r
iets anders, vindt ze. Haar vondsten zijn meestal niet duur, ook
al moet ze er doorgaans meer voor betalen dan de lokale
kopers. Maar dat hindert haar niet. Ze is zich er van bewust en
realiseert zich dat het uiteindelijk niet om zo heel veel geld
gaat. "Er zijn dan altijd mensen die het onderste uit de kan
willen hebben, en dan gaat het om een euro. Ja, zeggen ze
dan, het is zo'n leuk spel". Moolhuysen moet daar niets van
hebben.
Inmiddels heeft Moolhuysen een grote verzameling ontwerpen
uit de hele wereld. Omdat ze als liefhebber, in tegenstelling tot
de verzamelaar, niet strategisch te werk gaat, is haar
verzameling weliswaar niet compleet, maar van sommige
dingen heeft ze een groot aantal exemplaren. "Laatst was ik in
Berg en Dal in het Afrikamuseum en dan zie ik dat het
museum van een bepaalde ring vier varianten heeft, terwijl ik
er dan veertig heb".
Wat ze mist is een echt museum voor sieraden. En dit gebrek
vormt een probleem voor verzamelaars. Als musea al
belangstelling tonen voor dit gebied dan betreft het meestal
deelcollecties en dan nog van ondergeschikt belang. Als dame
op leeftijd denkt Moolhuysen natuurlijk na over wat er op de
lange termijn moet met haar spullen. "Schenken aan een
museum is nog niet zo eenvoudig, want die willen heus niet
alles hebben. Hun depots zitten vol. Van mij gaat er natuurlijk
veel naar mijn kinderen, maar onder de verzamelaars zijn veel
homoparen zonder kinderen die in plaats van: ooh..., wat
mooi, hoe kom je er aan, zeggen hoe kom je er af?"
"Nee, er is in mijn collecties niet iets dat ik het allermooist
vindt. Het is net als met eten, alles op zijn tijd. Niet te veel van
hetzelfde, afwisseling is belangrijk. Spijt van aankopen heb ik
niet, wel van dingen die ik niet heb gekocht. Toen mijn
kinderen jong waren heb ik ook wel eens dingen niet gekocht,
mijn prioriteiten lagen toen anders. Maar gelukkig kan ik dat
nu soms nog wel aanvullen".
Threes Moolhuysen kwam zo'n 46 jaar geleden vanuit Limburg
naar Schiedam met haar man Theo Moolhuysen, medisch
specialist en al snel geen onbekende in de Schiedamse
kunstwereld. "Als ik in Limburg was gebleven, had ik een
ander leven gehad. Nu blijf ik hier. Een van mijn kinderen
woont hier trouwens en mijn kleinkinderen ook. Limburg is
mijn jeugd. Hier heb ik hier alles".
De Schiedamse galeriehoudster Emmy Miltenburg heeft het
plan opgevat om de liefhebster in haar 81-ste levensjaar met
een tentoonstelling te eren. Tachtig voorwerpen - de tachtig
voorgaande jaren symboliserend - zullen uit de collectie
Moolhuysen te zien zijn. Miltenburg: "Ik ontmoette Threes een
keer in Utrecht in het Centraal Museum en we konden het vrij
snel met elkaar vinden. We delen vaak dezelfde mening".
Los daarvan past de collectie Moolhuysen goed in het beleid
van de galerie die van alles tentoonstelt, als het maar met stof
te maken heeft. Voor die gelegenheid verschijnt ook een
catalogus, met centraal daarin het verhaal, dat volgens
Moolhuysen al zo vaak is verteld, maar waarvan toch iedereen
elke keer zegt: "Schrijf het nou toch 'ns op".B
17 Musis
Threes Moolhuysen, foto: Jan van der Ploeg
