Ontmoetingen met Hitier
Strijd om een oliebron
m
ZOMERSE NAGERECHTEN.
Richard Wagner's schoon
dochter veroordeeld
Avontu ren roman
uit Z.-Amerika
ZATERDAG 5 JULI 1947
BOUWMEESTER-
SCHOUWSPEL
VERFRISSENDE TOETJES
oooooooooooooooooooooooooooooGoooooooooooe ooooooooooocoooooooooooooooogoggog"
door TOM GILL
18
0
hSf^n Spud zelf Praatte
©OOOOOOOOOOOOOOOO
Het gezin van Siegfried en Winifred Wagner. Geheel rechts
Friedelind, de schrijfster van Eeuwig laaiend vuur".
Woensdag j.l. is mevrouw Winifred Wagner door het denazifi-
catiehof te Bayreuth veroordeeld tot vijftien maanden arbeids
kamp en verbeurdverklaring van zestig procent van haar
vermogenZij werd ervan beschuldigd Hitier belangrijke steun
te hebben verleend bij de oprichting en instandhouding van
diens partij.
Onwillekeurig vraagt men zich
af, hoe deze vrouw tot het na-
tionaalsocialisme kwam, temeer
daar zij een Engelse van geboorte
is. Haar moeder was toneelspeel
ster en haar vader ingenieur
Williams, een bruggenbouwer
schreef in zijn vrije tijd romans
en toneelcritieken. Beiden stier
ven voordat hun dochtertje twee
jaar oud was. De te Londen wo
nende Deense grootvader bracht
het kind naar een Engels wees
huis, waar het een ellendige
jeugd heeft doorgemaakt. Op
tienjarige leeftijd adopteerde een
Duits familielid, de beroemde pia
nist Karl Klindworth, het meisje
en gaf het een goede en muzikale
opvoeding.
Hij nam Winifred, toen ze veer
tien jaar was, mede naar de
Festspiele te Bayreuth, waar
Siegfried, de zoon van Richard
Wagner en Cosima Liszt, de wer
ken van zijn vader dirigeerde.
Ze werd onmiddellijk verliefd op
hem en hij op haar. In 1914 trouw
de zij de acht en twintig jaar
oudere man. Het echtpaar kreeg
vier kinderen, waarvan de oud
ste doqhter, Friedelind, later een
felle tegenstandster werd van het
Hitler-regime en kort voor het
uitbreken van de oorlog naar het
buitenland uitweek. Via Engeland
en Argentinië belandde ze, dank
zij de hulp van Toscanini, in
New York, waar ze onmiddellijk
het Amerikaanse staatsburger
schap aanvroeg en verkreeg. In
1945 schreef ze de geschiedenis
van haar leven, welke groot op
zien gebaard heeft en onder de
titel „Eeuwig laaiend vuur" in
een uitstekende Nederlandse ver
taling verschenen is.
Friedelind Wagner kan werke
lijk aanspraak maken op belang
stelling. Ze is opgegroeid in een
huis vol herinneringen aan haar
overgrootvader, Franz Liszt, en
haar grootvader, Richard Wag
ner. De oude grootmoeder, Co
sima Wagner-Liszt, vertelde veel
over de beide beroemde compo
nisten, die zulk een grote plaats
in haar leven hadden ingenomen.
„Wahnfried", het huis der Wag
ners, was een verzamelplaats van
kunstenaars en geleerden met we
reldnaam en voor een gedeelte is
het werk van Adolf Hitler van
uit dit huis gesteund en aange
moedigd.
De schrijfster vertelt van dit
alles, vlot en interessant, doch
Zonder er dieper op in te gaan.
Ze vertelt van alles iets, doch van
niets voldoende om de lezer in
staat te stellen een oordeel te vel
len. Wereldberoemde personen
trekken „als in een processie"
voorbij, zoals ze terecht het vijfde
hoofdstuk noemt, maar niet Cèn
ervan komt naar voren, van niet
een openbaart zij het wezen. Aan
de ene kant maakt dit het
boek levendiger, men krijgt een
aardig beeld van „hoe" het was,
maar aan de andere kant moet
men betreuren, zelfs niet met
gevolgtrekkingen te kunnen vast
stellen „waarom" het zo was.
De figuur van haar moeder,
welke ons thans bovenal inte
resseert, wordt niet duidelijk.
Zij verschijnt ons als een vrouw,
die onvoorwaardelijk in Hitier
gelooft, die sterk bevooroordeeld
is, hard en onrechtvaardig kan
zijn en die zonder ophouden
werkt voor de zo geliefde Fest
spiele. Vele van haar ontmoetin
gen met Hitier worden uitvoerig
beschreven, de steun, die ze ver
leende wordt aangestipt, maar
als men zich na lezing van het
boek afvraagt, of deze vrouw
slechts verblind was, of ze een
idealiste was ofslechts
Hitler's steun zocht voor de Fest
spiele, moet men het antwoord
schuldig blijven.
Adolf Hitler bezocht „Wahn
fried" herhaaldelijk. Hij was, zo
als bekend is, een zeer groot oe-
wonderaar van Richard Wagner,
die hij „de grootste Duitser, die
er ooit was' noemde; hij twijfel
de er niet aan, of Wagner zou,
indien hij nog leefde, een felle na
zi zijn.
Siegfried Wagner moest niet
veel van „de nieuwe Messias"
hebben en hfj plaagde zijn jonge
echtgenote met haar blind ver
trouwen in de jonge fanaticus,
maar liet haar verder begaan.
Bij het eerste bezoek aan „Wahn
fried" zag Hitier er „nogal ge
woon uit in zijn Beierse lederen
broek, korte dikke wollen sok-
ken, rood en blauw geruit hemd
en kort blauw jekkertje, dat als
een zak om zijn magere botten
hing. Men zou kunnen zeggen, dat
hfj er bijna verhongerd uit zag,
maar ook nog iets anders: dat
er een fanatieke gloed van hem
uitging".
Met Hitler's armoede was het
echter spoedig afgelopen, ook
dank zij de steun van Winifred
Wagner en mevrouw Bechstem,
de echtgenote van de beroemde
pianofabrikant, die echter in
tegenstelling met mevrouw Wag
ner later veel critiek op ae
Ftihrer uitoefende. Toen Hitler
in de vesting Landsberg was op
gesloten, zond mevrouw Wagner
hem „alles, wat een vermoedelijk
genie ook maar nodig mocht
hebben", o.a. schrijfmateriaal cn
papier, waarop Hitier het eerste
deel van „Mein Kampf" heeft
geschreven.
Na vrijgelaten te zijn uit de
vesting, verbleef Hitier weer her
haaldelijk als gast op „Wahn
fried" en de vier kinderen von
den het heerlijk als Wolf, zoals
ze hem noemden, zijn sterke
verhalen ten beste gaf en nun
zelfs een kleine revolver toonde
om indruk te maken. Hij was
dikker geworden, dank zij de
goede gaven van zijn volgelingen.
De schrijfster onthult, dat Hitler
een geweldige snoeper was en
later per dag soms een kilo van
zijn lievelingsbonbons, speciaal
voor hem vervaardigd door üe
Berlijnse banketbakker Hamann,
verorberde
Ook na het overlijden van haar
man (1930) bleef mevrouw Wag
ner Hitler steunen en er weid
zelfs gefluisterd, dat ze met hem
in het huwelijk zou treden. Al
les van hem trachtte ze goed te
praten. Ze was met haar dochter
eens getuige van een schrobbe
ring, die Hitier zijn adjudant
Schaub toediende. „Hitier
schreeuwde tot hem, als uit de
toppen van zijn longen. Zijn
ogen en gezicht waren bloedrood.
Hij spoog de woorden uit, terwijl
hij de arme man de gemeenste
Oostenrijkse scheldwoorden toe-
slingerde. Al 'die tijd stond
Schaub onbeweeglijk tegenover
hem, terwijl hij geen kik gaf,
doch zijn ogen gevestigd hield op
het lelijke verwrongen gelaat, dat
door speeksel bedekt was. ,De
enige reactie van mevrouw Wag
ner was: „Die arme Führer! Hjj
is zo prikkelbaar. Schaub moet
geen dingen doen, die hem zo
opwinden".
Met een enkel woord tekent
Friedelind Wagnerde. gemoeds
toestand van de Duitsers. Toen
Hitier eens een rede hield, wa
ren de toehoorders opgetogen.
„Het was een openbaring"!, rie
pen ze; maar toen hun gevraagd
werd, wat de Führer eigenlijk
gezegd had, bleven ze het ant
woord schuldig: ze hadden niet
geluisterd, doch waren slechts
meegesleept door hun emoties.
Misschien is dit een aanwijzing
om de verblinde houding van
mevrouw Wagner te begrijpen, de
dualistische houding van de vrouw
die enerzijds ijverde mensen uit
het concentratiekamp vrij te krij
gen, doch anderzijds tegen haar
eigen dochter zeide, dat ze, in-
,,'t Is feest vandaag
In het Haagse Scala is Vrijdag
voor een uitverkochte zaal de
première voor Nederland gegaan
van het nieuwe „Schouwspel", dat
zich meer dan ooit die naam
waardig toont. Want het zijn na
genoeg uitsluitend de veelal
voorname montering, het zich
staag werende ballet en vooral de
exquise costuums, die de aan
dacht vragen en meestal ook ver
dienen.
Wat de laatste betreft lijkt de
vertoning soms meer op een fleu
rige show met dansfiguratie en
plastische standen in een over
vloed van costuums (wel een
aanmerkelijk verschil bij vo
rig jaar toen nog met textiel-
tekort werd geworsteld al komt
er ook nu nog wel wat uit de oude
garderobe voor het voetlicht)
dan op een revue-opvoering in de
gebruikelijke zin.
De prestaties van het ballet
vielen het meest te waarderen
bij de Chinese maskerdans en in
het Mexicaanse tafereel naar wij
menen. Want ondanks hopeloze
pogingen konden wij er niet in
slagen een programma te be
machtigen.
Veel dééd dit er trouwens niet
toe, want aan de schetsen, die als
intermezzi dienden, en waartoe
naast Joy en Louis Bouwmeester
ook John Elsensohn .en Jacq. van
Bijleveld het hunne bijdroegen,
behoeven we niet veel woorden te
verspillen. Op een goed getroffen
monoloog van Elsensohn na bleef
alles vrijwel beneden het revue-
peil.
Voorts is er een zangeres met
een bjjzonder welluidende stem en
een gevoelige voordracht, maar
deze had helaas te weinig em
plooi.
Een hacheljjk ondernemen leek
het van de veelszins te prijzen
decorateur het publiek met een
„reproductie" van Rembrand's
„Nachtwacht" te verrassen, al
twijfelen we niet aan de goede
bedoeling.
Aan het slot een daverende
bloemenhulde als gebruikelijk.
Voor volwassenen. L. H.
dien deze bij haar plan bleef naar
vijandelijk gebied te gaan, haar
zou „austilgen und ausrotten".
Het boek is noch een verde
diging, noch een aanklacht, al
vallen er ook harde woorden. Het
is een boeiend en interessant re
laas, dat een ieder met gespan
nen aandacht zal lezen. Maar Wi
nifred Wagner blijft ons een
raadseljj. r.
STUDENTEN BEEk AART NAAR CHARTRES De Franse studenten en vele buiten'
landse, ook Nederlandse, collega's hielden op Peguy's voorbeeld de jaarlijkse beevaart
naar Chartres. Groepen studenten trekken door de Beauce.
yoghurt, rijk aan eiwitten en
daarbij lichtverteerbaar.
Gort doet dienst als vervan
gingsmiddel van rijst. In plaats
van de bekende rijst glacé geven
wij u hier het recept voor een
gort glacé, die daarvoor niet be
hoeft onder te doen.
Recepten voor 4 personen (alle
lepels zijn afgestreken lepels).
Karnemelkvla: 1 karnemelk,
Vi 1 melk, 40 g (3 eetlepels)
custardpoeder, 60 g (4 eetlepels)
suiker, zout, jam.
De melk op een kopje na aan
de kook brengen met de suiker
en iets zout. Met het kopje melk
het custardpoeder aanmengen en
de kokende melk daarmee bin
den, onder roeren. De custard vla
laten afkoelen en dan de karne
melk erbij roeren. De vla in een
schaal overdoen en versieren met
wat jam.
Gort-glacé met vanillesaus: 200
g "parelgort, 6 dl water, 2 dl bes
sensap, 100 g (bijna 1 kopje)
suiker, zout; 4 dl melk, 24 g
(ruim 2 eetlepels) custardpoeder,
15 g (1 eetlepel) suiker, zout.
De parelgort wassen en weken
in het water (plm 12 uur). Ze in
het weekwater en het bessensap
gaarkoken met iets zout (plm.
uur). De suiker er doör roeren
er, de massa laten afkoelen.
De melk, op een half kopje na,
aan de kook brengen met iets
zout en de suiker. Het custard
poeder met de achtergehouden
melk aanmengen en de melk er
mee binden. Alles even laten
doorkoken en koud laten worden.
De gort in een vlaschaal doen en
bedekken met de vanillesaus.
Het Voorlichtingsbureau van
de Voedingsraad schrijft:
In de winter verlangden wij
naar een bord warme havermout
pap of een vette, hete pannekoek
„toe". Maar nu het zomer is ge
worden,, zien wij liever een koude
pudding, een koele vla of een
ander verfrissend nagerecht op
tafel verschijnen.
Yoghurt geeft een verrukkelijk
zomerdessert: wat suiker 'of
stroop erdoor geroerd, zo mogelijk
nog een fijngedrukte beschuit
enklaar is het. Bovendien is
yoghurt een gezond voedsel, om
dat het veel eiwitten bevat.
Feestelijk wordt een yoghurt-
gerecht met wat verse, gestoofde
of ingemaakte vruchten erbij.
Voor wie buiten wonen bijvoor
beeld: bessen uit eigen tuin of in
het wild gepluktë frambozen of
bosbessen.
Ook van karnemelk, die immers
weer zonder bon verkrijgbaar is
(al is ze soms moeilijk te bemach
tigen), kunnen verfrissende toetjes
worden gemaakt. De combinatie
van karnemelk met custardvla
smaakt niet alleen goed, maar
vraagt ook minder suiker.
Denk niet dat karnemelk geen
voedingswaarde heeft, al bevat
ze bijna geen vet; ze is, evenals
Ons Roman bijvoegsel
INHOUD VAN HET
VOORAFGAANDE:
Drew Thorpe en Spud Lowry
hebben in de Rio Bravo een olie
veld ontdekt waarnaar een Duit
ser Franz Alter reeds vergeefs
vele malen heeft gezocht. Daar
hun maatschappij niets voor
boringen voelt, besluiten zij, voor
eigen rekening de bron te gaan
exploiteren. Zq lenen hier en
daar geld en vooral dank zij de
geheime hulp van Alter' s vrouw,
Nan, kunnen zij het werk gaan
beginnen. Alter is wreed en ge
nadeloos. Zijn echtgenote is
doodsbang, dat hij het geheim
van haar steun heeft ontdekt.
Na een voorspoedig begin,
worden de boringen door een
aantal tegenslagen getroffen.
Er breekt een hevige brand
uit, die door Drew en Spud
wordt bedwongen, doch waar
bij laatstgenoemde een ongeluk
krijgt. HÜ wordt naar hét zie
kenhuis van dr. Diaz overge
bracht.
Ze hadden intussen Spud al uit
de operatie-kamer de gang inge
reden en Drew zag, dat de deur
gesloten werd, net alsof hij af
scheid vanzijn vriend had geno
men en alles nu onvoorwaardelijk
voorbij was.... Hij drukte Glo
ria's hand en fluisterde:. Doe
alles voor hem, Gloria! Alles!
Gelukkig voor Drew, namen de
herstelwerkzaamheden hem vol
komen in beslag. Hij was voort
durend ingespannen bezig en zo
doende ging de tijd vlugger dan
hij gevreesd had. De schade was
heel groot. Er moesten vele din
gen hersteld worden, en alle ar
beiders waren druk in de weer.
Drew nam zelf het zwaarste werk
op zich en hij gunde zich nauwe
lijks tijd te eten. Maar zo nu .en
dan moest hij aan Spud denken,
of hij wilde of niet; zijn hart
bonsde dan van angst en zorg en
hij hunkerde naar een bericht.
De nacht was rusteloos en kort
en telkens werd Drew wakkef,
omdat hij van zijn vriend droom
de.
De dag na. de ramp belde Glo
ria hem op. Spud was nog stèeds
bewusteloos, maar dokter Diaz
was er zeker van, dat hij niet ge
opereerd behoefde te worden.
Lieveling, zei ze: wees maar
gerust. Vader en Tono dóen alles
wat ze maar kunnen. Spud is bij
hen is goede handen.
En heel zachtjes voegde ze
hieraan toe: Vader doet nog
stéeds net of ik ër niet ben. Aan
tafel spreekt hij enkel tegen Nah
Alter. O, wat doet me dat ver
driet En bovendien mis ik nu
jouw steun.
De arbeiders toonden nu eerst
tenvolle. hoeveel sympathie ze
voor de beide vrienden koester
den. Zonder enige opdracht werk
ten ze harder dan ooit en keken
niet op lange werkdagen. Hank
had de plaats van Spud ingeno
men en ging verder met de bo
ringen. Thompson was weer her
steld; de brandwonden waren
meegevallen en ondanks de vele
pleisters, was de man weer druK
aan het werk. De schade, toege
bracht door de brand, was zo
doende binnen enkele dagen her
steld en met meer moed dan voor
dien werden de boringen voortge
zet.
De volgende morgen belde Glo
ria weer. Er was een klank in
HRHBUnB
haar stem, die Drew alarmeerde.
Ze zei: Spud is bij kennis. Va
der heeft gevraagd, of je hier
heen komt.
Ten prooi aan duizend boze
voorgevoelens, reed Drew met
een zwaar hart naar het Planeet
ziekenhuis. Was er eigenlijk reden
voor bezorgdheid? Spud was weer
bij kennis en behoefde niet ge
opereerd te worden. Dat bete
kende dus: herstel! Maarwat
betekende die angstige toon van
>a? Hij begon hoe langer hoe
sneller té rijden.
Zodra hij aankwam, haastte hij
zich naar het kantoor van dr.
Diaz, die achter zijn bureau zat.
Zonder een glimlach of eèn en
kel woord ter begroeting, wees de
dokter een stoel aan beduidde
Drew, te gaan zitten. Hij zei nog
steeds niets, doch stak rustig een
sigaret aan.
Drew kon de spanning niet
langer verdragen en hij vroeg:
Hoe gaat het met Spud?
Diaz had de angstige toon wel
gehoord en hij antwoordde kort
af; Ik zal u dat precies zeggen.
Hij is volkomen bij hewustzijn en
er is geen levensgevaar meer,
maarhij is blind.
Blind? vroeg Drew, alsof hij
dit niet kón geloven. Hij had on
derweg steeds gevreesd, dat dit
de boodschap van dr. Diaz zou
zijn, maar desondanks overviel,
hêm deze onheilstijding.
Ja, volkomen blind.
Is er iets aan te doen?
Diaz knikte: Ja, er is één
hóóp. Daarover wilde ik juist met
spreken. Er is onlangs' door een
beroemde chirurg een methode
ontdekt, om deze vorm van blind
heid te genezen, Ik heb gehoord,
dat de resultaten zeer gunstig wa
ren.
Wilt u het proberen? smeek-
tè Drew.
Dat is onmogelijk. Ik heb er
hier niet de nodige hulpmiddelen
voor en bovendien mis ik iedere
ervaring op dit gebied. De uit
vinder alleen kan een eventuele
operatie verrichten, en dat zou
dan zeer spoedig moeten gebeu
ren.
Waar woont die chirurg?
In Boston. Dr. Marvin heet
hij.
Wanneer zou het moeten ge
beuren?
Diaz haalde de schouders op:
Hoe eerder hoe beter, maar
minstens binnen twee maanden.
En denk eraan, dat het een zeer
kostbare operatie is.
Kostbaar? Plotseling realiseer
de Drew zich, dat hij geen cent
meer tot zijn beschikking had, niet
eens voldoende om een trein
kaartje naar Boston te kopen. Hij
hoorde nauwelijks dr. Diaz zeg
gen: Wij hebben hier alles ge
daan, wat wij konden doen. De
enige man die hem nu nog kan
helpen is dr. Marvin.
Marvin! hamerde het in Drew's
hoofd: Marvin geld! Marvin-
geld! Het, ging hier, om een paar
onbetaalbare ogen. geschenken
van God. Maar waar het geld van
daan te halen? Zelfs Spud's le
vensverzekering was verkocht.
Alle spaarcenten waren gebruikt
voor materialen en arbeidslonen.
Wie zou hun nu nog geld willen
lenen? Niemand! O, nergens was
uitkomst te verwachten.
Diaz zat hem kalm aan te kij
ken en hij begreep, dat Drew een
zware tweestrijd voerde.
Ineens ontspanden zich Drew s
trekken: Ray Cutter!!! Misschien
kon Ray Cutter hem aan §e'd
helpen.
Hoopvol vroeg hij aan Diaz:
Hoe duur denkt u, dat die ope
ratie zou kosten?
Dat weet ik met preci.es.
Maar Marvin rekent heel veel.
Drew vroeg niet verder; wat
kwam het er ook op aan, of dr.
Marvin vijfhonderd of vijf dui
zend dollar zou rekenen. Het eer
ste bedrag was evenmin bij el
kaar te brengen als het tweede.
Hij keek dr. Diaz aan en vroeg
ernstig: Is Franz Alter hier?
Vermoedelijk wel. Ik zal
hem laten roepen
Hij gaf telefonisch order, Franz
Alter naar de spreekkamer te la
ten komen. Weer begonnen de
woorden „Marvin.... geld" in
Drew's hoofd te klinken. De klok
tikte ze, de zware stappen, die in
de gang klonken en steeds dich
terbij kwamen, zeiden om beur
ten: Marvin geld.
Er klonk een klopje op de deur
en Franz Alter trad de kamer
runnen. Hij keek Drew even aan,
glimlachte en wendde zich tot
Diaz: u liet me roepen?
Senor Thorpe wilde u even
spreken, antwoordde de dokter,
terwijl hij opstond: Ik ga heen,
dan 'kunt u rustig samen praten.
Hij sloot de deur achter zich.
Drew was nu alleen met Alter, die
hem vragend aankeek.
Drew zei enkel: Spud is
blind.
Dat nnrprhl reeds en het
spyt me oprecht.
Ik heb geld nodig, veel geld,
om Spud naar Boston te sturen
v00v e0in h utle' Je kun* mi)"
werk, d« Rio Bravo overne-
mAUer h Vljfdhizend dollars.
vufimLi? !0n kar°P te lachen:
ring in dit D?llars? Voor eèn bo-
waLl' 0 Bravo-veld, waar
jkynlijk geen druppel olie
np m ,n 1S? Kom' kom' mr' Thor'
pe .maak nu geen grapjes met me.
£ew keek hem verslagen aan:
En destijds heb je mij gezegd,
dat ik vragen kon wat ik wilde.
Jk had ér dan minstens twintig
keer zoveel voor geëist.
Hoe komt het eigenlijk, dat
je er ineens van af wilt? vroeg
Alter op hatelijke toon: Hebben
je vaderlandslievende gevoelens
je plotseling in de steek gelaten?
Drew was wanhopig en hij
merkte nauwelijks dat Alter hem
beledigde: Alter, zei hij ern
stig: er ligt een man blind in het
ziekenhuis een blinde man, die
meer voor mij betekent, dan wat
ter wereld ook. Er bestaat één
kans op genezing, maar daar is
geld voor nodig. Daarom bied ik
de bron aan .Ik had er mijn le
venstaak in gezien, maar het ge
zicht van mijn vriend betekent
meer voor me.
Alter speelde met wat zilver
geld en zei achteloos: Allemaal
heel erg Ontroerend Thorpe, maar
ik heb geen belangstelling meer
voor je bron.
Drew deed een laatste poging:
Alter je hebt me laatst ge
vraagd, of ik bij je in dienst wil
de komen. Nu, op het moment
ben ik daartoe bereid. Alles wat
ik je vraag is: geld! Geld om Spud
naar Boston te sturen, om hem zijn
gezicht terug te geven.
Alter bleef met studie met het
zilvergeld spelen. Hij zeide niets.
Nam hij Drew's voorstel in over
weging Of wilde hij zo lang mo
gelijk genieten van zijn overwin
ning en Drew in onzekerheid la
ten?
Plotseling kreeg zijn gelaat een
ernstige uitdrukking. Dat kan
niet meer, Thorpe. Sinds je me
verteld hebt. dat jouw Streven en
wereldbeschouwing niet dezelfde
is als de mijne, doch er zelfs mee
in strijd is, kan ik. je niet in dienst
nemen. We zijn vijanden. Eens ko
men we tegenover elkander te
staan en dan zul je ook al
werkte je langere tijd bij me
mijn tegenstander zijn. Er is tus
sen ons geen .verzoening moge
lijk, omdat er tussen onze levens
beschouwingen geen verzoening
mogelijk is. En wat het kopen
van die. bron betreft, ik zou een
dwaas zijn, dat te doen. Het is je
nu toch onderhand wel duidelijk,
dat je je vergist hebt. Het is voor
mij achteraf voordeliger, dit op
jouw kosten bevestigd te-zien "dan
op mijn kósten. We behoeven er
dus verder niet over te spreken
Goedendag.
Alter maakte, een stramme bui
ging en verliet de kamer.
Drew wandelde naar het raam,
Hij steunde 't hoofd in zijn han
den. Nog nooit van zijn leven had
hij zich zo wanhopig gevoeld, zo
hulpeloos en verlaten. Nu, nu hij
geld nodig had. kon niemand er
hem aan helpen. Anders stond al
tijd iedereen klaar voor hem,
doch nu was iedere poging over
bodig, omdat hij voor het werk
in het Rio Bravo-veld van alle
vrienden reeds grote bedragen
had geleend. Hij stond zo even,
zonder beweging, zonder een
hoopvolle gedachte, verslagen....
Gloria kwam de kamer binnen
en ging naast hem staan. Ze leg
de haar arm om. zijn schouder. Ze
keek hem met een liefdevolle blik
aan en Drew kuste haar ontroerd
het voorhoofd. Ja, Gloria be
greep hem. Gloria kende zijn
strijd.
Zonder een woord te zeggen,
boog Drew het hoofd en weende.
Er waren twee weken voorbij
gegaan sinds ze Spud hadden te
ruggebracht naar het kamp in de
Rio Bravo. Hoewel hij overigens
weer geheel hersteld was, bleek
de voorspelling van dr. Diaz juist
te zijn: Spud was volkomen blind.
Molly had deze geweldige slag
moedig gedragen; iedereen had
bewondering voor haar flinke
houding, maar zo nu en dan kon
de arme vrouw zich niet goed
houden en in afzondering weende
ze bitter over het treurige lot, dat
h&ar lieve man getroffen had. In
deze twee weken tijds was ze
heel erg oud geworden. Haar
ogen hadden nog wel de zachte
uitdrukking van voordien, maar
de vrolijke twinkeling was eruit
verdwenen en had plaats gé-
maakt voor erhst. Gelukkig had
ze een grote steun aan Gloria,
die haar hartelijk moed in sprak
en. de hoop, dat er nog redding
voor Spud ZOU dagen, aan wak-
kerde.
Spud zelf droeg zijn lijden
eveneens manhaftig. Zijn levens-
lust was ongebroken en hij was
nog in staat grapjes te maken.
Maar het was hartbrekend toe te
zien, hoe hij met de handen tas
tend hulpeloos in de barak rond
liep, hoe hij voorzichtig naar een
stoel tastte en deze rechtzette al
vorens er op te durven gaan zit
ten. Drew had hem gezegd, met
Molly naar hun eigen woning te
gaan, maar bpud stond er op, bij
het werk te blijven en de grote
victorie, waarin hij ondanks alles
nog steeds geloofde, mee te ma
ken. Daarom was ook Molly naar
de Rio Bravo gekomen.
Zo nu en dan wandelde Drew
arm in arm met zijn vriend naar
,P, ts der boringen toe en
vertelde hem alles over de werk
zaamheden en de resultaten, die
nog steeds gering waren. Spud's
dode ogen staarden naar 't werk
waar hij alles van verwachtte en
waarvan het lot van Drew en hem
geheel af hing. Deze momenten
waren voor Drew moeilhk te
stolL en °P zekere dag
j J zelf voor, zijn plaats
aan de machine weer in te ne-
nieii. Hij zou niet zijn voormalige
taak geheel en al kunnen vervul
len doch hij zou zich in ieder
geval nuttig kunnen maken met
het bedienen van de machine, die
hij uit jarenlange ervaring dro
mend zou kunnen verzorgen.
Drew had vele bezwaren en
tegenwerpingen, maar Spud hield
aan en tenslotte stemde Drew
toe. Geholpen door zijn trouwe
vriend, de assistent-boorder Pe
dro, gmg Spud allengs hoe langer
hoe verder, en na weinige dagen
zou men hem boos maken met
hem „hulpeloos" te noemen. Maar
als Drew zijn blinde vriend aan
het werk zag, kon hij van deernis
wel huilen; hij liet er echter nim
mer iets van merken.
Zo ginS hal leven voort. Er
veranderde niets en er gebeurde
ook mets bijzonders. Eentonig en
ononderbroken klonk het doffe
gedreun van de machines en het
scherpe gefluit van ontsnappende
stoom. De mannen deden welge
zind hun werk en de boringen
gingen hoe langer hoe dieper;
vijfduizend voet, vijf en vijftig
honderd
Op zesduizend voet diepte stoot
ten ze op een waterbron en Drew
moest bijna al zijn cement gebrui
ken om onheil te voorkomen.
Het kwam hoe langer hoe meer
op iedere man afzonderlijk aan.
Ze moesten nu schakels zijn in
één geheel, de ene man moest
volkomen ingewerkt zijn op de
andere; zó alleen kon effectief en
snel gewerkt worden en kon veel
tijd worden bespaard. Na iedere
mislukte boring werd zo snel mo
gelijk een nieuwe ondernomen en
voortdurend waren de mannen in
spanning over de resultaten. Het
was nauwelijks te geloven, dat
met dit handje vol mensen dit
grote werk kon doorgaan. De
mannen vergden dan ook het
uiterste van zich zelf en Drew
hoopte herhaaldelijk, dat hij la
ter in staat zou zijn hen voor hun
toegewijde werk te belonen.
Gloria was weer bij haar vader
in het ziekenhuis van de Pla
neet Export Mij. Vaak kwam ze
's avonds met de auto even naar
het. kamp in de Rio Bravo toe.
Dit waren lichtpuntjes voor
Drew. Het meisje vroeg hem dan
belangstellend naar het werk en
Drew vertelde haar alles, maakte
haar deelgenoot van zijn zorgen
en niet vaak gebeurde het, dat
het meisje hem ongetroost en on-
gesterkt achterliet. Ze spraken
ook vaak over de toekomst en
Drew kon dan nauwelijks gelo
ven, dat dat geluk hem zelf be
trof
Gloria was wel weer in het zie
kenhuis, waarvan haar valer ai-'
recteur was, maar de man deed
nog steeds alsof hij haar aanwe
zigheid niet bemei-kt, had en hij
sprak nimmer tot haar. Twee
maal had het meisje geprobeerd
hem op zijn kantoor te spreken
te krijgen, doe.. „te keren kreeg
ze de me 'edeling, dat hij bezet
was en haar niet ontvangen kon.
Als ze aan tafel eens een enkel
woord tot hem richtte, keerde hii
het hoofd om, alsof hij haar
vraag niet verstaan had. Het
meisje leed ontzettend onder deze
V •mdina ook Drew was er
pijnlij' er doqr getroffen, dan hij
zichzelf bekennen wilde.
et meisje sn-air njet heel vaak
over dit a'les, maar zo nu en dan
'"•w" Drew haar ie'.
Hoe gaat het er nu mèe?
Alles nog hetzelfde. Jij bent
en b alles, wat ik momenteel
o d- -reH bezit, glimlachte
ze blij, maar tevens weemoedig; 1
een kgezegd maakt nie dat wei
eens èen beetje bang-,
O neen, Drew, dat aller-
minst! Maar als ik aan de toe
komst denk, aan wat Spud nu
overkomen is, aan wat Franz Al
ter tegen je in het schild voert,
wel, dan ben ik heus wel eens
bang.
Moet je niet zijn, Gloria! Wij i
behoren in ieder geval bij elkaar
en niem d zal ons kunnen schei
den. Nu, is dat niet waard om
voor te leven en er zorgen voor
te dragen?
Je hebt gelijk. Drew; maar
zo nu en dan vergeet ik dat wel
e™ns en dan ben ik weifelmoedig.
Op zekere dag kwam ze naar
hem toe met betraande ogen...
Drew vroeg verschrikt, wat er
gebeurd was en huilend bekende
het meisje, dat Ze het niet langer
bij haar vader en Franz Alter kon
uithouden. Ze had onmiddellijk de
knoop doorgehakt, had het zie
kenhuis verlaten en was naar Ray
Cutter gegaan om hem te vragen,
of diens aanbod om tydelijk ver
pleegster te worden in het zieken
huis van de Amerikaanse Olie
Mij. nog van kracht was Cutter
had bevestigend geantwoord en
onmiddellijk met de geneesheer in
orde gemaakt, dat Gloria er zou
komen werken.
Dus je bent nu weer in hetI
kamp van de Amerikaanse Olie
Mij., zei Drew peinzend, alsof hij
zich sterk bezinnen moest, vóóf
hg de betekenis van haar plotse-
ling besluit geheel kon overzien.
T- 'Ia. Drew. Ik had zo gehoopt,
dat vader zijn houding verande-
ren zou, maar hij werd steeds af-j
gemetener en ik kon dit niet lan-
ger verdragen.
Jammer, Gloria, zei Drew
oprecht, maar misschien komt al- j
les later toch nog in orde. In ieder t
geval ben je nu óp een goede
plaats. We moeten verder afwach-
tenLang zal het toch niet
meer duren, voor weeh
dat je verpleegster moet blijven.
Gek, zei Spud, ik kan
nu geen wijs meer uit dag of
nacht. Als ik wakker word denk
ik dat het nacht is en dan is het p
aJ daten 's avonds denk ik, dat
het al dag is, maar dan is het al
middernacht. Niemand die zien
kan, kan zich indenken hoe mooi
kleuren eigenlijk wel zijn. ik her
inner me nog heel goed de kleuf
van de japon, die Molly droeg op
de laatste feestavond van de
Amerikaanse Olie Mq.
Het was Drew, of deze woor
den zyn hart doorscheurden. Hij
legde zijn hand op de schouder
van zijn vriend en zei: Het eer
ste, wat we gaan doen als de bron
olie geeft, is jou laten opereren
om je je gezicht weer terug te
geven.
Zijn stem trilde. Hij keek op de
kalender en merkte tot zyn. grote
schrik, dat dat dan heel gauW
zou moeten gebeuren.
De hoorder Sergei werd een
groot probleem, nu Spud hem niet
voortdurend kon bewaken. DreW
had heel veel zorgen over deze ru
we kerel, die vrywel doorlopend
dronken was en zo nu en dan
niet capabel om zyn werk te ver
richten. Drew's wantrouwen wa9
zó groot, dat hij herhaalde malen
op het punt stond de man te ont- -
slaan, maar Spud adviseerde
hem, dit niet te doen.
Waar moet je een andere
hoorder vandaan halen, Drew?
Draag Hank op, goed op de man
te letten en houd zelf ook een
oogje in het zeil. Het is nu al te
laat om een andere hoorder t<
gaan zoeken en die eerst in te
werken met het oog op onze af'
wijkende werkwyze.
Drew zag de waarheid van deze
woorden in. Ondanks de niet ge
ringe prestaties, was er toch mep?
tijd verstreken, dan ze berekend
hadden. Het vuur, de waterbron,
de ziekte van Spud, en vele ande
re dingen hadden het tempo aan
zienlijk vertraagd en Drew begon
zich angstig af te vragen of z®
binnen de door de regering toege
stane drie maanden wel resulta
ten zouden boeken. Hierna ver
liep de officiële boorvergunmng,
waarvoor ze een groot bedrag
hadden neergeteld. Er was al
twee-derde van deze termijn ver
streken, ze hadden nog dertig da'
gen voor de boeg, dertig korte
dagen, waarin ze koortsachtig
werkten, maar die hun als zand
tussen de vingers glipten, zonde?
bevredigende resultaten te hebben
geboekt.
Zouden ze onze vergunning
verlengen, Spud?, vroeg 'ny be
zorgd aan zqn vriend.
Volgens mij wel. Iedereen 19
ervan overtuigd, dat in de Rio
Bravo geen olie te vinden is. Zo
wel de Planeet als de Amerikaan
se hebben hier talrijke boringen
gedaan, zonder enig resultaat.
Iedere keer streek de regering
grote bedragen op en de Rio Bra
vo is haar dus een vet melkkoetje.
Daarom zullen ze zonder twqfel
onze vergunning verlengen.
Ik hen er niet zo zeker van,
betwijfelde Drew het optimisme
van zijn vriend.
(Wordt vervolgd.)
