Fabrikanten
hebben het
bont gemaakt
Millioenen Vietnamezen weer
achter ijzeren gordijn
Franse evacuatie heeft ernstige
weerslag
GROOTSE KINDERHULDE ,N het
MARIALE JAAR
WHAT'S IN A HAT?
-
W
Amerikaanse economie kwam
geringe recessie te boven
Overgeleverd aan de communisten
J
DOODT VLIEGEN EN MUGGEN MET
De vlucht naar Egy ptegetekend door
Wim O osthuizen
Loonsverhoging in staalindustrie een
gunstig teken
ZATERDAG 10 JULI 1954
PAGINA 12
Misleiding
Groot materiaal
DEN BOSCH TOONT ZIJN
GROEI
Win gratis Uw kist
Drie Hoefijzers Bier
PRIÉSTERWIJDINGEN
IN MILL HILL
Een kardinaal vroeg,
Nederlandse jeugd antwoordde
IIOGER DIVIDEND
„VITALIS"
AMERIK. KATOENOOGST
Bij een bontjas „denk" je niet. Die maakt je alleen
maar sprakeloos. Óf jaloers. Het denken er over komt
pas later, bij de rekening. Al raakt dal doorgaans een
ander lid van het gezin. Maar wanneer dan van die
gerenommeerde bontleveranciers als Canada en Rus
land zo'n jas met meer dan gewone belangstelling
bekijken, wanneer ze er monsters van opvragen en
er grote bestellingen op plaatsen, moet er toch wel
de een of andere aanleiding zijn die ons over zo'n
jas aan het denken zet. Die aanleiding is er dan ook
volop. Een bontjas die geen koelkast of chemische
behandeling nodig heeft om de motten gegarandeerd
hun eetlust te ontnemen. Die practisch onverslijtbaar
is. Die even huiselijk als degelijk met water en zeep
kan worden schoongeboend.
Zo'n bontjas kan alleen maar het product zijn van
een modern sprookje. Van de twintigste eeuwse al
chimist die er in zijn laboratorium de haren voor
spint. Nylon was dan ook nog niet zo heel lang aan
de markt, toen er reeds proeven werden genomen met
bontweefsels die een imitatie beoogden van het na
tuurproduct. Die weefsels waren niet slecht en de
korte jasjes die een jaar geleden op een show in
Londen werden getoond, waren een ogenblik de sen
satie van de modedag. Op dat succes is er toen verder
gewerkt en na de nylonfabrikanten hebben ook de
producenten van de concurrerende synthetische vezel
terylene zich in de strijd gemengd. Zij imiteerden
niet. In overleg met een bekende bonthandelaar
maakten zij van hun polyester vezels een weefsel dat
zich zonder een der bekende natuurlijke kwaliteiten
te imiteren meteen al aandiende als een volkomen
nieuwe bontsoort, die overigens alleen maar door de
geroutineerde vakman van „echt" is te onderscheiden.
Wanneer er iets is dat de betrekkelijkheid van alle
aardse dingen onderstreept zijn het wel deze mantels
die tegen prijzen van tweehonderd a tweehonderd
vijftig gulden in de handel komen. Bont dat geen
bont is, maar dat er bedrieglijk veel op lijkt. Dat nu
de terylene op het toneel is gekomen ook iets warmer
aanvoelt dan het oorspronkelijke nylonproduct. En
dat ook in de manier waarop het verwerkt is de ka
rakteristieken vertoont van een gewone bontmantel
met zijn aflopende schouders, de capekraag en de laag
ingezette mouwen die eindigen in een als een bloem
pot wijd uitlopende manchet.
Die nieuwe terylene en nylon mantels hebben een
satijnen voering en op dit punt komen zij overeen met
een ander nieuwtje in de bontwereld: een bontmantel
die maar een halve bontmantel is. Als een van de
grote sensaties tijdens een show van de Britse man
telfabrikanten dwaalde daar plotseling een mantel
door de zaal, uitgevoerd in een van de nieuwste nu-
tria-tinten. Men sprak van een „veredeld" product en
niet meer zoals bij de nylon bontmantels van
een „nabootsing". Om dat te bereiken had men de
vacht van schapen van de huid verwijderd, om ze in
plaats daarvan stevig op een geweven ondergrond te
bevestigen.
Als voordelen van dit nieuwe product worden o.a.
het lichte gewicht genoemd, gevolg van het wegvallen
van de lederen huid, de grotere soepelheid en het
wegvallen van de aan het leder inhaerente geur. Maar
hoeveel vrouwen zullen er intussen toch het „echte"
natuurproduct blijven verkiezen al was het alleen
al om de wetenschap van de kostbaarheid er van?
ELSE DAN AH
(Van
onze correspondent ALFRED VAN SPRANG)
HANOI (Vietnam), Woensdag.
In zijn werkkamer op de eerste verdieping van liet oude gouverneuis
gebouw geeft gouverneur Nguyen Huu Tri op een stafkaart aan welk deel
van de Delta zonder slag of stoot aan de communisten gegeven is.
Hoe groot is die streek ongeveer, excellentie.
De gouverneur meet met een lineaal de afstanden.
Het is een driehoek van ruwweg 70 bij 70 bij 70 kilometer.
En hoeveel mensen wonen er....?
Meer dan twee en een half millioen
Zuchtend legt hij de lineaal voor zich op de schrijftafel en staart met
een zorgelijk gezicht naar de kaart. Er is alle reden voor zorg met zijn
ambtsgebied geslonken tol niet veel meer dan Hanoi en de havenstad
Haiphong en een brede strook aan weerskanten van de weg welke beide
plaatsen verbindt. En dat is werkelijk niet veel.
Op een morgen aan het einde van Juni
zijn van generaal René Cogny's hoofd
kwartier in Hanoi's historische citadel de
orders uitgegaan voor Operatie Auvcrgne:
de complete ontruiming van het dicht
bevolkte rijstgebied ten Zuiden van Hanoi
met als voornaamste plaatsen Nam-Dinh,
Thai-Binh, Ninh-Binh en Phat Diem. Het
besluit voor deze drastische maatregel is,
zoals gemeld, om twee redenen genomen.
In de eerste plaats omdat de druk van de
communistische legers in dat gebied na de
val van Dien Bien Phoe geleidelijk aan
toegenomen was. En in de tweede plaats,
omdat de Frans-Vietnamese strijdkrachten
niet in staat geacht werden om die druk
op den duur te kunnen weerstaan, zonder
belangrijke versterkingen uit Frankrijk.
En die versterkingen waren niet beschik
baar.
Bij de foto's van boven naar beneden:
Zo'n icitte nylon mof, met een bijpassend nylon
bonthoedje, is niet zo extravagant meer als het
lijkt. Dat wit mag dan een licel besmettelijke tint
zijn, maar met behulp van een spons is het in een
ommezien als nieuic.
Een bontmantel waar geen bont aan is. De grond
stof is terylene, een langs synthetische weg uii
aardolie verkregen vezel. Licht, sterk, soepel en
motgcht...
Dezelfde mantel als het terylene model. Alleen het
materiaal verschilt. In dit geval is het een schapen
vacht die van de lederen huid op een ondergrond
van texlielweefsel is overgeplant. En daardoor
toch ook weer anders dan de traditionele bontjas.
(Alle modellen: Astraka).
In de grootst mogelijke geheimzinnig
heid waren de plannen voor deze operatie
uitgewerkt. Teneinde de vijand te mis
leiden heeft mer' opzettelijk het gerucht
verspreid, dat de Franse troepen in dat
gebied door Vietnamese vervangen zouden
worden. Om dat gerucht kracht bij te
zetten heeft men zelfs valse berichten
over de radio laten uitzenden in de hoop
dat de Vietminh daarop zou reageren.
Maar ondanks alle voorzorgen waren er
toch lekken. Een ervan ontstond, toen de
directie van de kolossale katoenspinnerij
in Nam-Dinh vier dagen vroeger dan de
bedoeling was, met het ontslaan van het
personeel en het sluiten van het bedrijf
begon. Dat veroorzaakte algemene specu
latie en onrust. Toen er bovendien een
typhoon voorspeld werd op de dag, dat de
evacuatie zou moeten beginnen, heeft de
legerleiding het besluit genomen om de
operatie ruim twee dagen te vervroegen
Het was een grootscheepse operatie. Er
moesten niet alleen duizenden militairen
met al hun materiaal geëvacueerd worden.
Ook de gezinnen van de Vietnamese mili
tairen moesten naar veiliger oorden over
gebracht worden om te voorkomen, dat zij
als gijzelaars in communistische handen
zouden vallen. Verder was het nodig om
de tientallen grote en kleine posten ver
spreid door het hele gebied ordelijk op
te heffen. En de versterkingen te ver
nietigen.
De Fransen hebben groot materiaal in
gezet. De luchtmacht heeft bijvoorbeeld
een luchtbrug geslagen tussen Nam-Dinh
en de havenstad Haiphong. Van vroeg in
de morgen totdat het donker was heeft een
aantal Dakota's heen en weer gevlogen om
de duizenden vrouwen en kinderen van
Vietnamese militairen met hun bagage uit
de ten ondergang gedoemde streek af te
voeren. En dat heeft bijna een week ge
duurd. Gelijktijdig zijn anderen met
schepen van de Franse marine via de Rode
Rivier en de zee geëvacueerd. De rest is
met lange convooien over de weg ver
trokken.
Maar behalve de militaire evacuatie was
er ook de particuliere. De bevolking be
greep geleidelijk aan, dat zij in de steek
gelaten werd. Een deel van hen kon dat
weinig schelen. Zij waren niet bang voor
de communisten, omdat zij niets te ver
liezen hadden. Maar anderen waren alles
behalve ingenomen met het vooruitzicht
spoedig onder een- communistisch regiem
In een wit tropenuniform met
vier sterren op de schouders en acht
rijen veelkleurige onderscheidingen
op de borst, zet generaal Raoul
Salan, de plaatsvervangend opper
bevelhebber van de Frans-Vietna
mese strijdkrachten in Indo-China,
de nieuwe situatie uiteen.
,.We waren eerst als een hand
met vijf slappe vingers, die niets
konden doen. Nu hebben we die
vingers samengebracht tot een
krachtige vuist, waarmee we ons
duchtig kunnen verdedigen...."
„En wat gaat u verdedigen...?"
„Alles wat we hebben...."
„Inclusief Hanoi....?"
„Natuurlijk.
En met ettelijke duizenden man
nen meer hiervoor beschikbaar,
ademt Hanoi nu in ieder geval iets
lichter dan de laatste weken.
te moeten leven. Dat waren de Vietna
mese ambtenaren, de politieke leiders, de
kerkelijke functionarissen, de welvarende
zakenlieden en natuurlijk de enkele tien
tallen Franse burgers. Plus een belangrijk
deel van de katholieke gemeenschap.
Zij zijn op eigen gelegenheid vertrok
ken. Met particuliere auto's en openbare
bussen, met rivierboten, handkarren,
cyclo-pousse (de Vietnamese editie van de
Indonesische betjak) en zelfs te voet. Maar
vele tienduizenden zijn min of meer tegen
hun wil achter 't IJzeren Gordijn terecht
gekomen, omdat zij niet de moed of de
middelen hadden om naar elders te vluch
ten. En zij maken op dit ogenblik reeds
kennis met het regiem van Ho Chi Minh.
Debacle
Het is moeilijk om bij een débacle als dit
van succes te spreken. De Franse leger
leiding noemt de Operatie Auvergne ech
ter een compleet succes.
Maar al met al is deze evacuatie een
zware slag voor het prestige van Frankrijk
in Indo-China. En meer nog misschien
voor de positie van de zwakke, jonge staat
Vietnam.
Er is niet veel meer over van Noord-
Vietnam. Een ruime corridor, die van
Hanoi naar de zee leidt. Dat is alles. Er
wonen minder mensen in dan in het com
munistische deel. En dat kan desastreuze
gevolgen hebben als men straks tot een
wapenstilstand komt en besluit om
algemene verkiezingen te houden. Men
kan nu reeds voorspellen, dat de volge
lingen van Ho Tsji Minh zegevierend uit
die verkiezingen te voorschijn zullen
komen, dank zij hun politiek van terreur
en intimidatie.
Het is dan ook begrijpelijk, dat gouver
neur Nguyen Huu Tri in een allesbehalve
hoopvolle stemming verkeert. Hij is zeer
ontstemd over het feit, dat alle beslis
singen in Genève en vooral in Parijs ge
nomen zijn zonder hem te consulteren. En
zonder hem zelfs op de hoogte te stellen.
Zijn stem klinkt dan ook machteloos en
tegelijk bitter als hij zegt:
„Het komt ei allemaal op neer, dat de
Fransen tot alles bereid zijn als ze maar
zonder al teveel prestigeverlies Indo-China
in de steek kunnen laten
Dit klinkt altijd nog enigszins vreemd
uit de mond van een Vietnamees. Ook al
is er dan heel wat veranderd sinds de
Vietnamezen voor het eerst op het vertrek
van de Fransen aangedrongen hebben. En
in alle eerlijkheid: zeker geen veranderin
gen ten goede.
Ter herdenking van het feit, dat de pro
vincie Noord-Brabant tien jaar geleden
door de geallieerde legers werd bevrijd,
zal het gemeentebestuur van 's-Hertogen-
bosch in October a.s. een tentoonstelling
doen inrichten in het gebouw van het
Provinciaal Genootschap van K. en W.
Men beoogt hiermede een overzicht te
geven van de ontwikkeling van de Bra
bantse hoofdstad sinds October 1944, toen
de 53e Welsh-divisie der Engelsen de stad
binnentrok.
Advertentie
Bekroonde inzending:
„Ben jij ook een
Hoefijzer ganger
Drie
Mevrouw Feith-Stroink,
Gerrit v. d. Veenstraat
102 te Amsterdam-Z.
ontving voor het onder
schrift, dat wij hierbij
afdrukken, eenkistheer-
lijk Drie Hoefijzers Bier.
49 andere prijswinnaars
ontvingen eenzelfde be
loning.
Wekelijks worden gratis
50 kisten uitgereikt, dus
zend vóór 17 Juli a.s.
een geestig onderschrift
bij de sprekende Drie
Hoefijzers-paarden per
briefkaart (7 cents post
zegel) aan: „Drie Hoef
ijzers Bier",postbus 1702
Amsterdam. Niet meer
dan 25 woorden gebrui
ken!
In het St Joseph College te Mill Hill
zullen Zondag a.s. 32 fathers van de Con
gregatie van Mill Hill tot priester gewijd
worden door kardinaal Bernard Griffin,
aartsbisschop van Westminster. Zaterdag
zullen tevens 25 subdiakens worden ge
wijd. Onder de jonge priesters bevinden
zich de volgende Nederlanders: A. v. d.
Eeden, Breda; R. van Eijndhoiaen, Bergen
op Zoom; T. Feldbrugge, Nijmegen; J. van
Goozen, Apeldoorn; m. Henselmans,
Obdam; F. Hoefnagels, Haaren; M. v. d.
Hulst, Schermer; G. Jansen, Hillegom;' M.
Koopmans. Harlingen; A. Kurstjens, Tege-
len; H. v. d. Laan, Wormerveer; C. de
Lange, Alkmaar; C. Oprins, Fijnaart; A.
Schoone, Lisse; H. Timmermans, Itter-
voort; L. Versluijs, Amsterdam, en B.
Welling, Doesburg.
JA, DAT ZOU Shakespeare met een
kleine variatie hebben kunnen zeg
gen, indien in zijn tijd een prinses
tijd een prinses.
Maar wat weten we daar eigenlijk van?
Wie weet, of de dames toen niet even
eens dat, wat een prinses droeg, ten
voorbeeld nemen.
In ieder geval, we weten wel, dat vroe
ger de mode iets minder veranderlijk
was dan thans.
Daarom is het niet waarschijnlijk, dat
Shakespeare zijn beroemde gezegde van
„what's in a name?" gevarieerd zou heb
ben met what's in a hat?
Hij zou er trouwens ook geen reden
toe gehad hebben. Want in zijn tijd be
stond er nog geen massaproductie aan
de lopende band.
En de hoedjes van prinses Margaret
worden aan de lopende band gemaakt,
tenminste, als ze goedkoop te fabriceren
zijn en een kans hebben bij het grote
publiek in de smaak te vallen.
De Engelse hoedenfabrikanten, die
voornamelijk in Londen en Lutton ge
concentreerd zijn, kijken met spanning
uit, wat voor een hoedje prinses Marga
ret op heeft.
Dan moeten ze een gokje wagen.
Tienduizenden meisjes en jonge vrou
wen willen graag het hoedje dragen, dat
prinses Margaret zo goed stond.
Maar de prinses draagt bij elke gelegen
heid een ander en haar model is dus
gauw „vieux jeu".
De fabrikanten staan iedere keer weer
voor een belangrijke beslissing. Want het
model moet uiterlijk drie dagen, nadat
prinses Margaret het gelanceerd heeft, in
de winkels te koop zijn.
De inkopers, de grote magazijnen, die
flinke aantallen bestellen, brengen in
tweede instantie de beslissing. Ook zij
wagen een gokje en geven hun orders.
Dan gaan de machines aan het werk en
de „prinses Margaret-hoedjes" worden
afgeleverd.
Niet altijd is de verkoop bevredigend.
Gedurende de afgelopen achttien maanden
hebben slechts vier van de vijf hoedjes,
die voor massaproductie uitverkoren
werden, het „gedaan".
Hiertegenover staat, dat prinses Marga
ret na de terugkeer van Koningin Eliza
beth twee succesnummers in drie dagen
lanceferde.
Er is iemand, die niet bepaald enthou
siast over het succes „en masse" van een
prinses Margaret-hoedje kan worden. Dat
is Madame Simone Mirman, de ontwerp
ster er van.
„Het valt niet mee", zei ze onlangs,
„moeizaam iets uit te denken, om het dan
een, twee, drie nagemaakt te zien." Daar
om maakt ze de hoedjes bij voorkeur zo
bewerkelijk mogelijk. Dan worden ze voor
massaproductie te duur.
Het verzekerd kapitaal van de N.V.
Levensverzekeringmij „Vitalis" is in '53 ge
stegen tot 26.388.643 (24.588.800). De pre
miereserve eigen rekening beliep per uit
1953 2.601.013 (2.346.488). Zij werd be
rekend op een rentevoet van 3 pet (onv.)
De gekweekte rente op de beleggingen
steeg tot 3.77 (3.76) pet. De winst- en ver-
liesrekening wijst een winst aan van
f 40-523 (20.983), waaruit een dividend van i
10 (5) pet wordt uitgekeerd.
Het oogstrapportbureau van het Ameri
kaanse departement van landbouw maakt
in zijn le katoenrapport van het seizoen
1954 de volgende ramingen per 1 Juli
bekend:
Beb. opp. Opp. waarv. Prod, in
op 1 Juli in geoogst in 1000en balen
lOOOen acres lOOOen acres van 500 lbs
1954
19.961
1953
25.244
241341
16.465
1952
27.185
25.921
15.139
1951
28.195
26.949
15.149
1950
18.629
17.843
10.014
1949
27.914
27.230
16.128
1948
23.253
22.821
14.877
Gemidd.
1942/51
22.040
21.491
12.216
79 pet van 1953.
(6e kl. lag. school)
De stelling doet opgeld, dat een'
dichter eigenlijk een man is met een
vrouwenhart. Of het helemaal juist is,
weet ik niet. Er lijkt me in alle geval
veel waarheid in gelegen. Maar als
het grotendeels juist is, dan zou men in
analogie van deze definitie over de
dichter met enige grond van reden
kunnen stellen, dat de schilder-artist
een man is met een kinderziel. Althans
de moderne schilder.
Tot deze overweging ben ik geko
men na een aandachtige beschouwing
van een uitgebreide collectie kinderte
keningen en schilderijtjes, dezer da
gen bijeengebracht in het St. Grego-
riushuis te Utrecht als resultaat van
een oproep van kardinaal Valeri, pre
fect van de H. Congregatie van Reli
gieuzen .aan de Oversten van Orden en
Congregaties, die zich bezighouden
met de opvoeding en het onderwijs van
de jeugd in alle landen ter wereld.
Zijne Eminentie had gevraagd de
schoolgaande jeugd aan te sporen om
op een haar eigene manier uiting te
geven aan haar Maria-devotie in dit
Mariajaar.
Op even royale als verrassende wijze
heeft de katholieke jeugd van Neder
land aan die oproep gevolg gegeven
en zo zijn in de afgelopen vier maan
den een keur van tekeningen, schilde
rijtjes, boetseer- plak- en figuurwerk
aismede nuttige handwerken binnen
gekomen bij de redactie van het week
blad „Op Weg" te Utrecht, een uit
gave van het St. Gregoriushuis aldaar.
Wat ons nu meer in het bijzonder bij
het bezien van tekeningen en schil
derijtjes trof, was een niet te misken
nen overeenkomst met de kunstui
tingen van verschillenden onzer mo
derne schilders; nader gepreciseerd
met de scheppers van onze moderne
religieuze kunst. Er sprak uit vele van
die kinderwerkjes nl. haast een speelse
fantasie een bijkans even grote nega
tie van perspectief en proportieleer.
Maar tevens durf en spontaneïteit. Dat
was vooral het geval met het teken
werk der lagere klassen. De oudere
kinderen tekenden te veel na, poogden
het werk van volwassenen te maken,
hetgeen in verreweg de meeste geval
len op een mislukking uitliep.
Het werk van de heel jonge genera
tie nu bracht ons onwillekeurig tot de
hierboven getrokken parallel tussen
dichter en peintre-artist, tussen de
man met een vrouwenhart en de man
met een kinderziel. Een parallel, waar
van ik alleen maar hopen wil, dat men
er niet een degraderen van onze mo
derne religieuze kunstenaars in zal
zien, noch een sublimeren van de
uiteraard ietwat primitieve producten
van kinderlijke fantasie.
Behalve de hierboven genoemde
uitingen van beeldend vermogen en
kinderlijke kunstvaardigheid, waren
er onder de vele duizenden inzendin
gen ruim 10.000 kinderen namen
aan de prijsvraag deel nog een aan
tal opmerkelijke bijdragen in poëzie
en proza, opstellen, toneelstukjes, ge
bedjes en gedichten.
Wat denkt U om maar een voor
beeld te noemen over de geestige
uitbeelding van de bruiloft te Cana
door Gerrie de Bie, leerlinge van de
5e klasse te Rotterdam?
Jesus en Maria hadden erg geboft
Ze mochten naar Cana daar was
een bruiloft
Maar onder de maaltijd was er
een strop
Want de wijn raakte op.
aria zei „De wijn is op",
e wijnschenker zei „wat een strop".
Toen sprak Jesus even later
„Vul zes kruiken met water."
Jesus veranderde 't water in wijn.
De mensen spraken: „Wat zal dat
voor een man zijn?"
Ze konden nog zes dagen drinken
en eten
En zijn die dag nooit meer vergeten.
Wij deden maar een greep uit
de stroom van inzendingen, met de
beoordeling waarvan een deskundige
jury niet minder dan acht weken bezig
is geweest om de beste uit te zoeken
voor bekroning. Een zware, maar toch
prettige taak, zoals de jury in haar
rapport met nadruk vaststelt: „de
liefde en tederheid, waarmede het
grootste deel van de werkstukken was
vervaardigd, maakte de zware taak der
beoordeling toch tot een zéér genoeg
lijke!"
Het zou teveel van onze plaatsruimte
vergen alle prijswinnaars hier te ver
melden: het waren er niet minder dan
120 plus 500 eervolle vermeldingen.
Wij volstaan dan ook met de medede
ling, dat de eerste prijs werd toege
kend aan de H. Hartschool te Bever
wijk en de extra-prijs voor de meest
originele inzending aan Lies Neder-
stigt te Haarlem, leerlinge van de 5e
klasse aldaar.
De
overeenstemming welke bereikt is
in verband met het loondispuUt in de
Amerikaanse staalindustrie is een van de
beste aanwijzingen uit de laatste maanden
voor de grote veerkracht van de Ameri
kaanse economie. Nadat zii 'n geringe re
cessie te boven is gekomen, schijnt de
Amerikaanse economie een, zij het dan
ook geringe verbetering tegemoet te gaan.
Het is een onmiskenbaar feit dat de
hoogst belangrijke staalindustrie geen
genoegen zou nemen zelf met een be
scheiden stijging in de arbeidslonen in
dien zij de directe vooruitzichten en de
verwachting van verdere uitbreiding op
langere termijn niet bevredigend zou
achten.
De thans bereikte overeenstemming
houdt onder meer in een loonsverhoging
van gemiddeld 5 dollarcents p. uur, vo?1"'*
betere pensioenen en een gunstige!
verzekeringsschema waarvan de Kosten
geraamd worden op ongeveer 7 dollar
cents per arbeidsuur, zodat alles bij elkaar
het accoord de industrie op een verhoging
van 12 dollarcents komt te staan.
Dit accoord werd bereikt na 2 maanden
van onderhandelingen tussen de Bond van
Arbeiders in de Staalindustrie, op een na
de grootste bond in het Congress of in
dustrial Organizations (CIO en de U.S.
Steel Corporation, bij verre de grootste
maatschappij in de staalindustrie.
Binnen 24 uur hadden alle andere „grote"
staalfabrieken Bethlehem, Republic,
Jones and Laughlin, Youngstown an In
land zich bereid verklaarde 't goede
voorbeeld van de U.S. Steel Corp. te
volgen. Deze „grote zes geven werk aan
400.000 van de 600.000 vakbondsleden in de
hoogst belangrijke staalindustrie en leve
ren meer dan de helft van de totale Ame
rikaanse s taalproductie.
In aansluiting op het nieuwe loon. ac
coord annonceerde de United Steel een
prijsverhoging van 3. per ton, een vrij
bescheiden verhoging welke in alle waar
schijnlijkheid slechts op bepaalde speciale
producten haar invloed zal doen voelen
De voornaamste fabrikanten van consu
mentengoederen. zoals auto's, landbouw
machines en gereedschappen, etc. hebben
reeds te kennen gegeven dat behoudens
enige geringe prijsverhogingen voor en
kele artikelen de verbruikers-prijzen zich
op hetzelfde peil zullen handhaven, een
omstandigheid die ook kan worden ge
zien als een bewijs van economische sta
biliteit.
Ook een belangrijke tendens kan be
speurd worden in de aard van het accoord.
In de afgelopen tien jaren zijn de lonen
van arbeiders in de staalindustrie gestegen
van gemiddeld S 1.15 tot ruim 2.19 per
uur. terwijl de extra voordelen zoals pen
sioen en verzekeringsschema's hiermede
meer dan gelijke tred hebben gehouden.
In 1949 werd een pensioenregeling ge
troffen voor de arbeiders in de staalin
dustrie tussen vertegenwoordigers van de
industrie en de vakbond. Kenmerkend
voor de grotere voordelen welke de nieuwe
regeling thans oplevert is wel het feit
?.f Pensi°en voor een arbeider met
15 dienstjaren thans gestegen is van S 60
maand. Voor een arbeider met
dïenstjaren is het pensioen thans
gestegen van ongeveer 100 tot 140 per
ITla all Cl.
IIct 'eeuwenaandeel van de kosten met
.rekking tot de pensioen en verzeka-
'ingsschcma's van de staalindustrie wordt
aoor de industrie zelf gedragen een
tendens welke in wijde kringen ais de
meest bevredigende wordt aanvaard. Uit
een recent onderzoek is gebleken dat de
totale kosten welke de betaling van pen
sioenen cn uitkeringen voor de gehele
Amerikaanse industrie met zich brengt de
25.000 millioen per jaar zeer dicht ge
naderd zijn.
Dit bedrag heeft niet alleen betrekking
op pensioenen en voorzieningen onder
verzekeringsschema's, doch ook op betaal
de vacanties, uitkeringen tijdens ziekte,
aandeel in de winst en gratificaties, en de
bijdrage van de industrie aan de kosten
van sociale regeringsprogramma's.
Dank zij het feit dat vele arbeiders bo
vendien nog particuliere verzekeringen af
sluiten zien de arbeiders hun oude dag in
toenemende mate verzekerd. Een arbeider
die de pensioengerechtigde leeftijd van 65
jaar bereikt staat er financieel practiscn
even goed voor met zijn gecombineerde
pensioenuitkeringen als toen hij nog
werkte, en dikwijls is hij er zelfs beter aan
toe.
Syivia Porter, een van de meest be
kende Amerikaanse economen heeft vast
gesteld dat de gemiddelde gehuwde ar
beider met een '0°n van 250 per maand
na aftrek van belastingen de beschikking
over ongeveer 225 schoon per maand
heeft. Dezelfde arbeider zou thans in het
kader van de door de Eisenhower-regering
voorgestelde wetswijzigingen, en met een
gemiddeld particulier pensioen in het be
zit komen van een onbelastbaar inkomen
van 192.80 per maand voor zichzelf en
zijn vrouw die ook de pensioengerechtigde
leeftijd bereikt heeft. Indien hij gebruik
zou maken van de gelegenheid om een
gedeeltelijke dagtaak te vervullen tot de
toelaatbare grens van 8 83.33 per maand,
zou zijn maandelijks inkomen stijgen tot
276.13 vrij van inkomstenbelasting.
