King Size of King Filter
HET LAATSTE BEDRIJF
BEN MALTHA
MUZEN IN DE SNEEUW
Marker IJsbruiloft on taardde
een beetje in show
VenkaSe
Carrousel-programma en „de 400.000
van de K.A.B.
Films
van het duizendjarige rijk
In het Concertgebouw
„Gij hebt u op glad ijs begeven"
Folkloristisch" festijn in boeiend winters decor
DEZE WEEK
DRAADLOOS
CONTACT
Overalbovenal
U kunt kiezen! i
Arsenal King Filter
G. W. Pabst filmde het weerzinwekkende
einde van een misdadigersbende
LEDEREN KLEDING
Ideale Kleding!
BEN MALTHA
Minister Luns over de
Europese integratie
KNAC vraagt ver
betering van rijksweg
no 1
Als eerste gal Arsenal ontelbare rokers de gelegenheid
King Size sigaretten te roken en te waarderen. Nu
gaat Arsenal weer vooraan met de King Filter sigaret!
SUPER QUALITY
VRIJDAG 17 FEBRUARI 1956
9
1
v>
11
rrtf-
het
[een
eps-
ruin
uw-
;en-
verf
)aas
ïhe-
ieen
oen
erd.
nan
ge-
ïan.
het
cet-
Hij
Instrumenten bevroren
HET DOSSIER-SCHOKKING
PASTILLES
„CRAINQUEBILLE" VA^
RALPH HABIB
Anatole France's gelijknamige
romar verfilmd
Luisterspel in vijf episoden naar „De Verloofden"
van Alessandro Manzoni
Bu.
Op het TV-scherm
'■Ï.MSMWV ,0
rsena
biedt u dezelfde meesterlijk
gemengde, zonrijpe
Amerikaanse tabakken.
Kruidig, zacht, voortreffelijk
Koninklijk van aroma.
Met of zonder filter q»
dezelfde prijs OD I
zich
de-
ma
op
tige
ma.
Lus-
we r
'oor
itar-
hts-
nts-
nen
hun
;ren
:he-
icht
:he-
ror-
roor
336
est-
pen,
rste
ten,
een
ver
ten
het
1 te
?ing
verkoopt uitsluitend
gegarandeerde
lederen kleding!
ONZE REOLAMliJAS, onverslRtb.
m. poau do poclie voering: f 129
Model A.iax, het beste van het
beste f 105.
Damesmantels in 4 kleuren, le kl.
afwerking en vlotte modellen
f 129.—, f 149— f 105.—, f 170.
Al onze lederen kleding desgew.
aangemeten ronder prijsverhoging
Enorme sortering vesten, jekkers,
laarzen en handschoenen etc. etc.
Eén ding is beslist:
is de lederen kleding-speeiallst.
MEENT 80 TELEF. 29707
(10 lijnen)
2PS-
SO-
ge-
ind-
lar-
?ge-
mr-
ims,
;ten
^.m-
ge-
bal-
iap-
den
ivij-
sve-
long
A.
amp
hout
oorn
geb.
n a.
den-
geb.
aurg
den
Sta
ge b.
Ko-
M.
M.
/een
N.
geb.
k d.
geb.
geb.
n d.
sser
Veld
- J.
•root
van
Hoos
i J-
I. v.
van
Nie-
r'ong
van
n F.
i G.
OUVV
i m.
'3 i-
Jc§-
LauK
J5 J-
ipe-
(Van. onze verslaggever).
„Gfj hebt u op glad fis begeven, Mar-
retje Boes en Jacob Kes! Voor deze mid- i
dag wil ik u, wel niet echt, in de „echt" j
verbinden, maar vanavond moet ge toch j
weer naar uw echte wederhelften gaan.
Het bruidspaar Moenis echter wil ik in
de openlucht wel voor de tweede maal
trouwen. Dat hun fjzige band hier ge
smeed tot in lengte van jaren mag voort
duren". Burgemeester J. van Hout van
Marken, de ambtsketen over zün dikke
duffel, glunderde toen h(j met deze woor
den de tradtionele Marker üsbruilolt in
luidde, welke gistermiddag heel wat volk
naar het in deze winterse sfeer nog be
koorlijker haventje van Marken getrok
ken had. Dominee Abclsma voltrok ver
volgens het kerkelijk „huwelijk". Hij
was er vooral verheugd over dat het
bruidspaar Moenis nu tóch voor hem
verscheen: dat bad het namelijk drie
jaar geleden verzuimd Maar de „ge-
rokte" dominee meende het met zijn be
risping niet zo erg; trouwens zijn ver
maning ging verloren in het rumoer dat
de ongeveer 100 bruiloftsgasten en het
'eger pers-, film- en televisiemensen
blaakte.
Het folkloristisch festijn dat zo'n Mar- j
ker ijsbruiloft vroeger geweest moet
*ijn, is dit maal een beetje ontaard in
«en. show voor de publiciteit. Er waren
slechts twee momenten welke een beeld
Saven hoe fraai een dergelijk volksfeest,
dat begunstigd werd door wel wat te
kou<j maar toch zonnig weer in wezen
kan zijn Dat was toen door de straten
van het witbesneeuwde dorp de brui
loftsstoet trok. nog niet omgeven door
een krioelende menigte. Met een deco
ratief versierde arreslee werden de
beide bruidsparen van huis gehaald.
Voorop stapten twee kranige muzikan
ten, die weinig last van de koude sche
nen te hebben: Piet Schouten met zijn
bugel, een kleine trompet, en Kees de
Waar<j naet zijn saxofoon, twee bakkers
die vrolijke klanken aan hun instrumen
ten ontlokten. Achter de slee stapten de
gasten, de mannen in hun wijde zwarte
broek met grijs-wit gestreept vest en
hoge zijen op, de vrouwen in bontge
kleurde jakjes, baaien rokken en het met
het witte kapje bekroonde hoofd voor
drie kwart verscholen in de wollen das
sen met hun magnifiek patroon. Er wa
ren veel kinderen bij, praktisch allen
meisjes, leden van de volksdansciub die
miniatuur-uitgaven van hun moeders ge
leken.
Het andere ogenblik tijdens welke men
even de ware sfeer kon proeven, viel
tegen het einde, toen de belangstellenden,
e°k de meeste publiciteitsmensen, de
tocht terug over de wijde onafzienbare,
verblindend besneeuwde ijsvlakte van de
Gouwzee reeds hadden aanvaard. Van de
die de Markers in haar
nief 0f, int },e hebben zodra er veel
meer te Itv zijn' viel toen weinig
dat rio u .en en het 2a6 er naar uit,
zou hohh °o een heel gezellig besluit
Gejuich g'ng dar ook op,
nadat, aangekondigd was, dat het feest
s avonds in een lunchroom zou worden
voortgezet.
W ille en rode bi uidskleding
Tegen drie uur arriveerde de stoet in
het haventje, dat door de groene hou
ten huisjes met witte daken op de ach
tergrond en het Marker volk - de
kleintjes helemaal in dassen ingebakerd
voorop staande op de steigers rondom
een lief decor gekregen had. Hulpvaar
dige handen hadden op de met wanddoe
ken beklade tafels in grote bebloemde
kommen de boerenjongens (knapen van
r°zijnen) vermengd met een flinke scheut
brandewijn uitgeschonken, een tiental
reusachtige met veel krenten doorweven
tulbanden aangesneden en grote dozen
vol cake neergezet Natuurlijk waren de
ereplaatsen voor de beide bruidsparen.
„echtgenote" van de struise Jaap
Kes, de bekende schipper van de „Jonge
Jacob", droeg een authentiek wit onder-
trouwkostuum van ongeveer een eeuw
geleden. Bruid Moenis was gekleed in de
hedendaagse rode ondertrouwkledij. De
trouwkleren zijn wat somber getint, van-
daar dat men' bij dit festijn, waar toch
de vrolijkheid ook in de kostuums hoog
tij moest vieren, het „zwarte goed maar
in de kast had laten hangen. De beide
bruidegoms rookten lange Goudse pi.l-
Pen; die van zeeman Moenis was georna
menteerd met groen en bloemen.
Ka de toespraken gingen de boorde-
yolle kommen van hand tot hand;
ledereen schepte er zich een volle lepel
Pit en genoot zichtbaar van de koste-
hjke drank. De meiskes deden dapper
mee. Er waren maar enkele jongens
f-en had van dr. Pasdeloup, de voorzit-
yr van de Marker IJsclub, die de festi-
v'teit had georganiseerd, diens hoge hoed
m°gep lenen. Om het „volwassen" beeld
e vervolmaken smoorde de knaap ook
uit een Goudse pijp. Sijtje Boes
?e bekende „showvrouw" die wel weet
h°e men vreemdelingen kan trekken
uad de leiding bij de volksdansen die
gezelschap vervolgens uitvoerde,
aar aanwijzingen waren niet van de
bcht toen op de ijsvloer de klompen
jj'epperden bij de Zweedse maskerade.
Re Noorse bergmars of de S-hotSe trije.
bijzonder charmant waren inderdaad de
°'kloristische dansjes die de meisjes
Uitvoerden zoals de ringelrei r de „mar-
er muts" De muziek was intussen
vyisterkt, met een accordeon.
Tussen het drietal „musici" stond een
vuurpot met heerlijk brandende turf
aarboven de trompettist en saxofonist
0j! beurten hun instrument moesten
ten 'en Er werd door de bruiloftsgas-
gedanst dat het een lieve lust
T^ngzaam maar zeker kwam de
Het bruidspaar aan de maaltijd.
klapte. Het lag in de bedoeling, dat ter
beëindiging van het ijsfestijn door alle
aanwezigen de carrousel en de zeven
klapper gedanst zou worden. Maar zo
ver kwam het niet, want de langzaam
toch wel snerpende koude had de be
langstellenden van het vasteland de om
het haventje gegroepeerde cafeetjes in
gedreven. Gesterkt met een warme dronk
gingen zij Per auto- lopend of zelfs
skiënd weer Monnikendam-waarts,
terwijl de vrolijkheid op Marken haar
climax bereikte en Johnny Jordaan gal
mend door de luidspreker zijn liefde voor
Amsterdam uitzong
Minister Luns heeft gisteren op een
lunchbijeenkomst van het comité voor
Belgisch - Nederlands - Luxemburgse sa
menwerking te Brussel verklaard, dat de
Nederlandse regering het zou toejuichen,
wanneer de verdere ontwikkeling, met
name de groei van het gevoel van saam
horigheid in Europa, een situatie zou
scheppen, waarin de voorwaarden zouden
zijn vervuld voor de aaneensluiting in
federaal staatsverband.
Zolang de tijd daarvoor nog niet rijp is,
kan het werk niet stil blijven staan en
moet men blijven streven naar intensi
vering en uitbreiding van de samenwer
king op de wijze, welke onder de gege
ven omstandigheden als de best mogelijke
methode is te beschouwen. Wij zijn
daarom, aldus de minister, bereid tot
deelneming aan supra-nationale samen
werking voor zover het gaat om doelstel
lingen, die niet langer in nationaal ver
band kunnen worden verwezenlijkt en
vvaarvan de verwezenlijking in interna
tionaal verband de overdracht van de
verantwoordelijkheid en de toekenning
van bevoegdheden aan een gemeenschap
pelijk orgaan vordert.
Minister Luns sprak als zijn overtuiging
uit, dat de Benelux, verre van overbodig
te worden in een zich steeds meer inte
grerend Europa, nog jarenlang een der
belangrijkste catalysntors zal kunnen zijn
op het gebied der Europese samenwer
king.
Op vragen van het Eerste-Kamerlid de
heer De Vos van Steenwijk. hoe het z.g
dossier-Schokking in handen van onbe
voegden kan zijn gekomen, heeft de mi
nister van Binnenlandse Zaken, mede
namens de minister van Justitie, ge
antwoord, dat een onderzoek wordt inge
steld. De ministers zullen naar aanleiding
daarvan, zodra mogelijk, aan de Staten-
Generaal de nodige mededelingen doen.
Afiveri entle)
Misschien dat het op een concert in
Rusland wel net zo gaat (zeker weten
kan ik het niet, zolang ik het kapitaal
voor een reis naar anti-kapitalisten-land
nog niet bij elkaar heb). Ik bedoel: dat
men er eigenlijk beter per slee of schaats
naar toe kan, dan in een verbijsterde
tram of trein, en dat er overal ijsbergen
liggen en dat iedereen te laat is, kortom,
dat de, onze lezers zo welbekende, koning
Thialf Apollo lelijk in de haren zit. Maar
ook: dat niemand dat tenslotte erg meer
vindt, en dat de haastigste zuurpruim ge
moedelijk afwacht, en dat het alleen
maar mee valt als er na een klein half
uur vertraging toch nog muziek wil klin
ken vanaf het podium. Misschien dat het
in Rusland net zo gaat, en in dat geval
waren we dus, bij het jongste abonne
mentsconcert, ideaal voorbereid op de
zesde symfonie van Sjostakowitsj, die
door Kubelik werd geïntroduceerd.
We konden daardoor in elk geval aan
voelen dat het prettig is om in de kou
niet voor grote problemen gesteld te wor
den. en dat de kwaliteit van de noten er,
bij zoveel graden onder nul. minder toe
doet dan de quantiteit. omdat daar de
uitvoerenden zich tenminste warm mee
kunnen spelenBij dooi zouden we de
zesde van Sjostakowitsj waarschijnlijk
een triviale, conventionele, weinig im
portante vluchtheuvel noemen tussen de
hreedademige vjjfde en de hypnotische
zevende symfonie; al zouden misschien
ook dan de goede instrumentatie en le
vendige stuwkracht iets overrompelends
behouden. De uitvoering moet voor
zover men dat bij een eerste kennisma
king kan beoordelen wel ongeveer
voldaan hebben aan wat de componist
veriahgde. Aan élan ontbrak het Kubelik
in ieder geval niet.
Overigens was Kubelik zijn avond wes
ters begonnen: de drie gi'ote „Weense
klassieken" vulden het eerste deel van
het concert. Dankbaar waren we voor
Beethovens ouverture „Die Weihe des
Hauses", dat eigenaardige, vee] te weinig
gespeelde stuk: half fanfare, half fuga;
half gelegenheidswerk, half individualis
tische bespiegeling; geen al te sterke,
maar wel een karakteristieke, en daar
door toch een dierbare Beethoven. Gege
ven de omstandigheden klonk de uitvoe
ring tamelijk accuraat, en zeer pittig.
Dankbaar ook waren we door de heldere
evenwichtige en toch poëtische vertol
king, die Rudolf Firkusny ons gaf van
Mozarts al even weinig gespeelde piano-
oncert K 451 in D, vol gulle virtuositeit
en in het andante romantische be
koorlijkheid. En dankbaar hadden we
willen zvjn voor Haydns (ook alweer
slechtbekende) Parijse symfonie „la Rei
ne". doch dat lukte ons niet.
Het stuk moet de favoriet geweest zijn
van Marie Antoinette, maar die wist dan
ook nog niet beter, en werd niet door
een Mozartjaar verdoemd tot het trek
ken van parallellen, die onvermijdelijk
ongunstig moesten uitvallen voor
Haydn. Of had ze misschien een kapel
meester die met meer vernuft en esprit
de latente charme van dit infantiele werk
wist bloot te leggen dan Kubelik op deze
avond deed? In een matte, logge weer
gave als de zijne kan „la Reine" moeilijk
ergens anders eindigen dan haar hoge
beschermvrouwe. Onder de guillotine.
H. N.
chocolade
was
r Tmlng er echt in. De beide bruidspa
en werden tenslotte in een grote kring
I-genomen en zoenden elkaar dat het
De morele en sinds -*■ f
kort ook de militaire 'aB
herbewapening van de
ands^e redacie van onz^
krant. Betreffende de pro- Voor de inderhaast ontboden ambtenaar van de burger-
duktie van oorlogsfilms lyke stand ondertekent Adolf Hitler in de Fuehrer -
hoeven we slechts te her- bunker de trouwakte met Eva Braun. Beeld uit de film
inneren aan „Des Teufels „Der letste akt" van G. W. Pabst
General„Canaris ue
vrijwel gelijktijdig in roulatie gekomen rolprenten over de aanslag tegen Hitier op
de 20e juni 1944 en de films ,08/15" eerste en tweede deel. welke beide laatste nog
le beste en eerlijkste waren.
De K.N.A.C, heeft een adres gericht tot
de minister van Verkeer en Waterstaat:
in het adres wordt opgemerkt, dat rijks-
Weg no. i (Amsterdam—NaardenBus-
sum— Baarn—- Hoevelaken) tot in de verre
toekomst de steeds drukkere verbinding
tussen de hoofdstad en een groot deel
v"an het oosten van Nederland zal vor
men, en dat tevens het forensen-verkeer
van dien aard is, dat ten bate van de
verkeersveiligheid de aanleg van een on
onderbroken vierstrooksweg met geschei
den rijbanen in hoge mate urgent is.
Daarbij zou tevens moeten worden over
wogen of de gehele weg van een passen
de verlichting moet worden voorzien.
Voorts dringt de K.N.A.C. aan op de
spoedige omlegging van het tracé van
rijksweg no. 1 ten noorden of ten zuiden
van Naarden.
De Duitse filmproducenten zijn op de
eerste plaats handige zakenlieden, die
drommels goed weten dat er aan films
over bepaalde gebeurtenissen in het dui
zendjarige rijk van Hitier goed geld va:t
te verdienen, omdat deze nu eenmaal
heel wat sensationeler en schokkender
zijn dan een gedramatiseerde werkelijk
heid. die aan de fantasie van een gezond
denkend mens kan ontspruiten. Dat ze het
daarbij kunnen doen voorkomen de zaak
van de vrede te dienen is meegenomen
Aan de uitgebreide collectie ..oorlogs
films" is thans „Der letzte Akt" (Het
laatste bedrijf) toegevoegd, waarin de
wereld nog eens nauwkeurig wordt ver
teld. hoe de etterbuil van Hitiers regime
tenslotte in de befaamde .Führerbunker"
van de Berlijnse rijkskanselarij op de
meest weerzinwekkende wijze is doorge
broken.
Dit is een onderwerp, waarover al heel
wat is geschreven en nog meer gefanta
seerd. Wat begrijpelijk is omdat de ge
tuigenissen over de laatste dagen van de
Duitse dictator maar schaars zijn. Van
deze schaarse bronnen o.a. dagboeken en
aantekeningen van ooggetuigen en hel
boek „Ten. days to die" van de Neuren-
bergse rechter M. A. Musmanno. heeft
niemand minder dan Erich-Maria Re
marque gebruik gemaakt voor het schrij
ven van een scenario, dat door de thans
bijna 70-jarige filmregisseur G W. Pabst
in beeld is gebracht.
Pabst behoort zonder twijfel tot de
film pioniers en -kunstenaars. Daarvan'
getuigen klassiek geworden werken als
„Die freudlose Gasse" met Greta Garbo
en „Dreigroschenoper" en films als
.Kameradschaft" en ..Westfront 1918".
Zonder nu te willen beweren, dat de
grote Pabst het meesterschap over zijn
medium heeft verloren moet toch wor
den geconstateerd dat zijn jongste werk
bijna uitsluitend historisch-documentaire
en maar heel weinig artistiek-dramati-
sche waarde heeft.
Overlevenden uit de naaste omgeving
van Hitier; de zusters van Eva Braun
en de echtgenote van de in 1946 te Neu
renberg opgehangen generaal Jodl, heb
ben bevestigd, dat de film hoewel op on
dergeschikte punten niet geheel correct,
toch een juist beeld van het gebeurde gaf
Albin Skoda, een acteur van het Weense
Burg-theater, is echter in deze film van
Pabst slechts een zwakke, soms groteske
en vaak lachwekkende afspiegeling Van
de psychopatische misdadiger, die zich
„Führer" liet noemen. In Willy Krause
en Erich Suckmann herkent men onmid
dellijk Goebbels en Himmler. maar de
nazi-grootheden zijn hier marionetten ge
bleven. die zich uiterlijk bewegen en ge
dragen, zoals hun originelen dat volgens
getuigenverklaringen hebben gedaan,
zonder dat veel wordt onthuld omtrent
hun karakters en geestelijke achter
grond, een analyse, die wel eens erg pijn
lijk had kunnen worden.
Tegenover deze historische, maar dra
matisch mets zeggende figuren, is een in
bet brein van de makers ontstane per
soon geplaatst: de gedesillusioneerde ka
pitein Richard Wtist. gespeeld door Os
kar Werner. Maar ook deze figuur komt
niet tot leven en doet niet veel anders
dan uitdrukkelijk zeggen wat het beeld
honderdvoudig sterker en overtuigender
had moeten suggereren.
Dit alles neemt intussen niet weg, dat
„Der letzte Akt" fragmenten bevat die
bet filmmeesterschap van Pabst nog eens
bevestigen, zoals de woeste drinkgelagen,
die de wanhopige in het nauw gedreven
bunkerkiiek aanrichtte en de scène3,
waarin een aantal soldaten van het dui
zendjarige rijk- kinderen nog van 13 tot
16 jaar door de „Führer" eigenhandig
worden gedecoreerd waarna ze gulzig
aanvallen op de gebakjes, die hun wor
den gepresenteerd. Méér nog dan de
krankzinnige fanaticus die in een pa
roxisme van woede en wanhoop zijn aan
staande zwager, de SS-generaal Fegelein,
zonder enige vorm van proces laat neer
knallen, omdat een onbereikbare Himm
ler hem heeft verraden en die in zijn po
litiek testament brallend verklaart: „Het
Duitse volk is niet waard door mij te
worden geleid"; méér ook dan de zinne
loze moord op duizenden gewonden,
vrouwen en kinderen, die als ratten ver
drinken in de gangen van de Berlijnse
ondergrondse, als deze onder water wor
den gezet om het leven van Hitier en zijn
laffe trawanten enkele uren te rekken,
suggereren deze beelden iets van de ten
hemel schreiende gewetenloosheid en
beestachtige onmenselijkheid van deze
misdadigersbende die bereid was alles
te offeren aan hun eigen belang.
Over het geheel echter grijpt de film
de toeschouwer alleen maar aan door de
afschuwelijke historische feiten, die ze
laat zien. zonder dat zij van de filmkun
stenaar een nieuwe, dramatische realiteit
heeft gekregen. Als historische recon
structie moge „Der letzte Akt" dan ge
accepteerd en zelfs gewaardeerd kunnen
worden, een waardevolle bijdrage tot de
filmkunst kan zijn moeilijk worden ge
noemd
F.
„Crainquebille". de roman van Anatole
France, is door Ralph Habib. die zich met
„Le rage au corps" een twijfelachtige re
putatie heeft verworven, verfilmd.
Het Carrousel-programma van de
K.R.O. zal zich op zaterdag 10 maart a.s.
bezighouden met „de 400.000" van de
K.A.B.
Op het radioganzenbord zullen twee
K.A.B.-ers uit Amsterdam en twee
uit Rotterdam de strjjd met elkaar aan
binden. De tegenstanders zijn met zorg
gekozen en aangezien het publiek in de
zaal voor de helft uit Amsterdmnse en
voor de helft uit Rotterdamse K.A.B.-
propagandisten zal bestaan, mag een
spannende strijd worden verwacht. De
jury wordt dan ook extra versterkt.
Pierre van Ostade zal de samenzang
leiden, Jan van Ostade speelt een spe
ciaal karakterstukje en verder treden de
bekende K.R.O.-artisten op.
De Hilversumse K.A.B. zorgt op deze
avond, die ook door het verbondsbe-
stuur van de K.A.B. wordt bijgewoond,
voor een bijzondere attractie. Er gaan
geruchten, dat er tijdens de uitzending
een zeer vreemde bezoeker zal binnen
komen.
„Crainquebille" geeft in sobere trekken
het relaas weer van een groenteventer
in Montmartre, die zich heeft ontfermd
over een buurjongetje, dat door zijn
drankzuchtige ouders wordt verwaar
loosd. Hij komt in conflict met een agent,
die hij „mort au vache" naar het hoofd
gooit, zonder evenwel een belediging te
bedoelen. Maar deze dienstklopper weet
hem te verbaliseren en Crainquebille
moet veertien dagen in de gevangenis
voor zjjn daad boeten. Als reactie op zijn
gedwongen verblijf in de cel poogt hij
vergetelheid te zoeken in de dronken
schap, maar de buurjongen weet hem
hiervan los te maken.
In meer dan één opzicht is dit een mo
raliserende geschiedenis. Het einde is van
een flauw kaliber, maar ook in de loop
van de fabel weet de auteur opmerkin
gen te plaatsen om aan te duiden, dat de
maatschappij door en door ziek is. De
rechters b.v.. die Crainquebille moeten
berechten, hebben maar één wens: zo
gauw mogelijk de rol afwerken. De me
dicus, die voor de groenteventer van
Montmartre komt getuigen en wijst op
de auditieve hallucinatie van de agent, is
een figuur, die niets vermag tegen de cor
rupte magistratuur.
Anatole France heeft een tendens
roman geschreven, die niet bijster ge
lukkig is en die thans niet meer over
tuigt. Kracht mist dit produkt ten enen
male en Ralph Habib heeft met zijn
vormgeving ook geen kans gezien om du
gemis op te vullen.
In de film ziet men iets van Parijs en
met name van Montmartre. Het leven op
de markt gaat vergezeld van een hoeveel
heid geluiden, die de rommelige, maar in
vele opzichten boeiende wijk van de
Seinestad waardig is. Maar het blijft alles
te gedrongen, te veel geperst op de ge
luidsband en binnen de omlijsting van
het witte doek wat betreft het beeld, zo
dat men niet voldoende heeft aan en
kele stadsgezichten om zich buiten te
wanen.
Als Crainquebille is veroordeeld krijgt
hij in zijn cel een angstdroom. Droom-
scènes zijn de moeilijkste opgaven voor
de filmer. In deze surrealstische taferelen
moet hij bewijzen, dat hij zijn métier ver
staat. Wij hebben in ons land in het
„Willem Parel"-wangedrocht een voor
beeld gehad van hoe het per se niét moet
Ralph Habib weet zich niet veel beter
van zijn taak te kwijten. Toch werkt hij
met geluidseffecten, die een zekere irrea
liteit oproepen. Maar dit enkele moment
is niet voldoende om de film te redden.
Dan doen enkele dialogen dat nog eerder,
want wij kunnen het niet verhelen, dat
af en toe verrukkelijk rake en geestige
dingen worden gezegd.
Wie dit wil genieten, moet veel voor
lief nemen, doch kan soms ten volle de
Franse levenssfeer meebeleven.
In het Carrousel-programma wordt
verder, nu de hoorspelenreeks „De
Sprong in het heelal" voorlopig is ge
staakt, weer de rubriek „Eénmansthea-
ter" opgenomen. Voor de eerste maal,
op zaterdag a.s., zal het een „Eénvrouws-
theater" zijn, gespeeld door Hetty Blok
Op vijf zondagen, te beginnen zondag
a.s., zal de K.R.O. onder regie van Wil
lem Tollenaar een luisterspel uitzenden,
dat door Jan Starink is bewerkt naar het
klassieke meesterwerk van de Italiaanse
schrijver Allessandro Manzoni: „De Ver
loofden".
Dit boek, dat in Europa enorm populair
is geweest, wordt beschouwd als een der
grootste romans van de wereldliteratuur.
Er worden de lotgevallen in beschreven
van twee gelieven, die telkens nieuwe
hinderpalen ontmoeten op hun weg naat
het huwelijk, hetgeen de auteur gelegen
heid gaf de toestanden in Italië van een
eeuw geleden te hekelen.
Het grote werk van Moussorgsky in de
bewerking van Ravel: „Schilderijen van
een tentoonstelling" zal integraal worden
uitgevoerd door het Radio Philharmo-
nisch Orkest onder leiding van dr. C. L.
Walther Boer in het K.R.O.-programma
van vrijdag 24 februari a.s.
Diezelfde dag wordt de vooral in An
gelsaksische landen zeer populaire mu
zikale komedie ..Oklahoma" van Ham-
merstein en Rodgers in haar geheel door
de K.R.O. uitgezonden.
Rond de meeste oude torens zijn in de.
loop der eeuwen tal van sagen en ver
halen ontstaan. In de K.R.O.-rubriek
„Brabants Halfuur", zondag a.s., zullen
enige oude torens in Brabant hun ver
halen vertellen, die worden afgewisseld
met carillonspel en met muziek, die Hans
Osieck speciaal hiervoor heeft geschre
ven.
Wat het bezit van een bromfiets kost,
zal in het K.R.O.-programma voor de
vrouw „Onder Ons" dinsdag a.s. worden
voorgerekend in een nieuwe rubriek, die
wordt verzorgd in samenwerking met het
Gezins Begrotings Instituut.
Voor het eerst in Nederland worden
zondagmiddag in het A.V.R.O.-program-
ma door het Omroep Orkest met solis
tische medewerking van Oskar Koebel
de „Atlantische Dansen" van Henk Ba-
dings uitgevoerd. In deze compositie
heeft Badings enige transatlantische rit
mische structuren verwerkt, namelijk
die van de ragtime, de blue en de tango
Pogingen om zogenaamde moderne
dansritmen in „kunstmuziek" te verwer
ken, zijn niet nieuw. Bach en Handel
deden hetzelfde, waarvan hun gavottes
en menuetten getuigen. In onze tijd zijn
er echter maar weinig componisten, die
zich daarmee bezighouden.
Op zaterdag 4 maart zal de acteur Jan
van Ees (Paul Vlaanderen), die 2 maart
60 jaar wordt, in de A.V.R.O.-studio wor
den gehuldigd, mede met het oog op zijn
40-jarige toneeljubileum. De jubilerende
acteur zal zondag 5 maart de hoofdrol
vertolken in een hoorspel en op 6 maart
voor de microfoon spreken in de rubriek
„Ik geloof, dat
Ter gelegenheid van het Mozartjaar
zal het Virtuozenconcert: dat de KJt.O.
zaterdag 25 februari a.s. uitzendt, we
derom bestaan uit werken van deze grote
componist. Op 20 februari zal de Neder
landse Mozart-kenner Marius Flothuis
voor de A.V.R.O. een causerie houden,
waarin hij vooral de aandacht zal vra
gen voor de redenen, welke ertoe hebben
geleid om Mozart op zo grootse wijze te
herdenken.
Werken van Bach, Scarlatti, Haydn,
Toroba en Albeniz zullen door de ver
maarde gitarist Andres Segovia worden
uitgevoerd tijdens een recital, dat de
V.A.R.A. woensdag a.s. des avonds in
een gezamenlijk programma zal uitzen
den.
In de rubriek „U en uw regering" van
de V.A.R.A.-televisie ontpopte prof. dr.
J Zijlstra, de minister van economische
zaken, zich als een sympathiek en helder
spreker, die op begrijpelijke wijze de re-
geringspolitiek wist toe te lichten, al blijft
het de vraag, of het zin heeft om in zulk
een kort tijdsbestek interessante proble
men aan te snijden, die toch niet nader
kunnen worden uitgewerkt.
De uitzending van enkele scènes uit de
Weense IJsrevue op de HOKIJ-baan in
Den Haag was bepaald geen succes. De
schaatsers zijn belangrijker dan het ijs en
hun voeten belangrijker dan hun hoofd.
Ben Steggerda, die de cameraregie
voerde, leek het daarmee niet eens te
zijn. Hij liet hoofdzakelijk een grote ijs
vlakte zien, waarop zich in de verte
moeilijk te onderscheiden figuren be
wogen. De vrij zeldzame opnamen van
nabij sneden meestal de voeten van de
schaatsers af. Bovendien liet de belich
ting veel te wensen over, terwijl de TV-
microfoons alle echogeluiden uit de zaal
opvingen, zodat de muziek het aanhoren
nauwelijks waard was.
Tot slot volgde nog „Het Huwelijksaan
zoek", een TV-spel naar een novelle van
Anton Tsjechow, waarin Rob Milton,
Aaf Bouber jr en Chris Baay onder regie
van Kees van Iersel die zich ditmaal
verre hield van alles, wat op een ex
periment zou kunnen lijken een ouder
wets nummertje acteren weggaven.
Een aardige vondst was de schietpartij
aan het slot, waarbij, ongetwijfeld tot
schrik van vele trotse toestelbezitters,
een lelijke barst in het scherm leek te
komen.
Marker bruiloft op het ijs van de Gouw
zee. De bruiloftsgasten begeve'n zich
I naar de tafels op het ijs, waar het brui-
I loftsmaal genuttigd zal worden.
