Wat kan ons die kinderen nou schelen
door: Hans van der Sloot
15 Musis
In de politiek behoort het tot de betere manieren om, zo kort
voor de raadsverkiezingen als nu, niet over het graf te willen
regeren. Of in elk geval de schijn daarvan te vermijden. Dit
betekent natuurlijk niet dat majeure maatregelen per se vooruit
moeten worden geschoven. Mits daarover een zekere mate van
overstemming bestaat en hieruit geen omstreden erfenissen
voortkomen voor de aantredende bestuurlijke ploeg.
Extra voorzichtigheid is geboden wanneer grote verschuivingen
kunnen worden verwacht in het politieke landschap. En
al helemaal als de voor een controversieel besluit verant
woordelijke bewindsman of bewindsvrouw - want we hebben
het over Christine Daskalakis - zopas heeft aangekondigd om
de warmte van het bestuurspluche te zullen verruilen voor die
van het gezin. Juist dan is het zaak om omstreden besluiten
achterwege te laten. Maar wat is het geval? Nauwelijks vier
maanden voor de gemeenteraadsverkiezingen wil Daskalakis
er nog even snel en onder dwang de aangevochten fusie
doordrukken tussen de Nieuwlandse scholen De Taaltuin, De
Wieken en Ababil. Dat is niet alleen onverstandig. Het getuigt
van onfatsoen. En van lak hebben aan andermans mening.
Twee jaar geleden kondigde Christine Daskalakis aan dat in
een broodnodige en snel te realiseren (scholen)nieuwbouw in
Nieuwland de openbare basisschool De Taaltuin, de in aantallen
leerlingen teruglopende protestants-christelijke De Wieken en de
in z'n voortbestaan bedreigde islamitische Ababil zouden worden
ondergebracht. Hiervoor pleitte de VVD in een motie die vanuit
het oogpunt van efficiëntie, een beter gebruik van beschikbare
budgetten en de unieke kans om de voorzieningen voor drie
scholen in één gebouw plus een aantal wijkvoorzieningen
te realiseren. De motie ontving warme steun van de PvdA
die in de samenvoeging de mogelijkheid zag aan de school
voorzieningen te verbinden op het gebied van sport, cultuur en
maatschappelijke ontwikkeling. Christine Daskalakis nam hier
enkele maanden later in Musis weer afstand van. Zij legde de
nadruk op de wenselijkheid van een brede school, waarin de drie
entiteiten overeind zouden blijven. Het tegengaan van segregatie
was een eerste uitgangspunt, het in de wijk terugbrengen
van allochtone leerlingen die nu (soms ver) buiten Nieuwland
onderwijs volgen, een tweede. Hoe liet zij in het midden. Er
liggen noch een uitgewerkt plan, noch een duidelijke visie.
Om bij het laatste te beginnen. De terugkeer van Nieuwlandse
kinderen naar de Nieuwlandse 'brede' Taaltuin/Wieken/Albabil-
cluster, zal - gezien de uitlatingen van Turkse en Marokkaanse
ouders - een vrome wens blijken te zijn. Zij halen het idee van
een echt Nieuwlandse school op basis van samenvoeging van
de drie bestaande scholen hard onderuit. Zij sturen hun kinderen
buiten de wijk naar - bijvoorbeeld - de Sint Jozefschool of
De Singel omdat het onderwijs daar beter heet te zijn. Met die
keuze geven ze te kennen zich te rekenen tot de jonge, moderne
bewoners van Nieuwland als een aantrekkelijk binnenstedelijk
woongebied van bovengemiddelde welstand en allure.
De wethouder baseert zich behalve op de VVD-motie op de
'Startnotitie Bevorderen van integratie en tegengaan van
segregatie in het basisonderwijs'.Gewaakt moet worden'
schrijft de notitie, 'voor een concentratie van kinderen met een
achterstand op bepaalde scholen'. Spreiding moet worden
bevorderd en verder moeten besturen 'draagvlak vinden,
overtuiging en vertrouwen winnen die noodzakelijk zijn om
onderwijssegregatie daadwerkelijk te voorkomen'. 'In
plaats van spreiden moet het beleid zich richten op verleiden
'(Om de kinderen weer in Nieuwland op school te doen)
'De voornaamste oorzaak van de segregatie in Nieuwland is de
huisvesting. Indien door de herstructurering in Nieuwland de
populatie verandert biedt dit kansen om ook de populatie van de
scholen te veranderen.'
Maar wat biedt het plan tot clustering dat Daskalakis als
haar laatste wilsbeschikking aan de scholen wil opleggen
voor werkelijke kansen. In plaats van te spreiden wordt een
concentratie gerealiseerd en in plaats van te verleiden wordt
weerstand gewekt. Als zij werkelijk het karakter van de scholen
in Nieuwland wil veranderen om de veranderende bevolkings-
(en welstands)samenstelling rechtte doen (en omgekeerd),
dan moet ze niet beginnen met het afdwingen van een 'zwarte'
basisscholengemeenschap in de hoop dat het later allemaal
wel goed zal komen met de onderwijskwaliteit en dat er uit dit
niets wel vanzelf een 'brede' school zal ontstaan. Immers, dat
laatste vergt de ontwikkeling van een geheel nieuw concept.
De samenvoeging die de VVD voor ogen staat bedoelt niet
meer dan de kosten te drukken van het door samenvoeging
in stand houden van De Taaltuin, De Wieken en Ababil als
zelfstandige entiteiten. En dit alles onder de vlag van integratie
door samenwerking. Maar, woorden als 'het formeren van een
brede school', 'het voeren van een politiek van verleiden', en
'het winnen van draagvlak en vertrouwen', klinken heel sexy
vanachter de bestuurstafel, maar stellen in de harde realiteit
van alledag heel weinig voor. Sterker nog, met de onwil om
te luisteren naar de kritiek vanuit de oppositie van het brede
onderwijsveld, specialisten en onderwijswetenschap, die in
de afgelopen twee jaar aan het woord is geweest, kiest de
wethouder voor mooie woorden die slechts de hoop vertolken
maar aan de kinderen en de onderwijskwaliteit geen enkele
zekerheid bieden.
De tegenwerping op bovenstaande conclusie laat zich raden:
'de discussie moet gaan over de kwaliteit van het onderwijs
en niet de kleur van de leerlingen', zullen de voorstanders
de CDA oud-minister van onderwijs Maria van der Hoeven
nazeggen. Dat klopt, maar dat is nu precies waarvan noch het
besluit van Daskalakis, noch de (uitgangs)motie van de VVD
en de ondersteunende argumenten van de PvdA reppen. De
kinderen en de kwaliteit van het onderwijs zijn gedegradeerd
tot bijzaken. De PvdA is vooral gecharmeerd door haar eigen
droombeeld van geïntegreerde wijkgebonden voorzieningen
op het gebied van gezondheid, cultuur en sport. De VVD gaat
uit van kostenbesparing en het realiseren van gezamenlijke
voorzieningen. Daar verleid je echter niemand mee zoals
Daskalakis zo graag zou willen. En zeker geen jonge, mondige
allochtone ouders die voor hun kind het beste willen en buiten
de wijk op zoek gaan naar een school die hen daarin aanspreekt.
Het is de belofte van een betere toekomst die lokt. Goed
onderwijs. Betere kansen.
