Huis te Poort
De eerste literaire avond met Jan Siebelink gaf
voldoende aanleiding om het experiment voort te
zetten. Er kwam een wensenlijstje, gekeken werd in
hoeverre de literaire avonden aangekleed konden
worden. Een keuze voor een combinatie van literatuur
en muziek lag voor de hand. Sommige schrijvers
hadden daarin zelf al voorzien: Tjitske Jansen slingerde
haar gedichten de zaal in, begeleid door opzwepende
vioolmuziek en allerlei geluidseffecten van Jasper
Leclerq, Bert Natter gaf zijn succesroman Begeerte heeft
ons aangeraakt een prachtige extra laag door deze
muzikaal te laten illustreren door klavecimbelvirtuoos
Menno van Delft en Jan Brokken bracht samen met
pianist Marcel Worms een adembenemende ode aan
de jonggestorven Youri Egorov. Uit een mail die de
organisatie na afloop van Brokken ontving, werd de
conclusie getrokken dat de aanpak geslaagd genoemd
mocht worden: '...als alle literaire avonden waren
zoals in Schiedam, dan is het lezingen geven louter een
genot'.
Optredens volgden van Willem van Ekeren, Joyce
Roodnat, Joke Hermsen, P.F. Thomése, Peter Buwalda en
wederom Jan Brokken. Het voorlopig hoogtepunt vond
plaats in oktober 2010 toen Remco Campert poëzie
en proza las, op de vleugel begeleid door de jonge
jazzpianist Rembrandt Frerichs. De twee hadden elkaar
nooit eerder ontmoet, en hadden ook op de dag zelf
niet gerepeteerd. Niet nodig volgens Campert. Hij nam
plaats achter het katheder, Frerichs achter de vleugel en
het gebeurde gewoon. Een magisch moment. Er waren
misschien tachtig mensen, maar het mag niet worden
uitgesloten dat een veelvoud daarvan later zal beweren
het meegemaakt te hebben. Een klein stukje ervan is
terug te vinden op YouTube. Ruim zeven magische
minuten waarin Campert zijn bekende gedicht Lamento
ten gehore brengt.
En literatuurbeoefenaars, zeker zij die
(nog) niet tot de eredivisie behoren,
kunnen er niet meer onderuit. Een
schrijver die zich niet her en der laat
interviewen, bij iedere denkbare
boekhandel komt voorlezen en signeren,
kan een literaire toekomst wel op de
buik schrijven. Het zou me zelfs niet
verbazen wanneer ze daartoe door hun
uitgevers contractueel worden verplicht.
Het is toch moeilijk voor te stellen dat
Robert Vu ijsje vrijwillig deelneemt aan
Linda de Mols televisiehit Ik hou van
Holland.
En nu is het dan op veler verzoek op 30 maart de beurt
aan Adriaan van Dis. De auteur die ten opzichte van
de meeste van zijn collega's eigenlijk de omgekeerde
weg volgde. In eerste instantie bekende Nederlander
als gevolg van zijn legendarische talkshow Hier is...
Adriaan van Dis die hij vanaf 1983 - het jaar dat hij
ook als schrijver debuteerde - tot 1992 bij de VPRO-
televisie presenteerde, maar al snel als schrijver
van een indrukwekkend oeuvre. Zijn werk is heel
gevarieerd, maar eigenlijk altijd een afspiegeling van de
man zelf. Ogenschijnlijk gesoigneerd, maar steeds ligt
het rauwe en barbaarse op de loer. Ook in zijn nieuwe
bundel Stadsliefde, gewijd aan de stad Parijs waar hij
zeven jaar woonde, besteedt hij meer aandacht aan
de zelfkant, dan aan de fraaie kanten van de stad. Dit
nieuwe boek zal op vrijdag 30 maart centraal staan. De
avond wordt muzikaal ondersteund door accordeoniste
Suzette Ronteltap en klarinettist René
Koop.
Het literaire seizoen 2011-2012 in 't
Huis te Poort wordt met deze avond
afgesloten maar als het wederom
lukt om sponsors of subsidiënten
te vinden, wordt het in 2012-2013
weer met evenveel enthousiasme
voortgezet. De informatie daarover is
te vinden op www.HuistePoort.nl.I
21 Musis
