Wat schaft de pot deze week?
Ons Succespatroon
van deze week
DE DUBBELGANGSTER
O
r
llpWS
Enkele smakelijkeideeën
V.
HOE BESTEL IK MIJN PATROON?
CHARLES GAR LICE
ZATERDAG 8 AUGUSTUS 1953
PAGINA 4
Susan Shentall doet weer van zich spreken. Filmen in
het klooster op San Francesco del Deserto. Walt
Disney en het Geheim van de Appelboom. Diane en
Sharon Disney kiezen acteurs. Adrienne Corri filmt
weer. Een gil en twee seconden op het witte doek.
Schrijven over elk willekeurig onderwerp. „Film
forum". Lana Turner speelt Nederlands verzets-
meisje. Gouden Palmtak voor Sir Alexander Korda.
Sam Goldwyn: „Na een jaar is het nieuwtje van de
3-D-film af".
Vleesragoüt
Meloen met vruchten
Gesmoorde tomaten
(Van onze film
redacteur)
SUSAN SHENTALL,
't 19-jarige typiste-
tje uit Derbyshire, dat
werd uitverkoren om
de rol van Julia te
spelen in de techni-
color-film „Romeo and
Juliet",, die door Rank-
Universalcine naar Sha
kespeare's onsterfelijke
liefdesdrama wordt ge
maakt, doet opnieuw
van zich spreken en
wel als 't eerste Engelse
meisje, dat het slot mag
betreden van het Fran
ciscaner klooster op het
eiland San Franceso del
Deserto, vijf mijlen van
Venetië.
Hoewel de paters de
bezoekers van beiderlei
kunne gastvrij ontvan
gen en ze tot de
kloosterkapel en het
grondgebied van het
klooster toelaten, mag
geen enkele vrouw
uitgezonderd de echt.
i'
Lana Turner Nederlands verzetsmoisje
Zij speelt de hoofdrol in „Trouw en dapper
een drama in de kringen van de ondergrondse
verzetsbeweging in Nederland.
genote van het regeringshoofd van het land het slot betreden. Susan
Shentall heeft daartoe de speciale toestemming van het Yaticaan gekregen.
Toen de Anglo-Italiaanse filmgroep on
der regie van Renato Castellani in het slot
van het klooster bezig was met het op
nemen van de scènes tussen Julia, Romeo
(Laurence Harvey) en Broeder Laurence
(Mervyn Johns) moesten de kapster en de
„continuity girl" van een afstand blijven
toezien, hoe de camera de jong geliefden
volgde naar de cel van Broeder Laurence
voor hun geheime huwelijk.
Het werk in het klooster was voor de
filmgroep vreemder dan voor de paters.
Voor het eerst sinds hun werkzaamheden
in Italië werden de filmers niet omringd
door een dichte menigte nieuwsgierigen,
die waren samengestroomd om de sterren
aan het werk te zien. Bij vroegere gele
genheden in Venetië moest de assistent
regisseur voortdurend om stilte verzoeken.
Soms zelfs slaagden de spelers er slechts
met moeite in, zich een weg door de me
nigte te banen, die de camera en de elec-
tricien omringde.
Maar de paters gingen rustig hun gang,
alsof Romeo en Julia nimmer naar hun
eiland waren gekomen. Niemand stelde
nieuwsgierige vragen en zij gunden de
filmmensen niet meer dan een vluchtige
blik. Er is méér nodig dan een groep men
sen van de film om de kalmte en de rust
in dit eeuwenoude klooster te verstoren.
P ZIJN TOCHT naar de Schotse Hoog
landen, waar de buitenopnamen voor
zijn film over Rob Roy worden ge-
maakt, nam Walt Disney het Geheim van
de Appelboom met zich mee.
Deze boom staat ergens in de Verenigde
Staten en het grote geheim is, waar hij
zich precies bevindt. Rond de boom is een
steiger opgericht en op die steiger zit
iedere dag, maand in maand uit, een na
tuurkundige te wachten. Op verschillende
hoogten zijn filmcamera's op de boom ge
richt en de taak van de eenzame wachter
is een volledige film te maken van een
appel van het openspringen van de bloe
sem af, tot de volgroeide vrucht toe. Deze
film zal alle gevaren tonen, die een appel
bedreigen: wormen, vogels en stormen.
Dit is al 't tweede jaar, dat de natuur
kundige op zijn steiger bij de boom door
brengt. Verleden jaar werd het werk van
maanden in enkele seconden vernietigd
door een stormvlaag.
Waarom Walt Disney zo geheimzinnig
doet? Hij heeft een ware lawine van aan
vragen ontvangen met het verzoek om de
natuurkundige, die de boom fotografeert,
te mogen fotograferen.
WALT DISNEY begint langzamer
hand tot de jaren van voorzichtig
heid te komen. Nu hij een nieuwe
loopbaan is begonnen met het maken
van normale films met normale levende
acteurs, laat hij het uitzoeken van zijn
sterren aan anderen over. Hjj is van
mening, dat hij wel een Donald Duck
kan uitkiezen, maar geen romantische
held.
Wat de keus van spelers voor zijn
films betreft, is hij volkomen overge
leverd aan zijn twee dochters Diane (19
jaar) en Sharon (it jaar).
„Ze komen met de gekste namen aan
dragen, waarvan ik nog nooit van mijn
leven heb gehoord", aldus Disney, „en
zaniken m'n kop gek. Als ze maar lang
genoeg zeuren, engageer ik de jongelui
voor eén van mijn volgende films".
De twee helden in het leven van Diane
en Sharon zijn op het ogenblik Jeffrey
Hunter en Richard Burton. Papa Disney
kijkt op het ogenblik, of hij misschien
iets voor hen heeft.
NOEMT men de naam Adrienne Corri,
dan zeggen de meeste filmliefheb
bers: „O ja, dat mooie roodharige
meisje in „The River" (De Rivier, van
Jean Renoir). Wat is er eigenlijk van
haar geworden?"
De 20-jarige Adrienne, die in Glasgow
is geboren, heeft sindsdien o.a. negen
maanden in Italië doorgebracht. Op haar
terugreis van India werd ze geëngageerd
voor een rol in de film „Quo Vadis?". Die
rol bleek te bestaan uit een gil en een
verschijning van twee seconden op het
witte doek. Maar Adrienne genoot van
haar verblijf in Italië. Daarna is ze naar
Amerika gegaan om er persoonlijk op te
treden bij de vertoningen van de film
„The River". Tevens bleek ze een groot
succes voor dé radio en de televisie. Dit
leidde tot een hoofdrol in een toneelstuk,
dat een jaar lang op Broadway heeft ge
lopen.
Thans is Adrienne weer in Engeland om
er de hoofdrol te spelen in „The Sinners",
een film, die onder regie van Philip Lea-
cock („Cry, the beloved country" en „Ap-
poinment in London") in de Pinewood-
studio's wordt gemaakt voor de Rank-
organisatie.
GEZOCHT: Jongeman in staat om
boeiend te schrijven over elk wil-
lekeurig onderwerp. Goed salaris
en vooruitzichten. Nummer XYZ".
Aldus luidde de advertentie en twee
duizend mensen schreven er op. Onder
hen was ook een jongeman, die pas om
gezondheidsredenen uit de militaire
dienst was ontslagen. De brief, die hij
schreef, bezorgde hem met negentien
anderen een persoonlijk onderhoud
met de directie van een warenhuis, die
een assistent-chef voor de reclame-afde
ling zocht.
..Kunt u werkelijk over alles schrij
ven?" werd hem gevraagd.
„Natuurlijk", antwoordde de jonge
man met stoïcijnse kalmte.
..Ga dan in de kamer hiernaast en
sohrijf 500 woorden over Chinese mu
ziek".
Hij wist niets van Chinese muziek af.
Maar rekende er op, dat dit met zijn
toekomstige baas evenmin het geval zou
zijn. Vol geestdrift toog hij aan het
werk en sleepte er alle mogelijke bij
zonderheden met de haren bij: bam
boefluitengongsenz.
Hij kreeg het baantje van zestig gul
den per week.
Thans is hij een van de weinige man
nen in Amerika, die toneelstukken èn
films schrijven en regisseren. Twee van
de meest succesvolle stukken in Ame-
rika's toneelhistorie zijn van zijn hand.
De een is „Kiss and Teil", de ander „The
Moon is blue".
Zijn naam luidt F. Hugh Herbert. Her
bert kreeg al heel gauw in i920
genoeg van zijn eerste baan en vroeg
om een introductie bij een groot wa
renhuis in New York. Binnen een week
stond hij daar op straat, waarop hij een
zeer ondergeschikt baantje kreeg als
filmsohrijver in New York.
„Ik ontdekte, dat de filmmensen diep
ontzag hadden voor het gedrukte
woord. Daarom schreef ik een roman.
Dat kostte me achttien dagen. Metro
kocht de rechten".
Maar zijn succes heeft Herbert aller
eerst te danken aan zijn beide dochters
LANA Turner heeft van Dore Schary,
het hoofd van de M.G.M.-studio's, de
hoofdrol gekregen in de film „The
True and the Brave" (Trouw en dapper),
een romantisch drama, dat zich afspeelt
in de kringen van de ondergrondse ver
zetsbeweging in Nederland tijdens de
laatste wereldoorlog. Lana Turner zal in
deze film, die wordt geregisseerd door
Gottfried Reinhardt, de rol van een Ne
derlands verzetsmeisje vertolken.
Mis Turner begint haar werk aan de
film „The True and the Brave" na de vol
tooiing van de technicolorfilm „The
Flame and the Flesh", die op het ogen
blik in Engeland wordt gemaakt.
HET Amerikaanse Huis van Afge
vaardigden heeft het gat gedicht in
de belastingwetten, dat de filmster
ren in staat stelde de inkomstenbelasting
te ontduiken als ze gedurende 17 van de
18 maanden in het buitenland vertoeven.
Men verwacht thans een algemene terug
tocht van filmsterren naar Hollywood.
AAN Sir Alexander Korda, de Britse
filmproducent, is voor het eerst de
Gouden Palmtak toegekend, die
voortaan elk jaar door David O. Selznick
wordt uitgereikt aan de Europese filmer,
die het meest door middel van' de film
heeft bijgedragen tot de internatiohale
goede verstandhouding. Een Amerikaanse
jury heeft tijdens een geheime stemming
besloten, de onderscheiding aan Korda
toe te kennen.
CHARLES CHAPLIN heeft zjjn zoon,
Charles Chaplin jr., verboden hem
in een Amerikaanse film uit te beel-
Mr Richard Goldwater, een Holly-
woodse advocaat, die de belangen van
Chaplin in de Verenigde Staten behar
tigt heeft naar aanleiding van het be
richt, dat Chaplin jr. de rol van zijn
vader zou spelen in een film, getiteld
„The Jackie Coogan Story verklaard,
dat hij aan Samuel Mannis en Jackie
Coogan, die de film voorbereiden schrif
telijk heeft medegedeeld, dat Chaplin
weigert zjjn toestemming daartoe te
verlenen.
Jackie Coogan speelde iridor 1 tld„ de
titelrol in Chaplin's film „The Kid
Walt Disney komt tot de jaren van
voorzichtigheid
Diana Patricia en Pamela Jean. Hjj ba
seerde zjjn stukken en films op de ge
dragingen van beide meisjes, die toen
een jaar of zeventien waren en luisterde
hun telefoongesprekken af voor z'tjn
dialogen. Bovendien heeft hjj altijd een
jonge secretaresse in dienst, aan wie
hjj zijn stukken dicteert. „Als ze er
niet om gichelt, weet ik, dat het mis
is".
IN het jongste nummer van „Film
forum" wijdt A. van Domburg, dis
zijn studie over Walter Ruttmann
voortzet, een artikel aan de nagedachtenis
van W. Poedowkin, bij wie hij een be
trekkelijk meesterschap en een betrekke
lijke grootheid constateert. Jan Wiersma
publiceert een interview met Dick Laan,
de Nederlandse filmpionier en schrijver
van kinderboeken. Naar aanleiding van
het reclamefilmpje „Bruin Goud" haalt
Charles Boost herinneringen op aan de
toneelspeler George C. Verenet, die waar
schijnlijk de eerste filmacteur in Neder
land is geweest, terwijl E. Brumsteede
nog eens terugkomt op de vele kwaliteiten
van Jacques Tati's „Mijnheer Hulot met
vacantie".
Jac. Dirkse vindt in de op zich niet zo
belangrijke film „La fête Henriette"
van Julien Divivier aanleiding om vast
te stellen, dat de oude avantgarde toch
eigenlijk niet dood is en Piet van der Ham
prijst het werk van de Gooise smalflim-
amateurs, waaronder vooral dat van Van
Tuyl en Henk Orthmann („De Verras
sing") en van Roorda en Orthmann
(„S.O.S. Ameland") opvalt.
Het is hoogop zomer en vacantietijd!
Dat betekent, dat we even verlost zijn
van het dagelijks inpakken van trom
meltjes voor tussen de middag en om 12
uur meer gezichten om de tafel vergaard
zien.
Nu kan onze fantasie zich baanbreken
in het verzinnen van extra smakelijke
broodbelegsels in vele variaties: we zien
voor ons geestesoog slaatjes, ragoüts en
gebakken gerechtjes voorbij trekken, net
een al lekkerder dan het ander. Sommige
broodbeleggingen putten we uit de warme
maaltijd van de vorige dag, waaraan we
ook extra zorg hebben besteed. Het is nu
toch immers een feestelijke tijd.
En hoewel honger zelfs rauwe bonen
zoet schijnt te maken en de jeugd na hele
dagen buitenlucht meer belangstelling
voor de hoeveelheid voedsel zal hebben
dan voor de kwaliteit, mogen we onze
pogingen om steeds afwisseling in het
menu te brengen ook nu niet staken.
Laten wij u met enkle ideeën voor deza
week behulpzaam zijn.
Groentesoep vleesragoüt, aardappelen
spersiebonen meloen met vruchten.
Spitskool, aardappelen, jus gortpap
met stroop en boter.
Verse haring, aardappelen, worteltjes
of wortelsla (wentelteefjes).
Stamppot rauwe sla griesmeelpap.
Gemengde vleeswaren, gebakken aard
appelen, bloemkool (beschuit met vruch
tensap).
Witte bonen met snij- of pronkbonen,
aardappelpurée pruimen (compote) mei
vanillevla.
Macaroni met pittige gesmoorde toma
ten, komkommersla vanillepudding.
250 gr runder- of kalfspoulet, 75 gr (5
eetlepels) boter of margarine, 40 gr (4 eet
lepels) bloem, pl.m. Va 1. (3 kopjes) water,
zout (nootmuskaat, peper), melk, citroen
sap.
Het vlees zouten. De stukjes vlees in de
helft van de boter of margarine aan alle
kanten licht bruin bakken. Een scheut
water en iets zout toevoegen en het vlee»
zachtjes gaar stoven. (Runderpoulet in on
geveer 2 uur, kalfspoulet in ongeveer drie
kwartier). Het vlees uit de jus nemen, zo
nodig kleiner snijden en van zeentjes ont
doen. In een lege pan de rest van de boter
of margarine smelten. De bloem er mee
vermengen en geleidelijk onder roeren de
jus en ongeveer twee kopjes water toe
voegen, zodat de saus goed van dikte is
Het vlees er in leggen, de saus op smaak
afmaken met zout, (peper), een scheutje
melk en desgewenst een paar druppels
zeer weinig citroensap.
Een kleine stevige, maar goed rijf>e
meloen, 250 gr donkere vruchten (bijv.
pruimen, ingemaakte kersen), suiker.
De meloen in plakken of ringen snijden,
zaad en sap verwijderen en de plakken
schillen; 4 plakken op een bordje leggen
en met suiker bestrooien. De rest van de
meloen in blokjes snijden. Zo nodig de
andere vruchten schoonmaken en in stuk
jes verdelen. Alle vruchten dooreen men
gen en met suiker bestrooid enige tijd
laten staan. Voor het opdoen de meloen-
plakken bedekken met de vruchtensla.
500 gr tomaten, een knoflookpitje of een
uitje, een stukje gerookt spek, zout, lau
rierblad, desgewenst specerijen als peper
en kaneel of een paar takjes marjolein,
basilicum of thijm.
Het spek in blokjes snijden en deze
zachtjes uithakken. De knoflook of ui snip
peren en op het laatst meebakken. De
tomaten schillen ze hiertoe in heet
water of boven een vlam houden totdat de
schil barst dan pellen. De tomaten in
een paar plakken snijden. De kruiderijen
fijn snijden. De tomaten op het spek en de
ui leggen, de kruiderijen en een weinig
zout toevoegen en het geheel een half
uurtje stoven in een gesloten pan. De saus
op smaak afmaken met zout, (peper en
zeer weinig kaneel).
Advertentie.
Een leuke zomer-naclitjapon is het
model van deze week. Het model is
zeer eenvoudig, dus door elke dame
te maken. Kraag, revers en mouwtje
zijn met een plise of ruche van
de zelfde stof afgezet. Dit kan na
tuurlijk ook vervallen. De rok heeft
van voren een naad en loopt in
klokken uit.
Benodigde stof 5 m. van 8090 cm
hreed. Dit patroon is verkrijgbaar in
maat 40, 44, 48, 50 a 0,85.
Plak aan de adreszijde van een briefkaart, naast en bulten het frankeerzegel
het verschuldigde bedrag aan geldige postzegels en zend deze naar
ATELIER CROON, BEATRIJSSTRAAT li, ROTTERDAM
Vermeld aan de andere zijde duidelijk uw naam, adres, woonplaats en maat
en nummer van het gewenste model.
Plak nooit meer dan 1op een kaart, wat meer geplakt wordt ls
waardeloos.
Girostortingen eveneens ten name van Atelier Croon op nummer 271291.
Afgehaald elke dag van 9 tot 12 en van 2 tot 5 uur. Behalve 's Zaterdags.
Bestellingen onder rembours worden niet uitgevoerd. Patronen worden
niet geruild.
Met een snik liep ze op juffrouw Carter
toe en legde een hand op haar arm.
O, heb toch medelijden met hem!
smeekte ze. Hij heeft spijt van wat hij
gedaan heeftdat weet ik zeker. Hij
heeft toch ook veel verdriet gehaden
kijk maar eens, hoe ziek hij is.werke
lijk niet sterk genoeg om rond te zwer
ven, zonder iemand die voor hem zorgt.
Stuur hem niet weg!
Peters stond met de hand aan de deur
kruk en deemoedig gebogen hoofd.
Neen, neen! zei hij. Ik zal gaan.
Och, ga toch naar hem toe en zeg
hem, dat hij blijven mag, pleitte Irene,
terwijl ze juffrouw Carter's hand in de
hare nam en die bezwerend drukte- Laat
hem niet gaan! Dat kunt u niet.u hebt
een veel te goed hart. Laat hem niet
gaan!
Juffrouw Carter keek haar aan er
leek iets te breken in het strakke gezicht
en de vastbesloten lippen begonnen te
trillen.
Je weet niet, wat je vraagt, zei ze
schor, terwijl ze haar best deed, onbuig
zaam te blijven. Je hebt hem zelf horen
vertellen, wat hij is. Mijn Lily's vader is
een ontslagen gevangene!
Dat weet ik, dat. weet ik! Maar dat
hoeft Lily nooit te weten. En hij heeft
toch berouw gehad. U moet hem verge
ven. We hebben allemaal vergiffenis no
dig. U zult nooit meer een gelukkig ogen
blik hebben, als u hem wegstuurt!
Juffrouw Carter trachtte haar hand los
te wringen; maar Irene hield ze stijf vast.
Juist toen het lot van de man in de
weegschaal lag, werd de deurkruk van
buiten omgedraaid en Lily kwam binnen.
Waar is die man gebleven, die daar
straks hier was, grootmoe? vroeg ze. Ik
wou zo graag nog eens met hem praten!
Hij was zo aardig tegen me en heeft zo'n
prettige stem.
Ze stond midden in het kleine verttrek,
haar lichtloze ogen strak voor zich uit
gericht, in een houding, alsof ze luisterde.
Niemand verroerde zich; een verschrik
kelijke stilte hing in de gezellige kleine
keukende stilte der tragedie.
Ha, daar bent u nog! riep ze plotse
ling met haar heldere stemmetje. Ik was
al bang, dat u weg was. Ga nog niet weg!
Ik wil nog een beetje met u praten. Wat
is uw hand koud! Kom een beetje bij het
fornuis zitten- Dat mag hij wel, niet groot
moe?
Ja. zei juffrouw Carter met een diepe
stem, na een ogenblik stilte.
Alsof hij niet bij machte was, te weer
staan, liet hij zich door Lily naar het for-i
nuis trekken, en zakte daar neer op een
stoel, terwijl hij haar handje bleef vast
houden en naar haar zonnig gezichtje
keek, bijna alsof hij de aanwezigheid der
twee anderen geheel vergeten was. Juf
frouw Carter liep langzaam op hem toe
en trok het kind zachtjes van hem weg,
maar gaf hem een teken om te blijven
waar hij was.
Lily, begon ze, ik moet je iets ver
tellen. Maar ze was niet in staat, verder
te gaan, en keerde zich met een aandoen
lijke hulpeloosheid naar Irene. Vertel jij
het haar. Margaret; ik kan niet!
Irene knielde bij Lily neer en drukte
haar vast tegen zich aan.
Lily, lieveling, zei ze, vechtend tegen
haar eigen tranen, je hebt me laatst eens
verteld, dat je zo graag wilde, dat je een
vader had zoals andere kleine meisjes;
dat het je zo speet, dat hij gestorven was.
Zou je heel blij zijn als je hoorde, dat het
niet waar was, dat hij dood was, maar dat
hij nog leefde en heel. heel erg veel van
je hield?
Ja, zei ze met een ernstig stemmetje,
ik zou erg graag een yader hebben, die
met me kon uitgaan en me optillen in
zijn armen, zoals de vader van Jenny van
de molen doet. En heb ik er nu een gekre
gen; heus heus waar?
Ja, fluisterde Irene. Zul je niet
schrikken of bang zijn, Lily? Hij is van
daag thuis gekomen hij zit daar in die
stoel!
Het kind beefde en deed een stapje
achteruit. Irene nam haar bij de hand en
trok haar zachtjes naar Peters, die haar
met uitgestrekte armen wachtte.
Mijn kind! mijn kind! was al, wat hij
kon uitbrengen.
HOOFDSTUK XXXII.
Diezelfde avond had het bal van mevr.
Archer plaats, waarop men zich in de
voornaamste kringen al verscheidene
weken verheugd had.
Madge had haar rouw afgeworpen en,
tot verbazing en verdriet van al Mersia's
oude vrienden, sloeg ze geen enkel ver
maak, geen enkel feest over.
Op deze avond van het grote bal van
mevrouw Archer zag ze er nog vorstelij
ker uit dan gewoonlijk. Haar natuurlijke
schoonheid werd nog verhoogd door het
eigenaardig oud-rose van haar schitteren
de avonjurk, en de zeldzaam mooie dia
manten, nog kostbaarder dan de beroem
de stenen van de gastvrouw zelf.
Ik geloof, dat deze me werke
lijk flatteert, V zei *ich naar het
meisje kerend, dat haar in zwijgende be
wondering aanstaarde.
O ja, my lady! U bent prachtig zo
prachtig als ik u nog nooit gezien heb. Er
kan vanavond niemand op het bal zijn,
die ook maar in uw schaduw kan staan!
De wagen staat voor de deur, my lady; en
ik geloof, dat we helemaal klaar zijn.
Madge daalde de trap af en liep lang
zaam door de hall, waar de bedienden
zich verdrongen om haar behulpzaam te
zijn-, de voordeur en het portier van de
auto voor haar te openen. Toen ze na een
korte rit het huis van haar gastvrouw be
reikt had en mevrouw Archer's pompeuse
danszaal binnenschreed, was er één
ogenblik van intense ademloos gemompel
van bewondering. Madge's hooghartig ge
zicht straalde van stille voldoening: zij
had niet anders verwacht.
Lieve kind, je jjgnt mooier dan ik je
ooit te voren gezien heb, zei mevrouw
Archer; maar zonder afgunst, want ze
was, als vrouw van een parvenu, veel te
gelukkig,-dat Lady Irene het feest met
haar tegenwoordigheid had willen eren.
Het is verschrikkelijk vol vanavond, vind
je niet; maar wat kon ik er aan doen? Zo
als je weet. hebben ze mij m'n hoofd gek
gezeurd om kaarten. Ik geloof werkelijk,
dat heel Londen er is.
Madge had reeds heel wat gedanst, toen
haar partner van het ogenblik verbaasd
het hoofd omkeerde met de opmerking:
Hé! Hij hier! Dat is wel de laatste,
die ik vanavond verwacht zou hebben!
Wie is die „hij" en waarom is zijn
komst zoiets bijzonders? vroeg Madge
achteloos. De hele wereld is er immers
zowat?
En geen wonder, met zulke attrac
ties, zelf de jopgeman Ik had eigenlijk lie
ver gezegd „attractie". Lady Irene, voegde
hij er ondeugend bij, maar ik maak niet
graag complimenties, die al te veel waar
heid bevatten. Met hem bedoelde ik
iemand, die men werkelijk niet dikwijls
op vrolijke fuifjes ziet: de heer Redmayne.
Madge had nu te veel routine in haar
rol om zichtbaar te schrikken; maar bij
het horen van die naam liep haar toch een
kille huivering over de rug.
I Redmayne stond met gebogen hoofd,
blijkbaar aandachtig luisterend naar het
onbenullig gekeuvel van zijn gastvrouw,
met die beleefdheid en vriendelijkheid,
die zijn gedrag jegens alle vrouwen
kenmerkte. Maar zijn gedachten waren
niet bij het gebabbel; zijn blik zwierf on
gedurig door de zaal, alsof hij iemand
zocht.
Zo aardig van u om te komen! kwet
terde mevrouw Archer met haar ietwat
plat accent. En zo'n eer voo-c mijn avondje,
want ik weet best, dat u haast nooit uit
gaat. Ik heb duidelijk gezien, dat veel
gasten er van opkeken en aangenaam
verrast waren, en geen wonder! ik moet
dadelijk mijn man eens gaan zoeken en
het hem vertellen.
Toe, doet u geen mooite, mevrouw
Archer, zei Redmayne op zijn vriendelijk
ste manier. Ik heb mijnheer Archer zo
juist al gesproken. Ik liet hem achter in
de rookkamer, en ik heb hem beloofd,
over een kwartierje terug te komen en
een sigaar met hem te roken. Ik ben maar
voor heel eventjes komen binnenvallen.
William zal verrukt zijn, zei ze. Maar
wat vreselijk jammer, dat u niet wat eer
der gekomen bent, mijnheer Redmayne!
We hebben daarjuist de schrikkeldans
gehad, en ik weet zeker, dat u als aller
eerste zoudt gekozen zijn. Denk ook eens
aan, wat een eer. om met onze beroemde
staatsman te dansen!
Er zijn hier vanavond heel wat beter
dansers dan ik ben, mevrouw Archer,
antwoordde hij. Ik ben heel tevreden met
toekijken.
Is Lady Irene niet schitterend-mooi
vanavond? vroeg ze spontaan.
Redmayne keek op.
Op nauwelijks een paar meter afstand
danste de lange, tengere gestalte in zacht-
rose zij. Langzaam schuifelde het paar
dichterbij; haar blik ontmoette de zijne.
Op dat ogenblik was Redmayne zich
bewust van een vreemde gewaarwording,
even onverklaarbaar als overweldigend
Terwijl zijn ogen rustten op het mooie ge
zicht met de donkergrijze ogen, scheen
het hem een seconde toe. dat dit gezicht
op de een of andere geheimzinnige en
bijna onmerkbare manier veranderd was.
Is ze niet heerlijk? vroeg mevrouw
Archer. U moet. wel trots op haar zijn, u
bent een soort voogd over haar, is 't niet?
want ze is de koningin van het feest van
avond.
Redmayne mompelde iets, en zodra
mevrouw Archer zich tot een van haar
andere gasten keerde, maakte hij zich uit
de voeten.
Hij was gekomen om zijn verlangende
ogen enkele minuten te laten rusten op het
meisje, dat hij liefhad met al de kracht
van zijn sterke natuur. Hij had haar ge
zien, en ziin hart was verscheurd door on
rust en een onverklaarbare twijfel.
Er moet iets niet in de haak zijn met
me. mompelde hij voor zich heen, terwijl
hij naar de rookkamer liep. Toen ik haar
aankeek, had ik een gevoel, of al mijn
liefde voor haar plotseling gestorven was!
Maar toch is dat niet zo. Ik houd van
haar. ik zal altiid van haar blijven houden.
Nu ik haar niet voor me zie, is dat ellen
dige gevoel weer van me geweken en
denk ik weer aan haar, zoals ik altijd ge
daan heb. Ik moet op de een ,of andere
manier in de war zijn. Overwerkt, denk
ik. Maar wat moet mijn lieveling veran
derd zijn om er zó uit te kunnen zien; zo
hard. zo uitdagend bijna! Zou ze mij nooit
kunnen vergeven Vt ik één ogenblik heb
durven vergeten, .-tst ik enkel maar een
vriend voor hauï paocht zijn? Ja, mijnheer
Archer, daar ben ik om de beloofde sigaar
met u te roken.
HOOFDSTUK XXXIII.
Drie weken na het bal van mevrouw
Archer, terwijl men alweer druk praatte
over de grote partij, die Lady Irene Mer-
sia op Fairlawn zou geven, en waarvoor
de invitaties reeds verzonden waren, was
Irene aan het werk op de kwekerij. Ze
sneed grote bossen hoge snijbloemen af
en Peters, die naast haar stond, nam ze
van haar over en legde ze in een platte
mand.
Hij wist zijn dankbaarheid jegens juf
frouw Carter niet beter te bewijzen dan
door te helpen, waar hij maar kon; ook
jegens Irene was hij vol erkentelijkheid
en hij koesterde een soort van eerbied
voor haar, die in elk van zijn woorden
en gebaren tot uiting kwam.
Eens had hij met juffrouw Carter over
haar gesproken.
Juffrouw Warner is een dame, zei
hij, alsof hij tot zichzelf sprak. Het is
vreemd, dat iemand, die zo jong en zo
mooi is, iemand van haar afkomst en op
voeding, er tevreden mee is, te leven zo
als zij hier doet. Weet u iets meer van
haar?
Juffrouw Carter schudde het hoofd.
Niets, zei ze op haar laconieke ma
nier.
Mijn kleine meisje is verbazend op
u gesteld, juffrouw Warner, zei Peters,
terwijl hij met zijn bevende handen de
bloemen rangschikte. En geen wonder!
Ik ben er trots op, dat ze zo aan me
hangt, zei Irene, en ik weet niet, wat ik
zonder haar kinderlijke liefde zou moeten
beginnen. Een leven zonder genegenheid
is al te somber en droef.
Ze zuchtte, terwijl ze dat zei, en plotse
ling, ze wist zelf niet hoe het kwam.
moest ze aan Mayne Redmayne denken.
Me dunkt, dat we zo wel genoeg
hebben, mijnheer Peters, zei ze. Ze volg
de hem naar de schuur, waar de bloemen
verpakt moesten worden, toen juffrouw
Carter in de huisdeur verscheen.
Ik wou dit telegram graag weg heb
ben, zei ze. Ik kan zelf niet naar het dorp
gaan, want ik moet de bode spreken, als
hij komt.
Ik zal wel even gaan, zei Peters da
delijk, maar meteen begon hij weer te
hoesten en hij zag er zó zwak uit, dat
Irope vlot aanbood:
Laat mij het even wegbrengen, juf
frouw Carter. Peters protesteerde, maar
Irene was niet van haar besluit af te bren
gen. Ik heb echt zin in een loopje; ïx
heb in geen dagen echt gewandeld.
Laat haar maar gaan, James, zei
juffrouw Carter. Het zal haar goed doen.
En alles is afgedaan, dus ze hoeft zich
niet te haasten met terugkomen.
Juist zoals ze was, met haar grote lin
nen zonnehoed en zonder handschoenen
aan haar kleine gebruinde handen, liep
Irene het hekje uit en de weg af naar
het dorp. Er waren weinig mensen op pad,
en de enkelen, die zij tegenkwam, wier
pen nauwelijks een blik op haar gezicht,
bijna geheel verborgen door de brede
hoedrand. Ze verzond het zakentelegram
en was op de terugweg naar de kwekerij,
toen de heerlijke middag haar in verzoe
king bracht nog wat te treuzelen bij het
dennenbosje, waar ze had zitten rusten
op de dag van haar aankomst.
Ze zat wat te dromen op een omgeval
len boomstam, toen ze opeens werd op
geschrikt door het gedempte geluid van
paardenhoeven op het dikke naalden
tapijt Het gerucht kwam van achter
haar, en ze bleef stil zitten wachten tot
de ruiter voorbij zou «jn, haar hoofd zo
diep gebogen, dat haar gezicht geheel ver
borgen was. Het paard naderde en toen
ze vluchtig opkeek, zag ze, dat het Red
mayne was, die daar v°°rbijreed De dik
ke stam van de denneboom had haar ver
borgen en ze wilde reeds een zucht van
opluchting slaken, toen Redmayne de
teugels inhield, om zich heen keek, alsof
hij niet zeker meer was van de weg, en
haar zag.
Hij keek een ogenblik naar de zittende
gedaante, alsof hij even geschrokken was,
zette zijn paard opnieuw aan, hield het
toen opnieuw staande, sprong af, sloeg
de teugels over de arm en kwam naar
haar toe. Irene voelde zich niet in staat
zich te bewegen; roerloos bleef ze zitten,
terwijl haar hart zó heftig bonsde, dat
ze nauwelijks kon ademhalen. Haar hoofd
zonk nog meer voorover, zodat er niets
van haar gezichtje te zien was. Redmayne
bleef naast haar staan en nam zijn hoed
af.
Neemt u me niet kwalijk, zei hij. Ik
schijn verdwaald te zijn. Kunt u me ook
zeggen, hoe ik op de weg naar Londen
kom? Ik ben bang, dat ik u heb laten
schrikken, voegde hij er bij. Ik kwam zo
opeens op u af. Ik hoop, dat u me excu
seert.
Irene boog even het hoofd.
Dit is niet de eerste keer, dat we el
kaar ontmoeten, zei hij, met die bijna eer
biedige beleefdheid, waarmee hij altijd to4
vrouwen sprak, onverschillig tot welke
stand ze behoorden. Herinnert u zich niet.
dat u me onlangs eens zulke mooie bloe
men hebt gegeven? Ik heb u daar, geloof
ik, nauwelijks voor bedankt. Laat me dat
bij deze gelegenheid doen: de dankbaar
heid is de moeder van nieuwe weldaden,
weet u. Ik mag u nu wel bekennen, dat
ik vanmiddag hoofdzakelijk deze kant
uitgereden ben om nog wat meer van die
bloemen te halen! Ik heb erg goed ge
zorgd voor die u me gegeven hebt; maar
ze zijn nu verwelkt Ik zal doorrijden naar
de kwekerij, als u me wilt wijzen, hoe
ik gaan moet
Als u weer op de grote weg komt,
moet u links afslaan, zei ze
Toen hij haar stem hoorde, kreeg Red
mayne een schokje; het was, of er een
rilling door hem heen ging Grote hemel,
maar dat was toch Irene's stem! Hij keek
naar haar als iemand, die een geestver
schijning ziet Iets in die gebogen gestalte
deed hem nog sterker aan Irene denken,
en ja, die handen, dat waren ook de hare!
Hij wist zelf niet, hoe lang hij daar zo
stond, duizelend en verward Hij was niet
bij machte, verder te gaan
Ik moet u nogmaals excuus vragen,
zei hij ten slotte, met een stem, die zijn
aandoening verried Ik weet, dat ik niet
het recht heb, hier met u te blijven pra
ten, maar ik hoop, dat u ine vergeven
zult. Ik heb daarjuist een schok gehad
ik zou willen zeggen een pijnlijke
schok want iets in uw stem herinner
de me aan iemand, die ik gekend heb
die ik ken maar van wie ik kort ge
leden gescheiden ben
Hij zweeg een ogenblik, verwachtend,
haar verbaasd te zien opkijken, maar ze
bewoog zich niet en gaf geen geluid.
Dit alles zal u heel vreemd schijnen;
u zult ongetwijfeld denken, dat ik niet
bij mijn volle verstand ben. Zoudt u me
erg onbeleefd vinden, als ik u vroeg, me
uw naam te zeggen? Wacht! Ik behoor u
eerst de mijne te noemen. Ik heet Red
mayne. De jonge dame, met wie u zulk
een opvallende gelijkenis hebt, is niet
maar een oppervlakkige kennis, anders
zou ik niet zo van streek zijn geweest;
is zelfs geen gewone vriendin; ze is, -
hij zweeg een ogenblik het liefste w.
ik op de wereld heb. Ik zeg u dit, opd
mijn verrassing en ontsteltenis over de.
gelijkenis u minder zullen bevreemden.
Ze is het liefste, wat ik op heel de we
reld bezit, en haar geluk is mij meer
waard dan mijn leven.
De tranen sprongen Irene in de ogen;
Redmayne hoorde een gesmoord snikje.
U schreit! zei hij. Toe, vergeef u me!
Ik zie, dat ik u aan 't schrikken heb ge
maakt; ik zal dadelijk heengaan. Ik had
geen recht, u naar uw naam te vragen
of zelfs met u te blijven praten; maar ik
ben een mens, die zich ongelukkig voelt,
en dan kunnen kleinigheden iemand soms
van streek brengen. Ik zal u niet meer
vragen, me uw naam te zeggen."
Irene's lippen bewogen, maar het eerste
ogenblik kwam er geen geluid. Eindelijk
zei ze:
U zoudt mijn naam niet kennen.
Redmayne beefde letterlijk op zijn be
nen, toen hij die klank weer hoorde. Hij
kwam een stap dichter naar haar toe en
legde zijn hand op haar schouder.
Kijkt u me aan, alstublieft! zei hij
bijna gebiedend. Ik moet uw gezicht zien.
Er was geen ruwheid in zijn stem, maar
wel radeloosheid, wanhoop bijna. Irene
stond op en keek hem aan, niet bij mach
te, zich te verzetten; hij staarde een paar
seconden naar haar, alsof hij vreesde, dat
hij gek zou worden; toen kwam er een
kreet over zijn witte lippen en hij riep
haar bij de naam:
Irene!
Haar ogen sloten zich en het leek of ze
zou vallen; maar ze herstelde zich weer
en bleef hem aankijken, haar hand tegen
haar borst gedrukt.
Mijn God! Ben ik krankzinnig? riep
hij schor. Irene, je b e n t het! Ik weet het!
Wat betekent die maskerade? Waarom
ben je hier naar toe gekomen? Nog maar
kort geleden heb ik je gezien op het bal.
Waarom leidt je twee levens? Wat be
tekent dit alles toch? Ik heb het recht,
je dat te vragen. Ik ben je voogd mijn
liefde voor jou Ja, ik heb het recht, te
vragen, waarom je deze zonderlinge rol
speelt!
Irene zocht naar woorden. Elk woord
dat hij sprak, zijn „mijn liefde voor jou"
vervulde haar met een zaligheid, die heel
haar wezen doorhuiverde.
Weet u het niet? vroeg ze.
Ik weet niet. Je aanwezigheid hier
is een mysterie voor me totaal onver
klaarbaar! Ik vind je hier alleen, ik zag
je hier laatst al j 0 u, Irene in de
vermomming van een dorpsmeisje! Wat
beduidt die comedie?
Het is geen comedie, zei ze, heel
zacht en bevend. Ik ben wat ik schijn; ik
bèn een dorpsmeisje Ik werk op de kwe
kerij, waar u me de vorige keer gezien
hemt.
(Wordt vervolgd)
