VIJF PUNTEN VOOR DE WINTERCOLLECTIES
Elk seizoen oude schoenen in de vuilnisbak
-
PLEISTERZONDAG
Het geval LEAVENWORTH
ITALIAANSE MODE-
Volgende week
Droom van een schoenfabrikant
W
ANNA K. GREENS
ZATERDAG 18 SEPTEMBER 1934
*-«nr:\A i
Vaticaan, Quirinaal en vijftiende-eeuwse zandlopers inspireerden de couturiers
Mode is als het land waar zij geboren wordt
Terwijl het slop, waarin de Franse politiek zich al
zo lang bevindt, nu eindelijk is ontgemond in
Dior's fantasieloze H-lijn, bloeit in de Italiaanse
modesalons het individualisme van dat land.
Slechts op vijf punten zijn de Romeinse ontwerpers
het volkomen eens voor de komende winter. Die
punten belangrijke punten omdat zij het schema
vormen, waarop een hele mode is opgebouwd
zijn: klein hoofd - nauwe taille - smalle heupen -
geaccentueerde schouders - rokken 35 centimeter
van de grond. Voor het overige pioniert ieder naar
hartelust in de geschiedenis, de artistieke, folklo
ristische en historische attributen van zijn land.
Juist door het jeugdig élan, waarmee zij wordt
gehanteerd, is de Italiaanse mode sinds de oorlog
al meer dan één roklengte voorgekomen in de wed
loop om de wereldsympathie.
Nederlandse vrouw denkt er echter anders over
I t
Uit de collectie van de jeugdige Roberto Capucci kozen wij dit namid-
dagtailleur var soepele Bourgognekleurige wollen stof. Het bovenstuk
werd op ÜL ipe wijze tot een kleine shawlkraag geplooid.
Op deze ruige ivitte wollen
wintermantel veroorloofde
Antonelli zich het dubbele
grapje van een originele
ronde kraag en een grote aan
de voorzijde geplaatste
klepzak%
,i .SJÜ
MM
l
Z. KOREA PROTESTEERT
OPNIEUW
Tegen terugtrekken der
Amerikaanse divisies
DOOR
om het lichaam gespannen houdt, om
pas ter hoogte van de buste en de schou
ders in soepele en ruime gebogen lijnen
te verlopen, heeft Schuberth's fanfare
inderdaad iets militairs. Sommige van
zijn tailleurs hebben hoge, rechte, mili
tair aandoende kragen en brede schou
ders, terwijl flarden van kleur, drape
ringen, toefjes, panden en krulversie-
rihgen, die op de meest onverwachte
plaatsen op de rechte rokken zijn geënt,
het lichtelijk ironische en caricaturale
aanbrengen van 't soldateske in de ope
rettestijl van Der Graf von Luxemburg
en dergelijke meer.
Ferdinandi heeft een voorkeur voor
soepele tweeds en uiterst fijn geweven
kamgaren stoffen voor de tailleurs, die
hem eigenlijk het meest bekend hebben
gemaakt, en die voorkeur uitte zich o.a
in een combinatie van een kardinaals
rode tailleur met een mantel van een
rood, wit en groene Schotse plaid. Iets
heel bijzonders is ook een tailleur, waar
van het honingkleurige tweed weefsel
met geel. bruin, grijs en groen door-
spikkeld is. De waaiervormige lijn is
hier verkregen door een reeks straal
vormig uit de taille oplopende stroken.
Voor zijn middagjaponnen heeft Fer
dinandi, evenals trouwens de gezusters
Fontana, gebruik gemaakt van prach
tige wollen brodaatweefsels, waarbij hij
een voorkeur vertoonde voor kleuren
als helgroen, Parma blauw, neon blauw
en een tint. die ..minder dan zwart"
wordt genoemd een diep grijs met een
reflex van zwart. De Fontana-collectie
bevat overigens nog meer verrassingen,
die alle min of meer verband houden
met de door dit huis gelanceerde Cles-
sidra-lijn. Iets huiselijker gezegd bete
kent dit, dat voor deze collectie de
slank oplopende vijftiende eeuwse zand
loper model heeft gestaan, die weliswaar
geen uitgesproken X-vormig silhouet
vereist, maar wel een iets sterkere ac
centuering van de heup, dan die wij in
de overige collecties aantreffen. Tot dte
verrassingen reken ik niet zozeer ue
door Fontana sterk begunstigde kleuren
Pompejaans rood en „zonsondergang"-
grijs (dat in drie tinten verwerkt werd
voor een driedelig ensemble) en de nieu
we kleur gesmolten koper, maar voorat
de zware bedrukte wollen weefsels,
waarbij zwarte abstracte figuren tegen
een witte achtergrond zijn geplaatst en
waarbij de rand van de zwarte figuren
met maanstenen is gegarneerd.
F.en weefsel als dit heeft iets van de
voorname rijkdom der late middel
eeuwen, die zo een volkomen anders
sfeer ademt dan de moderne Vespa
(wespen)-lijn van Giovanelli-Sciarra met
de rechte en bij uitzondering enigszins
opgevulde schouders en de Turbine-lijn
van Mingolini-Guggenheim, die met de
uit brede schouders nauw toelopenue
rok volkomen aan zijn naam oeant
wo'ordt. Over de heel nauw aansluitende
japonnen worden bij Mingolini heel rui
me. wijde mantels gedragen en alleen
al door deze combinatie is deze collec
tie een contrast-effect rijk. dat haar een
bijzondere plaats geeft in het Romeinse
modebeeld van vandaag.
Ik schreef dat allemaal naar aanlei
ding van (ie Vijf Punten van Rome. I aar
zijn hei eigenlijk geen bevoorrechte lie
den, die ontwerpers, die daarop zoveel
variatie kunnen maken?
v daNAII.
(Van onze verslaggeefster)
De negers die de Afrikaanse
woestijn bevolken, kenden, wanneer
wij een Brabantse schoenfabrikant
mogen geloven, lol tien jaar terug
geen seboeisel. I'oen kwam echter
de veldslag van El Alamein die
zoveel kreupele jeeps op bel slag-
veld aebter liet dal daaruit een
plaatselijke industrie kon ontstaan.
De inboorlingen sloopten er dc
banden af en maakten biervan
zolen die zij met touw om de voe
ten bonden, loen zij eebter bet
meer comfortabele sclloeisel kou
den bemachtigen, dat Europa
bracht, plantten zij bun nieuw ge
wekte enthousiasme daarop oyer.
Zo kan bet dan gebeuren, dat daar
in Afrika een inboorling wande.l
op keurige Brabantse sandalen bij
Die mode is op basis van de
„Vijf punten van Rome" zo einde
loos gevarieerd. Een mode, waarin
iets van de paushymne zingt
wanneer u mij deze lyriek vergeven wilt
omdat Ferdinandi zich in zijn inspi
ratie heeft laten leiden door de vorm
van het flabellum, de grote ronde struis
veren waaier, die bij pauselijke plech
tigheden hoog wordt meegedragen. En
ook iets van de koperfanfares, waarbii
de wacht van de president der republiek
in zijn pittoreske uniformen zijn post
betrekt bij de poorten van het Quirinaal
De mode van het Vaticaan en van
het Quirinaal, dat laatste verzinnebeeld
in de Fanfare-lijn van Schuberth, zie
daar een belangrijk deel van het Ita
liaanse kledingbeeld. Maar terwijl Fer
dinandi zijn Flabellum-lijn uitleeft in.
een compositie van een uiterst, nauwe
taille die ook daarboven de stoffen glad
zx-
een costuum dat uit niet veel meer
dan een felgekleurd voetbalshirtje
bestaat.
Maar de Nederlandse fabrikanten van
wie er al een 380 zijn die in hun
bedrijven werk hebben voor 17 000 men
sen, hebben andere aspiraties. Zij zor
gen er op de eerste plaats voor dat het
binnenland met 18 millioen van de 22
millioen paar schoenen en pantoffels die
zij produceren, aan zijn trek komt. Doch
verder zorgen zij er voor, dat tegenover
de anderhalf millioen paar schoenen, die
wij uit het buitenland betrekken een
exportrekening staat met een opbrengst
van ruim 20 millioen gulden, waarvoor
dan onder andere de nieuwste Ameri
kaanse machines kunnen worden aange
schaft die bijvoorbeeld het lijmen van
zolen waarvoor tot nog toe een half
uur stond' in 14 seconden voor elkaar
brengen..
In de Langstraat doet men zaken met
Canada en Argentinië, met België en
Scandinavië, Nieuw-Guinea en Suriname
en, zoals u al weet, ook met bepaalde
Afrikaanse gebieden. Daarnaast ook
met. Amerika, ofschoon niet voor Ieren
schoenen. Niet dat die Amerikanc- be
zwaar hebben tegen ons product, maar
omdat er daarginds van die wonderlijke
wetten en invoerbepalingen zijn. die het
noodzakelijk maken om voor hun land
kleine, stevige sandaaltjes te vervaardi
gen met een raffia bekleding inplaats
van leer
Die fabrikanten zouden daarmee te
vreden moeten zijn, zou men zeggen.
Maar dat zijn ze niet. Wij troffen ten
minste dezer dagen tijdens een door de
vereniging Nederlands Fabrikaat naar
de Langstraat georganiseerde excursie,
een fabrikant die een wonderlijke droom
koesterde
NI., dat dc modieuze vrouw haar
voordelige schoentje met de heer
lijk soepele zool slechts één seizoen
zou dragen. Daarna, als de zoi.-l
versleten is, de vuilnisbak. Ij',
maar zo gemakkelijk gnat "'at niet.
Ook al beeft dat uit een oogpunt
van productiviteitsbevordering on
getwijfeld zijn voordelen. Zoics
kan in een land als Amerika, waar
het hele leven op een minimum
aan reparatie is ingesteld. Maar elk
seizoen de oude schoenen naar de
vuilnisbak daarmee zouden de
cijfers \oor een nieuwe loonronde
ons voor ogen schemeren nog voor
de laatste goed en wel begonnen t-.
Toch is dat van het repareren van
die schoenen een probleem, zo lang er
altijd nog schoenherstellers zijn. een
minderheid gelukkig, die rase"' moor
denaars zijn van onze voetbedekking.
Die door onbekendheid met de nieuwe
fabrieksmethoden en de nieuwe fabri-
cagewijzen een harde kernzooi plaatsen
onder de flexibele schoen, die daarmee
niet alleen z.ijn soepelheid verliest, maar
ook gaat slippen en kuisen slijt. Maar
daarmee is de Nederlandse vrouw nog
niet bereid, zich spoorslags andere
schoengewoontc.. aan te metc
Het is die fabrikant dan ook spoedig
iuidelijk gemaakt dat er althans in
leze droom bedrog school en dat de
Vederlandse vrouw op de eerste plaats
prijs stelt op een prettig zittende, niet
:r kostbare schoen van prima kwali
teit en pasvorm. IVie dit veeleisend
•indt, heeft nooit bedacht icat een
schoen moet. dragen. Maar de, fabri
kanten realiseren zich dat wel en
iaarom zoeken zij ook steeds naar
lieuwe wegen om de voetbekleding
sok werkelijk een bekleding te doen
rijn en geen harnas.
De lijd van over elkaar geschoven te
nen ligt gelukkig achter ons, opgebor
gen in het museum van de mode met de
dwaze nauwe puntmodellen. De tenen
moeten vrij in de schoen kunnen be
wegen en toch moet die schoen de voet
dan nog houvast geven, ondanks de
mode die wel eens capriolen maakt,
waarmee al die eisen zich maar moeilijk
kunnen verenigen. Dat zoeken naar een
compromis is dan het werk van de mo
delleurs. die in 't buitenland hun ideeën
opdoen waarmee de grondslag wordt
gelegd voor een reeks van enkele hon
derden monsters waaruit uiteindeliik de
nieuwe mode die gaat. afrekenen met de
flat, het platte balletschoentje en de
vlakke sandaal. De mode die ons mid
dels een hakje weer wat opvijzelt, maar
die in haar streven, naar een naaldvor-
mig model in conflict komt met de Ne
derlandse vrouw die met een driekwart
blokhak graag stevig op baar benen
staat.
Dat zijn van die conflicten waarover
wij voor een schoenen-étalage nooit
peinzen maar die een-modelleur toch
deden zoeken naar een model met de
voordelen van een blokhak, maar dat
naar achter toe zo spits toeloopt, dat het
grote steunvlak toch een smal effect
maakt. Het is maar één van zijn pro
blemen, maar met de oplossing daar
van maakt hij als bij toverslag een bui
tenlandse mode ook voor ons aanvaard
baar.
Advertentie
f 25.000 AAN PRIJZEN
Een niet verplichte collecte met een
attractief spannend geheim!
De Zuidkoreaanse Nationale Vergade
ring heeft gisteren eenstemmig besloten 'n
nieuw protest aan president Eisenhower
en aan de V.N. te zenden tegen de terug
trekking van de vier Amerikaanse divisies
uit Korea.
De voorzitter van de commissi voor de
fensiezaken zei^e, dat roete
rugtrekking, voordat de Zuidkoreaanse
strijdkrachten voldoende versterkt zijn, 'n
uitnodiging zal zijn voor een nieuwe com
munistische aanval".
daar een zakdoek op de grond liggen. Hetwen". Door dit onstuimig gebaar verloor
was er een van juffrouw Eleonore, maar zij blijkbaar zonder dat zij het merkte,
dat merkte ik pas, toen ik de- loop had de kaars die zij tot nu toe de band had
schoongemaakt. Toen ik haar initialen zag,'
schrok ik zo, dat ik vergat de trommel
23
Hij nam de brief op. Bij de eerste woor-
gehouden. Ik herhaalde mijn belofte en
Hannah Chester verdween in de nacht.
Hoe opgewonden ik was, blijkt wel
hieruit, dat ik weer een fout maakte. Ik
deed namelijk de buitendeur op slot; bo
vendien vergat ik de sleutel van de stu
deerkamer, die nog steeds in mijn zak zat,
weg te gooien. Het lijkbleke, van angst
vertrokken gelaat van Hannah vervolgde
zou
schoon te maken. Die zakdoek moest ver
dwijnen. Ik durfde hem niet mee te nemen
T1 en kon hem niet vernietigen, dus verborg
het onbewoonde vertrek binnen. Ik hoorde r het kussen van een stoe] om
t dadelijk stemmende luchtkoker stond be- de eerste de beste gelegenheid weg
f neden blijkbaar open en ik hoorde het on- Jen gn tg verbranden.
derhoud tussen Mary en haar oom even
goed alsof ik er bij tegenwoordig waswLAkLtha™ Vdflade enwildë I mij. Ik was "bang, dat zij iets doms
Helaas! Mijn vermoedens waren maar al vol'wn«r, «loot h(tannde a dQen; dat 7j) vanze)f ,erug zou komen ot
te juist: mijnheer Leavenworth wilde, zo- de kamer veriatem Maar wen f dat zij zou worden teruggebracht. Ik vrees
als hij vroeger waarschijnlijk al gedreigd ^'e vie! ™J dfe <k had«pleegd Ik draal-1 de, dat ik haar de volgende dag onder
had te zullen doen, zijn testament veran- de misdaadh die iknaa gepmega. aan de t zou zien staan, met verwil-
Sap"S.™S bïJS' «rd, WJ» gelast. Hat
^L mfsstan was Zii liet niet uitkomen hebben, als ik kalm gebleven was. Ik een nachtmerrie!
hrok hii 0D keek mij aan en scheen dat clavering haar echtgenoot was. Zij merkte het pas, toen ik op de laatste trede jk voelde, dat ik gevaar liep, zolang die
den „chrok h j op, uiterlijk verklaarde alleen dat zij die misstap uit van de trap stond; en toen was het te laat. brieven en de sleutel in mijn bezit waren,
gerustgesteld toen hij wt Voor mij, een kaars in de hand en met Maar hoe moest ik ze kwijt raken? Ik
opmaakte, d t wachtte even en 2u e_ QDi;, van had dat zij zich vrij zou «en verschrikt gelaat, stond Hannah Ches- durfde mijn kamer niet uitgaan of mijn
Toen las hij verden Ik.wachtte makenvanhaarverbintenismet^ ter. „Mijn hemel!" riep zij uit. „Waar raam openmaken. Iemand moest het eens
rorbfi bUikbaar herlas Tie gauw Lu vertèten en Tal z« voor komt u vandaan? U ziet er uit als een
zien en het zich later herinneren! Toch be-
Mj"debrief"toen s ondV -l op en ging haar LTvveer we"s?e L wLden. lt zy geest" Ga mee naar beneden", zei ik frcep ik, dat er iets moest gebeuren. Ik
we- Ik bespiedde zijn gezicht in de spie- was voordat zij deze man kende. Ik dacht, dan zal ik je zeggen wat ik gezien heb. Als bedwong mijn ziekelijke angst, haal Ie de
gel-'de uitdrukking, die ik daarop zag, gek die ik was, aan een huwelijksbelofte wij hier blijven staan zullen wij iedereen brieven uit mijn zak, koos de gevaarlui
deed mijn hoop toenemen. Ik ging vlak na j 0f zoiets en bouwde al luchtkastelen- Toen wakker maken- - - dat was die, die
hem de trap op en stelde vast, dat hij haar oom haar op strenge toon zei, dat zij I Ik probeerde zoveel mogelijk mijn ge
Mary's kamer was binnengegaan, loen; voor altijd zijn liefde kwijt was, uitte zij jn bedwang te houden, nam haar bi
enige uren later de familie bijeen kwam een kreet van wanhoop, gevolgd door een de arm en duwde haar zachtjes voor mij
1;l_ J 4. nipt Korld nm htlln TNif irnn/ü winn Viort PPT) 11-
veiligheid er van
brieven -
ste van de twee uit dat was die,
door mijnheer Leavenworth was geschre-
in de eetkamer, begreep ik, dat er een met bede om hulp. Dit vond in mijn hart een uit Ik wist heiemaal niet wat ik doen j da>e was met bloed besp li<Jheid
te overbruggen kloof was ontstaan tussen noodlottige weerklank. moest; het gebaar was zuiver instinctief; j L!pr bewegen om er op
hem en zijn geliefde nicht. Zo gingen er Jk ging terug naar kamer en maar toen ik de verandering zag die zichKon m} er^ ^wtpnd hipM ikllBm
nog twee dagen voorbij, dagen vol angst wachtte tot zy haar oom verlaten had' toen bÜ haar voltrok, bij die eenvoudige aan-
en onzekerheid. Had mijnheer Leaven- -k naar buiten; heeJ rustig ^'ep ik raking en de ijver, waarmee zij mij ge-
worth op die brief geantwoord? Zou alles a{ klopte zachtjes aan bij mijn- i hoorzaamde, schoot het mij opeens te bin-
eindigen zoals het begonnen was, zonder Leavenworth en ging binnen. Hij zat i "en. dat ik een Paar maal bemerkt had, - - -
dat die geheimzinnige Clavering op kwam „ewone plaats te schrijven Neemt1 dat z« graaS scheen te mogen. Dit was met de brief en de sleutel moest doen. Ze
°P Z1J" Scvv" c J„J.1CCUU oorhtrlfen' Neen zpkpr niet;. Ik wilde ze
te kauwen. Tot in de ochtend hield ik hem
in mijn' gebalde vuist-
De dageraad bracht weer hoop. Ik stond
kalm en rustig op. Ik had bedacht, wat ik
dagen.
u mij niet kwalijk", zei ik, ik hëb mijnwel het moment om daar gebruik van te
Ik volbracht nog steeds mijn eentonig notitieboekje verloren en ik geloof, dat ik maken
I >1 <1 ,.pU nnn t OOP tZ 1 1 O llföVS O t 1i m
werk. Ik schreef, schreef aan een stuk
het in
het gangetje heb laten vallen, toen Toen wij beneden waren gekomen, ver
door. Ik had het gevoel, of iedere druppel ik de sherry ging halen. Hij knikte even; telde ik haar, welk ongeluk mijnheer Lea
inkt die ik uit de inktpot haalde, een ik ging achter hem langs en sloop het gan-venworth was overkomen. Zij was zeer on
druppel bloed was, die uit mijn aderen tje in. Sne] ging ik toen de slaapkamer j der de indruk, maar schreeuwde niet.te£arte ïtëk'en" maar "juffrouw Eleonore
sijpelde. Ik was op mijn hoede en durfde binnen en greep de revolver. Voor ik het i Hierdoor gerustgesteld, vervolgde ik, dat telg" te Steken, maar JU beneden cn
1j „rtVifor* hpm Tic rirhtfft crpnaan har maar Haf Kwam vidiv actibci nu.i
verbergen? Neen, zeker, niet. Ik wilde ze
integendeel goed in het zicht leggen, zo
dat men ze dadelijk zou ontdekken. Ik
sneed de brief in repen en wierp die in
een vaas, die op de logeerkamer stond. 11c
was van plan, de sleutel weer in het sleu-
mijn hoofd niet omdraaien uit vrees, dat
men mij bespiedde- Onophoudelijk pein
zelf besefte stond ik achter hem. Ik richtte ik niet wist, wie het gedaan had, maar dat
het wapen 'ik schoot.... Mary was de wet- men mij zeker zou beschuldigen, als men
wiilli'nonpn rlio tnict -ir- taffoncfdlrfimott i»-» A a
de ik er over, hoe ik van de bestaande telijke erfgename van de millioenen, die wist, dat zij mij was- tegengekomen in de
toestand partij kon trekken om mijn doel
te bereiken. Hoe kon ik Marv van dienst
zijn en haar tegelijk aan mij binden? Zou
de dood van haar oom het middel zijn
zij zozeer begeerde. Mijn eerste gedachte gang, met de sleutel van de studeerkamer
was mij van de brief meester te maken, j in de hand. ,,Ik zal niets zeggen mom
dien hij zat te schrijven. Ik ging naar depelde zij, bevend als een riet. „Ik zal zeg-
- tafel en nam hem uit zijn handen het gen, dat ik niets gezien heb". Ik overtuig-
om de kloof, die ons scheidde, te over- i werkelijk een brief met aanwijzingen i de haar er van, dat zij, wanneer zij door
bruggen? Tenslotte geloofde ik het. Ik i aan zbn notai.; en ik stak hem in mijn de politie zou worden ondervraagd, toch
t Dn TAnt iai 1 rimnnn
wist ook, hoe ik het moest aanleggen. De|zak^ evenais de brief van Clavering. Deze
volgende dag zag ik, terwijl ik rustig aan j ]aatste was bespat met bloed. Tot op dat
mijn bureau zat, telkens weer in de geest i ogenbnk had ik nog helemaal niet aan
mijzelf geruisloos door de gang sluipen en mjjzeif gedacht, was ik 'ook niet op het
met opgeheven revolver op mijnheer Lea- i idee gekomen, dat men het schot had kun-
worth afkomen. Ik had niet gedacht, dat nen horen. Ik legde de revolver naast het
het uur zo spoedig zou komen, zelfs niet,jyk en w;ide het doen voorkomen of het
toen ik hem die avond verliet, na met hemzelfmoord was, als er iemand zou ver
maakte het onmogelijk. Ik wist hem niet
temin ergens in de gang kwijt te raken.
Zeer opgelucht ging ik heel gewoon de
eetkamer binnen. Mary was er al; zij zag
er bleek en ellendig uit. Ik had bijna lust
om te lachen, toen ik dacht aan haar be
vrijding en aan de dag, waarop ik zou be
kennen, dat ik haar bevrijder was.
Maar weldra werd er alarm gemaakt.
Ik gedroeg mij net zo als ik gedaan zou
niet zou kunnen zwijgen en na veel ge
praat en gevlei, beloofde zij, dat zij het
huis zou verlaten tot alle .gevaar gewe-
ken was. Het was moeilijker, haar bij te hebben, wanneer ik de schuldige met was
brengen, dat zij ogenblikkelijk, zonder ba- geweest. Trouwens, niemand verdacht mij
gage moest vertrekken Niettemin slaag- j was het heie huis geen enkel be-
de ik er in. haar te doen gehoorzamen,!
daar ik haar zo'n beetje beloofde, dal ik|wi3s tegen mll- Ik deed dus alles wal mi]n
een glas sherry te hebben gedronken, [gchijnen. Geluklcig was dat niet nodig. Nie- haar zou trouwen als zij nu deed wat ik j plicht was; ik waarschuwde de politie en
waarvan sprake is geweest bij het onder-mand had het schot gehoord of men had
zoek. Maar toen ik drie minuten later, j er geen aandacht aan geschonken-
toen ik pas op mijn kamer was, het ge-
ruis van een zijden japon in de gang ver- Toen kon ik mijn werk bekijken. Ik_on-
nam en daarna hoorde, dat Mary de ka- j derzocht de wond in het achterhoofd en
mer van haar oom binnenging, begreep het bleek mij, dat het onmogelijk was te
ik, dat het. uur gekomen was. Er ging doen of het zelfmoord was, of zelfs roof-
beneden iets gebeuren, dat die daad on- moord. Voor een deskundige moest het
vermijdelijk maakte. Maar wat? wilde ik
weten. Ik herinnerde mij, dat de luchtko
ker, die dwars door het huis loopt, een
wel heel duidelijk zijn, dat het moord was
moord met voorbedachte rade. Mijn
enige redding was, alle sporen van de mis-
opening had in de smalle doorgang die daad te doen verdwijnen. Ik nam de re-
mijnheer Leavenworth's studeerkamer j volver weer op en ging er mee naar de
met zijn slaapkamer verbond en een an- slaapkamer om haar schoon te maken,
dere in de logeerkamer naast de mijne. Ik maar ik vond niets om het mee te doen. Ik
Als ik maar in R. kan komen, zei zij,
kan ik wel bij mevrouw Belden terecht.
Zij neemt iedereen op en als ik haar zeg,
dat juffrouw Mary mij gestuurd heeft, zal
zij mij zeker niet wegsturen
ik ging naar mijnheer Veeley
Bij het onderzoek antwoordde ik zo
openhartig mogelijk; immers, de grootste
fout van lieden in mijn positie is, dat zij
te veel liegen; zij raken verward in aller
lei bijkomstigheden- Maar helaas! Ik had
De laatste trein vertrok pas over een half j alleen aan mijn eigen veiligheid gedacht
uur en Hannah kon hem gemakkelijk ha- i en ik had niet voorzien, dat Mary nu in
len- Ik gaf haar wat geld en de omslag- I de gevaarlijke positie kwam, van de enige
doek van de keukenmeid voltooide haar te zijn, die uit de misdaad profijt trok. Ik
reistoilet. Op de binnenplaats zei ik zacht- begreep dit, toen een van de juryleden,
jes tegen haar: „Denk er aan, dat je van uit de hoeveelheid sherry, die er nog in
niets weet, wat er ook gebeurt". Zij viel het glas was, de gevolgtrekking maakte,
mij om de hals en antwoordde: „Denk er dat mijnheer Leavenworth korte tijd na
opende LaMig de vLbLdingsdeuLL tradging terug naar deStudeerkamer en zag1 om, dat jij beloofd hebt, met mij te txou- mijn vertrek moest zijn vermoord. En welk
een bewijs tegen haar leverde ik, toen ik
bekende, dat ik het geruis van een japon
in de gang had gehoord! Dat de jury dacht,
dat het juffrouw Eleonore was geweest,
stelde mij niet gerust, want zij had hele
maal niets met de moord te maken, zodat
ik er zeker van was, dat men haar niet
lang zou verdenken. Maar Mary! Zodra
maar iets de aandacht op baar vestigde,
zat zii in rie knel! Toen begon ik te liegen
om mijn fout goed te maken. Ik moest toe
geven, dat er tussen mijnheer Leavenworth
en één van zijn nichten ongenoegen be
stond. Deze last wierp ik op Eleonore, daar
zij hem wei kon dragen. Om dezelfde reden
ontkende ik, dat mijnheer Leavenworth
een brief had gekregen, die enig licht op
de misdaad zou kunnen werpen.
De gevolgen van deze leugens waren
ernstiger dan k had voorzien. Ieder nieuw
getuigenis bracht nieuwe feiten aan het
licht, die schenen te wijzen in de richting
die ik had aangeduid. Zo ontdekte men,
dat een bewoner van het huis de misdaad
had moeten plegen met mijnheer Leaven
worth's revolver. Dat bracht mij er toe,
te vertellen, dat ik enige dagen vroeger
juffrouw Eleonore het wapen had leren
hanteren.
Ik was bang voor hetgeen de meisjes in
hun onschuld zouden zeggen, wanneer zij
werden ondervraagd. Maar er was tussen
hen iets voorgevallen, dat hen op ver
schillende wijze beïnvloedde. Niet zonder
reden verdacht Eleonore haar nicht van
de misdaad; dat had zij haar ook gezegd.
Uit angst voor de bewijzen, die tegen haar
aangevoerd konden worden, besloot Mary
alles wat men tegen haar zou kunnen
aanvoeren te ontkenner,. Zij rekende er
op, dat Eleonore haar niet in het verderf
zou willen storten. Dit kwam ook uit,
want hoewel door Mary's houding de fei
ten voor Eleonore zeer bezwarend leken,
weerlegde zij niet alleen Mary's woorden
niét, maar zij weigerde zelfs te spreken,
toen het antwoord bezwarend zou zijn ge
weest voor haar nicht.
De brief en de sleutel bleven gevaarlijk
Eerst was ik van plan geweest, ze te ver
nietigen, maar toen de detective met de
zakdoek aankwam, werd ik zo bang. dat
ik onder een of ander voorwendsel op
stond en naar dc tweede verdieping ging.
Ik nam de sleutel uit zijn schuilplaats en
de papiersnippers uit de vaas, waar ik ze
in had gedaan en ging naar Mary's kamer
waar ik een vuur dacht, te vinden. Tot
mijn grote teleurstelling lag er in de haard
alleen nog wat smeulende as. Ik stond
voor de haard, niet wetend wat te doen,
toen ik iemand hoorde aankomen. Ik wilde
niet dat iemand mij in deze kamer zag,
wierp daarom de snippers in de haard en
ging naar de deur. Ik was echter zo ze
nuwachtig dat de sleutel uit miin handen
viel en onder een stoel rolde. Verschrikt
stond ik stil, maar de voetstappen nader
den meer en meer; ik verloor mijn kalmte
en vluchtte. Ik was nauwelijks op mijn
kamer, toen ik Eleonore met de twee
dienstboden boven zag komen en de ka
mer van Mary zag binnengaan. Dat stelde
mij gerust: zij zou de sleutel zien en hem
wel weten te verbergen. Alleen Hannah
bleef een voortdurende bedreiging voor
mijn veiligheid.
Ondertussen had ik de zekerheid gekre
gen, dat ik er ten opzichte van Mary niet
op vooruit was gegaan. Zij toonde een
grote afschuw voor de daad die haar het
vermogen van haar oom in de schoot had
geworpen en onder invloed van mijnheer
Raymond legde zij verscheidene van haar
eigenaardigheden af, waarop ik mijn hoop
om de beloning voor mijn daad te krijgen,
had gebouwd. Deze ontdekking maakte mij
gek. Hoe vaak heb ik onder de ai-beid de
pen niet neergelegd, met het gevoel, dat
ik mij niet langer kon bedwingen. Maar
telkens hernam ik mijn taak. Mijn
heer Raymond loonde er zich vaak ver
baasd over, dat ik rustig in de stoel van
mijn overleden meester zat, maar dat was
mijn enige redding. Alleen door steeds
aan de moord te denken, kon ik de ge
dachte verdragen, dat ik er niet het ge
wenste gevolg mee bereikt had.
Op een avond ging ik met mijnheer Ray
mond de trap af en zag toen in het salon
een onbekende, die Mary aankeek op een
manier die mij zou hebben doen barsten
van jaloezie, zelfs als ik hem niet deze
woorden had horen zeggen: „V/at je ook
zegt of doet, je bent mijn vrouw, dat
weet je!".
Dat was een openbaring! Dus al mijn
moeite was voor niets geweest. Een ander
had haar veroverd! Ik voelde de waanzin
in mij groeien. Ik vroeg mijnheer Ray
mond, wie dat was; en toen ik hoorde, dat
het Clavering was. verloor ik alle voor
zichtigheid uit het oog en in een ogen
blik van verwarring duidde ik hem aan als
de moordenaar van mijnheer Leaven
worth. Ik had wel dadelijk die onvoor
zichtige woord m willen terugnemen. Door
die man te beschuldigen had ik alleen
maar bereikt, dat de aandacht op mij zelf
gevestigd werd. Maar het was te laat. Na
de hele nacht te hebben nagedacht, kon
ik een tamelijk aannemelijke verklaring
geven van mijn uitlating van de vorige
dag: ik gaf er een geheimzinnig tintje
aan en verzon een verhaal van een merk
waardige droom
Ik zou niet op die weg zijn voortgegaan,
als ik niet bemerkt had dat mijnheer Ray
mond om de een of andere reden Clavering
verdacht. En toen ik ook nog twee bedien
den afluisterde, die beweerden dat zij op
de avond van de moord Clavering hadden
zien binnenkomen, maar hem niet had
den z.ien weggaan, besloot ik door te zet
ten. Wat kon ik al niet bereiken met zo'n
uitgangspunt!
Alleen over Hannah zat ik in verlegen
heid. Als zij eenmaal van de aarde ver
dwenen was, kon ik naar hartelust mijn
haat op Clavering botvieren. Maar hoe
moest ik haar doden? Ik vond er niets
anders op. dan haar zelfmoord te I8ten
plegen. Nauwelijks was dit plan ml'
opgekomen of ik haastte mij om het te
volbrengen. Ik sloot mij op in mJin
kamer en schreef aan Hannah in dr"k"
letters, want zij had mij verteld, dat
zij geen lopend schrift kon lezen. Ik
maakte gebruik van haar domheid,-haat-
genegenheid en haar Ierse bijgelovig
heid en vertelde haar, dat ik elke nacht
van haar droomde; ik vroeg haar of zij
ook van mij droomde; ik voegde er bij.
dat ik, voor het geval dit niet zo was,
er een tovermiddel bij deed dat, wan
neer zij het volgens mijn aanwijzingen
gebruikte (die hierin bestonden, dat zij
eerst mijn brief moest verbranden, dan
de ingesloten enveloppe in haar hand
moest houden, het poeder doorslikken en
dan naar bed gaan) haar de prachtigste
dromen zou verschaffen. Het bijgevoeg
de poeder was een dodelijk vergif en
de enveloppe bevatte, zoals u weet, de
aanklacht tegen Clavering. Ik sloot dit
alles in een tweede enveloppe, zette
een kruis in de hoek en zond de brief
naar mevrouw Belden.
Verder heb ik niets te zeggen, Laten
de muren van deze gevangenis de rest
vertellen. Ik ben trouwens niet meer in
staat om nog veel te schrijven
ZESDE HOOFDSTUK
Besluit
Eleonore! riep ik uit. Ben je voor
bereid op groot nieuws? Op nieuws, dat
je weer vrolijk zal doen kijken, dat weer
kleur op je wangen zal brengen en dat
je de toekomst weer vol hoop tegemoet
zal doen gaan? Wat is er? voegde ik er
aan toen en boog mij over haar heen,
want zij zag er uit of zij flauw zou val
len.
Ik weet het niet, zei zij zwakjes. Ik
vrees dat ik het nieuws, dat je goed
noemt, niet zal kunnen waarderen.
Maar toen ik met alle tact, waarover
ik beschikte, had aangetoond, dat niet
Mary, maar Harwell haar oom had ver
moord, verzocht zij mij om haar naar
Mary te brengen.
Breng mij alsjeblieft naar haar toe!
Ik zal geen rust meer hebben, eer zij mij
mijn onrechtvaardige beschuldiging heeft
vergeven.
Ik liet een rijtuig voor komen en be
geleidde haar naar het huis op de Fifth
Avenue.
Mary zal mij niet willen zien en zij
heeft groot gelijk, zei zij onderweg. Zo
een smaad vergeet men niet. En toch weet
God. dat ik gelijk meende te hebben. O,
als je eens wist
Ik weet alles. Er waren zo'n over
stelpende massa bewijzen tegen haar. dat
Mary er zelf aan twijfelde, of zij haar
onschuld zou kunnen bewijzen.
Mary! viel Eleonore mij in de rede.
Heeft Mary dat gezegd?
Ja. vandaag nog.
Wat moet zij dan veranderd zijn!
Ik antwoordde niet. Ik wilde, dat zij
zelf de grote verandering zou aanschou
wen die over haar nicht was gekomen.
Toen het rijtuig een paar minuten later
voor het huis, waaraan zoveel gehei
men waren verbonden geweest. stil
stond, leek Eleonore heel kalm. Thomas
deed open. Hij was blij, dat hij zijn
meesteres weer zag.
Juffrouw Mary is in het salon, zei hij.
Ik ga er dadelijk heen, ik kan niet
langer wachten, fluisterde zij mij toe Zij
liet mijn arm los, liep vlug de hal door
en deed de deur van het salon open.
Mary!
Eleonore!
De klank van die twee stemmen ver
ried alles. Eenhalf uur later ging de
deur van het vertrek waar ik mij had
teruggetrokken, open, en Mary kwam
nederig en aarzelend naar mij toe. Zij
had voor altijd haar hooghartige houding
afgelegd.
Mijnheer Raymond, sprak zij. ik kom
uw hulp inroepen om Eleonore te over
tuigen, dat zij het vermogen moet aan
nemen, dat haar toekomt, omdat het
testament.
Wacht eens even. viel ik haar in de
rede. Hebt u alles goed overwogen?
Bent u vast besloten om van uw erfenis
ten gunst van uw nicht afstand te doen?
Hoe kunt u mij dat nog vragen? zei
zij op verwijtende toon.
Toen wij in het salon kwamen, zat
Clavering naast Eleonore. Hij stond da
delijk nr> en kwam mij tegemoet.
Mijnheer Raymond, begon hij, wilt
u mijn verontschuldigingen aannemen?
In een ogenblik van verbijstering heb
ik een bezoek bii u gebracht, dat ik ten
zeerste betreur. Ik zou heel blij zijn
als u liet wilde vergeten.
Mijnheer Clavering, geen woord
meer daarover. Het feit waaraan u mii
herinnert, behoort tot het verleden, dat ik
zo gauw mogelijk wil vergeten.
Eleonore bleef onwrikbaar in haar
besluit, wat betreft het vermogen, dat
haar door een misdaad zou toekomen.
Tenslotte werd er besloten, dat men het
zou gebruiken om een liefdadigheidsin
stelling te stichten Toen dit geregeld
was, dachten wij aan onze vrienden en
vooral aan mijnheer Veeley.
Hij moet alles weten, zei Mary. Hij
heeft ons altijd een vaderlijke genegen
heid betoond.
In de boetvaardige stemming waarin
zij was, wilde zij de moeilijke taak op
zich nemen, om hem zelf alles te ver"
tellen. Maar Eleonore wilde er niet*
van weten.
Neen, Mary, zei zij, je hebt gen oef
geleden. Mijnheer Raymond en ik zulle"
het gaan vertellen.
Wij lieten hen blij achter en hadde"
zelf ook ons geluk gevonden
EINDE.
