Nieuwe Schiedamsche Courant | 1951 | 25 augustus 1951 | pagina 4

Wedge wood-place no. 6776: lege
blikken en gebroken flessen

I

Mars

PERSCONFERENTIE VAN
ACHTER TRALIES

Probeer het eens met haring

dtmq&ikwim

Als het regent in de stad

Ons

Om Eric's liefde

M itvMuAM

Harris Burland

Noodklok voor de Carmelitessen in Beek

m

in de kunst der variaties

Regenmantels handhaven klassiek model

ZATERDAG 25 AUGUSTUS 1951

PAGINA 4

WAAR RUDOLPH
VALENTINO WOONDE

Schamele resten van roem, glorie
en rijkdom

CHOCOLADE,

Muis door drie celminden

SveltPills

door

Het is gewoonweg onmogelijk, om

J1

I

Whitley Heights. Dertig jaar geleden I
woonde daar iedereen, die ook maar iets
har! te betekenen in Filmland.

Thans is het ten dode opgeschreven.
Men is er bezig een nieuwe weg aan te
leggen, de Hollywood Freeway en weldra
zal het beton van deze weg, dwars door
Whitley Heights, tal van eens dierbare
herinneringen bedekken.

Waar binnen afzienbare tijd de beton-
lijn van de nieuwe weg wordt getrokken,
staat een villa, Wedgewood-place nx 6Y76.
Haar eigenaar, die Rudolph, Alfonzo,
Rafaelo, Pierce, Filbert, Gulielmi de Va
lentino d'Antonguella werd gedoopt, toen
hij te Castellaneta in Italië werd geboren,
heeft eens de wereld en vooral 's we
relds vrouwen aan zijn voeten gehad
tijdens zijn korte, opzienbarende loop
baan.

Wie van de ouderen herinnert zich
hem met in „The Four Horsemen of the
Arpocalyipse" en wie herinnert rich met
de tango, die hij danste in het begin
van de film?

Toen hij stierf .straatarm, 31 jaar oud,
deze maand precies 25 jaar geleden, gaf
men hem een begrafenis, die, wat pracht en
belangstelling beitreft, maar zelden is
geëvenaard, zelfs in Ameriika.

Valentino .placht zeventienduizend
gulden per jaar alleen aan overhemden
uit te geven. Nu ia de toegangsweg tot
de „Villa Valentino" lelijk en vuil. De
terrassen, die er vroeger prachtig moeten
hebben uitgezien, zijn vervallen en
uitten vol scheuren en spleten. Overal
ligt aifval, lege bierflessen, stukken glas
en brokken van afgedankte auto's.
Valentino, die eens in Nerw York de
borden waste, hield ervan zijn grote,
indrukwie kfk e nd'e super-sportauto's zelf
te rijden.

In het mozalek voor de monumentale
hoofdingang kan men nog duidelijk lezen
„Vila Valentino", maar dan moest men
eerst de gebroken bierflessen en lege
immaakblikfken opzij schuiven. Dit
mozaiek is zo solide, dat het tot nog toe
weerstand heeft weten te bieden aan alle
pogingen van de souvenirjagers. Maar
met de rest van de villa, die totaal :s
leeggeplunderd, hebben ze wel raad ge
weten.

Het huis Is gebouwd rond een grote
woonkamer met een vloer van zwarte
geglazuurde tegels en uit spiegels be
staande wanden. In feite bestonden de
muren van alle kamers in de villa met
inbegrip van de vijf badkamers uit
spiegels. Het plafond van zijn slaapKamer
was met bladgoud bedekt, maar het
meeste daarvan is verdwenen.

In de tuin leiden brede trappen naar
een zwembad van mozaiek en gegla
zuurde tegels. De zijwanden van het bad
glinsteren nog steeds in de zon en de
springplank ziet er nog bruikbaar uit.
Maar het bassis zelf ligt half vol met
afval. De grond rond een fontein van
blauw mozaiek is bezaaid met wegge
worpen papieren picnicJbekers.

Het is nog niet helemaal zeker, dat
„Villa Valentino" totaal zal verdwijnen
Iemand beweert, dat hij met een bouw
maatschappij een contract heeft afgesloten
om het hele huis te laten verplaatsen
Er is zelfs wat geld als voorschot gestort,
maar daarbij is het gebleven.

Of „Villa Valentino" tenslotte toch nog

Alfred Hitchcock, de grootmeester
van de „thriller", wiens garderobe
varieert met, zijn respectabele)
lichaamsomvang.

wordt verplaatst dan wel het slaontoffer
zal worden van de nieuwe betonweg,
komt er tenslotte nog maar weinig op
aan.

De vrouwen, die na zijn dood dagen
lang voorbij zijn baar op Broadway
defileerden, hebben hun aangebedene
vergeten. Pola Negri herinnert zich waar
schijnlijk al lang niet meer, dat zij hem
een handkus ten afscheid toewierp, toen
hij zijn laatste rit door de straten van
New York begon.

Valentino verdiende 1.780.000 per jaar
voor het spelen van een hoofdrol in to laai
slechts elf films. Maar van die elf films
hebben millioenen genoten. Wie van de
ouderen herinnert zich niet „The Sheik"?
Het is maar beter deze film niet nog eens
te gaan zien, want ze is nu, eerlijk
gezegd, verschrikkelijk vervelend. Maar
wat hebben de meisjes en vrouwen in de
twintiger jaren ervan genoten!

Dertig jaar hebben aan alle roem en
glorie en rijkdom van Rudolph Valentino
definitief een einde gemaakt. Wie de
schamele resten daarvan nog eens wil
zien, moet zich haasten.... en eerst de
lege blikken en papieren drinkbekers uit
de weg ruimen.

Naar men in Hollywood beweert, ls
het lichaamsgewicht van Alfred Hitch
cock, de meester van de „thriller", erg
variabel, maar altijd indrukwekkend.

Daar de grote regisseur in beide
betekenissen van het woord er bijzon
der op is gesteld om altijd tot in de
puntjes gekleed te gaan, heeft hij zich
vier volledige garderobes aangeschaft, die
zijn aangepast aan zijn meest voor
komende gewidht: 80, 85, 95 en 110 kilo.

In een costuum uit de garderobe van
de „slankste" Hitchcock zal men de
regisseur kunnen zien in een klein rol
letje in zijn nieuwste film „Strangers on
a train" (Vreemdelingen in een trein),
welke hij, zijn gewoonte getrouw, weer
heeft „gesigneerd" door onopvallend één
maal in het filmbeeld te verschijnen.

Op een voorstel om van zijn leven en
dansen een film te maken, heeft Fred
Astaire neen gezegd en hij is van pi an
neen te blijven zeggen.

Hollywood beeft dik geld verdiend aan
fifaH,biografieën" van zangsterren, als

b.v. Al Jolson en men wilde ook zulk
een film maken over Astaire.

Deze is zó sterk tegen dit voornemen
gekant, dat hij er zelfs zijn testament
voor heeft veranderd. Een nieuwe be
paling verbiedt iedere poging tot een
filmbiografie, ook na zijn dood.

Het befaamde duo Spencer Trgcy
Katharine Hepburn zal in een nieuwe
film optreden, die de titel ..Pat and
Mike" zal dragen. Het zal een genoege-
lijke comedie worden met een sportieve
achtergrond.

Enkele maanden geleden hebben we
iets geschreven over „Lucky" Luciano een
uit Italië afkomstige Amerikaanse „gang
ster", die toen in Rome woonde.

..Lueky' Luciano heeft het er geruime
tijd beter afgebracht dan zijn „vakgenoot"
Al Capone, maar tenslotte wist de Ameri
kaanse politie ook hem te' grijpen.
„Luöky" zat deze straf uit wegens goed
gedrag gingen er nog wat jaartjes af
en werd daarna naar zijn geboorteland
gedeponeerd.

Thans is Oharles Lucky") Luciano
naar hat verrukkelijke eiland Capri ver
huisd en is daar de buurman geworden
van de bekende Engelse actrice en
zangeres Gracie Fields. Door de Ameri
kaanse politie gedoodverfd als de leider
van de Amerikaanse en Italiaanse handel
in verdovende middelen, is hij voor
namens enige tijd op het eiland te blijven
wonen.

,,Yes, ik weet alles af van Gracie",
verklaarde Luciano. „Ik val de dame niet
lastig en zij valt mij niet lastig. Ik doe
trouwens niets, om het ook maar iemand
lastig te maken."

Luciano, die thans 53 jaar is, maakt
helemaal niet de indruk, dat hij ooit een
„gangster" is geweest, een man, die van
30 tot 50 jaar Sing Sing werd veroor
deeld en die van Amerika naar Italië is
gedeponeerd.

Evenals de meeste misdadigers oefent
hij een grote aantrekkingskracht bit op
iedereen, behalve op zijn slachtoffers.

Jaren van wetsontduiking en wetsover
treding hebben een prachtige acteur van
hem gemaakt. „Ik kijk alleen maar eens
rond, wat er voor me te doen is. Dat zal
in elk geval geen smokkel in verdovende
middelen zijn".

Het rapport van de commissie voor
crimineel onderzoek van de Amerikaanse
senaat was volgens „Duoky" „allemaal

klets". „Ik heb nooit verdovende midde
len aangeraakt. Mijn grote „racket" was
speelzalen. En paarden. Ik was book
maker."

De toekomst? „Die zou ik graag zelf
weten. Tk wou wel naar Engeland en zo.
Maar geen enkel land schijnt iets van
me te willen weten,"

Lucky" is nog steeds bereid een fjjrn
over de Amerikaanse onderwereld te
financieren. Maar hij handhaaft zijn eis,
dat de „gangsters" daarin edele figuren,
helden en eerlijke mannen moeten zijn,
in tegenstelling tot de politie en talrijke
vooraanstaande persoonlijkheden uit het
openbare leven.

Van een productie van deze film zal
dus wel nooit iets komen.

Alice, de pop, mag op het witte doek
in de New Yorkse bioscopen door haar
Wonderland rond dwalen tezelfderlijd
dat Alice, de lekenfiguur, door het hare
wandelt.

Walt Disney heeft namelijk het proces
verloren tegen een Franse filmmaat
schappij, die tegelijk met Disney'» ge
kleurde tekenfilm „Alice in Wonderland"
onder dezelfe titel een peppenfilm heeft
uitgebracht. Disney had geëist, dat de
rechtbank een gelijktijdige vertoning van
beide films zou verbieden.

(Van onze correspondent).

Ergens in Zuid-Limburg om precies te
zijn: in Beek. werd gisteren een pers
conferentie gehouden. Dat is op zichzelf
niets bijzonders, want dergelijke confe
renties zijn tegenwoordig aan de orde
van de dag. Die Beckse persconferentie
was er echter een van heel ongewone
aard. Zij vond namelijk niet plaats rond
een groene tafel of in een café, doch in
een sacristie en de pers werd hij deze
gelegenheid van achter de tralies te
woord gestaan door een slotzuster, de
■priorin van de Zusters Carmelitessen te
Beek.

Zoals men zich zal herinneren zijn die
zusiers veel te klein behuisd. Dit is daar
aan te wijten, dat het. Beekse Carmel-
klooster nooit kon worden voltooid, ter
wijl het aantal zusters meer dan verdub
belde.

De werkzaamheden werden gestaakt,
toen het klooster voor één kwart was
voltooid. Dat nadien van afbouw nooit
meer iets is gekomen, ligt gezien de
inmiddels almaar gestegen bouwkosten,
wel voor de hand. Met dat al moeten
veertien kloosterlingen hier thans leven
ln een behuizing, welke aanvankelijk
slechts voor zes personen groot genoeg
werd geacht. Zelfs voor deze zusters,

die zich met een minimum tevreden
stellen, is dat op den duur niet te doen.

Vandaar dat een comité de taak op zich
heeft genomen te trachten de zusters
hulp te bieden. Dit comité belegde boven
bedoelde persconferentie, tijdens welke
de priorin, moeder Clara, verborgen ach
ter een zwarte sluier en staande achter
een dubbel traliehek, de pers een en
ander vertelde over de noodtoestand,
waarin haar convent verkeert. Bij dit
onderhoud moesten de journalisten zich
opstellen ln de sacristie, omdat het Brekse
Carmelklooster niet eens over een spreek
kamer beschikt.

Moeder Clara was al heel gauw klaar
met het opsommen van ëe ruimten, waar

over het klooster wél beschikt. Deze be»
staan namelijk alleen uit een veel to
kleine refter en een evenzeer te klein
koor, uit slaapcellen, welke zijn afgeschei
den met karton (kort geleder, boorde een
muis zich in één nacht door drie cellen
heen uit een miniatuur-keuken en een
nog kleinere bijkeuken en dan tenslotte
ook nog uit een stuk corridor, welke het
vierde gedeelte is van een kloostergang,
die volgens de oorspronkelijke plannen
rond een carré moet worden gebouwd.

In dat stuk gang, waarin 's winters de
temperatuur niet veel hoger is dan bulten,
moeten de zusters alles doen, wat zij
eigenlijk in het niet afgebouwde gedeelte
van het klooster zouden moeten doen.
Zü gebruiken haar als recreatieruimte,
als werkzaal en indien nodig zelfs ook
als ziekenzaal.

Wat moeder Clara tenslotte echter wel
het meest ter harte gaat, is dat zü even
min plaats kon vinden voor een aantal
postulanten die ook graag in de Beekse
Carmel ter verheerlijking van de Schep
per en tot redding der zielen haar wereld-
lilk leven wilden offeren. Daarom hoopt
zil vurig, dat katholiek Nederland zal wil
len luisteren na?r de noodklok, welke
men voor haar convent heeft geluid.

Grade Fields, de Engelse zangeres en
filmster, die op Cupri woont, heeft
een nieuwe buur gekregen, n.l.
„Lucky" Luciano, een uit Amerika
gedeporteerde „gangster".

De haring mag wel de meest populaire
vissoort genoemd worden. Een groot deel
van haar roem dankt de haring o.a. aan
haar verwerking tot „Hollandse nieuwe
of maatjesharing doch ook ongezouten,
als verse haring heeft ze alle eigenschap
pen die het de moeite waard maken, haar
gekookt, gestoofd of gebakken op tafel te
brengen. Met gebruikmaking van verschil
lende toevoegsels kan men deze drie berei
dingswijzen op vele manieren variëren.
Vooral 'het stoven op verschillende manie
ren (in diverse sausen, met kruiden, mos
terd, azijn e.d.) biedt gelegenheid om de
haring steeds in een nieuwe gedaante en
steeds met een nieuwe aroma op te dienen.

Iedereen weet, hoe gezond en voedzaam
de nieuwe haring is door zijn rijkdom aan
eiwit, aan vet en de in het vet opgeloste
vitamines A en D. Ook zouten (jodium,
kalk, ijzer e.d.) komen er veel in voor.
De verse haring nu bevat van dit alles
minstens evenveel! Daarom raden wij een
ieder aan, in de tijd dat de verse haring
verkrijgbaar is hiervan gebruik te maken
niet alleen bij de boterham, doch ook
bij de warme maaltijd. Allerlei soorten
groente, hetzü sla, hetzij gekookt, zijn er
by te geven. In deze weken wordt er
verse haring volop aangevoerd.

Vele recepten hiervoor zult u vinden in
het vouwblad ..Verse haring", per brief
kaart te bestellen bij het Voorlichtings
bureau van de Voedingsraad, afdeling Vis,
Industriestraat 23rood, IJmuiden. Men
plakt dan 7 cent port extra op de adres
zijde van de briefkaart.

Recepten voor 4 personen

Verse haring koken.

4 of 8 haringen. 15 g. (ruim 1 eetlepel)
zout per liter water.

De haringen schoonmaken en opzetten
met water en zout, aan de kook brengen,
in pl.m, 5 min. gaarkoken. De haring op
dienen met gesmolten boter, botersaus (en
mosterd) of mosterdsaus, peterseliesaus of
zure saus.

Men kan aan het kookwater desgewenst
wat gesnipperde ui, peterselie, een lau
rierblaadje, kruidnagel en thijm toevoegen
Verse haring stoven.

4 of 8 haringen, een klontje boter of
margarine (azijn), zout (aardappelmeel).

De haringen schoonmaken, eventueel
openleggen, inwrijven met wat zout en
vervolgens In een pan of vuurvaste schaal
leggen.

Een weinig water, een klontje boter of
margarine en een scheutje azijn of
citroensap toevoegen. De vis op het vuur
of in de oven gaar stoven. Wanneer het
gerecht in de oven gezet wordt, kan er
naar verkiezing wat paneermeel over de

vis gestrooid worden. Stooftjjd 7 a 10 min.
op het vuur, 10 a 15 min. in de oven. Het
vocht naar verkiezing bybinden met wat
aangemengd aardappelmeel en er ala saus
bij geven.

Verse haring gestoofd in kerriesaus.

4 of 8 haringen, H 1. (3 kopjes) water
of visbouillon, 35 g. (ruim 2 eeLepels)
boter of margarine. 50 g. (5 eetlepels)
bloem. 1 ui, pl.m. 2 theelepels kerrie, zout.

De bodem van een pan of vuurvaste
schotel insmeren met wat boter of marga
rine.

De fijngesnipperde ui met de kerrie
fruiten, de bloem en het zout onder roeren
toevoegen en bij kleine scheutjes het wa
ter er bij schenken. De schoongemaakte,
gewassen en gezouten vis in de pan of de
schotel leggen en overgieten met de saus.
De vis 15 a 20 minuten laten stoven op het
vuur of in de oven.

Oxford-haring.

4 of 8 haringen of filets daarvan, 1V4
eetlepel mosterd, 1 eetlepel suiker, 20 g.
(ruim 1 eetlepel) boter of margarine, 1
gesnipperd uitje. 2 laurierbladen, 1 kruid
nagel, 1 dl. (ruim H kopje) water, een
scheutje azijn, wat aardappelmeel, zout en
peper.

De haringen schoonmaken en van de
graat ontdoen. De filets met een mengsel
van peper en zout bestrooien. De mosterd
vermengen met de suiker, dit mengsel aan
de binnenzijde van de filets smeren en
deze oprollen met de velkant naar buiten.
Het gesnipperde uitje fruiten in de boter
of margarine. De opgerolde haringfilets
rechtop in dezelfde pan zetten en het wa
ter, wat azijn en de kruiden er aan toe
voegen. De vis 10 minuten zachtjes in het
vocht laten sudderen, De vis af en toe met
het vocht bedruipen. Tenslotte zo nodig
de saus bijbinden met wat aangemengd
aardappelmeel.

Advertentie.

schaden de gezondheid f Duizen
den vrouwen in hel buit^nlan
verkiezen don ook, om
slank le worden, de

«liurchard>

de krachtig werkende,
zilveren slankheidsdragees.

Zuiver plantaardig en
volkomen onschadelijk,

ook bij langduriggebruik i

Thaas ook in Holland verkrijgbaar!

In Apotheken en Drogiilerijen
De pol; ALPHA Adam Jan LuijUniiraaHOO

't Regent, 't Re
gent 's morgens, 't
regent 's middags,
en het regent
's avonds. Als wij
van de vijfde ver
dieping naar de
straat kijken, zien
we tal van kwieke,
gekleurde para-
pluietjes, die van
zo hoog af wel gro
te paddenstoelen
lijken.

In Parijs blijven
alle vrouwen haar
parapluie getrouw.

Regenhoeden heb-
gen geen opgang
gemaakt. De zuid
westers zijn niet
bijzonder flatteus.

Met een kleine rand
zijn ze niet proc-
tiseh en ze staan
heus niet veel be
ter als de rand tot
op de schouder
reikt. Dat is na-
tuurlijk wel prac-
tisch, maar het
geeft de indruk dat
de draagsetr geen

Dit. is wel de voornaamste reden, dat de Parisienne er niet aan wil.

De leren hoeden waren veel mooier en vooral het canotisrmodel was zeer
goed te dragen; daar was heus geen parapluie bij nodig, want bet kapsel
werd ook beschut. Maar die leren hoeden waren duur en betrekkelijk
zwaar. En dat heeft gemaakt, dat ze na vergeefse pogingen van verscheidene
modistes om ze te lanceren, totaal verdwenen zijn.

ue regenmantels hebben me*J succes dan de regenhoeden, maar absoluut
algemeen zijn ze toch nooit geworden. De werkende vrouw heeft een
plasticjas of -cape, meestal in een soort grijsachtig wit. De meeste van die
jassen hebben een capuchon, dit bij heel slecht weer opgezet wordt, maar
dan moet het ook verschrikkelijk slecht weer zijn. De zachtgekleurde jassen
mei metaalglans worden algemeen lelijk gevonden en bovendien te duur
voor wat ze zijn.

Gabardine regenmantels zijn te kostbaar voor de meeste werkende meis
jes. die liever het geld voor een gewone mantel besteden.

Toch is er een haute couture collectie zonder een of twee regenmantels.
Eerst hebben de conturiers ook hun fantasie willen gebruiken bij het creëren
van die jassen en ze kwamen met magnifieke mantels aangezet, waarnaar
iedereen met bewondering keek en die bij het tonen van de collectie een
welverdiend succes hadden.

Maar de klanten dachten er blijkbaar anders over, want nu zyn ze resoluut
tot klassieke modellen teruggevallen. Alleen ln de capuchons is fantasie
gebleven. De. mantels, die daarmede zijn uitgerust, maken de couturiers
evenwel voor hun buiten wonende cliëntèle, want in de stad willen de
vróuwen en zeker niet de goedkoopste vrouwen zo'n ding niet op haar
hoofd hebben omdat het haar er meestal door in de war raakt en het alleen
een heel jong gezichtje staat.

Dit jaar nemen veel huizen, behalve uiterst fijn geribd fluweel, ook veel
loden voor hun regenjassen. Deze oude, bekende stof is weer eens te voor
schijn gehaald en heeft succes omdat hy zo practisch is. De tinten zijn ook
heei wat beter dan het akelige groen van vroeger. Sommige modellen hebben
een kort capje, dit staat aardiger dan een dubbel schouderstuk.

De gewone plasticjassen hebben geen cape of extra schouderstuk. Ze
zijn recht en sluik en ondanks dat er werkelijk niets aan 1», zyn het de
enige regenmantels die in de stad algemeen zijn geworden. Niettemin hebben
lang niet alle Parisiennes een regenjas zoal* de Hollandse vrouwen. En
toch regent het er dit jaar genoeg voorl

DINY K.—W.

Twee regenmantels model C.C.C. De linkse zagen wij
in grjze, de rechtse in mosgroene uitvoering.

ROMANBIJVOEGSEL]

KORTE INHOUD VAN HET VOOR
AFGAANDE;

Zes mannen, die een schipbreuk
hebben overleefd, bereiken een ei
land, dat wemelt van de spinnen. Op
onverklaarbare wijze worden vijf
schipbreukelingen gedood. De enige
overlevende, Eric Trégat, vermoedt
met een monster te doen te hebben,
dat de moorden op zijn geweten
heaft. Zijn vermoeden wordt be
waarheid, als het beest (of mens) ook
'hem aanvalt. Eric ii echter sterker
en het monster ontsnapt. Trégat ont
dekt het wrak van een schip. En in
dit vaartuig een opschrift. In Gar-
tuche treurt Solange Margau om
Eric. Maar haar vader heeft andere
plannen. En met zijn toestemming
maakt Charles Vallon, een million-
nair, die zyn huis heeft gehuurd, het
meisje het hof. Eric komt plotseling
thuis. Er zijn dan pijnlijke herinnerin
gen met een ring. Solange is bang
voor wraak der Vallons. Nog vreemder
wordt de situatie als zich een mon
sterachtig mens voor een venster ver
toont. Toch waagt Eric het om bij de
Vallens te logeren.

5)

Na het diner bleven ze nog lang na-
p iten. Tegen half tien werd uit het dorp
brief voor Trégat gebracht. Hij keek
het handschrift en herkende dat
Solange. Hij stak de brief in zijn zak.

n elf uur ging Jean naar bed. Char-
1 stelde voor, naar de zitkamer van
gat te gaan en daar nog wat over
se :.n te praten. Hij liet er sigaren, wijn
t i glazen brengen.

jjie kamer lag in het oudste gedeelte
van het huis, dat in de 12de eeuw door
Mahon Trégat gebouwd was. Muren en
vloer waren van steen en het enige ven-
Ster was zonder stijlen of maaswerk. Het
ondergedeelte was nu voorzien van een
Stuk spiegelglas in een ijzeren raam ge
vat, dat naar buiten op een scha-rnier
draaien kon. Tegenover de ingang van
het vertrek was een andere deur ln de
dikke muur, die toegang gaf tot het
slaapvertrek. Daaraehter was nog een
klein vertrek, niet meer dan een cel. Dat
was tot badkamer ingericht. Alle kamers
bevonden zich gelijkvloers.

Van jongsaf had Trégat voor deze
kamers een bijzondere voorliefde gehad.
Hij stelde zich allerlei avonturen voor,
|n deze sombere vertrekken afgespeeld,
zitkamer waa toen zijn slaapkamer

geweest en de twee andere vertrekken
dienden als rommelbergplaats. Nu waren
ze weelderig ingericht. Dikke Turkse ta
pijten bedekten de vloer en tapijten hin
gen ook tegen de muren. Het electrische
licht scheen in alle hoeken. Prachtige
eiken meubelen vulden het vertrek en de
slaapkamer was in Louis XV-stijl inge
richt. De Vallons hadden het huis voor
veertien jaar gehuurd en geen kosten ge
spaard aan de luxueuze inrichting.

Enige tijd zaten de beide mannen
zwijgend te roken en Trégat's gedachten
dwaalden terug tot zijn jeugd. Vallon
scheen in ernstig nadenken verzonken.

Ik heb u een voorstel te doen, mijn
heer Trégat, zei hij eindelijk.

U moet er natuurlijk eerst rustig
over nadenken, want het is nogal van
belang. U zult me, hoop ik, niet kwalijk
nemen, als ik maar ronduit met u praat.
Ik verzeker u, dat ik u niet wil kwetsen.

Dan zal ik het ook niet als kwet
send opvatten, mijnheer Vallon.

Ik betaal voor dit huis een huur zo
als u van niemand anders zoudt krijgen.
Maar toch denk ik dat die som niet ge
noeg is, om de rente te betalen van de
schulden die op dit goed drukken.

Als u het precies weten wilt, ant
woordde Trégat koeltjes, dan wil ik
u wel vertellen, dat ik ongeveer twee
duizend gulden rente trek uit het land
goed. Zes .jaar geleden was dit nog tien
duizend. Alle hoeven zijn verpacht, maar
de geihele landbouw verkeert in een
uiterst gedrukte toestand. Als er een
pachter wegging, zou ik geen plaatsver
vanger kunnen krijgen. Maar dat zal u
mindèr interesseren.

Juist wel, antwoordde Vallon. Ik
vraag het u niet uit louter nieuwsgierig
heid Ik ben bereid u een aanbod op het
huis te doen waardoor u in staat zult
zijn alle schulden af te lossen en nog
vijf ton over te houden. Daar kunt u
redelijk wel van leven.

IJc kan er onmogelijk op ingaan, ant
woordde Trégat.

Bovendien bent u dan veilig tegen
een volkomen ondergang. De igldsejiie-
ters zouden dan wat meer zekerheid
hebben voor hun geld. Een overschot van
tweeduizend gulden is nu juist niet te
veel als de rente zowat tienduizend jaar
lijks bedraagt. Als ze het goed ln veiling
wilden brengen zouden ze nauwelijks
aan hun geld komen en u hield in geen
geval iets over.

het landgoed Trégat te verkopen, zei
Eric en terwijl hij zich even bewoog,
hoorde hij de brief van Solange in
zijn zak ritselen. Hij nam een lange teug
uit zijn glas en stak nog een sigaret op.

Hij moest tijd tot nadenxen hebben!
Met dat, geld kon hij Solange trouwen!
Maar hij kon zijn gedachten niet bij
elkaar houden. Hij kon niet beslisren.

Het is een heel ding, zei hij, zich
tot Vallon wenden met een glimlach. Ik
moet er eens over denken. Laten we nu
over wat anders praten.

Hij dronk zijn gtas leeg en hulde zich
in een wolk van rook. Om twaalf uur
schonk Vallon hem nog een glas in en
nam afscheid. Zodra hij weg was, haalde
Trégat de brief van Solange te voor
schijn en maakte hem met bevende vin
gers open. Hij was slechts kort.

Liefste,

Ik heb zo juist gehoord, dat je de uit
nodiging van de Vallon's hebt aangeno
men. Gisteravond heb ik je al gewaar
schuwd. maar nu voel ik me verplicht,
ronduit te spreken. Als Charles een
man van eer geweest was, dan zou hij
je nooit gevraagd hebben, zijn gast te
zijn. Als man van eer kun je zijn gast
vrijheid niet aannemen. Charles Val
lon heeft me gisteren ten huwelijk
gevraagd. Toen ik weigerde, heeft hij
me beledigd. Mijn vader wil dat ik
met hem trouw. Hij is je vijand. Het
is nu te laat, om je tegen te houden,
maar verlaat het huis zo gauw moge
lijk. Met veel liefs van je.

SOLANGE

Trégat werd vuurrood en hij trilde
van ontroering. Met gebalde vuisten liep
hij naar de deur. Hy wilde de kerel re
kenschap vragen. Hij kon hem wel ver
moorden. Hij süet het venster open, om
wat frisse lucht binnen te laten. Het viel
hem niet op dat het venser al op een
kier stond. Buiten rulste de wind door
het klimop. Geen licht was te zien, be
halve dat van de vuurtoren. Hij kon niet
geregeld denken. Maar dit wist hij, dat
hij het landgoed niet verkopen kon. Hij
besloot te gaan slapen en niets te doen
voordat hij wat bedaard was. Hij ging
naar de deur en deed die op slot. Toen
zag hij bet nog volle glas staan en dronk
het in één teug leeg. Binnen een paar
minuten lag hij in bed. Ondanks zijn op
gewondenheid voelde hij zich erg suf en
sliep bijna terstond in. Toen hij weer
wakker werd, was het stikdonker en had
hij vreselijke hoofdpijn. Hij had een ge
voel, alsof hij iets verloren hael en er in
donker naar zocht. Hij meende iets in
de andere slaapkamer te horen, stok zijn
hand uit en trok aan de schakelaar, die
boven zijn bed hing. Het bleef donker in
de kamer.

Hij sprong uit bed en bemerkte tot zijn
ontzetting, dat hij nauwelijks op zijn be
nen staan kom. Hij was duizelig en moest
zich vasthouden, om alert togen dt grond

te slaan, maar hij hield zich toch op de
been, zocht in zijn vestzak naar lucifers en
keek bij het flauwe licht de kamer rond.
Niets te zien. Hij zocht naar een kaars,
maar vond er geen. Hij brandde zijn vin
gers en liet de lucifer vallen. Het was
doodstil en hij kroop weer in bed. Weer
had hij het gevoel iets verloren te heb
ben. Daarop viel hij in slaap. Hij werd
weer wakker en het was nog donker. Er
bewoog zich iets in de kamer. Hij stak
zijn hand uit naar het doosje lucifers, dat
hij naast zich op een stoel had gezet Het
was weg. Hij voelde op de grond, maar
het was niet to vinden.

Hij sprong uit bed en toen hij dat
deed hoorde hij een deur kraken. Hij
liep er heen en tastend naar de knop,
trok hij de deur open. Tegen de vage
lichtvlek van het venster zag hij een don
kere gedaante en hij hoorde iets bewe
gen. Hij riep, maar kreeg geen antwoord.
Het volgende ogenblik was de donkere
gedaante door het raam op de vloer ge
sprongen. Toen hij hoorde hij 't gestommel
van 'n worsteling, het breken van meube.
bilair en dan een doffe smak, gevolgd
door een doordringende gil. Met uitge
stoken handen bewoog hij zich door het
vertrek heen. Hij vertrouwde op zijn
reuzekracht en was niet bang. Als hij
maar zien kon wat er gebeurde! Toen
schoof er iets langs hem heen. Hij greep
er naar, maar te laat. Weer vertoonde
zich de donkere gedaante in het venster.

Het volgende ogenblik was ze verdwe
nen en hoorde 'hij voetstappen op de ste
nen stoep onder het raam. Binnen een
minuut was het geluld ook verstorven.

Toen herinnerde hij zich, dat er op de
tafel een lucifersdoosje stond, naast de
sigaren. Hij tastte in die richting en er
viel een karaf kletterend tegen de grond.
Toen hij het dooje gevonden had stak
hij een lucifer aan en zag op de grond
de gedaante van een man liggen.

Op de schoorsteen stond een blaker.
Hij stak de kaars aan en onderzocht de
liggende gedaante. Het was Charles Val
lon en hij was uood! In de ene hand had
hij een enveloppe. Trégat herkende de
brief van Solange. Hij kon hem niet uit
de greep van de dode los maken. Even
verderop op de vloer zag hij iets glin
steren. Trégat raapte het op. Het was
de halve goude penning. Hij e!ak hem bij
zich. Op dat ogenblik hoorde hij voetge-
schuifel buiten de deur en stemmen. De
deurknop werd omgedraaid, maar de
deur was op slot. Er werd heftig op de
zware eiken panelen gebonsd. Trégat
deed een stap voorwaarts om de sleutel
rond te draaien. Plotseling echter stond
hij stil en een uitdrukking van ontzet
ting verscheen op zijn gelaat.

In een oogwenk overzag hij de gehele
toestand. Charles was voor de laatste
maal in zijn kamer gezien door de huis
knecht. De deur was op slot. Charles was
nog op die kamer, nu dood. In zijn hand
hield hij de brief ven Solange, waarin

stond, dat hii een vijand was van Trégat.
Het meubilair was gebroken en omver
geworpen. De dode was vermoord door
iemand met buitengewone kracht. Wie de
ware toedracht van zaken niet wist, kon
maat tot één besluit komen. Ze hadden
ruzie gekregen over Solange en Trégat
had zijn tegenstander in een vlaag van
jaloezie vermoord.

Een ogenblik scheen zijn gezond ver
stand de overhand te behouden en be-
sioot hij ,de deur te openen en zijn on
schuld te bewijzen.

Als hij vluchtte, zou de verdenking
des te zwaarder op hem rusten. Maar
het slaapmiddel in de wijn had zijn ver
stand beneveld. Hij aarzelde en snelde
naar zijn slaapkamer. In minder dan
geen tijd had hij zijn kleren aan. Hy
had die dag juist wat geld opgenomen.
Hij stak het geld in zijn zak en, ter"
wijl de mannen nog steeds- op de deur
hamerden en bonsden, kroop hij vlug
door het venster heen en sprong naar
beneden. Iemand greep hem beet, maar
hij smakte hem tegen de muur Het
volgend ogenblik was hy in de bossen
verdwenen en op weg naar de Halte,
waar hij de nachttrein nog kon pak
ken. Hij wist, dat hij een kleine voor
sprong had. Hij snelde voorwaarts door
dé duisternis. Zijn enige gedachte was,
om weg te komen. Hij kon niet gere
geld denken. Hij was als een opgejaagd
stuk wild.

Nog voordat hij veel verder was, ver
anderde hij alweer van plan en besloot,
niet naar de halte te gaan, maar naar
het drie kilometer verder gelegen sta
tion. De trein ,ging direct naar Nantes
en daar kon hij dan een kaartje naar
Parijs nemen.

Voordat een uur voorbij was, zou zijn
signalement over het hele land ver
spreid zijn. Maar zo zou hij zün ver
volgers allicht een tijdlang het spoor
bijster doen worden, doch voordat hij
'een kwartier in de trein zat, had hij
reeds spijt van de ingeslagen richting.
Ieder ogenblik werd het hem duidelij
ker. dat hij een verkeerde weg was in
geslagen. En nu was het te laat, om
terug te keren.

Zijn vlucht zou natuurlijk als bewijs
van zijn schuld gelden. Het kwam er
mets op aan, of hij naar een dorpje in
de buurt, of naar Zuid-Amerika ge
vlucht was.

Hij was gevlucht, daar kwam het op
neer. Dus besloot hij door te gaan naar
Parijs. In die grote stad had hij nog de
meeste kans», verborgen te blijven. Hij
kon tenminste een paar weken leven,
totdat hij een betrekking gevonden had.
Onderkussen kon de ware moordenaar
van Charles Vallon best ontdekt zijn.

Andershij durfde er bijna niet aan

te denken. En toch moest het. Hij zag
vóór zich jaren v*n angst en vrees, ver
volgd als moordenaar, geseheiden van
Solange en met een onteerde naam
Maar neen, daarvoor had de hemel hem
teeh niet gered van de verschrikkingen
van dat eilandDe moordenaar zou
wel gevonden worden

Elke keer, als de trein stopte, schrok
hij opnieuw. Op ieder station verwacht
te hij de politie. Zou hij weerstand bie
den of geduldig meegaan?

Maar niemand bemoeide zich met
hem. Op een stationa, twaalf kilometer
van Parijs ai .stapte hij uit en werd zich

voor het eerst bewust, dat hü 8een ^a"
gage bij zich had. Hoe moest hij een
kamer huren? Iedereen zou hem achter
dochtig aankijken.

Toen kwam hij op de gedachte, naar
een volkslogement te gaan. In een win
keltje kocht hij een goedkoop pok kle
ren In het logement verwisselde hij
van pak en beleende zijn oude costuum.
Die avond las hij in de kranten het
relaas van de moord op Vallon.

Er stond een nauwkeurige beschrij
ving van de vermoorde en van hemzelf
in. Er was zelfs een schetsje van Huize
Trégat, dat duidelijk bewees, dat de
tekenaar het huis nooit gezien had. Elke
dag stonden er mertwe bijzonderheden in
de kranten. Daarna werd het geval ver
geten. Trégat veranderde zijn naam in
die van Jean Edouard en liet zijn snor
en baarc? staan.

HOOFDSTUK VII.

De juwelenhandelaar.

In een benauwde achterkamer in een
der smoezelige huizen van de Vlietstraat,
zat een oude man bij een tafel de bla
den van een groot boek met lederen
band om te slaan. Buiten stroomde de
regen in stralen neer en op het binnen
plaatsje was een klein meertje bezig
zich te vormen. Als men op het dak
van het huis klom, kon men zien. dat
de rivier er dicht langs liep en dat er
vele schepen heen en weer voeren. Het
vertrek was niet groter dan vier vier
kante meter. De meubels bestonden uit
twee keukenstoelen ,een houten dafel
en een grote brandkast. De muren wa
ren geheel bedëkt met planken, waarop
alle mogelijke voorwerpen stonden, van
een koperen ketel tot een Chinees af
godsbeeldje toe. Overal lag dik stof
Maar een kunstkenner zou hier ver
rukt geslaan hebben, want tussen veel
rommel lagen waardevolle dingen.

De man. dit in dat vertrek zat, was
al even smoezelig en keek door dikke
brilleglazen onafgewend in hért dikke
boek. Mijnheer Cantri had overvloedig
grijs haar en was klein en ineenge
schrompeld als een oude appel. Een
baard van twee dagen oud bedekte zijn
vergeeld gelaat. Zijn kleren waren van
fijn laken, maar zó versleten en ver
waarloosd ,cfat ze nog voor geen land
loper goed genoeg zouden zijn. Zyn lin
nengoed was vuil en gerafeld en zyn
handen waren met inkt bevlekt. Hij zag
er allesbehalve aangenaam uit en toch
had hij iets in zijn voorkomen, dat de
aandacht trok; iets, dat hem deed ken
nen als meer dan een gewone handels
man.

Slechts nu en dan keek hij op naar
de dikke regenstralen. Dan nam hij een
vuü stompje potlood aehter tjjn oor
vandaan en begon posten m gyn boek
aan te schrappen.

Na het optellen stonden onderaan
reeksen v$n meer dan ?«s cijfers. Hij
werd in zijn berekeningen gestoord door
een kloppen op de deur.

Binnen riep hij zachtjes en toen
het kloppen herhaald werd, schreeuwde
hij luiderKom er voor de cfronwnel
dan toch in

Er kwam een vrouw binnen van hoog
stens dertig jaar. Ze was buitengewoon i
knap met goudblond haar en donkere
ogen mot een diep violette weerachljn. J

Haar blanke gelaatskleur paste er won
derwel bij. Ze droeg verscheidene schit
terende ringen en op haar borst fonkel
de een kostbare diamant.

Ze deed de deur achter zich dicht en
kwam naar <Je oude man toe. Hij had
even naar haar opgekeken, maar was
terstond met rijn werk doorgegaan. Ze
legde 'haar van juwelen schitterende
hand op zijn stoffige jas.

En.... vader....?, vroeg ze.

Twee millioen vier honderd twee
en zeventig gulden en vijf en zestig
een, antwoordde hij kortaf. Dat is se
dert Januari. Maar het moest drie gul
den vyftien meer zijn. Ergens moet een
fout schuilen!!! Met samengetrokken
wenkbrauwen bladerde hij weer in het
boek.

Toe laat u me de laatste eens zien,
fluisterde ze.

Ze zijn prachtig, antwoordde de
oude heer met een lachje. Dan haalde
hy iets uit. zijn vestzak en zonder van
zijn boek op te zien overhandigde hy een
sleuteltje aan de jonge vrouw.

Ze ging naar de brandkast en haar
ogen schitterden van opwinding. Ze
scharrelde wat met het letterslot.

Welk woord is het vandaag?

Legrand, zei hü nors. ik wou,

dat je me niet telkens onderbrakik

moet die fout nog voor vanavond vinden.

Is uw patroon dan zo precies?

Hoe heet hü toch?

Legrand! zei hü nüdig en keek haar
woédend aan.

Nee, hoe heet uw patroon?

Die heeft 8e®n naam, kwam het
boze antwoord. Noem hem voor myn
part Legrand. Misschien zie je hem dezer
dagen wel eens Daarop keerde hü weer
tot zün cüfers terug.

Ze zette de letters van het slot, in de
vereiste volgorde en opende de deur.
Dan haalde ze er een zwarte trommel
uit. Ze kon hem er echter niet uit tillen
er cLa^rjrr! lurkte ze bij de kast neer.
Na het deksel geopend hebben, bleef
ze een tijdlang in bewondering zitten
staren. Toen gleed er een lachje over
|'aar, trekken en ze nam één voor één de
kostbaarheden er uit. Het waren ringen
en armbanden en gespen en zwaardgre-
pen van goud, bezet met kostbare ste-
nen, prachtige werkstukken uit vervlo
gen eeuwen.

En moeten die in de smeltkroes?
vroeg ze.

Op zes na, antwoordde de oude heer.
Die zyn alleen zoveel waard als de
''est by elkaar. Jammer, dat ik ze zó
niet verkopen kan. Maar dat gaat nu
eenmaal onmogelyk.

Zwijgend zaten ze samen een uur bü-
een, de vader nog steeds zoekend naar
de ©nbelangrUke fout, de dochter spe
lend met de gouden schat. Eindelük
legde ze al!« dingen weer in de trommel
en gjoet die dicht. Daarop haalde ze
achter uit de brandkast een klein kistje.

De sleutel hiervan? vroeg ze. De oude
heer gaf haar het sleuteltje grauwend.

(Wordt vervolgd).