beheerd door het Bureau Onderwijs Consulent. De
secretarieafdeling zorgde voor zaken als onderhoud en
personeel en voor de onderwijskundige inhoud was het Bureau
verantwoordelijk. Dat werd geleid door voormalig schoolhoofd
Lex Tigges die zich geen gemeentelijk onderwijsinspecteur
noemde, maar onderwijsconsulent, en die met Theo van
Giezen, die ook al oud-schoolhoofd was, en met
administratieve steun van secretaresse Jeanne Alewijnse, veel
voor het openbaar onderwijs heeft gedaan. Ron Abel was het
vaak niet met de heren eens en liet dat dan onverbloemd
merken, maar prijst - terugkijkend - de gedrevenheid van
Tigges, en erkent dat hij zich voor het basisonderwijs in
Schiedam heeft ingezet en er ook veel voor heeft betekend.
Ron Abel zag met verbazing hoe Tigges en Van Giezen alles in
het werk stelden om het Bureau Onderwijs 'Schiedams' op te
waarderen. Ze probeerden alles wat voor de ondersteuning
van het onderwijs nodig was in eigen - Schiedamse - hand te
houden, zoals de ICT, de begeleiding van OALT onderwijs in
allochtone levende talen) leerkrachten en de logopedie.
Daardoor concurreerde het Bureau met de Onderwijs
Begeleidings Dienst in Vlaardingen, maar leverde het niet altijd
de kwaliteit die mogelijk zou zijn geweest bij betere
samenwerking. Abel begrijpt dat het - ook - een kwestie was
van identiteit, maar vond en vindt ook nu nog dat je een gratis
én goed product moet aannemen, als je het kunt krijgen.
Schiedam wilde een 'stad alleen' zijn, ook wat het onderwijs
betreft. Nu, twintig jaar later, koopt Schiedam meer in
Rotterdam in. Zo snel kan alles veranderen. En er is meer
veranderd. De Afdeling en het Bureau zijn samengevoegd tot
Dienst Educatie, en in 2005 is het openbare basisonderwijs
verzelfstandigd. Het wordt nu bestuurd door de Stichting Primo
met een eigen directeur die het beheer verzorgt. De ware
reden voor de verzelfstandiging is dat 'de politiek' vreesde dat
de dubbelrol van de Dienst Educatie als beheerder en
faciliteerder kon leiden tot een ongelijkheid tussen openbaar
en bijzonder onderwijs, wat in het nadeel van het bijzonder
onderwijs zou kunnen uitpakken. Wethouder Daskalakis liet
directeur Kalkman van de Dienst Educatie de verzelfstandiging
uitvoeren. Ron twijfelde of dit goed was voor het openbaar
onderwijs, en vond dat het veel te snel, en daardoor
onzorgvuldig, ging. De verzelfstandiging kon wel gunstig
uitwerken, maar dan moesten de middelen voldoende zijn, en
daar heeft het bij de verzelfstandiging aan gemankeerd. Nu is
de Stichting Primo een feit en zorgt directeur Jonkers, dat de
directeuren veel ruimte krijgen en een eigen inbreng kunnen
hebben, als ze dat willen. Ron noemt grijnzend als voorbeeld
zijn eigen succes met de aanschaf van gele tegels voor het
speelplein in plaats van grijze. Dat was onder het regime van
de Dienst Educatie ondenkbaar geweest. Hiermee is de functie
van directeur veranderd, want het systeem van de 'lump sum'
betekent dat die zelf over de besteding van het budget gaat.
Dat vereist dat de directeur niet alleen verstand heeft van
onderwijs, maar ook van financiële planning. Scholen moeten
nu ook hun expertise zelf inkopen. Dat gebeurde vroeger bij de
die bij elkaar worden gehouden door een paperclip, die er na
acht jaar weer af gaat.
'De tegenstelling tussen 'witte' en 'zwarte' scholen'
Ron Abel ervoer al snel dat ook in Schiedam de politiek zijn
eigen greep op het onderwijs heeft. Hij merkte het in
Schiedam-Oost, de wijk waar de Peperklip staat. Hij verdeelt
Oost in twee delen: Centrum-Oost en Oost-Oost. Centrum-
Oost is kansrijk en het voedingsgebied van de openbare
basisschool De Singel. Oost-Oost is volgens de demografische
achterstandsfactor opvallend kansarm en het voedingsgebied
van de Peperklip.Doordat de gemengde basisschool De Singel
van de lokale politiek mocht groeien en dependances elders in
Oost stichten, sturen de 'witte' ouders uit Oost-Oost hun
kinderen nu naar die dependances, zodat de tegenstelling
tussen 'witte' en 'zwarte' scholen scherper wordt. Ron vindt
dat de gemeente op de achterstanden moet anticiperen door
alle basisscholen 'grijs' te maken, gemengd naar de feitelijke
getalsmatige verhouding tussen allochtoon en autochtoon. En
de overheid kan op meer en andere manieren bijdragen aan
het wegwerken van maatschappelijke achterstanden en het
vergroten van de kansen van kinderen die met een
(taal)achterstand aan hun schoolloopbaan beginnen.
Bijvoorbeeld door juist in een wijk waar zij wonen een
architectonisch opvallend schoolgebouw neer te zetten.
Daarmee laat je als overheid aan die kinderen zien dat ze er
echt bij horen, en maak je tegelijk een school zo spannend, dat
alle ouders hun kinderen er graag heen sturen, wit en zwart.
Ron vindt ook dat voor de leerkrachten op moeilijke scholen
gedrevenheid een grotere vereiste is dan een extra hoge en
gespecialiseerde opleiding. Ze moeten snappen wat er op
school en de wijk aan de hand is, en dat heeft niets met de
hoogte van de opleiding te maken. Tenslotte moet er op het
schoolplein Nederlands worden gepraat. Dat is met zoveel
kinderen uit zoveel verschillende taalgebieden het enige
communicatiemiddel.
Ron Abel heeft pas zijn 25-jarig jubileum in Schiedam gevierd.
Hij gaat nu iedere dag naar Den Haag. Als de politiek er niet
tussen was gekomen, was hij op de Peperklip gebleven. Nu
gelooft hij dat hij meer kan betekenen voor het gehele
basisonderwijs, zeker nu hij in de fractie de portefeuilles
basisonderwijs en integratie heeft gekregen. Na het eerste
debat ging hij opgewonden naar huis. Hij had vóór de motie
gestemd, die de regering vroeg de uitzetting van
uitgeprocedeerde asielzoekers op te schorten in afwachting
van een generaal pardon. Zijn opwinding was extra groot,
omdat hij op de Peperklip te maken had gehad met vier
kinderen die met uitzetting werden bedreigd.»
Onderwijs Begeleidings Dienst, maar kan nu ook bij kleine
commerciële bureautjes. Ook dat vereist kennis en ervaring die
de directeur niet op de Pabo heeft geleerd.
Toch kreeg Ron meteen met het probleem van 'witte' en
'zwarte' scholen te maken, omdat een aantal ouders hun
kinderen als 4-jarigen bij de Peperklip opgaf. Ze vreesden voor
de kwaliteit van het onderwijs, als er teveel kinderen met een
anderstalige achtergrond op school zaten. De 'witte vlucht'
was begonnen en is niet meer opgehouden, ook niet door in
1985 de naam van de school te veranderen in Peperklip,
waarmee Ron wilde aangeven, dat een school een kunstmatig
samengaan is van nationaliteiten, religies, milieus en rassen,
21 Musis
