ietspad
Voor Vlaardingen is de cirkel nu rond. Het besmette verleden kan bij de
vuilnisbak. Dankzij de zojuist behaalde titel kan de stad, nota bene met
de Broekpolder als zwaarste troef, gaan bouwen aan een nieuw imago
als groenkampioen.
iM |g v .v
f r JI 'fv dM^ïJrafc
i, s''"*" ^%'af r>'«SB
13 Musis
i -
,V
er broedden weidevogels. Met dat landelijke beeld werd
korte metten gemaakt toen Vlaardingen de haringvangst
overboord zette en naar ruimte zocht om de werknemers
van de explosief groeiende petrochemische industrie te
huisvesten. Om de drassige polder geschikt te maken
voor woningbouw werd er een vijf meter dikke laag slib
op gedumpt. Toen door de bouwplannen een streep werd
gehaald en een bestemmingsvacuüm intrad, greep de natuur
zijn kans. De dijkjes tussen de loswallen raakten begroeid,
vlieren schoten op, vogels ontdekten een nieuw leefgebied,
een konijnenkolonie trotseerde er de klauwen van de blauwe
kiekendief. De mens begon de natuur een handje te helpen,
legde een golfbaan aan, en om de captains of industry op de
green privacy te bezorgen, werden langs de randen bomen
en struiken aangeplant. Bomen kwamen er ook langs de
Watersportweg, die naar de golfbaan voerde en naar de kano
en pleziervaartverenigingen met hun haventjes in de Vaart. Zo
werd stukje bij beetje een onomkeerbaar proces in beweging
gezet. Na golfers en watersporters begon de uitgestrekte
polder ook natuurliefhebbers te trekken en wandelaars,
ruiters, hondenuitlaters, bikers, amateurastronomen, verliefde
stelletjes, bouwers van modelvliegtuigjes, picknickers,
vliegeraars. Om de nieuwe gebruikers te accommoderen
werden asfaltpaadjes aangelegd. En hoe uitgebreider het
asfaltnetwerk werd, hoe meer gebruikers de polder trok.
Inmiddels is de Broekpolder van iedereen.
Het inrichtingsplan van de Federatie formaliseert deze
ontwikkeling. Het plan deelt de polder op in verschillende
zones en iedere zone krijgt een eigen landschap en eigen
gebruikersgroepen
De zonering is logisch opgebouwd: in het zuiden liggen de
sportvelden voor de georganiseerde recreatie, daarna volgt
een zone voor minder intensieve recreatie (een drassig
natuurgebied met een grote plas en kreken en waterlopen
die daar in uitmonden) en die gaat geleidelijk over in het
meest noordelijke deel: een 'ruig' wandelgebied voor
natuurvrienden en vogelliefhebbers, grenzend aan de zuidkant
van een landschap met precies een tegengesteld aanzien: de
gladgeschoren goltbaan.
Het inrichtingsplan geeft alle huidige groepen gebruikers hun
deel: er komt een circuit voor mountainbikers, ruiterpaden
worden gescheiden van wandel- en fietspaden, voor de
jeugd wordt een 'struinbos' aangelegd (lekker klimmen en
klauteren in de vrije natuur), de modelvliegers verhuizen naar
een afgepaald terrein en er wordt een haventje aangelegd
om komende vanuit de Vaart de polder per (fluister)boot te
verkennen. Kortom: de Broekpolder wordt nog meer van
iedereen dan hij nu al is, met gescheiden functies waarvan
de grenzen keurig door bordjes worden aangegeven. "Het
wordt een natuur- en recreatiepark met een sterk regionale
uitstraling," typeert Martien van Paassen, die door het
Vlaardingse stadhuis als projectleider is aangesteld en tevens
fungeert als contactpersoon tussen het stadsbestuur en de
Federatie - het burgerinitiatief dat het inrichtingsplan heeft
bedacht.
De gemeente Vlaardingen heeft 3,2 miljoen euro gereserveerd
voor realisatie van de plannen. Dat bedrag is bij lange na
niet toereikend om alle onderdelen uit te voeren, erkent Van
Paassen. De Federatie zal bij fondsen en andere overheden
moeten aankloppen om geld. Voor bijvoorbeeld de bouw van
alleen het educatief archeologische doip, zoals voorzien in
de middenzone, zijn al meerdere miljoenen nodig. En dan is
nog niet eens rekening gehouden met de mogelijkheid dat
de ondergrond zodanig is vervuild, dat er eerst moet worden
