s
VRIJDAG 4 AUGUSTUS 1939
Geautoriseerde vertaling naar het Engelsch
door
FRANK G. ROBERTSON
~«S*2?W Davis. Elk
kan da „t '"rinhouden en
we zullen zijn spoor beneden gemakkeliik
weer kunnen terugvinden. We gzullen
bij dat riviertjé op den loer ga-an Uggen Hij
zal water noodxg hebben en hard ook
HOOFDSTUK XIII.
EMBROS STOFZUIGER
GeBB.V.EMBDEN PAHMEKOEKSTR20
HOOFDSTUK XIV.
.onder de brug.
ONS
L
KORTE INHOUD VAN HET VOOR
AFGAANDE
Tusschen de schapenfokkers en de vee
houders aan de Moose River waren er
moeilijkheden gerezen over de gebieden
Welke door hun kudden als weidegrond
'Werden gebruikt. Glen Hatcher, in dienst
bij den schapenfokker Granville had tegen
bet inbreuk maken op de rechten
fokkers geprotesteerd, doch tenslotte
hij ontslagen. In een café ^genjnkele
oowboys ruzie, waarbij Wmdy gieten
het slachtoffer werd. D°°*^Jwaar-
sïoeg het gespan van het wag haar
op Granville's dochter de
vader afwachtte, op hol~ hpenkomen en
v Hatcher zocht *°"™^p£lh te gaan.
besloot naar de ranc ;l0r geslagen
Onderweg v0?tdwagentje bij een brug in
Paarden uggen. Na veel moeite
Ce',1 ViT het Glen om miss Granville naar
aenoemde ranch te brengen. Aan Madge
Parrish deed hij kennis van den dood van
Waters, die daar werkzaam was. Hatcher
besloot diens arbeid over te nemen.
Na de begrafenis der slachtoffers van
genoemde vechtpartij kwam het wederom
tot een treffen, doch alles liep goed af.
Bij thuiskomst bleek echter miss Granville
spoorloos van de Parrish-ranch verdwenen
te zijn. Hoewel Hatcher er niets mee te
maken had, werd hij toch verdacht van
ontvoering en door twee voormannen der
schapenfokkers gevangen genomen.
7).
(Veryplg),
j5egreep, dat het klein kunstje zou zijn
de schuld van de ontvoering op zijn schou
ders te schuiven, zoodra hij eenmaal ia de
gevangenis zou zitten. Indien zulks de man
nen van Goodall en Madge Parrish van ver
denking of schuld zou zuiveren, had het hem
niet zoo veel kunnen schelen, maar hij wist
dat daar geen sprake van zou zijn. Hij ge
loofde wel niet, dat het meisje gevangen ge
nomen zou worden, maar er zouden zeer
zeker arrestatiebevelen tegen de mannen van
Goodall worden uitgevaardigd of, wat nog
waarschijnlijker was, er zou een troep 0p
uittrekken onder voorwendsel het meisje te
zoeken, maar met het feitelijke doel het ge-
heele vee-kamp uit te roeien.
Wanneer hij bedacht, hoe hij in de gevan
genis zou zitten, niet in staat zijn vrienden
te helpen of zijn onschuld te bewijzen, voel-
de hij zich ten pfpoi aan verontwaardiging
en vrees. Hij loerde op een kans om te ont-
^appen, maar zijn overweldigers waren er
®"zeer op bedracht hem die niet te geven
streelf6 mannen voerden hem niet recht-
naar h na3r de stadL maar langs 6611 omweg
veis i„Urij boofdkwartier-kamp in de heu-
verondersteldeabdateiz-, V? B63r Cl'Sek' Hij
loopen een groen n de kanS wilden
Zoodra ze eenmaal acht°^ te ontmoeten'
hun eigen kampen waren eerste linie Van
zij zichtbaar meer op hünSel^0ITlen, raa^ten
Hatcher had een allesbel,a1!,mak
trekken- maar bij deze onverwachte pijnlijke
hAhanidèling brieschte hij verontwaardigd,
sprong wild hoog op e? kW3™ dwars voor
Anderson's paard omlaag. Op hetzelfde
ooeenblik voelde Glen een verlammende
pijn in zijn rechter knie, toen deze in heftige
botsing kwam met die van Anderson.
Hij zag noS julst hoe Anderson's gelaat
plotseling doodsbleek werd, maar dan werd
zijn nek bijna gebroken, toen Rude een
tweeden, geweldigen sprong omhoog maakte
en een nog luider schreeuw uitte, toen hij
weer op den grond terecht kwam. De teugel
was uit Anderson's hand gerukt en slinger-
e, nu ^rij 'n de lucht, De riemen bleven
echter buiten Glen's bereikt. Beroofd van
zijn eugels, greep hij zich instinctief met
vast*1 kanden stevig aan den zadelknop
Er was niet de minste kans, dat hij te
paard zou kunnen ontvluchten. In de gun
stigste omstandigheden was Rude al een
moeilijk te berijden paard, maar nu ver
toonde hij alle duivelsstreken, welke in hem
huisden. Buck Davis was de eenige, die niet
geschrokken of ongerust was door de zoo
plotseling ontstane nieuwe situatie. Hij ge
noot blijkbaar van deze vertooning.
Hou je taai, cowboy, schreeuwde hij
vol leedvermaak.
Bij den tweeden sprong gleed^het zadel
op de schoften van het paard. Bij den derden,
begon het over Rude's hals te glijden. Bij
den vierden sprong bevonden Glen's hielen
zich hooger dan zijn hoofd en smakte hij
met zijn gezicht op den grond, terwijl hij
het zadel nog steeds tusschen zijn knieën ge
klemd hield.
Hatcher maakte een volkomen salto over
den rand van den weg en voelde een lichten
stoot op hetzelfde oogenblik dat er van
den weg boven hem een schot werd afge
vuurd. Maar het was pas een uur later dat
hij besefte, dat het zadel den kogel had op-
gevaingen, waardoor hem zonder twijfel
een gebroken rug bespaard was gebleven.
Rude was verdwenen. Zonder zadel en
met loshangende teugels was hij er vandoor
gegaan. Maar alvorens te verdwijnen, had
hij zich verdienstelijk gemaakt, door zijn
ruiter af te werpen. Glen lag zeker een vijf
tig voet van de mannen op het pad boven
hem vandaan en door zich eenvoudig vrij te
rollen van het zadel, was hij meteen door de
dichte struiken voor hen volkomen onzicht
baar
geworden.
rit. Afgezien van het onge^1ealaan§enamen
de teugels ontnomen waren,' maaw he.m
paard de gekste sprongen, waardoor w Zl'n
nu en dan leek, alsof zijn hoofd Van
lichaam zou worden gerukt, terwijl hij J''
de meest onverwachte oogenblikken gep
vaar iiep uit het zadel geworpen te worden~
Bovendien had do natuur dit paard niet
bePaald een idealen rug meegegeven voor
een zadel. Dik, rond en zacht, scheen het dier
aanmerkeliik geslonken te zijn sinds hij het
d'en ochtend gezadeld had, zoodat het zadel
1111 ongemakkelijk heen en weer schoof.
Wachten jullie even, verzocht Glen.
Haat me even de zadelriemen wat aanhaken.
Je kunt er ie arm wel tusschen steken.
t Blijf zitten waar je zit, snauwde David,
ver^ji hij er, als bij nader inzien, aan toe-
o°6Sde: Een los zadel geeft je geen kans
nter af te springen, wel? Nu, het-kom er
we °P aan. Indien je er af tuimelt, zullen
Beid kouden om ïe °P te rapen.
Mannen lachten,
gen Uir. Buck's opmerking omtrent het sprin-
gebrac, een los zadel had Glen op een idee
vallers d- Het was duidelijk, dat zijn aan-
Indien v? Mogelijkheid niet serieus namen,
springe,/-! hit het zadel zou probeeren te
den en 'z Z°u dit zeker onder hem wegglij
den weg Hij, met het hoofd vooruit, op
alléén ^'Melen. Maar hij besefte nu, dat
pen, wann ns zou bebben om te ontsnap-
zou weten 6fr zonder vallen, de struiken
overal heel6 bereiken. En die groeiden hier
dicht langs den weg.
^ij bereikt»
«ardrug den toP van oen hoogen
«ten di u? Moesten daarop afdalen in een
ging' j, begroeid ravijn. Nu het omlaag
6P A Bude zich gemakkelijker leiden en
Worden ferSOn was een tikje zorgeloos ge-
Vari het Ln de wijze, waarop hij de teugels
Pl0ts Paard van zijn gevangene vasthield
Mcht zag Uien zijn kans Omzichtte
Omzichtig
'J zijn rechtervoet naar voren om
sPoor met kracht in den *choudet
geis" Paard te drukken. Rude had de
sti'ak gehouden, zonder werkelijk te
dan
van z .n
Een dozijn kogels floot door de struiken,
maar atcher kroop op handen en voeten
zoo sne mogelijk verder om een nog veili
ger piek te bereiken. Een honderd voet van
den weg boog hij scherp af, waarna hij weer
naar omhoog begon te klauteren om een
einaje v0°r e Plek, waar de herrie begon
nen was, het pad door het ravijn weer te be
reiken.
Onder het klauteren besefte hij, dat zijn
neus leehjk geschaafd Was en heftig bloed
de en dat dit oe een duidelijk zichtbaar
spoor op de bladeren achterliet. Zijn zak
doek te voorschijn halend, klemde hij die
tegen zijn gelaat, waarop hij verder ging.
Toen hij den rand van den weg bereikte,
stonden beide schapen-voorlieden nog op
de plek, waar hij het eerst verdwenen was.
Hij stak den weg snel over en liet zich neer
vallen in een d.icht boschje. Hij stak den
weg snel over en liet zich neervallen in een
dicht boschje, voor het eerst beseffend, dat
zijn gekwetste knie hem zooveel pijn be-
Zorgde, dat hij nauwelijks kon loopen, zoo-
^at van te voet vluchten geen sprake kon
zijn.
Vf stemmen van beide mannen drongen
duidelijk tot hem door.
raakt beb bem met dat eerste scbot ge~
Buck tv3^ ben ik zeker van. hoorde hij
zijn. Ik hlu Z6ëgen- HiJ kan niet
Ik °P zijn middel gericht.
hebt, anw?°f graag' dat 3e hem geraakt
naar dat bwf SheP Anderson. Kijk -ns
Waar °P de struiken-
Ik weGt°evntZijn Spoor naar toe?
is In
gewond dier zal naar omlaag vluchten Hi
Indien we hem daar niet oppikken, zul
len we weten, dat hij dood in de struiken
ligt en det zal me genoegen doen ook, meen
de Anderson. Bij het eerste spoor van een
nederlaag zal de oude Granville gaan zitten
janken als een hond en zal hij Hatcher wil
len terughebben.
Wat beteekent, dat jij zonder werk
zult zijn, lachte Davis. Ik ben het met mpn
baas meer eens dan jij
Hatcher kon hooren. hoe zij moeite had-
den om hun paarden door de struiken
dwingen, maar weldra stierf alle geluid weg
Zij zouden hem niet vinden en ze zouden
daaruit concludeeren, dat hij dood was. Vroe
ger of later zouden ze ontdekken, dat zulks
niet het geval was en dan zouden ze na
tuurlijk hun best doen om hun vergissing
alsnog j te herstellen. Maar voorloopig-
schonk zijn toestand hem genoeg andere
zorgen.
Hij bevond zich mijlen en mijlen van de
dichtstbijzijnde ranch verwijderd in een
streek, waar het wemelde van schaapher
ders, die het een genoegen zouden vinden
hem als doelwit voor hun geweren te ge
bruiken, voorts was hij nauwelijks in staat
om te loopen. Toen hij zijn been voorzich
tig probeerde, bemerkte hij, dat het geluk
kig het gewicht van zijn lichaam kon dra
gen, maar de knie was zoo stijf, t0®n bl.i
deze nauwelijks kon buigen, terwijl iedere
stap hem ondragelijke pijn veroorzaakte.
En boven alles viel er niet meer aan ce
twijfelen, dat hij nu definitief vogelvrij was
verklaard.
Een gelukje.
Het lag voor de hand, dat er weldra een
uitgebreid en georganiseerd onderzoek naar
de dochter van Granville zou worden in
gesteld. Het zou niet lang durfrn, voor pa
trouilles het geheele land zouden doorzoe
ken. Glen wist, dat hij hier vandaan moest
zien te komen. Hij kon weliswaar tot in het
oneindige in de struiken verborgen blijven
liggen, maar zou dan van honger en orst
omkomen. Hij moest zoo gauw moge ijk
vrienden probeeren te vinden, wilde hij met
de kans loopen, door den eersten den bes
ten schapenfokker te worden neergeschoten
Isa vluchteling voor de justitie. Te \oe on
gewapend -en half kreupel zou hu een ge
makkelijk slachtoffer vormen.
Zijn woede jegens de schapenfokkers, die
al deze ellende veroorzaakt hadden, nam
met de minuut toe. Zóó sterk, dat hij met
de minste sympathie meer koesterde voor
Neal Granville of zijn dochter. Zn hadden
George B. Savage in zijn plannen willen
volgen en moesten nu de consequenties
daar maar van dragen..
Weldra strompeldte hij pijnlijk terug
naar het hoogste punt van den landrug, van
waar hij een betrekkelijk ruim uitzicht
over de hem omringende streek had. Lang
voor hij de ranch van Parrish of van Wa
ters zou kunnen bereiken, zou overal alarm
zijn gemaakt. Deze zouden trouwens toch
geen veilige schuilplaatsen voor hein zijn
en hij wilde Madge Parrish nog niet meer
moeilijkheden bezorgen dan zij reeds te dra
gen had.
Het veekamp van Goodall, een mijl of
vijftien van hem vandaan, bood hem de
meeste veiligheid. Hij zou daar tenminste
voedsel en een paard kunnen vinden. Nu
hij door de wet vogelvrij was verklaard,
zouden de Yancey's hem tot het uiterste
verdedigen. Maar hij wist, dat hij onmo
gelijk te voet zoo ver zou kunnen voort
strompelen, zonder opgepikt te worden.
Hij verliet dewdandruf en bega»: zich lang
zaam naar het punt, waar 'hij het spoor
vond, waarlangs hij gekomen was. Toen hij
dit bereikte, verborg hij zich andermaal in
de struiken om te wachten. Mogelijk zou er
wel iemand langs komen en hij was wan
hopig genoeg om te probeeren, zich met de
een of anderen fantastischen bluf n paard te
bemachtigen. Het leek zijn eenige kans. Het
beloofde 'n langdu-ig en vermoeiend wach
ten te zullen worden, maar er zat niets
anders op.
En voor hij daar een half uur had gele
gen, hoorde hij tot zijn verrrassing het on
miskenbare geluid van hoefslagen. Hij wist
dat er een enkel paard naderde..
Wie het ook was, de man scheen haast
te hebben. Hij Jcon de snuivende ademha
ling van het paard boven de snelle hoef
slagen uit hooren. En eenmaal "hoorde hij een
schel gehinnik.
Hij kwam overeind en zamelde al zijn
kracht bij elkaar. Hij bevond zich op geen
zes voet van het spoor. Hij had een korten
stok gevonden met een krom uiteinde, als
de kolf van een revolver, welke hijvast
omklemde. Hij begreep dat men wel ijze
ren zenuwen zou moeten hebben om geen
gehoor te geven aan een bevel om halt te
houden en zijn handen omhoog te steken,
wanneer dit schuips van achteren uit de
struiken kwam. Indien de: kerel stil hield,
het uiteinde van den stok, tegen zijn
rug gedrukt, hem lang genoeg kalm hou
den totdat Glen hem ontwapend en van zijn
paard af had.
Maar toen het paard met een tweede, luid
gehinnik, in hef zicht kwam vergat Glen
plotseling al zijn plannen met zijn houten
revolver en zijn kreupele been. Het paard
was Rude, ongezadeld en onbereden.
Na zijn berijder te hebben afgeworpen,
was het dier blijkbaar eerst een tijdje blin
delings voortgehold, maar dat was toevallig
in een richting geweest, welke het steeds
verder wegvoerde van zijn bekende weide
grond. Toen het dier zijn ergste angst ietwat
te boven was gekomen en vrij bleek te zijn
in het kiezen van een te volgen richting,
was het omgekeerd De lange teugels sleep
ten nog steeds over den grond
In normale omstandigheden zou Glen het
idee, dat een half wild paard op een open
weg met de hand gevangen kon worden,
als dwaas hebben verworpen. De wanho
pige situatie, waarin hij verkeerde, dwong
hem echter tot een wanhopige poging. Het
paard was vijf of zes oud, toen de eerste
pogingen om het te temmen waren on
dernomen. Het was, volgens normale op
vattingen, nog steeds een wild paard. Maar
geen paard is zoo verward en onzeker in
zijn optreden als een wild paa: j, dat ge
scheiden is van zijn soortgen- ten. Daar
kwam nog bij, dat Rude aardig L .,iten adem
was van zijn snellen klim naar den top
van den langen heuvel.
Zoodra Glen midden op den smallen weg
verscheen, hield het paard met een ruk zijn
vaart in en leek achteruit to willen sprin
gen. Zijn pooten bleven echter onbewegelijk
aan den grond gekleefd. Glen stond doodstil
en het dier uitte een lang en onderzoekend
gesnuif. Onder de gegeven omstandigheden
was dit het beste, wat Glen verwacht kon
hebben. Hij deed een stap voorwaarts en het
paard week achteruit, met zijn kop heen en
weer schuddend, maar zijn wilde, achter
dochtige OQgen geen oogenblik afwendend
van den man, die langzaam naderde.
Terwijl het paard achteruit week, raakte
een van de achterpooten verward in den
over den grond sleependen teugel waarop
het dier wild achteruitsloeg. Glen was een
paar pas dichterbij gekomen, voor het dier
opnieuw achteruit week. Ondèr het loopen,
sprak Glen voortdurend kalmeerend tegen
het paard. De man had geen riem in zijn
hand, zooals altijd het geval was geweest,
wanneer het paard in het verleden gevan
gen was en evenals de meeste, op de prairie
opgegroeide paarden, had Rude een af
schuw van boomeri en struiken. Het dier
wilde niet omdraaien en het wist niet goed,
hoe het langs die rustig pratende figuur
moest heenkomen.
Stap voor stap kwam de man naar voren
en stap voor stap week het paard lang
zaam achteruit, beider zenuwen tof het
uiterste gespannen. Maar geleidelijk aan
werd de afstand, welke hen scheidde, min
der. Het paard dook neer voor een nieuwen
geweldigen sprong naar de twintig voet lan
gen riem, welke van zijn kop afhing, lag nu
op het pad voor hem uitgestrekt.
Plotseling schenen de zenuwen van het
paard het te begeven en hef maakte een
wilden sprong in de stuiken naast den weg.
Maar het dier was zoowel naar voren als
zijwaarts gesprongen en het losse eind van
den riem was op den weg blijven liggen. Op
hetzelfde oogenblik dook Glen, die alle qm-
zichtigheid nu opzij zette, naar voren naar
het einde van den riem.
Met zijn eene hand kon hij er juist bij
maar de riem werd hem terstond uit de
vuist gerukt. Hij deed een wanhopige po
ging om hem met zijn andere hand nog te
grijpen en slaagde er in, den knoop tus
schen duim en vinger te krijgen. Hij werd
volslagen het ondersteboven gerukt, op zijn
borst over den weg schuivend, terwijl Rude
die er aan scheen te wanhopen door de
struiken te kunnen ontsnappen, bijna recht
over hem heen sprong in een poging om den
weg weer te_ bereiken, welke nu vrij was
van menschelijke hinderpalen. Maar daarbij
had de riem heel even slap gehangen, wat
voor den man voldoende was om hem met
beide handen stevig vast te pakken.
Het paard bleef wel een honderd voet
doorrennen in de gekozen richting en Glen
voelde den grond onder zich plotseling
gloeiend worden, terwijl hij, op zijn buik
liggend, aan het eind van den riemwerd
meegesleurd. Dan slaagde hij er in zich om
te gooien, zoodat hij met zijn voeten voor
uit op den grond zat en de andere helft van
z irt lichaam de hitte voelde. Even later
was hij echter haastig overeind gesprongen,
terwijl Rnde zich weer naar hem toege
keerd had.
Het paard week nog steeds achteruit, maar
het dier had nu alle voordeel verloren. Ge
leidelijk aan verminderde Glen den afstand
tusschen hen en telkens wanneer het paard
zich probeerde om te draaien, werd het, zoo
dra zijn voorpoQten van den grond waren,
met een ruk weer in zijn oorspronkelijke
positie teruggetrokken. Met een ontmoedigd
gesnuif gaf het paard tenslotte den strijd
6j|i h.'cn Glen dicht genoeg genaderd was
hel te kunnen grijpen.
'IVIaar nu hij het dier overmeesterd had,
was hij nog altijd te voet. De man had niet
veel vertrouwen in zijn bekwaamheid om
het dier zonder zadel te berijden, zelfs al
zou hij er in slagen het te bestijgen. Wat
met zijn gewonde knie op zich al een hek
senwerk moest zijn. Er zat niets anders op,
dan met het paard aan de hand terug te
wandelen naar de plek waar hij zijn zadel
had achtergelaten, in de hoop, dat het daar
nog' zou liggen.
Tot Glen's opluchting bleek zulks' inder
daad het geval te zijn, terwijl ook de za
delriem nog volkomen intact was, dichtge-
gespt, zooals Rude er uitgeglipt was. Glen
spendeerde tien minuten om te probeeren
een opengehaald stuk aan den binnenkant
van 't zadel weer glad te krijgen, waar Buck
Davis' kogel zich in het inwendige van
het zadel had begraven.
Er was nog steeds geen spoor van Davis
en Anderson te bekennen. Zonder twijfel
lagen zfj bij het riviertje, ver in de diepte,
op hem te loeren.
Pp een gegeven oogenblik uitte Rude een
trompetgeschal, dat. luid genoeg was om de
heele buurt te alrmeeren, maar het dier liet
verrassend gedwee toe, dat Glen het zadelde
en pijnlijk op zijn rug klom. Tot zijn opluch
ting ontdekte de man, dat het dier te zeer
bereid was om uit deze onrustige streek te
verdwijnen, om zich nog tijd te gunnen voor
verdere halsbrekende streken.
De gewonde knie was nog steeds uiterst
pijnlijk en het kostte hem de grootste moeite
dat been in den stijgbeugel te houden. Maar
zoodra hij het even waagde zijn voet er uit
te nemen, legde Rude één oor achteruit en
Maakte hij aanstalten om weer met zijn kun>
sten te beginnen. Glen moest zijn voet dan
ook heel gauw in den stijgbeugel terugbren
gen.
Hij had nog niet méér dan twee mijl afge
tègd, toen het zien van een voortgaloppeeren
de patrouille hem dwong haastig in de strui
ken beschutting te zoeken. Er kon geen spra
ke meer van zijn om te probeeren vóór het
donker Windy's ranch of het kamp van de
G 7 te bereiken. En bij begon honger te krij
gen.
Hij liep minder gevaar in het land, dat nu
door de schapen bezet was, gepakt te worden
dan in het veeland. Uit den aard van de zaak
waren de herders er even zeer op uit om uit
het gezicht te blijven als hij.
Tegen vier uur bevond hij zich bij het be
gin van de Wagon Creek, nabij de plek waar
hij en Madge en Dan Yancey hun ontmoeting
met den krijgszuchtigen herder en den zie
ken stier gehad hadden Vanaf den top van
een heuvel ontdekte hij een schapenkamp,
dat op het moment verlaten scheen te zijn.
Hij wist, dat de herder achter den volgenden
heuvel moest zijn, want uit hqt toenemende
geblaat van ooien en lammeren concludeerde
hij, dat de dieren naar een versche weide
werden gedreven.
Hij vermoedde, dat een van de patrouilles,
welke hij daarstraks gezien had, in dit kamp
was afgestapt om te eten. Uit de kachelpijp
van den wagen steeg nog een dun rookspi-
raaltje omhoog. Hij kwam uit de struiken te
voorschijn en naderde brutaalweg het kamp.
Degene, die het laatste maal gekookt had,
was niet karig met levensmiddelen geweest.
Er stond nog een schaal, halfvol schapen
boutjes op de kachel, de koffiepot was nog
voor een derde vol en een dozijn warme, pas
gebakken koeken was in een doek bijeenge-
knoopt. De cowboy begon zich haastig, zij het
overvloedig, te goed te dóén. Toen hij ver
zadigd was en er van den herder nog steeds
geen spoor was te bekennen, verzamelde hij
uit de provisiékast genoeg voedsel om hem
verscheidene dagen in leven te kunnen hou
den, pakte dat allemaal in een paar dekens,
welke hij van het bed nam, voegde er een
mes, vork, lepel, bord en drinkkroes bij en
pakte dit alles achter op zijn zadel. Zich daar
na veel beter gevoelend, hoewel zijn been
hem nog steeds veel pijn veroorzaakte, be
steeg hij Rude en reed weer weg.
Indien hij nu ook nog het een of andere
wapen had kunnen bemachtigen, zou hij zich
over de naaste toekomst weinig zorg gemaakt
hebben. Zooals het nu was, moest hij ieder
een, dien hij ontdekte, uit den weg gaan. Hij
reed naar een boschje dicht op elkaar staande
boomen en bleef daar tot het donker was.
Dan reed hij brutaalweg naar het andere
einde van de streek-
Hij moest een brug overtrekken, boven
de plek waar de Wagon- en Meadow Creeks
in elkaar vloeiden. Daarvoor bevond zich
echter een strook van ongeveer een mijl of
twee, welke volkomen kaal was, zoodat zelfs
een konijn moeite zou hebben daar dekking
te vinden. De groote weg voerde over de brug
heen en daarom was dit wel de laatste plaats,
waar men zou verwachten dat iemand zich
schuil hield. Maar Glen had er eens gekam
peerd en het was hem toen opgevallen, dat
de plek om die reden voordeelen bood, wel
ke nergens anders te vinden waren.
In plaats van de brug over te trekken,
dwong hij daarom zijn paard langs den stei-
len oever af te dalen naar den rand van
het water. In normale omstandigheden was
het geen groote rivier, maar de bedding was
hier broed en-diep uitgegraven en de lange
houten brug, welke op zware, houten palen
steunde, lag zeker tien voet boven het water
oppervlak. Toen het water, nog niet zoo heel
lang geleden, op een gegeven oogenblik een
uitzonderlijk hoog peil had bereikt, hadden
de golven aan den eenen oever, achter een
van de zware houten fundeeringen, zooveel
grond weggevreten, dat daar een ruim hol
was ontstaan, dat van den weg af volkomen
onzichtbaar was. Glen had het bij toeval ont
dekt, toen hij eens onder de brug beschut
ting had gezocht tegen een wolkbreuk, welke
hem had overvallen.
Op korten afstand daarvandaan bevond
zich vlak langs het water een halve acre goed
grasland, dat voor het vee van geen nut was,
omdat het enkel te bereiken was door vlak
boven de brug langs den over af te dalen en
dan door het water verder te waden. Het
water kwam een paard slechts tot aan de zij
den, maar geen enkel dier zou vrijwillig een
dergelijken tocht maken.
Glen had de mogelijkheid, om van deze
schuilplaats gebruik te maken, nog slechts
vaag overwogen, toen hij stemmen hoorde.
Er was geen tijd meer om te vluchten of zelfs
om het paard naar het stuk weiland te
brengen. Hij trok Rude onder de brug en
bleef vlak naast het dier staan wachten. En
kele minuten later bereikte een groepje van
vijf ruiters de brug. Tot Glen's verrassing
en schrik stopten zij, zoodra zij over de brug
waren. Weldra- ontdekte hij, dat zulks ge
schiedde omdat het gezelschap uit elkaar zou
gaan.
Als je het mij vraagt, verklaarde een
stem .nadrukkelijk, zal Savage nu zijn scha
pen verdraaid goed moeten bewaken- De
heele troep van Goodall is vogelvrij ver
klaard en zé zullen dienovereenkomstig han
delen.
Verdraaid, zei een andere man, ik moest
dien Cal Yancey toch bewonderen, zooals hij
daar tegenover twintig revolver stond en
desondanks den sheriff rustig dorst zeggen,
dat hij naar de hel kon loopen.
Maar zijn eigen mannen stonden achter
hem.
Dat weet ik. Maar zij waren ver in de
/lil. 2 JAA»
CARANTIE
'I VRAACT DEMONSTRATIE
minderheid. En hij vertelde Buck Davis en
Shep Anderson toch maar precies hoe bij
over hen dacht, zonder dat zij er iets tegen
dorsten te doen, hield Cal's bewonderaar vol.
Wat dat betreft, zou' er genoeg bloed
gevloeid hebben, indien de scheriff er niet
bij was geweest. Het was niets dan bluf van
hem.
Zoo klonk het anders allerminst, zei de
andere man. Cal Yancey is wel de overtui
gendste spreker, dien ik ooit gehoord heb. Ik
herinner me niet, ooit een speech gehoord
te hebben, welke dieper indruk op me ge
maakt heeft. Hij daagde ons uit met schieten
te beginnen en niemand verroerde een vin.
Waarom zouden we? vroeg een andere
man ontevreden. De dwaas ontkende zelfs
niet, dat hij de dochter van Granville ont
voerd had. Vertrouwde op zijn revolvers en
verklaarde brutaalweg dat hij, indieii hij
haar ontvoerd had, er wel voor zou zorgen
haar vast te houden, tot de schapen waren
verdwenen. Van nu af aan zijn hij en zijn
mannen vogelvrij verklaard. Je hebt gehoord
wat de sheriff tegen hemzei. Dat het oorlog
was en dat ze zich konden overgeven, daar
hij anders iederen schapenman in het land
tot assistent-sheriff zou benoemen en orders
zou geven op het eerste gezicht te schieten en
wel te schieten om te dooden.
Ja, de sheriff was de eenige aan onzen
kan, die lef genoeg had om wat terug te
zeggen, gaf de eerste spreker toa. Maar je
hoorde, wat Yancey tegen hem zei. Dat hij
en zijn troep van nu af aan de jacht op
schaapherders en assisten-sheriffs als geopend
beschouwden. Ik voor mij zal wel zorgen,
dat ik geen hunner aiieen ontmoet. Ze weten
nu, dat Glen Hatcher in verband met die ont
voering gedood is en ze weten, dat hun de
zelfde medicijn wacht. Ze zullen er niet van
doorgaan, zoodat het* logisch is, dat ze zullen
probeeren zooveel mogelijk lui van ons te
dooden, voor wij hen krijgen. Verdraaid, ik
geloof niet, dat het loon, dat wij hier krijgen,
hoog genoeg is om dat risico te loopen.
Er werden nog enkele onbelangrijke op
merkingen gewisseld en dan reden de man
nen verder. Maar Glen had genoeg gehoord
om te weten, wat er aan de hand was. De
Yancey's hadden het meisje Granville blijk
baar in hun macht en zij waren van plan
tot het uiterste vol te houden. George B. Sa-
vage zou zijn plannen niet wijzigen ter wille
van Granville's dochter. Het was oorlog, tot
het bittere einde.
Wetend, dat hij de Yancey's niet in hun
kamp zcu vinden, nu ook zij vogelvrij ver
klaard waren, besloot Glen dien nacht te
blijven waar hij was.
Onder de brus.
Nadat hij zijn bagage had losgemaakt en.
onder de brug had weggeborgen, besteeg
Glen andermaal zijn paard. Eerst na her
haalde pogingen en met inspanning van al
zijn krachten s/aagde hij er in het dier het
water in te krijgen. Eenmaal onder de angst
aanjagende brug vandaan, werd Rude wat
handelbaarder en gaf hij geen verdere moei
lijkheden. Tweehonderd yards stroomafwaarts
stuurde Glen zijn paard naar de daar lig
gende "kleine weide en nam het dier het za
del af. Even overwoog hij de wenschelijk-
heid om het paard hoofdstel en teugels te
laten ophouden, maar besloot dan zulks niet
te doen. Een paard met afhangende teugels
zou de aandacht trekken, terwijl in het an
dere geval allicht verondersteld zou worden,
dat het een wild p.aard was, dat van de kud
de was afgedwaald.
Na het nu uiterst kalme en meegaande
dier vriendschappelijk op den hals geklopt
te hebben, nam Glen zadel en tuig op zijn
schouder en begaf zich terug naar de brug.
Het bleek nog een heele toer te zijn om
zonder paard rondom de houten stutpalen
te klauteren, maar toen hij eenmaal het hol
achter de veilige beschutting bereikt had,
rolde hij zijn dekens uit en maakte het zich
gemakkelijk.
Nu wachtte hem echter weer een andere
verrassing. Zijn gekwetste knie begon hem
ondragelijke pijn te veroorzaken en verdreef
alle gedachten aan slaap uit zijn geest.
Tegen middernacht ongeveer hoorde hij 'n
troepje ruiters naderen. Zij reden in draf
over de houten brug en het geluid van de
hoefslagen klonk Glen als een donder in de
ooren. Rude hinnikte enkele malen, maar
in tegenstelling met het vorige gezelschap,
hielden deze ruiters niet halt, terwijl er
evenmin een woord gewisseld werd.
Het begon nu koud te worden en de paar
geconfisceerde dekens en zijn eigen zadel
deken waren nauwelijks voldoende. Glen
had tijd te over om nu eens rustig over
zijn toekomst na te denken, mar hij slaag
de er niet in een bevredigend plan te be
denken. Het was hem volkomen duidelijk
geworden, dat alle mannen van Goodall en
bloc vogelvrij waren verklaard. Het scheen,
dat zij Edith Granville vasthielden, maar er
zou het meisje niets overkomen. Hij vroeg
zich af, of de cowboys van de G 7 mogelijk
gerehabiliteerd zouden worden, wanneer het
meisje aan haar vader werd teruggegeven.
Hij wist, dat Jim Goodall nooit zou goed
vinden, dat alle mannen, die voor hem werk
ten, zouden worden uitgeroeid terwille van
zijn recht op de zomerweiden. Indien hij hen
maar ergens bij elkaar kon krijgen, geloofde
hij zeker, dat het hem zou gelukken Goodall
te bewegen zijn weiden aan de schapenfok
kers af te staan, wanneer Granville en Sa-
vage daartegenover al bun aanklachten zou
den intrekken. Maar het bijeenbrengen van
alle partijen voor een vreedzame bespreking
met als doel de vernederende overgave van
de eene partij, zou even moeilijk zijn als
het bijeenbrengen van honden en katten in
één hok, in de hoop daardoor vrede te krij
gen.
(WORDT VERVOLGD).
