TWAALF NIEUWE MISSIE-BISSCHOPPEN door Z. tl. Paus Pius XIl ge DE BISSCHOPSWIJDING TE ROME. Indrukwekkende plechtigheid in de St. Pieter. Eén Nederlander, vier Inlanders en „Afrikanen voor de Afrikanen" XII vandaag: VLOEKEN én SLECHTE TAAL ZIJN BACILLENDRAGERS BESTRIJDT ZE MAANDAG 30 OCTOBER 1939, Ei de Sint Pieter wijdt Plus Mêr. KIWANUKA, aV°stol. vicaris van Masaka (Oeganda); Mér. RAMAROSANDRATANA, VaT Miarinarivo (Madagascar); Mgr. COLBERT, Van Port-Elisabeth (K. de Goede Hoop); Mgr. O'SHEA, Van Heijs (Korea), v Mgr. KURZ. van Kokslad (Natal); f Mgr. MORLION, van Baudouinville (Belg. Congo). Mgr TIEN, van Yanku (China); Mgr. AGNISWANI, van Kottar (Br. Indië); Mgr. LARREGAIN, van Yunnanju (China); Mgr. laravoire-morrow, van Krishnagar (Br. Indië); Mgr. CIALEO, van Muitan (Br. Indië); Mgr. MEKKELHOLT, van Palembang (N. Indië). M 1 WAALF nieuwe bisschoppen voor Christus Koning. Op Zijn feestdag. In de St. Pie- jter te Rome la gen ze gis teren neer aan de voeten Van Pius XII, Zijn Plaatsbekleeder, orn door Hem verheven en verrijkt te wer den met de volheid van het Priester- Schap. zijn KertPrt!Cht katholiek de gevoeienS ot de zijne maakt. ff HOMILIE VAN DEN H. VADER. BOND ZONDER NAAM. MOEILIJKE REIZEN NAAR ROME. door C. VAN DIJK, pr. TWAALF missie- bisschoppen voor het koninklijk leger, dat strijdt voor uitbreiding van het Rijk der genade, dat niet van deze wereld is. Straks zullen ze gewijd uittrekken, zooals eens de twaalf apostelen; uittrekken in twaalf richtingen om met de vele anderen getuigen te zijn voor Christus tot aan de uiteinden der aarde. Als generaals zullen ze zich, ieder in een eigen land, aan het hoofd stellen van dat bewonderenswaardig leger der christelijke charitas, dat uit bovenna tuurlijke liefde nieuwe burgers winnen wil niet voor hun aardsch maar voor het fcemelsch vaderland. Verblijdend is dit feit; het zette de zon uit over dit Christus-Koningfeest; 't verheugde Christus en Zijn..Kerk. In deze benarde tijden, benard ook voor 6 Kerlr, mogen wè troostend teruggrijpen uaar het woord van Bossuet „Rome n' est pas epuisée dans sa vieilesse et sa voix n' est Pas éteinte. Rome is niet uitgeput in zijn ouderdom en zijn stem is niet weggestorven". Na 19 eeuwen nog staat de Kerk onder Cu'tuurvolken vitaal te midden van Rustige en volle bedreigingen; weert ze rus- 'S onrustbarende vervolgingen af en toont 'n zware aanvallen haar jonge veerkracht. Eeuwenoud roept ze met frissche, vér-hoor- f*are stem tot de natuur-volken, om met de Büjde Boodschap de bron van christelijke cUltuur te aanvaarden. Natuur en bovenna tuur ontsluiert ze, om in beider wereld de slavernij op zij te zetten en alle menschen Van goeden wi] als gelijke Godskinderen te Plaatsen aan de ééne Tafel waar met Chris es de vrede wordt geschonken die ons bindt n eenheid van naastenliefde om God. wSLKerk is Jong en sterk en onver- heeftar als goddelijke. Hoe dikwijls Emii ^en haar een graf gedolven, schreef men t iedler' en het Sraf hleef leeg, totdat p bem er in neerliet, die het groef. kralf.n2eer als de Kerk miss'oneerend vitale vitaiii-!erraadt- wordt °/ngekeerd ook haar Nieuw verhoogd door het missie-resultaat. leven V bieden ontvangen het genjjde. dom ;,ileUwe kerken verrijzen met den rijk- nade te Sacramenten om dat leven der ge- Uiterliik Voeden en versterken. Innerlijk en VersV;Jrt gr°eit het mystieke lichaam in een "Bt*« nleuw' gil! dit Hcht bracht de bisschopswijding van die ai'1 bijz°ndere verheugenis aan ieder, Verheugend Masaka en Mial- bet feit' dat gebieden standige vicariaten*'^ rechtstreeks als zelf- scheiden, omdat het ril°nden worden a£g(\ van het geestelijk ieven °ntwikkeling bewijst riaat; verheugend ook, bet moeder-vica- ons Benkoelen dien graad van Prefectyfren a en die maat van kerkelijke 0ref ke.Uik. le^en reikten, waardoor verheffing be" k°n volgen; verheugend vooral is vicariaat vie|r wijdmoen van gisteren, hetwelk Tan Sph vicariaten inheemsche öiSScn chenkt, die door bun land- en ras- en kleur ëenooten zullen volgd worden „ais leerar*n I. |°d<Jelijke wet en als elders op den WeR sheiv- (BenH XV) Krachtiger bewij* is nil°0r de vitaliteit en jeugd der K-rk encvcLiei?108611^' want zegt Benedictus worden k "daar mag met recht gesproker, en van een een welgeslaagden missie-arbPio Nog met V°crtreffe'ijk gestichte Kerk tigt de bissch" hiizonder accent beves taiiteit der t<°pSw'jd'nS van gisteren de vi- hoofdstuk in heïl t'1' "ieuw begon te schriL k' dat P1us X1 met dader reeds den titel en waaraan Benedictus gestichte Kerk" 831 Van: "Een voortreffelijk >.Sinensibus SinB„ r,„- Chinen/^r, i» cuses. Chrneezen voor dt Jet eerste hoofTt^'i T ^venschrift van het j u Het werd ontleend aat de eei-^i "L' der herinneringsmedaille *ai „aan deou- "g' Waardoor in 1926 Plu* Xj Schonk m Ineezen Ghineesche Bisschoppen *^aPan e 'LUWe hoofdstukken volgden over err n .„nuam, over Ceylon, Britsch-Indié daar opie' Ze leerden ons, hoe Pius XI ook Kerkwl relde beeft gebracht van eigen °hS jaai.S tn' En ihans, op 29 October van „AFRICANIS AFRICANI" willen wij varieeren. Pius XII zalfde voor het eerst twee zwarte Bisschoppen voor het zwarte Afrika. Afrikanen voor de Afrikanen! Mgr. dr. Joseph Kiwanuka, een Bantoe neger. de zwarte Witte pater, zal de leiding nemen in Oeganda over het nieuw-gevormde vicariaat van Masaka; mgr. Ignat. Ramaro- sandratana neemt op Madagascar de zorg op zich over Miarinarivo, dat als zelfstandig vicariaat werd afgestaan door mgr. Foncar- dier van Tananarive. „Met bijzondere genegenheid" had zich reeds Pius XII in de eerste uren van Zijn Pontificaat gericht „tot hen, die in de Mis siën arbeiden voor de verspreiding van het Rijk van Christus". In April j.l. beloofde Hij den generalen staf der Pauselijke Genoot schappen in audiëntie: „Wij zullen ons geen moeite besparen om den roem van den ka tholieken godsdienst ook te laten uitstralen over de verre volkeren, en te zorgen, dat het Kruis, de bron van heil en leven, Zijn scha duw uitstrekke over de meest afgelegen dee- len van de wereld". En verwonderen deed het niet, dat Hij, die aan de voeten van Pius XI getuige was geweest van Diens voorliefde en zorg voor den inlandschen clerus, dat Hij in diezelfde rede het „van gebiedend belang" zeide te beschouwen „de Kerk in alle landen te vestigen en haar in ieder land een inland schen clerus te verschaffen". Zijn eerste daad is grootsch geworden: vier inlandsche bisschoppen; grootsch vooral en veelbelovend voor de Kerk in Afrika. Voor waarts ging de Paus op den weg, dien Pius XI nu 13 jaren geleden betrad, niet alsof die nooit nog was betreden, maar in het bewust zijn daarmee aan het eind van moeilijke missie-eeuwen opnieuw den weg te volgen van Christus en de Apostelen. Met Christus en voor Christus werkt de Kerk voort; jong en krachtig door Zijn hulp. die tot het eind der tijden werd beloofd Geen uitputting van Rome. Pius XI beves tigde in 1926 Bossuet's woord met het Zijne. Het was in Zijn toespraak na de groote wij ding. Rome roemde Hij als de stad „ubi ma- nat fons totius apostolatus". Een apostolaats- bron. die vloeien blijft. En Zijn daden bewe zen wel de kracht der Immer-vloeiende bron van missie-apostolaat. Pius XII stuwt voort. Onder leiding van zulke missie-Pausen bouwt de Kerk zich uit in alle richtingen. Haar pelgrimstocht over de aarde gaat zegenrijk voort „pour y recueillir les enfants de Dieu et rassembler tes élus dispersés aux quatre vents" (Bossuet Lofrede op Thomas Becket). Te Kampala ligt het graf der martelaren van Oeganda, Bloed, dat christenzaad gewor den is in Afrikaanschen bodem. Om Kampala zegene God'nu ook het werk der Afrikaan- sche bisschoppen. Ook hun getal moge groeien zooals dat der Chineezen groeide. De tijdsomstandigheden vragen dringend om dien zegen. Een beslissend tijdperk toch der Afrikaansche kerkgeschiedenis zijn wij ingegaan. Kardinaal Hinsley als oud-aposto lisch delegaat gaf het aan: „Afrika moet bin nen 50 jaren katholiek zijn; anders zal het terugkeeren tot zijn heidendom en feti ch isme". De seinen staan gelukkig veilig. De ver achting is gewekt en blijkt gewettigd, dat midden-Afrika zich in de kracht van God's genade ontwikkelen zal tot een hecht katho liek centrum tusschen het nog mohamme- daansche Noorden en het protestantsche Zuiden. De generaal der paters Assumptionisten ge tuigde na zijn visitatiereis door de missiën I van midden-Afrika dat men bij den aanblik van dien machtigen stroom van genade door geheei he zwarte Afrikaansche volk onwil lekeurig he woord „wonder" op de lippen oranden voei - Zijn indrukken legde hij neer in een boek. dat hij den titel gaf van ,Het wonder der zwarte kerken". Twee )aren 8eleden verklaarde Pius XI deze wonderbare vangst der menschenvis- schers te mogen verwachten. „Ik zeg u Af-ika's uur heeft geslagen' Waarheid bleek woord, dat ,,de zon Van genade die beurtelings de verschi en edeelen der aar- ie bestrijdt op dit oogenblik boven Afrika schijnt". Drie-vijfde van alle bekeerlinaer "ier wereldmissie tellen wij in Afrika, even zeer als dal twee-derde deel van alle doooe lingen ter opneming dringt voor de kerk. leuren van Afrika. Sterk slinkt in Oegand; 1€t getal der heidenen: m den Belgischen Congo verwacht de apostolische delegaat mgr. Dellepiane, na 20 of 30 jaren geen en kelen heiden meer te zullen atreffen, terwijl reeds witter dan wit de oogst is in Roeanda- Urundi. waar de Witte paters drie nie-iwe cibories noodig hadden, eik voor 20.000 H Hosties, om op de feestdagen het Brood der H. Tafel te kunnerf reiken aan ai de zwar ten, wier blanke zielen er om vragen. Zelfs in de zware missie van Kisumu der Aenya colony is het wonder der genade zich aan het voltrekken Op 13 October ontving k een brief van mgr. Stam, waarin hij schreef: ,,Het' jaarlijksch verslag naar Rome meldt dit jaar 16.780 Doopsels. Het aantal gedoopte katholieken, nog in leven, is nu 94.258; dat der Doopleerlingen 39.855. Een wonderbare geschiedenis, wanneer ik terug denk aan het begin van 1900". De zwaarbe proefde bisschop toont dan, hoe in de eerste 16 vruchtelooze jaren „de duivel die al die eeuwen alleenheerscher was geweest, al zijn macht deed gelden om ons werk te vernie tigen". En thans in 1939 na het lijden van lang schijnbaar vruchteloos zwoegen het ver blijden der wijding op 26 Juli van den eer sten zwarten sub-diaken en de vreugde van twee zwarte zusters, die op Mariadag van 15 Augustus het kloosterkleed ontvingen. Wij voelen met hem mee, als mgr. zijn brief besluit: „Wanneer ik nu terugdenk aan al die ellende van vroeger jaren, gaat mijn hart in jubelkreten tot God op.... God's wegen zijn wonderbaar. Waarom waren wij in die eerste jaren bang, toen ons scheepje op het punt stond van te vergaan? God was immers altijd bij ons". „Zwart ben ik, maar schoon", legde Sint Augustinus (Serm. 200) de jonge Kerk in den mond, zooals ze groeide onder de hei denen. Zwart en schoon? vroeg hij. „Zwart door de natuur, schoon door de genade". Zwart, zeggen wij en wij plaatsen dan voor u de jonge kerk van Afrika, zwart in haar natuurlijke kleur, maar schoon door de ge nade, die thans onder leiding ook van eigen bisschoppen een glanzende toekomst belooft. Zeven miliioen ruim van de 150 millioen Afrikanen buigen in onze dagen als teeken van hun oprecht geloof de knie voor het Ta bernakel, terwijl er meer dan twee millioen als doopleerlingen het uur van hun H. Doop sel verbeiden. Een „kleine kudde"! Ongetwij feld, maar de mogelijkheden blijken groot en veel. In 150 apostolische vicariaten en pre fecturen reeds in het kerkelijk gebied van Afrika ingedeeld; 4939 missionarissen werpen op dit tijdstip, samen met de 466 inlandsche priesters, hun netten in Afrika uit in den naam van Christus, Die op den oever toe ziet, aanmoedigend en zegenend. En hoopvol vooral stemt het wassend getal van priester roepingen. Ongeveer 4000 jongens bereiden zich voor op de 74 klein-, en 800 op de 27 groot-seminaria, om na degelijke vorming straks onder hun stam- en kleurgenooten te staan naast de 466 reeds gewijden, om het zielenwerk te doen van zuivering en verhef fing tot de volle schoonheid van het Kind schap Gods. Tweehonderd zwarten uit het Noorden zullen straks een plaats kunnen vinden in Nigeria, waar Rome in dit jubel jaar van S. P. L. een ruim regionaal semi narie ontwierp, dat herinneren moet aan het werk en de offers van Jeanne Bigard en hare moeder. Een zwarte ook in het Noorden werd einde Mei verheven, om als apostolisch pre fect het bestuur te voeren over Ziguinohor. dat Pius XII dit jaar als tweede prefectuur heeft afgescheiden in het offers-vergende vicariaat van Dakar (Senegal). Het gebed der Kerk verkrijge, dat in Hem ook het Noorden spoedig zijn eersten zwar ten bisschop bezitte, opdat in het mohamme- daansche Noorden door een eigen clerus de halve maan ga wijken voor Christus' genade zon. De toon voor wat wij bij dit wijfeest schre ven was afgestemd op dien van den Sint Pie- ter-in-feesttooi. Er mócht een feestklank klinken: 12 nieuwe missie-bisschoppen, vier Mgr. Joseph Kiwanuka. Hefboom Actie October 1939 EN ALLE XONG ZAL GOD VERHEERLIJKEN Rom: XJV. 11 inlandsche monseigneurs, twee zwarte kerk vorsten als eerste voor de jonge, vitale Kerk in Afrika. Symptomen, die den oprechten katholiek verblijden als licht en lucht en leven voor zijn Kerk. Is er geen keerzijde? Zeker. Wij willen ons niet verblinden in dat licht, maar houden de oogen open voor de volle werkelijkheid van het missiewerk-probleem. Ontstellend vinden we het dan, dat ons jaarlijksch ac cres met 4 millioen katholieken slechts het vierde deel bedraagt van het jaarlijksche ge boorte-overschot van 20 millioen zielen, zoo dat. 16 millioen per jaar buiten de Kerk van Christus blijven; betreurenswaardig vin den we het, dat in sommige districten ook in Afrika honderdduizenden kloppen moeten aan de deur, zonder dat de bisschop openen kan. wijl voldoende middelen hem ontbreken voor den bouw van nieuwe ker ken en scholen; droevig noemen we ook den toestand daar, waar gebrek aan menschen- materiaal van ai te veel van onze missionaris sen, vooral in zwaar klimaat, het offer eischen blijft van gezondheid of van leven. Niemand blijft er ongevoelig voor, maar optimisme past nu eenmaal iederen ka tholiek. en een dag als dit feest van Chris tus-Koning is wel in staat om ons te sterken in verwachtingen, welke we voor de kerk bouwden op de belofte van Christus onver- broken samenzijn. Verre van voorwendsel te zijn voor een afzijdig-blijven, dient dit optimisme tot aanleiding om blijmoedig ons te vernieuwen in het bewustzijn van den plicht, om met daden onze belangstelling i/oor het missie-werk der Kerk te toonen, opdat er het jaarlijksch gemiddelde van nieuwe katholieken, dat sinds 1929 reeds tot 68] 000 steeg, na 1939 opnieuw moge stijgen. Wij erkennen met p. Ledrus S. J., dat wij de kerk binnentraden om onze ziel te redden, maar dat wij erin leven voor het universeele Rijk van Christus. Hetgeen mgr Paulisen aan de Goudkust van Afrika op 20 Juli schreef, geldt voor ons in het vaderland ten opzichte voor alle missiefronten' „De soldaten van het ééne missiefront zijn niet onverschillig om trent hetgeen aan het andere gebeurt, en wanneer hun eigen pogingen niet met het gewenschte succes bekroond worden, is het hun een troost te vernemen, dat de kennis en de liefde van O. L. Heer zich toch uit breiden op andere kanten of in andere ge westen". Inderdaad heeft de missie-actie van de laatste 20 jaren dat universeele medeleven met de missies opgewekt. Gebannen is de meening, dat missioneering bij uitsluiting de taak zou zijn der missionarisen, waarmee desnoods van onzen kant bewondering ge paard kon gaan voor heldenmoed en offer zin, zonder overigens zelf de hand tot steun te reiken. Onze geest is beter georiënteerd geraakt op het terrein, waar het uitgebreide leger van 250.000 mannen en vrouwen strijdt en lijdt, en in gesloten gelid opereert en manouvreert om wille van Hem, die van Zijn kruis af dorstend wees naar de velden Zijner liefde De overtuiging heeft postge vat, dat het Missie-werk der missionarissen in zijn diepste wezen de voortzetting is van het werk der Verlossing, dat Christus als eerstgezondene des Vaders was begonnen: dat dit missie-werk een wezenlijk deel is van de taak de Kerk zoodat zij bij het staken Gelukkig de landen, die niet weigeren, openlijk eer te brengen aan Christus Koning". VATICAANSCHE STAAT, 29 October. (Van onzen cor respondent). Op het feest van Christus Koning hebben vandaag in de basiliek van St. Pieter twaalf nieuwe bisschoppen uit alle hoe ken der aarde, onder wie vier in landers uit Oeganda, Madagascar, Indië en China, uit de handen van den H. Vader zelf de volheid van het priesterschap mogen ontvan gen. Het was de eerste maal. dat Z. H. Paus Pius XII zulk 'n plechtig heid verrichtte en de menigte, welke de basiliek vulde, was dan ook buitengewoon groot. Onder de aanwezigen bevonden zich ver tegenwoordigers van alle missie-colleges in Roime, de leden van het H. College van kar dinalen, van het bij den H. Stoel geaccredi teerde diplomatieke corps, vele kerkelijke hoogwaardigheidsbekleeders en bloedverwan ten van de nieuwe bisschoppen. In de St. Pieter waren voor deze plechtig heid slechts weinig bijzondere maatregelen getroffen, welke hoofdzakelijk beperkt waren gebleven tot de oprichting van een enkele tribunes voor de riplomaten. Verder waren banken geplaatst in het middenschip der ba siliek. van dit werk ook ophouden zou de Kerk van Christus te zijn. Doorgedrongen ook is de eenig-juiste meening, dat wij, die de missio narisen vertrekken lieten, zelf achterblijven met een eigen roeping in de Kerk; dat de missie-actie van ons, katholieken, een deel nemen is aan die missietaak, even noodzake lijk voor haar welslagen als verplichtend voor ons zelf. In die gedachten en gevoelens versterken wij ons uit liefde tot de Kerk en werken wij weer met missie-ijver voort. Namens zijn missionarissen in het Tanganyika-Territory schreef einde Mei mgr. J. van Sambeek: „Te midden van onze dageiijksche zorgen is het ons, armen, die van aalmoezen moeten leven, een troost te zien, hoe men in Nederland meer en meer belangstelling toont voor het Missiewerk. We staan niet meer alleen, zoo als vroeger; ons werk hier onder de heide nen is het werk van allen geworden". Iedere onderzoeke aan de hand van dit bisschoppelijk woord zijn verleden.... en moedige zich voor de toekomst aan met dr. Ariëns' woord: „Hoe meer gij de Missies zult beminnen en bevorderen, hoe beter katholiek gij zult zijn". Als twaalf nieuwe apostelen trokken de missie-bisschoppen naar de Eeuwige Stad. „Vele gevaren heb ik op mijn reizen moeten doorstaan",al dus schreef de HPaulus, Apos tel der Volkeren. Deze zelfde woorden zouden ge sproken kunnen worden door de twaalf missie - bisschoppen, die heden door den H. Vader persoon lijk gewijd zullen worden en wier reis naar Rome in dezen oorlogs tijd vol gevaren was. Verschillende missie-bisschoppen, wier wijding in de St. Pieter heeft plaats gehad, hebben een moeilijke reis gehad. Enkele bis schoppen slechts bevonden zich in Europa. Tot hen behooren mgr. Larregain, oud-mis sionaris van China, die in Parijs vertoefde en nu benoemd is tot apostolisch vicaris van Yun Nan Foe, voorts mgr. Morlion van de Witte Paters, overste van het scholasticaat Héverlé bij Leuven, benoemd tot coadjutor van den apostolischen vicaris van Beaudoin- ville in den Belgischen Congo. Deze twee bisschoppen hebben in Europa een normale reis gehad. Hetzelfde kan gezegd worden van twee nieuwe bisschoppen, die van Indië uit zija gekomen, namelijk mgr. Cialeo, Dominicaan, bisschop van Muitan en mgr. Agniswami, Mesuiet, bisschop van Kottar. Beiden hebben zich naar Bombay begeven, waar zij zich hebben ingescheept op het Italiaansche pas sagiersschip „Giulio Cesare". Dit kan echter niet gezegd worden worden van de overige bisschoppen. Mgr. Colbert, de apostolisch vicaris van Port-Elisabeth in Zuid-Afrika, ging met den trein naar Kaap de Goede Hoop. Acht dagen later scheepte hij zich in op een Engelsche stoomboot, die zonder andere havens aan te doen vertrok naar Freetown in Sierra Leone; van deze plaats naar Southampton moest de boot zig zag varen, om eventueele aanvallen van on derzeeërs te vermijden. De boot had ruim een week vertraging. Daarna werd het Ka naal overgestoken in een veer-boot, van Fol kestone naar Boulogne. Alle passagiers moesten den reddingsgordel aan hun middle] bevestigd hebben, en op alle gebeurtenissen moest men zijn voorbereid. Verder verliep de reis normaal met den expresse-trein Pa rijsRome. Mgr. Kurz van de Orde der Minder broeders, apostolisch vicaris van txodsïadi in Natal, had zich ingescheept op een Duit- sche boot te Durban. Wegens het oorlogsge vaar moest hij deze boot verlaten. Eerst nam hij een Nederlandsche boot, daarna een Ita liaansche boot, om, na nogmaals te zijn over gestapt op een andere Italiaansche boot, te Napels te kunnen arriveeren. Nog meer gecompliceerd was de reis van twee bisschoppen uit China en Korea: Mgr. O'Shea, van de Buitenlandsche Missiën van Maryknoil, apostolisch vicaris van Heijo, had eigenlijk van China uit door den Indi- schen Oceaan naar de Roode Zee en het Suezkanaal moeten varen. Vanwege den oorlog gaf hij de voorkeur aan een omreis over de Vereenigde Staten. Van Japan uit stak hij den Stillen Oceaan over, reisde door de Vereenigde Staten van San Francisco naar New-York, en scheepte zich daar in op de Italiaansche boot „Rex" om den Atlan- tischen Oceaan over te steken. Gevaren te land. Mgr. Tien van de Missionarissen van het Goddelijk Woord, apostolisch vicaris van Yang-Kou, moest van zijn residentie Poli in Yon Cho Foe uit een tocht maken van twee honderd kilometer in een Chineesch wagen tje. Dit was een gevaarlijke reis, want hij moest van China uit door het gebied, dat door de Japanners werd bezet. Per trein ging hij naar Nanking en vandaar naar S'hangjai. waar hij zich op 21 Augustus inscheepte op het Duitsche stoomschip „Scharnhorst" Deze boot zou over Manilla en Hongkong naar den Indischen Oceaan gaan en vandaar naar het Suez-kanaal. Twee dager nadat de boot uit Mamilla vertrokken was. vernam men, dat de oorlog was uitgebroken. Aan verder varen viel niet te denken. De boot keerde naar Manilla terug. Vandaar ging men naar Kobe in Japan, waar mgr. Tien 'n Japansche boot Vona, die hem opnieuw naar Shanghai bracht Hier kon de bisschop zich inschepen op de Italiaansche boot „Giulio Cesare", die hem verder veilig naar Napels bracht. Mgr. Lavaroire-Morrow van de Paters Sa- lesianen van Don Bosco, secretaris van den apostolischen delegaat van de Philippijnen en benoemd tot bisschop van Krishnagar, had zich tezamen met mgr. Tien ingescheept op de „Scharnhorst". Toen dit schip, na het uit breken van den oorlog weer naar Manilla torugkeerde, ging hij hier van boord, terwijl mgr. Tien verder ging naar Japan. Mgr. La varoire-Morrow wachtte tien dagen en kon zich toen inschepen op het Amerikaansche schip „President Harrison", dat hem naar Singapore bracht. Om tijd te winnen ging de nieuwe bisschop van hieruit met een vlieg tuig naar Calcutta, daarna van Calcutta naar Bombay met den trein, en vandaar uit kon hij Italië per schip weer bereiken. Gevaren in de lucht. De overige nieuwe bisschoppen hebben een groot gedeelte van hun reis per vliegtuig ge maakt. Mgr Kiwanuka van de Witte Paters apos tolisch vicaris van Masaka, verliet Rubaga op 24 Augustus en ging met den trein naar Mombasa in Kenia, tezamen met den oud- apostolisch vicaris van Oeganda mgr. Streicher. Van Mombasa gingen zij met een Italiaansch schip naar Mogadiscio, maar om dat intusschen de oorlog was uitgebroken, besloot de kapitein om niet verder te varen. De twee bisschoppen wilden nu met een vliegtuig verder reizen maar de arts van Mogadiscio ried mgr. Streicher af, per vlieg tuig te gaan wegens zijn hoogen leeftijd. Mgr. Streicher bleef daarna in Mogadiscio wachten op een boot en hij is dezer dagen eerst in Rome gearriveerd, juist vier dagen, voordat hij als medeconsacrant aan de zijde van den H Vader deel moest nemen aan de wijding der missiebisschoppen. Mgr. Kiwa nuka was per viegtuig verder gegaan naar Rome t De Nederlandsche missiebisschop mgr Mekkelholt, van de priesters van het H. Hart van Saint-Quentin, apostolisch vicaris van Palembang, heeft de geheele reis per vliegtuig met de K. L. M. gemaakt. In ses dagen tjjds heeft hij den afstand van Palem bang naar Napels, ongeveer 12.500 kilometer afgelegd. Per trein is hij van Napels naar Rome gereisd Mgr Ramarosandratana apostolisch vica- lis van Marianarivo op Madagascar, kreeg een gratis reis op een Fransche boot, die van Tananarive naar Marseille vertrok op den dag. waarop de oorlog uitbrak. Toen dit be kend werd mocht het schip niet uitvaren, en de bisschop kreeg verlof van de Fransche autoriteiten, om de reis aan boord van een postvliegtuig te maken, dat van Tananarive naar Mozambique, vloog en feitelijk geen passagiers aan boord mocht nemen. Van Mo zambique uit heeft de inlandsche bisschop ook de verdere reis per vliegtuig afgelegd in de volgende étappes: Mozambique-Kisumu- Karthoum - Alexandrië - (Egypte)-Korfoe- Rome. Het altaar der Cathedra was aan beide zij den verlengd en ter weerszijden ervan waren twee groote altaren opgesteld voor de nieuwe bisschoppen. De kardinalen en hooge prelaten waren ge zeten rond de absis, rechts en links van de Cathedra. Om half negen trok de H. Vader, gezeten op de Sedia Gestatoria, onder geestdriftige toejuichingen de St. Pieter binnen. Zijne Hei ligheid was omgeven door de kardinalen Gen- naro Granito Pignatelli di Belmonte, Pietro Fumasoni Biondi, Luigi Maglione, Frederico Tedeschini en Camillo Caccia Dominioni, be nevens den pauselijken hofstaat. Na zijn aankomst in de basiliek nam de H. Vader plaats op den troon voor de Cathedra, waar zich de nieuw te wijden bisschoppen bevonden, geassisteerd door studenten van de H. Congregatie der Propaganda Fide en van de orden, waaruit de nieuwe bisschoppen af komstig waren, benevens de mede-consacran- ten, mgr. Costantini en mgr. Streicher. Na het Offertorium vond de aanbieding van geschenken plaats aan den H. Vader door de nieuw gewijde bisschoppen, die hierbij ge assisteerd werden door vijf kapelaans en stu denten van de Propaganda Fide. De geschen ken bestonden uit twee brandende kaarsen, een vergulde en verzilverde schaal en twee kleine fleschjes wijn. De bisschoppen boden in een bepaalde volg orde hun gaven aan den H. Vader aan en de Nederlandsche bisschop, mg.r Mekkelholt was hierbij de zevende. Vervolgens introniseerde Zijne Heiligheid de nieuw gewijde bisschoppen en hield daar na in de Latijnsche taal een homilie, waarin Hij op de eerste plaats wees op de beteekenis van het feest van Christus Koning. „Evenals eens de Verlosser, aldus ging de H. Vader voort, een gpoepje Apostelen heeft uitgezonden, van alle menschelijke middelen beroofd, om de geheele wereld te veroveren, niet door wapengeweld, maar door de kracht der waarheid en liefde, zoo ook zenden Wij, Die den Verlosser op aarde vertegenwoordi gen, u uit, als twaalf herauten van het God delijke Woord. Ge steunt niet op eigen kracht en niet op die van anderen, ge hebt slechts vertrouwen in de Goddelijke genade, die de zielen bekeert, teneinde afgelegen volkeren te doen deelhebben in het Evangelie en de christelijke beschaving, ten koste van welke opoffering ook. Gelukkig de landen, aldus de H. Vader, die de wetten doen bezielen door de leerstel lingen van het Heilig Evangelie en niet wei geren, openlijk eer te brengen aan Christus Koning. In die landen blijven de belangen en verhoudingen der burgers in evenwicht vol gens de regelen van moraal en gerechtigheid. Tyrannie is daar onbekend. Het gezag wordt er geëerbiedigd en de menschelijke vrijheid wordt er niet aangetast. Eendracht en kracht nemen in die landen toe en men is er tot groote dingen in staat. Een ieder moet er naar streven, mede te helpen aan de uitbreiding van Cnristus' Ko ningschap, vooral in dezen tijd, nu de men schen al te zeer door aardsche dingen in be slag genomen worden en de hemelsche zaken vergeten. Heel bijzonder drong de H Vader er in de homilie op aan, dat de nieuwe bisschoppen daartoe zullen bijdragen, bij al hun daden, uitsluitend steunend op het Heilig Evange lie. Terwijl in den loop der tijden alles veran dert, staat de Katholieke Kerk als een rots in de branding krachtens Haar Goddelijke zenditlg tot heil van het menschelijke ge slacht. Terwijl de volken vaak door haat ge scheiden worden, is de kerk de Moeder van allen. Nadat de H. Vader de homilie gehouden had, hief hij het Te Deum aan, waarop de nieuwe bisschoppen rond de Confessio trok ken en van de Cathedra af voor de eerste maal den bisschcppeiykqp zegen gaven. Vervolgens spraken de nieuwe bisschop pen tot den H. Vader driemaal den wensch „Ad muitos annos", waarna de ceremonie van den voetkus plaats vond en de H. Vader ieder hunner omarmde. Na afloop van deze plechtigheid begaf de H. Vader, gevolgd door de nieuwe bisschop pen, zich naar de Confessio, naar het graf der Apostelvorsten. Tenslotte schonk Zijne Heiligheid van het Pausaltaar den apostolischen zegen. Om kwart vóór één was de plechtigheid ten einde en begaf de H. Vader zich weer onder het enthousiaste gejuich der duizen den, gezeten op de sedia gestatoria naar het Apostolisch paleis, waar hij zich in zijn par ticuliere vertrekken terugtrok. Bovenstaand door Peter Roovers, naar gegevens der oud-Christelijke kunst ver vaardigd monument op het graf van wijlen mgr. prof dr. Jos. Schrijnen op het kerkhof te Venlo, zal op 4 November a.s. door prof. dr. Bellon worden onthuld.

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Nieuwe Schiedamsche Courant | 1939 | | pagina 1