Lenies 78-jarige echtgenoot schudt het kalende hoofd.
„Van mij wil zij niets leren," verklaart hij met een
begripvol glimlachje.
„Ik ben een beetje eigenwijs," zegt Lenie
verontschuldigend.
Cor had er geen enkel bezwaar tegen dat zijn vrouw
wilde biljarten. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.
Toch kon hij voor de tegenstanders wel een zeker
begrip opbrengen. ,,We hebben het over senioren.
Gepensioneerden. Mensen die weinig meer hebben om
naar uit te kijken dan eens per week een biljartmiddag.
Daar moeten ze dan een uur of langer wachten tot
ze eens een stootje mogen maken. En dan willen er
ook nog eens vrouwen komen spelen, waardoor de
wachttijd nog langer oploopt. Daar hadden ze moeite
mee."
Hij is trots dat zijn vrouw voet bij stuk heeft gehouden.
„Ze heeft gevoel voor het spel. Veel mannen kunnen
nog wat van haar leren."
Dat mag dan tegenwoordig worden onderkend, indertijd
noemden de heren biljarters Lenie Coster onomwonden
een haaibaai, een onruststookster die de gevestigde
orde overhoop haalde. Veel mannen waren zelfs
een beetje bang van haar. Verzet werd in het geniep
gevoerd. Lenie: „Je zou het niet verwachten van kerels
van zeventig, maar die kunnen heel gemeen zijn."
Op het schoolbord in De Vier Molens waar de
biljartspelers hun naam op schreven, werd op een
middag de naam van Lenies tegenstander stiekem
uitgewist. Tegen een vrouw spelen gold in de ogen van
de dader kennelijk als verraad.
Lenie was woedend. Ze zocht uit wie haar die streek
had geleverd en stapte direct op hem af. „Ik heb hem
een klein klapje gegeven. Het was meteen over."
Haar daad maakte diepe indruk, met treiterijen als
stiekem haar keu vernielen was het in één klap gedaan.
En met de man die altijd het lelijkst tegen haar deed, is
zij sindsdien de beste vrienden.
Ook nadat ze als volwaardig speler was geaccepteerd,
zorgde ze nog regelmatig voor opwinding. Zoals die
Lenie Coster
Musis 28
