Van schoolmeester tot kamerlid
Henk Slechte
Op 22 november 2006
werd Schiedammer Ron
Abel gekozen tot lid van
de Tweede Kamer voor de
Socialistische Partij. Ron
was al een politieke non
conformist ter linkerzijde
maar had nooit de neiging
gevoeld lid van een partij
te worden en zich in de
actieve politiek te
begeven. Totdat hij Yorick
Haan en Jan Marijnissen
leerde kennen. Het
gebeurt niet vaak dat een
Schiedammer het hoogste
politieke toneel betreedt.
Daarom een tweeluik over
deze Schiedamse
Volksvertegenwoordiger.
Deel één gaat over
schoolmeester Ron Abel,
en deel twee beschrijft
zijn eerste maanden in de
blauwe bankjes. Henk
Slechte heeft de twee
hoedanigheden van de
oud-directeur van de
Peperklip niet helemaal
kunnen scheiden.
Ron Abel is in 1950 geboren in Rotterdam Tussendijken, waar
hij ook de basisschool, de Mulo en de Pedagogische Academie,
toen nog gewoon de kweekschool voor onderwijzers, heeft
afgelopen. Zijn vader was machinebankwerker en heeft zich
opgewerkt tot machinist bij 'het spoor'. Machinisten of
'meesters' waren geschoolde én geslaagde arbeiders, maar ze
waren wel arbeiders. Misschien dat juist daarom veel kinderen
van die arbeiders onderwijzer werden, zo ongeveer de
volgende stap op de maatschappelijke ladder en dus iets meer
dan pa. Rons ouders stemden Partij van de Arbeid, maar
waren geen lid. De buren wel. Het milieu, waarin hij
opgroeide, en dat zijn referentiekader vormde, was dus
sociaal-democratisch. Thuis lazen ze het Vrije Volk en
luisterden en keken ze naar de Vara. Moeder Abel was zelfs bij
de laatste verkiezingen nog vast van plan om PvdA te
stemmen, ondanks de verkiesbare plaats van haar zoon op de
lijst van de SP. Ze heeft het uiteindelijk niet gedaan, omdat
Wouter Bos haar met zijn uitspraken over de AOW wantrouwig
had gemaakt. De AOW is van Drees, en daar hoort een sociaal
democraat af te blijven!
'Het zat er dus al jong in'
Ron wist op zijn zestiende dat hij onderwijzer wilde worden.
Hij kan ook uitleggen waarom. Het gaf hem een kick om
iemand iets te vertellen, en te merken dat het landde. Hij wilde
zijn kennis graag met anderen delen. Dat gold thuis of bij zijn
vriendjes, maar ook in een klas. De schoolklas is dan wel
kunstmatig, maar je kunt door je manier van lesgeven toch
een sfeer scheppen, die op een gezinssituatie lijkt en waarin je,
net als in het gezin, kennis kunt overdragen. Dat doet de
onderwijzer in een veelheid van rollen, die van meester of
broer, maar soms zelfs die van een soort politieagent. De keus
voor de rol verschilt per kind. Nadat Ron Abel in 1972 zijn
onderwijsakte had gehaald, maakte hij een keus die op lange
termijn bepalend is gebleken. In Rotterdam waren zes banen
beschikbaar, die jonge onderwijzers vrijstelling van militaire
dienst gaven. In ruil daarvoor moest je dan wel vijf jaar op een
moeilijke school in een wijk met sociale problemen gaan
werken. Ron wilde dat graag. Hij hoorde bij een groep kritische
jongeren die vonden dat de overheid het belastinggeld slecht
besteedde. Zij demonstreerden in 1970 tegen
C(ommunicatie)'70, een evenement dat Rotterdam had
georganiseerd om boeren, burgers en vooral buitenlui het
resultaat van 25 jaar wederopbouw te laten zien. Kosten noch
moeite waren gespaard, en de binnenstad was herschapen in
een grootschalige expositie van moderne verworvenheden.
Ron en zijn vrienden vonden dat zonde van het geld, en
betoogden op het Beursplein dat het belastinggeld niet aan
zulke protserige onzin moest worden besteed, maar aan beter
onderwijs, aan kleinere klassen bijvoorbeeld. Het zat er dus al
jong in.
'De eerste Turkse leerlingen'
Voor de zes banen op moeilijke scholen waren ruim 500
gegadigden die allemaal graag de militaire dienst wilden
ontlopen. Ron kwam terecht op de openbare lagere school
Kasteel Spangen in Spangen, waar hij de komst van de eerste
Turkse leerlingen meemaakte. Ook dat heeft zijn loopbaan in
het onderwijs bepaald. Die Turkse leerlingen werden
19 Musis
