.VERVAAGDE SPOREN' DYBUK". „A YANK AT OXFORD". Opmerkelijk spel van Kristina Söderbaum. ,FAHRENDES VOLK' NIEUWE FILMS NAAR SHAW'S TOONEELSTUKKEN. EEN NIEUWE FILM VAN W. S. VAN DUKE. Een Oost-Joodsch wonder verhaal. Jacques Feyder s nieuwe film. DE OLYMPIADE-FILM. Het tweede gedeelte. Amerikaansche regisseur naar Frankrijk. PAULETTE GODDARD EN LUISE RAINER. Paul Robeson rebelleert tegen de filmindustrie. Paul wits bekende negerzanger, die in verschillende films optrad o.a. in „Sanders of the River „Show Boat" etc. heeft ver klaard, niet meer in dienst van de filmindu strie te zullen gaan, omdat het daarin onmo gelijk is voor een acteur, zijn artistieke per soonlijkheid te ontplooien Volgens hem wordt die er onherroepelijk m verstikt. Hij gaat nu binnenkort naar Rusland, waar hij ROBERT TAYLOR ATHLEET. ALS Een ontluisterde Don Juan.... Er is in deze film van Veit Harlau eigen lijk maar één goed-uitgewerkte rol, één fi guur, waarvan niet alleen de buitenkant van alle zijden wordt belicht, maar wier binnen ste ook tot in alle vezelen wordt ontleed. Aan haar ontleent de film haar belangrijk heid: Kristina Söderbaum in de rol van Sé- raphine Lawrence, de Fransch-Canadeesche welke met haar moeder in 1867 naar Parijs ikomt om de stad te leeren kennen, waar van haar moeder immer heeft verteld en waarvan zij zonder haar ooit te hebben ge zien, al dadelijk bijzonderheden weet te vertellen, welke den Parijzenaar doet ver steld staan. De aanleiding voor het bezoek van de moeder en dochter is de Parijsche wereld tentoonstelling, welke uit alle deelen der wereld de vreemdelingen naar de Fransehe hoofdstad heeft getrokken. En het hotel, waarheen de Canadeesche en haar dochter zich laten rijden, is in die dagen van de tentoonstelling van boven tot onder bezet. Een beroep °P den hotelier, dat men haar de geboren Frangaise, die hier twintig ja'ar geleden met haar man heeft ge woond, toch niet aan de deur zal zetten, heeft tot resultaat, dat een personeelskamer- tje onder het dak wordt ingeruimd. Alleen de moeder vindt hier onderdak en zij aan vaardt het gaarne, omdat zij zich ziek en vermoeid voelt. De dochter gaat naar een ander hotel, waarheen zij door een dokter,, die zich aan het gezelschap heeft opgedron gen, wordt vergezeld. Men zou verwachten, dat de film dan zou overgaan tot de schildering van eenige ga lante avonturen, welke de dochter in Pa rijs achtereenvolgens beleeft. Maar al aan stonds neemt de zaak een heel andere wen- ding. Wanneer de dochter zich den volgenden dag naar haar moeder begeeft, vindt zij de ze niet meer in het hotel aanwezig. Het vreemde is, dat men zelfs van haar moeder niets meer afweet. Alle bagage is verdwe- nen en zelfs komt haar naam niet meer voor in het vreemdelingenregister. Alle, letterlijk alle sporen aan het verblijf van haar moe der zijn uitgewischt. Het meisje begrijpt er niets van. Menschen met wie zij den vorigen avond nog heeft gesproken, kennen haar niet eens meer. De eenige, die zich over haar ontfermt, is dr. Morot, die echter zwijgt als het graf en op alle vragen een ontwijkend antwoord geeft. Zij laat zich met een koetsje alle voorname hotels afrijden, maar vindt nergens eenig spoor. In de plotselinge eenzaamheid weet zij niet, wat te beginnen. Zij wendt zich tot de politie. Tot het consulaat, doch zij heeft geen enkel bewijs voor hetgeen zij beweert. Zoo suggestief werkt deze ontkenning op haar in, dat zij aa*1 haar geestvermogens be- gint te twijfelen. Onderwijl gaan de dagen van de wereld tentoonstelling voor de honderd duizenden vreemdelingen in een carnavalsroes voorbij. Ieder denkt slechts aan plezier maken en schenkt geen aan<jacht aan het vreemdsoor tig verhaal Van het meisje, dat aan een of andere misdaad begint te gelooven. Men heeft haar moeder vermoord om zich van haar sieraden meester te maken en ieder een lijkt in dit sinistere complot betrokken, tot zelfs dr. Morot toe, die haar geen oogen- blik uit het oog verliest Het meisje komt in aanraking met een op sensatie azenden journalist, die belooft de zaak wel wereldkundig te 2ullen maken. Doch er komt met in de courant De politie belet het, door de courant te verbieden De zaak wordt steeds ingewikkelder, doch dan ontmoet het meisje toch een jongemanj die haar schijnt te kunnen helpen. Deze weet een bewijsstuk in handen e rijgen, doch in den trein naar Parijs 'J het passee- ren van een tunnel, wordt hem dit document ontstolen. Eindelijk op het slotbal van de Parijsche tentoonstelling ontdekt zij, a ®en der meisjes in de zaal getooid is me van haar verdwenen moeder. 0 lc een oogenblik te bedenken, grijp zij eze dievegge aan en sleurt haar naar en c ïnissaris van politie. einde De Parijsche tentoonstelling is ten 1 en dus is er voor de autoriteiten geen re e meer om het geheim nog langer te bewaren. De moeder is niet vermoord, doch is in j1 bewusten nacht gestorven aan.... de pest Publicatie van deze mededeeling had Parijs voor een catastrophe geplaatst. Eerst nu kan voor de dochter de sluier worden opgelicht Christine Söder haum en Frits van Dongen ia ij er- vaagde Sporen Zij verneemt de volle waarheid, doch tee kent in het belang van haar land de valsche getuigenis, dat haar moeder niet naar Frank rijk is gekomen. In dr. Morot vindt zij den trouwen vriend, die haar niet alleen zal laten. Het is, gelijk men ziet, een heel vreemd scenario.' Bovendien eigenlijk voor een film bijzonder ongeschikt, omdat er feitelijk niets gebeurt, dan maar neen knikken en zwijgen, als de wanhopige dochter bidt en smeekt om toch de waarheid te mogen vernemen. Toch zitten er in deze film twee opmerke lijk goede kwaliteiten. Dat is de levendige, suggestieve schildering van het Parijsche milieu uit die dagen, waarin Veit Harlau bijzonder is geslaagd. En dan het spel van Kristina Söderbaum als het tot wanhoop gedreven meisje, dat geen uitweg meer ziet en een smartelijk heimwee heeft naar haar moeder. Hoewel het verhaal ons maar matig kan interesseeren en in tal van details bo vendien onwaarschijnlijk is, in elk geval elke reëele belangrijkheid mist, zoo weet de film ons toch in verreweg het grootste ge deelte te boeien door het waarlijk indringen de spel van de jonge Zweedsche actrice, die met een bijzondere rijkdom en verscheiden heid van uitdrukkingsmiddelen den angst toestand van het meisje weet te verbeelden Frits van Dongen, onze bij de Tobis wer kende landgenoot, geeft met groote reserve in zij spel de figuur van Dr. Morot. Met scenario's als dit, de avonturenroman, zijn de Duitschers nu al een paar jaar bezig. Het is eigenlijk de eerste keer, dat zij er in slagen dank zij een actrice van het for maat als Söderbaum, door een psycholo gisch belangrijke uitbeelding met het geheel boven de vlakheid van de gewone tijd- schriftstory uit te komen. Voor volwassenen. De bekende filmspeelster Dolly Haas, die indertijd in de nieuwe versie van Griffith's .Broken Blossoms" optrad, vertoeft reeds sedert twee jaar in Hollywood, onder con tract bij de Columbia Maalscnappij. Ze krijgt meer dan twee duizend dollar per week sa laris, maar men heeft nog steeds geen ge schikte rol voor haar gevonden. Een staaltje van Hollywoodsche verkwisting.... Hollywood heeft een film in Technicolour op stapel staan. Daarin komt o.a. een scene voor met een Hollandsch landschap met windmolens en een geslyleerden tulpentuin. Er wordt een klombpendans in gedanst. Wij zijn erg benieuwd hoe een en ander zal uitvallen. De nieuwe film van Sabu, den olifanten jongen uit „Elephant Boy", is gereed geko men. Ze heet „Drums" en beleeft dezer da gen haar Amerikaansche première te New York. Hiertoe is de vijftien-jarige Sabu naar Amerika gereisd. Toen hij in „Elephant Boy" optrad, leerde hij de Engelsche woorden, die hij er in moest spreken, uit het hoofd. Ze hadden geen beteekenis voor hem. Thans, na twee jaar op een Engelsche school te zijn geweest, spreekt hij vloeiend Engelsch en kent hij aardig wat Fransch en Latijn. Hij behoort tot de best betaalde filmsterren en houdt er een auto op na. Vaak brengt hij een bezoek aan den Londenschen Zoo, waar hij op goe den voet staat met de olifanten. Saibu is een zoon van een olifantendrijver van den Maha- radjah van Mysore. In Engeland is men kort geleden gereed gekomen met een nieuwe verfilming van Shaw's „Pygmalion". Gezien het succes is men van plan, ook „Caesar and Cleopatra", Candida" en „Devil's Disciple" te gaan ver filmen. Voor de hoofdrol van de laatste film, die in Hollywood zal worden gemaakt, is Clark Gable aangewezen. W. S. van Dyke is belast met de regie van de nieuwe Metro-Goldwyn-Mayer film „Stand up and fight", een verhaal uit do pioniersdagen van Amerika, die voor de eerste maal twee filmsterren van zeer ver schillende allure, Robert Taylor en Wallace Beery, bijeenbrengt in de hoofdrollen. Ver moedelijk wordt de film in technicolor ge maakt. Zij, die op een vrij lange tooneelervaring kunnen bogen, zullen nog de herinnering hebben aan een reeks uitzonderlijk fraaie voorstellingen, jaren geleden door het Mos- kauer Künstlertheater van wijlen Stanis- lawski ten onzent gegeven van „Der Dy- buk", het Oost-Joodsche wonderverhaal van de dolende ziel, die geen rust kan vinden en haar intrek neemt in het lichaam van het beminde meisje. Thans is er in Polen, onder regie van Michael Waszynski een film van gemaakt, die binnenkort ook in ons land gaat zou- leeren en om haar uitermate int^ressanten inhoud de belangstelling verdient. De film wordt uitsluitend gespeeld door Joodsche spelers en wordt gesproken in het Jiddisch, waarbij natuurlijk Nederlandsche titels voor de begrijpelijkheid zorgen. De geschiedenis van „Dybuk" heeft zich een eeuw geleden afgespeeld in een afgele^ gen provincie in Oost-Europa, waar op een Loofhuttenfeest twee vrienden, wier vrou wen beiden een kind verwachtten, elkaar de gelofte doen, dat in het geval het eene kind een dochter, het andere een zoon is, beiden met elkaar zullen trouwen. Hun hoop gaat in vervulling, maar op weg naar huis verdrinkt een van hen, Nissen, in een rivier, Sender's vrouw sterft in het kraam bed. Zeventien jaar later ontmoet Sender, zon der te weten, wie hij voor zich heeft, Nis- sen's zoon, Gonen, op een landweg. Hij neemt den jongen, die student is, mee naar zijn huis. Hij plaatst hem op het seminarie en noodigt hem regelmatig bij zich aan tafel uit. Het duurt niet lang of Gonen en Lea, Sender's dochter, gaan van elkander houden, maar Gonen is arm en Sender wil slechts van een rijk huwelijk voor zijn dochter weten. Ziende, dat Sender reeds on derhandelt met een rijken huwelijkspreten dent, bidt Gonen den hemel om een wonder, maar als hij ziet, dat de hemel hem niet rijk zal maken, wil hij met behulp van de Kaballa, die hij bestudeert, de hel als bond genoot nemen. Hij roept Satan aan om hem ziel en lichaam te verkoopen, als hij Lea mag bezitten, doch hij valt dood neer, door een bliksemstraal getroffen. Gonen wordt Het leven van circusmenschen is het on derwerp van deze door Jacques Feyder in Duitschland gemaakte film. Het leven van circusmenschen geniet onder de eerzame burgerij een niet al te beste reputatie, maar het is dan ook de eerzame en eenigszins benepen burgerij, die denkt, dat kermismen- schen andere lieden zijn dan menschen, die in huizen wonen en onder alle omstandig heden een boord dragen. Men kan het haar evenwel niet eens bijster kwalijk nemen, als zij een verkeerden indruk van circusmen schen heeft, zoolang haar eenige kans om eenigermate kennis op te doen aangaande circusmenschen en hun gewoonten bestaat in films van het soort als „Fahrendes Volk". Want in deze film wordt het voorgesteld, alsof voor kermismenschen de moreele wet niet geldt, wanneer zij verliefd zijn en alsof een buitenechtelijk kind de eenige manier is om een onwilligen circusdirecteur te dwin gen zijn dochter uit te huwelijken aan een jongen, dien hij beneden zijn stand acht en die het geestelijk gesproken misschien ook wel is, aangezien hij den eersten den besten tegenslag een gereede aanleiding vindt om andere liefderijke relaties aan te knoopen. Deze jongeman echter is de held van het stuk en natuurlijk sympathiek, de circus directeur is een opgeblazen heerschap en Frangoise Rosay, de leeuwentemmer, die alle ongerechtigheden, die er om haar heen voor vallen eenvoudig dekt met den blik van „alles begrijpen is alles vergeven", is de geestelijke leidsvrouw in dit scheeve we reldje, waarin ook nog voorkomt Hans Al- bers als de door haar afgedankte man en tuchthuisboef, wiens schurkerijen ruim schoots afgekocht schijnen te worden, als hij er maar voor zorgt, dat zijn zoon de circus dochter toch krijgt. Al deze fraaiigheden zijn door Jacques Feyder getrouwelijk gefotografeerd naar het recept van onvergankelijke romantiek van het circusleven, waarvan allen, die er den mond vol van hebben, niets weten. Ook circusmenschen zijn menschen, maar als zij Zo° gedemoraliseerd zouden zijn als in „Fah rendes Volk", dan kunnen hun avonturen met tot vermaak van de massa dienen en daarom moeten wij deze film afwijzen. kr. Een beeld uit de Oost-Joodsche film „Der Dybuk". begraven. Zijn nagedachtenis staat in het dorp in een kwaren deuk, doch Lea voelt zich niettemin als Gonen's verloofde en voor goed aan hem verbonden. Op den dag van haar huwelijk slaagt zij erin haar tante te overreden haar alleen te laten op het kerkhof, als zij daar, naar Joodsch gebruik, haar gestorven moeder gaat uitnoodigen om bij de huwelijksinzege ning tegenwoordig te zijn. Volgens Joodsche opvatting mag men een bruid niet alleen laten, omdat dan de booze geesten bezit van haar komen nemen. Lea roept op het kerk hof ook Gonen op. In haar exaltatie waant zij Gonen reeds bij zich. Op de bruiloft ziet zij, als zij met de armen danst, een oude vrouw veranderen in een skelet en het ske let in Gonen. In de synagoge, als haar bruidegom haar den ring aan den vinger wil schuiven, rukt zij zich los en bekent, dat zij aan Gonen toebehoort. De Meschulach, het raadselach tige wezen, dat als de bode van de Voor zienigheid het geweten incarneert en op alle critieke momenten verschijnt en verdwijnt, deelt mede, dat de Dybuk, de ongelukkige ziel van den Godslasteraar Gonen in het lichaam van Lea is. Een oogenblik later hoort men Gonen uit den mond van Lea spreken. Dan neemt Sender zijn dochter mee naar een wonderrabbi. Voor hem biecht hij op dat zijn hebzucht Lea en Gonen ongelukkig heeft gemaakt, maar dat hij te laat geweten heeft, dat Gonen de zoon was van zijn vriend Nissen, met wien hij de gelofte had aangegaan. De rabbi daagt Sender en den geest van Nissen voor zijn rechterstoel en verklaart de gelofte voor nietig, omdat zij is aangegaan op twee kinderen, die nog niet bestonden. Dan moet het huwelijk van Lea voortgang vinden, doch Gonen blijft zich verzetten en wordt ten laatste door den wonderrabbi plechtig uitgebannen. Doch nu Gonen Lea voor goed verloren heeft, geeft zij hem haar ziel. Als de huwelijksinzege ning zal beginnen, vindt men Lea dood in de synagoge. Het is onmogelijk om dit verhaal, waarin wonder en bijgeloof onontwarbaar in elkaar verstrengeld zijn, te beoordeelen met rede lijke maatstaven. Men moet het nemen als een legende uit een wereld, waarin de rede lijkheid niet de opperste toetssteen der dingen is, en die ons daarom in dit drama als een geheel andere, onbekende wereld verschijnt. De verfilming is uiterst prim! tief. Als de film om haar gegeven niet zoo belangwekkend was, zou zij, naar totaal ver ouderde methoden gemaakt als zij is, niet eens meer voor vertooning in aanmerking kunnen komen. Doch men ziet zooveel beel den met documentaire waarde van het leven der Oost-Joden, dat men toch niet anders dan hoogst geboeid kan toezien. Men ziet de dansen dezer menschen en men hoort hun prachtige gezangen en ontdekt een nieuwe wereld, nu eens niet in de Poolstre ken of in het hart van Afrika of Azië, maar vlak bij huis, niet ver achter de poorten van Warschau. De aard van het gegeven maakt de film ongeschikt voor al te jeugdige oogen, maar personen boven achttien jaar zullen goed doen aan „Dybuk" aandacht te be steden. kr. Men gaat in Hollywood een film maken van de carrière van Jenny Lind, die in de vorige eeuw wereldberoemd was als de „Zweedsche nachtegaal". Het is intuschen de bedoeling, dat Deanna Durbin de hoofdrol vervult en daarom zal men hoofdzakelijk het begin van deze carrière van een groot zan geres verfilmen. Indertijd debuteerde Grace Moore in een soortgelijke film, die echter geen succes was- Men hoopt, dat Deanna Durbin als de jeugdige Jenny Lind het pu bliek boeien zal Dit schijnt overigens voor- loopig genoeg van zangfilms te hebben, al thans in Amerika. Grace Moore, Gladys Swarthout en Lilly Pons zagen haar con tracten in Hollywood niet verlengd. En zoo als de vorige week reeds werd medegedeeld gaan Grace Moore en Lily Pons naar Frankrijk, om daar respectievelijk in de film op te treden, die worden gemaakt naar de opera „Luise" van Charpentier en Manon Lescaut. in het Lumière Theater te Rotterdam gaat deze 'week het tweede gedeelte van Leni Riefenstahl's Olympiadefilm, het perfecte filmjournaal, zooals onze Amsterdamsche filmrecensent haar indertijd in zijn uitvoe rige bespreking noemde. Ook hier werd met groote bekwaamheid gebruik gemaakt van het element der span ning, waardoor een gevarieerd document werd geschapen, dat boeit als welke speel film ook. Na de athletiek, die de vorige week zoo prachtig met het cinematografisch oog bekeken werd, volgen thans de hoofd momenten, welke o.a. de tienkamp en het zwemmen waren. Natuurlijk trekken de prestaties der Nederlandsche zwemsters de volle aandacht en het is werkelijk een emotie, die huldiging der Hollandsche meisjes in dat met menschen afgestampte stadion en het zoo verheven klinkende „Wil helmus". Merkwaardig genoeg vergist de toeliehter zich in de twee voornamen, tel kens weer. Hij noemt Nida Senff Dina en Rie Mastenbroek Rita. Maar enfin, ze zijn dezelfden en de trots van heel het sta dion en.... van heel de zaal. De overwin ning van Daan Kachgelland met z n Olym- piajol 'is ook al een moment, om nooit te vergeten, zóó suggestief geeft de film het weer. Voorts zijn er voetbal (eindstrijd Oosten- rijk-Italië) turnen, hockey, roeien, etc. etc. In het bijprogramma van Lumière gaat nog een aardige Walt Disneyfilm. De Amerikaansche regisseur Harry Lach man is door den Franschen producer Daven in dienst genomen, om te Parijs drie Fran sehe films te maken. Dit is de eerste maal, dat een Amerikaansch regisseur naar Europa trekt. Lachman is een geboren Amerikaan, maar hij heeft jaren l8ng in Frankrijk ge woond en daar een aantal films gemaakt, in recenten tijd o.a. „La belle marinière Hol lywood schenkt in hem aan Frankrijk iets terug voor hetgeen het er vandaan heeft ge haald Momenteel werken daar nog Divivier, Anatole Litvak en Jacques Oeval. Lachman begon te filmen onder den be kenden Amerikaanschen regisseur Rex In gram, in 1925, toen deze in Frankrijk „Mare Nostrum" maakte. Hij ging later naar Enge land, werkte eerst voor de Engelsche Para mount en daarna voor de Fransehe. Ten slotte belandde hij in Hollywood. Een van zijn eerste films daar was „Face in the sky" met Spencer Tracy. Hij kreeg -van te voren de waarschuwing, zich niet aan „artistieke aardigheden" te buiten te gaan. Toen hij toch een artistiek uitgevoerde scène in- laschte, werd die er onverbiddelijk uit ver wijderd De stem van één van Hollywood's meest besproken vrouwen, Paulette Goddard (alias Mrs. Charley Chaplin) zal men binnenkort kunnen hooren in een nieuwe film van Metro-Goldwyn-Mayer, getiteld Dramatic school. Eenige jaren geleden maakte zij haar film debuut in Charley Chaplin's Modern Times, waarna zij zich op grond van haar char mant, doordringend spel als „gamin" on middellijk een plaats verwierf onder de be roemdheden van het witte doek. Zij zal naast Luise Rainer een der belangrijkste vrouwenrollen vervullen in een film, waar van het scenario gebaseerd is op de levens gang van een jong Hongaarsch fabrieks arbeider, die, om gehoor te geven aan zijn roeping, gaat studeeren aan de Koninklijke Tooneelschool te Budapest. Op den dag van de première van Frank Capra's nieuwste film „You can 't take it with you", is het drie-jarig zoontje van de zen bekenden regisseur gestorven, tenge volge van een keeloperatie. Sylvia Sidney en George Raft in mYou and Me". zal optreden in een film die door Eisenstein zal worden geregisseerd. Voorts zal hij de rol van Oliver Law, een neger, vertolken in een film, die door Fritz Lang of Pabst zal worden geregisseerd. Oliver Law was een aanvoerder van de internationale brigade, die Madrid tegen Francos troepen verde digde. Aangezien Ernest Hemingway, schrij ver o.a. van „A Farewell to Arms", het sce nario zal maken, lijdt het geen twijfel, dat de film een sterk roode tendenz zal hebben. Robeson wil zelf met concerten het benoo- digde geld bijeenbrengen. Te Hollywood is overleden de filmacteur Waldemar Youn-g, die o.a. de aandacht op zich vestigde door zijn spel in „Het teeken des Kruises", de „Bengaalsche Lanciers" en laatstelijk in „Test Pilot". Hij werkte sinds 1917 in Hollywood. Robert Taylor behoorde tot de Hollywood sche filmspelers, die in het voetspoor werden gezet van den veel bewonderden en veel ge smaden Rudolf Valentino, den man, voor wien elk zwakvrouwenhart te broos bleek. En hij heeft gedurende enkele jaren succes gehad als lady-killer, deze afgod der dames. Hij was „sugar coated" ofwel gesuikerd vol gens het recept, dat door Hollywood voor onfeilbaar werd aangezien. Maar onder de talrijke klachten, door de Amerikaansche filmindustrie in den laatsten tijd geïncasseerd, bevond zich er ook een ten aanzien van een te veel speculeeren op het mannelijke schoon, het te hardnekkig vasthouden aan de beginselen eener roman tiek, waarin nog betrekkelijk kort geleden een groot deql en feitelijk het voornaamste deel van het filmpubliek zwijmelde. Maar dit publiek is eenigszins veranderd, mede dank zij een meedoogenlooze critiek in de bladen. Deze critiek werd vooral buiten de Vereenigde Staten beoefend. Ze liet echter niet na, haar invloed te doen gelden. En toen probeerde Hollywood een zwaai te nemen naar den z.g. he-man, den held van spieren en durf. Voorbij was de glorie van het ge golfde haar en de gedraaide snor, het ge welfde voorhoofd en de droomerige gazelle- oogen. Het was een onbewust roepen om meer realisme, dat het publiek er toe bracht, het oude type af te wijzen. Dit oude type zat vooral den bioscoopbezoeker dwars, die het meisje naast hem zag verzinken in een on gebreidelde bewondering voor den held op het witte doek. En de man, uit wiens porte- monnaie het geld voor de entreebiljetten was gekomen, voelde zich tekort gedaan. Vol komen terecht. Hij kreeg zoo het gevoel, in geen enkel opzicht te kunnen wedijveren met een Robert Montgomery en een Robert Taylor. En hij ontwikkelde een soort minder waardigheids-complex, dat tenslotte zich uitte in een absolute weigering, om naar dien ver velenden, zoetelijken meneer te gaan kijken. Omdat Hollywood de gevolgen van deze weigering ondervond, is het er toe over ge gaan, den indertijd als ideale schoonheid ge presenteerde Robert Taylor een wat manne lijker aspect te geven. En het resultaat van dezen „ombouw" zien we nu in „A Yank at Oxford", waarin de voormalige salonleeuw in een athleet van Olympiade-verhoudingen is omgetooverd. Het dient erkend te worden, dat Robert Taylor in zijn nieuwe gedaante alleszins aan nemelijk is en op een overtuigende manier den kampioen hardloopen en roeien speelt. Maar deze film is intusschen aardiger om het overigens weer door een gebruikelijk Hol- lywoodsch teveel danig benadeeld gege ven, dat ons laat zien, hoe een Amerikaan sche student zich in het oeroude Oxford- milieu weet in te burgeren. Het was voor de Metro Goldwyn Mayer een tamelijk gewaagd experiment. Want er was groot gevaar, dat met een film als deze het Amerikaansche of het Engelsche publiek te gen het hoofd zou worden gestooten. Boven- die werd „A Yank at Oxford" in Engeland gemaakt, als gevolg van de nieuwe Engel sche quota-wet. Men wist tussehen de ver schillende klippen door te zeilen. Zoowel de Engelschen als de Amerikanen kunnen er tevreden over zijn, al is de Yankee de man, waardoor Oxford te langen leste van Cam bridge wint. Robert Taylor wordt als student van een Amerikaansche universiteit uitverkoren, deze in een der talrijke colleges van de vermaarde Oxford Universiteit te vertegenwoordigen. Hij is een uitstekend sportsman, nogal over het paard getild en verafgood door zijn va der, uitgever van een kleine krant, die de pers zelfs ophoudt, tot bekend is, in hoeveel tijd zijn zoon een race gewonnen heeft. Hij beeldt hier uitstekend het type uit, dat in den engen, provincialen kring der Ameri kaansche stadjes van het Midden Westen bij bosjes voorkomt en die karakteristieke Ame rikaansche zelfgenoegzaamheid bezit, waar van vooral het naieve den Europeaan hin dert. Het is een sportieve „Babbitt", die hij ons vertoont. Geen wonder, dat de Oxford-studenten er direct op uit zijn, hem in de maling te nemen. Dit lukt hun aardig. Maar ze moeten toch erkennen, dat de Yankee hard loopen kan en een goed roeier is. Deze brengt zich zelf echter herhaaldelijk in moeilijkheden, door dingen te doen, in Amerika gewoon, maar Robert Taylor en Maureen O'Sulli- van in ,,'n Branie in Oxford in Engeland tegen een eeuwenoude adat in- druischend. Speciaal in het begin van de film is de regisseur, Jack Conway, er uitstekend in ge slaagd, ons iets van de sfeer van de grijze universiteitsstad te suggereeren. En ook het studentenleven wordt in enkele, rake schet sen geschilderd. Daarna verslapt het rhythme evenwel herhaaldelijk en het wordt slechts met moeite door een goed geslaagd inter mezzo op de critieke momenten op gang ge houden. Verschillende studententypen zijn heel aardig uitgebeeld en alles bij elkaar is „A Yank at Oxford" (Nederlandsche titel „Een branie in Oxford") een onderhoudende, amu sante film, waarin een troebele verhouding van een der studenten inmiddels voorbehoud voor volwassenen noodig maakt. Robert Taylor wordt wat de Amerikanen in deze film betreft, bijgestaan door Maureen O'Sullivan, bekend uit de „Tarzan"-films, maar hier een heel goede studente en door Lionel Barrymore, die zich zooals gewoonlijk weer aan wat de Amerikanen noemen „over acting" schuldig maakt. Hij speelt zijn om geving letterlijk ondersteboven, deze onver beterlijke tooneelspeler, wien het eenvoudig onmogelijk schijnt, de oude trucs te laten varen. Hij valt volkomen uit den toon van deze bijzonder beheerscht gespeelde film. Het is trouwens voor ons totaal onbegrijpelijk, dat hij zich in Hollywood nog steeds weet te handhaven en telkens weer behoorlijke rol len krijgt, die hij zonder eenige gewetens wroeging om zeep brengt. Waarschijnlijk be schikt deze veteraan over goede connecties,' anders is zijn blijven onverklaarbaar in een industrie, waar al het overtollige en hinder lijke direct wordt uitgeworpen. Zal Robert Taylor degenen hebben ver baasd, voor wie hij slechts een Don Juan zonder een eigen persoonlijkheid was, hij zal in Griffith Jones zijn meerdere als acteur moeten erkennen. Jones speelde o.a. met Eli sabeth Bergner in „Escape me never" en toont zich ook nu weer een filmspeler van formaat. Verschillende karakterrollen werden door Engelschen goed vertolkt. Er is een fijne, verstrooide professor van C. V. France, een goede „fatale vrouw" van Vivian Leigh en een even goede bediende van Edward Rigby. Het moet getuigd worden, dat de samen werking tussehen Engelsehen en Amerikanen een in vele opzichten weldadig resultaat heeft opgeleverd. Soms is er teveel dialoog. Maar dit is op zijn beurt toch dikwijls onder houdend. „A Yank at Oxford" gaat deze week te Rotterdam in het Capitol en het City Theater. Zooals tevoren reeds aangeduid, voor vol wassenen.

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Nieuwe Schiedamsche Courant | 1938 | | pagina 1