HOEVER
JE OOK
WEG BENT
Op 11 november 1963
landden 65 Palestijnse
mannen op Schiphol.
Ze hadden hun thuis
- Nabloes, Westelijke
Jordaanoever - verlaten
voor Vlaardingen.
Om hier te gaan
werken bij de Romi,
de Rotterdamse
Margarine Industrie.
De fabriek, tot op
heden gevestigd
aan de Koningin
Wilhelminaha ven,
kampte in die tijd met
een groot tekort aan
arbeidskrachten. Het
verblijf in Vlaardingen
zou tijdelijk zijn. Echter,
in 1967 gooide de
Zesdaagse Oorlog
roet in het eten;
Israël stond niet meer
toe dat de mannen
terugkeerden naar
hun moederland. De
Palestijn en bleven
en lieten - logisch
natuurlijk - steeds
vaker vrouw en
kinderen overkomen.
Vandaag de dag
wonen er zo'n
5000 Palestijnen
in Vlaardingen; de
grootste Palestijnse
gemeenschap van
Nederland. De
jongste generaties
bouwen hier hun
leven op. Zij zijn in
Vlaardingen geboren,
gaan hier naar school,
studeren, hebben
hier vrienden, van
allerlei verschillende
nationaliteiten; dit is
hun stad, hun thuis.
Maar, hoe is dat
nu eigenlijk echt
Om in 2013, waar
ondertussen het
conflict in het land
van hun voorouders
maar voortduurt, jong
te zijn in Vlaardingen
en tegelijk deel uit te
maken van de hechte
Vlaardingse Palestijnse
gemeenschap
tekst: Renée Hartog
foto: Jan van der Ploeg
Bewust
21 Musis
De vader van Amine
Hammad (19) en
haar broer Brayan
(18) maakte deel uit
van de eerste groep
Palestijnen die in de
jaren 1960 naar Vlaardingen kwam.
Hun moeder kwam pas veel later,
in de jaren 1990. Amine en Brayan,
die nog twee oudere broers hebben,
trekken veel samen op en volgen
dezelfde HBO-studie: International
Law European Law, aan de Haagse
Hogeschool. Het eerste jaar zit er net
op. Door de drukte die het studeren
met zich meebrengt, is Amine gestopt
met karate, wat ze al ruim twaalf
jotgj £9 november
jaar deed. In de schaarse vrije tijd
die af toe overblijft, spreekt ze zo
vaak mogelijk af met vriendinnen.
Om gezellig te theeleuten, kletsen,
winkelen en soms een terrasje te
pakken. Ook Brayan brengt graag tijd
door met z'n vrienden, al dan niet
achter de Playstation. Van stappen tot
in de kleine uurtjes houden ze geen
van beiden. Niet omdat het niet zou
mogen, maar gewoon, omdat ze niet
echt kroeg- dan wel discotheektypes
zijn. Amine en Brayan houden wel
van muziek; van R&B en hiphop,
maar ook van traditionele Arabische
muziek 'uit papa's tijd'. Ondanks het
feit dat zowel Amine als Brayan de
Palestijnse gemeenschap als 'hecht'
omschrijven, hebben beide als
ze er nu zo ineens over nadenken
eigenlijk meer Nederlandse
vrienden en vriendinnen dan
Palestijnse. De 'Palestijnse
Vlaardingers', zo zeggen
ze, ontmoeten ze meer op
bijeenkomsten, feestdagen
en evenementen van het Al
Awda Netwerk Palestina, waar
zij, net als hun moeder, bij
zijn aangesloten. "Je komt ze
overal in de stad tegen", zo
zegt Brayan lachend. "Iedereen
kent elkaar. En ieder jaar vieren
we gezamenlijk De Dag van
het Land, een voor Palestijnen
belangrijke herdenking. Daar zie
je iedereen altijd weer."
Hechte gemeenschap of niet,
volgens Amine en Brayan
verschilt het leven van
