r izl
eüqd
IL
Q
DE ERFENIS VAN OOME JOB EN TANTE JOL
DIE NARE AUTOBUS
HET VERHAAL VAN DEN VALSCHEN
PRINS
GROOT VERLOF
3§0K DOOR G. D. HOOGENDOORN
VRIJDAG 29 JUNi 1928
DERDE BLAD
PAG.
1
e
Overname ust deze rubriek zonder schriftelijke toestemming verboden.
Eind'lijk was de dag gekomen,
Dat Louis met pa en moe.
In de autobus mocht rijden,
Want hij ging naar grootmoe toe.
Even moesten ze nog wachten,
Want de bus was er nog niet,
Vader zei: „Je moet maar kijken,
Of je haar ook ergens ziet."
Eindelijk, daar kwam de wagen,
Stopte aan de halteplaats,
En Louis was gauw gezeten,
Maakte tegen ieder praats.
Maar na één kwartiertje rijden,
Sprong ineens zoo'n groote band,
„Pang", zei die en alle menschen
In den wagen hadden 't land.
Iedereen moest uit den wagen,
En dus ook de kleine guit,
„Wat vervelend," riep Ihj nijdig,
„Waarom moet ik er nou uit?"
„Wel," zei vader, ,-,'k zal 't je zeggen,
Kijk, die groote band is stuk,
Als we nu tóch verder rijden,
Krijgen we een ongeluk.
Daarom zullen we hier wachten,
Tot een andere wagen komt,
Dan gaan wij de reis vervolgen,
Denk maar niet dat grootmoe bromt."
't Duurde lang en na veel kijken,
Konden ze weer verder gaan,
En Louis kwam twee uur later,
Mopperig bij grootmoe aan.
„Wel, Louis," vroeg grootmoe, „vond je
't Reisje met de bus niet fijn?"
„O nee, grootmoe," was het antwoord
„Ik reis liever met den trein!"
JAC. SUERINK.
Uit het Duitsch naar HAUFF
Er was eens een kleermakersknecht,
flie Labakan heette. Hij was in de leer
bij een knappen ouden kleermaker in
Alexandrië.
Labakan was niet ongeschikt voor
Zijn werk. Integendeel! Hij kon prach
tig naaien.
Labakan was ook niet lui, want hij
kon, als hij wou, 't vlugst van ieder
klaar zijn. Maar toch was er iets niet
In den haak met hem.
Er waren tijden, dat hij zoo vlug
naaide, dat zijn naald gloeiend werd en
de draad rookte, maar er waren ook
tijden, en 't gebeurde niet zoo weinig
tige kleur van het fluweel en de zijde
waarvan het gemaakt was.
„Ben ik niet een Prins, zoogoed ais
die andere?" zei hij bij zichzelf, terwijl
hij de werkplaats op en neer liep.
„Heeft de meester zelf niet altijd ge
zegd, dat ik voor Prins in de wieg ge
légd leek?"
Met die woorden nam hij het prin
selijk gewaad van den haak en trok 't
aan.
Hij meende niet anders, of hij was een
onbekende Koningszoon en hij wilde de
streek verlaten, waar de menschen zijn
A 4&M
ft'
ftSOSQE
vertelde hij mij op zijn sterfbed.
dat hij aan- één stuk voor zich uit
staarde en dan was er iets erg vreemds
aan hem.
Zijn meester en de andere knechts
zeiden dan: „Kijk Labakan weer ©ens
voornaam kijken!"
's Zondags, als alle menschen uit de
kerk naar huis gingen, liep Labakan
met een deftig gezicht door de straten
jen over pleinen en wanneer iemand,
die hem tegenkwam: „Vrede zij u", oï
„Hoe gaat het u, Labakan," zei, dan
knikte hij slechts genadig met zijn hoofd
of wenkte heel koeltjes met zijn hand
Als zijn meester dan zei: „Aan jou is een
Prins verloren gegaan, Labakan," dan
gnuifde hij inwendig van blijdschap,
maar zei rustig:
„Heeft u dat ook al gemerkt?" of
„Dat heb ik al lang geweten!"
Zoo stelde Labakan zich meerdere ma
len belachelijk aan, en zijn meester
verdroeg zijn kuren, omdat hij zoo goed
naaien kon.
Op zekeren dag zond de broer van dén
Sultan een feestkleed naar den kleer
maker, dat gerepareerd moest worden en
omdat Labakan het mooiste naaien
kon. moest hij het glanzend-zijden
kleed van 's Keizer's broeder stoppen
Den dag, dat 't kleed hersteld was
kwam Labakan 's avonds heimelijk
terug in de k'-avmahorswerkpla'is. Lon
gen tijd stond hij als in gedachten ver-
fionken voor het feestelijk kleed. Hij be-
■tenderde het fijne stikwerk, de p,rach
waardigheid miskenden en de wijde
wereld intrekken.
Zoo gezegd, zoo gedaan, en in 't duis
ter van den nacht wandelde hij, van top
tot teen een Prins, de poort van Alex
andrië uit.
De nieuwe Prins werd overal, waar
hij kwam met verwondering gadege
slagen, want het Koninklijke gewaad
en de schoone, aristocratische gelaats
trekken pasten niet 't minst bij een
voetganger. En wanneer iemand daar
over zijn verwondering te kennen gaf,
plachte hij heel geheimzinnig te glim
lachen en te zeggen, dat hij daarvoor
zijn gegronde reden had. Toen hij ech
ter merkte, dat hij zich door zijn reizen
te voet belachelijk maakte, kocht hij
voor de spaarpenningen, die hij meege
nomen had, een oud paard, dat juist ge
schikt voor hem was, omdat hij daarop
nooit ruiterbekwaamlieden ten beste zou
hoeven te geven.
Op zekeren dag, toen hij stap voor
stap, op zijn Marva, zoo had hij het
paard genoemd, voortreed, sloot een rui
ter zich bij hem aan en vroeg met hem
mee te mogen reizen, omdat hij 't plezie
riger vond in gezelschap, dan alleen te
jijden: het kortte den tijd. Labakan'
stond het genadig toe. De reisgenoot was
een vroolijke jongeman, aangenaam en
beleefd.
Spoedig hadden ze elkanders weder
waardigheden verteld en zoo bleek het,
dat de reisgezel, evenals Labakan, ge
heel doelloos de wereld doorreisde. Hij
zei, dat hij Omar heette en een neef
was van den Sultan van Kaïro; dat hij
rondreisde om een opdracht te vervullen,
die zijn oom hem op zijn sterfbed gege
ven had. Labakan liet zich natuurlijk
niet zoo openhartig uit en zei alleen, dat
hij van hooge afkomst was en voor zijn
genoegen reisde.
Op den tweeden dag van hun geza
menlijke reis vroeg Labakan aan Omar,
waarin de opdracht bestond, die hij te
vervullen had, en Omar antwoordde:
Elfi Bey, de Sultan van Kaïro, heeft
mij opgevoed, mij in den waan latend,
dat ik zyn zoon was. Toen hij door vijan
den overvallen en doodelijk gewond werd,
vertelde hij mij op zijn sterfbed, dat
ik niet zijn zoon was, maar die van een
machtig heerscher, wiens naam hij niet
noemde. Onder invloed van de voorspel
lingen van zijn sterrewichelaars had deze
mij als klein kind naar mijn oom Elfi
Bey gezonden en gezworen dat hij mij
voor mijn twee-en-twintigste jaar niet
zou weerzien. Mijn oom heeft mij niet
den naam van mijn vader genoemd,
maar hij heeft mij gezegd, dat ik op
mijn twee-en-twintigsten verjaardag
aan de beroemde zuil El-Serujah moest
zijn, die vier dagreizen ten Oosten van
Alexandrië staat. Daar zullen eenige
mannen staan, aan wie ik mijn dolk
moet geven en zeggen: „Hier ben ik,
dien gij zoekt" en als zij zeggen: „Allah
zij Geloofd, dat gij: bewaard zijt," moet
ik hen volgen en zullen zij mij naar
mijn vader brengen."
Labakan hoorde dit alles met afgun
stige gedachten aan. Verbeeld je, wat
was alles toch onrechtvaardig in de
wereld. Die man was al de neef van
Elfi Bey en nou werd hij bovendien nog
de zoon van een machtig vorst, terwijl
hijzelf,, bij al zijn schitterende persoon
lijke gaven, nederig van geboorte was, en
nog kleermaker bovendien.
Hij werd hoe langer hoe jaloerscher.
En 's nachts, toen Omar sliep, trok
hij diens dolk uit de scheede en stak dien
in zijn eigen gordel. Toen zadelde bij
snel en stil Omar's paard en voor deze
ontwaakte, had Labakan al een grooten
voorsprong, op weg naar de beroemde
zuil El-Serujah, Hij redeneerde bij zich
zelf, dat zijn uiterlijk veel prinselijker
was dan dat van Omar, zoodat hij wel
dadelijk als zoon van den machtigen
vorst zou worden aangenomen.
Tegen den middag van den derden
dag (en Omar had hem gezegd, dat die
dag zijü verjaardag was), zag hij de zuil
El-Serujah. Zij stond op een kleinen
heuvel in een eenzame vlakte en juist
toen Labakan de zuil bereikt had, zag
hij aan den horizon een grooten stoet
met paarden en kameelen komen.
Aan den voet van den heuvel hield de
stoet stil en zes mannen, oud en eer
waardig, klommen te. voet naar de zuil.
Op den oudsten en mooist geltleeden
liep Labakan toe, de dolk in zijn hand,
boog en zei:
„Hier ben-ik;, dien gij zoekt."
„Geloofd zij de Profeet die u Gewaar
de," antwoordde de grijsaard, met tra
nen in de oogen van vreugde en ont
roering. „Omhels uw ouden vader, ge
liefde zoon Omar,"
Onze slimme kleermaker toonde zich
ten zeerste bewogen en wierp zich met
een gemengd gevoel van vreugde en
schaamte in de armen van den ouden
vorst. Maar zijn vreugde was van korten
duur, want toen hij weer opkeek, zag hij
over de vlakte een ruiter aankomen. Het
was een zonderlinge ruiter en een zon
derling paard;, de eerste scheen met
handen en voeten haast te willen ma
ken en de tweede scheen bij ie de ren trap
langzamer en vermoeider te loopen. Da
delijk herkende Labakan den waren
Omar, maar nu hij eenmaal als zoon
was aangenomen, zou hij zich niet van
zijn plaats laten verdringen, hij had zijn
leugen ai bij de hand; en toen Omar,
onder aan den heuvel gekomen, naar
boven schreeuwde:
„Houdt eens op, laat u niet door dien
bedrieger misleiden, ik ben Omar en geen
sterveling wage het, van mijn naam mis
bruik te maken!"
Toen antwoordde Labakan rustig:
„Genadige heer en vader, laat u niet
door dezen man misleiden. Voor zoover
ik weet, is hij een krankzinnig kleer
maker uit Alexandrië, die al meer der
gelijke grapjes heeft uitgehaald. Toch
verdient hij eerder uw medelijden, dan
uw toorn."
Geloofd zij de profeet die u bewaarde.
Deze woorden brachten den waren
Omar buiten zichzelven van woede. Met
een van boosheid vertrokken gezicht,
wilde hij op Labakan toespringen, maar
de omstanders beletten het hem en de
grijsaard zei:
„Ja, mijn zoon, ik merk het dat deze
jonge man geestesziek is; we zullen hem
binden en op een van de drommedaris-
sen zetten. Misschien kunnen we nog
iets voor hem doen."
Toen vatte hij, zonder meer op de
beurtelings woedende en smeekende woor
den van den waren Omar acht te slaan,
Labakan bij de hand en zoo liepen ze
beiden den heuvel af. Zij zetten zich
op de prachtig gezadelde paarden,
terwijl de ongelukkige Prins geboeid op
een der drommedarissen, achter hen
aan gevoerd werd.
De koninklijke grijsaard was Saaud,
de Sultan der Wechabiten. Hif was al
heel oud, toen hem eindelijk een zoon
geboren werd. Maar de sterrenwiche
laars hadden van zijn zoontje voorspeld,
dat het tot zijn twee en twintigste jaar
gevaar liep door een vijand verdrongen
te worden en om toen het leven van
zijn kind te verzekeren, had de Sultan
den kleinen Prins onder de hoede van
den beroemden Elfi Bey gesteld en twee
en twintig lange jaren op de terugkomst
van zijn eenige kind gewacht.
Toen zij in de stad aankwamen,
werden zij met uithundige vreugde ont
vangen.
Er waren eerebogen van groene guir
landes en groote witte bloemen en er
-hingen- prachtige tapijten langs de
huizen.
Labakan's hart zwol van trots en
■vreugde. Nu voelde hij zich eerst recht
op zijn plaats!
Omar was echter diep ongelukkig en
,in stomme vertwijfeling zag en hoorde
hij de vreugde, die voor hem bestemd
geweest was.
Alles riep: „Omar! Heil! Omar!"
Maar naar Omar zelf zag niemand
om en mocht deze of gene eens vragen,
wie hij was, dan kreeg hij ten ant
woord: „Een krankzinnig kleermaker
uit Alexandrië!", maar dat was ook de
eenige belangstelling, die hem ten deel
viei.
De stoet kwam ten slotte bij het
paleis.
De Sultane, met haar heelen hofstoet,
verwachtte haar zoon in een groote
zaal.
Zij zat op een hoogen troon van
louter goud met amethisten versierd en
de Slieik van Medina woei haar met
een pauweveeren waaier koelte toe.
Zij was een óude, lieve vrouw en zij
had ook twee en twintig jaren op haar
zoon gewacht. Maar zij zou hem uit
duizenden herkend hebben, want zij. zag
hem dikwijls in haar droomen.
Daar hoorde zij het gedruisch van den
naderenden stoet. Nader en nader
kwam het; daar vlogen de groote
deuren open en de Sultan met zijn zoon
aan de hand, schreden tot voor den
troon der Sultane.
„Hier," zei de vader, breng ik u den
lang verwachte naar wien we zoo ver
langd hebLon!"
De Sultane viel haar man in de rede
en riep: „Maar dat is mijn zoon niet!
Dat is niet het gezicht mijner droomen!"
Juist toen de Sultan zijn vrouw
over zooveel bijgeloovigheid wilde onder
houden, vloog de deur van de zaal weer
open en Prins Omar stormde, achter
volgd door zijn bewakers, aan wie hij
ontsnapt was, naar binnen en wierp
zich voor zijn moeder op den grond.
„Hier wil ik sterven!" riep hij uit.
„Dood mij wreede vader, want dezen
smaad verdraag ik niet langer!"
Iedereen verschrok over zooveel onbe
schaamdheid en de bewakers drongen
naar voren om den krankzinnige weer
in zjjn boeien te slaan, toen de Sultane
zich van haar troon verhief en sprak:
„Laat af! Deze en geen andere is mijn
zoon. Den zoon, dien mijn oogen nim
mer zagen, doch dien mijn hart altijd
heeft gekend!"
Toen werd de Sultan kwaad en riep
uit:
„Ik heb hier te beslissen en er zal hier
niet naar vrouwelijke droomerijen ge
luisterd worden, maar afgegaan op
feiten; deze hier (en hij wees op Laba
kan) is mijn ware zoon, want niemand
dan hij bracht mij den dolk van Elfi
Bey!"
„Gestolen heeft hij hem," schreeuwde
Omar, doch de Sultan sloeg geen acht
op de woorden van zijn waren zoon; hij
was gewend zijn eigen zin te volgen en
dat deed hij hierin ook.
Daarna nam hij Labakan mede naar
zijn eigen vertrekken en verontschul
digde zijn vrouw tegenover zijn gewaan-
den zoon, die schijnbaar wanhopig ver
drietig was door de slechte ontvangst
van zijn moeder.
De Sultane echter zon op een middel
om haar man van de dwaling te bevrij
den. Het stond onfeilbaar voor haar
vast, dat niemand anders dan de zoo
genaamde krankzinnige haar eigen zoon
v/as, die door 'n bedrieger van zijn plaats
was verdrongen.
Maar het ging niet zoo gemakkelijk,
want Labakan speelde zijn rol meester
lijk, ook doordat hij eertijds Omar zoo
slim alles had uitgehoord.
Zij riep de mannen bij zich, die den
Sultan op reis naar de zuil El-Serujah
hadden vergezeld, om zich nauwkeurig
te laten vertellen, hoe de eerste ont
moeting had plaats gevonden.
Zij vertelden haar alles tot de kleinste
bijzonderheid. Daarna vertelde de Sul
tane alles weer nauwkeurig aan haar
1 hofdames. En een oude, slimme hof
dame, Melechsalah heette ze, vroeg:
„Hoorde ik wel, gebiedster, dat de
overbrenger van den dolk, hem, dien
gij voor uw zoon houdt, Labakan noemde,
een kleermaker?"
„Ja, dat Is zoo," antwoordde de Sul
tane, „maar wat wildet gij daarmee?"
„Wat ik daarmee wilde is dit: Als die
bedrieger uw zoon zijn naam heeft op
gedrongen dan bestaat er een prachtig
middel, om hem er in te laten loopen,"
err toen fluisterde zij de Sultane iets in
het oor.
Dit scheen de Sultane buitengewoon
goed te bevallen, want zij stond dade
lijk op, om zich naar haar gemaal te
begeven.
En tot dién zeide zij:
„Lieve man, ik wil gaarne den jonge
ling, dien gij voor uw zoon houdt, ook als
den mijnen erkennen, maar slechts onder
één voorwaarde: ik wilde gaarne ieder
van de beide jongelieden een kaftan
(jas) zien maken en naar het onder
scheid der beide kaftans wil ik nog eens
mijn meening toetsen.
De Sultan lachte.
„Wel, dat is toch te dwaas. Mijn zoon
zou zich met jouw waanzinnigen kleer
maker moeten meten in 't kleeren
naaien? Neen, vrouw, dat is te gek!"
Maar toen de Sultane bad en smeekte,
legde hij zich ten slotte bij haar voor
stel neer, maai- zei er bij,, dat hij toch in
geen geval den krankzinnigen kleermaker
ais zijn zoon zou erkennen, al maakte
hij Cl irafénri nog zoo mooi.
Toen vertelde de Sultan de vraag van
zijn vrouw aan zijn zoon en verzocht
hem, aan dat dwaze verzoek te willen
voldoen.
Labakan schaterde inwendig van pret
nou als 't op kaftans maken aan-
j kwam, dan kon de Sultane -pleizier van
hem beleven!
Twee kamers werden nu in gereed
heid gebracht; één voor Labakan en één
voor den armen waren Omar.
Daar moesten zij hun meesterstuk
tot stand brengen Zij kregen ieder een
lap zijde, een schaar, naalden en garen.
De Sultan was erg benieuwd, wat
zijn zoon er wel van terecht zou bren
gen, en de Sultane was erg beangst of
haar list wel zou gelukken.
De beide jongelieden hadden, twee
dagen tijd voor de hun opgelegde taak.
Op den derden dag liet de Sultan zijn
vrouw roepen en zond een bediende
naar de werkkamers om de beide kaf
tans te halen en tevens de makers er
van te laten binnen komen.
Zegevierend kwam Labakan de zaal
in.
i „Ziehier vader, ziehier moeder," riep
hij uit, een prachtig gemaakte kaftan
ais 'n trophee omhoog houdend. „Zaagt
gij ooit een mooiere kaftan? Ik wed met
den besten hofkleennaker, dat hij er
zoo een niet maken kan!"
De Sultane glimlachte slechts op
Labakan's woorden en wendde zich tot
Omar.
Woedend smeet deze de zijde, de schaar
en het garen op den grond en riep:
„Men heeft mij geleerd een paard te
berijden, het kromzwaard te zwaaien,
en mijn lans treft op zestig meters af
stand haar doel maar met een naald
heb ik niet leeren omgaan, een naaid
is een onwaardig wapen voor de hand
van den pleegzoon van Elfi Bey, den
beheerscher van Cairo!"
„O, gij, waardige zoon van den Sultan!"
riep de Sultane en zich tot haar man
wendend, zeide ze: „Vergeef mij, dat
ik me van deze list bediende om u
de waarheid te doen inzien. Ziet gij nu,
wie de kleermaker en wie uw zoon Is?
De ware kleermaker maakte immers
zijn kaftan voortreffelijk en ik zou wel
eens willen weten, bij wien hij in de leer
geweest is?"
„Zaagt ge ooit mooiere kaftan?"
Toen viel Labakan door de mand en
voordat de Sultan nog iets had kunnen
zeggen, wierp hij zich voor de voeten
van Omar en riep:
„Vergeef mij, Prins, vergeef mij!"
„Trouw aan den vriend, grootmoedig
tegenover den vijand, dat is de leer der
Abbasiden," antwoordde Omar, „Ga
heen in vrede!"
Toen twijfelde niemand meer aan zijn
recht.
„Gij zijt dus mijn ware zoon," riep de
Sultan ontroerd en beschaamd en om
helsde den eens zoo miskende.
De emirs en bassa's en alle grooten
des rijks verhieven zich van hun kus
sens en riepen uit: „Leve de Konings
zoon, leve Omar!"
En onder dit vreugdegejuich liep
Labakan stil en ongemerkt de zaal uit.
Toen Labakan, na een lange en ver
moeiende reis weer in Alexandrië en bij
zijn vroegeren meester aankwam, kreeg
hij daar eerst de volle laag. De meester
zelf en al zijn knechts vielen op hem
aan als wilde dieren, en toen htf einde
lijk kruipend van pijn in een hoek lag,
hield zijn baas een» strafpredikatie over
hem, wegens het gestolen kleed.
Hü maakte zoo gauw hij kon maar
dat hij weg kwam en begon toen heel
bescheiden aan het andere einde van
Alexandrië, een kleermakerswinkel.
En al kon Labakan geen Prins zijn,
naaien kon hij nog altijd piekfijn, zoodat
zijn kleine winkel weldra een groote
werd.
Eigenlijk had Labakan het niet ver
diend, voor al zijn. pekelzonden, maar
zoo is het nu eenmaal in de wereld: de
paarden die de haver verdienen, krijgen
ze niet!
PALJAS.
Zes en dertig soldaten moesten om be
paalde redenen zes dagen achtereen in de
gevangenis blijven om de gevangenen te
bewaken.
Er werd echter toegestaan, dat er i«te-
ren dag zes van hen een dag vrij moch-
142. Zie dien booswicht daar eens vluchten
Over 't dek van 't hellend schip,
Dat in tweeën werd geslagen
Op de punten van een klip.
„Her-lep!" bij, iv viucbt"*
Naar den alierhoogsten mast
En daar dan een schuilplaats zoeke
Met mijn gouden duiten-last."
Onderwijl had oome Joppie
In zijn doodsangst om zijn geld
Zich de handen en de koorden
Met de tanden losgepeld.
juist a's de boot gji-io zinken
En net waoer üoogei steeg,
Brak oom Job door angst en spanning
't Laatste koord als koekedeeg.
Met opeengeklemde tanden
Rende toen oom Job naar 't dek,
Roepend: „Boef, jou dief, waar zit je
Met je langen boevennek?"
Ha. daar zag hij ginds den gauwdief
L.j „.m heggen mast al staan..
„En als ik," dacht Job, „niet vlug ben,
Is mijn geldzak naar de maan."
e
ten hebben, mits de overigen zich zoo
danig in een vierkant op wisten te stellen
(zie onderstaande figuur), dat de kolonel
bij zijn inspectie toch, zoowel ln horizon
tale als in verticale richting, op iedere rij
een even aantal manschappen tellen kon.
De vraag is dus, welke 6 soldaten uit
deze opstelling kunnen vertrekken, zonder
dat er ook maar één of meer rijen in
horizontale richting ontstaan, waarop een
oneven aantal manschappen voorkomt.
«in
U3A0 suaa sip ^aoz aiM. 'JffftaSoiu uaSuts
-soido arapu-8 aia^ua 3ou i[oo uftz jg
-j-BAaq nadduqosueui
uaAsuo uaa arp '^n-B;sjuo Sutiqou apsoijiaA
jo ap^uozuott tij ftj uaa ja japuoz
'uerapftAuaA irauumi tpjz aip Iiooa uaj
-«Ptos 9 ap uapa-js saftaSumt aw* aa
a
O
0
O
O
9
O
0
•SCIUÜA «5COSO DNISSOUO
tl I
