voor Assemblée
Ififüii
ïiliü
mmuwBmm
Dame, welke tandpasta? De beste: IVOROL
Uit de sportwereld
Wet ter beëindiging
Canadese spoorstaking
WEL gecondoleerd, wilde gradus zeggen
WOENSDAG 30 AUGUSTUS 1950
PAGINA
DE EUROPESE
ROEI-KAMPIOENSCHAPPEN
„TELEFOONPOSTEN"
LANGS DE WEGEN
MIJNWERKER OMGE
KOMEN
Advertentie
De Nederlandse ploetreu in Milaan
Het Canadese parlement heeft gisteren
een wetsontwerp in behandeling genomen
ter snelle beëindiging van de Canadese
spoorwegstaking.
In het ontwerp wordt bepaald, dat de
spoorwegen en vakbonden binnen 48 uur
na het aannemen van het wetsvoorstel
het werk moeten hervatten. Hangende
een uiteindelijke regeling van het geschil
zullen de arbeiders een voorlopige loons
verhoging van vier dollarcent per uur
ontvangen. Indien de spoorwegen en de
vakbonden niet binnen 15 dagen zelf hun
geschillen regelen, zal de regering een
bemiddelaar aanwijzen. De werknemers
wordt gegarandeerd, dat niemand wegens
het in staking gaan ontslagen zal worden.
Blauwe borden met wit bimnenvier-
kant, waarin een afbeelding van een te
lefoonhoorn, de onlangs te Genève in
ternationaal vastgestelde verkeersaan-
duiding „telefoonpost", worden thans
door de A. N. W, B. op ongeveer 400
plaatsen langs het wegennet bij Rode
Kruis-posten en particulieren aange
bracht.
Op al deze adressen zal de mogelijk
heid bestaan technische of zonodig me
dische en geestelijke hulp per telefoon
in te roepen.
De posten worden in eerste instantie
gevestigd langs de door de wegenwacht
gepatrouilleerde routes, aangezien dit de
drukste wegen voor het verkeer zijn,
reeds lang gevoeld, wat m de laatste
maanden uw dochter voor mij gewor
den is?
Professor!
Ja, zo staat het nu eenmaal met mij.
Maar het ogenblik waarop., waarop
ik.neen, dat ogenblik is nog niet ge
komen.. Zal het ooit komen? Misschien,
als u terugkomt.. Misschien in de aan
staande herfst., misschien..
Méér kon hij niet zegden. Een ietwat
krampachtige handdruk.. Hun blikken
ontmoetten elkaar de professor verliet
zwijgend de kamer.
Zo was het afscheid van Köningsho-
fen, en Lydia vermoedde wel, dat hij iets
wilde zeggen, iets, dat hij nog niet over
de lippen durfde brengen.
In de woning van de familie Traumetz
rook het naar dennengroen en kerstge
bak. De majoor had juist zijn geschen
ken voor Serena uitgestald onder de
kerstboom. Hij bekeek ze nog eens glim
lachend en verliet toen de kamer. Hij
sloot de deur achter zich en stak de
sleutel in zijn za'".
,'t Was juist twaalf uur, en de majoor
gmg naar de kamer van zijn dochter om
haar voor de lunch te halen.
Hij vond haar aangekleed om uit te
faan en met een nog al groot pak onder
de arm.
Kijk, wil je uitgaan? En lk kwam
je juist halen voor de lunch.
Hf ben heel gauw terug, papa. Maar
vijl minuten.Kom, laat me gaan. Voor
een ogenblikje.
Én waarheen, lieve kind?
Tot aan de hoek v«n de straat, papa,
niets aan te vangen., jij zoudt toch al
tijd de voorkeur geven aan je sjoffele
ingenieur.
Waarschijnlijk, antwoordde Serena
verstrooid.
De kolonel stak, ter ere van 't feest
een havana op en keek daarbij steelsge-
wijze naar zijn dochter.
Maar, ging hij voort, zo gemakkelijk
kom je er niet af. In ieder geval moet
je met dat ideaal van 'n schoonzoon ken
nis maken. Men kan nooit weten..
Een paar flinke trekjes aan de sigaar.
Toen kwam er een uitbarsting:
Och wat, ik heb geen aanleg om
diplomatische praatjes te verkopen' Ik
zal 't maar ronduit zeggen: ik heb hem
uitgenodigd! Voor vandaag! Opdat we
niet zo jammerlijk alleen zouden zitten
aan de Kersttafel.
Een smartelijk-verwijtende blik van
Serena was het antwoord op die uitval
Wel, kleine, hernam von Traumetz
zó mag je mij n/: aanzien! Er is toch
niets meer aan te veranderen..
Serena keek stil voor zich uit. Zij had
veel lust om te schreien. Ook dat nog'
Een wildvreemd mens op de vooravond
van 't Kerstfeest! Alsof zij nog niet ge
noeg te verkroppen had..
Er werd aan de voordeur gebeld,
Von Traumetz sprong op.
Nu al? Ik had hem gezegd, dat hij
tegen vier uur moest komen en 't is pas
half drie.
Hij liep de kamer uit.
Serena hoorde achter zich een deur
opengaan. Iemand wat de frJT"tr binnen-
