"Heb je dit voorjaar de
tentoonstelling All about
drawing in het Stedelijk
Museum van Schiedam
bezochtGing over de
ontwikkeling van de
Nederlandse tekenkunst.
Wat een klerezooi! Ik kon
er echt helemaal niks van
maken. Bijna alle werken
waren zonder titel. Dat zegt
al genoeg. Bij sommige
hoorde een heel lulverhaal,
zodat je dacht: o, bedoelt
hij er dat mee! Er hing iets
van Armando - toch een
gewaardeerd kunstenaar -
waarop een paar lijnen
samenkwamen in een
onbepaalde vorm die me
nog het meest deed denken
aan een vuilniszak. Wat
moet je daar nou mee?"
voor de Bolder gaan zitten. De Hoge Witte heb ik wel eens
getekend, van een afstand. Een beetje een saai gebouw."
Landschappen en stadsgezichten houden zijn voorkeur. Aan
havengezichten heeft hij zich nooit gewaagd, schepen doen
hem nu eenmaal weinig - hoe Vlaardings het motief dan
ook mag zijn. De keren dat hij met zijn tekenblok aan de
waterkant zat, zijn te tellen op de vingers van één hand. Ook
aan portretten heeft hij zich nooit gewaagd, zelfs zijn vrouw of
kinderen heeft hij nooit getekend.
Met de historische achtergronden van zijn eigen familie heeft
Westerdijk zich ook nooit diepgaand beziggehouden, terwijl
dat misschien wel voor de hand had gelegen bij iemand
die misschien wel de helft van zijn leven in archieven heeft
doorgebracht. Gevraagd naar een verklaring, haalt hij de
schouders op. Een ver familielid dat zich al eens over de
stamboom boog, kwam tot de ontdekking dat de naam
Westerdijk op tal van plaatsen in Nederland voorkomt. En
toen? Hij is er niet spraakzaam over. Het kan hem niet boeien.
Veel liever gaat hij in een archief op zoek naar stof voor een
verhaal waar buitenstaanders ook plezier aan kunnen beleven.
Zijn koffers staan gepakt voor een reis naar de Baltische
staten. Hij wil er op zoek naar sporen uit de tijd van de
Hanze. Vermoedelijk zijn die daar nog volop te vinden. "Er
heeft eeuwenlang armoede geheerst. Er was geen geld om
vernieuwingen te plegen." Potlood, papier en tekeninkt gaan
mee. "Ik kom vast wel een paar mooie plekjes tegen."
Hij tekent liever herkenbare dingen. Plekken die iedereen
kent en waar door gemeenschappelijke herinneringen een
bepaalde magie van uitgaat. Staat een karakteristiek gebouw
op het punt te worden gesloopt, dan zal Westerdijk het in de
regel nog snel even tekenen. "Ik leg graag dingen vast voordat
ze verdwijnen." Bijna altijd betreft het oudere panden. Die
zijn het interessantst om te tekenen. "Ik zoek geen moderne
gebouwen op. Ik hou niet van dat strakke. Ik zal niet gauw
13 Musis
