De H. Vader over bestraf fin;
van oorlogsmis
Men moet wettelijke waarborgen
scheppen tegen herhaling
Na een noodlanding ruim een
maand in Canadese rimboe
I
Een stukje Rotterdam werd
de laatste eer bewezen
Geen „grafstemming" maar toch
wel weemoed
De „Ommelanden'
weer om
zijn
Voldoening van de mens in en
door zijn arbeid
Waardering van chef en vrouw
belangrijk element
NOODREMFEEST
op het Seheveningse spoorlijntje
Arbeidsvreugde is
gebaseerd op wet
van dubbel respect
v.
Doodstraf geëist
tegen Mossadeq
IN EEN SLAG VAN ARBEIDER
TOT DIRECTEUR
Twee laatste
treinen
De Boer nam opnieuw plaats
directeurszetel
op de
PAGBLAD VOOR SCHIEDAM EN OMSTREKEN
Maandag 5 October 1953
WEERBERICHT
Weer de onbewaakte
Echtpaar stak overweg over toen
sneltrein naderde
Sovjet-blad verklaart:
„Sovjet-Unie heeft niets
met Burgess en
MacLean te maken"
Twee Nederlanders onder de passagiers
Duitsland verbiedt
invoer van uien
Als een sprookje:
,lk dacht, dat ik een
dreun op mijn
hoofd kreeg
Extra grote trein
Bloemen voor „Onze Henk
Peking wijst 80-jarige
missionaris uit
Na 62 jaar missiearbeid
Leiding kunnen geven is aparte kunst
Voldoeninggevende factoren
Vrijere loonvorming
AMSTERDAM—UTRECHT
HANDELSVERDRAG AMERIKA-S PAN JE
2
De weerverwachting van het. K.N.M.I., geldig
van heden- tot Dinsdagavond, luidt:
Overdrijvende wolkenvelden en droog "et'r-
Matige tot zwakke wind uit Noordelijk
tingen. Koude nacht met hier en da
nachtvorst. Overdag ongeveer dezel
raturen als vandaag.
Dinsdag 6 October: Zon op 6-49 uur' onder 18-07
uur. Maan op 5.13 uur, onder 17.1 ur.
NIEUWE SCHIEDAMSCHE COURANT
Zaterdag j.l. heeft de H. Vader in Zijn zomerresidentie te Castel
Gandolfo deskundigen op het gebied van wetgeving uit meer dan dertig
verschillende landen ontvangen allen deelnemers aan een congres van
Internationale Associatie ter bestudering van strafwetgeving.
De H. Vader hield tot hen een grote redevoering, waarin Hij inzonder-
Iteid de bestraffing van politieke- en oorlogsmisdadigers behandelde en
een pleidooi hield voor duidelijk gedefinieerde waarborgen voor de
bestraffing der delinquenten.
schenden zelfs al is de beschuldigde
inderdaad schuldig en ook omdat zij
dikwijls tot onjuiste resultaten leiden".
Een andere essentiële factor noemde
de H. Vader onpartijdige samenstelling
van het gerechtshof. „De rechter mag
geen partij zijn in enige zaak, persoon
lijk niet, maar evenmin voor de staat.
De zogenaamde volkstribunalen, gevormd
in de totalitaire staten en uitsluitend
samengesteld uit leden van één partij,
bieden geen enkele garantie, dat de
wet zuiver zal worden toegepast'.
(Van onze correspondent)
De onbewaakte spoorwegovergang te
Apeldoorn, waar eind vorig jaar twee per
sonen de dood vonden, heeft Zaterdagmid
dag weer een slachtoffer geëist.
Tegen kwart over vijf stak het bejaarde
echtpaar v. D. per rijwiel genoemde over
weg over. Een jongen, die stond te wach
ten, waarschuwde het, dat er een trein
in aantocht was, maar deze waarschuwing
schijnen zij niet te hebben begrepen. De
man die als eerste de overweg passeerde,
haalde nog' net de overzijde, maar zijn
vrouw, die achter hem aan fietste, werd
gegrepen. Ze werd enige tientallen meters
meegesleurd en was op slag dood.
Herinnerend aan de recente geschiede
nis met haar politieke totalitariteitsstre-
vingen, zeide de Paus:
Mensen hebben soms met wilde
nassie, s°ms met koelbloedig overleg -
onzegbaar lijden, ellende en vernietiging
gebracht over eenlingen, gemeenschappen
en volkeren."
Hij vervolgde: „Zij, die aldus gehandeld
hebben, voelden zich veilig, of poogden
de zekerheid te verkrijgen, dat niemand
ooit zou kunnen verlangen, dat zij reken
schap zouden geven van hun daden.
„Indien het lot zich tegen hen keerde,
dan konden zij nog naar elders ont
snappen."
Het spontaan opwellende gevoel voor
menselijke rechtvaardigheid, zo zeide de
Paus verder, „vraagt om sanctie en ziet
in de bedreiging of bestraffing, toepasse
lijk op alle betrokkenen, een waarborg
tegen zulke misdaden, een waarborg, die
0p z'n minst genomen niet te verwaar
lozen is, al is ze niet onfeilbaar wat de
uitwerking betreft".
„Dit gevoel voor rechtvaardigheid heeft,
In het algemeen gesproken, voldoende uit
drukking gevonden in de strafwet van
staten ter beteugeling van misdaden tegen
de gewone wet, in geringere mate echter
wanneer het politieke gewelddaden in een
6taat betreft. Het vindt intussen zeer
weinig uitdrukking, tot nu toe, wanneer
het gaat om oorlogshandelingen tussen
staten en volken.
De Paus zeide vervolgens, dat de eisen,
door een „evenwichtig gevoel voor recht
vaardigheid" gesteld, precies even evident
en urgent zijn op dit gebied, als op elk an
der terrein em indien ze in daden werden
omgezet, zouden blijken een middel te zijn
ter afschrikking van de misdaad.
„De zekerheid" aldus de Paus
„door verdragen vastgelegd, dat men re
kenschap zal hebben te geven van een
misdaad, zelfs indien de criminele hande
ling succes heeft opgeleverd; zelfs indien
die handeling ergens in den vreemde is
gepleegd; zelfs indien iemand naar elders
ontsnapt, na het plegen van de misdaad
deze zekerheid is een niet te onderschat
ten garantie tegen misdadigheid.
„Het gaat hier in feite niet over een
voudige behoeften van de menselijke na
tuur en over een morele verplichting,
maar Wij spreken hier over het opstellen
van onder dwang opgelegde juridische
normen, die duidelijk gedefinieerd moe
ten worden en door middel van formele
verdragen bindend moeten zijn voor de
contracterende staten'.
De Paus zeide vervolgens, dat de inter
nationale wet alleen bestraffing van bij
zonder ernstige misdaden ten doel zou
moeten hebben.
„De keuze en de afbakening der te
c:e van beschuldiging van het
militaire tribunaal, dat oud-premier Mos
sadeq en generaal Riahi, voormalig staf
chef, zal berechten, wordt tegen de beide
beklaagden de doodstraf geëist wegens
„opstand tegen het wettige regiem en
tegen de kroon en „ondermijning van het
moreel van het leger".
Het in de Engelse taal verschijnende
Sovjet-qjdschift „New Times" verklaart
in zijn aflevering van Zondag, dat de ver
dwijning van de Britse diplomaten Gug
Burgess en Donald Maclean en van me
vrouw Maclean „niets uitstaande heeft
met de Sovjet-Unie".
Dit is de eerste Sovjet-commentaar se-
dert de verdwijning der diplomaten twee
jaar geleden. Het blad schrijft, dat de ka
pitalisten het verhaal hebben opgeblazen
om laster tegen de Sovjet-Unie te ver-
snreiden'
'*Het is kenmerkend voor hun „schaam
teloze methoden van vergiftiging der in
ternationale sfeer". Het noemt de geschie
denis een „detective-verhaal m de geest
van Conand Dovle". Wp„
Men zal zich herinneren, dat in «J®
telijke pers juist het blad „New T mes
dat wordt uitgegeven na het verdwijn
der diplomaten, met de beide Britten in
verband is gebracht.
straffen misdaden moeten gebaseerd zijn
op objectieve criteria en jp de noodzake
lijkheid om met nauwgezetheid tegen de
misdaden op te treden"
Wat de aard der oorlogsmisdaden betreft,
zeide de Paus. dat rechters vaak hadden
te oordelen over mensen, die anderen
bevel hadden gegeven, een misdaad te be
drijven en mensen, die misdaden bedreven
hadden op hoger bevel.
Hij ging vragenderwijze voort:
„Zal het mogelijk zijn, door middel van
internationale conventies, de juridische
tegenstrijdigheid weg te nemen, dat leven
en eigendom van een ondergeschikte be
dreigd worden, als hij niet gehoorzaamt,
terwtjl hij, wanneer hij wsl gehoorzaamt,
moet vrezen, dat bij het einde der vijande
lijkheden de benadeelde oartij, indien ze
overwinnende partij is. hem als oorlogs
misdadiger voor een tribunaal zal dagen?".
Van moreel standpunt gezien, stelde de
H. Vader vast, dat „geen enkele hoge
autoriteit de macht heeft het bevel te ge
ven tot een immorele daad. Er bestaat
geer* recht, geen verplichting en geen toe
stemming om een op zich immorele daad
te stellen, zelfs al zou dere worden be
volen en al zou weiger:ng ervan het
ergste persoonlijke leed met zich mede
brengen".
Wat betreft 't opsporen van misdaden m
het algemeen, zeide de H. Vader dat
„wettelijk onderzoek elke lichamelijke
en geestelijke kwelling moet uitsluiten
en bovenal verhoor onder narcose, om
dat deze kunstgrepen de natuurwet
Naar verluidt zou in het vliegtuig, dat
op 25 Augustus in Canada werd vermist
en dat, naar thans bekend is geworden,
die dag wegens benzinegebrek een nood
landing heeft moeten maken bij een meer
ergens in de rimboe van het Noord-Ooste
lijke deel der provincie Quebec, nog een
tweede Nederlander hebben gezeten. Van
de zeven inzittenden zijn er drie bij het
vliegtuig achter gebleven, terwijl de vier
anderen de bossen zijn ingetrokken om
te trachten de bewoonde wereld te be
reiken.
De drie achterblijvers, waaronder een
In verband met grote aanvoer van uien
van eigen bodem heeft de Duitse overheid
de invoer van uien tot 1 December ver
boden.
Voor Nederlandse uien is enige uitzon
dering gemaakt. Van half tot eind October
mogen 2000 ton en in November 4000 ton
Nederlandse uien naar West-Duitsland
worden geleverd. Dit contingent van 6000
ton is aanzienlijk lager, dan dat uit de
zelfde perioden van vorige jaren.
TOT voor kort (lach
ten wij, dat alleen in
Amerika een kran
tenjongen milHo-)inair
kon worden. Doch ook
dichter bij huis blijken
dergelijke sprookjesnog
wel eens werkelijkheid te
worden.
De 23-jarige R. J. A.
Rutten uit Pannerdeu,
die sinds Augustus 1950
bij de Algemene Kunst
zijde Unie te Arnhem
werkzaam is als concr,
kan daarover meepraten.
Dezer dagen heeft deze
jongeman namelijk plot
seling de mededeling ont
vangen, dat hij is be
noemd tot directeur van
de Europese sector van
de Family Sarikat Com
pagnie, een groot Indisch
in- en exporthuis, met
vertakkingen over de ge
hele wereld.
Voor de 23-jarige Rut
ten was deze boodschap,
naar hij ons vertelde,
eerst een enorme schok
geweest: „Ik dacht, dat
ik een dreun op mijn
hoofd kreeg", zo vertel
de hij. Later meende ik,
dat ik droomde en mo
menteel, nu ik de offi-
riële bevestiging al in
huis heb. kan ik het nog
altijd, maar moeilijk ge
loven
Ruten's vrouw daar
entegen vindt het heel
normaal. Zij is een Ba-
takse van geboorte en
huwde in Indonesië met
soldaat Ruttentoen
deze van Mei 1947 tot
Maart 1950 zijn vader
landse plicht deed, in In
donesië. Begin April 1950
kwam Elisabeth Schadt,
nu mevr. RuttenSchadt
naar Nederland, waar
haar man probeerde aan
de slag te komen.
Aanvankelijk ivas hij
werkzaam in de schoen
makerij van zijn vader,
maar dit beviel hem
maar half. Dus zocht, en
vond hij ander werk bij
de AKU in Arnhem,
waar hij werd opgeleid
tot coner. Zoals echter
ieder jong gezin in deze
„dure" tijd voor schier
onoplosbare problemen
wordt, gesteld, zo kreeg
nok Rutten zijn portie.
De Batakse familie van
mevr. RuttenSchadt
kreeg hier evenwel lucht
van en dus werd er fa
milieraad, gehouden. Het
Bataks adat (recht) wil
namelijk, dat de leden
van een familie elkaar
behulpzaam zijn, wan
neer men in zorg of
moeilijkheden raakt.
En aangezien de fa
milie van mevr. Rutten
niet onbemiddeld was,
kreeg haar man nu de
zer clagen zijn aanstel
ling tot directeur bij de
Family Sarikat Comp.
een van de grootste in-
en export-huizen van In
donesië.
Vrijdag heeft Rutten
ontslag genomen bij de
AKUwelk ontslag met
goedvinden van de direc-
- tie onmiddellijk inging.
Hij zal zich nu voorlopig
met zijn gezin vestigen
in het Victoria-hotel in
Amsterdam,. Vandaag
vertrekt hij voor een
„zakenreis" naar Duits
land en de volgende
weck gaat, hij naar
Frankrijk. Hij heeft een
adjunct-directeur tot zijn
beach i klei h g gekregen
die volledig met de gang
van zaken op de hoogte
is in de Family Sarikat
Comp. en die hem zal
vervannen, zolang Rat
ten zijn talen nóg niet
neheel meester is. Zodra
dit het geval is, zal een
modern sprookie werke
lijkheid worden: een
eenvoudig coner werd
een welgesteld in- en ex
porteur
Nederlander, werden Vrijdag door een
vliegtuig ontdekt. De Canadese luchtmacht
is toen met van geluidversterkers voor
ziene toestellen op zoek gegaan naar de
vier anderen, en deze werden Zaterdag
inderdaad gevonden. De zeven verloren
gewaanden zijn zeer verzwakt, maar hun
gezondheidstoestand is overigens zeer
goed.
- -v.- M
t
(Van onze verslaggever)
Al klonk er een vrolijk gejuich en floot stationschef Th. H. Weijers
lustig er op los, terwijl rondom stukken vuurwerk knalden, toen Zaterdag
avond om 11.22 uur de laatste trein van het Rotterdamse Maasstation ver
trok, er was toch wel wat weemoed in de harten van velen, die dit station
de laatste eer waren komen bewijzen. Misschien juist omdat er geen „be
grafenisstemming was, kwam dit eens te meer tot uitdrukking: de R'dam-
mers moge dan wel eens worden verweten dat 't accent in hun leven n beetje
veel op hard werken valt zoals op te merken is wanneer de energie van de
„werkstad" wordt geprezen ook zij hebben een hart! En .zij dragen dit
dan wel niet op de tong, doch wel op de juiste plaats en als het gaat om
het verdwijnen van een stuk van hun leven, spreekt liet wel degelijk.
teur de toejuichingen van de honderden
op het perron beantwoordden, reed de
versierde trein die een hoornsignaal als
laatste afscheidsgroet liet horen, weg....
En na bijna anderhalf uur, die in vro
lijke stemming door de achterblijvenden*
werden doorgebracht, arriveerde om 12.48
uur, de laatste trein, die weliswaar 21
minuten te laat arriveerde, doch niette
min met groot gejuich werd begroet. Ep
in het bijzonder het Utrechtse Studenten
gezelschap „Roterodamum", dat nog een
krans had meegebracht voor de heer
Weijers. Tot lang daarna werd er nog
gehost.
Boven: Zaterdagavond vertrok de laat
ste trein van het Maasstation te Rotter
dam naar Gouda. Alvorens stationschef
P. H. Wegers het vertreksein gaf,
verzamelden belangstellenden en nieuws
gierigen zich bij de trein om te zien,
hoe een krans werd opgehangen, voor
zien van een lint mei het opschrift:
„een laatste groet". Onder: een buiten
gewoon lange trein, de laatste, propvol,
vertrok Zaterdagavond 10 min. over lijd
van Sclieveningen naar Den Haag en
kwam daar anderhalf uur te laat aan.
Om de 100 meter en later om de 5 meter
stond hij stil, doordat zowat iedereen
aan de noodrem trok. Voor het vertrek
werd, een geestige speech afgestoken
door de voorzitter van het actie-comité
Wassenaar, de jhr mr D. P. M. Gras
winckël, op het perron bij de trein in
Scheveningen.
Ondanks de krans met het lint „Een
laatste groet" op het richtingsbord van
de trein, was er toch geen graf stemming!
Stationschef Weijers legde daar de nadruk
op, toen hij een woordje sprak tot de ve
len, die lang vdor de laatste trein zou ver
trekken, het station bevolkten. Van alle
kanten waren zij gekomen: heel veel
spoorwegmensen uit Rotterdam, van D.P.,
van de Linker Maasover, een deputatie
uit Gouda en talloze belangstellenden, van
wie een groot aantal een kaartje had ge
kocht, om de laatste tocht mee te maken,
zodat de capaciteit van de trein, die nor
maal uit een vierwagenstel bestaat, met
een tweetal wagens moest worden uitge
breid. Het gehele station was versierd,
waarvoor het personeel een nacht had
opgeofferd. Vlaggetjes onder de luifel,
vlaggetjes in de hallen, bloemen op de
perrons en in de kamers en versiering van
het restaurant, dat het trefpunt van de
gasten was. Stampvol was het er, toen
de commies dienstdoend onderchef J. Rui
ter aan de heer Weijers voor de laatste
maal de met bloemen en linten versierde
vertrekstaf overhandigde.
„Scheiden doet lijden" zo luidde een op
schrift op Post 3, aldus had „chef" Weijers
's morgens opgemerkt en hij zei, dat die
spjeuk velen uit het hart gegrepen moest
zijn. Een stuk oud-Rotterdam moet wor
den opgeofferd aan <Je wederopbouw en
aan het moderne verkeer. Ditmaal gaat
het niet om iets, dat in nieuwe luister zal
herrijzen en er zal een leegte ontstaan in
de harten van de gebruikers van het sta
tion en vooral van de personeelsleden, die
uit een oude vertrouwde sfeer worden
weggehaald.
„Een feestversiering geen grafkransen
ziet men hier", aldus de heer Weijers,
„versiering, omdat de opheffing betekent
een betere service voor het publiek". Een
luid „Hoera" begroette hem, toen hij allen
die vroeger en nu op het Maasstation heb
ben gewerkt bedankte.
Inmiddels was het tijdstip van vertrek
genaderd en een dichte drom mensen
stroomde het perron op. Zo druk was het
er, dat het treinpersoneel alle moeite had
de wagens vrij te houden, zodat er geen
ongelukken konden gebeuren bij het ver
trek, dat daardoor echter twee minuten
over tijd plaats vond.
Bloemenkoopman Henk Stok op het
Maasstation echter onder de veel intie
mere naam „onze Henk" bekend die
jaren en jaren zijn zaken daar heeft ge
dreven, had grote bouquetten voor de
„chef" en bestuurder H. van Veen. Zijn
dochtertje Jeanne en Hannie Opmeer bo
den de bloemen aan. En daarna floot de
„chef" voor de laatste maal. hief zijn ver
sierde vertrekstaf en terwijl de reizigers
onder aanvoering van de hoofdconduc-
Te Hong-Kong is een Franse missionaris
pater Emile Bonay, aangekomen, die
thans, na 62 jaar missieleven, door de com
munistische autoriteiten uit het land is
Bezet. Pater Bonay werd in 1873 te Gonze-
ville (Frankrijk) geboren en arriveerde in
1892 ln China. Hij heeft sindsdien het land
nooit meer verlaten. Hij was een bekend
predikant en professor aan de Katholieke
universiteit te Peking.
(Van onze correspondent). gehele dag heeft geduurd was ook tot
Nog eenmaal vraagt de coöperatieve stand gekomen op hun verzoek. Het eind
meikproductenfabriek „De Ommelanden" van het lied was echter, dat de heer De
te Groningen de aandacht, nadat dit zui- 1 Boer opnieuw tot directeur werd be-
velbedrijf ruim een jaar in de belang
stelling heeft gestaan door een hardnek
kig conflict, dat aanvankelijk ging tus-
ssen Ommelanden en ANAB, doch later
ook tussen twee partijen in de Ommelan
den zelf, al of niet aanhangers van de di
recteur. de heer F. de Boer. Eerst waren
de aanhangers van de heer de Boer „de
opposanten", maar in de vergadering, die
Zaterdag in het Tehuis te Groningen is
Sehouden, werd met „de oppositie" be-
oel de tegenstanders van de heer de
Boer. Deze vergadering, die nagenoeg de
noemd met 418 van de 565 stemmen. Op
de voordracht stonden verder de heren E.
Bus te Enumatil en F. Buiter te Euvel-
gunne.
Tot bestuurslid in de vacature E. Bus
werd benoemd de heer H. Boerema,
Adorp. Het laatste punt van de agenda:
„eventuele ontheffing van bestuur, en (of)
commissarissen en (of) wnd. beheerder
van hun last" werd met meerderheid
van stemmen niet in behandeling geno
men.. De „oppositie" had toen reeds de
vergadering verlaten.
(Van onze verslaggever)
Vrjjdag en Zaterdag jl. heeft het Neder
lands Gesprek Centrum te Oosterbeek zijn
tiende conferentie gehouden.
Als gesprek-thema had men deze keer
gekozen het onderwerp: voldoening in de
arbeid. Hoewel het gesprek op zichzelf
geen nieuwe gezichtspunten opleverde,
kunnen de vele deelnemers toch met vol
doening terugzien op de geestelijke
„arbeid", waarmee dit onderwerp onder
de loupe is genomen. Zowel op het podium
als in de sectievergaderingen ontspon zich
een geanimeerd, vaak bijzonder levendig
gesprek in een sfeer van wederzijdse open
heid en verstandhouding, welke het
geestelijke „eigendom" van het Ned. Ge
sprek Centrum" is en waarvan de natio
nale waarde niet onderschat mag worden.
De levensbeschouwelijke verschillen kwa
men ditmaal niet zo sterk op de voor
grond, wat in verband met het gekozen
onderwerp ook niet zo vreemd was.
Het gesprek op het podium werd ge
voerd onder leiding van de heer D. W
Stork, directeur van Stork's Machine
fabrieken te Hengelo. Het meest interes
sante deel van het gesprek was wel de
behandeling van de vraag: waardoor krijgt
de mens voldoening van zijn arbeid?
Hierbij werd onderscheid gemaakt tus
sen de voldoening, welke de mens in de
arbeid vindt en die, welke hem door zijn
arbeid ten deel valt.
De arbeid, zo werd ten aanzien van het
eerste punt opgemerkt, biedt de mens een
stuk zelf-ontplooiing, waar hij niet buiten
kan; hij voelt zich hierdoor zinvol inge
schakeld in een waardevol geheel; hij
vindt hierin een bevrediging van zijn gel
dingsdrang, zijn behoefte „iemand te zijn".
-Prof. Th. Mulder S.J. accentueerde nog
als voldoeninggevende factor het respect
en de waardering, welke de arbeidende
mens in en buiten de onderneming voor
zijn arbeid ontvangt: in de onderneming
van zijn superieuren, in de eerste paats
de directe chef; buiten de onderneming
met name van zijn vrouw. Om het res
pect van vrouwen voor de arbeid van
haar mannen te stimuleren worden in
ons land in sommige bedrijven de vrou
welijke wederhelften uitgenodigd om van
dichtbij kennis te maken met wat haar
echtgenoten dagelijks presteren.
In verband met de waardering van de
zjjde der superieuren als voldoening-
gevende factor werd gewezen op de in
vloed, welke de kwaliteit van de leiding
op de arbeidsvreugde heeft. Hiervoor
krijgt men steeds meer oog, aldus de heer
Stork. Ook het leiding geven is een kunst,
die geleerd en beoefend moet worden. In
deze samenhang is ook van grote beteke
nis een goede selectie van het leiding
gevend personeel en hierbij Kaa' he* er
niet alleen om, zo stelde dr Nuyens vast,
de juiste man op de juiste plaats te krij
gen, maar ook om de juiste man inde
juiste groep te krijgen. Dit laatste
is een bedrjjfs-sociologisch probleem
waar heel wat aan vast zit.
De voldoening, welke de arbeidende
mens zich door zijn arbeid verwerft, is in
de eerste plaats gelegen in het loon, dat
hem wordt uitbetaald.
In de discussie welke dit punt uitlokte,
werd ook de kwestie van vrijere loon
vorming ter sprake gebracht De heer P.
de Vries, lid van het hoofdbestuur van het
N.V.V., stak zijn beduchtheid voor vrijere
loonvorming niet onder stoelen of banken.
Waarom zijn de werkgevers thans meer
geporteerd voor vrije loonvorming dan in
1945? Omdat de machtsverhoudingen ver
anderd zijn, meende de heer De Vries. Als
we die weg opgaan, dan zou dit z.i. leiden
tot een machtsstrijd, waarin de econo
misch zwakkeren het onderspit zullen
delven, terwijl het tevens een verlaging
van de productie tot gevolg zou hebben.
Prof. Mulder S.J. kon het met deze
zienswijze niet eens zijn. Hij was terecht
meer optimistisch gestemd t.a.v. het ver
antwoordelijkheidsbesef van de maat
schappij. De heer Stork vulde nog aan,
dat het niet om een volkomen vrijge
laten, maar alleen om,een wat vrijere
loonvorming gaat. Tegen grotere diffe-
rentatie in de loonvorming binnen het
raam der collectieve arbeidsovereen
komst bleek de heer De Viries tenslotte
ook geen bezwaar te hebben.
Drs J. G. v. d. Ploeg (P.v.d.A.) adstru
eerde het belang van meer differentiatie
tussen geschoolde en ongeschoolde arbeid
door te wijzerr op de toenemende behoefte
aan geschoolde arbeiders.
Het podium-gesprek kenmerkte zich
door een zekere eenzijdigheid, doordat de
aandacht te zeer geconcentreerd was op
de voldoening, welke de industrie-arbeider
in en door zjjn werk vindt
Was in Rotterdam het feit, dat men daar
het station-Noord erbij kreeg, wel enigs
zins een pleister op de wonde. in. Den
Haag had men zulk een pleister niet. En
toch was het daar ook teest, toen het
Seheveningse lijntje werd begraven.
De officiële laatste trein na 45 jaar op
de lijnverbinding ScheveningenDen Haag
heeft Zaterdagnacht door een en ander
nogal wat vertraging gehad Toespraken,
het plaatsen van een grafkrans en maar
liefst zeventien noodremmingen waren
daar de oorzaken van.
Ir J. Wessels Boer, chef van de dienst
van exploitatie der N. S., noch zijn me
dewerkers van hoog tot laag, die de laat
ste rit van deze speciale trein meemaak
ten, hebben zich over deze vertraging zor
gen gemaakt. En ook de voorzitter van
het actie-comitéMot behoud van het spoor
lijntje, jhr dr D. P. N. Graswinckël, noch
de hoofdstationschef van Den Haag, de
heer Mandersloot, hebben zich rimpels in
de voorhoofden getrokken toen een uit
gelaten menigte Wassenaarders en Scheve-
ningers zich als heer en meester over deze
zes-wagentrein gedroeg. De juichende en
zingende menigte op het thans verlaten
Seheveningse station werd gaarne de pret
gegund om nadien over het traject van
zestien maar liefst zeven-en-tachtig minu
ten te doen.
Deze laatste trein van Scheveningen
naar Hollandse Spoor had, in tegenstel
ling tot de normale gemiddelde bezetting
van vijf passagiers, nu zeker het honderd
voudige .aan boord. De trein vertrok al
ruim twintig minuten te laat, omdat de
afscheidswoorden van jhr Graswinckël,
amusant, soms briljant, veelal demago
gisch, doch vooral bijzonder talrijk waren.
En toen de mensenmassa eenmaal onder
kreten als „Wij willen een trein" en „Leve
de onrendabele reiziger" aan boord was
geklommen, volgde na bet vertreksein
prompt de eerste ruk aan de ncodrem.
Het werd sukkelen of stilstaan op deze
reis. Tussen Scheveningen en halte Wit
te brug werd weliswaar slechts tweemaal
aan de noodrem getrokken, maar nadien
kwam de pret eerst reent los. Op het
traject WittebrugWaalsdorp moest zes
maal worden uitgerust om de compres
soren van het Westinghouse-noodrem-
systeem weer op krachten te laten,
komen. Van Waalsdorp af werd een
prachtige „run" op halte Renbaan ge
maakt, zij het.jnet onderbreking. Daarna
kwam de noodrempret echter weer op
volle toeren. Op het stukje Renbaan-
Wassenaar-Viaduct werd acht keer uit
gerust.
In Wassenaar stegen de meeste passa
giers onder luid gejuich ten lange leste
uit. De noodremrukpret was toen meteen
afgelopen. Om 24.24 uur werd Hollandse
Spoor bereikt
Dat de reizigers van de laatste trein
niet slechts op lawaai, protest en nood-
remmingen belust waren, bleek uit het
feit, dat het stations- en treinpersoneel^ I
met fruit en sigaren werd bedacht ais^|
blijk van waardering voor vele goede dien
sten in de afgelopen 45 jaar.
Zonder enig feestelijk vertoon is Zater
dag het gedeelte van de weg Amsterdam-
Utrecht van de provinciale weg Uithoorn
Vreeland tot en met de verbindingsweg
naar Maarssen voor het verkeer openge
steld.
Advertentie
McCart, de Amerikaanse correspondent
van het Russische blad Pralda, meldt, dat
de Russische filmster Bleria in Spanje
vertoeft. Nu Amerika een handelsverdrag
met Spanje heeft gesloten, kan hij oolc
daar volop genieten van de Lexington
sigaretten van America's Best Tobaccos.
