Dagblad voor Schiedam en Omstreken. «Lr r kun,"!"doe»- dijden en Verblijden. Vrijdag 26 April 1895. No. 5176. bureau ~g$oter$txaat 50. ^de jaar van den treinen Opperherder WerT?? h°°dGZe e8nheid is en leve« te h ;Kiode dank °«s een zoo lang P°gir)g in H- geschonken, opdat Wij een feuilleton. o* PRIJS TAN DIT BLAD: °r Schiedam per 3 maanden ranco per post door geheel Nederland z°nder!ijke Nommers f 1.50 - 2. - 0.05 JjEO ~X-r-r-|- L.o-Sr- KnOtl*che Katie. k°n>nkrijk aa" het EnSelsche volk, dat het des Selonf/? Christus zoekt in de eenheid heil en vrede in den Heer. Vóór p k Zijn encver len tyd' dus begint de H. Vader kijven 6k' nchtten W« 0ns in een ^"geland vorsten en volken ook tot °PnieUw 't ma(ar WiJ wenschten vurig dit en a)dus a ^j6n eeu sPeciaal schrijven 6en bewijan roemruchte Engelsche natie !enegenlid J6™" Van °nze harteliJke "'ertoe anr, minder werden Wij die Wij 8eZ®t door de talrijke gesprekken, die Ons d°6 met Uwe iandgenooten, Van «en ,verzekering hebben gegeven Jegens 0nl gezindheid der Engelschen VUriS verla,LPerf°n ..en boverial van het Vrede en H g6n' Zid koesteren naar den eenheid Hoe eei'w'ge 8elukzahgheid door de dend (W ge ofs- God weet hoe bran- d°6t de H vm, 6 P°glng te doen slagen Vatl EnoeiaoH een beroep 0p alle zonen Za'len vPri z9 hunne medewerking ^^ehe O?6"- De liePde en zorg der traditionPpi PPerPuesters voor Engeland zijn g°nus den ft het tydvak van St- Ore- ""een, m-, ""J?6, De menschheid in 't alge- dez«n Pau?r g6land in 'l b9zonder, is ^el door p8rH°0tun dank verschtildigd. Hoe- V6rPlichtin bestemd voor nog hooger keeringsweSrkn'H °ndernam h« ze'f het be- Angelsaksers en hij rustte PRIJS DER ADVERTENTIËN: Van 16 regelsf 0-60 Elke gewone regel meer- 0.10 Voor herhaalde plaatsing worden billijke overeenkomsten aangegaan. 6) peins ejeïkant,.z1at langen in diep ge- °r den sellJke tafereelen kwamen hem >UW, dlegr\ ^leJ df. i°"ge stervende ad gedront des lljdens b«na led'g laat kwo 6n voor wie thans de hulp 16 sinds t en ginds een eenzaam man ZlJne vrm,™ Wee )ai'en vur'g verlangde met feeds twüt ,jereenigd te worden en die toch d® eorc. e, e aan baar bestaan. Maar op r»6 eersto --1 aar bestaan. Maar op L ?e zon P a ,s z«" eigen ramp en ongeluk j verdor '1*! kunnen dragen, hoe zou j6rvUllen \VUnnen 'even en zijne plichten schandP t aS 61 b geen enkel middel, !pisdadir»P,. e vo°f en, en den jeugdigen ?acbtjes SnrTt t" afgrond te redden? Het geld Kf deSte,pder verleiding:neem dle rif" -'0" Uy e" gij zijt met al V°°fbeen Z1f &ered i SO blijft eerlijk als !We JwimeMand k°mt iets ™iuwe d°°d. Ai lKnbManaiS Z6ker nu reeds g« schrijft Reinhard geen leugens - niet alvorens deze grootsche taak te hebben volbracht. Steunende op den goddelijken bijstand klom zijn hoop met het toenemen der moeilijkheden, tot hij eindelijk zijn arbeid met succès zag bekroond, en in een schrijven aan den H. Augustinus, die hem dit gelukkige resultaat had bericht, stortte hij de volle blijdschap van zijn hart uit over Engeland's bekeering. Zoo werd het Christendom, dat de Kerk in Engeland had gebracht, daar hersteld, dank zij den ijver van Gregorius, na tijde lijk vernietigd te zijn geweest door de in vasie van heidensche volken. Maar Gre gorius stond niet alleen in zyn liefde en zijn zorg voor de Engelsche natie. De liefde en zorg, zij blonken ook uit bij zijne op volgers op den pauselijken troon, en alles wat noodig was werd gedaan om de ont wikkeling der opkomende Kerkte verzekeren. Déze inspanning werd spoedig en op milde wijze beloond, want nergens heeft het geloof zoo snel wortel geschoten en nergens ook openbaarde zich zulk een vurige liefde tot den Stoel van Petrus. De Engelsche natie was toen in haar geheel verbonden met dit middelpunt der christelijke eenheid, die door goddelijke beschikking belichaamd is in den persoon der Bisschoppen van Rome en vele eeuwen lang zijn mannen van alle standen door de band van getrouwheid nauw aan hen verbonden geweest. Evenwel, de verwoestende stormen der zestiende eeuw brachten ook aan Engeland groot nadeel toe, want het werd helaas afgescheiden van de gemeenschap met den Apostolischen Stoel en aldus beroofd van het heilig geloof, waarin het gedurende tal eeuwen vreugde en vrijheid had gevonden. Levendig treurende over dit verlies wend den de Pausen alle middelen aan, om de afscheiding te doen ophouden en de talrijke nadeelen, welke daaruit voortvloeiden, te waarom draalt ge nog? Wel verhief zich ook de stem des gewetens het is groote zonde eene stervende te berooven, dwaal niet af van den weg der rechtvaar digheid! Maar de gekrenkte vader, hoorde de stem niet, zijne gedachten waren slechts op een punt vereenigd; de redding van zijn kind. Met bevinde hand nam hij een vel papier en begon aan Reinhard te schrijven. Hij gaf hem bericht dat de kleine Max kort na zijn vertrek was gestorven, het leed van man en kind had zoodanig aan Maria's hart geknaagd dat ook zij eenige weken geleden de eeuwige rust is ingegaan. Met de belofte het geld volgens zijn verlangen te besteden, verbond hij den dank in naam van de armen van het dorp en zond hem te gelijker tijd de acte van overlijden zijner echtgenoote. Vervolgens schreef hij een anderen brief, slechts enkele woorden hij lag er het geld in, verzegelde den omslag en schreet het adres. Hetzelfde verrichtte hij met den eersten brief en legde zich dan vermoeid en afgemat in zijn leuningstoel. Eene pijni gende zwaarmoedigheid overviel hem. Hij wist geen enkele plaats te vinden waar hij ruim zou kunnen ademhalen. Hij maakte zich nogmaals zelve wijs dat dit de eenige en beste weg ter zijner red ding was, hij nam zich stellig voor Maria's verminderen, en hun krachtigste wapen daarbij was, dat zij de geloovigen bij her haling aanspoorden een speciaal gebed voor Engeland ten Hemel op te stieren. Tot degenen die zich in 't bijzonder aan deze liefdetaak wijdden, behoorden de H. Carolus Barromeus, de H. Philippus Nei'ius en, in de vorige eeuw, Paulus, stichter van de congregatie der Passionisten. Wij-zelf, zegt de H. Vader, voelden, lan gen tijd reeds vóórdat Wij tot het ponti ficaat werden verheven, de hooge waarde van het gebed voor deze zaak en Wij be valen het met geheel Ons hart aan. Ook is het Ons een vreugde er aan te herinne ren, dat, toen Wij nuntius in België waren, Wij daar kennis maakten met een Engelsch- man, Ignatius Spencer, die zelf een geeste lijke zoon was van den H. Paulus van het Kruis. Hij zette ons het plan uiteen, met welks uitvoering hij reeds was begon nen om een congregatie van geloovigen op te richten ten doel hebbende te bidden voor den terugkeer der Engelsche natie tot de Kerk. Het is Ons bijna niet mogelijk te zeggen met hoeveel welgevallen Wij instemden ir.et dit voornemen, door Geloot en naastenliefde ingegeven, en met hoeveel ijver Wij deze zaak steunden, daar Wij voorzagen, dat de Engelsche Kerk daarvan groot voordeel zou trekken. En ofschoon de goddelijke genade reeds rijke vruchten had afgeworpen, werden zij toch talrijker en meer tastbaar naarmate deze heilige liga zich in breeder kring verspreidde. Een groot aantal mannen volgden de goddelijke roepstem en onder hen waren verschillende eminente personen er waren er ook velen, die, aldus handelend, op heldhaftige wijze offers hadden moeten brengen. Bovendien openbaarde zich een bewonderenswaardige neiging van hart en geest tot het geloof en de gebruiken van het Catholicisme, dat zijn kind bij zich in huis te nemen en er goed voor te zorgen. Dan stond hij op en bracht de twee brieven naar de post. Het was reeds laat in den morgen van den volgenden dag toen de predikant met zachten tred de kamer van Maria binnen kwam. De bovenmenschelijke inspanning van den afgeloopen nacht had op zijn voor hoofd diepe groeven gebracht en zijne han den beefden, toen hij naar de klink van de deur greepzou hij zich goed kunnen hou den bij het zien der overledene? Daar hoort hij de stem van den lieven kleinen knaap, hij opent de deur en met starende oogen overziet zijn blik de kleine ruimte. Evenals gisteren zit de oude ver pleegster aan het ziekbed, maar heden vrij wat gelukkiger en vroolijker en de lijderes heft de magere bleeke hand omhoog om hem te begroeten. Doodelijk bleek en afge mat is haar gelaat maar in hare oogen ligt bewustzijn, zij erkent hem en fluistert »mijn weldoener 1" De kleine Max huppelt vroolijk naar den predikantmoeder heeft heden weer met hem gesproken en de oude vrouw heeft hem gezegddat de goede God hem zyne lieve moeder weer had terug gegeven. De predikant ziet dat alles in één blik en zijn gelaat is bleeker dan dat der kranke, hij wijst de hetkoozing van het kind, dat prestige steeds zag toenemen bij het volk en meer dan één vooroordeel, zoo langen tijd gevoed, week voor de kracht der waarheid. Wordt vervolgd.) ALGUEMEEN VEEZICHT. 25 April '95. De werkstaking van het omnibuspersoneel te Parijs veroorzaakt niet alleen veel stoornis en ongemak, maar neemt ook een dreigend karakter aan. Het voor eenige jaren opge richte syndicaat der omnibusbeambten had toen onder levendige instemming van het publiek en met tusschenkomst van den mi nister Constans, die de Omnibus-Maatschappij of Compagnie met intrekking der concessie en gemeentelijke exploitatie harer lijnen dreigde, een 42-uurschen arbeidsdag be dongen en de wegneming van verschillende grieven verkregen. Maar langzamerhand had de Compagnie het ingewilligde weder be knibbeld, zoodat het syndicaat herhaaldelijk een gerechtelijke aanklacht tegen haar in diende om haar tot naleving der verleende concessiën te dwingen. De kwestiën werden echter gaandeweg zoo ingewikkeld en tech nisch, dat het publiek er niet meer wijs uit kon worden en alle sympathie voor de belangen der eischers verloor. Daarom draal den de beambten met eene staking en pro beerden eerst nog de tusschenkomst van den gemeenteraadspresident en een toepas sing der arbitragewet, maar alles tevergeefs. Toen nu Maandag-ochtend 5314 man van trams en omnibussen den arbeid staakten, nam de Compagnie zooveel mogelijk oud gedienden en anderen (deels zeer onbedre ven) vrijwilligers in dienst, maar deze moes ten door de poiitie beschermd worden om dienst te kunnen doen. Op de met drie paarden bespannen omnibussen zag men een agent op de imperiale naast den koetsier gezeten, terwijl twee andere op het plat- zijne hand gegrepen had, zachtjes af, hij had hier rust noch duurtot groote be vreemding der beide vrouwen, verliet hij de kamer zonder spreken, zooals hij was gekomen, en ging met wankelenden tred naar zijne woning. Toen hij op zijne kamer was gekomen, viel hij zuchtend in zijn stoel. Door ge wetenswroeging gefolterd stond hjj weer op en liep heen en weer. Zijn zoon was gered, maar tot welken prijs? Hij had zijne eer weg gegeven en het geluk en de toekomst eener geheele familie verwoest. Aan terug treden viel r.iet te denken, wat hij ook verzon. De dood was medelijdend voorbij gegaan bij haar, die hij niet meer in 't land der levenden waande. Toen de bezorgde predikantsvrouw, die zich 's morgens reeds zeer had verontrust bij het zien van het lijdende gelaat van haren echtvriend, des middags in het stu deervertrek kwam, vond zij den predikant bewusteloos op den grond liggen. Hij was door een beroerte getroffen en niettegen staande geneeskundige hulp spoedig werd verleend, was zijn einde zeer nabij. Slechts eenmaal kwam zijn bewustzijn terug en terwijl hij de namen MariaMax uitsprak, gat' hij den geest in de armen zijner diep ontroerde echtgenoote. Wordt vervolgd NIEUWE SCHIEDAM COURANT S^^Sngeïvrenden teklt' Wi door het iiiiimuimiimiiiiiiu

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Nieuwe Schiedamsche Courant | 1895 | | pagina 1