lessing ifgawm»
VERRASSING VOOR MARJO PIET
DE VALSE VERMEER
?;wssjs «s» su-srs «ra ss km. f«*
Een St. Nicolaasverhaal over twee jonge mensen
die door mijter en staf nader tot elkaar kwamen
m
Vic Sniekers
Waarom de boot van Sint Nicolaas
één dag later kwam
mm
„Je moet heel lief
zijn, tegen de andere
mensen, want de
liefde is een van de
fundamenten voor
een gelukkig leven",
hoorde zij de Sint
zeggen en zij wist,
dat dit voor haar
bestemd was.
Kil
DOOR
ZATERDAG 4 DECEMBER 1954
PAGINA 10
door Trees kortweg Mop was gedoopt,
keek haar mede kamerbewoonster be
grijpend aan. Ze huisden al drie jaar bij
ET moet gezegd zijn dat de Sint zich maals zette zij
kranig hield. Zelfs de meest schok- pasta naast haar 7,rk„iu-
kende ontboezemingen der moeders toen de Sint a tnewiern had zij
grijpend aan. Ze huisden al drie jaar bij kende ontboezemingen der moeders toen de sipt zii
elkaar en dus wist ze dat dit, zo tegen Qver de stoutigheden van het kroost kon- waarneembaar wereld T L0T Sing'
het naderen van de Sint Nicolaastijd, den de oude baas er niet toe brengen zijn zekerheid. Het was ,._,!pn jjnp was V scheidden
weer in de lucht moest hangen. „Zo, mag m;idheid te verliezen; voor ieder had hij °m haar 'pft. vermeer voorbij. Si
-noor- wppr ass sieren h i J u„ dat nu mogelijk. En waar was vermeer
„maar hij is onbeschrijfelijk verlegen.
Van achter die baard durft hij wel, maar
toen de voorstelling was afgelopen bleek
hij spoorloos verdwenen. Snap je zoiets
nou? Bartels wist alleen te vertellen dat
een zekere Kronenberg dit jaar de mijter
droeg, en dat de oude Vermeer rustig bij
de theepotten was gebleven. Wat moet ik
nu doen?"
„Niets", zei Mop, en afwachten. Je
de gedachte, dat Tand- weet, Sinterklaas zit altijd vol verrassin-
zat van zich af maar gen".
wiu iHvu* -p mnuneiu te verliezen, vuur icuei uau hij
je de oude Vermeer weer assisteren bij een vriendelijk woord en het had er alle
het opvoeden van de jeugd. Wel, ik ben schijn van dat hij er zelf het grootste
weer van de partij. Geloof me dat ik ook piezier in had.
deze keer weer Ungs het Hjntje kom Zwarte piet' stond zich, achter een
staan. Tussen twee^haakjes, h ,1 angstaanjagende grijnslach, te verwonde-
pasta nog gezien. ren jjennelijk had de oude Vermeer zijn
Trees bloosde. Tandpasta was de leven gebeterd en was de bitterheid er
een beetje af gegaan. Mocht ook wel na
oneerbiedige benaming die Mop cn- aj d;e ellende
van de laatste jaren.
Het hoort er nu eenmaal bij dat je
middellijk had uitgedacht voor de - ■>-
J n iedere morgen je tanden poetst, nietwaar moest ze nu doen?
blonde jongeman, die bij Trees aan Zwarte Piet?", hoorde zij de Sint zeggen.
1 fdelinv iedere da<z een tube »Nou en of hoor", bromde zij plicht-
atueii g g matig terug tegen het verschrikte jonge- Knaapje voor ae iroon kwuih m", Worden. Sinds haar ouaers waren u«u-
tandpasta kwam kopen. Het duurde tje, dat een afkeer bleek te heben van zoajs de moeder verklaarde, een onge- leden was hun kamertje het enige home
r, alle reinigende middelen. Maar waarom hreideide snoeplust. „Teveel van het dat zij op de wereld bezat. Enfin, ze zou
nu al bijna veertien dagen. „Ja, zon kreeg die Sint in vredesnaam van die berisnte zij het knaapje is bij de bibliotheek een mooi boek gaan ha-
- twinkelende oogjes, toen hij dat zei. Gro- goeae, Demptezynez Knaapje, uij u warme chocolademelk zetten. De
te goedheid, bedacht Trees plotseling, is nooit goed. Teveel koekjes niette veel vorJge jaren was het immers ook zo ge-
dat nu mogelijk. En waar was Vermeer
dan? En waarom had niemand dat tegen
haar gezegd.
„Je moet heel lief zijn. tegen de andere
mensen, want de liefde is een van de fun
damenten voor een gelukkig leven
hoorde zij de Sint zeggen en zij wist, dat
dit voor haar bestemd was.
Haar hart juichte. Wat een methode om
haar zo te zeggen wat hij aan de toon
bank niet durfde. Wel origineel. Maar wat
Haar kans kwam toen, in de onaf-
aebroken rij moeders en kindertjes, eer
knaapje voor de troon kwam met,
gingen de dagen, die nog
„w.wdden van de vijfde December
voorbij. Sint Nicolaas werd steeds
vrijmoediger, tenminste, wanneer hij ver
scholen zat achter zijn baard. Eenmaal
had hij zelfs de hand van Zwarte Piet
vastgehouden toen zij wat al te dicht
naast elkaar stonden en Trees moest toe
geven dat zij dat niet eens erg had ge
vonden. Maar verder ging alles zijn ge
wone gangetje. De stoute kindertjes wer
den berispt, de brave kindertjes gepre
zen en intussen vroeg Trees zich af hoe
zij deze Sinterklaasavond weer zou moe
ten doorbrengen. Mop zou ook dit jaar
weer naar de familie van haar verloofde
gaan. Voor haar zou het weer thuisblijven
worden. Sinds haar ouders waren °ver-
tubetje graag", zei hij al« hij voor d
IK HOOP dat we ook dit jaar toonbank stond en telkens weer keek
weer een beroep op U kunnen hij Treesje daarbij recht in de ogen.
doen, juffrouw Vermeulen". Treesje Een schat ^an een jongen, maar een
Vermeulen bad deze vraa" verwacht, beetje verlegen, vond Trees. Hij had iets
Vermeulen natl fieze v.aag verwaent. vanJeen hondi die graag een koekje wil,
Ieder jaar immers vertolkte zij in het maar te beleefd is om het te vragen.
iedere dag kwam hij opnieuw. Je kon
grote warenhuis, waar zij dagelijks toch moeilijk veronderstellen, dat iemand
srhpermpsirs tandenborstels en een hele tube per dag nodi!j had' ook
scheermesjes, tanaeniiorsieis en hgd zoa)s jn dit gevai nog zo n
duizend andere artikelen ter ver. mooie tanden. Nu ze weer naast de troon
van Sint Nicolaas moest staan, zou hij
fraaiing van het menselijk schoon haar wel missen. Eigenlijk wel jammer..
verkocht, de rol van Zwarte Pie*. ^VvlnL^hT^elf. de euve-
En, als zii de directeur, mijnheer ]e moed om een praatje met me te ma-
ken. Ik heb hem verteld dat ik de volgen-
Bartels mocht geloven, niet eens op de week de roede zal hanteren. Tegen-
n,( c\ over zo'n stamgast ben je dat wel ver-
zo n gekke manier. Dat was niet zo plicht Hy zei dat het me helemaal niet
verwonderlijk, want de leden van het zou passen om boos te kijken, omdat ik
daar een veel te leuke toet voor had
amateur-toneelclubje, waarvan zjj Hoe durft-ie", vond Mop. „Huh, waar-
jarenlang lid was geweest, waren óók tafel^a^tfrui Jen'3 bt'8°n
altijd erg enthousiast geweest over
haar speelkwaliteiten. Ja, een heetje
acteren zat haar wel in het bloed.
gaan.
Toen de avond van de vijfde December
aanbrak begon Sint Nicolaas jongensach
tige neigingen te vertonen. Inwendig
moest Trees erom lachen. „Heeft Sint
Nicolaas zijn tandep vanmorgen wel ge
poetst", vroeg zij venijnig, toen de
stroom van kindertjes een ogenblik ge
stagneerd was. De grijze Sint maakte
schokbeweginkjes. „Voorraad is op
loog hij. „Na dit optreden kan ik U er
FEL sloegen de regendruppels tegen
de ruiten van het kleine kleedka
mertje, toen Trees haar kletsnatte
jas aan de haak hing. Nu eerst haar ge
zicht goed droog wrijven, anders hield het
„Dus we kunnen op U rekenen?" Trees- roet strakjes niet. Ha, daar had je dat
je schrok op uit haar gepeins. „Natuurlijk goeie oude vertrouwde pakje weer, met
mijnheer Bartels. Ik vind het erg fijn", die wijde wambuis en die grote veren-
Bartels gaf haar een bemoedigend klopje hoed. Treesje gaat naar binnen, Zwarte
op de schouder. Morgen zou hij trachten Piet komt naar buiten. Moesten al die
de oude Vermeer nog eens warm te krij- kleine kindertjes eens weten, die ze strak-
gen voor de rol van Sint Nicolaas en dan jes al in de rij had zien staan. Ze zouden
konden wat hem betreft alle brave en heel wat te verwerken krijgen, d®z(j
stoute kindertjes ook dit jaar weer op- eerste dag. Ze rook de geur al van het
komen. Die twee speelden het wel klaar, roet, dat in een potje was gereed gezet
Hoewel Vermeer, de chef van de servies- en ineens was ze weer in de juiste stem-
afdeling, eigenlijk een beetje te oud begon ming. Wèg Treesje Vermeulen, die met
te worden voor zijn rol. Twee jaar geleden de apothekers-assistente Angelina Van
nog had hij een zenuwachtig jongetje zo Dalen samen op een kamer door het le-
ongenadig de mantel uitgeveegd, dat de ven ploetert en die elke dag weer tand-
verontwaardigde moeder zich later bij de pasta en scheermesjes verkoopt; weg net
directie was komen beklagen. Het kind aantrekkelijke meisje, dat glimlacht tegen
had het op een afgrijselijke manier op een de man, die dagelijks zijn dosis tandpasta
brullen gezet en dat was toch geen ma- komt halen. Zwarte Piet is er weer, de
nier om de klanten te behandelen. En grijnzende nikker die met de roede
het vorig jaar waren er ook al klachten zwaait tegen alle stoute kindertjes, zo
binnengekomen. -Tegen een klein meisje, moest Tandpasta haar eens zien. Hu zou
dat niet wilde eten, had hij gezegd, dat zich wild schrikken. Zou waarschijnlijk de
er in de wereld duizenden mensen van rest van zijn leven z'n kiezen met water
honger omkwamen, die eenvoudig lagen gaan poetsen. Nu nog even de rode mond
te huilen om een stukje brood; en hij had een flink stuk doortrekken, ziezo, als ze
dit beeld zo realistisch geschilderd, dat np even lachte leek het alsof er n graan-
het kind er wekenlang overstuur van was schuur openging. Nu goed met de ogen
iTr* Hon Hal ppval mpt. Hat ande- «»-. Tv/ioectpr" 7.eeeen tecen V6r-
re
maakte,
jeugd doet
W-i'i&'M
T 4 W1 -S'
dit beeld zo realistisch geschilderd, dat nu even lachte leeK nei aisui ei n s'»»- Ja, er ivas iets met de oude Vermeer aan de lianrl. 1 wee jaar geleden nog
het kind er wekenlang overstuur van was schuur openging. Nu goed met de ogen - een zenuu!achtig jonget je zo ongenadig de mantel uitgeveegd, dat
,Als je dergelijke dingen in je jsegrim. Ze had hem vandaag nog niet }Jaar Bartels wist niemand te vinden die zicli met zoveel ernst en
hü itoïooH rlan kriiö
had hij gezegd, „dan krijg
je er later last mee. Nu kwel je de pop,
iater ga je mensen kwellen". De moeder
van het kind was naar haar man gegaan
en deze had in de directiekamer een reu
ze scène gemaakt.
Ja, er was iets met Vermeer aan de
hand. Ook in zijn gewone doen werd
hij bitter en cynisch. Maar goed, over
het algemeen ging het toch wel en bo
vendien, Bartels ivist werkelijk nie
mand te vinden die zich met zoveel
ernst en waardigheid aan de plichten
van de Sint zou willen wijden als juist
Vermeer. En niemand die zoveel rou
tine had, want tenslotte deed Vermeer
dit werk al vijftien jaar. Och, dit jaar
zou het ook wel lukken. Hij zou de
oude baas van te voren nog wel even
apart nemen om hem op zijn hart te
drukken dat Sint Nicolaas op de eer
ste plaats kindervriend is en geen
ambtenaar van de reclassering.
„Het is dus voor elkaar?"
waardigheid aan de plichten van de Sint
Vermeer
gezien
„Klaar juffrouw Vermeulen?"
„Joehh", gilde ze en deed grijnzend de
deur open.
Zo mijnheer Bartels", zei ze tegen dat Vermeer wel? Zijn stem is ook zo
"T'' L-nnnm afhalen anders. En die ogen, waar heb ik die
de directeur, die ha n,npogen meer gezien? Waarachtig, was dat
„bent U wel braaf geweest dit afge- nietMaar neen, dat kon niet, dat was
lopen jaar?" eenvoudig onmogelijk. Was het al zover
Bartels ving de bal op. „Neen," zei met haar dat ze in iedere man Tandpasta
hij „ik heb het salaris van een ver- meende te herkennen. Zélfs in Sinter-
koopstertje aan de scheermesjesafde- «aas. „Dwaas;, tegen
ling niet verdubbeld. gevoel. Zij voelde hoe haar hart sneller
„Foei toch," zette Trees het spelletje ging kloppen. Die ogen, zij kon zich niet
voort, „en het is zo'n ijverig meisje."
„Ja Zwarte Piet," zei mijnheer Bar
tels schalks, „ik weet het. Maar weet
U dat de meester wachtKom, laat me
U begeleiden naar zijn apparte
menten."
„Hier is Uw dienaar", zei Bartels toen
ze" de oude Sint al op de gang tegen
kwamen. De kindervriend zag er heel an-
wel aan helpen", zei Trees plotseling als
bij een ingeving en plotseling moest ze
onder de roetlaag blozen. De sint keek
haar hemels aan. „Goed, dan wacht ik
strakjes op de gang", zei hij. „Is dat
goed?" Zwarte Piet knikte en als dat bij
zijn waardigheid had gepast, dan had hij
op dat ogenblik vast en zeker een vreug
desprong gemaakt
SINT Nicolaas zag er nog Ietwat ver
hit uit toen hij, als een gewone
blonde jongeman op de gang aan
zijn pijp stond te trekken.
„Zo dienaar", zei hij een beetje ver
legen.
„Zo meester
Beiden voelden zij dat het ijs was ge
broken. „Je deed het prima", zei hij.
„Wat", vroeg Trees", Zwarte Piet spelen
óf tandpasta verkopen?"
„Beiden", glimlachte hij gelukkig en
pakte haar bij de arm. „Zou je het nog
eens willen doen?"
Trees zei „ja" zonder te weten wat hij
nu precies bedoelde.
,Wel", vertelde Tandpasta, die overi
gens heel gewoon Harry bleek te heten,
„vanavond moet ik naar het Weeshuis,
als Sinterklaas, en Sinterklaas kan niet
1 zonder Zwarte Piet, dat weet je. Vooral
;ou willen wijden als juist deze niet", voegde hij er zachtjes aan toe.
„In orde hoor, zei Trees, ik blijf bij
de Sint".
Harry keek haar recht in de ogen.
„Gaan we dan nu samen een stukje eten.
„Maar je tandpasta dan?"
Huh, ik heb een voorraad voor min
stens een jaar", lachte hij, „dat moest
jij toch wel weten...."
Toen zij even later op straat liepen leek
de wereld plotseling veel vriendelijker De
verlichte etalages gaven een vreemde,
warme schijn en de pakjesdragende men
sen, die zich vlug naar huis spoedden, za
gen er allemaal tevreden uit. Samen
„Daar ga al-ie dan", zei de Sint populair, en statig schreden zij de trappen
'af om met plechtige gezichten het aloude lied van de stoomboot in
1ontvangst te nemen.
toch eigenlijk een heetje een zwaar
hart in. Vermeer vond het best dat
hij van het corveetje af was en die
jongen beeft het prachtig gedaan.
Hij is chemicus bij een verffabriek,
maar weet verduveld goed toneel ti
spelen. Ja, Vermeer werd er een
beetje te oud voor. Je kunt derge
lijke dingen beter aan de jeugd over.
laten, die kunnen dat zo echt met
liefde doen.
En behaaglijk slurpte hij verder,
niet vermoedend dat hij de spijker
verbluffend raak op de kop had
van marsepein kocht. „Hier", zet hij, „dat
is voor jou. Die twee horen bij elkaar".
En hij keek Trees daarbij zo veelbeteke
nend in de ogen, dat zij hem wel moest
begrijpen. „Je hebt gelijk", zei ze, „ze
horen bij elkaar en borg de twee figuur
tjes, die voor hen de symbolen waren
voor een ontluikende liefde, voorzichtig in
haar tasje.
JA, ZEI BARTELS 's avonds, toen
hij in de familiekring aan de
warme chocolademelk slurpte. H"1
is dit jaar weer best gegaan. Ge.
lukkig dat die neef van onze bedrijfs
leider zich op eens aanbood om dit
jaar Sint Nicolaas te Spelen, want
met die oude Vermeer had ik er
zuurtjes niet, zélfs niet te veel tand
pasta."
Ziezo, die zat. Wist hij tenminste dat
zij het geheim had ontdekt.
De Sint reageerde prachtig. „Ja, zei
hij, Zwarte Piet heeft iets tegen tandpas
ta. Hij heeft zulke mooie tanden van zich
zelf, dat hij geen kunstmiddelen nodig
heeft. Het jongetje keek meer angstig dan
- Doodgriezelig eigenlijk, overpeins- c D» -rd. er plo.sei,f ^Blen Vind wiel** vies?
ïenk,L'dDa,hdTe "SS TT» Vee^zier,'kini ik woeni «ik -
-etnmwes srieD moet krijgen, uitge- geval op je vanavond! een oujk Knipoogje u=iuS
«nroken otf de avond dat hij als die- Dankbaar knikt Marjo haar toe en Maar. kan jij nu nog een versje
naar van de Goed Heiligman moet gaat dan naar buiten, waar de fhauf- VOor mij zingen, dan moet daarna
tongeren! Toch eigenlijk wel weer feur het portier van de auto voor haar Piet eens in de zak kijken,
lonk ook om nu zelf als Zwarte Piet open houdt. Een onverstaanbare naam Ik ken een heleboel veel versjes
vermomd, die snuitjes van Paultje en mompelt de statige^ St. Nicolaas, als die heeft tante Marjo altijd op de
Ineke te zien! """T'c
Gebrande kurk en slaolie, heeft
Lida gezegd en om 8 uur klaar.
Stom om niet te vragen, wie of
lint Nicolaas is. Och, voor Lida mis-
;chien wel een onbekende en wat
/ou 't ook? Jammer, dat Dick er
leze keerniet bij kan zijn. Maar mis-
chien is zijn boot nu juist met Kerst
nis binnen en dat is toch eigenlijk veel
fijner. Kom, nu niet gaan zeuren.
Vis je verloofd bent met een stuurman,
hij zich aan haar voorstelt.
Marjo van Everdingen, mijn hand
is prachtig zwart en geeft niet eens af, met een
ziet U wel, zegt Marjo met een ont
wapende lach en zij vlijt zich tevreden
in de kussens. St. Nicolaas knikt, is
blijkbaar een man van maar weinig
woorden
Sint en Piet suizen door de verlaten
straten, Marjo legt er nu ook het zwij
gen maar op. Maar nu zijn ze er dan
toch. Achter Paul Hoving, die hen bin-
piano gespeeld, maar zij komt nu
strakkies pas, verontschuldigt Paultje
blik op de gesloten piano.
Vis je verloofd bent met een stuurman, nenlaat iuicht kleine Paultje:
veet .ie, dat dit je hele verdere leven
:al zijn. Dat hij niet altijd op hoogtij-
lagen bij je kan zijn, maar als hij er
ian ook is
Wat die kleintjes morgenavond naar
zullen vragen! Al dagen lang
zij met hen de allerbekendste
Nicolaasversjes ingestudeerd.
Schattig zijn ze allebei en dan die kos
telijke verhalen.Hè, zij krijgt er nu
och wel echt zin in. 't Is zo heel wat
ïaar
leeft
St
Mama, Mama, daar zijn ze.
Hij houdt 't kleine zusje stevig vast
en met een overslaande stem zingt
hij heel hoog en hard:
Dag, Sinterklaasje, dag, dag!
Dag, dag, zwarte Piet.
Prachtig, mijn jongen, prachtig,
bast St. Nicolaas, ik ga eventjes zit
ten hoor.
behoedzaam,
Houd jij veel van tante Marjo,
manneke?
Iets in die stem doet Marjo opkij
ken. Als je toch niet beter wist.
Tante Marjo is onze tante, zegt
Paultje beslist.
Fijn, mijn jongen, ik houd ook zo
veel van tante Marjo, zal je haar dat
,Nou Mop, ik ben dit jaar weer de sigaar', vertelde Treesje toen zt
's avonds met haar vriendin aan tafel zat.
Marjo helpt hem behoedzaam, ge-
och wel echt zin in. i heej in haar rol.
inders en dan zo onverwaenrs. uciuk- piet| roept paultje's opge- straks zeggen?
dat zij dat pak nog nee v wonden stemmetje weer, dag hoor. Marjo twijfelt nu niet langer. Een
haar jonger zusje, zit i Vertederd knielt Piet bij het opgewon- „0j£ van jnnige blijdschap slaat door
Nu gauw even een den kereltje neer, dat voorzichtig zijn haar heen Dicki die naast haar zit,
en dan vliegensvlug handje in de nu gehandschoende van die st Nicolaas is, wat een kostelijke
de thee is al helemaal koud ge haar Jegt - -
worden. Jakkes, wat een smaak. Ais ineke is een heel klein beetje bang
Mevrouw zo dadelijk 't blad weg komt hQorj magr z„ -s heel erg lief] wijst
halen, moeten die drie boterhammet- „n handje nu naar het kleine meisje,
jes ook op zijn. Zo, dat is gebeurd... da^. vedjg 0p pappa's knie zit. Aan-
Om kwart voor 8 is Marjo al kant dachtig neemt zij de hoge bezoekers
on laaf 7.if'h hpnprlpn fowillie „in/U V,nf nv.„nl-.f,'eT rlaf Paillfip 7(1
'dg
goten,
jten
Hé
„Best", zei Treesje,, „de volgende weck ders uit dan andere jaren. Zijn ogen le-
ziet U m® weer met een zwarte toet. En ken vrolijker en zijn gang was veer-
met de roe, die heb je hier wel nodig, krachtiger dan die welke een oude bis- bewonderen door Mevrouw Werner, dicht bij hen durft komen.
„Ik geloof, dat hier een klein persoon- schop past.. wje zy ais wees al jaren in huis is. zeg, Paultje, kom jij
lijk addertje onder het gras zit", zei Bar- „Dag mijnheer Vermeer", zei Treesje je 'bent ervoor geknipt Marjo, bij me.
tels glimlachend. We zrillen die salaris- en verder kwam zij niet want er schalde Mevrouw lacht om de dartele spron- Twee klare kinderogen kijken
kwestie nog wel eens bekijken. Die weet een stem door de gang, die verhaalde m Pioterbaas die waarschuwend Nienlaas onbevangen aan tv i j tvt- i j
ook dat zij het ijzer smeden moet als het van groot ongeduld op de bovenste ver- gen van Pieterbaas houdt Nicoiaas onbevangen aam 0> Dickj deze Nicolaasavond ver
heet is", dacht hij, toen hij zich weer aan dieping, waar honderden moeders met de roede voor haar g Ik heb van jou zoveel go g geej. ik m);)n hele jeven niet) aj WOrd
zijn werk begaf. kindertjes vol ongeduld stonden te pope- Denk erom Mevrouwtje, dat U hoord. Alleen een klein beetje -k bonderd...
"OU Mop, ik ben dit jaar weer de len. „Daat gaat ie dan", zei de Sint daj arme meisje van Everdingen niet eten manneke
verrassing! Haar ogen stralen St. Ni
colaas toe, die even, o, heel even maar
liefkozend met zijn hand langs haar
wangen strijkt. Lida en Paul genie
ten van dit tafereeltje en als de kin
deren even later met de cadeautjes
verrukt in de hoek van de kamer
zitten, dan slaat die malle zwarte Piet
eens even bei zijn lange armen heel oneerbie
dig om de hals van de goede Bisschop
heen en fluistert in zijn gewillig oor
NOU Mop, IK oen au jaar weer ae len. „uaai s^aai. .c <•«-* dat arme meisje van dvuuu^h met eten manneke. Waarnn St Nicolaas nlots wél een
Sigaar" vertelde Treesje toen zij populair en statig schreden zij de trappen zoveel eten geeft hoor. Pedro Schuldbewust knikt het kleine man- waarop öt. Nicoiaas piois ve
's® avonds met haar vriendin aan af om met plechtige gezichten het aloude XsüSa hief" diep medelijden met neke, gaat dan heel dicht bij de kin- man van woorden wordt..
tafel zat. Mop, die eigenlijk Angelina lied van de stoomboot in ontvangstt e bromt de jolige meisjesstem, dervriend staan en fluistert: M. WOERDENBAGCH-SENS.
heette, maar vanwege haar zwarte haar nemen. senorna, ui j
Het is druk in de fabriek van Sinter
klaas. Pepernoten en schuimpjes, cho
coladeharten en -letters, suikergoed,
speculaas en taai-taai; alles wordt in
grote kisten gepakt.
De zwarte knechten Hans en Pe
dro hebben het natuurlijk geweldig
druk. Niet dat Hans en Pedro zelf alles
in moeten pakken. O nee, daar hebben
ze hun kleine knechtjes voor! Hans en
Pedro kijken of er flink gewerkt wordt
en of de knechtjes niet te veel snoepen.
Daar zouden ze maar ziek van worden
enHans en Pedro kunnen nu wer
kelijk niemand missen, want alles moet
klaargemaakt worden voor de reis naar
Holland, weet je. En Sint Nicolaas staat
er op om over vijf dagen te vertrekken.
Hans houdt toezicht in de bakkerij. Het
gaat vandaag wel naar zijn zin en dat
is maar goed ook, want gisteren heeft
hij zich nog zo kwaad gemaakt, toen er
een heleboel pepernoten verbrand wa
ren; zoiets mag nooit meer gebeuren,
want als Hans eenmaal kwaad is, dan
is het raak hoor. Hij roept dan heel
hard: „Wel saUemanderianos!"; zii11
ogen draaien wild in het rond en tot
slot van zijn boze bui gaan ze allemaal
over de knie. Om dan de moed er weer
in te brengen eten ze allemaal een sui
kerbeestje en het werk gaat weer zijn
gewone gangetje.
Pedro is de chef in de pakafdeling.
Bij de pepernoten gaat het altijd ge
smeerd. Pepernoten kunnen losgestort
worden in grote zakken. Het moeilijkste
werk is wel: de chocolade harten in
pakken; ze zijn heel dun en ze mogen
niet breken, want de mensen in Hol
land houden niet van gebroken harten
Omdat dit werk het lastigste is, moeten
alle knechtjes één dag per week in de
hartenafdeling werken en dan worden
er wedstrijden gehouden. Wie de min
ste harten breekt mag iets kiezen uit
de winkel van Sint Nicolaas. Dat houdt
de moed er een beetje in, zie je!
Toch is het vandaag bij de pepern"
ten een drukte van belang: Het kleinste
knechtje Bimbo is opeens spoorloo.1-
verdwenen. Eerst wordt er gewoon
doorgewerkt, maar als Bimbo na hei
eten nog weg is, beginnen ze ongerusi
te worden. Bimbo is een echte lekker
bek en als er gegeten wordt dan i:
Bimbo erbij als de kippen. Overal be
ginnen ze nu te zoeken: achter kistei
en zakken, achter de grote speculaas
poppen, bij de chocolade harten ei
-letters, maar nergens is Bimbo te be
kennen. Nu moet je weten, dat Bimbt
een erg nieuwsgierig jongetje is. Overa
steekt hij zijn zwarte neusje in. Pedrt
heeft hem al dikwijls een standje ge
geven en zelfs is hij er al een kee
voor bij Sint Nicolaas moeten komen
De heilige Bisschop was erg bedroeft
om het nieuwsgierige snoepertje.
Ook vandaag is Bimbo weer nieuws
gierig. Hij ziet al die grote pakken ei
kisten staan en hij denkt: „Die kinde
ren in Holland krijgen ook veel! Even
kijken wat er precies in al die kisten
zit". Hij loopt de hele fabriek door. Hé,
daar ziet hij een groot vat. Daar zit
geen chocolade in en ook geen suiker
goed. „Wat zou dat zijn?", denkt hij.
Het kleine baasje sjouwt een lege kist
tot vlak bij het vat. Hij klimt op de kist
en schuift de deksel van het vat een
beetje opzij. „Hm, lekkere jam", roept
hij. „Even-proeven". Hij bukt en bukt.
Bijna kan hij er bij. Hij hangt met zijn
buikje over de rand van het vat. Zijn
voetjes staan niet meer op de kist,
maar gaan steeds hoger enplof,
daar duikt hij midden in de groene
zeep. Hij spartelt met zijn beentjes en
armpjes tot zijn hoofdje eindelijk weer
boven komt.
Ze hebben allemaal de hele middag
gezocht en Pedro wil nu alles schoon
gaan maken. Hij loopt naar het vat met
groene zeep en wil er wat uitscheppen.
„Wel saUemanderianos!", roept hij en
hij trekt Bimbo uit de groene zeep.
Eerst gaat hij over de knie en dan in
bad. De badkuip moet tien keer op
nieuw met water gevuld worden. Alle
maal zeepsop, allemaal zeepsop.
Toch vindt Pedro dit nog niet het
ergste. Nee, weet je wat zo verschrik
kelijk is? Omdat Pedro met zijn knecht
jes de hele middag naar Bimbo gezocht
heeft, kan het werk niet op tijd klaar
komen. Ze kunnen toch niet te weinig
voor de kinderen en grote mensen in
Holland meenemen?
En daarom komt de boot uit Spanje
dit jaar later aan dan anders.
Sint Nicolaas zag er nog ietwat ver
hit uit toen hij, als 'n gewone blonde
jongeman op de gang aan zijn pijp
stond te trekken. „Zo dienaar", zei
hij een beetje verlegen.
tekenend aankeken. „Jij valse Vermeer",
dacht Treesje vol vreugde.
HET is een schat van een jongen",
zei Trees 's avonds tegen Mop,
