rl. raulissen 50 jaar priester
FRAPPANTE GENEZINGEN
Eerste paal voor Amsterdams
derde tuinstad
Raad van Europa in gevaarlijke
lusteloosheid
VOOR DE MAASTRICHTSE RECHTBANK
Een concreet program ontbreekt
m m
Grootse viering in Maastricht
Dwaas avontuur van kleermakerszoon kostte een half millioen
Krachtpatser rukte
stang in trein los
Brand in zoölogisch
museum te Bogor
Geen twijfel aan dr
Bundle's betrouw
baarheid
Investituur van
Churchill
Slotermeer, Geuzenveld, Slotervaart en
Osdorp: tezamen 35.000 woningen
Hoge onderscheiding
voor dr Funder
Joego Slavië drijft
handel met Hongarije
Ondernemingslust en
fantasie
,,Conseil Secret''
De bron loog er niet om Notaris
Q. en zijn metgezellen moeten
ademloos hebben staan luisteren,
toen Robert Lombert het geheim
onthulde. Het geheim heette met
een codenaam C.C.S.D.: een „Con-
seil Consulair Sécret Diplomati
que", en dit Conseil bereidde, aldus
de heer Lombert, met zorg en ken
nis van zaken de volgende oorlog
voor. De heer Lombert wilde er,
zelfs in een kring van intimi, niet
alles van onthullen, doch hij was
wel bereid, te verklaren, dat de
hoofdzetel van de Conseil Etcetera
zich te Brussel bevond, en dat de
belangrijkste posten in deze orga
nisatie niet door de eersten de bes
ten waren bezet. Mr Black, presi
dent van de internationale Bank
for Reconstruction and Develop
ment, bleek kabinetschef van Fi
nanciën te zijn, Winston Churchill
droeg de verantwoordelijkheid voor
de afd. Oorlog, Lord Nottingham
beheerde Buitenlandse Zaken, en
zij allen waren gehoorzaamheid en
onderdanigheid verschuldigd aan
de „Chief-President", die bij nader
inzien niemand anders dan Rober
tus Theodorus Franciscus Lombert
bleek te heten.
Geld en talenten
Functies en dr Drens
Het schip kwam nooit verder dan
Casablanca. Toen waren de ge
allieerden nog steeds niet slaags
met de Russen, had Sir Winston
nog altijd niets van zijn krijgsplan
laten horen en verloor het sprookje
zijn glans. Het schip keerde naar
Engeland terug. Daar ging het ge
zelschap uiteen, berooid, verslagen.
Onder hen die tenslotte naar Ne
derland terugkeerden, was de man
die Maandag in Maastricht terecht
staat. En naar de manier waarop
hij en zijn verdediger, mr Jos
Stroom, zullen trachten, ten over
staan van de rechters het sprookje
nog eenmaal waar en aannemelijk
te maken, is men toch wel be
nieuwd
Toegeschreven aan gebeds
verhoring
Vrucht van zestig jaar werken
ten dele verloren
A. VERMEULEN O.E.S.A.
GEPROMOVEERD
Als ridder van de Kouseband
UITBREIDING NAAR HET WESTEN
FRANSEN ZIPN „EUROPEES
DOOF"
Kat en muis over de Sant
De „zes" en de „negen
Verkeerswegen op /iooj
niveau
Grootmeesterkruis van de Orde
van Maltha
Sloterpias levert goedkoop zand
Voor het eerst iveer economisch
contact met Kominformland
ZATERDAG 29 MEI 1954
PAGINA 9
éénmaal het
prookj
e van
„President Robert''
(Van een verslaggever)
MAASTRICHT, Mei.
In liet kleurloze décor van de Maastrichtse rechts
zaal zal Maandag het laatste bedrijf spelen van een
operette-zonder-happy-ending. 'n Wonderlijke finale:
een mengsel van anti-climax en dissonanten! Als men
Maandagochtend het doek haalt voor deze laatste
acte, zal slechts de droeve, dorre monoloog ener alles
behalve lyrisch klinkende dagvaarding nog eenmaal
verhalen van het tere, zonnige sprookje waaraan des
tijds enige eerbare en gezeten Nederlandse burgers
niet alleen een verbijsterende mate van hun geloof,
doch bovendien hun hebben en hun houden schon
ken. En vervolgens zal dan de man die in deze dwaze
operette niet alleen de hoofdrol speelde, doch die
daarnaast zowel voor het libretto, de rekwisieten ais
de regie verantwoordelijk heette, enige bijzonder
prozaïsche vragen te beantwoorden krijgen. Robertus
Theodoras Franciscus Lombert, is zijn naam. Gewóón
maar Lombert!, en men zal er ter zitting aan her
inneren, dat bij op 2 Juni 1923 als zoon van een
nijvere doch nederige Haagse kleermaker geboren
werd en dat niet alleen de Vrede van Munster en
het Verdrag van Versailles doch zelfs het Atlantic
Charter tot stand gekomen zijn onder dat de Groten
dezer Aarde en de Diplomaten Aller Landen om de
haverklap bij Robertus Theodoras Franciscus Lom
bert aan de bel hingen teneinde zich van zijn steun
en zijn adviezen te verzekeren. En men zal voorts,
Maandagochtend in de broeierige, zelden tot poëzij
en fantasieën nodende sfeer van de Maastrichtse
rechtszaal, tóch wel enige moeite hebben, te ge
loven, dat Robertus Lombert twee jaar geleden nog
de wereldzeeën bevoer in een droomjacht waarvoor
een goedgelovige Maastrichtse notaris méér dan twee
ton in Engelse Ponden had neergeteld; dat hij, ge
stoken in een uniform dat het oogverblindende mid
den hield tussen een Zweeds cavalerie-officier. Maar
schalk Tito en, een regiment voor-oorlogse Uhlancn.
oppermachtig heerste in een drijvend droomrijk dat
in enkele maanden tijds ruw geschat 'n half millioen
verslond en dat tenslotte in een gore Engelse haven
als een zeepbel uit elkander spatte en dat, in
die dagen, Robertus Lombert zélfs Sir Winston
Churchill en zélfs zijn naaste bloedverwanten met
toestond, hem anders aan te spreken dan, eerbiedig
en onderdanig, met de woorden waarmee gij sedert
verleden jaar ook Dwiglit D. Eisenhower hebt
tegemoet te treden: „Mister President"
Een-en-dertig jaar is „President Robert"
nu. Het rijk, dat hij stichtte tijdens een
even luisterrijke als Middeleeuwse plech
tigheid, behoort reeds tot de legenden.
Tien maanden preventieve hechtenis heb
ben het sprookje van de kleermakerszoon
die destijds maanden achtereen tussen
Brussel en Londen, tussen Southampton
en Casablanca enige honderden gehaaide
krantenreporters op de been hield, zowel
zijn charme als zijn glans ontnomen en
teruggebracht tot de koele, zakelijke pro
porties waarvan nu, in nauwlettende
proces-verbaal-taal de dagvaarding ver
telt. Het sprookje smaakt slechts bitter
nu. Het sprookje3jacht werd een prooi
voor roest en ratten. Het hemelsblauwe
uniform met de gouden tressen, waarin
President Robert zich bij voorkeur placht
te vertonen geurt alledaags naar motten-
ballen. Het avontuur heeft enige argeloze
mensen volmaakt geruïneerd, en de oude
Maastrichtse notaris, wiens fortuin kleiner
werd met iedere mijl welke het droom
jacht maakte op een tocht naar een zonnig
Utopia, dat alleen in de ongebreidelde fan
tasie van Robertus Theodorus Franciscus
Lombert bleek te bestaan, verblijft nog
steeds in het buitenland: een gebroken
man, een banneling
Doch nog altjjd rest het "raadsel van
de man die dit alles veroorzaakte. Wat is
hÜ eigenlijk, Robert Lambert? Een oplich
ter, een fantast, een genie of alleen
maar een dwaas? En wat bewoog hem tot
het ensceneren van een comedie die
(anderen) een half millioen kostte? Wiis
het praalzucht? Kwam het voort uit een
Inferioriteitscomplex wiens ontwikkeling
ergens tussen Robinson Crusoë en Jules
Verne's „Duizend Mijlen onder Zee" is
blijven steken? Geloofde „President Ro
bert" zjjn eigen sprookjes? Of aasde hij,
zich bedienende van een, niet van raffine
ment en zin-voor-knaleffecten ontdane
techniek, alleen maar op het geld van
een handvol argelozen? Het is dit laatste
wat mr F. van Rijckevorsel, de substituut
officier van de Maastrichtse rechtbank zal
moeten trachten te bewijzen. Toen vier
jaar geleden Robertus Lombert in Den
Haag voor een andere rechtbank verant
woording had af te leggen voor een
andere, soortgelijke zaak, viel dat bewijs
niet te leveren
Zij was die zaak slechts een be
scheiden aanloop naar dat wat later vol
gen zou. Robert Lombert, toen 27 jaar,
bleek oprichter van een ietwat onduide
lijke maatschappij, „Particulier Initiatief"
geheten. Haar zetel lag op Curagao en zij
voerde niet zonder trots het praedicaat
„Koninklijke"; en nog vóór men haar ter
plaatse ontmaskerde als zijnde weinig
serieus en niet ter zake dienende, was al
gebleken, dat Robert Lombert, vaag en
eenvoudig slechts „strevende naar het be
hartigen van louter charitatieve belan
gen", enige tonnen aan geld alsmede de
warme belangstelling van een aantal
hoog geplaatste Nederlandse en West-
Indische autoriteiten voor deze, voorname
lijk in het luchtledige opererende maat
schappij had weten te verzamelen. De
maatschappij stierf overigens alvorens zij
ooit tot actie had kunnen komen. Hoe
véél ton zij intussen niettemin reeds ver
slonden had, is nooit nauwkeurig bekend
geworden
In die dagen reeds bleek, dat er aan de
ondernemingslust noch aan de fantasie
van Robert Lombert te twijfelen viel. Er
bleken nog twee andere dingen bovendien.
Op de eerste plaats verklaarde men de
jonge kleermakerszoon te zijn in het volle
bezit zijner geestvermogens (uit een on
derzoek, dat de Utrechtse professor Baan
onlangs heeft ingesteld, kan men overigens
afleiden, dat Mister President ook nu nog
steeds volmaakt toerekeningsvatbaar te
achten is)—, en voorts ervoer men, dat
de animator van „Particulier Initiatief"
bijzonder sterk was in het aanknopen van
belangrijke relaties en dat hij, met name,
bijzonder veel invloed uitoefende op de
oude, zeer gefortuneerde Maastrichtse
notaris.
Er wordt zelfs en niet ten onrechte ver
ondersteld, dat Robert Lombert als enige
erfgenaam te boek stond in het testament
van de kinderloos gebleven notaris, en
dat maakt de affaire, die Maandag voor
de Maastrichtse rechtbank haar ontkno
ping vinden zal, wel wat raadselachtiger.
Enige honderdduizenden guldens die nu
aan een droomjacht en een krankzinnige
comedie verslingerd werden, zouden de
kleermakerszoon te eniger tijd ten deel
gevallen zijn, zo hij maar rustig, beleefd
en bescheiden in de schaduw van het
Maastrichtse notarishuis gebleven zou
zijn
Doch er moet wel wat avonturiersbloed
slaan door de aderen van deze kleer
makerszoon, die gij op het eerste oog eer
der voor een ambtenaar derde klasse ter
gemeente-secretarie dan voor een wereld
veroveraar zoudt houden. Maastricht bleek
hem te klein, het oude Europa bleek hem
niet royaal genoeg. En bovendien waren
er de Russen. De Russen vormden in feite,
de basis van het nieuwe avontuur. Maan
den achtereen reisde Robert Lombert zijn
kennissen af met een gezicht alsof hij
zowel het geheim van de Waterstofbom
'A
als het jongste geallieerde krijgsplan in
zijn binnenzak met zich meevoerde, en
blijkbaar had hij weinig moeite om zijn
omgeving er van te overtuigen, dat een
nieuwe wereldoorlog ons elk ogenblik
boven het hoofd hing en dat het diens
volgens hoog tijd werd, de benen te nemen
naar veiliger oorden.
Zuid-Afrika zei Robert Lombert, en
hij wist uit hoogst betrouwbare en gezag
hebbende bron, dat de Zuid-Afrikaanders
buiten de derde wereldoorlog zouden blij
ven en voor het geval men niettemin nog
aan zijn profetieën twijfelen mocht, ont
hulde hij later de bron zijner informaties.
Het dramatische is nu, dat dit verhaal
werd gelóófd. Niet alleen door een oude
notaris die prompt 225.000 gulden in En
gelse Ponden neertelde teneinde de Chief-
President in de gelegenheid te stellen, een
zeewaardig jacht te kopen; niet alleen
door een goedmoedige Maastrichtse huis
houdster; niet alleen door Roberts naaste
bloedverwanten, doch ook door een neef
van de president een Haags textielfabri
kant, die onmiddellijk 65.000 gulden ter
beschikking stelde en ook door een Heer-
lense leraar die prompt zijn huis. zijn
bezittingen en zijn levensverzekering te
gelde maakte en die van harte aldus
52.000 gulden offerde in ruil voor eer. trip
met het jacht, dat bescheidenlijk de
„President Robert" heette, in ruil ook voor
de beloofde veiligheid.
Dat alles staat nuchter en koel in de
dagvaarding en dat men nu slechts grinni
ken kan om de mogelijkheid, dat Sir
Winston Churchill 0m welke reden dan
ook onderdanigheid zou betuigen aan een
bleke Haagse kleermakerszoon, die twee
jaar tevoren enige moeite had gehad om
aan de handen van 'n officier van Justitie
te ontglippen, doet niet af aan het feit,
dat het verhaal in de kring der aanstaande
slachtoffers van a tot z werd geslikt.
Robertus Lombert moét wel over bepaal
de talenten beschikken
Hij toonde die talenten grif en royaal.
Hij schuwde uiteraard de publiciteit,
doch tn eigen kring deed hij niet kinder
achtig. De installatie-plechtigheid, in de
Belgische plaats Ronsse, die aan het avon
tuur vooraf ging, kon het weliswaar niet
halen bij de luisterrijke sfeer van de
Brusselse Sint Gudule toen men daar
Robert Lombert, naar hij meldde, gezalfd
(jawel: gezalfd had als president van het
Conseil Consulair (Mister President voeg
de daar bescheiden aan toe, dat de Paus
bijzonder ingenomen was met het feit, dat
de aanstaande wereldoorlog aldus onder
supervisie van een katholiek zou komen te
staan) doch men had ook in Ronsse
wel gezorgd voor enig decorum. Presi
dent Robert, voor het eerst in zijn stra
lende uniform, zetelde er op een troon
in een druk versierde zaal, en nadat alle
aanwezigen de eed van trouw en geheim
houding in zijn blanke handen hadden
afgelegd, nadat zijn zuster hem bo
vendien een, op een rood fluwelen kus
sen gelegen staf overhandigd had. ver
deelde hij namens het Conseil genadiglijk
nog wat resterende functies.
Zo werd notaris Q. op zijn oude dag
niet alleen kabinetschef van de president,
doch tevens waarnemend kabinetschef van
Financiën. Sir Winston kreeg als plaats
vervanger voor de afdeling Oorlog Roberts
boer Hans, die voorts in één adem van
ambteloos burger tot commandant-gene
raal der geallieerde strijdkrachten bevor
derd werd. Een andere broer van de
president, Frans, werd tijdens dezelfde
plechtigheid geïnstalleerd als kabinetschef
van algemene zaken
Het was bjj deze gelegenheid, dat presi
dent Robert zjjn ontevredenheid uitsprak
over de Nederlandse regering. HU ver
achtte haar „communistische en socialis
tische" tendenzen. Daarom, zo verzekerde
hij de herademende aanwezigen, had hij
dr Drees en de zijnen dan ook uit het
Conseil geschopt: Nederland zou geen deel
hebben in de aanstaande overwinning
De rest van de geschiedenis kent men.
Er verdween in Maastricht een notaris met
de Noorderzon. Er verdween in Heerlen
een compleet leraarsgezin. Er verdwenen
plotseling nog meer mensen, en nadat
men de notaris eerst nog in Brussel had
gesignaleerd (onze Brusselse correspon
dent achtervolgde hem daar van hotel naar
hotel), vond men het hele gezelschap ten
slotte terug op het jacht „President
Robert", dat langzaam doch zeker en onder
aanvoering van een Poolse captain naar
het Zuiden koerste. Er is over de tocht
van dat droomschip in alle toonaarden
geschreven, doch het blijkt nu, dat men
er alleen maar operette speelde en dat
het honderdduizenden guldens verslond.
Hij lijkt een man, die geen raad weet
met zijn eigen kracht, de 37-jarige
Utrechtse fabrieksarbeider H. v. d. H. Op
18 October van het vorig jaar stond hij,
terugkerend uit Hilversum, waar hij judo
wedstrijden had bijgewoond, op 't achter-
balcon van de laatste treincoupé en
„plotseling hield hij een stang los in zijn
hand".
Voor de procureur-generaal van het
Amsterdamse gerechtshof, waar de kracht
patser gisteren in hoger beroep terecht
stond, ontkende hij de stang met opzet te
hebben losgerukt. „Ik weeg 110 kilo, edel
achtbare", zei hij. ,Ik had een glaasje bier
op en stond niet al te vast op mijn benen.
De stang zat al los en toen we door een
bocht reden, had ik voor ik het wist de
stang in mijn hand".
Door de Utrechtse politierechter was
v. d. H. reeds veroordeeld tot twee maan
den gevangenisstraf, plus vergoeding van
de aangerichte schade. De procureur-
generaal, die evenals de president niet
veel van 's mans verhaal geloofde en verd
betitelde als iemand, „die blijkbaar niet
leven kan zonder te vernielen", eiste be
vestiging van dit vonnis. Het was niet de
eerste, doch reeds de vijfde maal dat
v. d. H. wegens opzettelijke vernieling op
het matje stond. Het hof zal op 11 Juni
a.s. arrest wijzen.
Medici te Davos hebben verzekerd, dat
de heer J. P. Beke, wonende Cattepoelse-
weg 232 te Arnhem, als genezen kan wor
den beschouwd van een ongeneeslijke
dubbelzijdige longtuberculose- Zij weten
voor deze onverwachte genezing geen ver
klaring. De heer Beke schrijft zijn gene
zing echter toe aan een gebedsverhoring
op voorspraak van de Madonna der Tra
nen, wier wonderbeeld te Syracuse wordt
vereerd.
De heer Beke „kuurde" enige jaren te
Arnhem, doch zijn geval werd als hopeloos
beschouwd door de Nederlandse longtuber-
culose-specialisten. Ondanks het feit, dat
men ernstige bedenkingen koesterde tegen
een reis naar Davos, zulks in verband met
zijn zwakke gezondheidstoestand, maakte
de heer Beke toch de lange treinreis
Doodziek arriveerde hij in Davos, waar hij
terstond moést worden bediend. Zijn
vrouw kreeg bericht, dat zij zich op het
ergste moest voorbereiden-
Dinsdag 1 Juni wordt voor de Neder
landse Spoonvegen te Nijmegen 'n ware
feestdag, op die dag immers wordt het
nieuwe station er officieel in gebruik
genomen en wordt een periode van puin
en moeilijkheden afgesloten. Nieuw is
het station eigenlijk niet helemaal,
omdat het iverd gebouwd met gebruik
making van de resten van het oude
station, dat op 22 Februari 191,/, door
een bombardement grondig werd ver
nield. Het nieuwe gebouw, waarmee op
1 Mei 1953 werd begonnen, heeft een
voorgevel van 180 m. lengte. In het
midden van de gevel staat een 30 meter
hoge toren. De gevel links van de toren
is 6 tn. hoog en ie gevel rechts hiervan
heeft een hoogte van 8 m. Het station
beschikt over twee perrons. Een kijkje
op het nieuwe gebouw, dat een zeer
moderne en ruime indruk maakt.
Gisteren nacht heeft in het zoölogisch
museum te Bogor een hevige brand ge
woed, waardoor een verzameling ter
waarde van enige honderdduizenden
rupiahs, die zich bevond in de zaal voor
grote opgezette zoogdieren, verloren ging.
De aangrenzende vleugel, met kleinere op
gezette zoogdieren, kon worden gespaard.
De schade, die werd aangericht, is vooral
uit wetenschappelijk oogpunt bezien, aan
zienlijk. Een gedeelte der vruchten van
60 jaren arbeid, sinds Melehior Treub aan
het einde van de vorige eeuw het museum
oprichtte, is verloren gegaan. De brand
verwoestte voornamelijk dat deel van de
internationaal'befaamde collectie, dat voor
het publiek te bezichtigen was. De weten
schappelijke collecties, waaronder een
van drie millioen insecten, bleven gelukkig
gespaard.
De directeur van de Plantentuin, prof.
Kusnoto, deelde aan Aneta mede, dat de
internationale wetenschap door de brand
een ernstig verlies heeft geleden.
De oorzaak van de brand is een volledig
raadsel. Aangezien het Donderdag een
vrije dag was- was er gedurende 36 uren
niemand In de bergplaats, waar de brand
uitbrak.
Dat was in de zomer van verleden jaar
In Davos hoorde de heer Beke van Ita
liaanse meisjes, in het sanatorium werk
zaam, het grote nieuws over het beeld van
de Madonna der Tranen. Samen met zijn
medepatiënt, de heer Keiler uit Olst,
schreef de heer Beke naar de aartsbisschop
van Syracuse, mgr Baranzini- om inlich
tingen en samen begonnen zij een novene
In December van het vorige jaar trad op
onverklaarbare wijze een plotselinge ver
betering in, zowel bij de heer Beke als bij
de heer Keiler. Toen er van beide patiën
ten opnieuw foto's waren gemaakt, ston
den de geneesheren verbaasd. De heer
Beke is nu reeds enkele weken weer thuis
en volkomen gezond. Over enige dagen
hoopt hij weer aan het werk te gaan. Zijn
mede-patiënt, wiens toestand bij diens
aankomst in Davos zodanig was, dat ge
rekend moest worden op een kuur van
minstens 2 jaren, is ook verrassend snel
verbeterd. Hij hoopt in Augustus geheel
hersteld het sanatorium te kunnen ver
laten.
Ook de heer Keiler schrijft deze ver
betering toe aan de voorspraak van de
Madonna van Syracuse.
Pater Adeodatus Vermeulen O.E.S.A. is
te Fribourg (Zwitserland) cum laude ge
promoveerd tot doctor in de H. Theologie
op het proefschrift: „Der Augustiner-
Frovinzial Conral Trayer. Die Bedeutung
seinos Provinzialates für den August.iner-
orden (15181540)". Pater Vermeulen werd
geboren te Beverwijk. Hij is professor aan
het Theologicum der Paters Augustijnen
te Nijmegen.
De Raad van Onderzoek naar de be
trouwbaarheid van V.N.-functionarissen
is tot de eenstemmige conclusie gekomen,
dat er geen twijfel bestaat aan de loyali
teit van dr Bunche ten aanzien van de
Amerikaanse regering.
Dr Bunche is de hoogst geplaatste Ame
rikaanse ambtenaar bij het secretariaat
der V.N. Wegens zijn bemiddelingspogin
gen in de ArabischIsraëlische oorlog
ontving hij destijds de Nobelprijs voor de
vrede.
De bevindingen van de Raad van Onder
zoek worden in de regel niet bekendge
maakt. Van deze gewoonte is ditmaal
echter afgeweken, omdat allerlei geruch
ten over het onderzoek naar de betrouw
baarheid van dr Bunche de ronde deden
Op 14 Juni zal ljoningin Elizabeth Sir
Winston Churchill plechtig installeren als
ridder in de Orde van de Kouseband. Een
jaar geleden werd Churchill zoals bekend,
te Windsor door de koningin tot ridder ge
slagen. Bij de komende plechtigheid zal
Churchill nu formeel, in tegenwoordigheid
van alle leden van deze hoogste Britse
orde, in de kapel van St. George op het
kasteel van Windsor, als ridder in de Orde
worden erkend.
12 Juni a.s. zal de Maastrichtse Missie-
Bisschop, mgr H. Paulissen, zijn gouden
priesterfeest vieren. Aan dit zeldzame
feit zal Maastricht op die dag een offi
ciële tint geven door een speciale hulde
op het Maastrichtse Stadhuis.
Zaterdag 12 Juni a.s. om drie uur zal
fngr Paulissen officieel ten stadhuize
door het gemeentebestuur ontvangen
borden, waarna hij wordt toegesproken i
door de Commissaris der Koningin in Thans verblijft
Limburg, mr dr F. Houben en doof de Maastricht.
burgemeester van Maastricht, mr W. T.
Michiels van Kessenich.
Hierna zal de Kon. Zangvereniging
„Mastreechter Staar" de gouden jubilaris
een zanghulde brengen. Aanbieding van
een huldeblijk zal natuurlijk niet ach
terwege blijven.
Om 16.30 begint de receptie ten stad-
nuize, waartussen de Maastrichtse mu
ziekgezelschappen hun muzikale hulde
zullen brengen.
Als sluitstuk van de herdenking van
dit gouden priesterfeest zal Zondag
morgen om 10 uur in de St. Servaaskerk
een plechtige Hoogmis met pontificale
assistentie voor mgr Paulissen worden
opgedragen.
Mgr Paulissen, die op 1 November 1881
te Wolder-Maastricht werd geboren, was
een der eerste Nederlandse studenten
van de paters voor de Afrikaanse Mis
siën, die in Cadier en Keer hun oplei
ding ontvingen.
Op 12 Juni 1904 werd hij priester ge
wijd en in 1905 vertrok hij naar de mis
sie in Nigeria, waar hij bleef tot 1919. Na
zijn terugkeer werd hij belast met de op
richting van de Nederlandse provincie
der Afrikaanse Missies, waarna hij in
1923 werd benoemd tot provinciaal. In
deze functie bleef mgr Paulissen werk
zaam tot 1933. Op 11 Februari van dat
jaar werd hij in de St. Servaaskerk te
Maastricht tot bisschop gewijd Hij ver-
trok daarna naar Kumasi, aan de Goud-
kust. In 1951 werd mgr Paulissen om ge
zondheidsredenen ontslag verleend,
hij bij zijn familie te
(Van onze speciale correspondent)
STRAATSBURG, hedenmorgen.
De raadgevers van Straatsburg beëindigden vandaag hun voorjaarszitting. Me
nigeen van hen zal zich op de verre terugreis afvragen of de tijdrovende bedevaart
naar het Europese Mekka geloond heeft. Velen hebben zich nu al een paar jaren
gevleid met de gedachte, dat de machteloze vergadering dan toch in elk geval
nog een vruchtbare gelegenheid tot Europese inkeer bood, zoiets als een politieke
retraite voor de bloem der parlementariërs van vijftien landen. Van een sfeer
van inkeer was dezé keer echter niet veel meer te bemerken. Er was veeleer een
algemene lusteloosheid en een geërgerde verveling. Tot een echt politiek gesprek,
zoals men het hier in vroeger dagen gekend heeft, is 't nu in Straatsburg niet meer
gekomen. Wat er overbleef van het politieke debat, dat van ouds de kern van
de zitting moet uitmaken, was niet meer dan een verwarde aaneenschakeling van
monologen, die niet meer effect schenen te sorteren dan een ongewoon verveelde
bedrijvigheid in de koffiekamer.
Er was niets van de spanning, die hier
wel eens geheerst heeft toen het op critie-
ke kruispunten der Europese politiek erom
ging zo iets als een grootste gemene deler
der Europese politiek op te stellen. Niet
dat wij altijd grote bewonderaars zijn ge
weest van de alles ontziende resoluties,
jvaarmee men hier altijd hardnekkig het
toch door alle supranationalisten als
heilloos beschouwde beginsel der een-
stemmigheid heeft nagestreefd. Zij zijn al
te vaak gehanteerd als slechte camouflage
voor onenigheid.
Het ontbreken van een resolutie behoeft
daarom op zich nog geen slecht teken te
zijn. Het verloop der voorjaarszitting heeft
ons echter doen vrezen, dat men ditmaal
geen zorgvuldig afgewogen formule heeft
opgesteld, niet omdat men iets te verber
gen had, doch veeleer omdat men niets
te zeggen had.
Voor zover zij handelden over Europese
politiek hielden de monologen namelijk
niets nieuws 'n. Alles oude, vaak gegeten
en steeds maar taaier wordende koek.
Vrome wensen dat er geen tegenstelling
zal groeien tussen „de Zes" en „de Ne
gen". De ritten weer als geestdriftige sup
porters langs de Europese lijn. De Duit
sers weer in Europese paradepas. De Ne
derlanders cn de Belgen er kennelijk be
zorgd, dat die pas eens het verschralend
perkament der verdragen van Bonn en
Parijs zal vertrappen, en daarom trach
tend hun Franse collega's te doen ont
waken. Niets heeft er in Straatsburg op
gewezen, dat dit gelukt zou zijn, ondanks
de nogal ruwe kreten, die de Nederlandse
socialist Goedhart aanhief.
De Fransen zwijgen in Straatsburg als
het graf. Het is meestal alsof r\] er niet
zijn. Misschien zijn zij er ook niet en die
nen oude heertjes als Pernod en de Setie
galczen als Senghor alleen maar om die
afwezigheid te camoufleren. De radde tong
van advocaat Teitgen, die hier eigenlijk
voor de Franse regering moest spreken,
ging nu alleen maar zenuwachtig fluis
terend door de koffiekamer. Verder was
zjj gesnoerd door de lange koorden van de
ambtenaren van de Quai d'Orsay.
De enige Fransman van naam, die zich
liet gelden, was de socialist Mollet, maar
hij kon voor zijn partij nog geen beloften
brengen. Die zit op de wip der E.D.G.-
ratificatie en heeft beloofd dit weekeinde
te zuilen beslissen of zij naar rechts of
naar links zal zwenken. Zo er nog enige
zin in het debat school, dan was het wel
deze: de Franse socialisten te paaien en
daarmee de laatste levenskansen der E.D.G.
te redden. Dat verschafte de grimmig uit
ziende Fransman de eer tot voorzitter van
de vergadering gekozen te worden, een
post waarop na twee jaren van slap be
leid van de pijprokende graaf De Menthon
een wijziging wel wenselijk leek.
Of de vrijage met de socialist Mollet
meer zoden aan de dijk zal zetten, dan
de verzuchting van Goedhart, dat er met
Frankrijk wel niets aan te vangen zou
zijn zo lang er nog clochards onder de
bruggen van Parijs slapen, viel in deze
vergadering niet te merken. De Fransen
sliepen er als na een rijkelijk besproeide
lunch. Zij werden zelfs niet wakker toen
een kleine bolronde Duitser kwam vertel
len, dat het binnenkort maar eens met al
dat E.D.G.-gezeur uit zou moeten zijn en
dat de Duitsers tenslotte ook wel in natio
nale divisies het lot van Europa zouden
willen verdedigen. Dat was overigens om
met onze heer Fens te spreken, al eens
bewezen, zij het niet op een wijze, die tot
geestdrift kon stemmen.
In het politieke debat is de Saarkwestie
alleen maar aangestipt Sedert de verga
dering zich van deze zaak heeft willen
meester maken is het of de regeringen
met haar spelen als met een jong katje.
Telkens wanneer het dartele balletje van
een echt Europees Saardebat voor het
grijpen ligt trekken de regeerders aan een
onzichtbaar touwtje en dan verkeren de
bilaterale onderhandelingen weer plotse
ling in een zodanig stadium, dat het veel
beter is de Straatsburgers maar te laten
zwijgen.
Zo was het ook nu en de hele behan
deling bleef daarom beperkt tot een uit
eenzetting van de heer Van der Goes van
Naters over zijn inmiddels lang bekende
plan, hoffelijke gelukwensen en hoop op
meer bilaterale zegen, dan tot dusverre
over de Saar neerdaalde. Het enige wat de
vergadering kon doen was zichzelf tot
waakhond uit te roepen en te dreigen,
dat de zaak op Europese wijze zal worden
aangesneden, wanneer het bilateraal niet
lukt. De nieuwe termijn voor Parijs en
Bonn is nu op September gesteld en tegen
die tijd dienen de diplomaten weer een
vet uitziend kluifje bij de hand te hebben
om de waakhond zoet te houden.
De heer Van der Goes heeft zijn in lijvi
ge boekdelen neergeslagen bemiddeling nu
aangeduid als _en stukje „parlementaire
diplomatie". Of deze nieuwe vorm van
machtsontplooiing der zich meer en meer
in de hoek gedrongen voelende parlemen
tariërs een toekomst heeft staat nog te
bezien. Materieel gezien ligt er voor nieu
we pogingen la Van der Goes" nog we!
wat stof voor het grijpen. Bij de hoogst
zeldzame Italiaanse bijdragen aan de de
batten hoort men steevast de naam 'riëst
De enige bijdrage aan de Europese een
heid, die Grieken en Turken in deze "t-
ting leverden, was een twistgesprek over
Cyprus. De Deense heer Lannung bracht
klachtliederen van de Deense minderheid
in Duitsland voor het Europese forum.
Dat alles moge uitzicht bieden voor een
permanente bemiddelaarsrol van een
„parlementaire diplomaat", maar het
droeg er weinig toe bij het Straatsburgse
debat een Europees cachet tv geven. Wan
neer Straatsburg verwordt tot een forum,
waar men nationale wensen predikt, dan
verliest het zijn laatste zin. Niet weinige
waarnemers van deze vrij hulpeloze zit
ting geloven, dat men daar al dicht hfj is.
Men mist de concrete dingen, waarop men
zich in het „Kolen- cn Staalparlement"
kan richten.
Daardoor vervliegt elke ir. Straatsburg
opgestuwde vlaag van Europese geestdriff
komt meer cn meer in gevaar zijn cre-
komt meer en meeer in gevaar zijn cre-
diet bij de openbare mening te verspelen
en indien men geen wegen vindt om de
halfjaarlijkse samenkomst der Europese
politici een meer concrete taak en inhoud
te geven, dan zal het moeilijk zijn nog de
belangstelling gaande te houden. Dat zou
iammer zijn. want iuist door de ontwikke
ling der gemeerischan der Zes zou het
forum der vi(f»ien i»nu.-.n „p duur aan
betekenis moeten winnen.
(Van onze Amsterdamse redactie)
Vanochtend heeft de Amsterdamse oud
wethouder voor de Volkshuisvesting, mr
J. J. van der Velde de eerste paal gesla
gen voor de derde tuinstad, welke de
hoofdstad in het Westen buiten de ring-
spoorbaan zal bouwen, nl. Slotervaart,
welke plaats biedt aan ongeveer 6200 wo
ningen. In totaal komen er in Nieuw-West
vier tuinsteden, nl. Slotermeer, dat voor
ccn groot deel reeds bewoond is, Geuzen
veld, waar medio 1953 met de woningbouw
een aanvang werd gemaakt, Slotervaart,
waar men nu begint en Osdorp, waarvoor
de plannen zich nog in een stadium van
voorbereiding bevinden.
Nu vandaag dus opnieuw een „mijlpaal"
is geslagen voor de nieuwe westelijke uit
leg van Amsterdam, lijkt het ons niet on
dienstig het gehele uitbreidingsplan nog
even onder de loupe te nemen. In de vier
tuinsteden, welke alle gesitueerd zijn
rondom een nieu v gegraven 90 ha groot
meer, de Sloterpias, zullen in totaal on
geveer 35.000 woningen met tal van ande
re gebouwen, worden neergezet. Overal
wordt de naam tuinstad zegt het reeds
de open bouwwijze toegepast. Sloter
meer, waarvoor op 1 December 1951 de
eerste paal werd geslagen, wordt een stad
met 10.000 woningen, veel winkels, 32 L.O.-
scholen, een ambachtsschool, een huis
houdschool en een H.B.S. Voorts zijn
plannen in voorbereiding of uitvoering
voor verschillende kerken, jeugd- en
bejaardentehuizen, een politiebureau en I
enige café-restaurants, terwijl in het cen
trum nabij een marktterrein het postkan
toor, een medisch centrum, een --ereni-
gingsgebouw en een zwembad zullen ko
men.
Geuzenveld, waar men dus nog geen
jaar bouwt, heeft ruimte voor ongeveer
5000 woningen en winkels, terwijl daar
naast ook de nodige openbare en bijzon
dere gebouwen zullen verrijzen. In deze
tuinstad zullen de belangrijkste wegeTi
voor doorgaand verkeer op hoog niveau
komen te liggen; speciaal in het centrum
is een groot aantal onderdoorgangen v vr
voetgangers en fietsers Oeprojecteerd. zo-
dat de in het centrum gelegen markt in
wmke centra gemakkelijk bereikbaar zul
len zijn.
Slotervaart, de derde in de rij. biedt,
zoals gezegd, plaats aan circa 6200 wonln-
De baljuw en de Souvereinse Raad van
de Maltezer Orde hebben het Grootmees
terkruis van de Orde toegekend aan de
nestor van de internationale katholieke
journalistiek, dr Friedrich Funder, hoofd
redacteur en uitgever van de „Oesterrei-
chise Furche".
Dr Funder is een vermaarde figuur, niet
slechts in Oostenrijk, maar ook in het. bui
tenland Voor de internationale organisa
tie der katholieke journalisten heeft hij
grote verdiensten.
gen. Behalve de gewone voorzieningen
zijn in deze tuinstad terreinen gereser
veerd voor een nieuw gebouw voor de
Rijkspostspaarbank en voor een zieken
huiscomplex annex Bloedtransfusiedienst.
Slotervaart wordt doorsneden door een
op hoog niveau gelegen hoofdverkeers
weg, welke van het surinameplein west
waarts voert naar de vierde tuinstad, n.l.
Osdorp, plaats biedend aan ongeveer 13.500
woningen.
De Sloterpias, waar omheen de nieuwe
Amsterdamse „steden" gegroepeerd wor
den, zal zelf het centrum zijn van een
(root recreatie-oord van ca 240 ha grootte,
waarin parken, speelweiden, sportterrei
nen en een strandbad van 90 meter breedte
en 450 meter lengte ongetwijfeld de be
woners uitermate zullen bekoren.
De aanleg van dit unieke ontspan-
mngsgebied heeft een tweede voordeel-
het betekent namelijk een grote bespa
ring op de kosten voor het gereedma
ken van de terreinen voor de tuin
steden. De mtzaglijke hoeveelheid zand
welke in Amsterdam nodig is om de
hItSS1E6 Xefnbodem bouwrijp te maken,
behoeft met \an ver te worden aange-
voerd: de Sloterpias levert het rratis.
e diverse lagen veen en klei die eerst
moesten worden verwijderd om tot het
zand te kunnen doordringen, werden
gebruikt voor het opspuiten van par-
De plas is nu reeds op een diepte
van 30 meter gebracht.
Zoals bekend, bouwt Amsterdam nog
een vijfde tuinstad in Zuid, tussen Ring-
spoorbaan cn Kalfjeslaan, n.l. Buitenvel-
dert.
Joegoslavië heeft Woensdag voor het
eerst sedert Tito's breuk met het Kremlin,
weer economische betrekkingen aange
knoopt met een Kominfo mland. Die dag
sloten Joegoslavische en Hongaars- han
delsondernemingen een overeenkomst, die
voorziet in een goederenruil tot een waar
de van het equivalent van ongeveer 10 mil
lioen gulden.
Volgens politieke kringen te Belgrado
moet dit als een eerste aanwijzing van een
mogelijke opheffing van de totale econo
mische blokkade van Joegoslavië worden
gezien, welke in 1948 door de Kominform-
landen is ingesteld.
De handelsovereenkomst is het resultaat
van de onlangs te Genève gehouden con
ferentie over de handel tussen Oost en
West.
Tijdens die conferentie voerden Joego
slavische vertegenwoordigers besprekin
gen met afgevaardigden van Oosteuropese
zowel als van Westeuropese landen.
