ROBERT COLLETTE:
DE BEWEGING
In zijn herinneringen aan de samenwerking met Hans
Visser en Robert Collette, haalt Aad Wagenaar ook
graag op hoe de samenwerking met Robert Collette
in 1967 een aanvang nam. 'Robert Collette', schreef
Wagenaar acht jaar geleden alweer, 'was een stuk
jonger maar al net zo begaafd en pretentieus. Ook
had hij met Hans Visser een grote zeurderigheid
gemeen. Die niet te ontwijken eigenschap was
Visser zowel als Collette bijgebracht door Jan
Schaper, een charismatische, bij geen enkele muze
helemaal uit de verf komende doch zeer rap van
de tongriem gesneden, zelfverklaarde kunstenaar,
die eens bij de geïntimideerde stadsbestuurders het
Zakkendragershuisje had losgekletst en daar al enkele
jaren een soort sekte leidde.
Robert Collette had niet zoveel humor als zijn
voorganger en zijn buien van ware of gespeelde
hypochondrie misten Vissers ironische toets. Ik ervoer
Collette vaak meer als zendeling dan als fotograaf
wanneer ik met hem op een interview of reportage
voor ons maandblad afging. Loodzwaar waren ook
steeds zijn overwegingen ten aanzien van het aantal
kolommen dat een bepaald onderwerp waard mocht
zijn, of de foto's liggend of staand moesten, en hoe de
toon van de geschreven woorden hoorde te luiden.
Maar bij dit alles zorgde Robert Collette, bedrukt
gemoed of niet, voor de prachtigste foto's in ons blad'.
Heel anders dan Hans Visser had Robert Collette een
sterk gevoel voor de actualiteit en het juiste moment.
Waar Hans Visser het liefst zelfstandig werkte en los
van het artikel dat moest worden geschreven, opereerde
Collette het liefst als team. Een voortdurend strijdpunt
was daarbij waar het werk van de journalist ophield en
de fotograaf moest gaan beginnen. Met graagte zette
waar mogelijk het hele interview naar zijn hand.
Ambitieus was hij zeker. Vandaar het plan om van het
Schiedam aan het eind van de jaren 1960 een fotoboek
19 Musis
