De aarde, somberste weer-
van de hemel
glans
Kleinkinderen
tonen OPA's collecties
Salland gaat Oogstfeest vieren
K.L.M boordmecano's in het
zilver
DE VOLMAAKTE MISDAAD
i
0^3 Ctogubiub
r
Boeiende roman van Carlo Coccioh
r
wereldprogramma
Kort verhaal
Bezoek aan Bibelonie"
Het weer ivas niet best
de lucht
Steigerend paard doodt
voerman
&ATERDAG 2 AUGUSTUS 1952
PAGINA 8
Andere afmetingen
Vele eeuwen oud
„Religieuze confectie
Dwalenden belangrijker dan
dwaling
Lempereur vertedert moederharten
Wereldlijke en geestelijke
overheid „bekampen
elkaar in Raalte
Uitbundig, maar verantwoord
Nieuwe cabaretcomedie van
Wint Kan
ROEMENIë WERFT
SPIONNEN
Hl*
Zandstorm in 't Noorden
Van de man op de grond nu de man ill
met meer dan düizend medewerkers.
Straaljagers, Straalbommenwerpers, the Sky-
blazers, Prins Cantacuzene, Hans Walti, Massa-
Défilé's, Massa-parachute-sprongen.
AANVANG 3 UUR
.J
SCHEEF VAARTBEWEGING
NIEUWE WATERWEG
H.H. WIJDINGEN
OVERSCHOT IN E.B.U.
In Juli circa f 145 millioen
i
weer
DE roman Hemel en Aarde van Carlo
Coccioli (een uitgave van „De Fon
tein" te Utrecht en van „Sheed
Ward" te Antwerpen) is een boek dat
om verschillende redenen een aandach
tige bestudering verdient.
Op de eerste plaats natuurlijk zyn lit
teraire belangrijkheid. Litterair behoort
de roman tot een genre, dat in de ogen
van velen maar geringe genade kan vin
den, omdat zij moeite hebben om er in te
ontdekken wat in de door hen gewoon
lijk zo hoog vereerde „vertelkunst" als
het ware te grijp ligt: het z.g. „levens
echte".
Nu is „levensecht een term, welke
met buitengewone voorzichtigheid toe
gepast moet worden, want we hebben
allemaal «lechts een eigen zeer begrensd
segment van inzicht in „levensechtheid
en „werkelijkheid" tot onze beschikking;
en herhaaldelijk gebeurt het, dat zaken
of mensen voor ons inzicht niet te be
oordelen afmetingen bezitten.
Dat de „levensechtheid" het gemak
kelijkst wordt voorbehouden aan ge
stalten uit de vertelkunst is begrijpe
lijk, omdat die gestalten meestal wel
passen binnen de afmetingen van de
bekende grote hoop. Ik zeg dat zon
der geringschatting, want het is bui-
gewoon lastig om zijn figuren op
kunstzinnige wijze binnen de afmetin
gen der grote hoop te houden.
In het genre romanliteratuur, waartoe
ook Coccioli's boek behoort, zijn de af
metingen anders. In die literatuur wor
den geen gestalten getekend; er
wordt dus niét geprobeerd om een zo
zuiver mogelijke herhaling te geven van
bestaande en bekende voorbeelden. Er
worden gestalten geschapen; men
sen met een eigen fysionomie en een
eigen levenswet. De schrijver in dat
genre voelt zich volledig auto
noom, noch aan stilistische noch aan
compositorische overlevering verbonden,
terwijl hy ook algehele vrijheid opeist
voor zijn interpretatie van het mense
lijke.
De gestalten uit die literatuur zal men
op het gewone vlak van het leven nim
mer ontmoeten, men ontmoet ze slechts
op het vlak van de algemene werkelijk
heid van het menselijke en deze wer
kelijkheid nog wel geïnterpreteerd door
de schrijver. Dit maakt, reeds van zuiver
litterair standpunt bezien, dat soort ro
mankunst zo buitengewoon belangwek
kend en belangrijk want men zal wel
begrijpen, dat dit niveau der romankunst
niet kan worden betreden met enkel be
schikking over fantasie en verfijnde
woordkunst. Een Lodewijk van Deyssel
b.v. moet op een dergelijk niveau nood
zakelijk falen.
MEN noemt in de verbeeldingslitera
tuur dat soort graag; de moderne
romankunst. Maar al vele genera-
ies lan0, wórden er, door afzonderlijke
igu'ren, op een dergelijke wijze, romans
geschreven. Het is iets, dat al yele eeu-
ven oud is, ook de Grieks-klassieke tra-
•isehe dramaturgie is er onder te reke-
len Daar Coccioli een romanschryver in
het hierboven genoemde genre is, moet
men er dus rekening mee houden in zyn
boek menselijke gestalten te zullen zien
in andere proporties dan de gewende,
de levensechtheid van zijn gestalten is
consequent ook van een andere orde, de
orde namelijk van Cocciolis interpretatie
der algemeen-menselijke werkelijkheid.
Wie de maten der alledaagse levensecht
heid aanlegt moet met de figuren uit
Hemel en Aarde" herhaaldelijk over
hoop komen te liggen. Er is namelijk
onmiddellijk te ontdekken op welke rib
ben en botten Coccioli de huid van zyn
figuren spant; of met andere woorden: de
bestaansconstructies der gestalten zyn
met een bepaalde opzettelijkheid bedacht.
Ik zal proberen dat reeds aan het licht
te brengen door een samenvatting van
het verhaal. f
Don Ardito, een jonge priester
behept met de priesterlijke extrava
gantie om niet te zeggen hysterie,
welke sinds Bernanos' priesters (ver
wrongen interpretaties van Dostoiev
sky's staretzen en van de pastoor van
Ars) in de mode zijn is kapelaan
bij een pastoor, die een typisch meng
sel is van vaderlijkheid en liberale
spiritualiteit (als litteraire figuur even
eens overbekend). De kapelaan^ziet
alles ten prooi aan de satan en hij be
kent zijn pastoor, dat hij vreest in
diens parochie verloren te zullen gaan;
het hele christelijke leven is volgens
Carlo Coccioli
don Ardito vermalen tot gewoonten
en vormen zonder zin, wat de beste
overwinning van Satan op Christus is:
we zijn er zelfs in geslaagd de „dwaas
heid van Christus" een coupe te geven,
welke haar geschikt maakt om als re
ligieus confectie-colbertje dienst te
doen.
De pastoor weet gedaan te krijgen,
dat zyn geestelijk overspannen kape
laan naar een bergdorpje wordt ge
stuurd, waar hij als zelfstandig herder
de duivel uit zijn parochie kan jagen:
want nog altijd ziet don Ardito alles
slechts in het teken van de duivel. Hij
krijgt een deel van het dorp (dat dood
arm is) tegen hem, ofschoon vele een-
voudigen van hart hem als een „hei
lige" vereren. De toestand spitst zich
toe, wanneer een der dorpsmeisjes
meent verschijningen van Maria gezien
te hebben; volgens Coccioli's beschrij
ving hebben we hier met een duidelijk
geval van hysterie te doen.
Don Ardito gelooft in de verschij
ning en in het voorspelde wonder; het
wonder blijft aanvankelijk uit en de
priester wordt bedolven onder de spot
van het volk. Op het moment echter
van zijn diepste vernedering en mis
lukking gebeurt toch. in alle stilte, het
wonder. Don Ardito's eer is gered,
maar hij vlucht.
NA de debacle in het dorp verschijnt
Don Ardito plotseling als 'n brillant
geleerde en letterkundige, 'n wereld
se priesterfiguur, die zyn wereldsheid met
voldoende ascese weet te kruiden om een
Êewaai'deerde society-man te worden,
■on Ardito heeft de religieuze gevoels-
overspanning opgegeven terwille.van n
meer rationele godsdienstbeheersing; hy
is studentenleider, houdt toespraken
welke tegen de fascistische regering ge
richt zyn maar in het zielelcven weet
hij niet te leiden. Een meisje loopt weg
met een vriend en don Ardito erkent zijn
mislukking. Hij geeft alles op, komt
terug in het bergdorp waar hij pastoor
was, offert zijn leven voor een kleine
groep verzetstrijders en sterft gemin
acht.
De intenties der hierboven geschetste
bestaansconstructies zijn duidelijk. Dê
vraag is nu door welke algemene levens
werkelijkheid Coccioli die constructies
heeft willen vullen? En dan lijkt mij, dat
dit is: de volledige en benauwende ver
geefsheid van de vlucht. De mens bevindt
zich in een kuil, waar eigenlijk geen red
ding uit mogelijk is, zelfs ondanks de
verlossing (ik schets hier nu de levens
werkelijkheid, zoals Coccioli deze
volgens mij ziet). De kuil is de dodende
betrekkelijkheid van de mens. De mees
ten nemen er vadsig genoegen mee in de
kuil te zijn, ze voelen zich vetjes geluk
kig, hetzij in een verveelde godsdienstige
hetzij in een even verveelde ongodsdien
stige practyk.
Anderen, zoals don Ardito. proheren
er vergeefs aan te ontsnappen, aanvan
kelijk in wilde verontrusting of woede,
later door negatie of door een vernieti
gende intellectuele doorschouwing van
de kuil maar tenslotte zetten zij zich
biddend neer en laten God met zich doen.
Sommigen, zoals Alberto Ortognati voe
len, lijdend, in hun ledematen een wet,
die hun verhindert de kuil te verlaten;
het leed groeit tot het ondraaglijke, wan
neer zij beseffen, dat de kuil zich tot in
eeuwigheid voortzet, maar dan in de ge
daante van een verloren gaan van de
mens in Gods absoluutheid en de wan
hoop doet hen zich de loop van een
revolver tegen het voorhoofd plaatsen.
Ook zijn er, zoals de priesters der armen,
die vergeten in de kuil te zijn en zich
alleen maar beijveren om de ellendigsten
te verzorgen. Maar wat we ook doen:
de vlucht blijft vergeefs! De aarde is de
meest beknellende en benauwende weer
glans van de hemel, welke te denken is.
Of een dergelijke gedachtengang nog
christelijk is? Daar gaat het niet om.
Coccioli ziet dit aan voor de hogere
christelijke levens-w erkelykheid, en
in dat opzicht is misschien van belang
de laatste zin van het eerste hoofdstuk,
waarin de verhaler de dood van don
Ardito verhaalt en zegt: „(ik) begon te
spreken, met luider stem, terwijl het
licht van de nieuwe dag de eerste
zonder hem langzaam de kamer
vulde". Gelooft Coccioli, dat eerst de
christelijke werkelijkheid moet sterven,
voordat de dag een nieuwe w e r k e-
lhkheid weer met licht kan vullen?
DICK OUWENDIJK.
HOE mooi en elegant sommige mannequins ook zijn, ze hebben
nooit het succes, dat de kinder-mannequins ten deel valt. Vooral
dreumesen van een jaar of vier worden toegejuicht als die
kleintjes doodernstig op de estrade wandelen en haar jurkjes tussen
duim en vinger nemen om een buiginkje te maken, dan is het
publiek vertederd. Geen moeder kan daar weerstand aan bieden,
al zou ze zelf nooit willen, dat haar eigen kinderen aan een mode
show deelnamen.
De heer Lempereur is, ondanks zijn naam, niet de keizer maar
de koning van de Paryse kinder- en jongemeisjesconfectie. Hy heeft,
hoewel zelf nog jong, een hele reeks kleinkinderen, die tweemaal
in het jaar voor mannequin spelen om hun grootvaders creaties
te laten bewonderen.
De jongste van de kleinkinderen, een hummel van jaar of drie,
Raalte, het centrum van Salland, is
ook een middelpunt van een grote
agrarische bedrijvigheid. Een zeer druk
bezochte landbouwschool en landbouvv-
huishoudschool zyn de beste bewijzen
van een vruchtbare omgeving, die wordt
bewerkt door de Sallandse boer, die
een toonbeeld is van werklust en 'n vech
ter voor het behoud van tradities.
Een van deze tradities is het vorig
jaar in ere herstelde oogstfeest „stöp-
pelhaene".
Wanneer over enige dagen de ge
rijpte rogge wordt binnengehaald, la
ten de boeren in Salland de laatste
garst rogge (zes schoven) op het land
staan voor het feest van de „stüppel-
haene".
Dit festijn van de oogst wordt dit
jaar Donderdag 21 Augustus a.s. be
gonnen met een plechtige H. Mjs van
dankbaarheid voor het welslagen van
de oogst. Tijdens dit dankoffer zullen
de boeren hun offergaven producten
van hun bedrijven aanbieden.
Na d eze H. Mis zal burgemeester A.
J. Ganzeboom het feest, dat drie dagen
zal duren, officieel openen.
Evenals in vroeger eeuwen, toen
met oogstfeesten en jaarmarkten de
kooplieden van allerlei slag op straat
en in kramen hun waren aanboden,
staan ook nu handel en ambacht met
hun waren en producten op straat.
Deze markt, die „stöppelhaene"-markt
is gedoopt, zal op attractieve wijze wor
den aangekleed.
's Middags om half twee begint bij
het A.B.T.B.-gebouw de grote oogstop-
tocht.
Op het eindpunt van de optocht de
Markt zal het goudgele graan uit
de halmen worden gedorst en worden
aangeboden aan de geestelijke over
heid van Kaalte, waarmede tot uitdruk
king wordt gebracht de onderhouds
plicht van de burgerij voor haar gees
telijkheid. Ook zal er een dorswedstrijd
worden gehouden.
Evenals vorig jaar zullen ook thans
weer de katholieke en protestantse
geestelijken en burgemeester Ganze
boom elkaar in vreedzame strijd op de
dorsvloer bekampen om de beste pres
tatie met de ouderwetse Sallandse dors-
stokken.
Dan begint het festyn pas goed. Kin
derfeesten, concerten en sportwedstrij
den zijn enkele van de vele attracties,
die worden gehouden.
Op de laatste avond zal tot besluit
een groep van zeventig Ambonezen met
muziek worden ingehaald, waarna dit
gezelschap op de Markt van het fees
tende Raalte het publiek zal boeien
met zijn muziek en inlandse oogstdan-
sen.
Gedurende deze dagen is er verder
nog een show van vogels, bloemen en
planten te bewonderen, terwijl er ook
een expositie zal zijn van oude plat
telandsgebruiksvoorwerpen.
Een feestelijke verlichting zal tegen
het vallen van de avond het aanzien
van het oude Raalte omtoveren tot een
sprookjesdorp.
Zo zullen de Raaltenaren eensgezind
drie dagen lang uitbundig, maar verant
woord feest vieren, om hun dank tot
uiting te brengen voor de vruchten
der aarde, die onder Gods Zegen weer
mochten worden geoogst.
We spelen niet meer schooltje noch
treintje en ook komt er geen rechtsgeding
aan te pas, maar dit keer geeft het ABC-
Cabaret een paspoort uit voor Bibelonië
vlak achter de Bibelebontse berg en daar
mee is de opvoering, welke weer als voor
heen in de Haagse Diligentia van wal is
gestoken, teruggekeerd op de beproefde
paden van het doodgewone cabaret, waarin
enkel het imaginaire Bibeion dienst doet
als een niet erg secuur plakmiddel tussen
de diverse teksten, o.a. van Annie Schmidt,
Viruly, Rekers en Carmiggelt, die in
hoofdzaak bedoelen de spot te drijven met
onze vaderlandse (on)hebbelijkheden.
Dat Wim Kan er het zijne toe doet om
vooral de politiek van binnen en van over
onze grenzen in het zonnetje te zetten,
behoeft geen betoog, evenmin dat er aan
zijn soms te nadrukkelijk en te veel in her
haling tredende grappen een geaccentueerd
links kantje zit.
Overigens een aannemelijk programma,
door vele geestige invallen gekruid en
veelal ook met artistiek cachet voor het
voetlicht gebracht. Bijzonder attractief
leek ons de paraphrase van het sprookje
van Klein Duimpje, de Schrijvers.van In
gezonden Stukken" en de „Zilveren Feest
cantate", waarvan Corry Vonk een glans
nummer maakte. Ook de tweede finale
deed het buitengewoon goed. dank zij
he geroutineerde spel van Pam Hen-
nings, Teddy en Henk Soholten, Piet van
der Meulen, Lucy Mol, Joop Viser en Rijk
de Gooyer.
Aan het slot der première van gisteren
de gebruikelijke bloemenhulde.
L. H.
Volgens het Joegoslavische blad „Poll-
tika" heeft de Roemeense veiligheids
dienst de laatste dagen de rangen der
ambtenaren gezuiverd van buitenlanders.
De ontslagenen hebben geen recht op
ander werk en mogen het land niet ver
laten. Volgens het blad zou men druk op
deze vreemdelingen uitoefenen om hen
voor de inlichtingendienst te laten wer
ken. Door dit te doen zouden zij het Roe
meense staatsburgerschap kunnen verkrij
gen.
SsiSfflJiilsSiSSS
opende de collectie. Ze stapte zo op haar gemak rond, dat ze, toen
haar na de vijfde jurk gevraagd werd zich eens om te draaien,
verontwaardigd haar tong uitstak!
Grote verlegenheid van de familie Lempereur, behalve van de
jongste telg, die zich verder niet om het publiek bekommerde en
kalmpjes doorliep. Na dit intermezzo volgde de ene jurk na de
andere, alle eenvoudig en smaakvol.
Voor heel kleine meisjes is de mode haast klassiek geworden. Een
strak lijfje, waar ingerimpeld een rokje is aangezet. Soms bestaat
dit rokje slechts uit drie stroken. By anderen vormen smalle ge
borduurde galons een soort van schouderstuk. Ook werd zulk galon
wel op de rokjes gezet, maar dan natuurlijk niet op het lyfje.
Op jurkjes voor meisjes van zeven of acht jaar was in de lengte
een wit galon genaaid, terwijl weer ouderen jurkjes hadden, waar
het wijde rokje op de heupen was aangezet onder een paar rijen
wit galon.
Al de kinder- en meisjes-japonnetjes vallen in klokrok uit, wat
stellig het meest practisch is. De betrekkelijk ruime mantels voor
oudere meisjes konden met of zonder ceintuur worden gedragen.
De jurkjes voor de kleintjes hadden alle een omliggend kraagje,
terwijl bij de jongemeisjesjaponnetjes ook opstaande kraagjes werden
aangetroffen.
Een confectie-collectie van eenvoudige smaakvolle modellen, die
er in alle opzichten zijn mag.
DINY K-W.
Gistermiddag is een vrij zware onweers
bui van Westelijke en Zuidelijke richtin
gen via het midden naar het Noordwesten
over ons land getrokken. Omstreeks, twee
uur meldde het vliegveld Eelde een he
vige onweersbui met windstoten van 21
meter per seconde, voorafgegaan door een
zandstorm. Reeds eerder waren bij het
K.N.M.I. meldingen van onweersbuien bo
ven het Zuiden en Westen van ons land
binnengekomen.
Omstreeks vijf uur ontlastte zich boven
de bossen tussen Driebergen en Zeist eeiï
hagelbui, waarbij volgens de meningen
van enkele personen hagelkeien vielen van
1 cm in doorsnee. De bui trok langzaam
in de richting Zwolle. Ook boven Amers
foort ontlastte zich een onweersbui, doch
hier viel geen hagel van betekenis. Wel
veroorzaakte het vele regenwater een be
lemmering voor het verkeer nabij de Vlas
akkers.
Kassa's open 12 uur. Prijzen 11.— lot
f 7,50.
Staanpi. voor kinderen en mil. ben.
de rang van onderoll. 50 cent.
Non-Stop diensten HTM
Bus Y (Holl. Spoorstation)
Delftse tram (Rijsw.pl.)
Beide naar de remise
DeHtweg t/o Vlieg
veld.
Ruime stalling
voor auto's,
motoren en
rijwielen.
Y
PETER MOORHEAD REISDE al sinds
jaren in speelgoedartikelen. Hij zou
er misschien een aardig salaris plus
provisie mee hebben verdiend op den
duur, indien hij nu juist niet voor zijn
schoonvader reisde. John Smith was een
nurkse, achterdochtige en gierige man,
die een ander niets gunde, laat staan zijn
schoonzoon, wie hij nog steeds verweet,
dat hij hem met allerlei slimmigheidjes
zijn enige dochtc afhandig had gemaakt.
Zijn schoonvader hield hem kort en zou
de laatste zijn, om zijn zwoegen te waar
deren. Zwoegen was het, wat Peter
Moorhead deed. Met twee zware koffers
toog hij er elke ochtend op uit, was het
niet van Londen, waar het fabriekje van
zijn schoonvader stond, dan van de een
of andere stad uit, waar hij de nacht had
doorgebracht, om de volgende dag weer
ettelijke honderden kilometers te reizen
of uren te sjouwen om een paar schamele
orders te noteren.
Hij was een goed verkoper, Peter Moor
head. Maar de artikelen uit het fabriek
je van zijn schoonvader waren slecht ge
maakt en getuigden bovendien van wei
nig verbeeldingskracht. Als Peter Moor
head kon doen, wat hij wilde....
Hij hield als zoveel getrouwde mannen
zonder kroost veel van kinderen. En hij
beweerde zelfs, een heel wat betere
vader te kunnen zijn dan de meeste
vaders waren. Hij begreep de kinderziel
en hij kon met een kind spelen als een
kind.
Zo'n kind was een modern kind, met
heel andere opvattingen en verlangens
dan een kind uit de jeugd van zijn
schoonvader, argumenteerde hij vaak en
het was nu eenmaal onmogelijk, in deze
tijd nog speelgoed aan de man te bren
gen, hetwelk vijftig jaar geleden in trek
was. Kijk met Kerstmis naar de etalages,
zei hij vaak tot zijn schoonvader en zijn
vrouw, het moderne kind wil technisch
speelgoed, liefst straalvliegtuigen cn
tanks en zelfs vliegende schotels of een
klein televisietoestel voor kindergebruik.
Helaas, hij merkte dan telkens, zelfs
zijn vrouw tegen te hebben- Dit verdroot
hem nog meer dan het hopeloze ge
sjouw met de zware koffers en de lange,
vermoeiende treinreizen door good, old
Engeland, dat voor hem wel oud, maar
r.iet goed was en., veel te groot.
Het ging nu al jaren zo en Peter Moor
head wrokte. Soms, in een eenzame
coupé tijdens een lange reis, in een week,
waarin hij zowat niets verkocht had,
slopen boze gedachten zijn geest binnen.
Kon hij zijn schoonvader maar uit de
wereld helpenHij wierp die gedach
ten telkens ver van zich af. Hoe kon hij,
Peter Moorhead, de zachtmoedigheid
zelve er zelfs maar over denken, iemand
te doden? Hij zag zich als de kleine jon
gen met grote, vragende ogen, het vriend
je van alle dieren in nood en zowaar zo
braaf, dat sommige jongens hem wel eens
voor een brave Hendrik uitmaakten.
Neen.... Peter Moorhead, zei hy dan,
je moest je schamen, heel erg schamen.
Na een week, die de slechtste van het
jaar was geweest, liep hij met loden
schoenen en zware koffers naar huis, we
tend, door de bij hem inwonende oude
man allesbehalve welwillend te zullen
worden ontvangen. Het zou weer een
avond vol mokken en verwijten worden.
Toen hij de huiskamer betrad, zat daar
zijn schoonvader, een sarcastisch lachje
op zijn gezicht, als altijd- Anne is voor
een paar dagen de stad uitgegaan, zei hij.
Ik heb vanmiddag al gegeten. Je zult
zelf iets klaar moeten maken.
Peter Moorhead wilde naar de keuken
gaan, maar moest eerst rapport uit
brengen. Er steeg een steeds groter wor
dende bitterheid in hem op. Daar zat die
oude man, die hem het leven vergalde
en als een nietsnut behandelde, bijna
op, doch vol energie nog, om het leven
van een ander mens te verzuren. Naast
hem stond een flesje uit de apotheek.
Ja, zei zijn schoonvader, de dokter
heeft 'me dit vanmiddag voorgeschreven.
Ik moet het straks innemen, help het me
herinneren, dan doe je tenminste iets-
In de keuken zag Peter Moorhead op
een plank een ander apothekersflesje
staan. Het bevatte een poetsmiddel, door
zijn vrouw kort geleden.gekocht, omdat
het bijzondere eigenschappen zou bezit
ten. om antiek zilver goed te houden.
Hij las de vreemde naam „antifix
Daaronder stonden heel klein gedrukt
enkele regels: de inhoud van dit flesje
is vergiftig. Men wachte zich voor in
wendig gebruik!
Peter Moorhead zette het flesje in een
hoek. Gedachten uit de trein welden in
hem op. Hij probeerde ze te Y_erar j
Mapr een luid gesnork uit de huiskamc
herinnerde hem telkens aan de man die
zijn leven en dat van zyn vrouw ver
galde.
Opeens deed hij een greep naar het
flesje. Als hij het met dat andere vér-
wisselde? Indien de oude er aan dood
ging, zou niemand ooit weten, hoe dit
gekomen was. Niemand wist ook, dat hij
in huis was geweest. Hij zou zo gauw
mogelijk weer op de trein stappen. Nie
mand zou tegen hem kunnen getuigen.
De werkster bevond zich niet in huis
Peter Moorhead, de afgebeulde reiziger
in speelgoederen in het grote Londen,
dacht aan dat kleine Petertje Moorhead
ergens in een landelijk stadje. En hij
zette het flesje weer weg.... Had hij
het maar aan stukken gegooid.Maar
telkens weer kwam de stem terug, die
hem toefluisterde, hoe alles heel anders
zou worden. Wat betekende het eigen
lijk, de levensduur van een zure, oude
man enkele jaren te verkorten? Hij deed
er zelfs een goede daad mee, tegenover
zijn vrouw en tegenover zichzelf....
Hij keek de huiskamer in. Zijn schoon
vader sliep nog. Ik zal net doen, a1®0*
ik het ruilen wil, zei Peter Moorhead ot
zichzelf. Dat is misschien een voldoening.
Het zal me van dat andere afhouden.
O. alleen al het denkbeeld, dat de oude
er niet meer zou zijn. Ik zal doen alsof
ik de volmaakte misdaad wil plegen,
hield Peter Moorhead zichzelf voor. Hij
trok handschoenen aan en verwisselde de
flesjes.
Snakkend naar adem, met een kloppend
hart, bleef hij in de keuken staan. De
kleine Peter Moorhead met de grote
vraagogen en zijn dierenliefde vermaan
de hem. zichzelf niet in verzoeking
brengen.
Peter Moorhead maakte de groins e,
stille strijd van zijn leven door en 1
zette het flesje met het g'ft'Sc P°
del weer in de keukenkast. Kort da na
hoorde hij, dat zijn schoonvader k,ier
werd. Neem je drankje in. riep hij.
Een diepe zucht van verHchtm„.
Toen hij gegeten had. een paar ijlings
gebakken eieren met spek. ging hij weer
naar de huiskamer. Zijn schoonvader had
het drankje mg,00?!11?"' Een 2r°te lepel
lag op de grond. Maar. wat za2 hij?
IIin»en die armen werkelijk zo slap? Was
het "natuurlijk, dat het hoofd naar om
laag hing? Leek het niet. of zijn schoon
vader elk ogenblik uit de leunstoel kon
wegglijden, krachteloos? Was dat witte
gezicht niet dat van een dode?
Opeens rinkelde de telefoon. Hij aar
zelde, de hoorn op te ngmen. De telefoon
bleef rinkelen. Hy nam hem te langen
leste op» Hier is de apotheek
MacPherson, zei een gejaagde stem. Dat
drankje! Het is een vergissing! Een sterk
vergif.... Elke dosis dodelijk....
Peter Moorhead liet de hoorn uit zijn
hand vallen en zakte snikkend op de
vloer.
VIVIAN VAUGHAN.
(Van onze correspondent)
In de nog jonge luchtvaartgeschiedenis
is vijfentwintig jaar een lange tijd en
dus voldoende reden om een zilveren
jubileum bijzonder feestelijk te vieren.
Het corps boordwerktuigkundigen der
K.L.M. dacht er ook zo over. Daar komt
nog bij, dat door insiders over de ge
hele wereld graag erkend wordt, dat de
K.L.M. over het beste corps boordme-
schappijen. Bij de moderne vliegerij is
de boordmecano langzamerhand e\en on
misbaar als de piloot zelf. In de cockpit
zit hij letterlijk naast hem; een plaats,
die eveneens in figuurlijke zin de ver
houding vrij aardig weergeeft. Verge
lijkt men het besturen van een auto met
dat van een vliegtuig, dan houdt de piloot
zijn handen aan het stuur, terwijl de
boordmecano het gaspedaal intrapt. In
een auto zou deze situatie onbehaaglijk
zijn, in een vliegtuig is doelmatig en
noodzakelijk.
De festiviteiten werden gistermiddag
geopend met een byeenkomst in één van
de cantines op Schiphol. Dr Plesman
opende de rij van naar schatting tien
sprekers. Uitvoerig sprak de directeur
der K.L.M. over de ontwikkeling in de
werkzaamheden van de boordwerktuig
kundige. Vroeger was hij de man, die
tijdens de vlucht liefst móest slapen,, om
pas op de grond zyn taak te beginnen.
Het nakijken en eventueel repareren
van de motoren bij een tussenlanding
geschiedde voor de oorlog door eigen
Gedurende de maand Juli zijn in dc
Nieuwe Waterweg aangekomen 1622- zee
schepen met een inhoud van 2.447.7)29 netto
teg. tons.
Hiervan waren bestemd voor Rotterdam
(met Inbegrip van Pernis en Vondelingen
plaat) 1300, Schiedam 31. Vlaardingen 77,
Maassluis 33. Hoek van Holland 66. Dordrecht
72. Zwijndrecht 8. Capelle a. d. IJssel 6 en
overige havens 29.
Gedurende dezelfde maand van vorig jaar
kwamen in de Nieuwe Waterweg binnen
1429 schepen met éen inhoud van 2.331.713
netto tons.
Schepen Netto reg tons
1932 10.167 16.708.002
1951 8.682 14.122.621
Nu 4 1.486 2.585.381
9 Hierbij inbegrepen 5 bunkerschepen.
y//WA'XW,W/,/&
mensen. De vliegvelden beschikten niet
over de benodigde outillage en het per
soneel hiervoor. Het werk was dikwijls
zwaar, maar het kweekte een corps,
waar wij nu trots op kunnen zyn. De
leerschool, die de boordmecano's toen
doorliepen, deed hen de moeilijkheden
van na de oorlog betrekkelijk snel over-
winne--. Spoedig raakten zij gewend aan
het moderne en gecompliceerde mate
riaal, als Convairs, DC 6's en straks de
Super-Constellations. Hun taak is nu
veranderd. Van de man op de grond,
zijn zij de man tijdens de vlucht gewor
den.
Dr Plesman prees de kundigheid van
zijn mannen. Zo'n compliment heeft
waarde, want dr Plesman aarzelt geen
moment als er op iemands fouten ge
wezen moet worden. „Er zijn teveel
jonge mensen, die als zij op een vlieg
veld aankomen, tegen het verzamelde
grondpersoneel zeggen: „dat en dat
nakijken en voor de rest Goede Mid
dag". Ik heb graag, dat iedereen in
mijn'bedrijf goéd gekleed gaat. Wan
neer het echter nodig is moet men
zijn jasje uittrekken en zijn overhemd
durven vuilmaken".
De 39-jarige Haagse groentenhandelaar
J. M. werd gisterenmiddag gedood nadat
hy een trap van zijn paard had gehad.
M. stond omstreeks drie uur in de
Pantsierstraat naast zijn met paard be
spannen wagen klaar om te vertrekken.
Door nog onbekende oorzaak is het paard
plotseling geschrokken, waardoor het be
gon te steigeren. Het lemoen brak en het
paard steigerde in omgekeerde lichting
weg. Plots draaide het weer om waarbij
het viel, terwijl de voerman ook viel. Ge
tuigen menen, dat een deel van het
paard op de voerman is terecht geko
men Anderen spreken deze lezing
tegen. Vast staat in ieder geval, dat
M een trap van het paard heeft ge
had, toen het zich weer oprichtte. Ten
gevolge van deze trap werd M. gedood.
Het stoffelijk overschot is naar het zie
kenhuis Zuidwal overgebracht.
Als geschenk van de parochianen van
Achterveld werd. dezer dagen aan Z.H.
Exc. mgr. Wilhelmus van Bekkuin, tit.
bisschop van Tigien, vicaris apost. van
Ruteng een zilveren bisschopsstaf aange
boden, vervaardigd door de edelsmeden
Brom te Utrecht.
Z. H. Exc. rngr W. Mutsaeris, bisschop
van 's-Hertogenbosch. zal op Woensdag
6 Augustus a.s. in de kloosterkerk van
de Paters Capucijnen te Udenhout dc
volgende H. H. Wijdingen toedienen:
H. Subdiaconaat aan de eerw. fraters
Domitius van Beek. SixUis van Drunen.
Ambrosius van Zcetermecr. Ewaldus van
Dongen Adelbertus van Raamsd'onk,
i Willibrordus van Raalte, Anastatius van
Utrecht, Bartholomeus van Eindhoven.
Angelicus van Helmond. Livinus van
Eindhoven en Marinus van Herpen, van
de Orde der Paters Capucijnen. en aan
de ecrw. fraters Bdmundais de Hart. Mar-
tinus Niec.wenhuis. Antonius Verschuren,
Petrus Veen en Amadeus Degenhart, van
de Orde der Paters Cistcrciëncers van
het klooster Mariënkroon te Nieuwkuijk.
H. Priesterschap aan de eerw. fraters
Calixtus van Nijmegen. Ladislaus van
NisteLrode. Gratianus van Rotterdam,
Crescentianus van Enter, Leontius van
Aarle-Rixtel, Amantius van Gilze. Ange
linas van Loon op Zand, Aloysius van
Teteringen, Pancratius van Breda en Fa-
cundus van Amsterdam, van de Orde der
Paters Capucijnen.
De Nederlamlsche Bank deelt mede.
dat blijkens de voorlopige gegevens het
surplus t an Nederland in de Euro
pese Betalingsunie over de maand Jul'
1953 circa 145 millioen heeft belo
pen.
