Parijs, stad der eenzamen!
Sjnbaan
Personenvervoer op spoorlijn
Maastricht—Hasselt met
stopzetting bedreigd
De Franse huishouding wordt eenvoudiger
Leeskabinet je voor de vrouw
wij gaan op tijd weg, Piet...
pirfc; ut de, dm uut, de Sütdr'
Koken en wassen in de Lichtstad
Van achter m )i schrijfmachien
ZO ZIE IK PARIJS
M
Het drama in Arnhem
Onmisbare schakel in verbinding Antwerpen
met Keulen over Nederland
Openbare vergadering
in Maastricht
Op het witte doek
in Rotterdam
m
IATERDAG 14 NOVEMBER 1953
PAGINA 10
Ik heb in de Spaanse kranten gelezen,
dat je daar in de LIJNBAAN soms over de
hoofden kunt lopen! De helicoptère staat a
we gaan nu al naar Rotterdam
we gaan nu al naar de Lijnbaan!
PLANNEN VOOR EEN
FRANSE STAATSLENING
Minder Hors d'Oeuvre
Personen van gewicht
Voor de „nieuwkomers" is Parijs de
eerste maanden beslist niet gemakkelijk
De eerste dagen voelt men z:ch natuurlijk
opgetogen over al het nieuwe, het vreem
de en boeiende. Tijdens het afwerken van
het lijstje der bekende bezienswaardig
heden ontdekt men al vlug, dat de leuke
binnenpleintjes en de grauwe steegjes die
niet in de Hollandse Gids voor Parijs staa:
erg aardig zijn en herhaaldelijk bezocht
moeten worden. Iedere dag heeft men
nieuwe verlangens, maar uiteindelijk zijn
Liesje en Ans niet alleen naar Parijs ge
komen om de stad te bekijken en er Fran-
te leren, maar ookom er te werken
Of juister gezegd: ze willen werken om
in Parijs te kunnen wonen.
Ieder jaar trekt er een klein legertje
Nederlandse meisjes naar Parijs En ieder
jaar trekt een legertje ontgoocheld terug
naar het vaderland Zo mooi het in het
begin leek, zo dor en naargeestig bleek
het later te zijn. Er zijn er natuurlijk, die
het goed hebben getroffen, een gezellig ka
mertje hebben en haar zorgen voor de
peuters beloond zien met uitstekende voe
ding plus tien duizend franken per maand
Madame is erg aardig en geeft haar twee
middagen en avonden per week vrij, zo
dat Liesje het hier best naar de zin heeft
Ze heeft tijd cm Parijs te bekijken en ze
voelt, dat haar Frans iedere week wat bij
komt. Maar, zoals Liesje zijn er niet veel
Vele Nederlandse meisjes, die hier als
dienstbode of kindermeisje werken verdie
nen nauwelijks de helft. Ans, die we dezer
dagen op een terrasje in het dertiende te
gen kwamen verdiende zelfs veel minder
en klaagde me haar nood in prima Rotter
dams met Haags accent. Ze had gezien,
dat ik „De Maasbode" zat te lezen. Toen
ik gereed was vroeg ze me de krant, want
ze had al in geen drie maanden een Ne
derlandse krant gezien en Franse kran
ten kon ze nog niet lezen Wat ze hier
deed? Wel ze werkte bij een Franse fami
lie als hulp in de huishouding. Er waren
haar gouden bergen beloofd. Toen ze kwam
moest ze dweilen en schrobben, boenen en
afwassen en voor de avonduren waren er
kousen te stoppen. Om half acht begon
haar dag en ze zei aan één trek te moeten
doorwerken tot een uur of tien. Daarna
viel ze doodmoe in bed.
„Ik ben hier drie maanden en ik heb
minder van Parijs gezien, dan de eerste
de beste tourist, die hier voor vijf dagen
komt".
„Maar heb je dan geen vrije dag?"
„Nee, Madame Een keer in de week
krijg ik een vrije avond, die eigenlijk om
vijf uur moet beginnen. Iedere week wordt
het iets later".
„En het loon?"
„Ja, dat is het mooiste van allemaal.
Madame had me acht duizend francs be
loofd. maar ze houdt vol, dat ik me ver
gis en ze maar vijf duizend kan betalen
Wat doe je hier in deze vreselijke stad met
5000 fr. per maand?"
Het verhaal, dat Ans me verder vertelde
klopte aardig met ervaringen van andere
Nederlandse meisjes: hard werken, weinig
vrij, weinig ioon en.... erg eenzaam.
Ans je zei:
„Niemand trekt zich hier iets van je
aan. Ik voel me altijd vreselijk eenzaam
temidden van al die mensen. Ik heb nog
helemaal geen kennissen. Het lijkt me.
alsof de landgenoten hier met elkaar ver
stoppertje spelen en goed Frans spreken
is een heel karwei. Parijs is voor mij de
stad der eenzamen....".
Het meisje heeft zitten schreien, want
haar hartje was boordevol Ik heb haar
mee naar huis genomen en samen hebben
we een kopje thee gedronken. Daarna zei
ze me: „Zet 't maar in de krant, mevrouw
Parijs valt voor Nederlandse meisjes niel
mee. We laten ons op vacantie bekoren
door de geweldige stad We denken ge
lukkig te zijn, als we er zelf kunnen
wonen. Maar het valt allemaal erg tegen.
Het is niet zo mooi als het lijkt. Soms
zelfs vind ik het leven hier bar lelijk,
grof en smakeloos Goed, ik heb het mis
schien slecht getroffen. Monsieur en Ma
dame schelden elkaar ook in mijn bijzijn
bij tijd en wijle de huid vol Ze zijn vrese
lijk onbeheerst. Naderhand weten ze met
wat ze moeten doen om het goed te ma
ken En met niemand kun je eens praten.
De mannen hier? Och. u weet het wel Er
zijn natuurlijk wel goede, maar die kun
nen wij er moeilijk uitkiezen. Andere
meisjes, vriendinnen? Soms spreekt ik ze
in het park, als ik met de kinderen ga
wandelen Maar ik heb de indruk, dat ze
zich niets voor mij interesseren. Ze hebben
haar kennissenkring en die is op de een
of andere wijze voor on9 hermetisch ge
sloten. En zo denk ik niet alleen Ik heb
met andere meisjes gesproken, die dezelfde
ervaring hadden en even eenzaam waren
als ik Er zijn er bij, die Parijs gingen
haten, omdat ze er ten onder gingen in het
eeuwige alleen-zijn. Ik geloof, dat ik ook
zo ver kom en daarom zou ik weg willen
gaan. Ik houd te veel van de stad om haar
te willen haten".
Ik kan Ansje niet helemaal gelijk geven,
maar in sommige opzichten slaat ze de
spijker toch wel op de kop Parijs is een
heerlijke cocktail in een kristallen glas.
Maar je moet de drank leren kennen en
kristal weten te hanteren Daarop komen
we later nog wel eens terug.
JEANNE DONKER.
bovendien niet zo volstrekt behoeft te
worden afgewezen als het merendeel van
Sartre's oeuvre, toelaatbaar kan worden
geacht voor personen boven 18 jaar.
Henri Decoin, de Franse regisseur, die
zich met „Entre onze heures et minuit",
waarin wijlen Louis Jouvet een meester
lijke dubbelrol speelde, al eens eerder
aan een detective-story waagde, heeft heel
wat woorden nodig gehad om een ver
haal te vertellen, dat zich afspeelt in de
„MEISJESSLAAPZAAL" (Dortoir des
grandes) van een deftig Frans pension-
naat. Op deze slaapzaal gaan achttien
meisjes slapen dat meent tenminste de
directrice, die wel de meest onwaar
schijnlijke figuur is in deze film vol on
waarschijnlijkheden maar slechts ze
ventien worden weer wakker. De acht
tiende is aan haar bed vastgebonden en
gewurgd. Inspecteur Marco (Jean Ma
rais), die met het onderzoek wordt be-1
last, is een knappe jongeman en daarom
spreekt het vanzelf, dat hij zekere op
schudding verwekt onder de „demoisel
les", die reeds aan Liefde en Romantiek
beginnen te denken, alvorens hij de mis
daad heeft opgehelderd en zijn keus uit
de rijk gesorteerde collectie trouwlustige
jongedames heeft gedaan.
Een weinig belangwekkend, slecht ver
teld verhaal zonder enige diepgang, dat
om de onprettige sfeer in het pension-
naat en om de ondeugden, die aan zijn
bewoonsters worden toegedicht, voorbe
houden dient te blijven voor personen
boven 18 jaar.
Aan de avonturen van Tarzan schijnt
maar geen einde te komen. Steeds weer
verschijnen nieuwe rolprenten op de
markt, waarin Lex Barker als Tarzan de
hoofdrol speelt, een massaproductie, die
aan de kwaliteit van het artikel niet ten
goede komt. - f
In „TARZAN EN DE DUIVELIN" laat
de leidster van een bende ivoordieven
Tarzan gevangen nemen, waarna ze tracht
hem te overreden een grote kudde olifan
ten in een door haar opgezette val te la
ten lopen. Tarzan roept de olifanten in
derdaad, maar weet de zaak zó te rege
len, dat alle ivoorjagers door de aanstor
mende dikhuiden worden verpletterd.
Van de week in Capitol voor de 14-ja-
rigen, die de koning van de jungle weer
eens aan het werk willen zien.
Liefhebbers van een stukje romantiek
uit de zeventiende eeuw kunnen hun hart
ophalen aan de technicolorfilm van Jules
Buck, waarin Jean-Paul, uitstekend ver
tolkt door Cornel Wilde, de hoofdfiguur is.
De film loopt niet altijd even vlot,
maar zij is vol treffende natuuropnamen
van de groene wouden in de hooglanden
van Guatemala en interessante beelden
uit het leven van de aldaar wonende in
boorlingen.
Het verhaal speelt deels in Frankrijk,
waar Jean-Paul wreed wordt behandeld
door zijn oom Edouard, de markies van
St. Malo, deels in Guatemala, waar hij
„DE SCHAT VAN DE GOUDEN CON
DOR" vindt, met behulp waarvan hij
heer en meester wordt van kasteel en
bezittingen van de Franse markies. Maar
het meisje, dat hij in het exotische land
heeft leren kennen, doet hem weer naar
Guatemala terugkeren.
Voor bezoekers boven 14 jaar, die hou
den van romantiek en een avontuurlijk
verhaal, deze week in Prinses.
Voor de vijfde of zesde keer is het be
kende verhaal van Victor Hugo „LES
MISERABLES" verfilmd, ditmaal door de
Amerikaan Lewis Milestone, in een Ame-
-~',V
rikaanse uitgave onder een Franse titel
met in de hoofdrollen Engelse acteurs:
Michael Rennie als de galeislaaf Jean Val-
jean, die in goede doen raakt, maar die
door Jabert (Robert Newton) wordt ach
tervolgd.
Naar ons gistermorgen van officiële
zijde werd medegedeeld, heeft J. W., die
in verband met het vinden van een vrou-
wenlijk te Arnhem in arrest is gesteld
zich eigener bewegin- hij -1-' politie te
Maastricht aangemeld. Hij overhandigde
de dienstdoende politieman een revolver
en d.-lde medt. dat hij in Arnhem een
vrouw had gedood.
Op instigatie van haar Maastrichtse
collega's heeft de politie in Arnhem toen
in de woning van W. aan de ,ielse-
weg een onderzoek ingesteld en daar in
een .fgesloten kast het stof'-""- over
schot van de 33-jarige tt —"nnden.
Tijdens zijn verhoor verklaarde W.. dat
de dood van de vrouw te wijten was aan
een ongeluk. Hij zou het slachtoffer, dat
in een laag stoeltje in W.'s kareo" de
revolver hebben --'oond. De wouw had
toen uit nieuwsgierigheid het wapen vast
gepakt, waarop de man zou he'-hen uitge
roepen: „Wees voorzichtig!"
Naar zijn zeggen heeft hij toen het vuur
wapen uit de hand van de vrouw willen
rukken, doch daarbij was plotseling het
dodelijke schot gevallen.
De Nationale Mtf der Belgische Spoor-
wegen heeft besloten het personenvervoer
op de lijn Maastricht-Hasselt stop te zet
ten en door een autobnsdienst te vervan
gen Zowel in Nederlands als Belgisch
Limburg heeft deze maatregel opwinding
veroorzaakt. In Hasselt en Maastricht wil
men alles op alles zetten om de directie
te Brussel er toe te bewegen, dit besluit
te herroepen Daarom heeft de Kamer van
Koophandel voor Maastricht en omstre
ken gisteravond in de Redoute-zalen van
de Stadsschouwburg aldaar een openbare
vergadering gehouden, waar dit vraagstuk
doe* senator H. Leynen uit Hasselt en ir
L I hoest uit Maastricht uitvoerig is toe
gelicht.
Deze bijeenkomst was druk bezocht. Er
waren o.a. vertegenwoordigers van de
Eerste en Tweede Kamer, leden van Ge
deputeerde en Provinciale Staten van
Limburg, vertegenwoordigers der Neder
landse en Belgische spoorwegen, de rijks
hoofdinspecteur van het Verkeer uit Den
Bosch, talrijke burgemeesters uit de beide
provincies Limburg, industriëlen, de Hore-
ca-organisaties, de Ver voor Vreemdelin
genverkeer, de Kamers van Koophandel
uit Hasselt, Aken en Keulen enz.
Het betoog van senator Leynen was dui
delijk, overzichtelijk en openhartig
De voornaamste oorzaak van de maatre
gelen, die de directie der Belgische Spoor
wegen de laatste jaren getroffen heeft
moet volgens spr gezocht worden in de
zeer benarde financiële positie, waarin
deze Mij verkeert.
Van 1930 af is zij steeds deficitair ge
weest en bet gat wordt jaarlijks nog gro
ter. Vier jaar geleden heeft de staat 2 mil
liard, 600 millioen moeten bijpassen
De Mij ziet zich derhalve verplicht
drastische maatregelen te treffen Sedert
drie 5 vier jaar is de directie dan ook
doende alle onrendabele lijnen op te hef
fen. Het is jammer dat deze opheffing
toevallig betrekking heeft op internationa
le verbindingen, zoals HasseltNeerpelt—
Eindhoven Antwerpen— Hamont- Weert
en over enkele weken HasseltMaastricht.
Hoewel senator Leynen de autobus het
aangewezen verkeersmiddel voor het
streekvervoer acht was hij niettemin van
mening dat het personenvervoer op de
lijn Hasselt—Maastricht gehandhaafd
moest blijven. Uit Belgisch Limburg was
tot de Brusselse directie het verzoek ge
richt de Michelintrein, die een snelle ver
binding tussen Brussel en Hasselt onder
houdt, tot Maastricht te laten doorlopen
met Lanaeken als enige tussenhalte Het
douane-onderzoek moest dan in Maas
tricht plaats hebben. Dit voorstel heeft
geen resultaat gehad
In het belang van de Europese integra
tie mocht noch wilde senator Leynen deze
gedachte prijs geven, In het raam van de
Benelux dient deze internationale ver
binding, die een onmisbare schakel vormt
in de spoorlijn Antwerpen-Brussel-Maas-
tricht-Aken-Keulen behouden te blijven.
Laatsgenoemde stelling werd nogmaals
benadrukt door ir Lhoest, die uitvoerig
inging op de bezwaren, die uit verkeers
technisch oogpunt aan de opheffing van
deze spoorwegverbinding verbonden zijn.
De bevolkingsagglomeraties en industrie
centra, welke door deze spoorlijn verbon
den worden, zijn zo dicht bevolkt en zo
belangrijk, dat er nauwelijks een gebied
In West-Europa aan te wijzen is, dat uit
Tijdens de openbare vergadering
over de dreigende opheffing van
het personenvervoer op de lijn
HasseltMaastricht, deelde dr
Schroeder, directeur van de In
dustrie-en Han lelskam- te \ke"
mede, dat op de Interna!'onale
Spo wegeonfe-eni'». di» onlangs
te Athene werd gefiou^n, was be
sloten in het a.s. voorjaar de diesel-
treinen. die de v- 'e""" tussen
Keulen en Ak»n 'n, tot
Maastricht te laten doorlopen.
een oogpunt van spoorweggeografie beter
voor een spoorwegverbinding in aanmer
king zou komen. Spreker gaf zijn ont
stemming te kennen over het feit, dat de
directie der Belgische Spoorwegen op
het gezamenlijke rapport van 1 Juni 1953
niet gereageerd had, maar onverwachts
het bericht lanceerde dat de aanbesteding
van de autobusdienst 17 November a.s.
zou plaats hebben.
Onrendabele lijnen mogen niet worden
opgeheven alvorens nagegaan is, of de
rendabiliteit door modernisering van de
exploitatie niet kan worden opgevoerd
Dit is de verstandige raad, die de Inter
nationale Spoorweg Unie gegeven heeft.
Zolang het publiek door het gebruik van
voorhistorisch materiaal, verwaarlozing
van het onderhoud en te lange reisduur
wordt afgeschrikt kan de exploitatie on
mogelijk winst opleveren. Zelfs al zou de
lijn door deze modernisering niet geheel
winstgevend gemaakt kunnen worden dan
moet dit offer volgens spreker gebracht
worden uit hoofde van het algemene be
lang, dat met de ontwikkeling van de be
trokken gebieden gemoeid is.
Tenslotte deed ir Lhoest een beroep op
de overheid en de N. S. om mee te hel
pen de bestaande obstakels van opont
houd aan de grens uit de we§ te rui
men en de krakende noodspoorbrug
over de Maas, die tevens een ge
vaar voor de scheepvaart oplevert,
spoedig door een nieuwe te vervan
gen.
Aan de discussie werd o.m deelge
nomen door de burgemeester van Maas
tricht. Op aanraden van het Kamerlid
Jos Maenen besloot de vergadering een
telegram te zenden aan de minister
van Verkeer en Waterstaat om hem te
verzoeken zich over deze dringende
aangelegenheid onverwijld met zijn Bel
gische collega in verbinding te stellen.
Op korte termijn zal aan de betrokken
instanties een resolutie verzonden wor
den.
In welingelichte kringen te Parijs wordt
vernomen, dat het, in verband met de ge
steldheid van de kapitaalmarkt, welke
bleek uit het succes van recente leningen
als die van de staalindustrie, in het voor
nemen van de Franse regering zou liggen
George Pal, de man van de poppen-
films, heeft voor Paramount een nieuwe
filmversie geproduceerd van H. G. Well's
fameuze „War of the Worlds", een fan
tasie over de invasie van onze goede
oude aarde door de bewoners van Mars.
Toen Orson Welles enkele jaren geleden
een hoorspelbewerking van dit fantasti
sche verhaal uitzond, meende half Ame
rika, dat het einde van de wereld nabij
was en we kunnen niet ontkennen, dat
deze nieuwe filmbewerking, die in Arena
onder de titel „STRIJD OM HET HEEL
AL" wordt vertoond, de weinige haren,
die ons uit onze schooljaren resten, te
berge deed rijzen. De bijzonder knappe
technische effecten (in technicolor) ma
ken de film, behoudens de onvermijdelijke
onwaarschijnlijkheden tot de beste we
reldruimte-fantasie, die we tot nog toe
op het witte doek hebben gezien. De me
lodramatische spanning is enorm en de
filmtechnici hebben een prestatie gele
verd, die de weetgierigen naar het „hoe''
heel wat hoofdbrekens zal bezorgen.
De bewoners van Mars komen in ra
dio-actieve vuurballen uit het wereld
ruim aanzetten en boren zich in de Ca-
lifornische grond. (Bedriegt ons geheugen
ons niet, dan liet Wells zijn Martianen
ergens in Sussex landen). Uit deze kogels
komen halve vliegende schotels met elec-
tronische ogen, die om een hoekje kun
nen kijken. De Amerikaanse strijdkrach
ten rukken uit, maar alle bommen, gra
naten en zelfs atoombommen samen blij
ken niet in staat die electronische Mars
ogen ook maar te doen knipogen. Ten
slotte wordt er uitkomst gebracht door
onze oude vijand, de verkoudheid, die
óns met een loopneus en een hete groc
naar bed stuurt, maar die de schijnbaar
onkwetsbare wezens naar een andere we
reld helpt, al is dat dan niet bepaald
Mars.
Het is jammer, dat kleine jongens, die
met vuurrode hoofden de boeken van Jules
Verne, Paul d'Ivoy of A. D. Hildebrand
lezen, hun papa's niet mee naar deze film
kunnen nemen, omdat de rijkskeuring de
opwindende tonelen van ineenstortende
steden, wanhopige mensen en een nóg
doeltreffender manier tot massamoord
dan de atoombom ongeschikt acht voor
personen beneden 18 jaar.
Maar het ergste is toch wel, dat we nu
nóg niet weten, hoe een Marsbewoner er
eigenlijk precies uitziet. De film laat ons
alleen maar een (dode) Mars-hand zien.
In vergelijking met de uitvoerige ver
schrikkingen, die de bewoners van Mars
voor ons in petto hadden, doet het ver
haal van de vlieger, die de atoombom op
Hiroshima heeft gegooid, eigenlijk aan
als een vriendelijk sprookje, al wordt
dan wel eens gezegd, dat de stoutste fan
tasie door de werkelijkheid wordt over
troffen.
In „HET GROTE GEHEIM", dat van
de week in de theatertrits Cineac, Colos
seum en Victoria wordt ontsluierd, wordt
de „ware" historie verbeeld van de ope
ratie „Silverplate", die in uiterste ge
heimhouding werd voorbereid.
Vanwege de „human interest" is het
particuliere leven van de verantwoorde
lijke vlieger bij het geval betrokken en
een tikje geromantiseerd.
Niettemin dient te worden erkend, dat
de Amerikanen er in zijn geslaagd om
met soms verbluffend sobere middelen
een intense spanning op te roepen, die
14-jarigen en ouderen kunnen ondergaan.
Een op de filmband geconserveerd to
neelstuk, dat van de week in 't Venster
is te zien, is „VUILE HANDEN" (Les
Mains sales) van Jean-Paul Sartre. Ge-
Zo langzamerhand ver
andert er toch wel
iets in de manier
waarop de Parissienne
haar maaltijden klaar
maakt en haar huishou
den doet. De wijze man
nen die voor de oorJ:0f
reeds verkondigden dat
het sudderen aan vlees er
al het voedsel uithaalde
en bovendien dik maakte,
gaven de eerste klap aan
de potjes en pannetjes die
uren op het vuur moesten
staan. Die potjes en pan
netjes vielen natuurlijk
niet dadelijk allemaal in
scherven. Maar de oorlog
deed er het zijne toe door
het animo voor „la viande
en sauce" onmogelijk te
maken en na de bevrij
ding kregen we het alle
maal bedenkelijk met
onze lever te kwaad als
we wat veel van die be
roemde saus aten. Toen
kwam Hauser en maakte
resoluut een einde aan dat
urenlang gepruttel van
het vlees.
Wie nu vlees eet, kiest
biefstuk of een kalfsoes
ter tot groot verdriet van
de slagers. Maar dat is
een andere kwestie en
sinds de oorlog bestaat er
geen enkele Parijzenaar,
die te doen heeft met zijn
slager, ook al klaagt deze
steen cn been over het
feit dat hij geen soepvlees
en geen lapjes meer kwijt
kan. De strijd tussen de
regering en slagers heeft
de algemene belangstel
ling en het publiek is in
deze kwestie 100 pet rege
ringsgezind!
Het vlees toch staat als
nummer 1 op de voedings-
lijst. De mensen zullen
eerder een appel in vieren
delen dan 's Zondags geen
groot stuk vlees kopen.
Heel wat ontevredenheid
zou verdwijnen als 't be
duidend goedkoper werd.
Het is inderdaad de laat
ste maanden afgeslagen
maar nog niet voldoende.
In de regel roostert de
Parisienne het vlees.
Daarvoor heeft ze een
speciale pan want de oven
aansteken voor een enkele
biefstuk is veel te kost
baar.
En de groenten? Zoals
men weet worden aard
appelen hier tot de groen
ten gerekend en op al te
veel tafels komen ze meer
voor dan groene groente,
behalve dan sla, die altijd
veel bij de avondmaaltijd
gegeten wordt.
Melk drinken Is hier
nooit populair geweest. In
veel gezinnen komt soms
in maanden geen melk
in huis. Gepasteuriseerde
melk is pas sinds twee
jaar algemeen bekend en
sinds een jaar worden ook
halve liter flessen ver
kocht.
De kokerij is niet alleen
vereenvoudigd door het
roosteren van het vlees
maar ook omdat veel min
der hors d' oeuvres en
toetjes worden gemaakt.
Tot voor de oorlog toe
ontbraken de hors d'oeu-
vres nooit bij het dejeu
ner en 's avonds kwam
steevast soep op tafel en
dikwyis een toetje. Die
groentesoep moest eers
tens lang op het vuur
staan cn dan door een
zeef gewreven, dingen die
ophouden. Voor een ge
middelde beurs zyn hors
d' oeuvres en toetjes te
duur geworden en de soep
eist te veel gas. De Pari
sienne houdt zich dus
voor dat by hors d 'oeuvres
brood wordt gegeten, dat
een bord soep veel te veel
vocht is en dat in toetjes
suiker zit, allemaal dingen
waar ze nu nog slechts
een uiterst spaarzaam ge
bruik van maakt.
De maaltijden zijn dus
beslist vereenvoudigd. En
dat is al een heel ding.
De itas
En de was? De was gaat
tegenwoordig bij drie
kwart van de gezinnen
het huis uit! De Ameri
kaanse „laveries" hebben
dat wonder, wat niemand
mogelijk achtte, in een
paar jaar tijds klaar ge
speeld. Altijd werd thuis
gewassen, zelfs de 2 meter
40 brede lakens, al is in
de stad niemand ingericht
op zo'n wekelijkse was-
partij.
Wasmachines zijn vee'
'te duur en alleen grot?
gezinnen schaffen er zich
soms een aan. Alle ande
ren zetten hun wasketels
op het gas en wachten ge
duldig tot het water aan
de kook gaat cn het goed
twintig minuten lang be
sproeit.
Zo ging het in de tijd
van onze grootmoeders en
zo gaat het nog.
Toen kwamen de „La
veries", glashelder cn
schoon als laboratoria
maar dat zou toch niet
genoeg zijn geweest om
het wantrouwen tegen
over die Amerikaanse
nieuwigheid weg te nemen
Maariedere was
wordt afzonderlijk gewas
sen! Dat gaf de doorslag
en de Parisiennes die
nooit iets van wasserijen
hadden willen weten om
dat ze het vies vonden dat
haar goed met dat van
anderen gemengd werd
gaven zich gewonnen. De
„laveries" zijn nu in alle
straten te vinden, wordt
ergens een winkel opge
heven dan komt er een
„laverie" in.
Die laveries en de maal
tijden met minder gangen
hebben de laatste jaren
eindelijk het leven van de
huisvrouw wat verlicht.,
wat heus niet voor zijn
gebeurde.
DINY K.-W.
Een Louis XV-tafel, stellig gedekt voor een uitgebreid diner.
Samenstelling: Christofle.
tijd
in het begin van December over te gaan
tot een vrij grote nationale emissie, waar- i zlen snobisme rond al het werk van
van de opbrengst gebruikt zou worden
voor de financiering van het investerings
programma voor 1954
Men wijst er in deze knngen op. dat deze
lening geen verband houdt met enige be
hoefte van de schatkist en geen ander
doel heeft dan gebruik te maken van de
mogelijkheden, welke de markt op het
ogenblik biedt.
deze Franse pseudo-filosoof, zal er wel
belangstelling voor deze rolprent zijn.
Temeer daar het een zij het wat traag
en vermoeiend in beeld gebrachte
„thriller" is geworden, al zal dit wel nim
mer de bedoeling van Monsieur Sartre
zijn geweest. Intussen is regisseur Rivers
er in geslaagd alle grofheid te vermijden,
zodat „Les Mains sales", een werk, dat
Toen ik vanmorgen op kantoor
kwam zag ik dat ze allemaal hun
Zondagse pak aan hadden. U kent
die pakken wel, zo helemaal in de
vouw geperst, waarin je niet anders
dan rechtop kunt lopen.
Er hingen slingers uit vellen te
kenpapier geknipt en van oude pu
naisedoosjes hadden ze een ere
poort gebouwd.
De expeditie-chef had een feest
neus op en de jongste bediende
presenteerde sigaren-met-bandjes
uit een duur kistje.
Ik kreeg er de tranen van in mijn
ogen. „Toch aardig van de jongens",
dacht ik. „Ze hebben natuurlijk uit
gerekend dat vanavond mijn vijf
en twintigste „van achter mijn
schrijfmachien"-tje in de krant
komt en nu willen ze mij een beetje
huldigen.
Tersluiks loerde ik of niet hier of
daar een borstbeeld ter onthulling
stond opgesteld of misschien zo'n
rooktafeltje met indirecte verlich
ting... of minstens toch een boek
werk In elk geval rekende ik op
een toespraak en bloemen begon
binnensmonds een dank-speechje in
te studeren.
„Daar hebbie hem" riep de procu
ratiehouder en iedereen trok zijn
das recht.
Met argeloze beminnelijkheid
schoof ik de alpinomuts van mijn
blonde lokken, trok nonchalant
u weet wel, zoals op de film mijn
handschoenen uit.
Toen kreeg ik een por in mijn len
de en de onderdirecteur siste
„schiet op vent!"
„Wel heb je ooit" protesteerde
ikben ik nou het feestvarken
of ben ik
„Lang zal die leven" begonnen ze
te zingen en in triomf werd Gijs de
Bakker het privékantoor opgedra
gen kromme Gijs, de magazijn
bediende die er vandaag juist veer
tig jaar trouwe dienst óp heeft
zitten.
SEBASTIAAN.
Wie heeft niet ergens het beeld bewaard
van een klein dik jongetje, dat op een
stralende zomerdag, wankelend op zijn
mollige beentjes, heel alleen het avon
tuur onderneemt' om het strand over te
steken en aan zee zijn emmertje te gaan
vullen en wie heeft niet eens in stille ver
rukking gestaan aan het bedje van een
slapend kind? O, ja, ik geef direct toe,
dat kinderen hebben en kinderen opvoe
den een zware taak betekent, die zich
waarachtig niet afspeelt in een zoet-ge-
kleurde hemel met suikerkinderen. Ik
weet, dat zodra het slapende kind zijn
ogen open doet het misschien wel uit zijn
bed zal klimmen om kattekwaad uit te
halen en de bezorgde moeder, die haar
dikke zoontje bij haar strandstoel terug
roept, zal tien tegen één geen gehoor
krijgen. Heus, ik wil ook de andere kant
zien, wij Nederlanders houden nu een
maal van de „werkelijkheid" en daarom
gaat bij ons sentiment nogal voor senti
mentaliteit door. Toch bewijst menig snap
shot in de familie-album dat wij de vreug
de om het kind het sterkst ervaren als wij
ze bezig zien in hun eigen kleine wereld
en hen gadeslaan bij die talrijke kinder
lijke bezigheden, die hun hele aandacht
en zelfs hun hele wezen absorberen. De
Engelse tekenaar Dowd observeerde het
kind nu bij vele van zijn kinderlijke ver
richtingen. In min of meer uitgewerkte
schetsen, soms zelfs met slechts enkele
lijnen, wist hij heel die eigen wereld van
de jeugd te betrappen en weer te geven in
het boek „Important people", dat nu on
der de titel „personen van Gewicht"
ook in Nederland is verschenen.
Wij zien hier de verrukkelijke krabbel-
bewegingen van de dreumes, die de eerste
pogingen doet om zich voort te bewegen,
en kijken om de hoek als de kleuter van
drie turven hoog stiekem een accoord op
de piano aanslaat. Wat een stille en ver
wonderde aandacht is er niet te vinden bij
het groepje kinderen dat ademloos en
toch ook een beetje verschrikt van al dat
vreemde, voor de poppenkast staat en hoe
raak getroffen is het driftig gespannen
schoffie, dat met zijn netje op de stekel
tjes-vangst tijgt. Het zijn niet alleen klei
ne kinderen, die Dowd schetst, even raak
als de krabbelende baby typeert hij het
spichtige staartenkind, dat met al de bra-
vour van haar twaalf jaar op een paard
zit.
Ook de enkele pagina's met dierente-
keningen zijn plezierig om naar te kijken.
Eigenlijk is alleen de slotplaat van het
boek een beetje ongelukkig uitgevallen:
het slapende meisje met het beertje doet
ons een beetje denken aan de blauw met
rose gekleurde prenten, die een jaar of
tien geleden menige slaapkamer versier
den en die toch echt wel al te zoetelijk
waren.
De platen worden afgewisseld met kor
te verhaaltjes over kinderen van Brenda
Spender, die echter lang niet allemaal ge
lukkig zijn uitgevallen Bij de prachtige
serie schetsen neemt men ze evenwel
graag op de koop toe.
Personen van Gewicht, Uitgever!)
Ploegsma.
