Hollanders. Drie meiden die de grote stap wilden wagen. Europa kende ze niet. Wel een aantal Europese kunstenaars, waarmee ze in haar van oorsprong op Japanse kunst gerichte galerie, haar horizon had verbreed. Het duizelde ons. We hadden van alles verwacht. Maar niet dit, toen de moed ons keer op keer op keer in de schoenen zonk bij het hoopvol binnenstappen van weer een kunstzaal. De rugtassen met fotoboeken trokken striemen in onze ruggen zonder dat we ze ooit tevoorschijn durfden halen. Laat staan ze te laten zien. En hier zaten we dan. Meer verbijsterd dan verheugd. En pas later, op straat drong het echt tot ons door WIJ GAAN EXPOSEREN IN NEW YORK!!!! Met z'n drieën, in de Cast Iron Gallery, 159 Mercer Street New York. Middenin Soho, hartje Manhattan, in een echte galeriewijk. Eenmaal thuis maakt de euforie plaats voor een ander soort spanning: Wat gaan wij daar laten zien? Hebben wij genoeg tijd om nieuw werk te maken? Hoe krijgen we daar alles op tijd? Hoe maken wij van de opening een echt feest? Hans Paalman, voormalig directeur van het Stedelijk Museum in Schiedam was meteen bereid om de tentoonstelling te openen. Hij kent New York. Het sfeertje en de waarde van de oversteek van het rustige Hollandse cultuurlandschap naar de smeltkroes van Manhattan. Een undergroundgroep uit New York wil dolgraag spelen. De Amazing Stroopwafels eveneens. Dat wordt dus ook een muzikale happening in Mercer Street. Iedereen wil helpen. Iedereen wil mee. Tweeduizend uitnodigingen zijn inmiddels weggestuurd en nog bellen mensen die we hebben overgeslagen. Sorry daarvoor, maar ook zonder uitnodiging is iedereen welkom. Kom naar New York op 27 februari 1999. 159 Mercer Street. Tussen vijf en acht uur 's avonds. Het kan niet missen. Vormgever in goud en zilver Rob van den Ham hedendaagse modieuze sieraden, accessoires en objecten. Restauratie en reparatie 4737151 rn O 30 27 Musis

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Musis | 1999 | | pagina 27