Strijd om een oliebron
Avonturenroman
uit Z.-Amerika
PAGINA 4
rdoor TOM GILL'
v.-
Onder de ruim 1300 heropbouwplannen in den lande is dat van Nijmegen zeer belangrijk en uitgebreid.
Boven links: de oude stad vóór de oorlogboven rechts: na de debacleopzij: de stad zoals zij herrijzen
zal: 1. Raadhuis2. Tw. Bank; 3. Bioscoop; 4. Klokk^nberg; 5. Gr. Markt; 6. Nonnenstr.; 7. Soc. diensten
koos zee. Franz Alter rekte zich
instinctmatig uit toen hij het sein
van vertrek hoorde. Hierna keer
de hij zich weer tot Drew.
Zo, dus het is je bedoeling
Spud de boringen te laten verrich
ten. Nu, het }s te hopen, dat daar
geen narigheid tussen komt.
Daar ben ik niet bang voor,
lachtte Drew: Spud is 'n bui
tengewoon betrouwbare kerel.
Ja, dat betwijfel ik aller
minst. Maar, m'n jonge vriend,
neem van mij aan, dat de wëreld
helaas niet betrouwbaar is. Er
gebeuren 'heel veel ongelukken.
Wat voor ongelukken bedoelt
u, mr. Alter?
Wie zal dat zeggen? De tijden
zijn zo onrustig.
Haha! mr. Alter!
Deze laatste groet kwam van
vlak achter Franz' schouder
Met een ruk draaide de man zich
om en keek in het vrolijke gelaat
van Spud Lowry. Op dit moment
floot het schip, dat de haven ver
liet, voor de tweede maal. H
Goedenavond, groette s?)i-
nogmaals allervriendelijkst, aia°
hij er zich over verwonderde
de kant van Alter geen har j-
ker ontvangst te hebben
vonden.
Alter keek hem a]%.g 7(^en
aan. Zonder een woor^ VPI.u0?Sjn
«keerde hij zich onv t de
zaal. Even later Whi
ten een auto stfrp7Je Snud- a?'
Zo constateerde bpud: Al
ter gaat éven informeren hoe we
'm dat gefapt hebben. En wij gaan
feesten, Drew.
XXII.
Drew gin? °P zoek naar Gloria,
die hij midden in de zaal zag
staan, omringd met jongemannen
die haar een dans afbedelden Hij
zag hoe ze charmant doch beslist
weigerde, maar toch kon hij niet
nalaten haar te plagen:
ik geloof, dat ik nog net op
tijd kom. Als ik een minuut Ister
was geweest, zou je ongetwijfeld
al rondzwieren.
Ze zei niets, doch glimlachte en
toen het orkest een nieuwe dans
inzette, begaven ze zich op de
dansvloer. Alle toeschouwers ke
ken naar hen en vol trots was
Drew er zich van bewust, dat hij
met het mooiste meisje van heel
Veragna danste. Hij was alle zor
gen vergeten; er bestond nu geen
gisteren of morgen voor hem,
maar hij gaf zich geheel over aan
zijn geluk: Hij keek Gloria in de
ogen en vroeg zich af, wat er op
dit moment in haar zou omgaaif.
De muziek hield op.de dansers
stonden stil en applausideerden.
Drew vroeg aan Gloria of ze 't
naar haar zin had.
Meer zelfs, antwoordde het
meisje, terwijl ze kleurde. Ik voel
me heel erg gelukkig
Daar begon een nieuwe dans,
maar hierna werden ze gescheiden
er kwamen wel twaalf mannen op
haar afgestormd. Ray Cutter was
de eerste; hij boog hoffelijk, pre
velde een compliment en voerde
haar mee op de klanken van het
orkest.
Drew ging naar buiten. Het was
er koel en stil, alleen de geluiden
van de vrolijke feestvierders wa
ren er gedempt te horen. Drew
stak een sigaret op, maar plotse
ling en niet zonder schrik spreid
de h'.j de ogen wijd open: in een
fauteuil een stap of twintig van
hem vandaan zag hij een gedaante
bewegen. Maar onmiddellijk hier
na herkende hij Nan Alter, die
opstond en langzaam op hem toe
kwam lopen.
Niet op de dansvloer vroeg
Drew.
Ze schudde het hoofd en
zich, alsof ze zich doodmoe voei-
de, in epn andere fauteuil neer-
Va-Neen. na wat er vanavond
gebeurd is heb ik e ?*aal
geen zin meer in- daar-
jufst, toen ik U zag aankomen. U
is de enige man, die me ooit
bang herft kunnen maken
pat spijt me.
Ik weet, dat het u helemaal
nit leunde achterover en eerst
na een aarzeling stelde ze de
vraag*.
Heeft u Spud Lowy al ge
vonden
Ja.
En bent u nog steeds van
mening, dat mijn echtgenoot de
hand in deze ontvoering had
Ja. 't Is niets nieuws overi
gens. De Planeet heeft wel andere
staaltjes te zien gegeven.
Maar wat kan zijn bedoeling
geweest zijn
Spud naar het buitenland te
ontvoeren en daarmee mijn plan
nen met de Rio Bravo in de war
te schoppen! En dank zij uw
hulp is Franz Alter er bijna in
geslaagd dit plannetje uit te
voeren.
Mr. Thorpe, geloof me toch.
ik heb er niets mee te maken ge
had. Op mijn erewoord, ik wist
nergens vanaf.
Maar waarom heeft u ons
uan gevraagd, naar dat verlaten
huis te komen
Om u een voorstel te doen,
waarin u waarschijnlijk evenmin
zult geloven en dat toch volkomen
oprecht is: ik wil uw werk in de
Rio Bravo financieel steunen.
Ongelovig keek Drew haar aan.
Dat klinkt werkelijk al te
zot, tenminste uit de mond van.,
mrs. FrahZ Alter.
Het leek of ze zich door deze
opmerking beledigd voelde:
Het was beter als u mij eerst
alles liet vertellen. Tot heden we
ten slechts twee mensen iets van
deze zaak af:, ikzelf en mijn ad-
voccist, in wiens huis wg vsn-
avond zijn bijeengekomen en
waar Spud werd overmeesterd.
£e keek hem aan. alsof ze wilde
waarnemen, welke indruk haar
woorden op hem maakte, doch
Drew antwoordde slechts:
Ga verder 1
Ik heb u, geloof ik, al ver
teld, dat mijn vader hier in Ve-
ragua zijn fortuin gemaakt heeft
met de oliewinning. Hij zei altijd
dat hij erop stond een gedeelte
van zijn kapitaal te steken in het
land, waar hij het verdiend had
en dat hij tijdens de vijftig jaar,
dat hij er woonde, oprecht had
leren liefhebben. Hij deelde zijn
vermogen in twee gelijke parten.
Het ene deel gaf hij aan Franz Al
ter om het voor mij te heheren.
Nu, dat is hem toevertrouwd Ik
heb me langzamerhand gewend
aan het idee, dat het niet meer
van mij is
Ze zuchtte en Drew begreep,
welke gedachten er thans in haar
Ze volgde;
Het ande.e deel heeft vader
belegd in aandelen en het is
eveneens aan mij vermaakt, doch
op voorwaarde, dat het alleen ge
bruikt wordt voor de ontginning
van nieuwe olievelden in Veragua.
Ik zou er dan in overleg met mijn
advocaat een bestemming aan
moeten geven. En dit was mijn
Plan geweest: u het testament van
mijn vader, dat niemand anders
zelfs Alter niet! kent, te la
ten lezenmaar Op wrede wijze
werd ons onderhoud verstoord,
doordat Spud werd overmeesterd
en weggevoerd.
Nan Alter zweeg; het was of ze
oude herinneringen bepeinsde.
Heel langzaam, alsof ze ieder
woord en iedere gedachte nauw
keurig moest overdenken, vervolg
de ze:
Ik vermoed, dat vader wan
trouwen tegen Alter koesterde,
want juist h ij heeft me opge
dragen met geen woord tegen
Franz over de tweede helft van
zijn fortuin te reppen. En jaren
lang is mij het hele legaat van
geen betekenis geweest. Ik maak
te me wijs, gelukkig te zijn en had
alles waarnaar iemand maar kon
verlangen. Franz was toen heel
andershij is sterk veran
derd sinds de dood van zijn jong
ste broer.
Wie heeft hem gedood?
Dat is nooit uitgekomen. Hij
werkte in Argentinië. Franz zegi
altijd, dat de Amerikanen er ach
ter zaten. Vandaar heeft hij sinds
dien zulk een geweldige haat tegen
uw landgenoten en het was alsof
hij zich tóén 'inééns' ook mijn
Amerikaanse afkomst - herinnerde
en.... zijn houding tegenover mij
veranderdeDie tijd heb ik ont
zettend veel geleden; het was of
de. gelukkige dagen van weleer
nooit hadden bestaan, een zóete
maar bedriegelijke droom waren
geweestIk heb God gebeden
en gesmeekt om een. kind waar
aan ik al mijn zorgen en al mijn
liefde zou kunnen wijden en dat
me bovendien een troost en licht
puntje zou zijn in mijn duister
bestaan. Maar.... mijn gebed is
nimmer verhoord.
Nan Alter boog het hoofd en
Drew voelde ontroerd, hoe eerlijk
dé vrouw zich tegenover hem uit
sprak, hem het vreselijke gemis
van haar aards bestaan bekende.
Maar mrs Alter ging verder:
Kort na .vader's overlijden zijn
.tijdens een bankkrach de aandelen
sterk in waarde gedaald en mo
menteel zijn er hoogstens nog n
dertigduizend dollar overgebleven
van de destijds zeer aanzienlijke
som. En steeds dreigen nieuwe
koersverlagingen, waardoor de
waarde nog veel meer zal vermin
deren. Ik kon tot op heden echter
niets doen omdat vader's bepaling
dat in de weg stond; want zoals
u weet. geschiedt de oliewinning
hier uitsluitend door grote maat
schappijen, die over voldoend-
vermogen beschikken en dus mr
ik het kapitaal ongebruikt la'
liggen. Toen kwam u en spi
over olieboringen-op-eigen ris
Het kwam me voor, dat d i t rr.
kans was. Ik heb vertrouwen
u, ik geloof in uw werk. Ik heb
met mijn advocaat over gesprot
en hij was het met mij eens. C
middellijk daarop telefoneerde
u en verzocht u, naar de aan?
w ezen plaats te komen.
(Wordt vervolge
In het wapenmuseum van de Invalides te Parijs is een deel van de wapenrustingen en trofeeën, door
de Duitsers tijdens de bezetting weggesleept, weder teruggekeerd.
raOGGOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOGOOOOOGCOOOOOOOOOGOCGOOGOOOOOOOOOGGGOOOOGGOGOGOOOOOOOOOOGQO
Ons Romanbijvoegsel
30QQOOOOGOOOGOGOOOOOOOOOOOOOQOOOOOOOOQOCOOOOOOGOOOOCOOOOOOOOOOGOGOOOOOOOOOOO0OOOOOOOQQOOOOO
g I schreeuwde hij, zelf het voorbeeld
INHOUD VAN HET
VOORAFGAANDE.
Drew Thorpe en Spud Lowry,.
employé's van de Amerikaan
se Olie Mij., hebben in het
Zuid-Amerikaanse oerwoud een
olieveld ontdekt. Na een af
mattende tocht, belandden zij
in 'n ziekenhuis, dat beheerd
werd door de Planeet Export
Mij., wier directeur Franz
Alter hun grootste tegen
stander was. Thorpe besefte het
gevaar volkomen, doch aan
vaardde moedig de strijd om
z'n geheim.
De volgende morgen keer
de Drew naar zijn kamp terug
om Molly, de vrouw van Spud,
te gaan geruststellen en zijn
superieuren mededeling van
z'n ontdekking te doen. Men wil
de echter niets over nieuwe bo
ringen horen en na een hoog
lopende ruzie werd Drew ont
slagen. Later deed Franz Alter
hem het zeer verleidelijke voor
stel voor hem in de Rio Bravo
boringen te gaan verrichten,
maar Drew wees dit van de
hand. Hij nam het besluit er
voor eigen rekening te gaan
werken en dit plan nam steeds
vormen aan.
Tiidens een bespreking met
*T~n Alter werd Spud ontvoerd.
~->w trommelde ziin mannen
elkaar om z'n vriend te be-
-ion Met één ziiner kamera-
c Hank genaamd, zwemt hij
'"'ven van de Planeet Mij. in.
n het terrein gekomen sprin-
~"u ze in een vrachtauto en rti-
d->n on de poort af. waarachter
de andero mannen zich verbor
gen houden.
12.
Hij reed tot midden in het hek.
stopte ineens met volle kracht
en als katten sprongen de beida
mannen uit de cabine.
Thorpe sloeg ziin sterke armen
om een der wachten, een flinke
slag en htj kon de man rustig
op de grond neerleggen. Aan de
andere kant van de auto weer
klonk hetzelfde geluid, en na
Hank's gesmoorde kreet: Zie-
ao!, was er daar ook stilte.
Nu kwam er buiten het hek
leven: de vrienden kwamen een
voor een uit hun schuilhoek te
voorschijn en betraden het ter
rein van de Planeet. Ze bonden
de beide bewakers stevig de han
den en voeten en gooiden hen
achterin de vrachtauto. Eén man
moest achterblijven om deze te
bewaken, maar de anderen gin
gen met Drew mee in de richting
van het pakhuis, vastbesloten hun
werk te doen, want iedere seconde
was nu kostbaar.
De deuren van het pakhuis wa
ren wijd open. De mannen bleven
buiten wachten, doch Drew sloop
naar binnen, in de richting waar
hij Spud had zien liggen. De lamp
brandde er nog, maar Spud en
zijn bewakers waren verdwenen.
Hij riep, maar er kwam geen ant
woord. Haastig zocht hij in de
duistere hoeken, maar zonder
enig resultaat.
Dat was ernstiger. Hij mocht
hier beslist geen tijd meer vér
liezen, want als Spud zich een
maal op het tankschip bevond,
zou het ieder ogenblik zee kun
nen kiezen waarna het onmoge
lijk zou zijn hem nog te bevrijden.
Ze haastten zich naar de haven
en nog juist konden ze een aan
tal mannen zien, die Spud in de
richting van het schip droegen.
Als speurhonden, die hun prooi
ruiken, schoten Drew en z'n man
nen vooruit en een ogenblik later
zaten ze het groepje vlak op de
hielen: maar de zeelieden hadden
bemerkt, dat ze achtervolgd wer
den. De vier eersten, die Soud
droegen haastten zich de loop
plank op en de rest posteerde zich
ervoor, om een komende aanval
af te wachten.
Maar Drew en zijn vrienden
aarzelden niet; ze grepen onmid
dellijk aan en bevochten verbeten
iedere stap gronds. Er werden
rake klappen uitgedeeld Drew
zelf viel driemaal op de grond,
maar ongeslagen sprong hij op en
vocht moedig verder. Hij kon door
dringen tot vlak bij de loopplank
terwijl achter hem het gevecht
nog in volle gang was. Maar een
zware zeeman versperde hem de
weg; wederom werd het een vuist
gevecht en de man viel met een
doffe dreun op de grond neer:
Drew deed een paar flinke stap
pen en was aan boord...
Hoe gelukkig was het, dat er
zoveel lawaai aan boord was door
het laden van de weinige stuk
goederen, die een tanker gewoon
lijk uit Veragua meenam, anders
zouden er spoedig een aantal men
sen gealarmeerd zijn en zouden
ze. tegenover een grote over
macht, ongetwijfeld het onder
spit delven.
Hij keerde zich om en zag, dat
Hank en nog een stuk of zes man
nen ook al de loopplank bereikt
hadden en het schip betraden.
Hij wees hen naar de richting,
waarheen de vier ontvoerders
van Spud waren gegaan, inaar
het bleek dat die door het verloop
van de strijd geschrokken waren
en het hazenpad kozen. Zonder
een moment te verliezen liep Drew
op zijn vriend af en sneed met een
vlugge beweging de touwen aan
handen en voeten door.
Kun je lopen. Spud, vroeg
hij.
Ik zou zelfs hard kunnen
rennen, als je maar zegt waar
heen, antwoordde Spud.
Volg me dan, maar zo snel
mogelijk, want we moeten hier
onmiddellijk van het toneel ver
dwijnen.
De vier bewakers van Spud
hadden blijkbaar andere bende
leden gewaarschuwd. Er kwamen
een paar kerels tevoorschijn, die
eerst begonnen te dreigen, maar
daarna aanpakten. Na enkele
ogenblikken was de strijd weer
in volle hevigheid ontbrand.
Drew's mannen kregen het zwaar
te verduren.
Ze vochten ads leeuwen en be
gonnen, dekking zoekend achter
kisten. de terugtocht, want ze
moesten ervoor waken niet afge
sneden te worden van de loop
plank.
Drew overzag duidelijk de si
tuatie en begreep, dat die niet
langer te beheersen was met zijn
weinige mannen tegen een grote
overmacht. Bliksemsnel nam hij
een bes'uit. Hij rukte een kleine
kist open. woelde er de houtwol
uit en stak dit met een lucifer
aan Onmiddellijk vatta het kurk
droge goedje vlam. Hij wierp het
op het dek en voedde het vuur
met nieuwe hopen houtwol, zodat
het vuur zich snel uitbreidde
Toen begon Drew zo hard hij kon
te schreeuwen: vuur vuur.
Vuur op een olietankschip! de
meest gevaarlijke vijand die te
bedenken is! Drew's list had suc
ces: onmiddellijk was een ieder
in de weer om maatregelen voor
het blussen te nemen Onder de
bemanning ontstond een paniek,
want het tamelijk onschuldige
brandje bood de aanblik van epn
heel ernstige en gevaarliike be
dreiging f?' korte moment va"
verwarring greep Drew aan
Maakt dat je wegkomt, jongens!
gevend.
De paar tegenstanders, die bij
de loopplank nog" verzet boden,
overmeesterden ze snel, waarna
ze in looppas naar de vrachtauto
trokken. In een wipje zaten ze er
allemaal in en Drew droeg de
chauffeur op te rijden wat hij rij
den kon. Een kort gebrom en de
wagen schoot vooruit
In de verte hoorden ze het ge
luid van de brandauto. Drew keer
de zich om en zag, hoe een paar
schijnwerpers op het schip waren
gericht. Hij glimlachte erom, dat
zo'n klein brandje een dusdanige
verwarring teweeg kon brengen
bij kerels, die anders nergens vrees
toonden.
Eerst toen hij weer in het kamp
was, herinnerde hij zich, dat het
vanavond feest was; hij was dat
totaal vergeten. Toen Spud zijn
huis binnen ging, riep Drew hem
na: Wil je tegen Gloria zeggen,
dat ik over een minuut of tien pre
sent ben?
Hij ging naar zijn eigen verblijf
en nam een bad. Hét koude wa
ter deed zijn vermoeide spieren
en gepijnigde schouders goeu.
Nu, die strijd was dan ook niet
meegevallen, maar het doel was
bereikt:- Spud was weer bevrijd
en daarvoor had hij alles over.
Hij vroeg zich af, of Molly ooit
te weten zou komen wat ze aan
Gloria te danken had, want ais
Gloria hem niet geholpen had, zou
hij Spud vast en zeker niet heb
ben gevonden.
Maar vanavond was het feest;
vanavond kon hij onbezorgd zijn
en al het andere vergeten.
Er sloeg een klok: negen sla
gen, Drew schrok ervan, dat het
al zo laat was. Haastig kleedde
hij zich en ging naar Spud en
Molly. Er was nog maar één ver
langen in hem: Gloria!
Het bal was al in volle gang
toen de vier vrienden op het club
huis arriveerden. Het grote terras
was geheel gevuld met auto's en
zelfs op de wegen, die er naar toe
leidden, waren talrijke wagens
geparkeerd. Vlak boven de in
gang van het gebouw brandde een
felle lamp, die als het ware een
overgang vormde van de duister
nis buiten naar de lichtzee in de
danszaal, welke geheel versierd
was met slingers van tropische
planten en bloemen. De muren wa
ren omgetoverd tot groene wal
len van bladeren van bananen
bomen.
Drew had gelijk gehad: ieder
die iets betekende in Veragna was
hier present Alle autoriteiten wa
ren er en ditmaal zelfs vertegen
woordigers van buitenlandse ge
zantschappen. De kleurige unifor
men der officieren van het kleine
garnizoen verleenden een bizon
dere fleur aan het geheel. De
stemming was er prima; opgewekt
spraken de verschillende gasten
met elkaar, terwijl de muziek de
danslustigen aanmoedigde.
Van verre zag Drew z'n vriend
Hank al staan, keurig aangekleed
met een wit front en zwart cos-
tuum, waarboven het blauwe oog,
dat de man in het gevecht van een
uurtje geleden had opgelopen,
werkelijk misstond. Drew moest
er even om lachen. Maar hij merk
te, dat Hank niet erg op z'n ge
mak was en hij maakte een vra
gend gebaar. Hank kneep z'n
blauwe oog dicht en maakte een
kleine beweging met het hoofd,
Drew volgde het en begreep on
middellijk wat Hank bedoelde,
een paar passen van hem vandaan
zat Franz Alter aan de bar te pra
ten met een Veruguaanse gene
raal.
Drew gaf Spud een por en fluis
terde: Hou je even een beetje
achterbaks We zullen eerst eens
kijken hoe de zaken staan. Hier
na liep hij zelf op de bar toe.
Meer dan ooit maakte Franz
Alter de indruk onaantastbaar te
zijn. Hij zag er indrukwekkend
groot en sterk uit in zijn avond-
costuum, waarop hij het Duitse
erekruis droeg, dat de Führer
hem persoonlijk had opgespeld.
Hij was blijkbaar goed gehumeurd
want zijn zware lach schalde door
de zaal. Opeens zag hij Drew; hij
glimlachte beminnelijk, terwijl hij
riep:
Kom bij me, beste vijand; We
zullen samen wat drinken. Wat
zal het zijn?
Blijft mij eender .antwoordde
Drew kalm: Alles zal me wel
kom zijn, want ik heb dorst ge
kregen na 'n klein karweitje, dat
ik vanavond nog had op te knap
pen.
Brandewijn dan! besloot Al
ter: Zeg, heb je nog wel eens
nagedacht over het voorstel, dat
ik je kort geleden in mijn labo
ratorium deed?
Eerlijk gezegd: neen
Nu ja, ik wil alleen maar zeg-
gen, dat mijn aanbieding nog
steeds van kracht is, als- fn
als er onverwachts eens iets
gebeuren.
Een kellner bracht de glazen.
Alter bood er Drew een aan en hij
wilde klinken: Laat ons drm"
ken op
Hij aarzelde, keek Drew recht in
de ogen en vervolgde: - Op de
komende exploitatie van het Rio
Brasveld.
Wederom lachte hij. Ja. hij was
wel in een bijzonder goed humeur
en Drew kon wel raden waarom
Dank u. zei Drew zo onschul
dig moeeink: E-g aardig van
u, mr Alter! Maar St>ud en ik zijn
tot OP heden nog niet aan de bo
ringen begonnen.
Dat weet ik. bekende Alter
en er vlamde een lichtje in zijn
ogen toen hij hierop liet volgen:
Het is de vraag of je ermee
zult kunnen beginnen. Goede
hoorders zijn er bijna niet te krij
gen.
Drew zette z'n glas neer:
Maar mr. Alter .ik zei u toch al.
dat Smid voor mij zal boren! U
had toch van het besin af aan
wel moeten begrijpen, dat dat m'n
bedoeling was.
Vanuit de baai klonk op dit mo
ment hef zware geluid van een
stoomfluit, bet. geroeze: cs in het
lokaal oven geheel overstemmend
Het tankschip van de Planeet
