De toekomst
Er zijn anderhalf miljard ARMEN
Wat doen wij
VRAAG
Najoka '57
VAN DE WEG
HONDEPRAAT
Vrijheid: op Leven
en
HET avontuur
Een
ZATERDAG 10 MAART 1956
PAGINA
wmm
'^00000x0000
i i*"g i
«liii
üf
WÊT m
m fi ®JF #1 HF m
mm m Sk'
Verb ijst erin:,
Christus
aan de minsten
der Zijnen
Het zeer lezenswaardig
maandschrift Te Elfder Ure
heeft haar maartnummer geheel
gewijd aan de onderontwikkelde gebie
den.
Voldoende besef
Huiveringwekkende
conclusies
India
EEN DAAD
0
De ontketende atoomkracht
dwingt tot de keuze tussen voor
spoed en vernietiging. Dit is de
leidende gedachte van A. den
Doolaard in zijn boek: „De toe
komst in uw handen". Het is een
verschrikkelijk en verbijsterend
appèl. Wanneer hij op zijn eigen
wijze en met de hem eigen grote
bekommernis herinnerd heeft
aan de voorbije oorlog, laat hij
dat hoofdstuk eindigen met dit
woord van een kind tot zijn
vader:
,Maar vader, besef je niet in wat
voor tijd we leven? Jij stapelt maar
rustig de ene steen op de andere, maar
waarvoor bouw je eigenlijk? Weet je
wel, datLaatst vóór die lachfilm,
was er zo iets verschrikkelijks in het
nieuws, een zuil water die dwars door
het bioscoopdoek schoot; ik schrok zo,
dat ik tn'n zuurtje inslikte. En toen
stond er met grote letters: Het atoom
tijdperk is begonnen.
En daarom ben ik bang. vader..
Dan geeft hij een populaire maar zorg
vuldige omschrijving van het wezen der
atoom-energie-ontdekking.
Begin juli 1945 vlogen enige atoom
geleerden naar Alamogordo. in de woes
tijn van New Mexico. In de vroege
morgen van 16 juli had de proef plaats
Een verslaggever schreef: ,,Het scheen
alsof de tijd stilstond; alsof wij getui
gen waren van de schepping der we
reld. op het ogenblik toen de Heer
sprak: „Er zij lichit!".
Drie weken later op 6 augustus 1945
zoemde een Vliegend Fort op 10 km
hoogte boven Hiroshima. „Duizenden
kinderen zaten al op school, tiendui
zenden arbeiders en kantoorbedienden
waren al aan het werk" „Zonder waar
schuwing trof hen de witte bliksem.
Muren stortten rond hen in, vloeren vie
len onder hen weg, hitte zengde hun huid
rood en zwart bloed spoot uit hun ade-
ren".
Drie dagen nadat Hiroshima ver
woest was, viel een tweede bom op Na-
gaSDe inzet van het atoomtijdperk le
verde twee weggevaagde steden op,
tweehonderdduizend doden, honderd
duizend gewonden en een nieuwe zien-
te. de bloedkanker".
Met niets ontziende openhartigheid,
worden dan verder door de schrijver da
ontstellende gevolgen aan het licht ge
bracht. Het is gebleken, dat de geleer
den de gevolgen van het „atoom-ge
heim" onmogelijk kunnen overzien. De
orde der natuur wordt er door bedreigd.
Maar men gaat verder. Op 31 juni
1950 wordt door Truman aangekondigd
dat de H-bom gebouwd zou worden.
„De mens bad besloten de zon op de
aarde te halen".
Einstein waarschuwde; „Radio-actie-
ve vergiftiging van de atmosfeer en
daardoor vernietiging van elk leven op
aarde liggen thans binnen het bereik
der technische mogelijkheden'
Nadat de eerste proeven werden ge
nomen met de H-bommen, waarvan de
in uw handen
De tweede paddestoelwolk boven Bikini
Elders stelden wij, dat de Goe
de Week de ontzettende realiteit
zal brengen van de marteldood
van Christus, een gebeurtenis
die de kerstromantiek dat an
dere hoogtepunt in het jaar
mist.
Dan vloeit er bloed-.
Bloed dat niet voor niets ver
goten mag worden. Het is die be
kommernis, die iedere christen
wel heel in het bijzonder in de
vastentijd, moet drijven naar al
le andere mensen, die om wat
voor reden dan ook van de kerk
zijn vervreemd. Rond een kribbe
kunnen we elkaar nog treffen op
een teder argument en de ver
lossingsdood is nog vei.
Met Goede Vrijdag is het zo
ver. Nu gaat het er werkelijk om
dat allen aanwezig zijn.
Jonge mensen allerwegen, in
uw dorpen en steden zijn er pries,
ters en leken die iets ondernemen
om zwakken en verdwaalden bij
een te brengen. Het gaat op Le
ven en Dood. j
In vrijheid zullen zij weer voor j
Christus moeten kunnen kiezen.
Bereiden wij voor hen de weg.
Hier is bijv. een Rotterdams
initiatief.
Op zondag 18 maart te half
tien v.m. komt pater Jelsma M. j
SC. in het Capitol-theater spre-
ken voor allen die uit het huis des i
Heren zijn getrokken. Op zondag
25 maart zal Pater Henri de
Greeve hetzelfde doen op dezelf-
de tijd en dezelfde plaats. Een
eerlijk gesprek met wat muzika-
le omlijsting, alleen maar om tot
hen te zeggen, waarom men op-
I nieuw voor Christus zou kunnen
I kiezen.
Waarom we deze mededeling
I doen? j
jonge mensen van deze stad.
j Wat u toch minstens doen kunt
en doen moet is een ander mens
die ge kent en waarvan ge weet
dat hij van de Kerk vervreemd
is, wijzen op dit gespre
De „Actie-voor-God is natuur-
j lijk in deze tijd actief. Als alle
S jonge mensen die deze pagina
ondlr het oog kregen en la-
zen over de brochure „Christus
eens meededen en huI} ^ra"
woordelijkheid ten opzichte van
de ander beseften en omzetten
in daden. Dan staan wij ,straJ" j
met meer onder het Kruis. Ln j
daar gaat het om.
Iedereen kan ergens zijn hu p
j aanbieden.
Zo zullen in vijf kerken van
dezelfde stad leden van het weik-
verband Katholiek Amateurto-
neel ge kent hen, het zijn de-
zelfde van de pretstukken en hoe-
j den-bals op Vastenavond het
Mattheus Evangelie zeggen van-
af het priesterkoor j
Orgel en koren zullen de gewij-
de teksten begeleiden.
Ieder die ontvankelijk is voor
1 het woord Gods mag komen luis- j
teren.
5 En ook hier geldt weer: Mo-
een wii onze verantwoordelijk-
I held begrijpen. S
5 Het eaat er toch om met meer
mensen onder het Kruis te j
5 staan Brengt gij, jonge mensen,
J mede de mensen bijeen.
'■....MW.
uitwerking verschrikkelijker was dan
men had voorspeld, kwam de waar
schuwing van Charles-Noël Martin: „Be
rekeningen tonen met zekerheid aan.
dat er over een, twee, drie generaties
mensenkinderen niet geboren zullen
worden, omdat er heden Il-bommen ont
ploffen Deze kinderen zullen niet le
vensvatbaar zijn, omdat zij een dodelij
ke verandering in zich dragen, opgeroe
pen door de straling, welke doordrong
in de lichamen van hun ouders, groot-
of overgrootouders.
De atoomstraling is het gevaarlijkste
werktuig dat de mensheid ooit in han
den heeft gekregen. Wanneer men niet
nauwkeurig weet. hoe men zich van een
werktuig bedienen moet, dan kan het
verwonden of zelfs doden. Maar wij we
ten nog zo weinig van de levensver
schijnselen af. dat een andere vergelij
king toepasselijker schijnt. De huidige
mensheid lijkt op een troep apen, die
een onontplofte bom hebben gevonden
en nieuwsgierig als ze zijn, nu probe
ren die bom open te prutsen".
Er liggen genoeg bommen gereed
voor honderdduizend Hiroshima's zegt
Den Dolaard, zij liggen te wachten
op onze keus; de keuze van elk mens
voor zichzelf alleen. En hij eindigt
met deze woorden: Elk mens moet kie
zen tussen geluk en dood, tussen zelf
moord en eerbied voor het leven.
Voorzien van de prachtigste foto's
van Cas Oorthuijs. is dit boek inder
daad een groots werk. De Library of
Peace, die de samenstellers uitnodigde
wil mede door dit 'boek aan de vredes-
gedachite een nieuwe inhoud geven. Dit
boek verlangt van ieder van ons een po
sitieve levenshouding.
Is de schrijver hiermee geslaagd?
Naar zijn eigen mening, beter: naar
zijn eigen overtuiging waarschijnlijk
wel. We hebben dit boek gelezen met
grote beklemming en verbijstering. Maar
op het beslissende ogenblik liet het ons
in de- steek. Als documentatie is het
meesterlijk. Maar het geeft geen oplos
sing. Nergens. En dit is misschien het
meest beangstigende van dit hele werk.
Het hoogste waartoe dit boek mij
brengt is kort samengevat dit: „laten
we elkaar verdragen, want anders gaan
we allemaal de vernietiging tegemoet".
En dat na 20 eeuwen Christendom.
De lezer die dit boek in handen geno
men heeft zal het diep teleurgesteld
naast zich neer leggen
Deze wereld is geen doel op zich. Het
leven van elke mens op deze wereld
is niet meer dan een pelgrimage. Wij
zijn op doortocht, anders niet. Ons le
ven op aarde is een fase van ons be
staan. De fase van de keuze. Neem
de mens het perspectief af op het wer
kelijke leven waartoe hij geroepen is en
het leven is niet meer de moeite waard
geleefd te worden. En het is dan een
hele vraag of de dood door een H-bom
niet verkieslijker is dan een slepende
ziekte van jaren.
De wereld heeft alleen maar zin als
we haar zien als een creatuur van Hem
die ieder van ons tot zich roept dwars
door alle plagen van dit leven heen.
Een wereld waarin mensen elkaar al
leen maar verdragen is even onmogelijk
als triest Maar wie God erkent en
liefheeft, weet, dat het mogelijk is, niel
door eigen maar door Zijn kracht om
lief te hebben, ieder die we op onze
weg ontmoeten.
Ongeveer tegelijk met het uitkomen van
„De toekomst ligt in uw handen" gaf
de „Voor God"-actie een brochure uit
over „Christus" (Te bestellen a 0.2?
bij Postbus 2 Heemstede). Deze brochu
re is precies het antwoord. In grote so
berheid, zich strikt houdend aan letter
lijke evangelie-teksten geven de samen
stellers een beeld, maar een uiterma
te levend beeld van de figuur van
Christus.
Aan de hand van eenvoudige maar
zeer sprekende foto's kunnen we ons
voorstellen hoe men kwam kijken naar
het kind in de stal, hoe Hij thuis a_s
jongen z'n vader hielp in de werkplaats
hoe Hij in de synagoge optrad. We z.er
de dingen die Hij zag als Hij sprak
over de zaaier, over de oogst, over vis
sers. We krijgen een beeld van de zie
ken die Hij genas. We lezen de grond
wet van Zijn Rijk, dat is voor oud en
jong. voor alle tijden, voor alle talen
'en stammen, voor rustigen en vurigen
en voor alle leeftijden. We zien wat het
betekent die wet van Hem in praktijk
te brengen. Hij leerde ons bidden. Hij
gaf de sleutels van het Rijk aan Zijn
plaatsbekleder op aarde. En tenslotte
weten wij en zien we hoe Hij werd ver
worpen en hoe Hij kon zeggen: Het is
volbracht.
In deze brochure wordt met geen
woord over atoom- of H-bommen ge
sproken, En toch is Hij die zeggen kon
„Ik ben het leven", bet enige antwoord
voor de talloze vragen van de in het
nauw gebrachte mens van 1956.
P. W.
Onderweg kun je veel interessants
meemaken.
Ik bedoel onderweg van hier naar
het hiernamaals. Want zo noemen ze
het leven immers. Je hoort dat wel
eens een enkele keer op de preek
stoel. En soms lees je het ook wel
eens'. Zoals bijvoorbeeld in de jon
gerenpagina van de Maasbode
Als ik het goed begrepen heb is
Iedere dag een étappe van dat op
weg zijn.
Wel, ik kan niet anders zeggen
dan dat er soms dagen bij zijn dat
het zo interessant is op die weg, dat
ik het jammer vind om weer ver
der te moeten.
Maar er zijn er ook. waarvan ix
denk, het is maar goed dat het maar
een „op weg zijn" is, anders werd
Ik er stapelgek van.
En als het er op aan komt zijn de
meeste zo, dat ik er helemaal niet
aan denk dat ik op weg ben.
Wat wil je?
Ik houd er niet van om mezelf
kunstmatig ieder ogenblik voor te
houden, dat ik op weg ben naar de
hemel. Ik zou er een hiernamaals-
complex van krijgen. Ik zou mis
schien wel ingepikt worden door een
medemens, die me voor een neurose-
lijder aanziet. Want welke soort me
demensen gaat er tegenwoordig rond
in groten getale, zoekend wie zij zul
len verslinden, niet rustend voor zij
het voorwerp van hun mededogen
naar een psychiater gesleept hep-
ben.
Waar ik wel voor voel is te pro
beren alles meer in deze geest te
beschouwen. Maar dan zo, dat het een
stuk leven van me wordt.
En niet een van buiten geleerd
lesje.
Misschien speelt het godsdienston
derricht van mijn lagere schooljaren
me nog parten.
Daar werd door de meester of. de
juffrouw of de kapelaan ik weet
het niet meer een lange weg op
het bord getekend. Hij liep van links
beneden naar rechts boven. Links
beneden stond een duiveltje, hetgeen
de erfzonde betekende. Rechtsbo
ven zeilden er wat wolkjes om een
gouden deurtje heen. hetgeen een
treffende aanduiding van de hemel
was. De weg was vol met kronkels
en er stonden tien A.N.W.B.-bordjes
die naar de hemel wezen, in ver
band met de tien geboden. Er lagen
ook akelige keien en glassplinters op
de weg. De talrijke zijwegen waren
veel breder en veel mooier. Maar
die kwamen lekker allemaal uit in.
de hel (rechts onder in rood kleur
krijt). Vooral de aanwezigheid van
een engeltje en een duiveltje bij ieder
kruispunt, die vol vuur het argeloze
kind-op-weg tegenovergestelde rich
tingen stonden aan te wijzen maakte
diepe indruk op mij.
Ik ben als kind altijd volkomen be
reid geweest om deze visie op 's men-
sens levensloop te aanvaarden. Maar
later heb ik die engeltjes en die dui
veltjes toch echt niet serieus kunnen
nemen en al die A.N.W.B.-bordjes
brachten me danig in verwarring (ik
meen dat er voor de 5 geboden van
de Heilige Kerk ook nog 5 A.N.W.B.
paddestoelen stonden).
En wat ik nou het ergste vond was
wel dat ik helemaal niet begreep wat
de voetbalcompetitie en de Ram
blers en het zwemmen en het meis
je uit 5 H.B.S. en het zomerkamp
op de Vgluwe met die weg naar de
hemel te maken hadden. Want daar
was ik vol van.
Nee, ik ben vreselijk bang voor
schema's.
Als ze me zeggen dat mijn leven
op weg zijn is naar de hemel, dan
moet ik het eerst ervaren. En dan
moet alles er bij horen Niet alleen
de uurtjes in de kerk zondags. Want
dan is bet geen weg meer, maar
een kwestie van scholletjes trappen.
Ik wil het wel proberen.
Want het lijkt me wel grandioos
om in die éne ontstellende gedachte
te kunnen leven.
Wat zul de dan veel dingen
onbelangrijk vinden. En wat zul je
dan een doorgewinterde optimist en
idealist blijven ondanks alles.
Want je zult dan nooit vinden, dat
je lang genoeg gedraafd heb voor
een goeie zaak. En ook niet, dat je
onderhand oud en wijs genobg ge
worden bent om het idealisme nu
maar als een kiekje in je fotoal
bum te plakken en het in de kast te
bergen.
Sjonge, wat een avontuur eigenlijk.
Ik ga het proberen.
Om meer dan één reden besteden
wij gaarne een brok van onze kolom
men aan dit nummer en dus aan dit
wereldomspannende vraagstuk.
Een vraagstuk van huiveringwekken
de dimensies, huiveringwekkende di
mensies niet alleen in de maat, maar
ook in tragiek,.want het zijn dimensies
van groot menselijk lijder-
Wij spraken u over de pelgrimstocht
der mensheid, over, de betrekkelijkheid
van het bezit voor de christen, die zich
bezorgd en bekommerd moet weten om
de ander, die in enigerlei vorm in
nood verkeert. Hij zal moeten geven
van wat hij heeft onthecht aan bezit
onder de grote wet van de naastenlief
de, het gebod waar wij op geoordeeld
zullen worden.
Hoe zullen wij, na dit Te Elfder Ure
nummer gelezen te hebben, onze ver
antwoordelijkheid zwaarder moeten
voelen, ten opzichte van de mensen die
in bittere ernst de minsten der Zijnen
genoemd kunnen worden.
„Wat doen wij voor hen?" is een
vraag die Christus ons bij het Oordeel
stellen zal; hoeveel te meer dienen wij
die allesbeheersende vraag aan ons zelf
dan te stellen, aan ons die Hem belij
den?
De consequenties liggen voor de
hand. Daden gevraagd, daden die
voortspruiten uit een heftige overtui
ging.
Maar in deze Vastentijd is er nog
een overweging, brandender en univer
seler.
MET KERSTMIS kwam Christus op
aarde. Rond een kribbe; bij een
Moeder en een kind, die het koud
hebben; in het waas van een in het
verleden gegroeide romantiek, kan de
grote reden van Christus' komst ver
sluierd blijven onder Engelenhaar en
dennengroen, een beetje toneelmatig
aangelicht met kerstkaarsjes, maar
aanstonds zal het Goede Vrijdag zijn.
Dan vloeit er bloed.
Wat is daar voor romantiek aan, aan
een gemartelde vermoorde outcast?
Dat bloed vloeit er om ons.
Laat het in Godsnaam niet aan ons
liggen als dat bloed voor velen voor
niets gevloeid heeft.
Het kan aan ons liggen met de gro
te verantwoordelijkheid die daarvan
het gevolg is.
Wanneer wij onze medemensen in
nood in de steek laten.
Want juist in die liefdeloze situatie
wenden de mensen zich van God af.
Laat dit de bindende gedachte zijn bij
de schijnbaar te hooi en te gras bijeen-
geschoven mededelingen die wij u zou
den willen doen.
F.B.
Het vraagstuk van de minder
ontwikkelde gebieden is een
sociaal en een politiek vraagstuk
omdat het een emancipatie-vraag
stuk is van de mensheid in die
minder ontwikkelde gebieden.
„Bewustwording en verlangen
liggen ten grondslag aan iedere
emancipatie. Zo is het vraagstuk
der minder ontwikkelde gebieden
deel van de opgang der gekleurde
volken naar vrijheid en menselijke
waardigheid".
Aldus Geer! Ruygers in zijn bijdrage
van het T.E.U. nummer „Uitdaging aan
de Christenheid'' en hij vervolg
„Als zedelijk vraagstuk is het vraag
stuk van de minder ontwikkelde gebie-
in bijzondere mate een uitdaging aan
de Christenheid in onze moderne wereld.
De boodschap van het Evangelie zal door
de wereld altijd getoetst worden aan
de daden van de Christenen Terecht is
dat begrepen door mensen als La Pica
Abbé Pierre, al is dan vooral de eerste
voor vele geloofsgenoten de ergenis. die
Christus was voor de farizeeën en de
schriftgeleerden.
Alleen als de werkelijkheid aan de
leer beantwoordt, zijn de kansen voor
het Christendom in de minder ontwik
kelde gebieden niet hopeloos te noemen
Als we zien hoe duur het Christendom
in Europa gedurende de laatste hon
derd jaar de tekortkomingen der Chris
tenheid heeft moeten betalen ten aan
zien van het sociale vraagstuk, dan be
grijpen we, waarom de Paus reeds her
haalde malen op de urgentie van het
vraagstuk der minder ontwikkelde ge
bieden heeft gewezen. En door de ac
tieve steun aan de technische hulp
verlening der Verenigde Naties stelt de
Paus de Christenheid ten voorbeeld. De
daad bij het woord gevoegd
Leeft in katholiek Nederland voldoen
de het besef van wat met dit vraagstuk
op het spel staat? Ik durf deze vraag
niet bevestigend te beantwoorden, hoe
graag ik het zou doen. Bij al onze zorg
om het vaderlandse katholicisme blijft
de horizon vaak zo angstig klein. Wat
is de bijdrage van katholiek Neder.and
tot de oplossing van de vraagstukken,
yvaarvoor de Kerk en de Christenheid
Verantwoordelijkheid mondt uit
in een daad. Het vraagstuk der min
der ontwikkelde gebieden heeft een
sinister voordeel.
Het is zo groot dat iedereen over
al aan de oplossing kan meehelpen.
Niemand hoeft te zoeken. Voor u
jonge mensen die dit alles gelezen
hebben en vragen naar een gewone
daad van eenvoudige allure en een
voudige structuur is er dit.
Pater Loop heeft met zijn Bond-
Zonder-Naam een actie ontketend
die rechtstreeks appeleert aan ons
aller fantasie. Hij gaat brood ver
kopen, brood dat miljoenen te kort
komen. Brood met een „hongerwik-
kêl". U moet dus opcenten betalen;
dat geld gaat dan ergens in de
wereld een beetje helpen om een
bijna bodemloze put aan menselijke
ellende te dempen.
Het is absurd te veronderstellen
dat u, jonge mensen niet mee wil
doen, want geen mens kan een an
der mens honger zien lijden. En er
zijn anderhalf miljard armen.
Koopt veel, heel veel van dat
brood.
Als een eenzame afwisseling in
een „gerichte" pagina is de mede
deling, die we onder het opschrift Na
joka '57 doen. We ontlenen haar aan
een brief van het Nationaal Hoofd
kwartier van de Katholieke Jeugdbe
weging te Den Haag, een organisa
tie. waarmee we immer op goede
voet leven.
Er gaat daar weer wat groots ge
beuren. De enorme opbloei van het
na-oorlogse jeugdwerk heeft in de
sector van de meest vrge jeugdbe
weging: de jongensclubs (naast ver
kennerij en Gilde), een georganiseer
de jeugd opgeleverd van 25.000 kop
pen. Een enorme waarde aan groen
hout dus dat al spelend in de vrije
tijd het spel leert dat leven als chris
ten heet.
Natuurlijk was er behoefte aan
eens één keer tezamen zijn.
En zo ontstond het plan Najoka 1957
Het Nationale jongenskamp dat 5000
jongens bijeen zal brengen te Om
men van 24 t.m. 31 augustus van het
jaar 1957 op een stuk wild Nederland
van 140 ha groot (Hoe hebben ze dat
gevonden!).
Vanaf dit moment dus heeft, iede
re jongensclub een doel in het voor
uitzicht: het tamp en dat stimuleert
en maakt enthousiast.
Zo zijn de fantasieën van de organi
satoren:
Er zullen vrije en gerichte activi
teiten zijn en demonstratieve hoogte
punten, trainingen, tentoonstellingen
sport, provinciedagen etc.
De knutselaar en de sportman zul
len volop de gelegenheid hebben hun
hobby's te beoefenen- Er is gedacht
aan 10 subkampen van 500 koppen,
waarin (met enige samenvoegingen)
de jongens per provincie zijn onder
gebracht. Kleine groepen tenten zul
len daarvan weer afdelingen vormen,
die gemeenten heten. In het midden
komt het Marktplein, voor de gro
te samenkomsten, demonstraties en
tentoonstellingen.
Het spreekt vanzelf dat de enorme
opzet kapitalen kost: 25— per jon
gen. Maar daarvoor wordt o.a. een
actie gelanceerd in de vorm van een
spaarsysteem dat in de komende an
derhalf jaar de uitvoering moet mo
gelijk maken.
Het gonst van leven.
Een actie speciaal voor een voor
jaar! Vijfduizend jongens bijeen,
dat moet een schoon gezicht zijn.
Het is het groene hout, waarover
we als we niet oppassen weer een
hele beschouwing wegschrijven.
Maar dat groene hout is ook zo on
gelofelijk kostbaar! De K.J.B. die al
les doet om dat kostbaar groene hout
tot nog veel kostbaarder rijp hout te
vormen, moge slagen met haar
„Najoka 57".
in wereldverband staan geplaatst?"
Prof. G. H. L. Zeepers en Drs Th.
M, Scholten bieden de lezers het vraag
stuk aan met de kracht van wetenschap
pelijke argumenten.
Zulke bijdragen doen ons altijd huive
ren, omdat ze zo fascinerend overtui
gend zijn.
Beiden verstrekken de gegevens in
de betoogtrant van de wetenschappelijke
mens die geen andere geladenheid in
zij.n betoog behoeft te leggen dan de
kracht van zijh geordend materiaal, dat
onontkoombaar voert tot conclusies.
Bij Scholten duizelen u de miljoenen
voor ogen die nodig zijn om in een
afzienbare tijd in min of meer duide
lijk waarneembare mate het welvaarts
peil van gehele onderkomen volkeren
op te trekken.
Wij doen werkelijk niet meer dan een
fooi afschuiven. Wanneer men de fei
telijke hulpverlening er tegenover heeft
gesteld.
Bij prof. Zeegers lezen we de prog
nose dat de wereldbevolking die naar
raming in 1950 bijna 2500 miljoen zielen
telde in 1980 (dat zijn welgeteld dertig
jaren) met 1200 miljoen zielen zal zijn
toegenomen. Zielen staat er, geroepenen
ter zaligheid, hoeveel zullen er moeten
leven in honger en ellende, onbekend
met Christus?
Het is ontzettend.
Prof Zeegers besluit met het ver
melden van de stichting van het „Kar
dinaal van Rossum-Instituut", „Centrum
voor Katholieke Hulpverlening aan eco
nomisch minder ontwikkelde gebieden.
„Het is een initiatief, dat niet geboren
is uit een negatieve kritiek op nieuwe
vormen van internationale solidariteit.
Integendeel, het is voortgekomen uit de
idee om de groeiende erkenning van
een internationale ethiek niet alleen
te bevorderen, doch haar ook het onmis
kenbaar godsdienstig subtraat te ver
schaffen, opdat de Kerk in staat zal zijn
aan anderhalf miljard armen het Evan
gelie der Verlossing te verkondigen"
Anderhalf miljard armen, zo staat het
er Laat zoiets een ogenblik doordrin
gen in onze gedachtenwereld die zo ver
trouwd is met de goede welgestelde we
reld waarin wij leven.
Ook Jean Daniélon, bekend van de
„Témoignage Chretien" tekent de con
touren van het vraagstuk. Hij snijdt
scherpe zinnen. Wijzend op het sociale
aspect van'de hulpverlening vraagt hij
„Moet een missionaris van deze tijd Con
fucius of Marx bestuderen?" De laatste
bijdrage is van de hand van Shri J. C.
Ryanq M.A. I.A.S.
Een Indiër spreekt daar over zt)n ei
gen land India, en hoe het strijdt om
zijn inwoners het minimum aan dage
lijks brood te verschaffen.
Hij ontlokt Iedereen die zijn artikel
leest een respectvol eresaluut voor de
moed om de beproeving minder ont
wikkeld te zijn te doen ophouden.
Maar India kan het niet alleen.
Driekwart van de bevolking leeft in
armoede 270 miljoen mensen het
merendeel van hen op de rand van hon-
gerarmoede. schrijft hij.
Dit T.E.U.-nummer moge een leder
welke om zijn verantwoordelijkheid
scherp te beseffen.
Wij ontvingen het volgende simpele
bericht:
13 maart vertrekken Frans Habra-
ken uit Leiden, Jan van Leest uit Urecht
en Jo Maas uit Terneuzen als eerste
Nederlandse kajotters naar het missie
gebied in Tanganyka, waar zij onder
leiding van pater Mulders van de con
gregatie der Witte Paters en tezamen
met een tweede groep kajotters, welke
begin mei uit Nederland zal vertrekken,
een klein seminarie, een patershuis en
een kapel zullen bouwen
Deze knapen gaan ais jonge leken aan
de arbeid Zij zullen leiding geven aan de
jonge bewoners van het land; hoe te
arbeiden; hoe te zijn als jonge arbeiders.
Daarin ligt een uitefst gewichtig ele
ment van de hulp aan de minder ont
wikkelde gebieden, daarin ligt gelijk een
uiterst gewichtig element van de Mis-
sie-nieuwe-stijl, als we deze gewaagde
uitdrukking mogen gebruiken
Een dat mogen we, naar we nemen,
omdat juist Mgr Cardijn op het sociale
aspect van de Missie-activiteit in het
licht van de hulp aan onder ontwikkel
de gebieden heeft gewezen.
Maar er is meer.. Er is nu in Neder
land een organisatie, de K.A.J., die een
kleine groep maar gedragen door alle
Kajotters uitzendt, om te helpen. Dat
is, hoe gering ook de daad in verhou
ding tot het vraagstuk moge zijn, een
enthousiast signaleren waard.
„De vorige week bevond ik mij
op deze pagina in het onveilige
gezelschap van enige jongelieden,
die nogal uitgelaten tekeer gingen
tegen het bezit van geld en goed",
aldus Hond zonder aandacht naar
een weggeworpen kluif turend.
„Ik begrijp dat niet goed. Hoe
kunnen jonge mensen nu ineens
zo honds gaan doen om het vech
ten voor een welvarend Nederland
onbevredigend te vinden? En dat
nog wel, nadat allerlei vakkundige
en zeer rechtgelovige politici en
journalisten het zo mooi hadden
uitgelegd. „Het gaat om de ver
werving van duurzaam bezit", al
dus een zekere Romme. „Wij zijn
tegen de vernietiging van het be
zit", aldus een zekere Lucas. Deze
woorden zijn menselijk: ik kan ze
volgen en zie ze dagelijks door
mensen in praktijk gebracht. Zij
geven uitdrukking aan een zeer
bevattelijk en concreet ideaal. En
dan die jongelieden! Tegenover de
heldere heer Romme schermen zij
met duistere waarschuwingen aan
het adres van „hem die schatten
voor zichzelf belegt". Tegenover
de volkomen safe heer Lucas, bo
vengenoemd, proberen zij de onge
wisse figuur uit het begin onzer
jaartelling te plaatsen, die naar
hun zeggen een boekje moet heb
ben geschreven tegen het najagen
van bezit, onder het motto: „ver
zamelt u geen schatten op aarde,
waar roest en worm ze verteren".
Het lijkt me hoog tijd, dat de thans
met beide benen op de grond le
vende Lucas zijn zwevende naam
genoot uit het verleden eens duch
tig afstraft. Er ontstaat zo licht
misverstand. Lucas zegt dit, Lucas
zegt dat. Weten de mensen veel
over welke Lucas het gaat. Als de
Lucas van dat boekje geen trouw
en betrouwbaar lid van de partij is
geweest, laat de partij zulks dan
uitspreken en de man desavoueren.
En wat die jonge honden betreft:
neem ze dat boekje af! Ze jong
leren er teveel mee.
