Vijf en dertig huizen met
gemiddeld tachtig bedden
Jeugdherberg
herinneringen
Hotel door en voor Nederlandse
studenten in Parijs
De wereld is wijd
mensen
van
morgen
wereld
in
wording
Voor jonge
mensen
op
stap
De romanticus in een oud prieel
Uniek experiment van het N.B.B.S.
ZATERDAG 20 AUGUSTUS 1955
PAGINA
Gesprek met de directeur van de K.V.C. I yjjgrpijj) ^VEEB... de jongens en de meisjes
GROTE PLANNEN
Leiding
EVEN „OVERWIPPEN" UIT AMERIKA
JEUGD TREKT TOT VER OVER DE GRENZEN
'J1 U DEN KOMEN EN GAAN. Dat
Van geslotenheid naar
openheid
Belangrijk in het beleid van
de K.V.C. is natuurlijk het stand
punt dat ingenomen wordt be
treffende de verhouding jongens
en meisjes. Het is een beslissen
de kwestie bij vele ondernemin
gen.
Hoe staat men er tegenover?
Tegenover het trekken op zich
en tegenover de gemengde jeugd
herberg?
Feitelijk zouden we drie net
ten moeten hebben zegt de heer
Van Veen, een net van gemeng
de huizen; van jongens- en van
meisjeshuizen. De jongste leef
tijden behoren met hun eigen
sexe-genoten te trekken, ze doen
dat trouwens ook veel liever.
Voor hen dus aparte huizen, hun
romantiek en hun plezier is bo
vendien nog van een andere orde
dan die welke heerst in een her
berg met gemengde bevolking!
Voor de oudere groepen is het
gemengde huis vanzelfsprekend
veel aantrekkelijker. Vanaf 18
jaar kunnen de jongelui daar te
recht.
Een moeilijkheid is dat in het
Zuiden nog geen gemengde hui
zen bestaan. Men schroomt er
nog voor daar aan te beginnen.
Typisch is dat, wie uit het stren
gere Zuiden trekken wil, benoor
den de rivieren en in België!
overal gemengde tehuizen vindt,
degene echter die naar het Zui
den wil, en dus uit een streek
komt waar de verhoudingen juist
soepeler liggen, daar niet te
recht kan. We vragen of onze
zegsman nog iets op het hart
heeft dat hij graag kwijt wil. Hij
zegt slim want hij weet dat
wij uit Rotterdam komen dat
het hem spijt dat in een derge
lijke dynamische stad, met he
den een evenement als E. 55, dat
duizenden jongelui trekt, geen ka
tholieke jeugdherberg is. Hij
hoopt dat de Rotterdamse pas
toors een beetje zullen kijken in
de richting van hun eerwaarde
collegae uit Amsterdam, die im
mers voor twee huizen zorgden.
Dagverblijf in de K.V.C. Jeugdherberg „De Molen" Oisterwijk
Tegenover ons zat de lieer P. v. Veen, directeur van de Katholieke
voor de huizen, die degelijk geleid
worden en een orde vertonen, waar
menige gemeenschap jaloers op kan
Vacantiehuizen en Jeugdherbergcentrale. Aan hem stelden we onze vraag zyn regels van het huis over eten
„Hoe trekt Katholiek Jong Nederland?" en slapen gaan, over het corvée en
Hij is in een bepaald opzicht volkomen anders danvele andere leidende "orden1'door Te ware
figuren in liet organisatiebestel van Katholiek Nederland. Hij heelt trekkers als een erecode aangevoeld
woorden als: vraagstukken, idealisme, vuur, élan, bundelen, overkoepelen, en wie er tegen indruist ligt
sensus catholicus en wat dies meer zij niet in de mond gehad. Hij heeft er^spoedig uit.
geen gebaren gemaakt en hij sprak zonder uitgebreide volzinnen.
En dat is iets, voor iemand die van
uit een sterk idealisme een dergelijk
enorm apparaat beheert, dat, gezien
zijn modern karakter, passend bij
een nieuwe tijd in het brandpunt van
de belangstelling staat.
De man deed dus gewoon en vertel
de ondertussen van de enorme be
langstelling van de jeugd voor het
trekken. Hij vertelde ons van die 8.000
nieuwe aanmeldingen en van de 35
huizen (zo telden we in de goed ver
zorgde K.V.C. gids 1955) met gemid
deld 80 bedden er zijn er ook met
150 bedden die de stichting beheert.
Het nieuwste vraagstuk (dat is dus
een woord van ons F.B.) is de vloed
Van jongelui die de grenzen overgaan.
Daartoe heeft men in Duitsland,
Luxemburg en België adressen be
machtigd, waar de jongelui onder
Verantwoordelijkheid van de K.V.C.
haar toe kunnen. Daar is wat voor
afgereisd! Ook exploiteert de stichting
enkele tehuizen in die landen voor
een vacantieverblijf van één of meer
weken, waarvoor met bussen een
pendeldienst wordt onderhouden.
Voor het komend seizoen zijn er weer
enorme plannen; uitbreiding van de
capaciteit met 600 bedden, wat wel
8 nieuwe tehuizen betekent. In Loos-
drecht is al een nieuw huis aangekocht
Dit is nog meer feestelijk nieuws.
Onlangs zegende Mgr. Hansen een
nieuw-tehuis in te Klimmen, het scho
ne kasteel Revieren. In Amsterdam
zochten de Deken en de gezamenlijke
Pastoors naar ruimten voor de cen
trale; resultaat: twee tehuizen in
Amsterdam, een stad die uiteraard
veel toeristen en dus ook jongelui
trekt.
uitbroeden) en schrijft de herbergen
aan voor overnachtingen en maaltij
den, die bijzonder goedkoop zijn. Dan
kan de tocht beginnen. Voor de klei
ne mannen en vrouwen kunnen de
ouders een oogje in het zeil houden,
want op hun kaart krijgen ze een
stempeltje voor elke nacht. Papa be
hoeft er even het oog over te lagen
gaan om de reis van zoon- of doch
ter te volgen.
We vermelden dit omdat het een
levensbelang is dat het hele systeem
correct in elkaar zit. Dat geldt ook
Bijzonder attent is de leiding op de
sfeer aan tafel en „als de zon ter
kimme neigt en de avond daalt". Dan
bloeit er een gemeenschapssfeer op
die menige trekker node vaarwel
zegt bij het afscheidnemen en doet
verlangen naar het volgend seizoen.
Boordevol heerlijke herinneringen
zijn voor vele K.V.C.-ers de avonden
met zang, dans en snarenspel, zoals
ze bijna overal waar jonge mensen
zijn spontaan kunnen ontstaan.
„Vergeet je zangbundel niet" staat
er extra in de gids.
Laten we een trekker aan het
woord om iets van die sfeer te proe
ven. F. B.
Een voortdurende zorg is de lei
ding voor al die tehuizen. Dit sei
zoen zijn 240 leiders en leidsters aan
gesteld. Een kleine kern is vast in
dienst van de centrale, n.l. daar
waar de tehuizen groot en het gehele
jaar geopend zijn. Daar kan men zich
dan het legendarische echtpaar in
voorstellen, dat aangesproken wordt
inet „vader" en „moeder". Het
leeuwendeel van het tijdelijk leiders-
Werk wordt verricht door een groep
die in het vacantiewerk onder de
jeugd een steeds grotere plaats gaat
Innemen: mensen uit het onderwijs.
Organisatie van een tocht
De organisatie van een tocht door
Wat jongelui kan men zich zo voor
stellen:
Allereerst moet men lid zijn. Dat
kan voor iedere katholiek van 14 tot
en met 30 jaar. Het eerste gezinslid
dat zich aanmeldt betaalt 3.De
Volgende respectievelijk 2en
1.50. In een fleurige gids staat het
gehele net van jeugdherbergen. Men
stippelt zich een route uit (op zich
al een heerlijk werk: vacantiereizen
K HERINNER ME nog
dat mijn vriend Koos
het plekje het eerst
langdurig bekeek. Het
was een stenen plaatsje
met een oude tuinvaas er
op, gedragen door een
groen uitgeslagen Engel
tje. Overal groeide on
kruid op en tegenaan.
Het was kennelijk een
oud prieel, vervallen zo
als het kasteel, waar de
jeugdherberg in geves
tigd was. Er omheen ston
den stokoude bomen.
Bedachtzaam zeide hij,
dat hij daar de lauwe zo
meravond zou doorbren
gen in het schijnsel van
de volle maan, met alle
jongens en meisjes die in
huis waren.
Ik wist dat het een
heerlijke avond zou wor
den, want Koos was een
vreemd soort trekker,
met grote kwaliteiten.
Het was één van die heel
zeldzame, bijna uitgestor
ven romantici. De avond
werd heerlijk.
Zoals hij toen gelogen
heeft, loog hij nog nimmer
Uit zijn tomeloze fan
tasie rolde rond die oude
tuinvaas in dat prieel
vertellingen met koetsen
en idylles en wanneer et-
weer een figuu,- uit zijn
verhaal verwelkte aan
een subtiel leed onder de
rozen van het prieel, trok
hij langzaam aan zijn
pijp, zodat in het zilve
ren schemer van de ma
neschijn zijn ernstige ge
zicht wat duidelijker licht
ving. Zijn stem was dan
laae en zacht.
Na zo'n vertelling viel
er een diepe stilte, waar
uit guitaarmuziek open-
bloeide van één van de
toehoorders. We hebben
toen ook weer edel gezon
gen. Er zijn zoveel mooie
liederen, altijd is er wel
een trekker bij die een
goede stem heeft. Dat was
daar in dat oude bos ook
zo. Na een intermezzo
werd er gebedeld om een
nieuw verhaal als kinde
ren bij hun vader.
Toen heeft hij de meis
jes serieus laten rillen
van gezellige angst. Hij
legde een spookverhaal
neer van bizarre allure.
Tegen elven bad
de aalmoezenier met
ons het avondgebed.
Ik kon in mijn herinne
ringen weer één van die
avonden aantekenen die
mij toen op een vreemde,
wonderlijke manier be
vredigden. Later heb ik
dat wel eens willen on
derzoeken, waarom dat
zulke heerlijke avonden
waren. Misschien was het
wel om dat percentage
onbezorgd geluk dat we
toen kenden, aangevuld
tot 10° procent door enze
fantasie, die voor niets
stond, zeker niet met zo'n
ongebreidelde gangmaker
als die Koos.
Nu was het een roman
tische avond, maar op een
andere keer was het weer
uitbundigheid wat de
klok sloeg. Snel na het
avondeten de vaat gewas
sen en dan gingen we
volksdansen en muziek-
maken en als je dan het
geluk had om een stel
Amsterdamse jongens te
treffen, dan was er een
avondje van plezier ver
zekerd. Altijd is er wat
in een jeugdherberg. Er
is er een jarig en het
moet gevierd worden; er
is er een met sterke ver
halen. er zijn er altijd die
voortreffelijk instrumen
ten bespelen.
De andere dag, onder
het piepersj assen na het
ontbijt, zaten we er
meestal over na te kaar
ten rond de teil, met van
die grote dolkmessen in
je handen, de schillen in
een bak en de aardappels
in die teil. En altijd op
merkingen er tussen door
over het te hard plonzen
in het water met de ont
velde piepers en over het
te dik schillen. Zo quasi
onverschillig zit je dan te
corveeën, de ellebogen
op je blote knieën, met
je lang niet meer vlekke
loze short of shirt, lek
ker makkelijk om je lijf.
Alsof het je interesseer
de, die spetters van dat
smijten met die aardap
pelen op je kleren.
Enfin, het is een kwes
tie van ineens ophouden
met vertellen, want trek
kers-idyllen vullen pa
gina's bij tientallen met
jemak
Volkswagenbusje met studenten, gereed voor de tocht naar Parijs.
(Van onze speciale verslaggever)
Ah, le Midi c'est inoubliable!" Dit
was het eerste wat de man zei
wanneer hij de kans kreeg met
„n'importe qui" een gesprek aan te
knopen. Hij was in het Zuiden van
Frankrijk geboren en had daar een
groot deel van zyn leven in de mij
nen gewerkt. „Ach mynheer, zelfs
daar scheen de zon!", maar was voor
enige jaren wegens revolutionnaire
(communistische) practyken ontsla
gen. Nu verdiende hy een karige bo
terham op een fabriek ergens in Pa
rijs en moest genoegen nemen met
een bescheiden onderdak in Suresnes
sur Seine, een plaatsje dat tot de
banlieu van de lichtstad behoort.
Daar had hij namelijk een kamer toe
gewezen gekregen voor hemzelf en
zijn gezin in een grote villa, „Casa
nova" genaamd, aan de 27 rue
i'Hippodrome, eigendom van een
Islamitische religieuze organisatie-de
Soefi-beweging, welke er congressen
pleegt te houden. Een groot deel van
het jaar zyn in dit huis in opdracht
van het gemeentebestuur van Sures
nes tal van families gehuisvest. In
de zomermaanden echter wordt het
weer vrij opgeleverd aan de oorspron-
kelqke eigenaar. Deze heeft „Casa
nova" van 17 Juli tot 17 Augustus j.l.
verhuurd aan het Nederlands Bureau
voor Buitenlandse Studentenbetrek
kingen (het N.B.B.S.), hetwelk er ge
durende dit tijdvak een soort studen
tenhotel heeft ondergebracht, dat een
capaciteit bezit van 40 slaapplaat
sen. Onze zuiderling nu, die zo gauw
geen ander heenkomen had kunnen
vinden, mocht de gastvrijheid genie
ten van het N.B.B.S. „Ah, les hollan
dais sont trés charmants", bazuinde
Udier" zijn een vijftal slaapkamers, doch tevens is er de grote slaapzaal, waarvan hier een foto
is een enormiteit van een waar
heid, zo een waarvan je geneigd ben
te zeggen dat elk commentaar over
bodig is.
Toch is de betekenis erg belang
rijk. De gevolgen van die waarheid
zijn n.l. zeer groot, want gevestigde
instituten verdwijnen, nieuwe ont
staan; andere ondergaan metamor-
phosen tot ze onherkenbaar zijn. De
meest edele instellingen veranderen
van karakter, wat de een verheugt,
een ander diep betreurt en weer een
ander heel gewoon vindt.
Dit is zulk een instituut dat in volle
ontwikkeling is naar een nieuw beeld:
het Gezin.
We kwamen op deze gedachte toen
we onze aandacht weidden aan een in
teressant aspect van dat gezin: de va-
cantiebesteding van de jeugd en in
zonderheid: de jeugd op trektocht.
We weten niet hoe het gaat met de
belangstelling van de jeugd ten aan
zien van de wandelingen met vader
en moeder; het weekje naar oom en
tante; of het gezellig thuis blijven met
een boek en een gezelschapsspelletje.
Wat we wel weten is dat jong Neder
land zich als een niet te stuiten vloed
werpt op het vieren van de vrijheid:
tippelend of fietsend, met vrienden of
vriendinnen, alleen of als gelieven er
op uit en waarachtig niet tot aan de
grenzen! De jongelui die telkenjare
in het seizoen al trekkend de grens
overgaan is niet meer bij benadering
aan te geven.
Bij de Katholieke Vacantiehuizen en
Jeugdherbergen Centrale waar we
het op deze pagina over hebben
meldden zich dit jaar 8000 nieuwe le
den. Er waren er al 13000. Allen trek
kers die thuis adieu zeggen en een
korte spanne tijds uitvliegen naar alle
hoeken en gaten van Nederland; en
zelfs tot in Miden- en Zuid-Duitsland,
tot Oostenrijk en de Rivièra.
En dat believen wij een aspect te
noemen van een ontwikkeling die in
eerste instantie het gezin doormaakt:
van geslotenheid naar openheid. Daar
komt het zeker op neer.
Jongens zoeken hun schoolvrienden
op, meisjes hun vriendinnetjes en in
kleine groepjes kan men hen zich zien
melden bij de jeugdherberg en de vol
gende avond bij een andere. Zijn ze
ouder dan vliegen ze in gemengd ge
zelschap naar de romantiek die in en
rond een jeugdherberg te genieten valt
De betekenis van jeugdherbergen in
het vacantievieren van de jeugd. Ze
vormen voor tallozen welhaast een es
sentieel onderdeel!
Ze zijn voor zoveel smalle jonge-
mensenbeurzen de enige kans om er
op uit te gaan. Al het andere dat eten
en slapen verschaffen kan is niet te
betalen. En daarbij, in de jeugdher
berg is het correct en goed, wat voor
Zat karakter 7
de jonge trekkers zelf niet alleen pret
tig is, maar evenzeer voor zijn ouders.
Doch dat niet alleen, niet alleen het
beginsel goede waar voor weinig geld
is de aantrekkingskracht van het in
stituut jeugdherberg.
Het hele complex aan verlangens
naar de ontdekking van de wereld,
naar een karige ruigheid, naar wel
verwachte, maar ongezochte roman
tiek, krijgt een kans op bevrediging.
Met een vingerwijzing naar het
geen we de vorige week schreven,
over die geringe gelegenheid tot dat
zo noodzakelijke exploreren van de
jeugd in een maatschappij, waarin
die jeugd door een maximum aan
zorg en comfort geleefd dreigt te
worden, moge de lezer bedenken,
hoezeer het bloed toch kruipt waar
het niet gaan kan. De trekkers
(en het legioen groeit nog steeds!)
krygen hun Columbuskansen met
volle maten. En dat zovelen die
kans grypen kan niet anders dan tot
vreugde stemmen.
Ondertussen heeft eenieder genoeg
stof tot discussiëren. Pro en Contra,
zijn natuurlijk weer de polen waarom
de meningen omtrent dit alles draaien.
Het een en ander aan adhesie moogt
ge uit het bovenstaande putten. Wat
er tegen in te brengen valt komt on
herroepelijk voort uit de bezorgdheid
over dat verloop van de geslotenheid
naar de openheid van het gezin.
Hier en daar wordt nog het voor
hoofd gefronst over zoveel vrijbuiters
geest onder het groene hout. Gaat dat
allemaal zo goed? en zeker als jon
gens en meisjes tezamen „en route"
gaan.
Hier en daar gaat een verwijtende
blik naar de ouders van de vrijheidlie
vende jeugd. Die kinderen zijn toch
van U? Vindt ge het uitvliegen van
uw kroost alleen maar prettig om de
vrijheid die ge zelf dan hebt, een op
vatting, die wel in strijd komt met Uw
taak.
En bij dat alles mengt zich het al
oude, God weet hoeveel mensen bezig
houdende vraagstuk: neutraal en ka
tholiek.
Maar de gang van geslotenheid naar
openheid is een proces dat onherroe
pelijk voortgaat met het rhythme van
de tijdzie maar: discussie of
niet, de jeugd trekt er op uit. Elk jaar
duizenden meer, tot ver over de gren
zen!
Doen we als die trekkers, die bij de
zaak blijven en trekken, zonder meer.
We wagen ons niet aan het kruisen
van het rapier met alle tegenheden
van dat trekken, waarvan we volle
digheidshalve iets aanduidden!
Geen proces, ook niet dat van het
gesloten naar het open gezin verloopt
zonder zorgen en verzet. De zorgen
zijn verantwoord, het verzet niet. Het
eerste sublimeert in de ontwikkelings
gang, het laatste wordt vermalen door
de tijd.
Ouderen met echte bezorgdheid heb
ben vertrouwen In de jeugd, die zich
verzetten niet.
Maar wat praten wij nog langer. De
jeugd trekt. En we vroegen: „Hoe
doet jong Katholiek Nederland dat?"
Bij dit betoog de reportages.
hij daarom als tegenprestatie overal
rond.
EVEN KENNISMAKEN
HET N.B.B.S., gevestigd aan de
Rapenburg in Leiden, is, zoals
de naam al min of meer aangeeft
aan de Rapenburg in Leiden, is, zo
als de naam al min of meer aangeeft,
een studentenorganisatie, die reizen
„plant" voo- Nederlandse en buiten
landse adspirant-geleerden. Het werd
opgericht in 1927. In dat jaar name
lijk maakten enige studenten van Ne
derland uit een reis naar de Balkan,
welke hun zo goed beviel, dat zij
unaniem besloten hun collegae belan
geloos in staat te stellen op een ge
makkelijke manier buiten 's lands
grenzen te gaan. In andere landen
werkten al studentenbureaux met
veel succes, zoals het „Office du Tou
risme Universitaire" (O.T.U.) in
Frankrijk en de „National Student
Association" in de V.S. Vooral na de
jongste wereldoorlog heeft het N.B.
B.S. een grote vlucht genomen. In
1948 is het b.v. met diverse impor
tante scheepvaartmaatschappijen
overeengekomen dat Amerikaanse
studenten tegen voordelige tarieven
met emigrantenschepen, die anders
toch vrijwel leeg van Amerika naar
Nederland zouden terugkeren, even
naar Europa kunnen „overwippen".
In het afgelopen jaar maakten liefst
1184 Amerikaanse jongelui van deze
mogelijkheid gebruik. Aan boord wor
den zij door een aantal Europese ge
leerden en journalisten voorbereid op
hetgeen hen in Europa te wachten
staat, 's Avonds spelen in de lounge-
room Nederlandse en Amerikaanse
studentenorkestjes, wier muzikale
prestaties de reis belangrijk veraan
genamen. Na de ontscheping in Rot
terdam of Amsterdam kunnen de
jongelui Europa „doen" of eenvoudig
in Nederland blijven, waar zij dan
worden ondergebracht bij particulie
re gezinnen, in hotels of in het stu
dentenhotel, dat vorig jaar geopend
is in de sociëteit van de Amsterdam
se katholieke studentenvereniging
„Sanctus Thomas Aquinas" aan de
Vondelstraat. Natuurlijk doen ook stu
derenden van andere nationaliteiten
een beroep op het N.B.B.S. In 1954
verzorgde het bureau b.v. trips voor
in totaal 600 Denen, Duitsers, Fran
sen, Italianen, Engelsen, Spanjaar
den, Joegoslaven en zelfs Zuidafri
kanen.
EXPERIMENTEEL HOTEL
Als zijn voornaamste taak ziet het
bureau uiteraard het „amuse-
reren" van Nederlandse studen
ten tijdens de vacanties, zoals de op
richters ook hebben beoogd. Het staat
in nauw contact met de buitenlandse
zusterorganisaties om zodoende toch
ten van ons land uit zo voordelig mo
gelijk te kunnen voorbereiden. In 1954
heeft het N.B.B.S. hiertoe deelgeno
men aan verscheidene internationale
studentenconferenties, gehouden te
Istanbul, Parijs en Zürich. In de af
gelopen lente is verder een zomer-
brochure uitgegeven, waarin de „ei
gen" studenten tal van aantrekkelijke
en vaak ook niet al te dure tochten
werden voorgelegd.
Het meest unieke project van dit
jaar is echter wel geweest de exploi
tatie van het reeds eerder genoemde
studentenhotei te Suresnes. Dit hotel
was inderdaad zo „uniek", dat het,
voor sommige gasten althans aan
vankelijk onvindbaar bleek. Vele in
woners van Suresnes wisten zelf niet
eens waar de rue I'Hippodrome, een
overigens tocli lang niet smal straat
je, lag. Wij hebben dit aan den lijve
moeten ondervinden. Toen wij name
lijk aan het stationnetje „Val d'or"
waren gearriveerd, vonden we einde
lijk een wegwerker, die iemand wist,
die wel eens zou kunnen weten waar
de bewuste straat nu eigenlijk was.
Na 2V2 km tegen een berghelling op
geklauterd te zijn ontmoetten we wer
kelijk deze „alwetende". „Ah mon
sieur, mais oui..", luidde zijn reac
tie op onze vraag. Enfin, we konden
de helling weer afdalen; de wegwer
ker bleek nauwelijks vijf minuten van
het hotel af te hebben gestaan. Ge
lukkiger zijn geweest degenen, die
van Leiden naar Parijs met de eigen
volkswagenbusdienst van het N.B.B.
S. hebben gereisd. Zij werden name
lijk linea recta naar het pension ge
bracht.
SOCIETEITSSFEER.
C„ASANOVA" stond onder leiding
Van een Utrechts studentenecht
paar, de heer en mevrouw Van
Os, dat verder nog de assistentie had
van twee studenten uit Amsterdam,
de dames S.C. Tichelman en R.
Wiersma. Zy er in geslaagd in het
huis een sfeer te kweken, zoals die
heerst in een uitstekende sociëteit.
De prettige onderlinge verstandhou
ding wordt wel het best getypeerd
door het feit dat men elkaar liet pro
fiteren van zijn vakkennis. Toen de
beheerder bijv., die medicijnen stu
deert, geen weg meer wist met zijn
financiële administratie, dachten en
kele economen voor hem een prac-
tisch boekhoudkundig systeem uit,
gebaseerd op het zogenaamde „pot
jes-principe": een busje voor de wijn-
gelden, een voor de opbrengst van
het ontbyt etc. Vooral het eerste pot
je bleek onontbeer'ijk te zyn gezien
de rij champagnekurken, die de mu
ren sierde en de chaos van lege wijn
flessen in de keuken. Tenslotte stond
het hotel niet voor niets in Frankryk
en bood het onderdak aan studenten.
In de eerste week van deze maand
konden de gasten beschikken over
een der volkswagenbusjes uit het wa
genpark van het N.B.B.S. voor toch
ten tegen kostprijs naar de omstre
ken van Parijs of, tijdens het nachte
lijk uur, naar de beroemde Hallen,
waar het voedsel van één dag voor
de Parijzenaars wordt verhandeld.
Het hotel is bedoeld geweest als
een experiment. Alhoewel de eindba-
lans nog niet is opgemaakt, hebben
de organisatoren en de gasten toch
al de indruk, dat de proefneming ge
lukt is. Volgend jaar hoopt men meer
van dergelijke tehuizen te openen en
wel in het bijzonder in die plaatsen,
waar nog geen speciale logeargele-
genheid is voor studerende tourlsten,
zoals o.a. Florence.
INDIVIDUALISME
HET N.B.B.S. wil zijn zogenaam
de „studentenhotelplan-proj eet"
in de plaats stellen van de gezel-
schapsreizen onder leiding van een
gids. De Nederlandse studenten blij
ken namelijk daarvoor, anders dan
de Amerikaanse, veel te individua
listisch te zijn, zo vertelde ons de h.t.
(huidige) praeses van de organisatie,
de heer G. F. Scheltema, toen wij
hem op het hoofdkwartier van de
N.B.B.S. te Leiden ontmoetten. Ver
der zullen wij, meer dan tot dusver,
de mogelijkheid scheppen om deel te
nemen aan werkkampen, want de ani
mo hiervoor blijkt zeer groot te zijn",
aldus de heer Scheltema. Op het ogen
blik wordt een dergelijk kamp gehou
den in Arnhem, waar Fransen, Italia
nen, Algerijnen, Engelsen en Span
jaarden verblijven. De Nederlan
ders op hun beurt weer brengen hun
vacantie veelal door in werkkampen,
welke gehouden worden in Engeland,
Scandinavië, Finland en zelfs in Al
giers, waar zij o.a meehelpen bij de
bouw van een kinderhuis. „Hoe is de
samenwerking met de beroepsreis-
bureaux en busondernemingen?", zo
luidt onze laatste vraag.
„Wy worden gelukkig geenszins
als oneerlijke concurrenten be
schouwd. Wel heeft een busonderne
ming eens een aanklacht tegen het
N.B.B.S. ingediend vanwege de auto-
dienst op Parys, maar deze is door
de bevoegde instantie ongegrond be
vonden", antwoordt onze zegsman.
„Tenslotte doen wij ook eigenlijk niets
anders dan de studenten leren te rei
zen!" Wel de cursus ons' best
bevallen. En, wdt het prettigst is, het
enige vereiste om te slagen was een
goed humeur
