De „Kemphaan"
op Schiphol aangekomen.
Op
- „echts UJfc ««-'„r-MS
SPANNE.N D
^gfiVlLD-W£&T VER HAAL,
WOENSDAG 17 APRIL 1940
eigen risico van
naar Amsterdam.
Oslo
Evert van Dijk brengt den vogel
onbeschadigd naar het nest
terug.
Waring te maken.6n °m een aanvallende be-
REDE VAN MUSSERT VERBODEN.
Door militair gezag te Zutphen.
VERKEERSSTREMMING.
MEDEWERKING TOT STICHTING
BIJZ, SCHOOL GEWEIGERD.
DE SLAGKRUISERS IN
DEN VOLKSRAAD.
Maandag begint de openbare
behandeling.
Invoer van gecontingenteerde
goederen.
Onderzoek naar moeilijkheden.
WIELRIJDER DOOR TREIN
GEGREPEN.
DOOR INBREKER VERMOORD.
JUBILEA.
OMSTREEKS vijf uur gistermid
dag is het K.L.M.-toestel „Kemp
haan", gezagvoerder E\ ert van Dijk,
na een verblijf van een week op de
luchthaven van de Noorsche hoofd
stad, behouden en wel met zijn be
manning op Schiphol teruggekeerd.
De „Kemphaan" is, zooals men weet, het
laatste" toestel van de K. L. M. op den ge-
regelden lijndienst AmsterdamOslo ge
weest, dat de vlucht naar de Noorsche hoofd
stad heeft volbracht vóór het uitbreken van
de vijandelijkheden in Scandinavië.
Verleden week Maandag vertrok het van
Amsterdam naar Oslo en het zou den vol
genden dag in het vaderland terugkeeren.
De militaire bezetting van verschillende
Noorsche kustplaatsen door de Duitsche
strijdkrachten verhinderde evenwel het ver
trek van het vliegtuig uit Oslo. Een week
lang is het op de luchthaven van Oslo, For-
nebo, vastgehouden, totdat het eindelijk gis
teren met verlof van de Duitsche militaire
autoriteiten, maar overigens op eigen risico,
den terugtocht mocht aanvaarden.
Na een, de omstandigheden in aanmerking
genomen, voorspoedigen overtocht streek het
toestel gistermiddag tegen 5 uur op Schip
hol, waar de bemanning, bestaande uit de
heeren Evert van Dijk, gezagvoerder, J. S.
Suttorp radiotelegrafist, P. J. Jung, boord-
mecanicien, en C. Meyer, steward, werd be
groet door den heer A. Plesman, die in een
Van de hangars op het vliegveld zich gerui-
men tijd met hen onderhield.
In het restaurant van Schiphol hebben wij
daarop een kort onderhoud gehad met den
gezagvoerder van het vliegtuig, den heer
Evert van Dijk, die, al was dat uiterlijk niet
zoozeer aan hem te bemerken, nog sterk
onder den indruk bleek te zijn van de dra
matische tafereelen, waarvan hij door toe
vallige omstandigheden getuige is geweest.
De eerste Duitschers landen.
Uit den aard der zaak toonde de heer Van
Dijk zich eenigszins terughoudend in het
doen van mededeeling over die ervaringen,
Welke immers ten deele betrekking hebben
militaire kwesties. Uit hetgeen de heer
Dijk echter mededeelde, bleek, dat hij
dinsdagmorgen 9 April j.l. juist op het punt
^tond van het vliegveld bij Oslo te vertrek
ken, toen de eerste Duitsche stoottroepen
daar met vliegmachines landden.
Hadt u voor dien tijd niet gemerkt, dat
er iets dreigde?
Jawel, 's morgens vroeg werd er al
rond de stad geschoten door het luchtafweer
geschut. Wij hoopten echter nog vóór de
loop der dingen een dramatische wending
zou nemen, te kunnen vertrekken. Wij
logeerden in een hotel te Oslo, maar konden
geen taxi krijgen om ons naar het vliegveld
te vervoeren. Gelukkig kon de vertegen
woordiger van de K. L. M. in Oslo, de heer
Van Hooven, ons naar de luchthaven bren
gen. Toen „rij daar aankwamen, bemerkten
wij, dat wy de eenigen waren, die zich op
het vliegveld bevonden, overigens was er
geen mensch te zjen
Het vhegveid werd dus niet verdedigd?
Neen er stonden wel twee Noorsche
militairevliegtuigen gereed om op te stij-
gen, oc ynachines waren bij de lan
ding van deDunsche stoottroepen in brand
geschoten, n°g vó6r zij ook maar een poging
Twee uU!.lategZorege^ bij de „Kemphaan"
^bleven 0 „viadicri' ,dat het toestel niet
?0u worden aanv heb onmiddellijk
getracht, van kriieenet(ler der Duitsche
troepen verlof tnpstemm?lsn°g te vertrek
ken, doch deze toestemming mjj gg_
Weigerd. Ik mO he?Stuig dus ten
Slotte wel achterlaten P et viiegveld) dat
zooals bekend, niet besc kt OVer hangars
en terugkeeren naar de staq.
Hoe was de toestand daar?
Er is in Oslo geen paniek ontstaan al
thans de hevige ongerustheid van het r,ubUek
in de Noorsche hoofdstad, die vooral Werd
gewekt door de verspreiding van Val
berichten en geruchten, luwde zeer spoedige
be Duitsche troepen zijn z®er hof
felijk opgetreden tegen de bevolking,
toonden zich zeer gedisciplm cht-
ten zich niet op den voorgronr
Maar natuurlijk verdraagt het Noo"ch® v°lk
deze vreemde bezetting niet van narie. net
is een zeer zelfstandig volk en het is te be
grijpen. dat men thans geen glimlach meer
ziet op het gelaat van de menschen in Uslo
Maar men wacht op het aanbreken van
betere tijden.
In elk geval, zoo vervolgde de heer Van
Dijk, is hetgeen in Noorwegen gebeurd is
een zeer ernstige waarschuwing voor de Ne
derlanders. Het is treurig, dat een groot de
mocratisch land toen het er op aan kwam.
niet in staat was, zich te verdedigen.
En verder, meneer Van Dijk?
Verder heb ik eiken dag weer gepro
beerd. of ik toestemming kon krijgen om te
vertrekken. Maar dat viel niet mee, want
de Nederlandsche autoriteiten waren na de
bezetting door de Duitschers in Oslo niet
meer te vinden. De gezant was gevlucht (de
heer Van Dijk bedoelde blijkbaar te zeggen,
dat de Nederlandsche gezant tegelijk met de
Noorsche regeering de hoofdstad had ver
laten, hetgeen overigens zijn plicht was) en
de Nederlandsche consul was ook nergens
te vinden Alleen de vice-consul, ook een
Nederlander, was te bereiken, maar deze
heeft niets voor ons gedaan,
De machine onbeschadigd.
Ik kreeg trouwens van de Duitsche auto
riteiten zelfs geen verlof, op het vliegveld
aaar mijn machine te gaan kijken. Slechts
eenmaal kreeg ik tien minuten tijd om het
toestel te inspecteeren. Het bleek gelukkig
onbeschadigd.
Was de luchthaven zelf gebombardeerd?
Daarover kan ik u niets mededeelen.
Hoe het zij, vervolgde de heer Van Dijk,
van relaties hoorde ik eiken dag, dat onze
machine nog onbeschadigd en reisvaardig
was.
Het leven in Oslo was intusschen minder
gemakkelijk geworden, omdat er geen geld
meer te krijgen was. Er moet geweldig in
bankpapier gehamsterd zijn en de banken
gaven dan ook geen bankpapier meer uit.
Men leefde maar een beetje op de pof of
betaalde met chèques. Dank zij onzen ver
tegenwoordiger in Oslo en het saldo op de
bankrekening van de K.L.M. in Oslo konden
wij ons van al het noodige voorzien. Geluk
kig ondervond ik veel medewerking van de
Duitsche autoriteiten, die mij ten slotte in
staat hebben gesteld, zij het geheel op eigen
risico, de thuisreis te aanvaarden.
Over de behandeling, die ik van de Duit
sche autoriteiten heb ondervonden, kan ik
slechts zeer tevreden zijn. In het bijzonder
noem ik daarbij Herr Von Winterfeld, die
vroeger vertegenwoordiger van de Lufthan
sa op Schiphol is geweest en die thans den
Duitschen luchtvaart-attaché te Oslo, die
gedood is, als zoodanig is opgevolgd. Ook
van den Duitschen luchtvaart-attaché te
Kopenhagen, van wien ik toestemming ver
kreeg de reis voort te zetten, heb ik alle
gewenschte medewerking ondervonden.
Maandagavond kreeg ik bericht, dat ik
Dinsdagmorgen zou kunnen starten, maar op
eigen risico.
Het was slecht weer, maar voor ons was
dit juist voordeelig. Hoe slechter het weer,
hoe veiliger de reis voor ons zou zijn.
Wij vonden onzen „Kemphaan" onbescha
digd terug op Fornebo. Dat was op zichzelf
al een geluk, want het toestel dat de heele
week in de open lucht heeft gestaan, is
tijdens de laatste dagen aan grootere gevaren
blootgesteld geweest dan waarin het door
den slechtsten vlieger ooit gebracht had
kunnen worden.
Zoodra wij Dins'dagmorgen gestart waren,
klommen wij naar een hoogte van vierdui
zend meter en op deze hoogte, temidden van
sneeuw en ijs, hebben wij bijna het geheele
traject afgelegd. Wij hebben geen Duitsche
en geen Engelsche vliegtuigen gezien en nie
mand heeft ook ons gezien. Niemand had
ons trouwens ook kunnen vinden, al waren
ze met tienduizenden geweest
De leider der N. S. B in Nederland, ir. A.
A. Mussert, zou gisteravond in een openbare
vergadering te Zutphen spreken over „Het
einde der democratie, de nieuwe orde
Het militair gezag heeft echter geen toe
stemming gegeven tot het houden van deze
bijeenkomst.
Wat eens de Spaarndamwas Van
het dek van een escorte-vaartuig van een
Britsch convooi werd deze foto gemaakt
van het wrak van het s.s. „Spaarndam"
van de H. A. L., een der slachtoffers van
den oorlog ter zee.
MEDAN, 16 April (ANETA)
Door het wegslaan van een brug nabij
Taroetoeng is bet verkeer over den Fahae- besluit, het daa
weg gestremd, vermoedelijk voor 14 dagen. I grond verklaard.
Ged. Staten van Zuid-Holland, beschikken
de op het beroep van het bestuur der ver-
eeniging tot stichting en instandhouding van
Ned. Herv. Christelijke scholen te Waddinx-
veen tegen het besluit van den raad dier
gemeente, waarbij medewerking tot stichting
eener bijzondere school werd geweigerd
hebben, met handhaving van het bestreden
besluit, het daartegen ingesteld beroep onge-
Het was een zeer donkere nacht. De
rotsen, in welker diepe schaduwen LeliP
zich scheen opgelost te hebben, vormden
met haar omgeving één ondoordringbaar
duister geheel. Hoezeer Betty Wilson haar
oogen ook inspande, terwijl zij staarde naar
het kleine kampvuur dat gloeide in de
kenen van onrust geven, en zelfs door plot
seling hinneken hun meesters waarschuwen
voor naderend gevaar. Indiaansche paarden
kunnen zelfs ruiken of er een blanke dan wel
een roodhuid aankomt, en zullen, wanneer
zij aan Indianen toebehooren, alleen alarm
geven bij de nadering van blanken. Ook zijn
er paarden die kunnen ruiken of de nade
rende personen hun eigen, of tot een ande
ren stam behooren.
Langzaam maar zeker sloop Lelie den
rotswand af, met iedere schrede dieper
in de canyon afdalend, tot zij tenslotte
den bodem bereikte. Zich in den scha
duw van de rotsen houdend, kroop zij
nu op de toppen van vingers en teenen
omzichtig voorwaarts, tot zij zich be
vond op een punt, waar een der scha
vuiten het was Jaap met den
rug naar haar toegekeerd zat. Tusschen
den bandiet en den rotswand, onge-
waterkruik, welke bij het vuur stond.
Daarmee begafhij zich naar Tim, kniel
de bij hem neer, en trok den deken een
eind weg opdat hij den jongen te drinken
kon geven.
Het was op dit oogenblik dat Tim gewacht
had.
Plotseling rees hij overeind, terwijl hij
terzelfder tijd zijn armen slingerde om der.
hals van den bandiet, dezen stevig vast
klemmend.
„Hei! Wat heeft dat te beteekenen?
Wat heb je nou voor?" snauwde Jaap.
„Buck! Wordt wakker vlug!"
Buck, die op korten afstand van zijn
makker vast geslapen had, schrok
wakker en krabbelde op de beenen.
Maar op dit oogenblik sprong een
kleine gestalte in den kring van den
vuurgloed.
Het was Lelie, schielijk greep zij
Tim stapelde wat houtblokken op het bi-
vakvuur, en zette koffie van de provisie, die
zij in Jaaps zadeltasschen gevonden hadden.
De warme drank deed hun goed, want de
nacht was kil, vooral nu de dageraad niet
lang meer op zich kon laten wachten.
Het liefst waren zij zoo spoedig mogelijk
opgebroken, maar de dag brak aan, en wel
dra zou de zon boven de heuveltoppen op
rijzen maar van Tony en de cowboys van
meters van haar verwijderd, zag zij
de beide met dekens bedekte gestalten.
Alvorens zich verder voort te be
wegen liet zij zich plat op den grond
vallen. Daarna begon zij als een slang
voorwaarts te kronkelen. Zij deed dit
omdat zij dan de minste kans had
Betty kon een man zien die de wacht hield, gezien te worden, want slank als zij
was, stak zij maar weinig boven het
terrein uit.
canyon beneden haar, van haar Indiaansche
vriendin kon zij geen glimp meer bespeuren.
Maar wel kon Betty in het schijnsel van
het kampvuur de gedaante onderscheider-
van een man die daar, met een geweer
dwars over de knieën, ineengedoken zat.
Het was duidelijk dat hij de wacht hield
over de twee met dekens bedekte gedaanten,
welke een klein eind van het vuur, waar het
schijnsel reeds in dansende schaduwen
overging, lagen.
Nu kroop Lelie daar beneden op de echt-
Indiaansche manier voort met het plan Tim
te bereiken en hem zoo mogelijk te bevrij
den.
Is het dan zoo moeilijk onhoorbaar en
onzichtbaar te komen aansluipen, vooral des
nachts? Kan niet iedereen dit doen, indien
hij maar voorzichtig is?
Ja, het is een heel moeilijke kunst, en
Indianen oefenen zich hierin van jongsaf,
zoodat zij er groote behendigheid in krijgen
De duisternis van den nacht begunstigt na
tuurlijk het aansluipen, ofschoon dit voor
deel gedeeltelijk verloren gaat wanneer men
zich, zooals Lelie, tot binnen het schijnsel
van een kampvuur wagen moet. Ook is het
's nachts zooveel stiller in de natuur dan
overdag, vooral in rotsachtige streken, waar
geen bosschen zijn, zoodat geen nachtvogels,
en ook zelden andere dieren de stilte ver
breken.
Veel hangt af van verschillende omstan
digheden. Is het volle maan, dan wordt liet
aansluipen er niet gemakkelijker op. Daaren
tegen is het een voordeel voor den aanslui-
per indien het waait, vooral wanneer er
boomen en struiken in de buurt zijn, want
dan is er zooveel geritsel van lakken en
bladen dat het geen aandacht zal trekken
Wanneer ook hij eenig geruisch teweeg
Behoedzaam trok Lelie de deken opzij.
brengt. Hij heeft zich niet alleen in acht te
nemen voor de menschen die hij besluinr, ning.
maar ook voor hun paarden, want deze
hebben nog veel scherper zintuigen. Niet
alleen hooien en zien zij een persoon, die op
het kamp afkomt, veel gemakkelijker, maar
bij zijn nadering ruiken zij hem ook, en zijn
zij eenigszins gedresseerd dan zullen zij tee-
Tenslotte lag het Indiaansche meisje vlak
naast de slapende gestalte van Tim. Zeer
omzichtig tilde zij den deken op en snei
kroop zij er onder, zoodat ook zij verborgen
was.
Zij legde haar hand op Tims mond, opdat
deze geen uitroep van verbazing zou slaken.
Vervolgens bracht zij haar lippen bij zijn
oor, en fluisterde:
„Tim! Het is
Lelie! Ik ben ge
komen om te po
gen je hier van
daan te halen.
Ben je wakker?
Kun je mij hoo-
ren?"
Zij voelde dat
Tim licht met het
hoofd knikte. Nu
verwijderde zij
haar hand van
zijn mond
„Ik kan mij niet
bewegen, Lelie!"
fluisterde Tim
heel zacht. „Ik
ben aan handen
en voeten ge
bonden!"
Dit was een leelijke tegenvaller, want Lelie
had geen mes. De kleine- twee-snijdende
dolk, dien zij gewoonlijk in haar gordel
droeg, was haar ontnomen, toen Jaap en
Buck haar handtasch stalen.
„Er is een mes in mijn buitenzakals
je er bij kunt, Lelie!" fluisterde Tim. „Wacnt
even.ik zal mij omwenden zoodat ik op
mijn zij kom te liggen."
Voorzichtig wentelde hij zich om, en ten
slotte kon Lelie het mes uit zijn zak
trekken.
Nu sneed zij behoedzaam de touwen
door waarmede Tims handen gebonden
waren en terwijl hij ze wreef om den
bloedsomloop te herstellen, sneed zij
ook de touwen om zijn beenen stuk.
„Luister nu goed!" fluisterde Lelie.
„Je zoudt misschien kunnen wegslui
pen zonder dat Jaap het bemerkte,
maar ik geloof toch dat dit te gewaagd
zou zijn. Ik heb een ander plan, dat
wellicht een betere kans van slagen
heeft."
Nadat zij den jongen dit plan in het
oor gefluisterd had, begon zij onder
den deken uit te kruipen en vervol
gens sloop zij naar de donkere scha
duwen der rotsen, waar zij bleef lig
gen, terwijl Tim het volgende deel van
het program uitvoerde.
Eenige minuten lang wachtte Tim in span-
overrompelde bandieten met het wa
pen te dekken.
„Handen omhoog!" riep zij kortaf,
terwijl zij het geweer aanlegde. „Blijf
van Tim af, Jaap.... en jij, Buck,
beweeg je niet!"
Nou, je schijnt de blaadjes aardig
omgekeerd te hebben, Lelie!zeide Tim.
Buck en Jaap zijn opnieuw gevangen.
Betty is zeker naar de boerderij gegaan om
hulp te halen?" Rpttv
Voor Lelie kon antwoorden, kwam Betty
Wilson den lichtkring binnensnellen.
Lelie1 Tim?" riep zij uit. „Wat ben ik oly
d,ï ,Ue. goed gegaan ia! - - -
hier beneden voorviel en ik heb gewaclit
tot het laatste oogenblik, uit vrees alles te
zullen bederven!"
„Nu, dank zij
Lelie, zijn Buck
en Jaap opnieuw
gevangen, Bettv,"
zeide Tim. „Wij
zullen hen nu
zeker op hun
paarden moeten
vast binden en
naar de stad
voeren."
„Daarover moes
ten wij ons maar
niet druk maken,
geloof ik!" zeide
Betty.
„Je moet weten,
Tim, dat wij Jack
van de garage
Tonv zal wel spoedig komen', meende Betty. ontmoet hebben,
J kort nadat die
schelmen ons geld gestolen hadden en er
met jou en onze paarden vandoor gegaan
waren. Hij heeft ons naar den pas gebracnt,
waar wij dit bivakvuur zagen. Jack zal nu
wel den Dennenheuvel bereikt en mijn op
zichter verteld hebben wat er gebeurcl is.
Het zal vast niet lang meer duren
Tony en de jongens hier zijn"
„Mooi!" zeide Tim. „Dan kan Tony zich
met dit tweespan belasten, terwijl
tocht naar Lucky Strike voortzetten
je broeder op te zoeken, niet?"
„Precies!" antwordde Betty. „Onder-
tusschen moesten wij er voor zorgen
dat Buck en Jaap niet er van door
gaan! Wil je eens kijken of je wal
touw kunt vinden, Lelie?
Het Indiaansche meisje begaf zich
naar de paarden en van de in de na
bijheid liggende zadels nam zij eenige
sterke riemen, die zij terugbracht naar
het vuur.
Betty gelastte Buck en Jaap rug aan
rug te gaan zitten, en toen zij aan dit
bevel gevolg gegeven hadden, bond
zij het snel aaneen. Daarna trok zij
hun de schoenen uit en bond ook hun
voeten stevig vast.
„Nu, als zij er in slagen vrij te ko
men, dan moet ik erkennen, dat zij
wonderlijk knappe kerels zijn!" zeide
„Jaap! Jaap!" zeide Tim. „Mijn keel is 'oo
vreeselijk droog! Toe! zou ik niet wat water
kunnen krijgen?"
„Hm! Dat zal wel gaan!" gromde de
schelm, stond loom op en rekte zich uit.
Hij zette zijn geweer neer, en greep een
Het Indiaansche meisje greep Jaaps geweer.
den Dennenheuvel was niets te bespeuren.
„Nu, wij behoeven ons over niets drutt
te maken, Lelie!" zeide eensklaps Betty.
„Wat vroeger of later zal Tony in ieder ge
val aankomen. Er is voor ons geen reden om
te wachten! Buck en Jaap kunnen in geen
geval uit de touwen loskomen, en zelfs als
hun dit lukt, kunnen zij niet ver komen in
dien wij hun paarden meevoeren! Wij zullen
eenvoudig een briefje voor Tony neerleggen,
en ans dan op weg begeven!"
Haastig krabbelde Betty dus een briefje
voor haar jongen opzichter, legde het op
een rotsblok en bezwaarde het met een steen.
Vervolgens zadelden zij en haar metgezei-
nen hun ponnies, stegen op, en reden weg,
de paarden der bandieten voor zich uitdrij
vend.
Weldra reden zij van het hoofdpad af in
de richting van het stadje Lucky Strike.
„Bah! Een mooie inval was dat van jou,
Jaap!" snauwde Buck. „Dacht nog wel dat
het zoo gemakkelijk zou zijn die Betty Wil
son te berooven, en Tim mee te voeren, hè?"
„Die is goed! Het heele idee was van jou,
van het begin tot het eind!" gromde Jaap
„Als er maar
„O, houd je mond!" blafte Buck. „Ga lie
ver aan het werk, en poog uit die touwen
los te komen. Wij hebben nog een kans om
te ontsnappen, en
Hij zweeg. Een kreet klonk uit de richting
van het pad, en toen hij opkeek, zag hij Tony
Tring en een troep cowboys de canuon in
rijden.
„Te laat!" kreunde hij. „Zij hebben ons.
en ditmaal is er geen ontsnappen aan!"
Tony en de jongens hadden weldra de
bandieten in verzekerde bewaring genomen.
De jonge opzichter lachte, toen hij Betty's
briefje las.
„Oil maal is er geen ontsnappen aan
kreunde Duck.
het Engelsche meisje. „Laat ons nu eens );zij schijnen zich voortreffelijk uit de
kijken, hoeveel van onze eigendommen wij m0eilijkheden gered te hebben, jongens!'
nog kunnen terug vinden, Lelie!
Uit de zakken der beide bandieten nam
Betty het geld dat gestolen was; in Buck's
zadeltasch bleken zich haar revolver en
gordel, en Lelies kleine Indiaansche pon
jaard te bevinden.
(Nadruk verboden).
zeide hij „Komaan! Laat ons die kornuiten
naar den cel van sheriff Harper brengen!'
Betty en haar vrienden waren nu een
goed eind op weg naar Lucky Strike, weinig
vermoedend wat hun daar nu weer te wach
ten stond!
(WORDT VERVOLGD)
BATAVIA, 16 April. (Aneta)
De voorzitter van den Volksraad deelde
mede, dat de memorie van antwoord betref
fende het vloot-plan niet voor 17 April des
middags ter secretarie van den Volksraad
kan worden verwacht.
In verband hiermede is, in overeenstem
ming met de commissie van overleg, besloten
de openbare beraadslagingen hiervoor te doen
aanvangen op Maandag aanstaande te half
negen des morgens. Zoo noodig zal dien dag
nog een avondvergadering worden gehouden.
De spreektijd is bepaald op veertig minuten
voor de behandeling in eersten termijn en
op twintig minuten voor die in tweeden
termijn.
Het is in den laatsten tijd verschillende ma
len voorgekomen, dat Nederlandsche impor
teurs moeilijkheden ondervonden bij den in
voer van gecontingenteerde goederen. De
contingenteering is n.l. in het begin van de
mobilisatie een tijdlang minder streng toege
past, waardoor de bestellingen in het buiten
land toenamen. Vertraging in de uitvoering
van sommige dezer bestelingen heeft tot ge
volg gehad, dat de geldigheidsduur der toe
wijzigingen van het crisis-invoerbureau in
middels was verstreken.
Het feit, dat sindsdien de noodzakelijkheid
is gebleken de contingenteering weer minder
soepel toe te passen, heeft er toe geleid, dat
de bovenbedoelde goederen tenslotte'voor een
deel niet konden worden ingevoerd. Zij ble
ven in de buitenlandsche fabrieken voor ver
zending gereed staan of lagen, in het ongun
stigste geval, aan de grens te wachten. Het
spreekt vanzelf, dat de betrokken importeurs
hierdoor moeilijkheden ondervinden. Tenein
de van den omvang hiervan een indruk te
krijgen, heeft het crisis-invoerbureau thans
een enquete ingesteld, waaraan de kamers
van koophandel medewerking verleenen.
Aan de gevolgen bezweken.
Op den onbewaakten overweg bij Nispen
is de 59-jarige C. L. uit Roosendaal, toen hy
daar per fiets passeerde, door een trein aan
gereden. De trein greep het achterwiel van
de fiets, tengevolge waarvan L. tegen den
grond werd geslingerd. Hij scheen echter
geen letsel te hebben opgeloopen, want hij
begaf zich te voet naar een familielid, dat
in de omgeving woonde. De machinist, die
den trein had doen stoppen, is daarop door
gereden- Spoedig nadien echter werd L.
onwel, en een ontboden geneesheer achtte
zijn opneming in het R. K. ziekenhuis
„Charitas" te Roosendaal noodzakelijk.
Eenige uren later is de man daar overleden.
CHERIBON, 16 April. (Aneta)
Mevrouw Dezentje, echtgenoote van den
regentschapsopzichter voor de vischveiling te
Cheribon, is gisternacht het slachtoffer
geworden van een inbreker.
Om ongeveer 1 uur 's nachts drong een
inbreker de woning van het echtpaar
Dezentje binnen te Gehang Oedik, een
visschersplaatsje op ongeveer 15 K.M. afstand
van Cheribon. Mevrouw Dezentje, die wakker
werd, ging onmiddellijk den inbreker te lijf,
doch werd door dezen met een steekwapen
aangevallen en op slag gedood. De heer
Dezentje wist hierna den inbreker te over
meesteren en hem het mes te ontwringen,
waarbij hij zelf eenige steekwonden opliep.
Hij werd in het ziekenhuis te Cheribon
opgenomen. Zijn toestand is redelijk.
De dader werd overgegeven aan het dessa-
hoofd.
Het echtpaar Dezentje had vier kinderen,
waarvan het oudste vijf jaar is.
In huize St. Bavo te Heemstede herdacht
gisteren de eerw. zuster Maria Helena den
dag, waarop zij 25 jaar geleden geprofest
werd. Om 9 uur werd in de fraai versierde
kabel een plechtige H. Mis van dankbaarheid
opgedragen door pastoor C. van Mierlo. Om
half twaalf werd een receptie gehouden in
de regentenkamer, waar namens de regenten
de heer P. van Empelen dank bracht voor het
werk, dat zuster Maria Helene had verricht
in den tijd van haar verblijf in het huis. Als
bewijs van dankbaarheid kreeg zij eenige
boekwerken.
Op Zaterdag 20 April a-s. hoopt de Eerw.
Zuster Ivona (in de wereld Jacoba van Don
gen uit Breda) in het liefdegesticht te
Deurne (N.-B.) haar zilveren kloosterfeest
te vieren.
Nadat zij nog maar kort geleden haar zil«
veren professiefeest gevierd had, is te Hillej
gom, in het St. Josephsgesticht, overleden dï
eerwaarde zuster Fabiana.