stilte. Hij kan zich geweldig ergeren aan het luidruchtige
type wandelaar dat alle ruimte voor zichzelf opeist en
geen rekening houdt met anderen. Zoals het team van
de politie Haaglanden tijdens de Vierdaagse. „Als er één
groep is die ik verafschuw, dan zijn zij het. Die mensen
bewegen zich alsof het hele parcours van hen is!"
Er zijn ook genoeg leuke dingen te zien. Het observeren
van individuele deelnemers biedt onderweg een
vermakelijk tijdverdrijf, vertelt Marco. Terwijl de meeste
wandelaars hun uitrusting en rantsoenen meedragen in
een rugzak, kunnen onderweg ook deelnemers worden
waargenomen met een plastic tasje van AH aan de
hand, alsof ze zojuist boodschappen hebben gedaan
en op weg zijn naar huis. Eén van de kleurrijkste types
die hij zich herinnert, was een man die op zijn dooie
akkertje voorstapte, ondertussen genietend van een
geurige sigaar.
Over het algemeen minder geliefd bij het Vlaardingse
trio zijn de diehard wandelaars, de mensen herkenbaar
aan hun heuptasjes en hun superieure glimlach bij het
passeren van tragere deelnemers. Een tweede te mijden
subcategorie is die van de hardlopers. De mensen
die het gemiddelde van vijf tot zes kilometer per uur-
graag met een paar kilometer opschroeven, om eerder
dan anderen aan de finish te zijn. Maar hardlopers
zijn doodlopers, daarin is het Nijmeegse reglement
onverbiddelijk. Wie te vroeg over de eindstreep
komt, maakt kans te worden gediskwalificeerd,
want heeft zich waarschijnlijk niet gehouden aan de
voorgeschreven wandeltechniek. Die verbiedt het
gebruik van hulpmiddelen als de Nordic walkingstick
alsmede de techniek van het snelwandelen of, meer in
het algemeen, het zich voortbewegen in een andere pas
dan een waarmee met de voeten voortdurend contact
met de grond wordt gemaakt.
Ilse, Jacquelin en Marco rekenen zich tot het type
dat enkel en alleen voor het plezier op pad gaat en
vooruitkomt door simpelweg de ene voet voor de
andere te zetten. De prestatie telt, maar de gezelligheid
onderweg vinden zij minstens zo belangrijk. Als
leuke bijkomstigheid noemen zij dat onderweg zo
gemakkelijk contacten ontstaan.
Dat gaat een beetje de kant op van de natuur- en
wandelcultuur zoals beleefd door de socialistische
beweging in de jaren 1920 en '30, erkennen zij. Na
de wandeling de tent opzetten en 's avonds bij het
kampvuur musiceren zijn voor deze wandelaars geen
onbekende begrippen. De kameraadschap is groot,
hulpvaardigheid over en weer een vanzelfsprekendheid.
Het buiten zijn in de natuur heeft een verbroederende
uitwerking. De groep overnacht liever niet in een
hotel. Ilse: „Tenzij het een simpel hotel is met één ster.
Wij gaan voor het kleinschalige, niet voor het brede
gebaande pad."
En dan 's morgens weer uitgerust en welgemoed op
pad, liefst zonder muziekdoppen in de oren, genietend
van de stilte en de vergezichten. „Er zijn uren dat
we geen woord wisselen," zegt Marco vergenoegd.
„Niks hoor," roepen Jacquelin en Ilse meteen. „De
vrouwen kletsen lekker door!" Op meer spraakzame
momenten willen de mannen in het gezelschap nog al
eens commentaar leveren op de auto voor een zojuist
gepasseerd huis. Vrouwen bekijken zo'n huis met
heel andere ogen. „Wij vinden vooral de plantjes en de
gordijnen interessant," grinnikt Ilse.
Getraind en gelopen wordt er onder alle
weersomstandigheden. Tochten in georganiseerd
verband zoals de Vierdaagse worden soms afgewisseld
met spontane wandelingen in eigen omgeving. Dan
bellen Jacquelin en Ilse elkaar op: „Zullen we een
stukje gaan lopen?" Daarnaast wandelt Ilse elke
woensdagavond met een vriendin een paar uur door
Vlaardingen. Ze heeft, in etappes, het Pieterpad
zo goed als afgelegd. Nog maar een klein stukje in
Groningen, en zij kan ook deze tocht op haar palmares
schrijven. Marco trekt er geregeld met vrienden op
uit, bijvoorbeeld naar Bastogne, voor een historische
voettocht langs de slagvelden van de Ardennen. Zijn
mooiste tocht ooit? De Inca Trail in Peru. De tocht naar
Santiago de Compostella trekt hen geen van allen. Dat
is meer een bedevaart, daar hangt een sfeer van religie
en bezinning omheen. Dat is niet helemaal hun ding.
Het aangename van een lange wandeling is juist, zegt
Marco, is dat het hoofd zo heerlijk leeg blijft. „Je kan
je kop op oneindig zetten. Je hoeft niet over serieuze
onderwerpen na te denken." Lopen vereist lichamelijke
inspanning, maar stelt ongemerkt ook eisen aan de
psyche. Marco: „Je raakt in een trance. Je kan zomaar
opeens een emotioneel moment meemaken en
bijvoorbeeld spontaan in huilen uitbarsten. Gewoon
omdat je je zo gelukkig voelt. Soms is daar maar
heel weinig voor nodig. Een lichte aanraking door je
wandelmaat kan al voldoende zijn om de tranen los te
Musis 18
