Dagblad voor Schiedam en Omstreken.
i
24ste Jaar
Zondag 15 September 1901.
No. 7100.
üersteBLAD.
it de pers.
«rspaiip piemfl.
Bureau Boterstraat 50. Telefoon No. 85.
President Mac Kinley. f
wmMm
^e®illeion.
Mary wilkens.
dag' Lydja"-
te,ü>d zoudt k„raar ze allen b« zÖn.a|s
ALÜEMEE5 OVEBZ1CHT.
O"
nieuwe schieda
PBliS T AH DIT BLAD:
saam par 3 rcaander.
i "Sr pos' aoor ?eceei Neaeriana
*-r.Qeriüke Summers
- 0.05
PBIJS DSB ADYHBTKHTIÈH:
Van 16 rsgeis; J i f0.60
Elke gewone regei meer i1 -0.10
Voor herhaalde piaatsmg worden billijke overeenkomsten
lansesaan.
®eht
in 2ijn Twee vergissingen.
par> °P teg1,5,8 ®lronica kwam dr. Schaep-
;^ollekefn bet verleenen van steun door
I ït)c''daten j" so®laa'-democratische Ka mer-
fi?Öen van a' ^cbaePman keurt het ver-
tac 'en Steun' zooa's een enkele
'Seb® redenen is geschied, ten
'®r De j,. n z\jn© beschouwing vindt
Dr. g'*? )>twee vergissingen".
tS ld® krar-k V00r genoemde tactiek
rj00 '®'den t,gsle aanbeveling", die ertoe
y9. 'lbera)en aangedu'd de overweging, dat
kesiUj. 00n 8evoelige les noodig hebben,
^'ek verr^0 dan ook 4e besproken
4tl een wna 'k weinig anders te zien
°g het B .a nein'ng, die zich op ons-zeWen
Daane? Uchtst treken kan".
y6re wijst De Tijd op een
aanbevej|ncr,7e=lng! die zich boven deze
oÜ Vro<W 'et, gelden- £en overweging,
^chreVenn hetzelfde blad aldus was
Z«?e steun- Katholieken) redeneering is
dat Zlcb bij 7! tbans H e s s e 1 i n k, dan
do. w® dit n„ lberalen het denkbeeld vast,
C' ja !e?f'er Vl«r jaar wel weer zuilen
888 'int moeten doen. Steunen we
r«aetn' Oan kunt!"6'' en slaagl H e I s d i n-
liberal.!" W® 0Ver vier iaar beter
,iberaS°,cialist te T Prut6n' dan kunnen w«
®en en H Kochera inruilen voor een
W wathoi,.,6" aocialist te Enschedé voor
l« I0p volcyp^ u 's de eenige manier,
gek ntlen a Enschedé nog eens is
0,rd® te V mjt bet 00= °P het thans
°bs>.i-.0r|den ,endam en te Weststelling-
2 Jk hebben ?r k""® niet geheel en al
DL S k (Yubantiana XIV).
h°'t °P p)-t„C .aePman had genoemde tactiek
^athelijij "lP'eelen grond afgekeurd. Voor
dek Gra", paU8®'ijk woord (der Eu-
t'es*); jj^ulla conjunctio"der-
aar h»i
Amerikaansch van
2)
l! betten6" n gen8gen het dispuut
Ware'aden, dl' ónrustig keek hij zijne
4Nu "a' U'1 h®1 gezicht
hor.a htigen J Je P'an om met dien.
brUid.l® hlazen onR1"6®;te gaan en op den
"Paar, p.. onder de vensters van het
W*a- ik Sa ov® Keith?"
dacht de jo!' h®n> Lydia Hertey," ant-
®«n h' dat je mii80 man drifti§' #en als je
I,..1® ke«r«„ j ®n commandeeren om
staarde' h heb Je 'l al heel mis""
Verbazm aa".ziJ was 200 v0'
8i dat zij niets zeggen kon.
halve is aiedere toenadering onzerzijds een
naderen tot den afgrond".
Hierbij teekent De Tijd onder meer
aan
lo. dat het citaat van dr. Schaepman
heelemaal geen citaat is. In zoover immers
nergens in 's Pansen schrijven van neon
junctio" tusschen katholicisme en sociaal-
democratie, laat staan tusschen katholieken
en sociaal-democraten, sprake is.
2o. Dat de woorden door dr. Schaepman
zeker uit zijn geheugen alleen, maar
foutief geciteerd, in hun mare lezing be
trekking hebben op geheel iets anders dan
waarop de schrijver van de Chronica meent
ze te mogen toepassen. »Liquet igitur demo
cratiae soclalis et christianae communionem
esse nullam", zegt wel de H. Vader, maar
voor degenen, die deze woorden lezen in
verband met hetgeen eraan voorafgaat en
met hetgeen erop volgt, is het uit deze
woorden alléén duidelijk, dat (gelijk wij in
dertijd vertaalden) »sociaai-democratie en
christelijke democratie met elkander niets
uitstaan hebben", dat zij met elkander niet
mogen worden verward
Wegens het actueele belang eener
strijdvraag, die meermalen ook in ons blad
ter sprake kwam, zegt Het Centrum
meenen wij deze tegenspraak onder de
oogen onzer lezers te moeten brengen.
Volgens het oude »Hoor en Wederhoor."
Bij de andere overweging", die volgens De
Tijd vele katholieke kiezers, in het district
Lochem op den sociaal-democraat deed
stemmen, zouden wij echter nog een derde
gevoegd willen zien, nl. dat men daar
bepaaldelijk óók heeft willen treffen het
bekende anti-papisme van den liberalen
candidaat mr. Hesselink van Such-
telen.
14 September 1901.
De droevige afloop, die sinds gisteren te
Buflalo maar al te zeer werd voorzien, is
helaas een feit geworden. Heden nacht
twee ure is Mac Kinley overleden.
»Ga je vlas weer opwinden, Lydia", zei
Freelove op zachten toon. »Zie het waait
overal over het grasperk heen. Ik kom van
avond nog bij je."
Toen vond Lydia weer woorden.»Ik weet
niet, dat iemand je gevraagd heeft," zei ze.
»Ik ga liever niet om met jonge mannen,
die op straat loopen te schreeuwen en op
den horen te blazen en fatsoenlijke men-
schen overlast aandoen."
»Dan behoef je het ook niet te doen,"
antwoordde Freelove.
Snel liep hij zijne kameraden na, den
weg af.
Hij was gekleed als een boer, in grof
laken, maar hij had zekere achtelooze
bevalligheid over zich en eene losheid in
zijn gang die niet paste hij zijn uiterlijk.
Hij had ter zee gevaren als matroos op een
koopvaardijschip en was nog maar ander
half jaar thuis, waar hij sinds zijns vaders
dood de hoeve bestuurde.
Lydia keerde naar huis terug Zij liep
alsot zij eene kroon op haar hoofd droeg in
plaats van een schildpadden kam en als had
zij een sleep aan hare katoenen japon. Zij
begon weer vlas te winden en het woest hoorn-
geblaas stierf weg in de verte.
De berichten over Mac Kin ley's toestand
na het intreden van de crisis, hebben nu
alleen die waarde, dat zij aantoonen de
gevreesde afloop steeds meer naderde.
Nadat eergisteren-nacht de ingetreden ver
zwakking van het hart reeds het ergste
deed vreezen, verergerde gisteren in den
I loop van den dag steeds de toestand van
i den president. Een enkele opflikkering in
des presidents toestand, deed nog voor een
wijl hopen, maar spoedig bleek, dat een
droevige afloop onvermijdelijk was. Reeds
gisteren-avond vijf ure hadden de genees-
heeren geen hoop meer. De president lag
neer in een uiterste afmatting en reageerde
maar heel weinig op de prikkelende mid
delen, die hem werden toegediend. Ten
6.40 was hij bewusteloos, maar onder den
invloed der opwekkende middelen herkreeg
de president om 7 uur 50 het bewustzijn
en riep om zijne vrouw. Mevrouw Mac
I Kinley verscheen nu aan het sterfbed. De
bloedverwanten, de leden van het Kabinet
en de persoonlijke vrienden, die in het huis
b'jeen waren, gingen daarna ook allen, den
een na den ander, naar de ziekekamer, ten
einde van den stervenden president afscheid
te nemen.
De vice-president Roosevelt was na de
gunstige tijding omtrent den vooruitgang
van den president gaan jagen in Adiron-
dacks. Op het vernemen van de latere ern
stige tijdingen is hij aanstonds teruggesneld.
Te tien ure in den avond kon hij het naaste
spoorwegstation bereiken, vermoedelijk beeft
hij dus den president, wiens opvolger hij
nu is, nog levend gezien.
Eenige levensbijzonderheden van den
verscheiden president, door eenige bladen
voorbarig na het bericht van den aanslag
gegeven, zijn thans zeker wel geplaatst
William Mac Kinley is 28 Juni 1844
te Niles in Ohio geboren en had dus zijn
57ste levensjaar bereikt. In 1861 trad hij
tot een vrijwilligersregiment toe, zooals
het meerendeel zijner tijdgenooter., en
Zij bleef rustig voortwerken, als had de
natuur haar niets geschonken dan dat ééne
talent van nijverheid evenals aan de bijen
in den tuin. Hare lippen waren saamgeperst
en glimlachten niet meer, haar hart was
beklemd maar nog altijd maakte zij linnen,
evenals de bij honing verzamelt.
Ongeveer een uur later keerde de troep
jongelieden met de horens terug. Lydia
hoorde hen uit de vertfe en zat nog stijver
rechtop en hield de oogen zoo strak op het
vlas gericht, dat het voor haren blik scheen
te schemeren. Maar zij had die moeite niet
behoeven te doen, want Freelove Keith
wandelde voorbij, het hoofd even verachtelijk
opgericht als zij, en wendde geen enkele
maal den blik naar haar. Allen gingen stil
en fatsoenlijk voorbijLydia keek niet op,
vóór het heele gezelschap weg was.
Zij had alleen gewoond sinds haars vaders
dood en des te meer reden had zij. dachten
de menschen, om hare trouwbelofte aan
Freelove Keith te houden. Zij woonde heel
alleen in een groot huis met een aardig
inkomen en daar was Freelove, die niet
langer zoo noodig was thuis, sedert zijne
zuster getrouwd was en haar man gemak
kelijk de hoeve besturen kon. Iedereen
bracht het in den Secessieoorlog tot majoor.
Na het sluiten van den vrede studeerde hij
in de rechtswetenschappen, en vestigde
zich in 1867 te Canton als advoeaat. Tien
jaar later, dus op 33 jarigen leeftijd, werd
hij door de kiezers naar het Congres
afgevaardigd, waar hij zich onder de repu
blikeinen schaarde en reeds dadelijk op den
voorgrond trad als verdediger van bescher
mende rechtende in 1890 tot stand
gekomen wel is dan ook naar haar
ontwerper geheeten en algemeen als de
Mc. Kinley Bill bekend. In 1891 volgde de
benoeming tot gouverneur van Ohio en toen
de presidentsverkiezing van 1896 naderde,
werd hij tegenover den democratischen
candidaat Bryan ais candidaat der republi
keinen gesteld. De strijd tusschen republikein
en democraat, belichaamd in Mc. Kinley en
Bryan, die ook is gevoerd bij de stembus
in 1900, is wel een der interessantste
verschijnselen uitbet Amerikaansche politieke
leven. Beide malen overwon de republikein
Mc. Kinley en moest de democratische
partij, of haar woordvoerder Bryan het
onderspit delven. Maar beide malen was
de strijd hevig en mochten de Ver. Staten
zich gelukkig rekenen, dat hij gevoerd werd
tusschen twee mannen, die beiden geprezen
werden om hun rechtschapen karakter, hun
plichtsbesef en hun werkzaamheid.
Mac Kinley is in zijn hart steeds een
imperator geweest (zijn houding in den
oorlog tegen Spanje heeft er het bewijs van
geleverd). Maar tevens hield hij zich strikt
aan zijn plichten te midden der verschillende
stroomingen, die in de publieke opnie en
de bestuurskringen heerschten, zoodat hij
minder optrad als de heervoerder dan wel
als de ijverige dienaar der republikeinsche
partij. Als zijn eerste taak beschouwde
hij echter steeds de bevordering van de
materieele welvaart der Ver. Staten, al
stelde hij niet persoonlijk uitsluitend zijn
aspiraties in materieele doeleinden. Zóó
trof hem dan ook de moordenaar, terwijl
hield van hem, omdat hij op zee was ge
weest en in vreemde havensteden veel
kwaad had gezien. Hij ging te veel naar
de herberg, zeiden de menschen, en ver
onachtzaamde zijn werk en 't zou goed
voor hem zijn, als hij een eigen huis en
een lieve vrouw had.
En nu was die ongelukkige twist tusschen
de beide gelieven gekomen en geen van de
twee scheen genegen den ander te gemoet
te komen.
Denzelfden avond na hunne woorden
wisseling liep Lydia een eindje den weg
op. Zij herinnerde zich, dat Freelove gezegd
had, dat hij na het avondeten bij haar zou
komen en was nieuwsgierig of hare harde
woorden hem zouden weajagen. Zij aarzelde
even op den drempel. De avond was koel
en zij had een gelen doek over haar hoofd
en hare schouders geslagen. Zij wilde
niet thuis zitten wachten op Freelove
Keith, die misschien niet eens komen zou.
Zij liep dus den weg op en kwam spoedig
Abel Perkens tegen, den zoon van den
landheer, die student was. Hij nam zijn hoed
af en Lydia maakte eene buiging.
Wordt vervolgd.)
I
