ONS ROMAN-BIJVOEGSEL
Het eiland van de vrees
H
r
J
ALLERLEI.
yRIJD'AÖ 29 SEPTEMBER 1939
Geautoriseerde vertaling naar het Engelsch
door
FRANK G. ROBERTSON
T""*L
KORTE INHOUD VAN HET VOORAF
GAANDE.
een
Vrijdag a.s. beginnen we met
nieuwen roman, welke tot titel heeft:
in een geautoriseerde vertaling naar
het Engelsch van Hulbert Footner.
Hoe denk je er over, Madge vroeg hij zachtjes.
HOOFDSTUK XXVIII-
EMBROS STOFZUIGER
GeBD.V.EMBDENi"a,»'ekoe'{5T#20
De Schot.
O—
'^vy. r-'-'F
ONS ROMAN-BIJVOEGSEL.
Tusschen de schapenfokkers en de vee
houders aan de Moose River waren moei
lijkheden gerezen over de gebieden, welke
door hun kudden als weidegond werden
gebruiktGlen Hatcher, in dienst bij den
schapenfokker Granville, had tegen het
inbreuk maken op de rechten der fokkers
geprotesteerd, doch tenslotte was hij ont
slagen. In een café kregen enkele cow
boys ruzie. Door het schieten sloegen de
paarden van het wagentje, waarop Gran
ville's dochter de komst van haar vader
afwachtte, op hol.
..Hatcher vond later het op hol geslagen
gespan in een rivierbedding liggen. Na
veel moeite gelukte het Glen om miss
Granville naar de ranch van Parrish te
brengen, doch weldra verdween zij spoor
loos.
Hoewel Hatcher er niets mee te maken
had, werd hij toch als verdacht van ont
voering gevangen genomen, doch hij wist
te ontvluchten en zich. schuil te houden
onder een brug. Interessante gesprekken
kon hij daar afluisteren, waarbij hem o-m.
bleek, dat alle mannen van den veehou
der Goodall vogelvrij waren verklaard,
terwijl Edith Granville door hen werd
vastgehouden. Glen kon verhinderen, dat
hij gearresteerd werd, omdat hij zeide in
staat te zijn miss Granville op te sporen.
Deze grootdoenerij bezorgde hem vele
moeilijkheden en zijn talrijke nasporin
gen leverden voorloopig geen resul
taat op. -.
Eindelijk had hij Edith gevonden, op
gesloten in een schuur bij de boerderij
van BuckleyOp een avond zou hij pro-
beeren haar te bevrijden, doch behalve
dat het meisje Hatcher niet reelemaal
vertrouwde, moest hij eerst haar kleeren
uit de boerderij trachten te halen.
..Door het gestommel bij het zoeken
werden Buckley en zijn vrouw wakker.
In het gevecht, dat zich hierop tusschen
Glen Hatcher en Buckley ontwikkelde,
werd Buckley gewondEdith had intus-
schen haar kleeren gevonden, waarna de
paarden gezadeld werden en de terug
tocht werd aanvaardHun vlucht werd
echter ontdekt en een wilde achtervol
ging werd door Savage's bende ingesteld.
Het gelukte Glen echter hun te ontko
men en met Edith een schuilplaats in het
heuvellandschap te vinden.
Terwijl Edith trachtte te slapen, daalde
Glen in de vlakte af om de omgeving te
verkennen. Hierbij stuitte hij op de ach
tervolging van de mannen van Goodall
door de bende van Savage. Voordat Glen
het had kunnen verhinderen had Edith,
die Glen nog steeds voor ontvoerder
hield, zich bij Savage en vier van zijn
mannen aangesloten. In het gevecht, dat
hierop tusschen Glen en de vijf anderen
ontstond, wist Hatcher overwinnaar te
blijven en had hij Savage in zijn macht,
waarna hij hem dwong met Edith in de
richting van de rivier te rijden, waar de
patrouille zich ophield. \<r« M'
15).
sheriff knalde het eerst. Davis kuchte en 1 over was, op de vlucht was geslagen. Hij
zwaaide in het zadel heen en weer; hij wist duwde Chi van zich af en krabbelde over-
Bij het zien van hen minderde de pa
trouille vaart en naderde nu nog slechts
stapvoets. Sheriff Bill Bowers reed voorop,
maar Buck Davis, Shep Anderson en ver
schillende andere mannen van Savage be
vonden zich bij hem. Glen herkende ook
Smead en Chi.
Toen de patrouille nog maar iets meer
dan vijftig voet verwijderd was, scheen Sa
vage's moed hem te ontzinken. Hij stak zijn
hand op.
Stop jongens, schreeuwde hij. Deze
man heeft zijn revolver op mij gericht. Wan
neer jullie dichterbij komt, zal ik gedood
worden.
De patrouille stopte.
Doe niet dwaas, Hatcher, riep shen
Bowers. Het zal je hier nu toch niet meer
helpen. Laat hem gaan en geef je over en
ik garandeer je bescherming.
Je zoudt niets kunnen garandeeren,
sheriff, antwoordde Glen. Je zoudt even ge
makkelijk vermoord worden als je assistent,
Hugh York. Je bent in cje minderheid. De
eenige kans voor jou zoowel als voor mij is
Savage onder schot te houden.
Wat bedoel je? vroeg Bowers.
Ik heb de dochter van Granville terug
gebracht. Ik wil haar niet hebben en heb
dat nooit gewild. Savage hier heeft haar
door een paar van zijn mannen laten ontvoe
ren en zij werd gevangen gehouden door de
Buckley's. Ik heb haar daar weggehaald,
maar zij was zoo dwaas om te denken, dat
ik haar wilde vasthouden. Zij heeft dè
Buckley's juist herkend en Savage stuurde
Pete Simons voortuit om te probeeren haar
te vermoorden, omdat hij bang was, da' de
Buckley's alles zouden verraden, wanneer
zij de kans kreeg haar belevenissen te vertel
len. Ik heb Simons onschadelijk gemaakt.
Allemaal leugens, sheriff, riep Savage
heesch. Het meisje zelf
Hij zweeg toen hij Glens revolver steviger
la zijn ribben voelde drukken.
Hij heeft Pete uit een hinderlaag neer
geschoten en probeerde ook mij te krijgen,
toen wij op weg naar je toe waren om je
van de Buckley's te vertellen, verklaarde nu
Swappy.
De patrouille stond in een halven boog en
de mannen aan de uiteinden daarvan waren
dichterbij dan die in het midden. Smead en
Chi behoorden tot hen, die het dichtst naar
voren waren gekomen. Zij hielden hun
paarden pas in, toen Glen een scherpe waar
schuwing uitte, dat één pas verder Savage's
dood zou beteekenen.
Net zooals de baas wil, antwoordde Chi
en op de bekende manier zijn lip tusschen
duim en wijsvinger naar buiten trekkend,
spuwde hij op een struik.
Werkt die man voor U, mr. Savage?
vroeg Edith scherp.
Wel, ikeh, ja, hij is tot op zekere
hoogte een van mijn mannen, gaf Savage
verward toe. Maar wat heeft dat.
Dat is een van de mannen, die mij ont
voerd hebben, rie phet blonde meisje opge
wonden. Ik zou dat smerige gebaar van hem
overal herkennen. Voortdurend schoof hij
zijn masker wat omhoog om op die manier te
spuwen. En die dikke man bij hem lijkt op
den nndera.
Wel, Savage, wat heb je daar op te
zeggen? vroeg sheriff Bowers.
Ik zeg, dat het een leugen is. Als ze het
gedaan hebben, spanden zij samen met dezen
kerel en met de veehouders, riep Savage.
Zij hebben het meisje van de ranch van
Parrish weggehaald en op bevel van Savage,
verklaarde Glen. Hij wist, dat de veehouders
er de schuld van zouden krijgen en dat de
Yancey's en de andere mannen van Goodall
vogelvrij verklaard zouden worden. Zoek de
Buckley's maar en vraag het hun. Ze zullen
maar al te graag alles vertellen, zoodra ze
zien, dat het meisje veilig is en hen kan
identificeeren.
Ik zal hen wel krijgen, verklaarde de
sheriff grimmig. Jullie beiden bent onder ar
rest. Dat geldt ook voor Savage. En indien
zij schuldig zijn, geldt dat eveneens voor de
rest van die geïmporteerde gunmen ik zal
wel zorgen
Kijk uit! schreeuwde Glen.
Hij had gezien, hoe Shep Anderson plot
seling zijn revolver uit den holster ge trok
ken en op den sheriff gericht had. Maar ter
wijl hij zijn waarschuwing liet hooren, rukte
hij zijn eigen wapen van achter den rug van
Savage vandaar en vuurde op Anderson. Zijn
kogel drong in den schouder van den scha
penvoorman. Het was nog juist op tijd, om
diens schot onzuiver te maken, hoewel de
kogel een roode voor over den rug van den
sheriff trok.
Vooruit jongens, roei ze uit! schreeuwde
Buck Davis, terwijl hij naar zijn revolver
greep.
Er waren zestien man in de patrouille en
tien daarvan waren huurlingen van George
B. Savage. Deze zelf vormde nummero elf.
Glen vormde een zevende man voor de an
dere partij. Terwijl het vuren begon, schoot
het Glen te binnen, dat het vreemd was
dat de strijd tenslotte niet uitgevochten zou
worden door de Yancey's en hun vrienden,
maar door hem en sheriff Bowers en een
handvol mannen uit Banner, die tot dus
verre gemeend hadden, dat zij aan de ande
re zijde vochten.
Nu was het echter tot een ware ontknoo
ping gekomen. De gehuurde beroepsvechters,
in dienst van de schapenfokkers, waren zich
er maar al te goed van bewust, dat zij al
léén kans hadden aan een ernstige straf te
ontsnappen, wanneer zij iedereen, die de
beschuldigingen van Edith Granville en
Glen Hatcher had gehoord, konden uitroei
en. En Glen wist niet, op wien hij, naast den
sheriff, werkelijk kon rekenen. Toch voelde
hij geen vrees, maar veeleer grimmige vol
doening, omdat hij eindelijk precies wist
waar hij zich aan te houden had, toen hij
de uitdaging van Buck Davis beantwoordde
zich echter te herstellen en richtte zijn wa
pen opnieuw op den sheriff, op hetzelfde
oogenblik dat deze zijn paard heftig de spo
ren in de flanken drukte, waarop het dier
wild vooruit sprong. Het wapen van Davis
knalde, maar zijn kogel flitste langs het
dikke haar van den sheriff onder den breed
geranden hoed. Dan botste het paard van den
sheriff met de borst in volle vaart tegen den
schouder van het andere dier, waarop dit op
de knieën neerzonk. In een oogwenk was het
weer op de been, maar Buck Davis stond niet
meer op.
Terwijl dit alles zich in enkele seconden
afspeelde, was Glen Hatcher in beweging
gekomen. De veiligheid van het meisje
Granville ging bij hem nog voor allesi maar
hij begreep, dat deze enkel verzekerd kon
worden, door den aanval van de tegenpartij
niet af te wachten.
Terwijl Davis zijn bevel riep, had Glen
zijn paard met één sprong naast dat van
Savage gestuurd. Zijn revolver ging omhoog
en kwam neer, en voor de tweede maal dien
dag was de schapenfokker het slachtoffer.
De kolf van het wapen kwam precies op
zijn slaap neer en Savage viel van zijn paard
op den grond.
Zoodoende waren, nog voor de strijd goed
en wel begonen was, de drie leiders van de
schapenmenschen hors de combat. Shep An
derson zat weliswaar nog in het zadel, maar
hij was gewond. De partijen stonden nu bijna
gelijk. Dave Smead had een van de mannen
van den sheriff door den arm geschoten en
Chi had een kogel tusschen Glen Hatcher
en miss Granville door gejaagd, maar beiden
gemist.
Edith, ga op den grond liggen, schreeuw
de Glen; terwijl hij zijn paard recht op de
gunmen injoeg, die plotseling op een groepje
bij elkaar stonden.
Hij zag hoe Chi's revolver op hem gericht
werd en mikte zelf op hem, maar voor hij
den trekker kon overhalen werd zijn paard
door een kogel midden tusschen de oogen
getroffen. Terwijl het dier voorover tegen
den grond sloeg, wist hij zijn voeten snel uit
de stijgbeugels los te trappen, zoodat hij niet
onder het vallende paard terecht kwam. Hij
was zich bewust van in de hoogte boven
hem knallende revolvers en van wild heen
en weer rennende paarden. Hij krabbelde
uist weer overeind toen een berijder van
een struikelend paard boven op hem terecht
kwam. De botsing was zóó hevig, dat zij sa
men tegen den grond sloegen, waarbij Glen
onder kwam te liggen.
Het was Chi. Instinctmatig greep Glen hem
vast, terwijl de gunman wild met zijn re
volver naar hem sloeg. De slag veroorzaakte
een diepe snede boven Glen's oog, zonder
echter werkelijk gevaarlijk te zijn. Glen
hield den kereld stevig omarmd, maar Chi
beschikte over een geweldige kracht. Glen
voelde, dat de ander zich uit zijn greep los-
wrong) waarop zijn armen tegen den grond
gedrukt werden. Hij probeerde zijn wapen
op den kerel te richten, maar Chi veran
derde dit op het critieke moment van rich
ting.
Het volgende oogenblik voelde Glen zijn
beide armen gevangen onder de knieën van
zijn tegenstander. Chi staarde valsch grijn
zend op hem neer.
Mooi zoo bemoeial, nu krijg jij je
portie, zei hij, terwijl hij den loop van zijn
revolver vlak onder de kin in den hals van
den cowboy drukte.
Even meende Glen Hatcher, dat zijn uur
gekomen was. Zich echter met den moed der
wanhoop verzettend, wist hij met uiterste
krachtsinspanning zijn lichaam een weinig
op te heffen, waardoor de man bovenop hem
zijn evenwicht verloor, Chi moest met zijn
hand, welke het wapen omkneld hield, even
eind, den man nog steeds onder schot hou
dend. Er lagen zes dooden of gewonden op
den grond, daaronder herkende hij Buck Da-
vis, Smead en Swappy. Savage lag natuurlijk
nog precies op de plek waar hij gevallen was.
Hij kon zien. dat de overblijvende gunmen op
de vlucht waren in de richting van Banner,
achtervolgd door den sheriff en enkele van
zijn mannen.
Sheriff Bowers gaf de achtervolging gauw
op en keerde terug. Terwijl zij naderden,
wendde Glen zich naar Edith Granville. Het
meisje zag er hopeloos ontdaan uit en met
een zeker medelijden besefte hij, dat zij een
zenuwsloopenden tijd achter den rug had. Zij
kwam naar hem toe, maar zou gevallen zijn,
indien hij haar niet gegrepen en ondersteund
had.
Ik begrijp het nog steeds niet allemaal,
stamelde zij. Het lijkt me onmogelijk, dat
mr. Savage me ontvoerd kan hebben, terwijl
hij en mijn vader zulke goede vrienden wa
ren.
Toch heeft hij het gedaan, zei Glen met
een bitteren blik op den bewusteloozen scha
penfokker. Maar niemand behoeft zich over
hem bezorgd te maken. Hij zal zich wel
weten vrij te pleiten. Het zal voor hem een
klein kunstje zijn, de schuld van de ontvoe
ring en van al die andere misdadigers af te
schuiven op Chi hier en de anderen, die ge
dood zijn. Hij zal zich nog het meest ver
ontwaardigd toonen van allemaal.
Dat zou hij willen, barste Chi uit. We
hebben niets gedaan, dat niet op zijn bevel
gebeurde.
Houd je daaraan, Chi en het zal je mis
schien je hals redden, maar dat is dan ook
waarachtig de eenige kans daarop, verzeker
de Glen den ander met een glimlach van
voldoening
De gunman spuwde, maar ditmaal ver
zuimde hij een trechter van zijn lippen te
maken.
Wel Hatcher, bromde sheriff Bowers
terwijl hij naderbij kwam, het heeft er allen
schijn van, dat je hier schoon schip gemaakt
hebt, maar ik moet je zeggen, dat ik er niets
van begrijp. Waarom heb je in 't hemels
naam bekend, dat jij dat meisje hier ont
voerd hebt, indien het in werkelijkheid door
mannen van Savage gedaan was?
Waarom niet? Niemand zou toch iets
anders geloofd hebben. Heb je vergeten, dat
het mijn eenige kans was om buiten de ge
vangenis te blijven?
Cal Yancey bekende hetzelfde en toch
moet hij zelfs niet geweten hebben, dat zi
ontvoerd was, voor ik het hem vertelde.
Tot je hem er van beschuldigde, verbe
terde Glen. Die vergissing kostte hem het
leven.
De sheriff deinsde achteruit.
Hij werd vermoord door een vuile laf
aard en de staat zal hem daar nog voor heb
ben te betalen, zei hij. Daarvan heb ih een
dfk66T
Neen, de staat zal Pete Simons niets
hebben te betalen. Mogelijk zijn erfgenamen,
verklaarde Glen grimmig. Maar wat zou je
er van zeggen, als je eens wat deed om de
andere jongens te redden. Zij zijn geen vo
gelvrij verklaarden.
Goed. Kom mee, we zullen terstond
een einde maken aan dat gevecht. Enkele
van mijn mannen zullen hier blijven bij de
gevangenen Doe Chi hier de polsmofjes aan
en avage ook, zoodra hij bijkomt, beval
Bowers.
Glen maakte zich gereed om een paard te
bestijgen, maar Edith greep hem bij den arm.
Wacht, laat me niet alleen, smeekte zij.
Laa-t me met je mee gaan.
Van romans vol spannende avonturen, klinkende intriges, geheimzinnige
verwikkelingen en boeiende onbekenden moet men niet te veel vooruit vertellen.
De fantasie moet vrij spel hebben, en ook het graag zelf werkend verstand
moet de gelegenheid krijgen om telkens zelf naar de oplossing te zoeken.
De roman, welke Vrijdag a-s- aanvangt, is een prachtexemplaar voor hersen
gymnastiek- Hoe past alles in elkaar als een kunstig mozaïek Hoe zal scheeps
kapitein Dirk het mysterieuse complot, dat zoovele menschenlevens eischt, ook
zijn eigen ley en in gevaar brengt, ontwarren Wie zijn de eigenaardige figuren,
die zijn schip bevolken Vrienden of vijanden
We willen niets verraden, om het genot van den lezer bij dit boeiende
vervolgverhaal niet te verzwakken.
Niet langer vogelvrij.
Sheriff Bowers was heel even van de wijs
gebracht door de kogelwond over zijn schou
ders. Hij wist niet, of hij doodelijk getroffen
was of niet, maar instinctmatig had hij met
één hand naar de wond gegrepen. De uitroep
van Buck Davis echter had hem méér din
gen duidelijk gemaakt, dan alles wat zich
daarvóór had afgespeeld. Zijn nooit méér
dan half sluimerende gevoelens, dat hij als
spion gebruikt werd om de belangen van
de schapenfokkers te dienen, werden plot
seling zekerheid. Hij was zelf een ou com °y
en een vechter. Hij herkende Buck Davis als
de gevaarlijkste van zijn vijanden en ij
koesterde geen ander verlangen meer dan
persoonlijk met hem af te rekenen.
Met groote, booze maar volmaakt kalme
oogen namen d etwee tegenstanders elkaar
op, terwijl hun revolvers omhoog zwaaiden.
De wond, welke Buck Davis 'n paar dagen
tevoren had opgeloopen, hinderde hem ech
ter nog juist genoeg om Bowers een kleinen
voorsprong te geven. De revolver van den
op den grond leunen, maar zijn knieën ble
ven op de armen van zijn slachtoffer druk
ken en langzaam richte hij zich weer op.
Opnieuw daalde zijn revolver in de rich
ting van Hatcher's hoofd. Glen gaf plotse
ling mee en zijn schouders raakten den
grond. Maar op hetzelfde oogenblik stak hij
zijn beenen hoog in de lucht, boog zijn knie-
en en liet zijn voeten dan met volle kracht
omlaag komen.
Ow! gilde Chi, toen Glen's beide sporen
wel een inch diep in den rug van den ander
drongen. Zijn knieën schoten van Glen's
armen en hij liet zich plat neervallen, ten
einde aan die martelende sporen te ontko
men. Terstond sloeg Glen één arm om Chi's
nek en hield hem vast tegen zich aan ge
drukt, terwijl hij hem met zijn andere hand
zijn revolver in de ribben porde.
Nog één geluid en je bent er geweest,
mompelde hij in het oor van zijn tegenstan
der.
Haal om Gods wil je sporen' uit mijn
rug, jammerd? de man.
Gooi je revolver weg.
Glen voelde meer dan dat hij kon zien,
dat de ander aan zijn bevel gehoorzaamd
had. Hij trok de sporen weer naar buiten,
maar bleef Chi stevig omvat houden.
Hij besefte, dat de strijd voorbij was en
dat de bende van Savage, of wat daar van
Ik wilde wel, dat je dat wijsje eerder
had gezongen, zei hij. Het zou me heel wat
narigheid bespaard hebben. Maar in zijn
hart was hij blij, dat het allemaal zoo geloo-
pen was. Zij had hem in heel wat gevaar ge"
bracht, maar hij was tenslotte vrijwel onge
deerd gebleven en van d eplannen van
George B. Savage om het grasland in zijn e-
zit te krijgen was niets terecht gekomen.
Hij hielp haar een paard bestijgen en daar
op reden zij, tezamen met den s eriff en een
koopman uit Banner, weg. De rest van de
patrouille, welke de mannen van de G 7 in
de bocht van de rivier opgesloten hield
stond onder bevel van Guy Strong.
Hoe ben je er in geslaagd de jongens te
verrassen? vroeg Glen aan den sheriff- Ik had
wel gedacht, dat Dan Yancey te handig was
om zich te laten vangen.
Hij ondernam één raid te veel antwoord
de Bowers. Die Kinney, dien jij gevangen
genomen had, Wist te ontsnappen. Zij hadden
hem ana een boom vastgebonden achterge
laten, terwijl- zij een strooptocht gingen on
dernemen en toevallig kwam Madge Parrish
daar voorbij. Zij had al een tijdje gepro
beerd met de Yancey's in contact te komen.
Kinney gaf voor, dat hij stervend was van
uitputting en het meisje maakte hem los. Na
tuurlijk deed Kinney niet anders dan haar in
zijn plaats vastbinden, waarna hij hals over
kop naar Buck Davis rende om hem te ver
tellen, waar zij Yancey en zijn bende bij hun
terugkeer zouden kunnen vinden.
Wij lagen dan ook op hen te wachten, toen
zij terugkwamen.
Waar is Madge nu? vroeg Glen, terwijl
zich een gevoel van vreeselijken angst
van hem meester maakte.
Als ik me niet vergis, is ze nu bij
Dan Yancey, zei Bowers. We zouden hen
allemaal gevangen hebben, maar zij slaagde
er op de een of andere manier in om los te
komen en vlak voor zij in ons valletje zou
den rijden, kwam zij plotseling te voorschijn,
reed vlak voor ons heen en waarschuwde
hen om terug te gaan. Ze heeft moed ge
noeg, dat meisje.
Kom mee, zei Glen boos. Maak in Gods
naam een einde aan dat gevecht voor het te
laat is. In de nabijheid van de rivier hoorde
hij schieten en de gedachte, dat Madge Par
rish gevaar liep neergeschoten te worden
door een schooier als Guy Strong of een
andere van Savage's handlangers maakte
hem half gek.
Zij gaven hun paarden de sporen en
Bowers schreeuwde tegen de mannen om het
vuren te staken.
Wat is er aan de hand? vroeg Strong.
Ze zeggen, dat ze zich niet levend zullen
overgeven, zoodat we hen stuk voor stuk
zullen moeten dooden. Waar U de rest.
Er zal niemand meer gedood worden,
zei de sheriff kort. Miss Granville hier is
heelemaal niet door de veehouders ontvoerd
maar door mannen, die handelden op bevel
van Geoorge B. Savage. Ze heeft de mannen
herkend. De wet heeft niets meer tegen die
mannen daargingds, maar wel tegen een ieder
die betaling heeft aangenomen van Savage,
met uitzondering dan van zijn gewone
schaapherders.
Strong scheen plotselin ineen te krimpen,
toen een paar verdere uiteenzettingen van
den sheriff hem de zaak duidelijk maakten
Met een wite vlag aan een stok reed de
sheriff naar voren, den veehouders toeroe
pend niet te schieten.
Kom maar te voorschijn jongens, riep
hij. Jullie bent vrij. Je hebt jullie strijd ge
wonnen en Savage en zijn mannen zijn onder
arrest, met uitzondering van diegenen, die
dood of op de vlucht zijn.
Als je ons hebben wilt, Bowers, moet je
ons maar komen halen, antwoordde Dan
Yancey, die niet overtuigd was. Maar staak
alleen even het vuren, totdat we Madge Par
rish kunnen wegsturen.
Ik blijf hier zoolang als de jongens hier
blijven, klonk de heldere stem van
meisje.
Maar ik meen het eerlijk, redeneerde
Bowers. Glen Hatcher, miss Granville, kom
hier en vertel die idioten de waarheid.
Het kostte tien minuten van zwaar edenee-
ren, voor de anderen eindelijk overtuigd
waren, dat zij niet langer vogelvrij waren
verklaard.
Indien dit een gemeene truc is, zei Dan
Yancey grimmig, dan zullen twee van jullie
het niet overleven om er °P te P°chen. Ik
zal jou weten te krijge°' s er'^ en Ij'ed
Smith zal Glen Hatcher voor zijn rekening
nemen- j
Kom nu te voorschijn, lachte de
sheriff.
Glen Haitcher's oogen waren op Madge Par
rish gericht, toen de cowboys te voorschijn
kwamen-
Wat een meisje! dacht hij bewonderend.
Nog pas enkele minuten geleden had geen
hunner geloofd, dat zij nog maar een kans
hadden om het er levend af te brengen - en
t°ch had zij vrijwillig verkozen bij haar
vrienden te blijven, om haar trouw jegens
hen en jegens hun zaak.
Madge! riep hij op zachten, gesmoorden
toon.
Zij sloeg haar blikken naar hem op, maar
antwoordde niet. In plaats daarvan bleef zij
dicht bij Dan Yancey. Glen bemerkte niet,
dat Edith Granville nog altijd naast hem
stond en dat haar hand op zijn arm rustte.
Er is nog iets, dat ik wil weten, zei Dan
Yancey. Waar is Pete Simons?
Hij is dood, Dan, antwoordde Glen. Ik
moest hem neerschieten om miss Granville's
leven te redden.
Wel, het schijnt wel, dat er voor mij
heelemaal niets meèr te doen valt, zei Dan
bitter.
Precies, de strijd is afgeloopon, zei de
sheriff. Jij bent nu Goodall's voorman en ik
geef je toestemming om je vee terug te bren
gen naar de weiden, welke Savage jullie
ontstolen heeft, zoodra ik al die schapen
terug gedreven heb naar de plek, waar ze
thuishooren en daar begin ik nu meteen
mee. En om wille van den lieven vrede hoop
■f \/Lm 2 VAAR
W*tr GARANTIE
VRAAGT DEMONSTRATIE
ik maar, dat Glen hier zijn oude baantje bij
Granville weer zal terugkrijgen.
Die post staat voor hem open, ver
klaarde Edith Granville. Ik weet, dat ik na
mens mijn vader kan spreken. Na alles wat
er gebeurd is, zal Glen ons niets kunnen vra
gen, dat hem geweigerd zal worden.
Haar oogen stonden groot en helder en de
greep van haar slanke vingers om zijn pols
werd vaster. Tot zijn onuitsprekelijke ver
bazing ontdekte hij, dat dit mooie meisje,
dat hij in gedachten steeds kleineerend de
blonde schaapherderin had genoemd, zich zelf
aan hem aanbood.
Mr. Granville heeft me niets aan te
bieden, dat ik zou willen hebben, verklaarde
hij effen. Ik heb schoon genoeg van schapen.
Ik ga de ranch van Windy Waters koopen en
het weer als veehouder probeeren, als ik het
tenminste eens kan worden met een zeker»
buur van me.
Zijn blikken waren zoo doordringend <>P
het gelaat van Madg§ Parrish gericht, dat het^
meisje hnnr oogen wel moost ODslftATl
Hoe denk je er over, Madge? vroeg hij
zachtjes. Geloof je niet, dat wij het samen
goed zouden kunnen vinden?
We zouden er over kunnen praten, in
dien miss Granville ons wil excuseeren, zei
Madge, terwijl er een ondeugende blik van
spot in haar oogen verscheen.
Natuurlijk, zei Edith Granville koeltjes.
Zij reden langzaam van de anderen van
daan en de boomén langs den oever van de
rivier maakten hen weldra onzichtbaar. Hij
bukte zich, voorover en legde zijn groote
hand op de hare.
Ik had nooit verwacht al deze herrie te
zullen overleven, maar ik had mezelf voor
genomen dat ik, mocht het gebeuren, het
allereerst zou vragen of jij met me wilde
trouwen, Madge, zei hij vriendelijk. Wil je?
Natuurlij11 wil ik> Glen, zei ze glim
lachend, hoewel er een roode blos onder het
bruin van haar wangen verscheen. Maar het
is maar gelukkig voor ons, dat je Edith
Granville er toe gekregen hebt die kerels te
identificeeren vóór dat dit gebeurde.
Waarom?
Omdat ik zoo'n flauw vermoeden heb,
dat ze je nu het liefst levenslang zou willen
hebben, lachte Madge, hoewel ik nu op mijn
beurt misschien wel levenslang op jou beslag
zal mogen leggen.
EINDE.
Twee Schotten zijn op expeditie in de wil
dernis. Den eersten nacht worden zij in hun
rust gestoord door het gehuil van een wolf-
Macpherson springt woedend op, grijpt
naar zijn geweer en zegt: „Wedden om een
ons tabak, dat ik dat beest neer leg?"
Twee uur later komt hij in de tent terug
met een dooden wolf op z'n schouders.
Mactavish geeft eerlijk z'n ons tabak.
Maar juist als zij zich opnieuw uitstrekken
om nog een poos te gaan slapen, weerklinkt
opnieuw het gehuil van een wolf.
„Geef mij m'n tabak terug", zei Mactavish,
„je hebt den verkeerden gedood'1.
Wat in Hollywood kan gebeuren.
De filmdiva wordt na haar jongste huwe
lijk door haar nieuwen echtgenoot naar diens
prachtige woning gevoerd.
„Is dat je huis vraagt zij en kijkt onder
zoekend rond.
„Ja, liefste".
„'t Is gek", zegt ze, „maar alles komt mij
zoo bekend voor. Kan 't-zijn, dat wij vroeger
ook al een keer met elkaar getrouwd zijn
geweest
Spontane voorslag.
De man van de brandverzekering presen
teerde de nota. Twaalf gulden premie.
„Och, dat treft slecht", zei de dame. „Ik
ben momenteel slecht bij kas, maar weet u
wat, zeg aan de directie, dat ze 't zoo lang
te goed houdt, dan kan ze 't van de som
afhouden, als mijn huis een keer afbrandt",
Troost. -<fè>
„Jongen", bromde de vader, je wordt met
den dag ondeugender!"
„Vader", zei de knaap, „wees maar bl«.
dat ik geen tweeling ben".
