Cherbourg: Regen in de avond
Strijd om een oliebron
Kosten van voedingsmiddelen
Indië
m
Stad van neerdrukkende grauwheid
in
fantastisch hoge
Avontu ren roman
uit Z.-Amerika
gAJERDAG 14 JUNI 1947
PAGINA 4
CIJFERS
door TOM GILL
Ga niet naar Cherbourg, tenzij ge pootaar dap pelen te ver
kopen hebt of piepkuikens en een kwantum bloembollen,
of op andere manier uw activiteit kunt aanwenden om
onze deviezenpositie te verbeteren, maar ga er in hemels
naam nooit op vacantia
Wij zijn niet op vacantie (integendeell) maar als we op
vacantie waren en in Cherbourgdan zouden we ons voelen
als het eenzame kostschoolkind dat ook in Augustus door
de lege gangen van het Internaat moet dwalen.
Een stad van grijze huizen, gebouwd zonder enige fantasie,
zonder éénmaal dit ruime vreugdegevoel van iets moois te
maken., een conglomeraat van levenloze, neerdrukkende
grauwheid met een enorm rechthoekig plein van fijn grint,
waarop aan vier zijden de dode gevels, neerslachtig achter
een rechte bomenrij de desolate grintivoestijn oversturen en
mijn hemel\ zelfs geen standbeeld op deze markt
al
Wanneer men dan de blinde
straat aan de overkant doorloopt
(vol koorddansende leeuwen- en
loerende tijgerkop-affiches van
Amar, „le Cirque des Cirques")
komt men op een ander plein van
grijs, dat „Place du Chateau"
heet, zónder Chateau, maar met
een bruinroestige foniein en een
autobushalte.
Ik vroeg de gargon van het
„Café du théatre" inderdaad,
ik móet eens ophouden met het
opsommen van al die cafés hier,
want u zoudt een totaal verkeerd
beeld van onze activiteit krijgen,
afgezien overigens van het excuus
dat moeders met babys die huilen
met een licht Frans accent ook
in de cafés zitten ik vroeg dan
die gargon van het éne café waar
we dat éne glas calvados dron
ken, of het centrum ver weg was.
Hij keek verbaasd en zei dat ik
ongeveer in 't centrum wS.s. „II
n-y-a-pas de grande chose ici
het is hier niet veel zaaks
Uit wanhoop dronken we toen
ons deviezen budget (900 francs
voor reizen, verblijf en telefoon
gesprekken i s te weinigmaar
verder in puin.
Er waaien vlagen van scherp
zonlicht over de „Place du Cha
teau". Er staat een felle onbere
kenbare wind en de tien of twaalf
mensen, die op 't middaguur bij
de bushalte staan te wachten
(toevallig dragen de mannen al
lemaal een Amerikaanse leger-
broek) proberen tevergeefs het
gezicht te beschermen tegen de
wolken dor opwarrelend stof.
Krantenjongens komen binnen
met de middagedities: „Le con-
flit du pain est rebondit...
Stakingen, onderhandelingen met
de communistische syndicaten,
schandalenAchter een glas
vermouth en de spuitwatersyphon
leest men geeuwend de zelf
moordpoging van Roussy, de ge
arresteerde Rector der Parijse
universiteit.
Buiten, over een leeg en deso
laat grijs marktplein geeuwt de
lange dorre dag'.
„Pamfletten zijn boven Cher
bourg uitgeworpen met een waar
schuwing aan de Duitse bezetters,
zich het lot van twee andere op
een schiereiland omsingelde Duit
se garnizoenen te herinneren
(Cap Bon in Tunis en de Krim).
Er wordt hun wanneer zjj zich
overgeven geen aardsparadijs be
loofd, maar de behandeling zal
redelijk zijn. In een ander pam
flet worden de Franse dokwer
kers opgeroepen zich voor te be
reiden op de enorme taak van
het lossen der geallieerde schepen
zodra de stad bevrijd zal zijn
(21 Juni '44).
„Reporters berichten dat de
aanval op Cherbourg is ingezet.
De ring om de stad is volledig
gesloten en gistermiddag om
12.40 bombardeerde de geallieerde
luchtmacht met meer dan dui
zend vliegtuigen de buitenste ver
dedigingsgordel op een verschrik
kelijke wijze. Om twee uur begon
de stormaanval. Een vooruitgang
van 800 meter werd gemaakt..."
(Avondcommuniqué 22 Juni).
„Vanmiddag zijn Amerikaanse
troepen Cherbourg binnengetrok
ken. In het centrum zijn hevige
gevechten gaande, waarbij de D.
met dynamiet en vlammenwer
pers uit hun bunkers worden ver
dreven. Er ontstond een paniek
onder de door Göbbels' gruwel
propaganda geïnfecteerde Duitse
krijgsgevangenen, toen de Am.
hun beduidden zich in te graven
tegen het Duitse artillerievuur.
„Schnaps" aantroffen, zonder
te veel schade.
Wanneer men met de laatste
propvolle „autorail" (een soort
één wagons-diesel) van Caen het
kleine Cherbourgstation binnen
komt, ziet men hoog boven zich
de donkere schaduwwand van het
Fort du Roule", een steile groen
begroeide rots, die deze belang
rijke kanaal-havenstad beheerst.
Elke Amerikaanse aanval liep
daar te pletter tegen de kazemat
ten en onderaardse Atlantikves-
tingwerken en de Duitse artillerie
bleef koppig terugschieten. Toen
schoof een massieve wolk van
vliegende forten over deze berg
vesting. Toen de stofwolk optrok
was de rots, welig groen van bo
men en struiken en gras, totaal
veranderd. Het Fort du Roule lag
naakt en kaal en grijsverpulverd
in de stervende dag.
Op 28 Juni werd er de witte
vlag uitgestoken en kwamen de
Duitse overlevenden met opgehe
ven handen naar beneden. Het
blied liep hun uit neus en or°n
tengevolge van de verschrikke
lijke explosies
met een fagade van lelijke door
zeewind en regens grauw ver
kleurde huizen ziet uit op een ge
deelte van de rede: nog een en
kele omgeslagen boot, die weer
loos ligt weg te roesten, dak
spanten en geraamten van ver
nielde vemen, stuk geschoten ka
zemattenen op het rul ver
waaiende strandzand van de
smalle strook tussen betonnen
zeewering en waterlijn wat jon
gens in badpak die temidden van
wolken grijs stof achter een voet
bal aanhollen.
Men kan slechts de meeuwen
nakijken, die plotseling wegzwen-
ken op de harde wind of met de
ogen half toegeknepen tegen de
zandstorm zich naar Napoleon
keren op zijn bronzen paard. De
Franse matroos met de typische
rode „pompon" op zijn matrozen
muts, die naar een meisje toe-
slentert weet waarschijnlijk niet
wat de inscriptie op dit stand
beeld betekent. „J'avais résolu de
renouveler k Cherbourg les mer-
veilles de l'Egypte" (en wanneer
Napoleon daar niet de havenwer
ken van Alexandrië mee bedoelt,
weten wij 't ook niet
Langs de lange hoge muur om
het enorme kazernecomplex, waar
Ernest Psichari zijn „l'Appèl des
Armes" schreef, komt men uit bij
de Atlantikwall van Cherbourg.
De opzichter van de moderne
pharao, Todt, brak hier duizenden
arbeidsslaven onder de meters
dikke bunkermuren van gewa
pend beton. Iets terug staat het
enorme spoorweggeschut van
Krupp, thans op dood spoor, te
wachten op de smeltoven.
Beschermd door een lange lijn
van kunstmatige digues" rilt de
grote rede van Cherbourg onder
de harde wind. Duizend water
kleuren na al het stoffige gr ijs
van betonafbraak. Een visser op
de verweerde leisteenrotsen, die
schol na schol over elkaar zijn
heen geschoven, smijt zijn vislijn
in zee. Een loodsboot vaart een
Amerikaanse vrachtvaarder tege
moet.
Het wordt snel avond en wan
neer wij teruggaan begint het te
regenen.
De wind wreekt zich opnieuw
op de stad, vlaagt wild door de
smalle bochtige straatgeulen van
havenkroeg naast havenkroeg en
om een eenzame straatlantaarn
zwiept de regen. Het gele lan
taarnlicht wankelt onzeker.
En dén weten we plotseling
wat we deze middag misten. Cher
bourg is een stad voor mist en
gure herfstdagen, waarin de zee
achter de haven wakker wordt
en plotseling door het grote ge
luid van de storm de stem van
een vertrekkende boot
Cherbourg, Juni '47
J. W. HOFWIJK.
GOGOGGOQO0G0O0OGGeOOOO0GGG0OOOOOOGGOOOOO0COOOGGGOOO00GO0OGG0GGO0O0G00OOGG0O0GOOO0O000QO00OOQO
Ons Romanbijvoegsel
•>00000©O00O0O00O00O000OOO0O000000O00OO0e00000OOO0OoeO00OOOOOOOOOOO00O0OO0O0OOO0OO00OO0O0O00
Daarom zal iemand die Cher
bourg voor de oorlog kende het
gedeelte rondom het station wel
totaal veranderd vinden.
In de namiddag zijn we naar de
haven gelopen. Een boulevard
Het Centraal Kantoor voor de
Statistiek te Batavia berekende
voor de oorlog o.a. het indexcijfer
van de kosten van levensonder
houd. Als gevolg van de moeilijke
omstandigheden is dit thans niet
meer in die vorm mogelijk. Men
■heeft het thans vervangen door
een indexcijfer van de kosten van
voedingsmiddelen. Men kon hier
bij echter geen rekening houden
met de prijzen van gedistribueerde
levensmiddelen en moest zich ba
seren op de prijzen op da vrije
markt.
Voor Batavia worden dan de
volgende cijfers gevonden: Gewo
gen indexcijfers van de prijzen
van 19 voedingsmiddelen op de
vrije markt te Batavia sedert April
1946 (Juli 1938 100): April 1171;
Mei 1194; Juni 1787; Juli 1973; Aug.
1417; Sept. 1511; Oct. 1493; Nov.
4430; Dec. 2689; Jan. 3002; Febr.
3295 en Maart 3242.
Het indexcijfer bij deelneming
aan de distributie was voor de
laatste drie maanden: Jan. 2691;
Febr. 2929 en Maart 2870.
De scherpe stijging, die zich in
November voordeed demonstreert
duidelijk de moeilijkheden, die
door de invoering van de rupiah
bij de prijsvorming ontstonden.
Andere plaatsen op Java
Hieronder volgen de cijfers voor
de andere drie onder Ned. Bestuur
staande plaatsen op Java.
Batavia
Bandoeng
Soerabaja
Semarang
Nov.
4430
3415
3235
5635
Jan.
3002
4714
3754
3290
Febr. Mrt.
3295 3242
3972
4895
3991
3504
3480
4029
Voor Oost-Indonesië worden
volgende cijfers gegeven:
de
Makassar
Menado
Den Pasar
Pare-Pare
Tomohon
Koepang
Febr. Mrt.
1855 1860
2070 2541
1841 1962
1959 1746
2093 2400
1575 1730
"V
Zij smeekten om genade en dach
ten dat ze hun eigen graf moes
ter. delven(25 Juni avond
communiqué).
„Am. troepen bereikten in ver
bitterde gevechten de havendok-
ken. Volgens het O.K.W. zou de
stad reeds gevallen zijn(26
Juni '44).
Het wonderlijke is dat men het
deze stad, die 1064 maal lucht
alarm had tijdens de oorlog en 65
bombardementen doorstond, nog
nauwelijks aanziet. Er is betrek
kelijk weinig vernield en zij over
leefden de straatgevechten en de
branden van het arsenaal, de ver
nielingen in de havens en de
jdronkenschap der Amerikanen,
die onder de enorme buit niet
ponder dan 80.000
INHOUD VAN HET
VOORAFGAANDE.
Drew Thorpe en Spud Lowry,
employe's van de Amerikaan
se Olie Mij., hebben in het
Zuid-Amerikaanse oerwoud een
olieveld ontdekt. Na een af
mattende tocht, belandden zij
in 'n ziekenhuis, dat beheerd
werd door de Planeet Export
Mij., wier directeur Franz
Alter hun grootste tegen
stander was. Thorpe besefte het
gevaar volkomen, doch aan
vaardde moedig de strijd om
z'n geheim.
De volgende morgen «eer
de Drew naar zijn kamp terug
om Molly, de vrouw van Spud,
te gaan geruststellen en zijn
superieuren mededeling van
z'n ontdekking te doen. Men wil
de echter niets over nieuwe bo
ringen horen en na een hoog
lopende ruzie werd Drew ont
slagen. Later deed Franz Alter
hem het zeer verleidelijke voor
stel voor hem in de Rio Bravo
boringen te gaan verrichten,
maar Drew wees dit van de
hand. Hij nam het besluit er
voor eigen rekening te gaan
werken en dit plan nam steeds
vastere vormen aan.
Tijdens een bespreking met
Nan Alter werd Spud ontvoerd.
Drew trommelde zijn mannen
bjj elkaar om z'n vriend te be-
bevrijden hetgeen met een list
gelukte. Later vroeg Drew haar
verantwoording van haar daad.
Was het een hinderlaag, uitge
dacht door haar echtgenoot
Mrs. Alter ontkende dit ten
stelligste, doch verzekerde, dat
ze had willen spreken over een
financiële steun van de borin
gen in het Rio Bravo-veld.
Na een feestavond bracht
Drew Gloria Diaz naar huis
waar ze van haar vader vele
verwijten te horen kreeg en be
dreigd werd, te zullen worden
teruggezonden naar de familie
in de hoofdstad. Om dit schrik
beeld te ontlopen, verliet Gloria
het ziekenhuis en ging bij Moily
wonen tot ze een betrekking als
verpleegster zou krijgen.
Drew besloot te gaan beginnen
met de boringen in het Rio
Bravoveld; met Spud ging hij
naar de stad om een officiële
vergunning daarvoor te gaan ko
pen.
15
Bewogen trok Cutter zich terug
Ook Drew was zeer ernstig ge
stemd. Zonder Sets te zeggen reed
hij het kamp uit, en de grote weg
op. die in de richting wam de stad
voerde. Zij reden regelrecht naar
het gebouwtje, waar belasting
autoriteiten ook exploitatie-ver.
gunningen verstrekten.
Het was een laaggezolderd lo.
kaal waar ze binnentraden- Het
was er duister en enorme aantal
len vliegen zoemden er rond- Op
tafels lagen vele papieren en sta
ten en aan de muur hing een rek
met wetboeken. Een ambtenaar
zat achter een bureau in een re
gister te schrijven. Hij stond on
middellijk op, haalde de nodige
formulieren te voorschijn en vul
de di e nauwkeurig in Hierna zet
ten Drew en Spud hun handteke
ning. Het was vrij gemakkelijk
een vergunning voor de Rio Bra-
vo los te krijgen, omdat ze nooit
langer geldig was dan negentig
dagen. Was binnen die tijd geen
olie gevonden, dan verviel ze en
w.-iren dus alle pachtkosten ver.
leren- Daar het Rio Bravo-veld in
kwade reuk stond na herhaalde
mi slukte pogingen, wilde niemand
het meer pachten-
Nauwelijks had Drew zijn hand
tekening gezet, of de deur vloog
open; de ambtenaar sprong met
een schok overeind en maakte een
onderdanige buiging. Franz Alter
had het lokaal betreden....
XXVI.
DE ZLID-NOORD-IERBINDING te Brussel is nog st,eeds in staat-van-wording.
kisten 1 blijkt met kracht aan te worden gewerkt en St. Gudule verdient ook 'n aesthetischei
Maar
omgeving
In het halfduister zag hij niet
onmiddellijk de beide vrienden,
maar hij ging recht op de ambte
naar toe, die kruiperig voortging
te buigen, onderwijl een hoffelijke
welkomstgroet mompelend.
Met een bruusk gebaar trok Alter
een paar vellen papier uit zijn
binnenzak en wierp die op het
bureau:
Wilt u ze even voor mij na
kijken en in orde maken? Er is
haast bij, zei hij op gebiedende toon
in het Spaans.
De ambtenaar knikte onderdanig;
Drew en Spud verwonderden zich
over het gezag, dat Alter blijkbaar
bij officiële instanties had.
Maar nu had Franz Alter hen
opgemerkt. Hij kwam een stap
naderbij; toen viel zijn oog op de
vergunning en hij begon .plotseling
hatelijk te lachen:
Zo, dus jullie gaan onverstoor
baar door met jullie kinderspelle
tje?
U kunt toch lezen, is 't niet?
antwoordde Drew venijnig, terwijl
hij het vel papier ontrolde en op
een veilige afstand aan Alter liet
zien.
Idioten dat jullie zijn! Twee
Amerikaanse armoedzaaiers zullen
eens een veld gaan ontginnen, dat
de grote Amerikaanse Olie Mij. na
twaalf kostbare boringen heeft op
gegeven! En zelfs al zouden jullie
er voldoende kapitaal voor hebben,
dan nóg zou ik niet kunnen toe
staan, dat jullie in dat veld gaan
werken. Er is geen plaats voor
anderen in de Rio Bravo, voor
jullie niet en voor niemand anders.
Ik voorspel, dat het jullie vet zal
lukken er een kuil te graven die
per dan een. grafkuil.
Drew werd heel kwaad. Hij kreeg
een kleur van woede en zei:
Zullen we daar eens om wed
den?
Dit voorstel verraste Alter. Hij
aarzelde even en zei torn:
Góed. Om Duiz=nd dolla wil
'k wedden, dat jullie nooit een
bron zult aanboren in de Rio
Bravo.
Drew zette zijn hoed op en ant
woordde:
Aangenomen! Kom, we gaan,
Spud.
Spud was in zijn sas en buiten
gekomen grinnikte hij:
Dat was het prettigste onder
houd, dat je ooit met hem gehad
hebt, nietwaar? We gaan duizend
dollar extra verdienen! Tjonge, wat
een gulle kerel, die Alter.
Drew antwoordde niet op deze
scherts. Hij keek heel vastberaden
en zei beslist:
Nu de zaak zó staat, zullen
we Nan Alter's lening accepteren.
Dat is nu een voldongen feit.
Hij stelde zich onmiddellijk met
Nan Alter in verbinding en binnen
korte tijd was de hele zaak in kan
nen en kruiken. Zij stelde slechts
één voorwaarde: volkomen geheim
houding. Als de onderneming suc
cesvol was, zou ze een aandeel in
de winst krijgen en indien onver
hoopt het omgekeerde het geval
zou zijn,, zouden alle aanspraken
op het geleende bedrag zonder
meer vervallen. Ze beloofde, dat de
advocaat de volgende morgen de
noodzakelijke stukken zou aan-
reiken.
Toen volgden er drukke dagen.
Ze beschikten nu in totaal over
ongeveer zestigduizend dollar, en
volgens Spuds berekeningen kon
van dit bedrag een boring van
achttienhonderd meter worden be
kostigd. Maar dan moest alles goed
gaan en mochten er geen bizon-
dere tegenslagen of ongelukken
roet in het eten komen gooien.
Toch moeten we met de mo
gelijkheid van tegenslag rekening
hóuden, zei Drew, maar we zullen
zoveel mogelijk alle risico's uitslui-
ten.
Het nieuws, dat ze een boorver-
gunning hadden aangekocht, ver
spreidde zich al heel spoedig en
binnen een week was hun klem
kapitaal weer met tweeduizend
dollar aangegroeid, doordat ver
schillende vrienden met kleine be
dragen de onderneming wilden
steunen. Zij wisten, dat ze. indien
er geen olie werd gevonden, hun
spaarcenten kwijt zouden zijn,
maar evenzeer wisten ze, dat in
het omgekeerde geval iedere dol
lar vertien- of liever: verhonderd
voudigd zou worden.
Spud had tot taak, geschikte
boorders en werklieden te vinden,
mensen die wilden werken met op
gelapte materialen en die boven
dien hun vak verstonden en te
vertrouwen waren. Het kwam voor
een groot gedeelte op een wijze
keuze aan, of de onderneming zou
slagen of mislukken. Er waren niet
veel bekwame mensen en bpua
veel moeite hen voor
nieuwe onderneming te interes
seren. Hij kon uiteraard niet zulke
lonen aanbieden als bij de grote -
maatschappijen verdiend werden
en slechts weinig arbeiders werden
aangetrokken door de belofte van
hoge gratificaties.... indien de
onderneming zou slagen. Zulk een
gratificatie zou hoog genogg zijn
om te gaan rentenieren, maar de
mannen waren moeilijk warm te
krijgen voor een dergelijke_ toe
komstdroom, die heel goed inder
daad een droom kon blijven. Ze
hadden liever contant geld in hun
handen. Bovendien was het hun
duidelijk, dat er in het Rio Bravo-
veld aangepakt zou moeten worden
en er veel meör van hen geëist
zou worden, dan de normale werk
zaamheden bij een grote maat
schappij. Spud moest zich in vele
gevallen tevreden stellen met
slampampers, die om een of ah.de^e
duistere reden niet meer bij de
grote maatschappijen werden te
werkgesteld. Gelukkig verklaarden
zich twee vrienden,
boorders, bereid, aan het avontuur
deel te nemen. Over de derde hoor
der. een Rus die Sergei heette,
weifelde Spud.
js pen vreemde kerel en
een geweldige drinkebroer, zei l:ij
tegen Drew: Ih ken hem al
jarenlang. Hij is al bij bijna alle
maatschappijen weggejaagd zelfs
bij de Planeet. Men heeft eens
geprobeerd hem zijn jenever af te
nemen; met drie man konden ze
hem maar nauwelijks overmees
teren. Als hij een stel borrels op
heeft is hij 'n uitstekende boor
der. Zonder te hebben gedronken
is hij ongenaakbaar en als hij
weer te veel op heeft is hij niet.
meer of minder dan een onrede
lijk beest. Als we 'm nemen mos-
ten we 'm heel goed in de gaten
houden en 'm geen ogenblik ui
't oog verliezen. Wat zullen w
doen Drew hem némen of m-t -
Tenslotte besloten ze maar net
met hem te proberen.
Vol moed gingen de beide vrien
den verder met de aanvulling fan
hun uitrusting. In de stad koch„en
ze tweedehands machines twee
oude vrachtauto's kabels stalen
pijpen cement en nog vele andere
dingen.
Het waren harde dagen want
geen moment mocht verloren
gaan: iedere dag ging onverbid
delijk af van de negentig, gedu
rende welke hun vergunning gel
dig was. Ook aan de daadwerke
lijke voorbereidingen van de bo
ringen moest worden begonnen;
er moest van een bijna onbegaan
baar pad een weg worden ge
maakt, een groot stuk grond
moest worden ontgonnen en alle
werktuigen moesten naar de be
paalde plaats worden gebracht
en daar worden opgesteld.
Ook Gloria had het in tussentijd
erg druk en de beide vrienden za
gen haar niet vaak. Twee dagen
na de kwestie met haar vader
kwam Ray Cutter haar vertellen
dat hij een betrekking voor haar
wist als verpleegster in een zie
kenhuis op het eiland Aruba.
Gloria was hem erg dankbaar
voor zijn bemiddeling en wilde
direct vertrekken. Maar na een
telefoongesprek met de directrice
bleek, dat de plaats eerst over
een dag of twintig vacant zou
zijn. Maar onderwijl kon ze als
hulpverpleegster in het zieken
huis van de Amerikaanse Olie Mii
werken; ze zou daar zelfs intern
kunnen zjjn. Gloria nam ook dit
voorstel aan, maar Molly over
reedde haar, de paar dagen vóór
het vertrek naar Aruba haar gast
te willen blijven. Gloria had zo
veel moederlijke vriendschap van
Molly ondervonden, dat ze met
ontroering en dankbaarheid be
sloot dit te doen. Zo kon ze ook
nog delen in de opwinding, die er
in Spud's woning heerste ten ge
volge van de voorbereidingen, die
de strijd om de olie voorafgingen.
Twee maal nam Drew haar
met zijn auto mee naar het werk.
Vol belangstelling sloeg ze alles
gade en informeerde naar de be
tekenis van al die vreemde werk
tuigen, naar de plannen en werk
wijzen, die de vrienden tot het
bereiken van het grote doel moes
ten leiden. Ze zag wel, dat de
hele opzet ruw en primitief was,
heel anders van aanblik dan de
installaties der grote maatschap
pijen.
En wat doen jullie als het
grote werk beginnen gaat? Blijft
er hier dan 's nachts een wacht
achter? Jullie gaan toch zeker
met de auto naar huis?
Geen denken aan! We bou
wen hier een keet en blijven hier
wonen. We verlaten dan geen
ogenblik het werk meer. Ook alle
werklieden blijven hier.
Het was voor Gloria een tries
tig denkbeeld, dat haar beide
vrienden hier misschien wel drie
maanden in de wildernis moesten
doorbrengen in de meest ongerie
felijke omstandigheden. Maar zij
wist, dat ze dit gewoon waren en
dat hun grote doel al deze op
offeringen gering deed schijnen.
Spoedig kwam de dag van het
afscheid; de voorbereidingen wa
ren nu zover gevorderd, dat Spud
en Drew hun intrek zouden ne
men in de keet bjj het kleine olie
kamp. Het grote avontuur ging
beginnen. Ze lieten alles achter:
Molly en Gloria, de vrienden, de
prettige avonden in de club
kortom: heel de beschaafde we
reld. Maar zonder enige weifeling
trokken ze samen de wildernis in.
De eerste nacht viel niet mee
Ze werden aangevallen door mus
kieten, die met zwermen van de
rivier kwamen aanzweven, terwijl
ze de lucht vervulden met het
scherpe geluid van hun strijdlied.
In de verte hoorden ze een tijger
brullen, diep en angstwekkend
alsof hij protesteerde tegen de
komst van indringers.
Maar binnen enkele dagen wa-
waren de mannen al geheel aan
deze onherbergzame omgeving ge
woon. Bovendien werd hun aan
dacht hoofdzakelijk in beslag ge
nomen door 't werk, dat aan de
eigenlijke boringen vooraf ging en
dat de volledige inzet van hun
krachten vergde.
Als de avond inviel, gingen
ze vermoeid slapen en het gebrul
van de tijgers deed hen niet meer
ontwaken. Er werd met de groot
ste spoed gewerkt en de grote
dag, dat de boringen konden wor
den verricht, naderde langzaam
maar zeker.
Iedereen zag vol spanning deze
grote gebeurtenis tegemoet en on-
danks zichzelf kon Drew een ge
voel van nervositeit niet geheel
overwinnen.
Toen het zover was, waren
Gloria en Molly aanwezig. Voor
Molly was een boring niets
nieuws, ze had het al vele malen
gezien; maar Gloria had er nog
nooit een bijgewoond en ze sloeg
vol belangstelling alle voorberei
dingen gade. De grote machines
imponeerden haar en maakten
haar tevens een beetje angstig. Ze
bewonderde de mannen, die zon
der enige voorzorgmaatregel met
deze werktuigen bezig waren en
daarbij een zekerheid toonden, die
ieder gevaar al bij voorbaat uit
sloot.
Drew legde haar alles uit en
als een of ander niet zo heel erg
duidelijk was. ,Sebr" J voor
beelden die hij ontleende aan de
geneeskunde, waar Gloria als ver
pleegster uitstekend van op de
hoogte was. Hij vertelde haar ook
0Ver het gevaar, dat bij boringen
gassen uit de aardbodem opste
gen en met een bezorgde uitdruk
king op het gelaat vroeg ze
hem. of daar ongelukken door
konden ontstaan. Hij stelde haar
gerust.
Laat ons hopen, dat er geen
gas boven komt. Daar is hej ons
per slot ook niet om te doen. We
moeten olie hebben. Spud, ben je
klaar? Laat ons beginnen.
Spud nam post naast een ma
chine. Zijn ene hand hield de rem
vast en met de andere bediende
hij de handles. Een pomp begon
al te draaien. Hej monotone ge
luid klonk dof en onheilspellend
in de door het oerwoud omgrensde
plek.
En langzaam, heel langzaam
werd de stalen buis de aarde inge
dreven.
XXVII.
Sinds het boren begonnen was,
was Nan Alter een paar maal naar
het werk komen kijken. Drew
had zijn wantrouwen jegens haar
geheel kunnen overwinnen, daar
Gloria hem veel over de eenzame
jonge vrouw had verteld. Haar
beeld was nu voor hem duidelijk
een volkomen eerlijke en oprechte
vrouw, die in het leven niet veei
geluk en liefde had gekénd. Drew
kon zich haar leven voorstellen,
hoe ze als vrolijk jong meisje
Franz Alter ontmoet had, hoe die
haar met z'jn neerbuigende en
attente manieren had ingepalmd,
hoe hij zich later ontpopt had als
een tyran en haar het leven had
zuur gemaakt, omdat hij na de
dood van zijn broer alle Amerika
nen haatte. Maar Gloria had hem
ook verteld, hoe waardig en rus
tig ze zich altijd tegenover hem
en tegenover anderen gedragen
had. Alles verzweeg ze en nooit
waren er harde woorden gevallen.
Hoe meer Gloria hem over Nan
Alter vertelde, hoe meer sympa
thie Drew voor de arme vrouw
voelde.
Hij ontving haar dan ook steeds
met hartelijke voorkomendheid en
lichtte haar nauwkeurig in om
trent het verloop der werkzaam
heden.
Van Franz Alter had Drew
niets meer gehoord of gezien. Het
was. alsof er voorlopig een wapen
stilstand tussen hen gold, maar
Drew was ervan overtuigd dat dit
slechts eer stilte was, die de storm
voorafging. Hij was tot de uiterste
waakzaamheid gespannen en zag
koelbloedig Alter's eerste zet te
gemoet.
Op zekere middag was Gloria
overgekomen om hem een en
ander te brengen. Ze zaten in de
s»haduw van 'n boom wat te pra
ten, toen ze plotseling Nan en
Franz Alter zagen komen aanrij
den. Naast hen reed een andere
man, een vreemdeling, die gekleed
was in hetzelfde costuum als
Alter en ook diens stijve soldaat
achtige voorkomen had. Drew
twijfelde er niet aan, of het wat
een landgenoot van Atler.
Franz scheen l*é*l erg vrolijk
en vriendelijk.
Goedemiddag, zei hij, terwijl
hij van zijn paard sprong. Hij
bond het aan eeii boom en kwam
een paar stappen naderbij. Hij
wees naar Gloria.
Hoe gaat het met jou, Gloria?
Het is al een tijdje geleden, dat ik
je voor het laatst zag. Je hebt ons
aller hart gebroken met heen te
gaan. Je vader mist je heel erg,
kind. Hij wil het natuurlijk niet
toegeven, de stijfkop, maar ieder
een merkt het.
En zonder enige overgang, als
of hij haast had van het pijnlijke
onderwerp af te stappen, draaide
hij zich om, wees naar zijn met
gezel en stelde voor:
Senor Gleason.
Drew keek de vreemdeling op
lettend aan en herinnerde zich,
dat Cutter iets over hem verteld
had.
Alter ging voort:
Mr. Gleason is handelaar in
radio's. Ik had een paar zaken
met hem af te werken en heb nu
het genoegen hem wat van Vera-
gua te laten zien. Ik vertelde hem
iets over uw boringen en hij hield
niet op, voor ik beloofde hem hier
heen te brengen en hem er iets
van te laten zien. Hij stelt er na
melijk groot belang in en heeft er
nog nimmer een bijgewoond.
Franz keek naar de arbeiders,
die druk bezig waren. Spud en
Sergei waren bezig een machine
te oliën. Toen vroeg hij aan Drew:
Vind je het goed, dat we het
werk eens even in ogenschouw
nemen? Mogen we vrij rondsnuf
felen? Ik houd er wel van, eens
te zien, hoe mijn tegenstanders
precies te werk gaan.
Nan was intussentijd naast Glo
ria gaan zitten.
Hoe gaat 't. met vader. Nan?
vroeg het meisje, met een ernstig
gezicht.
Hij spreekt geen woord en is
geheel in zichzelf gekeerd. Het is
ons huis niet meer zo, als tven jij
er was.
Spreekt hij nog wel eens over
mij?
Nan schudde ontkennend het
hoofd:
Neen. Hij noemt zelfs je naam
niet meer. Hij doet net, alsof je
niet bestaat en nooit bestaan hebt.
Ze keek Gloria aan en toen ze
zag, dat het meisje in staat was te
gaan schreien, legde ze zacht de
hand op haar schouder en troostte:
Maar maak je daar nietbe
zorgd over. Je kent je vader even
goed als ik. Ik geloof heus, dat
alles nog wel in orde komt.
Ik hoop hetmaar ik ge
loof het niet hard, zei Gloria, ter
wijl de tranen in haar ogen spron
gen. Ze wiste ze met haar hand
weg, overwon zich en zei zo vro
lijk mogelijk:
O, maar je hebt natuurlijk
nog niet gegeten. Nan. Ga hier
zitten, dan zal ik iets voor je gaan
halen. Zo nu en dan breng ik hier
wat sandwiches en bier; ik hoop,
dat dat goed genoeg voor je is.
Er is hier helaas niets anders, want
ze rekenen natuurlijk niet steeds
op zo hoog bezoek.
Nan knikte haar vriendelijk toe
en keek toe, hoe het meisje met
vlugge, sierlijke tred over het
zandpad naar de keet snelde.
Ze keerde zich om en hoorde
hoe Drew haar echtgenoot toe
stemming gaf het werk te gaan
bekijken.
Hallo! riep ze hem toe. Hoe
gaat het er mee?
Goed. We zijn heel erg be
nieuwd hoe het werk zal verlopen,
liet gaat natuurlijk heel erg lang
zaam en vóór we definitief kun
nen bepalen of we succes hebben,
zal nog wel enige tijd verlopen.
Maar de stemming, is hier uitste
kend en we zijn vol goede moed.
Nan Alter stopte haar enthou
siaste uitroepen.
Er is iets ernstigs, Drew, zei
ze met een zorgelijke trek om
de mond.
Wat dan
Ik ben bang, heel erg bang.
Waarvoor
Nan wees naar haar echtgenoot,
die met zijn metgezel bij een der
machines stond te kijken.
Ik hen bang, dat hij ons f»e"
hehn raadt
Pat v ons geld leende
Misschien zelfs nog meer. Cc
heb werkelijk nooit kunnen dro
men. cat dit Rio Bravoveld zo
ontzettend veel voor hem bete
kende. Hij zou dit alles in zijn
blinde raat wel willen vernieti
gen! Hij zou jou
Ze ging niet verder maa- keek
Drew met ren angstige aar.
O, ik ben zo bang, dat hij
alles over die lening te weten
komt. Soms..., soms hoop ik wel
eens, dat je hier geen olie zult
vinden
O, daar is alle kans op, zei
Drew geforceerd luchtig:
Misschien wordt deze harte-
wens van u wel vervuld.
Ze hoorde de bitterheid in zijn
stem, maar ze was te zeer vervuld
van eigen zorgen om hierop ver
der acht te slaan.
O, ik wilde dat ik de moed
had, hem alles te vertellen. Maar
dat heb ik nu eenmaal niet. Toch
vrees ik, dat hij reeds een of
ander vermoed. Misschien wéét
hij zelfs al iets. Gisteren kreeg
hij een code-telegram uit New
York. Hij heeft er mij geen woord
over gezegd, maar is met Gleason
naar zijn laboratorium gegaan en
heeft daar uren met hem zitten
praten. Later, tijdens het diner,
heeft hij weer geen woord ge
sproken en slechts ingespannen
zitten denken, net alsof een heel
belangrijk onderwerp hem steeds
bezig hield. En gisteravond, toei
ik naar mijn kamer gegaan wr
om te gaan slapen, kwam hij d;
en heeft er een paar minuten j
staan, precies alsof hij iets wi
gaan zeggen, maar er de woorr
niet voor kon vinden. Plotsel
draaide hij zich om en verliet
kamer. O, dit alles wordt lai
zamerhand ondraaglijk voor m
(Wordt vervolg
I
