tekst: Jeroen ter Brugge
foto's: Arie Wapenaar
natuurlijk wel aanleiding tot enige nostalgische gevoelens.
En met nostalgie hoeft niets mis te zijn, zolang het maar niet
drammerig en defaitistisch wordt. Westerdijk is echter realist
genoeg om in te zien dat een stad verandert en dat daarbij
ook ongewenste slachtoffers vallen. In dit geval in de vorm
van historische bebouwing of het oorspronkelijke landschap.
Jammer vindt hij dat vaak wel, maar de barricaden zal hij
niet snel opklimmen. Een duidelijk voorkeur heeft hij wel.
Hoewel hij zelf de geneugten van een modern appartement in
Holy-Noord proeft, kiest hij voor zijn tekeningen toch meestal
het oude: 'Je gaat toch niet zo n rechttoe rechtaan gebouw
tekenen', is zijn credo.
Tijdens zijn academietijd in Rotterdam (1959-1963) werd
er steevast op de maandag buiten getekend, meestal
in Diergaarde Blijdorp, maar ook wel daarbuiten. Met
studiegenoten trok hij er daarnaast wel eens op uit. Daar
ontstond de liefde voor het tekenen in de buitenlucht en het
topografische werk. Ook een praktische keuze. Portrettekenen
had zijn belangstelling niet zo en schilderijen leverden
het praktische probleem op dat je die doeken weer moest
opbergen: tekeningen kunnen gestapeld worden in een map
of lade. Sinds 1963 trekt Westerdijk er in zijn woonplaats
Vlaardingen en de ruime omgeving op uit. In Vlaardingen is
de binnenstad regelmatig het onderwerp, maar verder richt hij
De gewassen pentekeningen van Westerdijk hebben vrijwel zonder uitzondering
de regionale topografie als onderwerp, enkele vakantiebeelden en kastelen
daargelaten. Als historicus, na zijn academietijd stortte hij zich op die andere
liefhebberij geschiedenis, heeft hij een bijzondere belangstelling voor de zaken
die in zijn omgeving veranderen. Hij wil vastleggen wat er nu nog is, zodat later
anderen daar kennis van kunnen nemen.
15 Musis
Pastorie van de Nederlandse Hervormde Gemeente van Kethel en Spaland, 2002.
