Voor
onze
eugd
ssss SSMSt xsrxz ïtHt
I
Rietjes nachtwaak
Een gezellig twaalf uurtje of de
schaatsentocht van vader
cDaantje is erg vergeetachtig,
maar de kabouterman helpt hem
;«r
DE ERFENIS VAN OOME JOB EN TANTE JOL
VRIJDAG 18 JANUAR11929
DERDE BLAD
n-'J
DOOR G. D. HOOGEN DOORN
h
Overname uit deze rubriek zonder schriftelijke toestemming verboden
Jawel, dat móést' Loesje wist 't zeker!
D'r was li pater bij hen geweest, ja, 'n
heusche pater, heelemaal in 't wit,' en die
kwam van heel ver weg misschien wel
ven Rome, ja, vast en zeker van Rome,
nou en die had 't zélf tegen 'r moeder
gezegd Loesje was er zelf bij geweest,
ja en die pater zei: als je t niet dee
dan dan Loesje zocht naar iets, dat
inslaan zou dan was je geen-eens goed-
roomschDaar konden ze t mee doen!
„Oóóó!twijfelden de vriend nne-
tjes verbaasd.
Lientje Belders, de oudste, gooide
T kopje in den nek, stak 'r arm door die
van Jet en Annie en troonde hen mee.
„Bal Zoo'n opschep!" zei ze.
En Loes, gebelgd, ging den anderen kant
nit, om dankbaarder gehoor te zoeken voor
haar nieuws.
Zoo RicCje rlleon op clc sprripiaats.
Zoo stond Rietje alleen op de speel
plaats; ze ging nog niet lang school en
van t kleine, schuwe ding werd weinig
notitie genomen. Niemand vermoedde, met
wat li ernst ze alles opnam en verwerkte.
Dien dag op school werd Rietje telkens
weer geknord ze kon niet doorgaan, als
kaar beurt van lezen kwam, en legde alle
kaartjes op 'r leesplankje verkeerd en
kreeg dc sommetjes niet half-afZe
moest er al maar aan denken, wat Loesje
verteld had; dat was zoo mooi geweest!
li Halve-kamer-vol bloemen erg veel
was datzooveel hadden ze er thuis
nooit voor het H. Hart staannee,
geen halve-kamer-volverbeeld je!
Eén vaas, meestal wel 'n groote, ja,
daar zorgden de groote zusjes voor. Soms
mocht ze wel 'ns helpen. Als Jet in den tuin
aan 't knippen was met de rozenschaar,
moest zij dan de bloemen in 'r schortje
bewaren zoolang......
En dan zoo'n groote kaa:s, die heel den
nacht aanbleefnee, die hadden ze
thuis ook nietwel 'n lampje, met
zoo'n pieter-klein vlammetje, ja
's avonds blies moeder dat uit!
En midden in den nacht uit je bed
gaanen dan bidden voor 't H. Hart
bij de bloemen en de kaarsAls Je
•n H. Hart-beeld ln huis had, dan móést
dat...... dat zei LoesjeNiet alle
nachten, o-jé-nee! Maar één keer toch
zekerVoor de stoute menschen moest
je dan bidden, een uur langdat was
veel, hé?hoeveel wees-gegroetjes wel?
En ris je zelf iets héél erg graag had, dan
mocht Je dat óók vragen, dan maakte
Onze Lieve Heer, dat 't vast en zeker ge
beurde!
Loesje 'v moeder dee dat ook altijd.
zoovaak het Eerste-Vrijdag wasEn
die pater van heel ver weg die had
gezegd, dat 't móésten als je 't niet
dee..i
Zou dat w&ér zijn?Moeder en del
groote zusjes deden 't niet, en die waren
toch wel goed-i'oomschMaarals
je niet kónMoeder en de zusjes had
den veel te doen overdag: koken en
naaien en boodschappen doen, jadan
hoefde 't zeker niet
Maar Rietje zelf? Zij dee maar niets...
als schoolgaan, ja, en spelenen as
d'r geen school was, niks dan spelen
en slapeneen heelebocl slapen
Dan kón je toch eigenlijk best
Zoo peinsc 't kleine meisje, want ze
was erg graag goed-roomsch; dat was
voor haar zoo ongeveer hetzelfde als
groot-zün en bijdehand en altyd-wat-te-
zeggen-weten, net als Loesje
Ze stelde zich voor, hoe t zijn zou:
midden in den nacht uit 'r bedje klim
men, heel voorzichtig, dat geen menscb
het hoorde, en dan zachtjes de gang
over, snoeears open ka.nsrc.eur vroibij
6e trap afzou 't erg donker
zijn op de trap?en dan in de huis
kamerSou ze 't licht aan durven
draaien? Als ze op 'r teenen stend, kon
ze precies bij 't knopje0£ zou ze 't
kleine lampje bij t H. Hart durven
aanstekenja. als ze maar lucifers
kon vindenEn dan moest ze bid
den'n heeleboel wees-gegroetjes
vcor de stoute menschenen dan
Ja. watwat zou ze vragen?Iets,
wat je erg graag wouJa, d'r was
wel ietsAls Onse-Iieve-heertje 'ns
maakte, dat moeder niet meer .zoo
altijd huildeRietje had t wel ge
merkt: moeder had telkens tranen in
'v cosenen dan zag ze zoo wit
en dan was 't zoo naar in huisMaar
als je dan vroeg: „Moes, wat is-t-er?"
dan zei ze altijd: ,,'n beetje hoofdpijn
kindje."
Ja, dat zou- ze vragen: Onze-lieve-
heertje, maak, dat moeder niet meer zoo
veel hoeft te huilen. En wat nog meer?
Voor de anderen ook wat? Voor Jet
en Doraen Liesen Johan?
Ze kon niets voor hen bedenkenze
waren al zoo groot en hadden al van
oliesVoor Piet dan?Och, die
V;as niets aardig meervroeger
•peelde hij wel dikwijls met 'ren
als de pop kapot was, kon hij 'm zoo
fijn weer maïonen als moeder ja
rig was, gingen ze samen 'n cadeautje
koopenja, vroegerMaar tegen
woordigniks hoor! 'sMorgens lag
hij maar in z'n bed, en 's middags was-
ie aan tafel altijd aan 't brommen
en 's avonds smeet-ie met de deur en
ging de stad inEn dan kreeg moe
der weer hoofdpijn en moest ze weer
huilenen dan keken de zusjes boos
en stuurden Rietje alleen naar bed
Als Onze-lieve-heer Plet weer aardig
wou makendat kon Hij toch best...
Ja, zóó zou ze 't vragen: Onze-lieve-
heertje maak dat moeder niet meer zoo
hoeft te huilen en dat Piet weer net
zoo aardig wordt als vroegerDat
was wel genoeg, hé? En dan wees-ge-
groetjes, 'n heeleboel, wel honderd
Op Rietje's smalle gezichtje teekende
zich li vaste beslotenheid. Op weg naar
huis, in 'r speelhoekje bij de poppen,
aan tafel, terwijl ze 'r boterham peu
zelde, geen oogenblik vergat ze 'r plan
netje. Tersluiks bekeek ze moeder, die
heel bleek zag, en de zusjes, die zacht
jes onder elkaar praatten over Piet,
oyer z'n kantoor hadden ze 't en over
goldEn hij liep z'n hoogste deuntje
te fluiten door 't huis en rookte siga
rettenkijk, hij had z'n Zondagsche
pak al weer aanen nu stond-ie
voor den spiegel en trok z'n dasje recht
en mopperde tegen Jet, dat ze voor geen
schoon boord had gezorgd
„Kom, Rietepiet, je bedje wacht," zei
moeder zacht en stoorde haar gepeins.
Gehoorzaam ging ze, maar boven bleef
ze luisteren. Hoor, moeder praatte
vlug en harden Piet lachteen
bonsdaar sloeg de voordeur...
Nu was Piet weer weggeloopen
Ja, 't v/as wel noodig, vond het klei
ne meisje, dat ze vannacht maar dade
lijk 't aan Onze-lieve-heer ging vragen,
dat van moeder en PietZe moest
maar probeeren om wakker te blijven
tot het midden in den nacht zou zijn
Maar de moede oogjes zonken al
dicht
Opeens zat ze rechtop't v/as hce-
heelemaal donker en dood, doodstil
Wat was er ook weer, dacht Rietje. O,
ja, ze moest opstaan, nu was 't wel
zeker midden in den nachtnu moest
ze naar beneden gaan en bidden bij 't
H. Hart en de bloemen
Voorzichtig gleed ze uit 'r bedje
en op T bloote voetjes tippelde zij de
gang inmoeders open kamerdeur
voorbijheel zachtjes, dat geen
mensch *t hoordede trap af..„...en
naar de huiskamerWat was 't hier
raar in 't donkerals nou de poes
maar niet wakker werd en aan 'r bloote
voetjes kwam!Op T teenen reikend,
draaide zij 't lichb aanen op 'r
knietjes zette ze zich voor 't beeld van
Jezus' H. Hart.
„Onze-lieve-heertje maak toch astu-
blieftdat moederen Piet
Wees gegroet, Maria
Maar och, de oogjes waren zoo zwaar.
Boven richtte moeder zich op in 'r
halven slaap. Viel daar iets?Kwam
Piet thuis?Nee, alles was weer stil
Zeker poes, die naar 'n muis sprong
Piet, Piet, jongen tochOch,.
Zuchtend sliep ze weer in
Een sleutel knarste ln 't slot van de
voordeur. Onvast leunde Piet aan de
deurpost en met 'n dommen lach op z'n
rood gezicht keek hij nog 'ns om, de
straat in, en zwaaide slap met z'n hoed.
Door de nachtstilte dreef van ver de
galm van lallende stemmenPlet's
vrienden zongen weg naar huls
Toen sloop hij naar binnen. Maar in de
gang verrast bleef hy staan. Nog
licht op?Wie ter wereld zou 't in
z'n hoofd halenhij was geen klein
kind meer
Maar nee, hij zag 't al: er was nie
mand In de kamerHy strompelde
naar 't buffetdorst had hygru-
weiyken dorster zou nog wel wat
zyn......
Brrrwat is dat?VerHy
struikelde over iets wits. dat half-vóór,
Ze sliep die nacht met in 'r handjes 'n
'n groote nieuwe kaatsbal.
half-onder de tafel lagEen stoel
viel met doffen slag en 'n klagend stem
metje als van 'n kind, dat wakker
schrikt, kermde: „neenee
Ontnuchterd opeens stond Piet daar.
„Rietje," riep hy boos fluisterend
„RietjeHoe kwam dat kind hier
Moeizaam boog hy zich voorover, en
wilde 't zusje optillen, maar 'n stevige
hand schoof hem opzyJet, wak
ker geschrokken van den slag en Rietje's
klagend stemmetje, stond naast hem
„Wèg," siste ze, „biyf af van 't kind:"
Beteuterd liet Piet zich wegduwen, en
met 'n vagen glimlach zag hy toe, hoe
Jet 't kleine zusje in 'r armen ophief
„Kom maar, Rietepietje, kom maar
wees maar stilhad je gedroomd.
kêïZal Jet je weer in bedje bren
gen?"
Ook hun moeder had den slag ge
hoord, daar stond ze in de deur ver
baasd van den een naar den ander te
kyken.
„Nee, niet naar bed," hoorde ze Rie
tje huilen, drier biyven, ik moet nog
Lieve-heertje vragen
„Ja," suste Jet „Ja, zeg 't maar, wat
wou Rietje vragen?"
„Lieve-heertje vragenvoor moe
derenen voorpiet
Loesje heeft gezegd
En op Jet's kalmeerende vragen ver
telde 'n haperend stemmetje 't heele
verhaal: van Loesje en die pater, en 't
bidden voor de stoute mensehen mid
den in den nacht voor 't H. Hart en
de bloemen, en van moeders huilen en
Piet, die niks aardig meer was...
Beschaamd gluurde Piet heel even
maar naar z'n moeder, en trof haai'
blik, die van Rietje naar hem, en van
hem naar 't H. Hartbeeld gingToen
sloop hy schuw naar z'n kameren
moeder nam Rietje mee naar *r eigen
bed om 't verkleumde kleintje te war
men
Toen moeder zelf den volgenden avond
haar kleine meisje naar boven bracht
spelend en stoeiend als in lang niet was
gebeurd, zat Piet over studieboeken ge
bogen in de serre en keek niet op of om.
Maar toen 't zusje alleen was in 'r
bedje, ging hy op z'n teenen de trap op.
„Kyk 's, Rieteke, voor jou
Ze sliep dien nacht met in 'r handjes
'n grooten, nieuwen kaatsbalen
droomde van Loesje, die toch wel 'n
beetje gelijk hadA. C. M. W.
hadden, gingen we er van door. En ik
moet zeggen, dat het me werkelijk
meeviel, zooals die Bets kon rijden. Kees
en Frits reden gekruist voorop en
daarachter kwamen wij drieën. Na een
half uurtje moesten we uitrusten, want
Bets werd moe.
Nadat we onderhand de schaatsen nog
eens hadden nagekeken, vertrokken wy
weer. En nu allemaal achter elkaar,
O, o, wat ging dat heeriyk. Die Bets is
grootmoeder, zoo'n grootmoeder uit een
boek, met een lief blozend gezichtje en
grijze kruiU.it onder het aardige witte
mutsje.
En het was er zoo gezellig! We zaten
rondom een ouderwetschen potkachel,
ieder met een kop chocolade en mevrouw
Versteeg vertelde intusschen de grappig
ste verhalen.
Maar daar bleef het niet by, want wi)
moesten natuurlijk ook vertellen. En
iVïÜtf
Zoo'n grootmoeder uit een boek
Opeens vlogen we met
en op 'r knietjes zette ze zich vcor 1
beeld.
Het was koud, echt vinnig koud. Zoo'n
kou, waar je kippetjesvel van krijgt, al
heb je zes winterjassen aan. Jaap kwam
dan ook thuis, met een rooien neus en
paarse wangen.
„Brrr, wat is het koud, moeder, maar
ik vind het niet erg hoor, want 't vriest
zalig! Als het zoo blijft doorvriezen van
nacht, gaan we morgen op de schaats.
Dan kunnen we eindeiyk eens dat plan
netje volbrengen, dat we al jaren ge
maakt hebben."
„Jongen, spreek tooli niet zoo eigen-
wys, 't lijkt wel of je m'n grootvader
bent!"
„Nee hoor, ik ben lekker uw lief zoon
tje," en Jaap tilde zijn moeder hoog op.
„Toe Jaap, schei uit, nare jongen, doe
toch niet zoo gek."
Maar moeders oogen waren in stryd
met haar woorden, want ze moest echt
lachen. Ja, haar Jaap was toch eigeniyk
een fyne jongen. Hy leerde goed op
school, was altijd behuipzaam en vrien-
deiyk voor iedereen en toch't was
'een echte kwajongen.
„Hier Jaap, 'k heb een kop chocolade
voor je gemaakt."
En Jaap kwam by moeder in de keu
ken en ging toen gezellig op een stoof
naast het fornuis zitten.
Dat was zoo z'n geliefkoosd plekje in
den winter.
Terwyl Jaap zyn chocolade op dronk,
zorgde moeder voor de boterhammen.
Ze was met de koffietafel klaar, toen
er gebeld werd.
„Hoera, dat zal vader wel zijn." En ja
hoor, daar kwam vader binnen, handen-
wrijvend en stampvoetend.
„Jonge, jonge, wat vriest het. Dat
wordt goed schaatsenweer, Jaap."
Senig, dat vader er al over begon; je
kon zoo echt met hem over schaats
tochten pralen. En wat een avonturen
j heeft hij al niet beleefd.
„Vader, denkt u, dat het morgen weer
is voor een flinken tocht?"
„Ais het zóó blijft doorvriezen, zeker
Maar Jaap, heb ik je al eens die geschie
denis verteld van den schaatstocht
langs den Vaartweg?"
,JNee, vader."
„Nou, dan zal ik je die eens vertellen.
En misschien wil moeder er dan nog een
paar boterhammen bij snijden, want ik
heb een geweldigen eetlust."
„Ja, dat merk ik ook, want het heele
broodschaaltje is al leeg."
„Ziezoo, ik zal dan nu maar eens be
ginnen. Je moet dan v/eten, dat ik dan
ongeveer veertien jaar oud was, toen we
een heelen strengen winter hadden Het
vroor, dat het kraakte. De menschen,
die 's morgens vroeg naar hun werk
moesten, liepen te mopperen, maar wij
jongens vonden het fijn.
En op een Woensdagmiddag hadden
wy besloten, Kees, Frits, Jan en ik, een
tocht langs den Vaartweg te maken. Dan
zouden we meteen een bezoek brengen
aan de grootmoeder van Jan.
Met ons drieën gingen wy Jan afhalen,
want hij woonde een eind verder dan
wij. En ja hoor, daar zagen wij hem
al aankomen. Hij zwaaide ais groet z'n j
schaatsen boven z'n hoofd. Toen wy
dichter bij kwamen, bemerkten wij, dat
hij niet alieen liép, maar met een meiSjC. I
dat iets jonger was, dan wij. Wat was
dat, had Jan een zusje? Daar had hij
toch nooit iets van verteld. Maar nee, j
het was geen zusje, doch een nichtje, 1
hoorden wij later.
„Ja," vertelde Jan, „Bets logeert óp
het oogenblik by ons en nu zou ze graag
dien schaatstocht mee wiüen maken.
Jullie vinden het toch zeker wel goed?"
Nou, of we het 'goed vonden. Dat zei
den we ten minste, maar we dachten:
O jé, een meisje mee, en we lieten een
langen zucht hooren en keken elkaar
begrijpend aan. Maar merken heten we
natuurlijk niets, want we voelden ons
al heele heeren.
We zaten ook al in de tweede klas van
de H. B. S. en dat was in die dagen iets
buitengewoons. In ieder geval, dat
nichtje konden we niet laten staan. En
nadat we tien minuien geloopen hadden,
kwamen we aan de vaart.
Jongens, wat was het daar een gezel
lige bedrijvigheid. Het was een bonte
mengeling van frissche kleuren. Leuk
staken die felgekleurde truien, mutsen,
dassen en handschoenen af tegen hut wit
van de liaan. En hier en daar stond
een: „koek-en-zoopie" en liepen ba'an-
we
zag er aardig uit, was niet verlegen en
kon goed rijden. Plotseling kreeg ik een
koeklucht in myn neus en rondkykende
zag iic een aardig tentje, waarop met
groote letters te lezen stond: „Wie ver
kleumd hier binnengaat, staat strakjes
lekker warm op straat."
We moesten echt lachen om dat
schoone gedicht.
Maar Bets zei: „Dat geeft niets hoor,
als het maar rijmt."
„Kom," zei Jan, „ik ben vandaag nog-
j al goed by kas en fuif jullie op een glas
1 anijsmelk en een dikken koek."
j Nou dat sloeg natuuriyk ln en
i riepen: „Lang leve Jan, en laten
J hopen, dat hy altijd zoo goed bij kas
mag zyn!"
I In een dol .vrooly'ke bui stormden we
I het tentje binnen en nadat wy ons eerst
I gewarmd hadden, slurpten wy van de
I heerlyke anijsmelk, want ze was erg
heet.
j Nadat Jan betaald had, vertrokken wy
weer en het duurde nu niet lang, of we
zagen het huisje van Jau's grootmoeder.
Nee, het is haast niet te vertellen, zoo
vriendelijk als mevrouw Versteeg ons
ontving.
We voelden ons allemaal als eigen
kleinkinderen. Ja, het was ook een echte
Daar was eens een aardig jongen,
u m« cl -r d e no tan".
Zijn vader zei ook wel eens Deugniet,
V/aar kom jy zoo laat toen vandaan?'
vegers rond met lange bezems, wat den - Want 't aardige, vroolyke Daantje,
vroolijken aanblik nog verhoogde.
- schrik overeind.
Daar sloeg een klok vijf uur en liet was
wat je noemt, pikdonker. Mevrouw Ver
steeg trok een echt berouwvol gezicht en
zei: „Dat is nu mijn schuld, ik had jullie
op tyd moeten waarschuwen." Nou en
wy riepen vanzelf, dat het onze schuld
was; we hadden zélf op onzen tijd moe
ten letten. Maar het was er zoo gezellig!
En Bets merkte heel wysgeerig op: „Ge
zelligheid kent geen tijd!"
„Kom Jan," zei z'n grootmoeder, „ik
heb een prachig idee. Om kwart over
vijf komt hier boer Willemsen langs met
paard en wagen, die bij jullie in hst dorp
we woont; mischien wil hij julie wei mee-
nemen."
En óm kwart over vyf kwam boer Wil
lemsen en vend het wat leuk, dat hij
zoon vroolijk span mocht meenemen
Mevrouw Versteeg stond ons in de
osur na te kijken en terwijl wc weg
reden, zongen we met frissche stemmen:
,,'k Heb mijn wagen volgeladen."
Zie zoo, dit is nu de geschiedenis van
den schaatstocht langs den Vaartweg.
En mag rk je nu meteen even voorstel
len aan ctat aardige nichtje van Jan?"
En toen nam vader moeders hand en
maakte een deftige buiging.
ft. K.
Wij waren dan zoover gekomen, dat
we onze schaatsen gingen onderbinden
en als galante ridders uit den tijd van
„Richard Leeuwenhart", waren we Bets
in alles behulpzaam. Natuuriyk waren
haar schaatsenbandjes niet orde, dat
kon je ook alleen van een meisje ver
wachten. Maar we lieten alweer niets
Dat lette maar nooit op den tyd,
En grootvaders mooie horloge.
Dat was hy óók dadelijk kv/ijt.
Zijn moeder, die vond het vervelend,
Ze hrd daarvan erg veel verdriet,
En heel dikwyls zei ze tot Daantje:
„O jóng, waarom luister js niet?"
Maar eens op een prachtigen morgen,
Moest Daantje weer boodschappen doe*1.
Van moeder kreeg hy toen een tasch*.
Wat geld, en een stev'gen zoem.
merken, niets. V7e waren, wat je noemt:
volmaakte edellieden."
„nripr» ripn Too„ En fluitend, en vroolyk en dapper,
op, ik heb buikpijn van het ^acheiTen Z°° Stapte dle DEan uit het huis'
moeder kan ook haast niet tot bedaren
komen."
„Nee maar, ik vind het eenig, zooals
jullie comedie speelden," zei moeder.
„Vertel maar weer verder."
„Nou, toen we onze schaatsen onder
Hij dacht bij zichzelf: „fk ben zéker
Wel met een minuutje weer thuis."
Hij had pas drie stappen geloopen,
Of daar kwamen z'n school vriendjes aan
j Die was hy opeens zoo weer kwyt.
Hij dacht weer aan spelen en pretjes.
Maar heelemaal niet aan den tyd.
Sjn geld en z'n boodschappentaschje,
Die legde hy m: ar in het gras.
En toen ging hij hollen en draven,
Tofdat het al donker haast was.
Vol schrik zocht hij nu naar zyn taschje.
Hij liep heel het veld cp en neer
Maar nergens ken hij het meer vinden!
„Naar huis," dacht hy, „ga ik nooit weer I"
En huilend en snikkend liep Daantje,
Al verder en verder van hu!-;
*t Was akelig stil in de bosschen,
Hij hooide geen enkel geruheh.
Vermoeid ging hy toen ergens zitten.
En snikte maar steeds, ..O, wat naar!
Nu heb ik dan eindelijk begrepen,
Wat moedertje zegt, dat is waar.
Dit is nu de straf voor m'n slechtheid,
Nooit zal ik mijn ouders weer zien.
En meester op school en de vriendjes,
Die ze den: „Wij gaan naar den molen En 't snoezige poesje Clrzien.'
Jij gaat toch ook mee, is 't niet Dran?" j „Dus déérom zit jij zoo te huiien."
En och, al z'n goede gedachten,
>-* jt «rr v
.-Eii ,3-v.vd.
231 Heeriyk zeilde hy naar boven,
Hoog het blauwe luchtruim ln.
En nog nimmer in z'n leven
Had Oom Job 't zóó naar z'n zin.
„Maar nu moet ik goed opletten,
Of lk ook myn zuster vind!
Hoe zou het met haar toch wezen,
Met dat arme lieve kind?"
232 En zie, juist dacht zuster Jollie,
Die den apen was ontvlucht:
,,'k Zal hier sterven!" toen ze Joppie
Hoog zag zweven in do lucht.
„Hal-lep," kreet zy! .Dieve schipper1.
Hei-lep, hel-lep, hel-lep myi"
En Oom Job riep: „Lieve zuster
Pak dit touw en je bent vry."
233 O, wat keken al die apen
Spijtig, toen ze tante Jol
Door het luchtruim zagen zweven.
Draaiend aan dien grooten ból.
En ze weenden met hun viertjes,
Moeder, kinders, van verdriet.
En steeds verder met den luchtbol
Zeilde tante naar 't verschiet.
Klonk plots'ling een stem van dichtby,
t 'i—ds ra r'e ""nde,
Geloof dat gerust maar van my."
Hij hief zijn betraande gezichtje,
Hé, waar kwam die stem toch vandaan?
Teen, vlak b'j het aardige boompje.
Zag hy een kabouterman staan.
„C, klein, dom. vergeet.ach''g Daantje,
Zeg, weet jy dan werkeiyk niet,
Dat. als je héélemaal wegblijft.
Je moedertje huilt ven verdriet?
Kom, vent, geeft my maar een handje.
En droog dan je tranen eens af.
Draag dan als een héél ferme jongen
Je heusch toch wel eerlijke straf
Maar toen hy weer was bij z'n moesje,
Fn drt is heusch waar, wat ik zeg.
Toen huilde hy tranen van blijdschap,
't Verdriet, dat was heelemaal weg.
„Voortaan zal ik zyn, lieve ouders,
Een Daan, waar u trotsch op kunt zyn.
Een boodschap vei geet ik nu nooit meer,
Al is het in 't gres nog zoo fijn."
En Daantje, je kunt me gelooven,
D»e hield a's een man trouw zyn woord,
Nooit zag ik een fhnkeren Jongen,
Of heb ik er ooit van gehoord.
R.. K.
