■■Pi
DUITSLANDS EERSTE
ATOOMSTAD
DE PAUS in het VATICAAN''
Hotel „Du Vieux Doelen in
een catalogus
BE
Bondsrepubliek bereidt zich voor op
de nieuwe industriële revolutie
Stuk Haagse historie gaat
verdwijnen
n
25 jaar vacantie in het
bouwvak
PAGINA
VAN RUSTOORD
TOT
ENERGIECENTRUM
Wuerttembergs opbloei
Jonge stad
Atoomeentrum binnen
twee jaar
Bonn maakt geen haast
OLIE EN VETMARKT
Een kwart eeuw geleden een
gebeurtenis
OOST BORNEO MIJ.
1
WW(jW«
ARLSRUHE
Karlsruhe kwam in het wereldnieuws als
zetel van het hoogste Duitse gerechts-
en grondwetshof, dat gevestigd is in het
voormalige crfhcrtogclijke paleis.
(Van onze correspondent)
BOjNN, Augustus.
Een rustige, weinig genoemde
Duitse stad bereidt zich voor op een
nieuwe en grote taak. Het is
Karlsruhe, een stad, die tot dusver
haar naam eer heeft aangedaan, en
die onder de van bedrijf gonzende
industriesteden der Bondsrepubliek
een oord van bezadigde rust was.
Lang zal dat niet meer duren nu het
beslissende woord is gesproken in
een lange en taaie strijd om de vraag,
waar het atoomcentrum gevestigd
zal worden, dat Duitsland in staa.
zal moeten stellen in weinige jaren
een achterstand van tien jaren van
snelle ontwikkeling der atoomtcch
nrek in te lopen.
Muenchen, de veel machtigere
hoofdstad van de eigenzinnige
Beieren, heeft het pleit verloren,
voornamelijk dank zij het feit, dat
het stille Karlsruhe de industriëlen
op zijn hand had, die tenslotte het
grootste deel van de veertig millioen
die in het project dienen te worden
gestoken, hijeen zullen moeten
brengen.
Het land Baden-Wuerttemberg, waartoe
de atoomstad behoort, heeft zich trouwens
niet onbetuigd gelaten. Het heeft de wat
schriele Beieren financieel overbluft door
een bijdrage van drie millioen aan te bie
den. De landelijke regering had zelfs
graag tien millioen gegeven, mits ook
professor Heisenbergers Max Planck-
instituut, thans nog voorlopig in Goettin-
gen behuisd, mee zou komen. Maar daar
voor schijnt intussen geen grote kans meer
te bestaan. Heisenberger, Duitslands ex
pert nummer één op het gebied der
atoomtechniek, blijft bij Muenchen zweren.
Vanwaar deze felle strijd, die nog ge
accentueerd wordt door het feit, dat Muen
chen en Hamburg hebben aangekondigd,
dat zij hun eigen kleine reactors zul
len gaan opstellen? Wuerttemberg heeft
van de Duitse Lander -.vel de grootste in
dustriële vlucht gemaakt. Het heeft zich
na de oorlog opgewerkt tot het tweede
industrieland der republiek.
De fijne mechaniek is er sterk ontwik
keld en hier is een van de export-inten
siefste industriële centra ontstaan. Het
ligt echter ver van de Ruhr en men vreest
dan ook, dat men er de steeds meer nij
pende kolenzorgen het eerst aan den lijve
zal voelen. Wuerttemberg ziet in de ves
tiging van de eerste atoomreactor een
kans om een bredere stroombasis voor
zijn industrie te verwerven.
Reeds de eerste plannen zijn niet uit
sluitend gericht op de voortzetting der
wetenschappelijke onderzoekingen, doch
men denkt hierbij tevens aan het practi-
sche gebruik der kernenergie voor de
stroomvoorziening en voor de medicinale
en chemische industrie. Met de negen ton
uranium, die de Duitse vindplaatsen in
het Zwarte Woud en in het Fichtelge-
bergte per jaar zullen kunnen leveren,
kan" men, zo heeft professor Heisenberg
uitgerekend, evenveel energie opwekken
als uit 24 millioen ton kolen.
Geen wonder, dat de Wuerttembergers,
die de faam bezitten de nijverste en ver
standigste onder de Duitsers te zijn, heb
ben overlegd, dat uit het eerste experi
ment in Karlsruhe nog het een en ander
geboren kan worden.
Karlsruhe is een jonge stad. Het kan
niet bogen op de eeuwenoude tradities
van de steden langs het „IJzeren Gor
dijn" van het oude Romeinse rijk. Toen
de Romeinen zich in het naburige Baden-
Baden al koesterden aan de warmte der
uit de hellingen van het Zwarte Woud op
spuitende bronnen was nog niemand op de
gedachte gekomen zijn tenten aan de boor
den van de Rijn op te slaan. Daar bouwde
eerst in 1715 de Badense markgraaf Karei
Frederik een bescheiden rusthuis, daarmee
de grondslag leggend voor de huidige stad.
Alhoewel deze tamelijk verscholen lag j
in de ruimte tussen Rijn en Zwarte ber
gen was haar een snelle wasdom bescho
ren. De oorlog en zijn nasleep heeft haar
zelfs uit het slapende bestaan van een
Badense residentie-stad gewekt en haar
tot industriële faam doen opklimmen. Et
telijke groot-bedrijven hebben ook in
Karlsruhe kwistig met kleine wolken
krabbertjes gesmeten en vele nijvere lie
den naar de stad gelokt. De stad is plot
seling uitgegroeid tot 220.000 mensen.
Dat zij in het nieuws is gekomen dankt
zij in het bijzonder aan het feit, dat graaf
Karei de nodige paleizen heeft achter
gelaten, waarin in de afgelopen jaren de
hoogste gerechten van de Bondsrepubliek
een onderkomen hebben gevonden Dat
heeft het aanzien der stad versterkt. Zij
praalt ermee de erfgenaam te zijn ge
worden van de grote juristen-tradities van
het in de rode zone verloren Leipzig. Men
zal zich herinneren hoe vele maanden
lang de ogen en oren der wereld op Karls
ruhe waren gericht toen daar een rech
terlijk college had te beschikken over
Duitslands jawoord tot de Europese mi
litaire gemeenschap. Thans ligt in Karls
ruhe reeds maandenlang de Westduitse
communistische partij op de politieke
slachtbank.
De plannen voor de atoomstad, die ten
Noorden van de noodlijdende haven van
Karlsruhe de Neckarkanalisatie laat de
koten tegenwoordig verder landinwaarts
drijven zal worden opgetrokken, zijn
al gereed. Zij zijn ontworpen door pro-
fessor Schelling, die ook de befaamde
„Schwarzwaldhallc" der stad, met een
zwevende constructie, heeft gebouwd.
De gebouwen zullen zich uitstrekken
over een oppervlakte van honderd hec
tare. Het kernstuk zal uiteraard het reac
torgebouw zijn. De Rijn levert gratis de
grote massa's koelwater, die voor de reac
tor nodig zullen zijn. Binnen twee jaren
wil men de atoomstad voltooid hebben.
Inmiddels blijft organisatorisch nog
veel te regelen. De atoomconferentie in
Genève en de bescheiden bijdrage, die
de Duitsers daar hebben kunnen leve
ren, hebben hier nogal wat critiek doen
opgaan tegen de weinig voortvarend ge
achte ondersteuning der Bondsregering.
Heisenberger, sprekend met het gezag
van een Nobelprijswinnaar, heeft ook
hierbij de leiding genomen. De critiek
zegt, dat de Bondsregering, eenmaal be
vrijd uit de banden der bezetting, die
de Duitse atoomexperts tien jaar lang
hebben lam gelegd, al te veel ontzag
toont voor de aarzeling, waarmee in
het buitenland wellicht een nieuwe
Duitse atoomvlucht gezien zou worden.
Daarnaast verdenkt men de Bondsrege
ring ervan, dat zij bereid zou zijn de
Duitse kracht in dit opzicht al te zeer
te laten binden door supranationale experi
menten. Het privé-initiatief moet ook in
de ontwikkeling van een atoomtechniek zo
veel mogelijk tot gelding kunnen komen,
zo heet het.
Inderdaad zijn in Duitsland geen grote
vorderingen gemaakt sedert de geallieer
den ook de atoomteugels hebben gevierd.
Nog geen twee millioen zijn op de West
duitse begroting uitgetrokken voor de on
dersteuning der atoomonderzoekingen, ter
wijl de reactor van Karslruhe al een slor
dige veertig millioen zal kosten. Van een
wettelijke reijeling der bevoegdheden op
het nieuw te ontsluiten gebied is nog
geen sprake. Eerst onlangs heeft de rege
ring aangekondigd, dat zij daaraan wil
gaan werken.
Vaak is gesproken over de benoeming
van een speciale atoomminister. West-
duitslands economische chef, professor
Erhard, werkt inmiddels al zelfstandig
aan een wet op het gebruik van atoome
nergie. Uit het ministerie van buitenland
se zaken, waar de Europese economi
sche integratie via bovennationale orga
nen nog altijd meer sympathie geniet dan
bij Erhard, verluidt, dat men daar de din
gen in eigen hand wenst te houden.
Vandaar dan ook, dat in de laatste tijd
dringende waarschuwingen aan het adres
der regering zijn gericht, dat een indus
trieel land als Duitsland moet trachten
in de op weg zijnde industriële revolutie
niet al te veel terrein prijs te geven aan
politieke overwegingen. De Duitse indus
trie moet zien, zo zeggen de critici, dat
zij zo snel mogelijk in staat, is met het
nog vele ronden vóór zijnde buitenland
te concurreren in de levering van atoom
installaties. Men gelooft, dat de krachti
ge expansie op de wereldmarkt, die de
Bondsrepubliek in de laatste jaren heeft
doorgezet, slechts van duur zal zijn, wan
neer men op de atoomtechniek zal over
schakelen.
Het experiment, (lat thans aan de boor
den van de Rijn bij Karlsruhe zal wor
den ondernomen, wordt dan ook allerwe
gen met de grootste belangstelling gevolgd.
Sceptisch gestemd waren tot dusverre
slechts de bierbrouwers dier stad, die
lang en vergeefs tegen de plannen heb
ben gevochten omdat zij vreesden, dat
hun bier de roep zou krijgen radioactief
te worden. Zulke bedenkingen heeft men
zelfs in Muenchen, traditioneel de Duitse
bierstad bij uitnemendheid, niet gekend.
Prof. Schelling ontwierp de plannen voor
de nieuwe „atoomstad". Deze architect
bouwde reeds in Karlsruhe de vermaar
de „Schwarzwald-Halle", waarbij hij
voor het eerst in Europa een „hangdak"
toepaste, waardoor het mogelijk was een
oppervlakte van 3.200 vierkante meter
te overdekken zonder andere steunpun
ten dan dc muren.
Thans breidt Karlsruhe zich koortsachtig
uit. Nieuwe woonwijken in het Westen
der stad.
In de eerste week van de afgelopen
veertiendaagse berichtperiode lagen de
Noord-Amerikaanse talken rustig, met
iets afbrokkelende prijzen en weinig
zaken. Plotseling liep de markt toen weer
op, eerst aarzelend, daarna sterker, met
het gevolg, dat wij voor Fancy talk nu
de 200 per 1000 kg in bulk, cif. Rotter
dam weer hebben bereikt. Kopers toonden
tegen de oplopende prijzen weer meer
belangstelling en ook werden er verschil
lende posten uit de tweede hand geruimd
op een niveau, dat iets onder dat van de
eerste hand lag.
Noord-Amerikaanse Reuzel was aan
vankelijk ook flauw, maar kon daarna
toch weer een kleine 20 per metric ton
boven het laagste punt uitstijgen, aldus
bericht ons de fa Bessem De Schepper
te Rotterdam.
Voor de plantaardige producten was de
markt echter doorlopend uitgesproken
flauw, met vrijwel dagelijks lagere no
teringen. Hoewel dit niet animeerde om
iets te ondernemen, achtten sommige
kopers het prijsniveau blijkbaar toch
interessant en sloten flinke kwantiteiten
af. De inlandse technische vetten zijn
schaars en volgen het prijsverloop in het
buitenland.
Vetzuren zijn uiteenlopend, terwijl
cocosvetzuren vrijwel verlaten liggen on
danks lagere offertes, zijn palmolievet
zuren b.v. gezocht en hiervoor worden
goede prijzen betaald.
Hoewel er dus allerminst sprake was
van een levendige handel, is de stemmir/
toch niet meer zo apathisch als enige tijd
geleden.
Mgr Jan Olav Smit heeft vele landgeno
ten tijdens hun pelgrimage naar het graf
van St Petrus grotelijks aan zich verplicht
doordat hij hen liet delen in zijn kennis
van de Eeuwige Stad en van het Vaticaan.
en vooral omdat, hij zijn liefde voor Rome
op hen wist over te dragen. Hi.i liet het
echter niet bij mondelinge explicaties,
maar zond zijn gasten als het ware hun
herinneringen achterna en bereidde ande
ren op hun reis voor. Zijn „Naar Rome"
(geschreven samen met prof. Postl en
„Pastor Angelicus" (over Paus Pius XII)
hebben hem een uitgebreide lezerskring
bezorgd. In zijn anecdotische verteltrant
proeft men de ervaren gids. die weet
wat men een gemengd publiek, dat over
niet al te veel tijd beschikt, moet vertel
len over zulke onuitputtelijke thema's als:
Rome, of: het Vaticaan, of zelfs: Paus
Pacelli.
Het verwondert niet hem thans weder
om aan de arbeid te zien, ditmaai als be
werker van mgr Pfister's „Rome Immor-
telü". De kanunnik van St Pieter heeft het
werk van zijn collega uit de St Jan van
Lateranen met grote vrijheid voor een
Nederlandse uitgave gereed gemaakt.
Daardoor lijkt „De Paus in het Vaticaan"
sterk op het andere werk van mgr Smit,
dat wij zoëven noemden, nl. „Pastor An
gelicus". Het is alleen veel beknopter van
tekst. Ook dit boek is aangename lectuur,
dat dienen kan voor een eerste algemene
oriëntering in het meest boeiende hof ter
wereld. Maar het onderscheidt zich door
de overvloed aan prachtige foto's die de
helft van het boekwerk in beslag nemen.
En in zoverre vormt het een welkome
aanvulling. Wie niet in de gelegenheid is
het werk van de Pauselijke hoffotograaf,
de heer Feiici. dagelijks in de Osservatore
Romano te volgen, vindt hieT een voor
treffelijke selectie, waaraan men de goede
„Cicerone" herkent. Paus Pius XII vormt
het middelpunt van deze fotoreportage,
doch tegelijkertijd heeft de samensteller er
zorg voor gedragen, dat men een beeld
krijgt van de Romeinse basilieken en van
de door de Paus gebruikte officiële ver
trekken van het Vaticaan. Wij bekennen
gaarne steeds opnieuw gefascineerd te ziin
door deze foto's, die wellicht beter het
mysterie van het Vaticaan voelbaar ma
ken. dan welk boek ook. Het is het con
trast tussen de evangelische armoede, die
van de H. Vader uitstraalt, en de over
weldigende zegezang, welke de St Pieter
en de liturgische rijkdom uitzingen. Het
contrast van de aangrijpende eenzaamheid
van Christus' plaatsbekleder tussen
de velen, die Hem omringen of
I die ad limina komen en tegenover
de massa's, die zich in de St. Pieter
of tussen de collonnadcs van Ber
nini verdringen. Het contrast tussen
I de spontane vaderlijke directheid van deze
Paus en de afstand geschapen door de
tradities, de formuleringen en het proto
col. waaraan de eeuwen hebben gewerkt.
Doch niettemin vormen al deze contrasten
een evenwicht en een raadselachtige har
monie. Dat is het onvergetelijke geheim
van Rome, betrapt als het ware door de
camera.
Het is te begrijpen, dat mgr Huibers bij
dit boek gaarne een aanbevelend impri
matur wilde schrijven!
N.a.v. „De Paus in het Vaticaan", door
mgr Pfister: Ned- bewerking door mgr Jan
Olav Smit. Uitg. W. van Hoeve, Den
Haag,
AANVOER VAN SCOOTERS
RUIM VERDUBBELD
Niet ten koste van de motorfiets
Dagelijks kan men constateren, dat de
scooter op de Nederlandse wegen sterk
veld wint. De groeiende populariteit van
dit moderne vervoermiddel blijkt ook uit
de maandelijkse cijfers van het C.B.S.
betreffende de import, assemblage en fa
bricage.
In de eerste zes maanden van dit jaar
werden 7.527 scooters uit het buitenland
geïmporteerd, vergeleken met 3.522 in
het eerste halfjaar 1954, een verdubbe
ling derhalve. De belangrijkste leveran
ciers zijn te vinden in Italië (54 procent),
West-Duitsland, (40 procent) en Oosten
rijk (5 procent).
Aan de hand van de statistiek kan men
vaststellen, dat deze verkoop niet al
thans niet zichtbaar ten koste van de
traditionele motorfiets gaat. Ook van dit
tweewielige voertuig stegen de verkoop
cijfers en wel van 11.899 stuks in het eer
ste halfjaar 1954 tot 14.480 in dezelfde
periode van dit jaar.
In het jongste nummer van „Op de
Steiger", het vakblad der R.K. Bouw
vakarbeiders, lezen we:
Wanneer onze leden van deze regels
kennis nemen is de vacantie in het
bouwbedrijf voor dit jaar wederom ten
einde. Het was tevens de 25ste maal,
dat de bouwvakarbeiders hun vacantie
konden houden. De jongeren in het be
drijf, die niet beter weten of het hoort
zo. zal dit weinig zeggen; de ouderen
echter, die jaren in het bedrijf hebben
moeten werken zonder vacantie, zonder
z.g. snipperdagen of betaalde christelij
ke feestdagen, zal dit feit wel iets zeg
gen. Zij zullen zeker terugdenken aan
de acties, welke moesten worden ge
voerd om tot een doorvoering van be
taalde vacantie- en feestdagen te ko-
men.m
Het was in 1929 dat overeenstem
ming verkregen werd inzake vacantie,
eerst met de R.K. Patroonsbond en na
dien met de Algemene Patroonsbond.
Alhoewel het een bescheiden begin
was. n.l. drie dagen, mag toch in het
licht van die tijd gesproken worden
van een evenement in de algemene ac
ties tot verbetering van de arbeids
voorwaarden.
De verlangens reiken verder dan de
vastgelegde rechten van vandaag. Maar
het was toch wel goed even in de ge
schiedenis terug te grijpen.
't Is allemaal niet zo eenvoudig als dat
het sommigen wel lijkt.
De steenkolenproductie (incl. opkoop)
over Juli 1955 der Oost Borneo Mij bedroeg
5868 kgt., terwijl de petroieumproductie
volgens van de „Koninklijke" ontvangen
berichten binnen de M.C. „Muara" ge
durende Juli 1955 bedroeg 8300 kgt.
„1 ffl. inhoudende plm. 6 bt.
Ch. Mouton Rothschild 1928".
Gebed in een mandje ligt dez3
Rothschild waarschijnlijk als
enige uitzondering zo zacht als een
schaap vooraan op de toon-
tafel, welke in een kleine kamer
vlak bij de keuken van het voor
malige Hotel „Diu Vieux Doelen"
in Den Haag is ingericht. Een van
de zeven flessen Ch. Latour Xavier
de Lestapis ligt er ook te rusten
in een rieten mandje en een fles
Chateau Filhot 1893. Er zijn alle
soorten wijnen, cognac en whisky
en Franse likeuren. Er zijn nog
633 flessen Manuel Guerrero en
89 Oloroso.. Dat laatste vooral
doet mij deugd, omdat sherry een
Spaanse naam behoort te hebben.
Bij deze Oloroso staat nadrukke
lijk vermeld en daar moet het
goede wijnhart van de heer Bie-
nen de hand in hebben gehad.
Deze zeer oude sherry moet één
dag vóór het uitschenken recht
op staan.
Of na het uitdrinken één dag later
de drinker nog rechtop stond, doet
minder terzake. En dan te denken, dat
ik bij al mijn bezoeken aan de Oude
Doelen nooit van die Oloroso heb ge
proefd. Daar had meneer Bienen me
wel eens attent op kunnen maken,
want ik mis Spanje en de Spaanse
sherry. En als deze opsomming in de
cataloog dan ten einde is. staat er on
der die indrukwekkende lijst van edele
wijnen in een kadertje vermeld en in
de oude spelling: Bovenstaande wijnen
liggen vakkundig opgeslagen in de kel
ders van „Du Vieux Doelen". Door de
constante temperatuur, welke in deze
oude wijnkelders heerscht, zijn zelfs
de oudste wijnen nog in perfecte con
ditie.
In Den Haag wordt de Gou
den Eeuw uitgedragen. Het
erentfeste hotel »DU Vieux
Doelen" in Den Haag, eerbied
waardig overblijfsel van de
Gouden Eeuw komt deze week
onder de hamer. Met alles wat
er nog in teas: drank en mors-
manchetjes en al die meubelen,
loaartussen de groten der aar
de vele jaren hebben verkeerd.
Onze parlementaire redacteur,
die aan dit établissement zon
der twijfel zijn leven lang de
aangenaamste herinneringen
zal bewaren, kon niet nalaten
er op de kijkdag binnen te lo
pen. Hiernaast publiceren wij
zijn niet van weemoed gespeen
de mijmeringen.
De hall beneden met de driezitsbank (links in de hoek achter de trap) Het merendeel dezer wijnen ia in
1947 persoonlijk door den heer Bienen
in overleg met de Nederlandsche Re
geering, welke destijds „Du Vieux Doe
len" gereserveerd had voor Ministers
en Diplomaten, rechtstreeks aange
kocht in de Districten, waaronder deze
ressorteerden".
Waarmee dan niet de ministers en
diplomaten zijn bedoeld, maar de wijn-
districten. anders immers zouden deze
wijnen moeten zijn aangekocht in de
wijndistricten Franeker en Helmond
en Gorinchem en zouden alle ministers
en diplomaten, die sinds 1947 in „Du
Vieux Doelen" hun bivak opsloegen,
al die tijd op een droogje hebben ge
zeten. Sic transit gloria
Twaalfduizend flessen
Zoveel bedden, zoveel lakens en slo
pen, twaalfduizend flessen wijn zijn
er overgebleven uit de oude glorie van
de schutterij. Toen de schutters hier
eeuwen geleden bijeen kwamen, is het
niet bij flessen gegaan, maar waar
schijnlijk bij vaten tegelijk. Toen
stroomde de wijn in de roemers en ik
betwijfel of na de opheffing van de
schutterij er nog zoveel wijn in de kel
ders achter bleef als nu ten tijde van
de ministers en diplomaten.
Ik mag het nu verklappen. De minis
ters, die veelal buiten Den Haag woon
den en toch ergens moesten eten, kwa
men 's Maandagsavonds na de zitting
van de ministerraad wel naar ..Du
Vieux Doelen" om daar na een borrel,
inzoverre zij daar gebruik van maak
ten. nog wat na te praten over allerlei
ministeriële zaken. Ik zag dan wel eens
wat zij daar aten in het restaurant
Bienen. Een soepje, een biefstukje, een
puddinkje. O, zij zijn heel bescheiden
die Hollandse ministère. Helemaal geen
ossen aan het spit gebraden, zoals ten
tijde van de boogschutters.
Maar nummer 35 uit de cataloog is
een ronde notenhouten tafel met glas
plaat en daarop volgt volgens de cata
loog nummer 36: 1 dubbel geriete drie
zitsbank met losse kussens en velours-
bekleding. Nu ik er langs loop kijk ik
er met stille weemoed naar. Daar op
die tafel heeft menig aperitief vóór mij
gestaan, mijn werk gebood mij dat en
ik had mij daaraan te onderwerpen.
Visite met variaties
En nu zit ik daar met de catalogus in
mijn hand, waarin dat. alles plotselirp
genummerd staat van de middel
eeuwen tot heden toe. Eerst hebben ei
de schutters hun feesten gevierd.
In de zestiende en zeventiende eeuw
was het hotel bekend tot ver over de
landsgrenzen. Na de laatste oorlog
bood de regering in dit hotel haar gas
ten bij voorkeur kamers aan en zo zat
ik daar soms. de ene dag met een rijke
bankier uit Curasao als er in ons kleine
land politiek iet® te doen was over de
West, de andere dag met meneer Laza-
rides uit Athene, die door zijn rege
ring herwaarts was gezonden om ziel
te oriënteren over de afzet van Griekss
vijgen en weer een paar dagen latei
had er een gesprek op die drieziis-
bank, weet u. of in de voorsalon (waar
in no 147: 1 kapitale antieke gobelin
in eiken lijst 2.25 x 5.75 m.) met de gou
verneur van Portorico.
Zo gaat het leven. In die kamer bo
ven staat nog het bed, waarin de ge
zant van Chili mitsgaders zijn lieftal
lige gade hun moede leden hebben ge
strekt. Ik weet dat, want bij het raam
staat een tafeltje met een kleine bank.
waar ik heb gezeten en de sigaren heb
gerookt en de cognac heb gedronken,
die de gulle gastheer tijdens ons ge
sprek uit de wijde kussenkast te voor
schijn toverde.
Nummers
Die vermaledijde cataloog begint met
nummer 1: „1 Eikenh. bureau ministre
met 2 zijkasten" en eindigt met num
mer 3899: „2 dozen closetpapier".
Er is ook „1 grote partij morsman-
chetjes". Ik betwijfel of de schutters,
die bil hun gildemaaltijden in de Oude
Doelen ook hebben gebruikt. Die zullen
de wiin wel hebben laten stromen tot
over hun kanten kragen.
Wat een tijd: Nu leest men acht keer
achter elkaar: 1 stofzuiger, 78 blik wor
telen, 1 parti.it.ie aardappelmeel en
sago, 1 aquarel door Jan Vrolijk achter
glas in lijst. Nou Jan daar ga je. Een
maal. derde maal! Verkocht!
Bronzen en marmeren bustes van on
bekende heren, portretten van de ko
ningin, frituurpannen en braadsleden
en nu zou ik willen, dat de zetter
de b vergat 1 zware, vertinde puree-
kniiper en enige malen 72 jenevergla
zen. Als ik daar een dozijn van zou
kopen, heb ik er beslist een paar van
mezelf bij. Verder 2 vlaggestokken 58
mokkalepeltjes en zes busjes slakken.
Maar in hef restaurant, waar eerst
de wijn fonkelde in de glazen en waar
je een bovenmaatse tong kreeg opge
diend op een bovenmaatse schotel, die
de halve tafel in beslag nam, staat nu
al het tafelzilver op vele tafels te prij
ken en te pronken. Een zaal vol.
Doch dat kleine kamertje met een
keur van wijn. Dat biologeert me.
Meneer Bienen is weg. Ik had nog
vóór de sluiting met hem afgespro
ken, dat hij mij nog eens het een en
ander zou vertellen van zijn oude
„Du Vieux Doelen". Het is er niet
van gekomen. De Maandagavond,
dat ik zou komen en wij een sherry
zouden drinken grote hemel, mis
schien wel die gemiste Oloroso!
was ik krank. Een babyachtige long
ontsteking vanwege de bromfiets.
De oude schutters hadden geen
bromfietsen en dus ook geen long
ontstekingen. Die liepen. Als zij na
de wijn in „Du Vieux Doelen" nog
lopen konden.
Maar dat is voorbij.
En nu ook dit.
Een hemel van historie wordt
spreid over de aarde.
De Middeleeuwen worden straks
uitgedragen
F. S.
Vat
on<
Ier.
eon
zo
naa
oen
Slill
zilt
