Peter de Lange
Aan werken is Leen Droppert al een tijd niet toegekomen.
Hij schoof alles opzij om zijn zieke partner te verplegen.
Het laatste wat hij heeft gemaakt is dat witte duifje. Het staat
op een dun maar stevig boomstammetje in zijn tuin, vanuit de
woonkamer kun je het niet missen. Tegen al dat groen licht het
op als een heldere ster aan een donkere hemel. Een laatste
groet aan zijn dierbare Beatrix. Al in de oudheid
symboliseerden duiven opstijgende zielen. Op een
grottekening in Lascaux zag hij een stervende sjamaan met
precies zo'n duif op zijn staf.
Het is niet dat hij gebrek heeft aan ideeën. Het is alleen
moeilijk de draad weer op te pakken. Bij wijze van afleiding
doet hij het grafische werk voor een boekje over de
internationale orgelweek in Vlaardingen. En verder houdt hij
zich bezig met het ordenen van duizenden dia's en stapels
mappen vol schetsen en ideeën. Eerst wil hij al die dingen een
plekje geven.
Als hij weer aan de slag gaat, zal het wel schilderen worden.
Beeldhouwen zit er voorlopig niet in. Tenzij hij zich tot kleine
objecten zou beperken. Dat trekt hem niet zo. Hij maakt het
liefst monumentaal werk, maar hij is 77. Op die leeftijd kun je
eigenlijk niet zonder assistent. Dat is een probleem. Hij werkt
liever alleen, de zorg om een assistent zou hem beperken in
Musis 158
Foto Cornelia Montfoort
