hoofdredacteur legde nog ieder jaar verantwoording af op
het partijcongres van de PvdA. Dat had als minpunt dat je
ook uitvoerig verslag moest doen van iedere oprisping van
de PvdA-raadsleden. Die gemeenteraad was echter wel van
belang. Een bron van journalistiek geluk was de jaarlijkse
gemeentebegroting. Dat was om van te watertanden, daar
kon ik zeker weer veertien dagen de kolommen mee vullen."
"Logisch dat ik na verloop van tijd uitgekeken raakte op die
lokale besognes. Typerend voor het toenmalige Schiedamse
politieke milieu en mijn rol als journalist daarin, is wel de
begrotingsvergadering in november 1963. Het was al de
derde avond die er aan gewijd werd en de belangrijkste
punten waren wel gemaakt. Onder voorzitterschap van
burgemeester Peek deden de politieke partijen nog één maal
hun verhaal. Op een bepaald moment kwam de bode binnen
met een briefje voor de burgemeester. Hij las het, zijn gezicht
betrok, maar hij deed verder niets. Zeker een half uur later -
toen de spreker van de KVP klaar was met zijn verhaal -
stelde Peek voor om de vergadering even te schorsen:
Kennedy was vermoord. Ik ben toen naar de bodekamer
gegaan, naar de radio om het 'echte' nieuws te horen, even
geen gemeentebegroting meer."
"Twee jaar later werd ik voor Het Vrije Volk naar Rotterdam
overgeplaatst, een promotie. Ik wilde mijn vleugels uitslaan
en had het journalistiek in Schiedam wel gezien.
In Rotterdam kwam ik bij de stadsredactie en was ik een stuk
vrijer in mijn onderwerpskeuze: ik mocht weer volop
reportages maken. Ik bleef nog wel in Schiedam aan het
Het was een drukke journalistieke
duiventil met enthousiaste en
talentvolle schrijvers.
Schiedam was behoorlijk
vruchtbaar en veel mensen
hebben het later als journalist
dan ook ver geschopt
werk, omdat ik eindredacteur was van De Schiedamse
Gemeenschap, de voorloper van Musis. Dat heb ik tot 1970
gedaan en toen verbrak ik ook die journalistieke band met
Schiedam. De stad is mij altijd dierbaar gebleven, maar er
waren buiten de veste zoveel meer verhalen te vertellen.
Nog steeds trouwens. Ik begrijp daadwerkelijk niet dat
mensen op een dag kunnen zeggen 'zo, nu heb ik wel
genoeg onderzocht en geschreven, nu stop ik er mee'.
Je blijft toch nieuwsgierig?"
Gerard Lutke Meijer, (1904-1986) was aanvankelijk
verbonden aan De Telegraaf maar werd daar in 1935
ontslagen wegens zijn linkse denkbeelden. Hij vertrok
nog hetzelfde jaar naar Spanje om als free-lance
journalist artikelen te schrijven over Spanje en de
Spaanse Burgeroorlog. In 1954 verbond hij zich aan het
Rotterdams Nieuwsblad voor welke krant hij tot zijn
pensioen de Schiedamse redactie voerde.
Lutke Meijer werkte graag en vaak met jonge mensen
als vaste hulp die hij als leerling het journalistiek
ambacht verder bijbracht. Hij had een brede
belangstelling en een hoge opvatting van z'n
journalistieke verantwoordelijkheid en zag het als zijn
taak dit op zijn jonge medewerkers over te dragen.
Ook de redacteur van de Schiedamse editie van
het Parool Dolf Buschkens werkte met jonge journalisten
die in Schiedam het 'veldwerk' leerden. Net als Lutke
Meijer was Buschkens een ervaren rot wiens
legendarische allereerste vraag aan de plaatselijke
politie luidde hoe groot het in Schiedam te verwachten
jaarlijks aantal moorden was. Buschkens was zojuist
teruggekeerd uit een woelig en gewelddadig Indonesië
en rekende erop dat ook hier de politieke kwesties
weieens op geweld konden uitdraaien.
Als overtuigd pacifst en vrijdenker stond Lutke Meijer
kritisch ten opzichte van bestuur en notabelen.
Als één der weinigen in Schiedam durfde hij het ook -
meestentijds wel in het 'journalistieke nette' - aan om de
toen geldende gezagsregels naast zich neer te leggen. Dit
zorgde voor soms gespannen verhoudingen met de op dit
punt overgevoelige hoofdredactie en met name de chef
van de regioredacties die als een soort reizend
ambassadeur langs de 'buitenposten' pendelde. Naast de
dagelijkse berichtgeving schreef Lutke Meijer een aantal
romans en documentaire boeken waarvan voor deze
regio het lijvige 'Levend verleden van Schiedam' en
'Levend verleden van Vlaardingen' de belangrijkste zijn.
197 Musis
G.P. lutke Meijer, foto: Robert Collette
