"Levenservaring is op deze afdeling erg belangrijkmeent Rard Dijkshoorn.
"Er doen zich vaak situaties voor waarin je lastige afwegingen moet maken.
De ene keer bijvoorbeeld is het gewenst om direct door te vragen, de andere
keer lijkt het beter daar nog even mee te wachten. Sommige patiënten willen
niet dat je met hen over hun ziekte praat. Ze denken: als je erover praat, dan
heb je het ook. Toch moet je daar als verpleegkundige een keer doorheen breken.
Maar wat is het geschikte moment? Ervaring is in zulke situaties onmisbaar.
17 Musis
Wav'V^x
Els Lansbergen
Die laatste categorie heeft vaak intensieve begeleiding nodig.
De verpleegkundigen proberen hen voor te houden dat
het belangrijk is de resterende tijd zo zinvol mogelijk in te
vullen. "De hele dag huilen helpt niet," zegt Lansbergen. "Wij
adviseren bepaalde boeken te lezen die vertellen hoe anderen
met de naderende dood zijn omgegaan. Of we verwijzen ze
naar een website speciaal over dit onderwerp." Een beproefd
middel blijkt het bijhouden van een dagboek. Dit stelt de
patiënt in staat hun nabestaanden na de dood een boodschap
mee te geven. In plaats van een dagboek, kiezen sommige
vrouwen voor een dvd waarop zij zich rechtstreeks tot de
kinderen wenden.
Rard Dijkshoorn: "We zeggen nooit wat mensen moeten doen,
we laten alleen zien welke mogelijkheden er zijn en welke
keuzes ze hebben. Een patiënt kan ook niets doen. Want ieder
een kan wel vinden dat je moet vechten, maar niet iedere patiënt
wil dat, of is er toe in staat. Ook die mensen laten wij niet los."
Werken op Oncologie is zwaar, maar niet zwaarder dan op
andere afdelingen in het ziekenhuis, menen Lansbergen en
Dijkshoorn. "Op Cardiologie doen zich ook heel onverwachte
situaties voor. Daar sta je ook onder spanning of een patiënt
het haalt of niet. Het verschil is alleen dat je daar te maken
hebt met acute gevallen. Op Oncologie gaat het om mensen
die je vanwege de duur van de behandeling vaak terugziet."
Daardoor, en ook door de intensiteit van de contacten,
bouwen de verpleegkundigen van Oncologie tijdens de
behandeling niet zelden een persoonlijke band op met de
patiënten. Dat maakt het overlijden van een patiënt soms
bijna een persoonlijk verlies. Aan de andere kant: patiënten
die genezen, blijven altijd dankbaar. Rard Dijkshoorn: "Soms
loopt zo iemand jaren later opeens de afdeling op om je te
bedanken voor de steun die je ze hebt gegeven. Op zulke
momenten weet je waar je het voor doet. Daar kun je dan
weer verder mee."
