Dagblad voor Schiedam en Omstreken.
26ste J aam.
Zondag 8 November 1903.
lNo. 7747
EERSTE BLAD.
Een moedige Vrouw.
Bureau Boterstraat 56. Telefoon No. 86.
J)JFICIEELE BERICHTEN.
Kennisgeving.
PRIJS TAH DIT BLAD»
Voor Schiedam per 3 maanden1.50
Franco per post door geheel Nederland - 2.
Afzonderlijke Nummers- 0.05
PRIJS DER ADYERTENTIÊN:
Van 16 regelsf 0.60
Elke gewone regel meer- 0.10
Voor herhaalde plaatsing worden billjjke overeenkomsten
aangegaan.
De-Burgemeester van Schiedam,
Gezien de aanschrijving van den heer
Commissaris der Koningin in deze provin
cie. van 5 dezer, A, no. 2887, le afd.
Brengt bij deze ter kennis van belang
hebbenden, dat de heer Commissaris der
Koningin voornoemd, voornemens is op
Woensdag den llden November as., deze
Perneente te bezoeken en bereid is de
Autoriteiten, Ambtenaren en Ingezetenen,
d>« verlangen mochten hem over een of
&nder onderwerp te spreken, op dien dag,
middags ten 12 ure, ten Raadhuize te
ontvangen, zullende de lijsten ter inschrij-
v'ng op de Gemeente-Secretarie voorban-
den liggen.
Schiedam, den 7den November 1903.
De Burgemeester voornoemd
VERSTEEG.
Parijsche Kroniek.
Op Zondag Allerheiligen bedekte een dikke
mist Parijs als met een rouwfloers. De
grijze lucht en een fijne doordringende regen
Volmaakte de bedrukte stemming het was
echt Novemberweaer en wel geschikt voor
den vooravond van Allerzielen. Meer dan
^40,000 Parijzenaars bezochten dien dag de
28 Kerkhoven van Frankrijks hoofdstad en
dare omstreken. De eeredienst voor de af
gestorvenen is, niettegenstaande al de po
gingen der materialisten en godloochenaars
dier niet verzwakt en gedurende deze twee
dagen wordt door zeer velen aan de dier
dare overledenen gedacht, voor de rust
dunner zielen gebeden en door uiterlijke
feekenen, zooals het brengen van kransen
®n bloemen op hunne graven, bewijzen van
'iefde, leedwezen en herinnering gegeven
Een aantal afgevaardigden, waaronder
de heeren Gauthier (de Clagny), Rudelle
Syveton, Firmin; Faure en Argelies, hebben
Feuilleton.
i)
«Goud, meneer Doorn vroeg de aardige,
jonge vrouw achter de toonbank.
«Zooals altijd antwoorde de boer, die
juist het kleine kassierskantoor was binnen
getreden en een chéque had aangeboden.
De bank was in een der drukste straten
v»n M. een tamelijk groote stad in Califor-
lië, gevestigd. «Zeg eens. mevrouw Mohr,
2yt gij hier geheel alleen
»Ja, mijn man is vandaag op reis."
»En zeit gij dan met bang
»Bang vroeg zij lachend, en zag hem
Pact haar groote, bruine oogen verwonderd
aan. »Neen, vrees ken ik niet."
«Waar is dan uw bediende Springer?"
*Die is gaan eten."
»Nu, mevrouw Mohr, om u de waarheid
zeggen, ik vind het zeer onverstandig,
een voorstel van wetsontwerp bij de Kamer
ingediend, dat veler sympathie zal verwerven,
In hun voorstel, waarin zij aan ieder burger
een eigen graf zouden willen gegeven zien,
herinneren zij aan de woorden van den
dichter. «De dienst der dooden is de
eer der levenden" en deze gedachte vindt
in Frankrijk een echo in alle harten, rijken
of armenzij verlangen allen een klein
hoekje grond te bezitten, waar zij ter
nageaachtenis hunner overledenen kunnen
weenen en bidden. Dit stukje aarde kan
thans slechts door enkelen verkregen worden
de arme ziet het graf der zijnen na enkele
jaren verdwijnen en wanneer hij de plaats
waar een dierbare rustte, wil terugzien, dan
is het te midden van gras, onkruid en dis-
telen dat hij haar zoeken moet. In
een woord de voorstellers vragen, dat
ieder Fransch burger of burgeres, kos
teloos voor elk der zijnen een eigen graf
zal geschonken worden gedurende vijf-en-
twintig jaren op het kerkhof der plaats
waar zijn woning gevestigd was. Het is een
mooi en godvruchtig idee, dat ook in andere
landen zeker bijval zoude vinden.
De menschen van de laatste helft der
vorige eeuw beginnen zich overal, doch
voornamelijk hier in Frankrijk, minder op
hun gemak en in hun sfeer te gevoelen
temidden van een maatschappij welke da
gelijks meer gaat verschillen met die hun
ner jeugd. Niettegenstaande de feesten en
koninklijke bezoeken, de holklinkend zegen-
liederen en opgesmukte en overdreven ver
heerlijking van voorspoed en vooruitgang,
vertoont zich voortdurend het leeiijke spook
der werkelijkheid en van het vervalde
maatschappij is ziek en de ziekte is het
begin van het einde.
Het leger wordt systematisch gedesorga
niseerd, de vrijheid laaghartig verkracht
het geloof in alles, in God, in de toekomst
van het Vaderland, ligt leraarde geworpen,
aan de oude eiken gelijk, welke door on
zichtbare houtakkers werden nedergesiagen
dat men u alleen laat met die hoeveelheid
goud en de andere kostbaarheden, die in
den kelder liggen", zeide de boer hoofd
schuddend, terwijl hij op een valdeur in
den vloer wees. »Hebt gij niet gehoord,
dat de «duivelsbende" den omtrek onveilig
maakt?"
Kathe Mohr kiulde minachtend de lippen
«Odie laat zij maar komenIk zal
mij wel verdedigen. Ik kan prachtig schie-
ten, dat heeft Ërausch mij geleerd. Boven
dien is Mina altjjd in ke keuken. Die staat
wel twee mannen en zij is in een minuut
hier bij mij, als ik haar roep."
»En als die eene minuut u eens niet
wordt gelaten, wat dan?"
Zij lachte opgeruimd. »lk ken geen vrees,
meneer Doorn. Ziedaar uw goudtel even
na, als u wilt. Hoe is het tnuis bij u
Alles wel
JDank u, alles in orde. Dag mevrouw
Mohr. En let er op hoor, voorzichtig voor
zichtig
Kathe gat hem de hand en knikte hem
vriendelijk toe. Toen ging hij.
Toen Frans Mohr 's avonds thuis kwam,
vertelde zijn vrouw hem het gesprek en
achte om Doom's waarschuwing.
Men hoort reeds in de verte de vreugde
kreten der woeste overwinnaars, die morgen
de meesters zullen zijn, en die allen weer
heviger en nog brutalere tyrannen zuilen
worden, dan zij die ons thans met wat
huichelaarstalent en gelegenheidswetten
den baas spelen. Te Hennebont, te Armen-
tières, te Parijs rolt de donder der proleta
riërs met een kracht, welke zelfs de onver-
schüligsten met angst vervult, daar de
machten welke de overstrooming totnutoe
tegenhielden, niet meer de geruststellende
zekerheid aanbieden van vroeger.
Een der meest dwaze zaken dezer laatste
dagen is zeker de opstand door de bezoekers
van de «Bours du Travail" georganiseerd,
teneinde door de Wetgevende macht de op
heffing der «bureaux de placement" (huur-
en verbuurkantoren) te verkrijgen. De
bloedige revolutionaire beweging bewijst
doodeenvoudig dat die Arbeidsbeurs geheel
hare roeping gemist heeft en dat ook hare
opheffing aan niemand of aan niets zoude
schaden. Zooals baar naam bet aangeeft,
moet op de Arbeidsbeurs evenals op andere
beurzen granen, handelsartikelen, fondsen enz.
verkocht en gekocht worden, hier arbeid
worden gevraagd en aangeboden en de
vereenigingsplaats zijn voor werkgevers en
werknemers. Indien zij iets anders is, heeft
zij geen rede meer van bestaan en dat dit
het geval zeker was, bewijst dit broeinest
van revolutie en wanorde, wat met meer
recht een fabriek van afgevaardigden met
verwaande domme zinnen mag heeten, dan
een Beurs voor den Arbeid. De prefect
van politie, Lépine, die na een bloedigen
strijd meester van het terrein bleef, werd
door de socialisten in de Kamer en daar
bmten natuurlijk heftig aangevallen, voor
moordenaar gescholden en bijna zelf ver
wond. De parlementaire woordvoerders der
oproermakers stelden bij de interpellatiën
in de Kamer over deze schandelijke
vechtpartijen de politieagenten als de
aanvallers voor en de socialist Coutant
durfde zelfs verklaren, «dat het volk er
genoeg van had door de politie omge
bracht te worden"en daar de agenten,
waarvan er een zestigtal verwond werden,
er zeker niet minder op tegen hebben,
door de vrienden van mijnheer Coutant
afgeranseld en met steenen, flesschen,
inktkokers, stoelen en nog meer gegooid
en verminkt te worden, kan men gemakke
lijk begrijpen, dat zij, voortdurend gesard, er
stevig op insloegen. Die heeren anarchisten
schreeuwen, wanneer zij klappen krijgen,
doch spreken nooit over die welke zij
uitdeelen en waarvan tot heden voorname
lijk de politie en soms het leger de slacht
offers waren.
Velen der houders dier «bureaux de
placement" zijn verre van nobele heeren
en verdienen niet als fatsoenlijke industri-
eelen verdedigd te worden en daarom steeg
het debat in de Kamer niet hoog. Mijnheer
Combes heeft het met zijn optreden met
verheven en draaide links en rechts als
iemand die met goed weet welk der twee
hij zal sparen. Hij zag wel aan de stemming
der meerderheid, dat hij mr. Lépine niet
aan de wilde dieren van de Montagne kon
overleveren en aan den anderen kant stonden
zijn trouwe klanten der uiterste linkerzijde)
met wien hij niet breken wil, zoodat een
der afgevaardigden die zich niet geneert,
hem toeriep«Zeg oude, vandaag ben je
met voor je plezier uit 1" Het Journal
Officiel vermeldt natuurlijk dezen uitroep,
welke de toestand echter zeer juist aangaf,
met. Met zijn gewone buigzaamheid wilde
hij wel een enquête, welke de verantwoor
delijkheden zal bepalen, aannemen, doch ae
Arbeidsbeurs, dat heiligdom der onvermoeide
socialistische agitatie, zal niet gesioieu
worden. Om nu de enquête te doen, moet
men tijd hebben, en tijd gewonnen is veel
gewonnen, en daarom zou de regeering
zich met een eenvoudige orde van den
dag tevreden stellen. Zoo wist de minister
president stnétiager la chrèvre et le cboux"
Sedert het bezoek van den boer waren
nu al een paar weken verloopen en men
had van de roovers niets meer gehoord. j
«Kathe," zeide Frans op een morgen,
zou je vandaag een paar uur op de zaak i
willen letten? Ik moet een gewichtige
boodschap doen".
Best. Frans", antwoordde mevrouw Mahr. I
«Je weet, hoe trotsch ik ben, als ik jou
plaats mag innemen."
Toen kwam haar echtgenoot was weg
gereden, ging Kathe vroolijk aan haar
werk: daarbij zag zij er zoo opgewekt uit,
alsof er nergens ter wered iets anders dan
rein geluk was.
Zij schreef ijverig, zonder op te zien.
Daar sloeg de torenklok een.
«Al één uur?' mompelde zij. «Meneer
Springer, gij kunt wel gaan eten, maar
zoudt gij vandaag wat vroeger willen terug
komen, dan kunt gij een anderen keer wat
langer weg blijven".
De bediende beloofde het en ging.
Nu was Kathe geheel alleen.
De bediende was ongeveer tien minuten
weg, toen de deur werd geopend en een
man naar binnen kwam. De jonge vrouw
stond snel op en vroeg wat hjj wenschte.
De klant maakte met zijn lange haren den
indruk van een kunstenaar en hij scheen
zich te verwonderen, een vrouw in den
winkel te vinden.
«Vertel u mij eens, hoe het met den
koers der H-stukken Ik wilde namelijk
een paar duizend dollars beleggen".
«Zij staan zeer goed antwoordde Kathe,
terwijl zij naar een tatel ging en een groot
kantoorooek opnam. Daarbij zag zij toeval
lig, dat de valdeur openstond.
«Die Springer vergeet toch alles 1 Hoe
vaak is hem nu toch gezegd, dat die deur
altijd dicht moet zijn", dacht zij.
Zij legde het boek bij den vreemdeling
voor en bladerde er in.
«Ziet u, hier hebt gij, wat gij zoekt" zeide
Katne, met baar vinger aanwijzend. De
vreemdeling boog zich over het boek en
volgde opmerkzaam haar verklaringen over
de beteekenis der getallen en dato, welke
op de H-stukken betrekking hadden plot
seling het zij een kreet hooren.
«Verroer u met", donderde een ruwe
stem haar in 't oor. «Aanders zijt gij ver
loren."
(Sjot vglgtl,
NIEUWE SGHIEDAMSGHE COURANT
