VRIJDAG 13 JANUARI 1928
DERDE BLAD
PAGINA 4
DE VRUCHTEN VAN HET
BOLSCHEWISME
de taak der fascistische pers.
RUSSISCHE MANIEREN
W "Sfe-
Zal wegens ouderdom zijn functie
neerleggen
HET IJS IN DE N. FRIESCHE WADDENZEE
EEN NIEUW KABINET IN LETLAND
HERVORMING VAN HET ENG ELS UIT
GEVANGENISWEZEN
OP DEN ELECTRISCHEN STOEL
EEN MOEDIG MAN
GEBREK AAN WATER IN EGYPTE
THOMAS HARDY f
DE INDISCHE HANDELSBALANS
OVER 1927
DE BfSAM-RAT
EEN DREIGEND GEVAAR
Hoe de beesten eruit zien
Waar en lioe het leeft
Wanneer en waarom ze geïmporteerd
werdén
Hoe te bestrijden?
Waar komen de 7 niillioen zwervende
kinderen vandaan 'i
In een vervolgartikel, gewijd aan de ..ver
waarloosde" kindéren van sovjet-Rusland, be
schrijft Henry de Korab in de „Matin" het vol
gende tooneeltje:
Tegen het vallen van den morgen ontdek
ken de eerste voorbijgangers in de wijk van
hot Groote Theater te Moskou een groep sla
pende arme kleinen rondom een nog half war
men stookpot, waarop den vorigen dag asfalt
1» gekookt.
De Moscovitische voorbijganger, schoon zelf
in de misère zittend, schoon zelf bevangen
door de vrees, zich in de oogen der onzichtbare
teehekisten te compromitteeren, ontdekt nog
een glimpje van medelijden in zijn eigen hart.
Hij wekt één der "kleinen, schudt een anderen
bij den schouder en zegt:
„Tjongee, t is koud!.... Waar kom je van
daan? Hoe "heeft je?"
Negen van de tien keer geeft het aange
sproken kind, eerst zwijgzaam en vijandig
gestemd, tenslotte door een vaag gebaar te
kennen, dat hij komt „van ginds"hij
weet het niet meer. Hij is zijn familienaam
vergeten.
„En je vader, je moeder, waar zijn die?"
blijft de medelijdende voorbijganger verder
vragen.
En negen van de tien keer vraagt het klei
ne, stinkende, havelooze en uitgehongerde
schooiertje met oprechte verbazing:
„VaderMoeder?Maar je weet toch
wel, kameraad, dat zooiets op 't oogenlblik niet
meer bestaat?"
Ziedaar, aldus de schrijver, de verklaring
van alles, de eenige uitlegging voor „onze
meest bloedende wonde", gelijk de sovjettis-
tlsche bladen en sprekers het uitdrukken.
De oorzaken van het kwaad besprekend,
zegt Henry de Korab:
Ik heb juist een klein dossier onder de
oogen van uitknipsels uit bolschewistische
bladen, van uittreksels uit officieel© rapporten.
Men zoekt daarin naar de oorzaken van de
ramp, waardoor 7 millioen kinderen op de
straten en op de wegen geworpen zijn.
Voor de „Troud" is het de hongersnood van
1921, die als de oorzaak moet worden aange
merkt; voor de „Krasnaïa Gazeta" is het een
gevolg van den oorlog; voor de „Izvestia" is
liet de interventie van Denikine en voor de
„Prawda" is het het buitenlandsch kapitalisme.
Alle verzuimen zij de ware, de diepere, de
Wezenlijke oorzaak aan te geven, die eenvou
dig is: het bolschewisme!
De verwaarloozing der jeugd in Rusland is
het onvermijdelijke gevolg van de „theorie"
zooals men daarginds zegt, die een primitief
volk beroofd heeft van zijn godsdienst, die
den familiegeest en de eerste beginseleu van
zedelijkheid en plichtsbetrachting heeft ver
nietigd.
In de beschaafde landen voert men, wanneer
men echtscheiding „aangaat", over het alge
meen een gerechtelijken strijd om de zorg
over de kinderen te verkrijgen.
In het communistische land, waar men
jtlenmalen vaker dan overal elders van echt
genoot of echtgenoote verandert, gaat het
erom, wie niet den last van een kinderlijk
kroost op zich zal nemen.
En leert men van den anderen kant niet
aan de kinderen op school wanneer er bij
uitzondering één bestaat op het dorp of op
de publieke straat, dat de oudere slechts de-*,
genen zijn, die je te eten geven, slechts tus-
scbenpersonen, zonder reëele Teohten op hun
nakomelingschap
Op 14-jarigen leeftijd is een kind gerechtigd
zich naar een daartoe aangewezen bureau te
begeven, en te verklaren:
„Mijn ouders hangen me de keel uit; ik
inoet niks meer van hen hebben!"
Wanneer het kind geen 14 jaar oud is, wordt
het, na de eerste reprimande, een „verwaar
loosde". Het heeft z'n eigen leventje.
Een rechtvaardige terugslag is het, dat de
'commissarissen en ohefs zelf de wreede ge-
ivolgen ondervinden van hun ontbindende „theo
rie". Men heeft mij verscheidene gevallen aan
gehaald van „rijke jongetjes", van kinderen
,van bekende communisten, van .dames-ka cue
raden met zijden kousen, die op een goeden
morgen hot luxueus appartement van de Sa-
dowaia verlaten hebben om zich te voegen bij
de haveloozen van de straat.
Men vindt ze overal, gehuld in een zak, of
een oude militaire jas, nadat ze hun kleine
elegante Engelsohe overjas, hun gouden hor
loge en huk Anierikaansche schoenen ten bate
van hun .communiteit" verkocht helbben.
Over het algemeen is het dan reeds te laat
om nog iets te doen, want het kind is niet
alleen bedekt met ongedierte, maar het heeft
ook vreeselijke ziekten opgeloopen en ook de
gewoonte van hot drinken van alcohol ge
leerd, welk vocht het uit de winkelkasten ge
stolen heeft.
Nu het zoo ver gekomen is, is de sovjet-
regeering opgeschrikt. Haar eerste maatrege
len waren louter sckijnmaatregelen; ze waren
oppervlakkig, maatregelen a la Potiomkine,
die daarin bestonden, dat men de kinderen nlt
het centrum der steden verjoeg en ze op
verderen afstand hield. Dit heeft echter niets
gegeven.
„Men is herhaaldelijk overgegaan tot de
zuivering der straten van Moskou" heeft
mevrouw Kaljnine, de vrouw van den presi
dent der republikeinsclie sovjet-unie, met bit
terheid geconstateerd, „maar de kleine vage
bonden zijn altijd daar, als een ware nacht
merrie, bijna op eiken straathoek. En nieuwe
benden blijven toe stro omen." (Prawda 20 Mei
1927).
Vóór de feesten van hst 10-jarig bestaan der
sovjets, in November van het afgeloopen jaar,
hebben de autoriteiten een nieuwe zuiverings
poging gedaan, teneinde geen slechten indruk
te geven aan de talrijke vreemde gedelegeerden.
Speciale afdeelingen van „zuiveraars" zijn
gevormd, afzettingen zijn toegepast op de sta
tions en op de wegen. Zoodra het December
was, zijn de kinderen in massa's teruggekeerd.
De sovjet-pers, zich het gevaar bewust, voert
thans een levendige campagne om de nood
zakelijke gelden bijeen te brengen voor de op
richting van nieuwe toevluchtshuizen, daar
die, welke bestaan, absoluut onvoldoende zijn.
Maar is dit een oplossing? De directeuren
der tehuizen erkennen zelf, dat het hun bijna
onmogelijk is, de arme kleine ronddwalende
beestmenschjes, die men hun zendt, onder hun
hoede te houden.
Overal elders is „een wit bedje" de droom
van een verlaten dreumes, evenals van den
filantroop, die hem wil helpen. In communis
tisch Rusland is de ongelukkige vagebond ver
geten, wat een bed is. Een bad seliijnt hem
een plagerij toe en hij protesteert heftig, in
naam van zijn rechten als jonge proletariër,
tegen elke poging om hem te laten werken.
En meestal vlucht hij na weinige dagen, zoo-
dra hij een open deur of een open venster ziet,
weg, omdat men weigert hem alcohol te
geven, waaraan hij verslaafd is geraakt.
De bol'Sdhewiki hebben deze jeugd voor goed
vei gif tig'cl. Zij hebben van deze 7 millioen kin
deren ongeneeslijken gemaakt, bedorven van
lichaam en bedorven van geest.
De Chineezen, die, op het einde der vorige
eeuw, hun pasgeboren kinderen door de var
kens lieten opeten, waren misschien minder
onmensohelijk, besluit de journalist.
Weg met sensatie.
Een belangwekkend artikel over de taak van
de fascistische pers is heden in de „Popoio
dTtalia" van de hand van Arnaldo Mussolini,
een broer van den Due© verschenen.
Na een uiteenzetting te hebben gegeven van
de veranderingen, die gedurende de laatste twee
jaar in de Itallaansche pers zijn gekomen,
klaagt de schrijver er over, dat vele fascisti
sche bladen blijven voortgaan verscheidene ko
lommen van hun beperkte ruimte te wijden aan
lange verslagen van misdaden en sensationeels
verhalen, die zeker in strijd zijn met de
idealen, welke elke krant zegt te willen berei
ken, n.l. de opvoeding van haar lezers.
Het is tijd, zegt Arnaldo Mussolini, dat hier
mede wordt opgehouden, zelfs indien het wegla
ten van deze verhalen tot gevolg zou hebben
dat de oplaag van sommige bladen zou vermin
deren. De ruimte, die thans gebruikt wordt voor
vertellen van misdaden, zelfmoorden enz. kan
beter worden benut voor artikelen, die een op
voedend karakter dragen en voor nieuws, dat
het moreele niveau van alle klassen dei- maat
schappij verheft.
Deze campagne van de „Popoio d'Italia" wordt
door andere bladen toegejuicht.
Beestachtige gewelddaden
De Russische historicus, professor S, P. Mel-
goenof heeft een boek geschirven over de roo
tte terreur in Rusland, een gruwelijk boek.
Eenige van de gepleegde beestachtigheden;
Een gefolterde wordt door een rat, welke tot
razernij wordt gebracht, aangevreten.
'Een ander Wordt tot het hoofd begraven; is
hij bewusteloos dan wordt hij uitgegraven en
na het bewustzijn te hebben herkregen, begint
iret proces weer opnieuw.
Te Woronjezji werden de gefoitsrden uitge
kleed en in vaten gezet, de wanden daarvan
waren bedekt met spijkers; daarna werden de
vaten gerold. Op liet voorhoofd werd een vijf-
puntige ster gebraadde priesters kregen om
hun hoof,d een krans van prikkeldraad. Te Tsa-
ritsyu werden de beenderen gezaagd. Te Pol-
tawa en Krementsjoeg werden de priesters op
een puntige naald gezet. Te Polfcawa, deelde
„Grisjka de prostituee" de lakens uit. Daar
werden op een dag 48 monniken op puntige
palen gezet. De inwoners vertelden dat Grisjka
de muitende boeren aan palen liet vastbinden
en in brand steken; zij zelf ging daarbij op
een stoel zitten en genoot van het schouwspel.
Te Jekateo-inoslaw Werden de slachtoffers ge
kruisigd en gesteenigd. Te Odessa werden de
officieren op 'de volgende wijze gemarteld: zij
warden met kettingen aan planken vastgebon
den en langzaam in de ovens geschoven en
gebraden; andere werden met behulp van
hijsohkranen in ©tukken gescheurd, weer an
deren, werden ern-st in een ketel met kokend
water gezet, daarna in zee gedompeld en ten
slotte in den oven geworpen.
Te Kiel werd een slachtoffer in een kist met
een in staat van ontbinding verkearond lijk
gelegd: boven de kist werd geschotendaarna
zei men tegen hét slachtoffer, dat hij in de
kist levend begraven zou worden. De kist werd
begraven, na een poos weer uitgegraven en
daarna., werd het slachtoffer aan een verhoor
onderworpen. En dit werd ©enige keare.n ach
ter elkaar herhaald. He.t is dus te begrijpen,
dat de ongelukkigan krankzinnig werden.
Over het opsluiten ia een kelder, waar lijken
lagen, wordt o.a. ook in het rapport van de
Kiejewsche verpleegde vertelt. Dit werd ook
door een Lettische vrouw bevestigd, die in
1920 te Moskou in de speciale afdeefling gevan
gen zat, beschuldigd van -spionnage. Zij vertelt,
dat de beulen haar met. een karwats en een
stuk ijzer over de nagels hebben geslagen, dat
om haar hoofd een band werd geschroefd. Ten
slotte werd zb in een kelder gesmeten. „Daar"
vertelt zij, „'bemerkte ik bij het schaarsche
licht, dat ik mij te midden van lijken bevond;
een der .lijken heb ik herkend; het was c-ene
vrouw die ilc kende, en die den vorigen dag
gefusilleerd werd. Overal waren bloedplassen
en ik besmeurde mij. Dit tafereel maakte op
mij zulk een vreesdij ken indruk, dat ilc voelde,
hoe, in de letterlijke befceekenis van het woord,
het koud zweet mij uitbrak.. "Wat er met mij
verder is geschied, weet; ilc niet; toen ilc tot
bewustzijn kwam lag ik weer in mijn cel."
Het is gruwelijk; het doet herinneren aan de
wreedheden van den beest.aoht.igen Nero.
En toch durven onze communisten nog be
weren, dat Rusland een iaetnë sïdfif'
WEER EEN" „LEVENDE KOGEL" GEWOND
Madame Alexime, die zich in het Crystal
Palaoe te Londen uit een kanon laat schieten, Is
eeu soortgelijk ongeval overkomen als Leinert,
den levenden kogel, bij een optreden in Olympia
opliep.
Toen zij Maandag in het net terecht kwam,
bleef haar schoen er in haken en verstuikte zij
een gewricht. Zij wist zich echter goed te
houden en verliet, zonder dat iemand iets
bijzonders merkte, het circus.
Den volgenden dag moest zij echter haar
kamer houden. De dokter weet nog niet, wan
neer zij hersteld zal zijn.
Vijf of zes maanden .lang had zij de toer zon
der ongeval volbracht, ofschoon zij te Rijssel
eens uit de richting raakte, doch zich nog aan
een zij touw kon vastgrijpen.
Madame Alexime, die een Franselie gvmnaste
van naam is, kreeg bij een koninklijke voorstel
ling te Rome een zilveren medaille van den
Koning van Italië.
ABT DE KERCKHOVE.
Mgr. Dom. Robert de Kerekhove, die sedert
tal van jaren abt is der bekende Benedictijner-
abdij „Regina coeli", op den Keizersberg te
Leuven, heeft aan zijn in kapittel vereenlgde
monniken medegedeeld, dat zijn hooge ouder
dom hem noopt zijn zeer verantwoordelijke
functie neer te leggen.
Binnen afzienbaren tijd zal het kapittel ver
gaderen, om een nieuwen abt voor den Keizers
berg te verkiezen.
ONTPLOFFING IN EEN VUURWERK
FABRIEK
Zeventien dooden
TOKIO, 12 Jan. (Reuter) Tengevolge van
eeu brand te Koeroeme in Kijoesjoe heeft
eeu ontploffing plaats gehad in een fabriek
van vuurwerk, waardoor zeventien arbeiders
gedood werden. Er zijn twaalf lijken ge
vonden.
Duizenden wilde eenden doodgevroren.
Wolff seint ons uit Hamburg d.d. 11 dezer:
In de Noord-Friesche Waddenzee is het ijs
tot bergen ter hoogte van verscheidene meters
opgekruid.
Aan den rand van de Oost-Friesche Wadden
zee vond men duizenden wilde eenden, die
met de pooten op het ijs vastgevoren waren,
dood terneder liggen.
RIGA, 12 Januari. (W.B.) De onderhandelin
gen tot oplossing van de regeeringscrisis heb
ben vanmiddag eindelijk tot een resultaat ge
leid.
De staatspresident, heeft nu officieel den
afgevaardigde van het democratische centrum,
Juraschewski, met de leiding' der regeering
belast.
LONDEN, 12 Januari (H.N.) De Engelsclio
minister van binnenlandsche zaken heeft gis
teren in een rede aangedrongen op een hervor
ming van het gevangeniswezen. Ook drong hij
aan op een bijzondere behandeling van veroor
deelden onder de 21 jaar.
Naar uit Winnipeg wordt gemeld, zal Nel
son, de goril'laman, die in Juni ter dood ver
oordeeld is, heden terechtgesteld worden.
Nelson heeft in de Vereenïgde Staten en
Canada binnen den tijd van een jaar volgens
zijn eigen bekentenis 22 vrouwen en 1 kind
vermo-ord. Men neemt echter aan, dat het
aantal van zijn slachtoffers nog grooter Is en
tegen de 40 loopt. Ook In zijn cel heeft hij
steeds zijn onnatuurlijke kalmte bewaard. Hij
verklaarde dat hij bereid is om te sterven, als
hij maar eerst nog eens behoorlijk kan eten.
Naar uit Cairo bericht wordt,, heeft te
Tantah in Beneden-Egypte een zekere Isawi
Sharif Bey, terechtgestaan, die in den tijd van
30 jaar niet minder dan 60 vrouwen heeft
gehuwd. Twee van zijn vroegere vrouwen had
den een eisch tegen hem ingediend en hij
werd veroordeeld om aan ieder van haar 2000
uit te betalen.
Uit Cairo wordt gemeld,, dat Opper-Egypts
zeer te lijden heeft onder gebrek aan water.
De Nijl is sedert 1913 niet zoo laag geweest
als thans. Door den lagen stand van den Nijl
zijn de vooruitzichten voor den landbouw zeer
ongunstig.
BIJ ZIJN DOOD.
Wij ontvingen eeu bericht, meldende- den
dood van Thomas Hardy, den Engelschen ro
manschrijver die al eenigen tijd ernstig ziek
was en wiens leeftijd bij was bijna 88 jaar
weinig hoop meer gaf op herstel,
Thomas Hardy.
Thomas Hardy behoorde als romanschrijver
tot de na-Victoriaansche periode. De sfeer van
Hardy's roman is pessimistisch en fatalistisch
het sombere Fransche naturalisme is er achter
voelbaar al bleef het werk van Hardy ook vor
der typiscli-Engelscli. Maar de pessimistische
beschouwing van een leven, dat aan blinde
noodlatsmachten onderworpen is, bezorgde
hem in Engeland veel critiek, niet in het minst
natuurlijk van onzen G. K. Chesterton. Maar
ook in vroeger tijd had hij reeds vele aanvallen
te verduren en de critiek lieeft zelfs een vroeg
tijdig einde gemaakt aan zijn overigens vrucht
bare werkzaamheid als romanschrijver, nu
reeds dertig jaar geleden.
Was het werk van Thomas Hardy naar den
geest anders georienteerd dan dat uit zijn tijd,
als kunstenaar behoorde hij toch geheel tot de
Vietoriaansclie periode. Zijn romans hebben het
trage en breedsprakige, doch ook den evenwich-
tigen houw en het nauwkeurig-verantwoorde
van de thans „oxulerwetsche" romanliteratuur.
Maar zijn beschrijvingen van de natuur eu het
landelijk leven in Dorsetshire (het „Wessex"
uit zijn hoeken, waar haast als zijn verhalen
zich afspelen), zullen klassiek blijven in de
Engelsche letteren.
Thomas Hardy is dikwijls door de Engelsche
pers naar voren gebracht voor den Nobelprijs
en in 1922 leek het of hij de gelukkige zou zijn,
toen tegen de verwachtingen in de Spaansche
tooneelschrijver Jacinto Benevente met den
prijs ging strijken. Toen Engeland in 1925 een
beurt kreeg, was Bernard Shaw de uitverko
rene.
Naar wij vernemen, wordt overwogen om het
stoffelijk overschot van Thomas Hardy in de
Westminster Abdij te begraven. De overleden
novellist heeft echter altijd den wenseh te
kennen gegeven om te Stmsford bij Dorchester
begraven te worden, dat onder den naam van
Millstock de plaats van handeling van zijn
groote novellen is.
Stapels telegrammen van beroemdheden ia
de Engelsche en Europeesche literatuur zijn
gisteren ten huize van den overledene te
Dorchester ontvangen, waarin de bewondering
voor het werk van den overledene en de deel
neming met mevrouw Hardy wordt betuigd;
Een der eerste telegrammen was van <lea
koning, die mede namens de koningin zijn deel*
neming betuigde.
BATAVIA, 12 Januari. (ANETA). Volgens
mededeeling van het kantoor voor cle Statistiek
ztjn de voorloopige getallen van de handelsba
lans over 1927, alles in tienduizenden guldens:'
uitvoer 81.135, invoer 58.915, voor 1926 uitvoer
75.637, invoer 58.380.
De heer J. H. Jurriaanse te Rotterdam
schrijft ons o.m.:
Alvorens over het gevaar, dat ons land be
dreigt door een Invasie van de Bisam-rat, te
spreken, zal het noodig zijn, een korte beschrij
ving van dezen vijand te geven,
De Bisamrat, Fiber zibethicus. L. behoort
itot de knaagdieren. Het zijn in hun soort zeer
groote dieren, die 55 h 60 centimeter lang zijn,
gemeten van den neus tot het eind van den
staart. De staart is 25 a 27 centimeter lang.
Het lichaam heeft dus de afmeting van een
wild konijn.
De kop is breed, rond en stomp, de neus dik
en kort, de bovenlip is gespleten en laat de
©enigszins oranje gekleurde snijtanden in de
bovenkaak zien. Snorharen zeer lang en stijf.
De oogen zijn naar verhouding klein. De
ooren klein en bijna geheel onder de haren van
den kop verborgen. De wangen zijn dik en even
als de geheele kop met uitzondering van het
gedeelte rond den neus, zwaar behaard. De
hals is kort, waardoor het dier een meer of
minder gedrongen model heeft. De voorpooten
hebben vijf normale teenen, die gedeeltelijk
door een zwemhuid verbonden zijn. Alle teenen
Bijn voorzien van krachtige kromme scherpe
nagels, die aan de achterpooten het grootst zijn.
De staart is zijdelings afgeplat en aan den
boven- en onderrand voorzien van sterke ha
ren, overigens is de staart vrijwel kaal en
geschubd.
De kleur van de huid 3s op den rug bruin
achtig tot bruingeel, onderkant en zijden over
gaand In grijs, staart zwart.
Het vaderland van de Bisam-rat is Noord-
Amerika en Canada. Zij leeft daar vrijwel over
al waar water is. Haar voedsel bestaat uit wor
tels van waterplanten, schelpdieren, doch. zij
echijnt ook visch, eieren, kleine vogels en zoog
dieren niet te versmaden.
De huid van de Amerikaansche Bisam-rat
Is een gezocht artikel en vormt na bereiding
en tal van verdere bewerkingen, het zooge
naamde Bisambont, maar ook „Sabeibisam,
Skunkbisam, Seal-bisam", enz.
In de uitgestrekte wildernissen van Noord-
Amerika en Canada, schijnt het dter weinig of
geen schade aan te richten, en niettegenstaan
de de jacht, die 6r op wordt gemaakt, niet aan
merkelijk in aantal te verminderen, dank zij
haar vruchtbaarheid.
De dieren passen zieli, wat betreft den
bouw van hun nesten, geheel aan de omstandig
heden aan.
Zijn de oevers hoog, dan graven zij een hol
op vrij grooten afstand van den oever, welk
hol verbonden is door een hoofdingang naar
buiten, die cmder den waterspiegel uitmondt.
Behalve deze uitgang zijn er nog andere die
dikwijls blind zijn en ver weg loopen.
Het hol wordt gevormd door een vrij ruime
kamer, die bekleed is met bladeren, riet enz.
en tevens dient als voorraadkamer voor den
winter.
Op plaatsen intusschen, waar de waterspie
gel ongeveer gelijk met de landoppervlakte ligt*
maken zij half-bol-vormige heuveltje van tak
ken en klei. Deze heuveltjes bevatten een
kamer van 40 a 60 centimeter middellijn, welke
kamer als eenige uitgang heeft een lange gang,
die ook onder den waterspiegel uitmondt.
Boven in den koepel van de woning bevindt
zich een opening voor de luchtverveTsching,
die listig aan het oog onttrokken is door riet,
bladeren en takjes. Dr-e woningen worden zoo
mogelijk gebouwd aan water, dat niet aan groo
te niveau-verschillen is blootgesteld, dit tenein-
de onderloopen van het hol te voorkomen.
Hoewel de Bisam-rat in hoofdzaak nachtdier
is, kan men ze toch zeer dikwijls oveTdag waar
nemen.
Het zijn gezellige dieren die steeds In vrij
groot aantal bij elkander wonen. Op stille
avonden kan men ze op het land en ln het
water met elkander zien spelen. Bij het minste
onraad intusschen, wordt een waarschuwings
signaal gegeven, door een harden klap met den
platten staart op het water, welke klap dikwijls
op grooten afstand hoorbaar is. Bij dit signaal
lieerscht plotseling groote verwarring, Alles
spoedt zich naar het water, om bliksemsnel
onder te duiken.
In 1906, hebben een paar adellijke personen
iu Bohemen, het noodig geoordeeld, eenige
levende Bisam-ratten uit Canada te importee
ren, in de hoop, dat de dieren zich in Bohemen
flink zouden vermenigvuldigen en daar ook een
bron van inkomsten zouden vormen voor hen,
die zich van de buide meester maakten, om
dan op de bontmarkt te worden gebracht.
Deze hoop is gedeeltelijk in vervulling ge
gaan. De Bisamrat heeft zich, dank zij het
zachte klimaat en overvloed van voedsel ont
zettend, vermenigvuldigd maarhet bleek
dat de pels van de in Europa geboren dieren
vrijwel waardeloos was, tenminste niet in de
schaduw kon staan van die van zijn Amerikaan
sche neefjes.
ïntusschen, het kwaad was eenmaal geschied
en de dieren verspreidden zich langs de ver
schillende waterwegen langzaam, voornamelijk
In Westelijke en Noordwestelijke richting, met
het resultaat dat zij enkele weken geleden aan
de oevers van den Rijn zijn gesignaleerd,
Het is een merkwaardig f©R> dat dieren die
naar andere werelddeelen worden overgebracht
om daar voort te telen, dikwerf sommige eigen
schappen hunner ouders verliezen en andere
daarvoor in de plaats krijgen, met het resultaat
dat de verandering van vaderland niet altijd
'een gunstigea invloed schijnt uit te oefenen.
Wat de Beesïen hier doen
Do Bisamrat heeft zich nu geworpen op onze"
cultuurgewassen, als graan, groenten, voeder-
planten, aardappelen, bieten enz. Maar ook
visch tot zelfs groote karpers worden niet ver.
smaad, ook eieren, watervogels, kikvorschen
enz. vormen een welkome afwisseling In haar
menu.
Het ergste Is ïntusschen haar vernielzucht.
Van wellanden wordt de bodem ondergraven,
zoodanig dat het vee er in verzinkt en dreigt
de pooten te breken. Bouwland wordt doorgra
ven, da wortels afgeknaagd en de planten ge-
heel uitgetrokken. Beomen worden afgeknaagd
enz.
Maar het allerergste is, zijn graafwoede ln de
dijken. Waterkeeringen, dijken, spoorwegdam-
men, worden aangetast en doorgegraven met al
de vreeselijke gevolgen daaraan verbonden.
Men gelieve niet uit het oog te verliezen wat
het beteekent een gang van 15 20 centimeter
middellijn, dwars door den voet van een dijk.
Het gevolg is natuurlijk dat liet water er door
stroomt, naar liet lager gelegen land. Het water
spoelt vrij snel zand en kiel uit dit gat, waar
door het snel grooter wordt. Hoe meer water
erdoor gaat, hoe meer materiaal wordt wegge
spoeld, met het gevolg, dat in uiterst korten
tijd een dijkbreuk volgt.
"Wat een dijkbreuk beteekent, weten wij bier
te lande maar al te goed.
Het zal nu duidelijk worden, waarom wij
spraken van een dreigend gevaar.
Zooals wij hierboven zeiden Is de Bisamrat,
nu reeds aan de oevers van den Rijn waargeno
men.
De Rijn is lang, dus is het niet onmogelijk
dat er nog eeniger tijd zal verstrijken voordat
de vijand over onze grenzen komt.
Het is daarom nu tijd, dat maatregelen wor
den genomen. Het is dus noodig dat ons gou
vernement zich in verbinding stelt met de
verschillende oeverstaten aan den Rijn, teneinde
zich regelmatig op de hoogte te houden van
den voortgang van den vijand. ïntusschen moet
hier te lande de bevolking goed en grondig op
de hoogte worden gesteld van den aard en
eigenschappen van dit dier.
Niet alleen dijkbesturen, maar ook jagers,
en vooral de jeugd moet weten wie en wat de
Bisam-rat ls. Op de scholen, in publieke loka
len, postkantoren enz. moet nu reeds een goede
afbeelding met korte beschrijving hangen.
Een flinke premie moet worden gesteld op het
ontdekken van het dier en een nog grooter
premie op het dooden ervan.
Het voorttrekken van den vijand moet over
al worden gesignaleerd en in deze worde de
hulp van de Pers Ingeroepen.
En nu tén slotte de bestrijding zelve.
Mét "een goed jachfgeweer kan ln sommige
gevallen, voor een enkel exemplaar, veel wor
den bereikt, maar met bet oog op bet buiten
gewoon snelle duiken van het dier, zal het
gebruik van een kogel-geweer meer aanbeve
ling verdienen, omdat een kogel uit een mo
dern geweer geschoten, veel sneller loopt dan
hagel uit een jachtgeweer. ïntusschen is een
moderne karabijn geen gereedschap, dat veilig
is in veler handen en de jager moet een prima
schutter zijn en tevens een goed jager, hetgeen
niet altijd samen gaat.
Klemmen kunnen misschien worden toege
past, doch zoodanig, dat deze te water vallen
als liét dier er in zit. Dit om snel verdrinken
te bevorderen. Weliswaar loopt men de kans,
dat bet doode dier door zijn kameraden wordt
opgegeten, maar allicht zal er nog genoeg over
blijven, om den vanger zijn premie te doen
verdienen.
Het werken met gift is steeds gevaarlijk en
alleen vrij veilig in geoefende handen.
Met fretten en gedresseerde honden heeft
men in Duitschland goede resultaten bereikt.
Het is dus ook hier te probeeren.
Rest dus nog het vangen met fuiken, ver
vaardigd van sterk ijzergaas, welke fuiken
men plaatst voor de opening van de pijp onder
water.
Niet onmogelijk is het nog, dat men de die
ren in bun hol zal kunnen dooden door het
gebruik van cyanamide.
Dit is een poeder- of korrelachtige stof, die
in een vochtige atmosfeer het daarin gebonden
cyaan (blauw-zuur gas) loslaat. Het wordt in
Amerika toegepast tot het dooden van alle mo
gelijke ongedierte als schildluis en andere
insecten, ratten, konijnen, krabben, schildpad
den enz. De moeilijkheid intusschen is, dit
poeder in de pijp of gang, boven den waterspie
gel in te spuiten. Heeft men de gang eenmaal
ontdekt, en is men in staat deze gedeeltelijk
bloot te leggen, dan kan men met een soort
blaasbalg het poeder in dien gang bl*zen. Da
vochtigheid van de wanden doet het ontbinden,
het giftige gas komt vrij en de dieren zijn na
Inademing daarvan in enkele seconden dood.
Intusschen mag dit cyanamide alleen door
geoefende mensclien worden toegepast. Evenal3
het cyaangas voor de dieren rbsoluut doodelijk
is, zoo is bet dat ook voor den mensch.
