Dagblad voor Schiedam en Omstreken.
SfrT*- -
Atxs.r""-,isv«
23ste Jaanr.
Zondag 25 Maart J900.
So. 6656.
!&xxvea\x l&oter&tvaat 50.
EEBSTE BLAD.
°P den Lindenhof.
Parijsche Kroniek.
Kerk raS' verdedigde de leer, dat de
latnn 6 wetenscbaP gerust haar weg kan
scha gaan' eD bet goioof door de weten-
Worrf 6èrder versterkt dan verflauwd zal
hefc8' ,gi1g eindeliJ'k met ijver aan
h°oglandT e" 5 het is in het Beiersche
bkL gewoon'e de schoonste koeien
A's Johan raorSen^TaWléérk^
'otan, j. benl S
NIEUWE SCHIEDAMSCHE COURANT
?RUS TAK DIT BLAD:
^*-id®dam per 3 maanaen
•"ranco per Dost aoor genee: Neasnand
Aizonderiiike Xummers
f 1.50
O
- 0.05
PRIJS DBB ADVERTKNTIÈN:
Van 8 regeisƒ0.60
Elke gewone regel meer-0.10
Voor herhaalde plaatsing worden billijke overeenkomsten
aangegaan.
Toulon!?6?1'1'5 predlker' Père Dldon- is te
zestig plotseil"g overleden. Hij werd,
tigQ bet6n C)U(^, eens^^aPs "it zijne gewich-
scholen6 van administrateur der
D°miniqUe Tle Grand' La plaCS' St-
jeugd Wa„ Eacordaire gerukt. In zijn
zÜne Ir™ i ZWa'c van gezondheid en kwam
We§ing in^ a"een te doven door veel be-
bij no<* zeerVP6n 'UCht te nenaen' zoodat
deroemde °ft V°°r z'Jn dood er z'cb °P
Albert le' ^emakke'ijk van Arceuil, waar
Parijs te gaanh f6legen is' te voet naar
ling van twee én l Z6k6r ®en wande"
Pr'ncipe dat een j UUr Zal Het
«6I> gezond lichaam^kl!6 a"6en
dan ook geheel iaa j 'wonen, was hij
"•ine schold l kf!? h""*1 h«
';id|ng sterk voorUlin„ 21J" lntel«ctUeele
den spreken, Zl7°l Vee' ïa" »ch
Torig« jaar deed hij met d?epaSSing- «et
oen reis naar Eng^d,tSTh*«
J n lichaamsontwikkeling zeer prees
ïrwkrjt lraclut8 0,er
ik hl 13 reeds een geta' iaren geieden dat
ziine m '♦•de Madeleine"kerk doorde, waar
ken rf°n erences Zooveel toehoorders trok-
dekl'orrat eetl UUr VÓOrdat h» den kat)sel
tip«n g6en staanPlaats meer te bemach-
^derT'l?611 hé9nn bastreed hij' raet veie
Josenh /ar>x? predikers» de richting door
sta»n d aistre "a de revolutie voorge-
vandèn striid tradltlonallsaie de oplossing
scheihk J f'®" h8t gel00t en het men-
verstand dacht gevonden te hebben.
17)
'did, d^°7ndmDk' mompelde bst meisje half-
er iets k^6 j 1S V001'dijgegaan zonder dat
^ader en aa s aan det vee is overkomen.
Wie had °d>er k"nnen tevreden zijn.
'en> dat ik all ^0rjaai' kunnen voorspel-
terugkearen Jnha uV*r den Alm zou
gehouden hii i- a" eft flink woord
fnensch geworden Th arbeidzaam
■!agers niet langer'uit d^8 eboeft hij den
lk word een Mnkt,.. We? te i?aan en
gat ze haar 1 «ir *rouw!- Eensklaps
deze zich aan de bloem T' tlk' omdai
Zoo, nu ben °k 7" ü'lde ver8a^en.
1 Den lk gereed, vervolgde ze.
Zijne conferentie» over de echtscheiding
maakten zooveel sensatie, dat hij daarna
niet meer als prediker, ten minste niet
geregeld meer, optrad en hij na een reis
naar Rome, waarheen hij zich ook nu begaf,
toen de dood hem zoo onverwachts over
viel, eenigen tijd in zijn klooster doorbracht
en daar verschillende belangrijke werken
schreef waaronder, een »Vie de Jesus", dat
zeer geroemd werd en het noodlottig werk
van Renan, den genadestoot kwam toe-
rengen. Na deze dagen van overweging,
studie en arbeid, kwam hij aan het hoofd
dei Hominicaansche inrichtingen voor hoo-
ger onderwijs te staan en werd, om het zoo
te noemen, de tweede stichter dezer onder
zijne nooge leiding beroemd geworden
scholen.
De kerk der H. Clotilda, waar zijne uit
vaart gehouden werd, kor. de vrienden en
belangstellenden uit alle rangen der maat
schappij daar gekomen om den groeten doo-
den, den eminenten Dominicaan, een laatste
hulde te' brengen, niet bevatten. Een een
voudige katafalk, van de vijfde klasse was
in het koor opgesteld en geen andere ver
sierselen dan een groot wit kruis op een
zwarten achtergrond, prijkte boven het hoofd
altaar. Er waren noch bloemen noch
kransen en in alles domineerde de eenvoud.
De vicaris-generaal, Bureau, vertegen
woordigde den nog steeds lijdenden kardinaal
aartsbisschop en was omgeven van den
provinciaal der Orde, den pastoor en de
geestelijkheid der parochie, de Dominicanen
van Parijs, en een drom van generaals,
admiraals, senatoren, afgevaardigden, ge-
eerden, artisten, schrijvers en vrienden en
ewonderaars uit de hoogste standen van
frankrijk.
Na de Mis der overledenen, waarin de
1 °or •^■u§uez? ^ölpouget, Mazalbert
en Cöassaing gezongen werden, hield de
abbe Gardey de panéginque van den groeten
pie i er op eene wijze zijner gedachtenis
waardig, en de pastoor der St. Clotilde be-
hij een ruiker zoo fraai als hij n0g nooit
gezien heeft. Wat zullen de koelen er
trotsch bij loopen, als ik ze de nieuwe
klokjes heb omgehangen. Daarna legde zij
«e kransen in het water om ze frisch te hou-
tVLT voleindlgde verder de laatste toe
bereidselen tot haar vertrek.
niet »ón Scheen den volgenden dag toch
zijn jode°ePnerklndt-alS g™nlük en ook
vroolijK k'onk minder helder en
en°EkZtoen ^hebT*6 Walb"rga,hcrn
me maar, wat het is vroe8er-
is, zal ik je helpen. et moSellJk
Nu vertelde de jonkman u
vaderliik hui» lilndn, wat er m het
vaaerlijk huis was voorgevallen Walburea
toonde de grootste deelneming jn het lot
van haar aanstaande schoonzufter Maar
zei ze, daar moet je nu niet over tobben'
Je zuster heeft braaf gehandeld. E«n
rechtgeaard meisje is in staat tot elke op
offering voor den jonkman, dien ze lief
heett. Anders beteekent de liefde niet
veel. lk zou je ook opgezocht hebben, als
je ergens ziek of gewond nederlag dat zou
sloot deze indrukwekkende plechtigheid met
de volgende schoone woorden
»0 Pater, gij leeft in den hemel het
»eeuwige leven, en onder ons door uw
«voorbeelden en deugden. Wij verkeeren
»in moeielijke tijden, doch zoo gij ons nog
skondt toespreken, dan zoudt gij zeggen,
«dat juist die tijden de besten zijn voor het
heil onzer zielen en ons aansporen te blijven
«werken en onzen plicht te doen voor den
«roem en de grootheid der Kerk en van
«het Vaderland."
Het stoffelijk overschot van den overledene,
zoo juist door den lijkredenaar, «een monnik
soldaat der voorposten" genoemd, werd in
den grafkelder der kerk gebracht, en zal
later in de school van Arceuil ter ruste
gelegd worden, waar hij zoo vele jaren
rusteloos aan de christelijke opvoeding zijner
landgenooten heeft gearbeid, in wier god
vruchtig aandenken hij zeker lang zal blijven
voortleven.
Een katholiek strijder en beminde prins
'"ar Kerk, die ook zeker niet spoedig in
Frankrijk zal vergeten worden, de nog steeds
betreurde kardinaal Lavigerie, heeft in het
begin dezer maand te Carthago zijn monu
ment gekregen. De gouverneur-genei aal van
Algerie, de heer Laferrière, en de directeur
der schoone kunsten, de heer Roujon, ver
tegenwoordigden bij deze onthulling hst
gouvernement, en presideerden dit feest aan
de nagedachtenis van dien kampioen voor
de verstandelijke ontwikkeling, de christe
lijke beschaving en vrijheid der zwarten
in dit werelddeel, gewijd. Wat hij met en
door zijn trouwe Witte Paters daar in die
eenzame woestijn Sahara gedaan heeft,
grenst aan het wonderlijke. Vermoeienis
noch gevaren werden door hen geteld, en
de herder veroorg zijn schapen nooit, waar
aan zij zich, in zijn kudde komende, bloot
stelden. Bij de inwijding der kathedraal
te Tunis, riep hij van den kansel zijnen
Witte Paters vol vervoering toe «Ik heb
«deze kerk met rood doen behangen, ten-
niemand me uithethoofdgepraathebben. Voor
Lize heb ik geen vrees die zal haar doel wel
bereiken. Ik hoop, dat ze haar Frans
spoedig vindt en hem veel dienst kan be
wijzen. Maar kom, nu moeten wij naar
beneden, ik wil het vee niet gaarne aan
de middaghitte blootstellen.
Met een ruiker in de hand trad Wal-
burga naar buiten en sloot de deur der hut
achter zich. Na op haar hoed en die van
Johan bloemen gestoken te hebben, nam
zij den terugtocht aan naar den Meerhof.
Achter haar liepen de koeien met kransen
om de horens en blinkende klokjes om
den hals. Johan liep achter de kudde om
die bij elkaar te houden. Langzaam daal
den ze den berg af en hadden op het ruwe
pad soms veel moeite met de nukkige, vaak
weerspannige dieren. Eindelijk kwamen
ze beneden. De landlieden kwamen uit
hunne woningen en bewonderden de wel
gevoede dieren, waarbij menig woord van
lof aan Walburga werd toegevoegd. Daar
waren ze op den Meerhof en werden met
vreugde ontvangen. Krachtig schudde de
boer Johan de hand en noodigde hem uit
dien dag als gast op de hofstede te blij
ven. De gelukkige terugkeer van den Aim
«einde U te herinneren, dat ge uw bloed
«voor dezen Afrikaanschen bodem altijd
«veil moet hebben."
De Arabieren, die hem zoo goed kenden,
hadden allen eerbied voor den Rooden
Marabout, als voor een afgezant des hemels.
Eens dat hij de zieken te Aitad-del-Mounen
bezocht, trad eene Kabjlschejviouw hem te
gemoet en zeide, zijn kleed vastgrijpende
«Kom bij mij, kom onverwijld om mijn
zoon te redden".
«En wat heeft uw zoon
Hij is dood
Te Parijs zijnde, alvorens hij voor goed
naar Afrika ging terugkeeren, verzocht hem
eene dame, om eenige regelen van zijn
handschrift, dan zoude zij hem daaruit zijn
toekomst voorspellen. De kardinaal wilde
daarin wel bewilligen doch, op de conditie,
dat zij hem het uur van zijn dood zoude
bekend maken, teneinde mij waardig te
kunnen voorbereiden, zoo voegde hij er aan
toe, als ik voor God moet verschijnen, en
hij schreef op een kaartje de volgende
woorden «Christus vincit, Christus regnat,
Christus imperat". «Een paar dagen daarna
«kwam de dame zeer ontsteld terug en zeide
«Eminentie, u zijt aan het einde van uw
«aardschen pelgrimstocht genaderd. Binnen
«een jaar zult gij niet meer van deze
wereld zijn". De kardinaal, zonder te ont
roeren, antwoordde eenvoudig«Ik wist het
Mevrouw; en ik gevoel de kiem des doods
reeds in mij".
De sombere voorspeling werd bewaarheid
en de Kerk en Frankrijk ondervonden een
onherstelbaar verlies.
Nu ik van Afrika spreek, komt de treu
rige gedachte aan de twee moedige repu
blieken, die onmenschelijk doordeEngelscben
vermoord worden, vanzelf weer voor onzen
geestWat zijn de gezichten hier veranderd
sedert de kansen daar omsloegen. Een
ieder is terneer geslagen en ontevre
den. De verklaring van den minister van
buitenlandsche zaken, den heer Delcassé,
mmamm
werd met blijdschap gevierd en een feest
maal aangericht, waarbij het beste uit
keuken en kelder werd opgedischt. Toen
Johan dien avond uiterst voldaan afscheid
nam, beloofde hij Walburga, dat hij spoe
dig zou terugkomen.
Het meisje had goed gezien, Johan had
werkelija iets op het hart en dat had hij
juist verzwegen. Hij dacht niet zoo zeer
over het lot van zijn zuster als wel over
den gemsbok, die daarboven op de bergen
dwaalde.
De woorden van Sepp klonken hem
voortdurend in de ooren. Voor hem was
nooit een afgrond te diep of een rotskloof
te breed geweest 1 En nu zou hij geen
moed meer hebben Zoolang hij een ge
weer gedragen had, was hij nooit bevreesd
geweestDie gedachten lieten hem geen
rustEn hij wilde ook graag weten, of
Sep niet gelogen hadHij klauterde
daarom naar boven en keek overal rond
naar den gemsbok, maar hij ondekte
niets. Eensklaps hoorde hij echter eerug
gedruisch, een paar steenen rollen naai
beneden. Hij keek op en daar vloog eeu
prachtige gems als een pijl uit den boog voort.
r Wordt vervolgd.)