Harde
e's
counter-tactiek legde
eerste Deurne-zege
Van der Hart: ster van het veld
Oranj
basis
sinds
voor
1947
m
i
Hel van Deurne" leek een half
uur op „het meer van Gaza"
Dit Oranje-team laat zich niet
KOOPAL'S DOELPUNT BESLISSEND,
incident Huysmans-Klaassens karakteristiek
meer overrompelen!
HH
Trilogie van historische uitwedstrijden compleetmaar niet bekroond
Na dit tentamen, op de nog altijd lange weg naar een
nieuwe voetbal-volwassenheid, wacht een bijzondere taak!
E
Belgen speelden even moedeloos als
Nederland twee jaar geleden!
1SS J*!!
-s* «'"«."Si*,;;
Onze aanval miste de architect en de
verdediging droeg het leeuwendeel
Zelfs Mermans moest
onder het juk door
MAANDAG 9 APRIL 1956
PAGINA
De trouwtjes (te) kort
In de wilde branding
5*
Lenstra werd gemist
Belgische ouderdom
Zo moedeloos als
Trilogie werd compleeL
maar zonder kroon
Appel's pech-omliaal
Koopal's doelpunt
De laatste charges
(Van onze speciale verslaggever).
DEURNE (Antwerpen), zondag.
OPNIEUW heeft de „counter-tactiek" van Max
Merkel een streep gebracht aan de balk van de
sedert 'n jaar weer voorradige Oranje-voetbalzeges.
Opnieuw bleek die tactiek niet fraai, maar wel effec
tief; helaas echter ook riskant en verre van garant voor
voorbeeldige sportiviteit. Een tactiek echter, die het
Nederlands Elftal in zijn nieuwe opbouw-periode op
het lijf is geschreven. Want altijd nog is het met de
Oranje-ploeg bepaald niét zo, dat zij in zuivere voetbal
kwaliteiten bijzonder veel bijdraagt tot de verrijking
van het technische arsenaal der Europese voetbal-elite.
De counter-tactiek van K.N.V.B.-trainer Max Merkel
stelt dit overigens zelf voorop. Want alleen wie tech
nisch niet sterk genoeg is om de risico's van de vrije en
franke aanval te aanvaarden, kruipt achter zijn ver
schansing terug, Iaat de tegenstander komen, vangt
hem met zijn counters op en loert op het onbewaakte
ogenblik om een eindstoot te plaatsen.
In heel deze 82e BelgiëNederland-derby kwam dat
onbewaakte ogenblik één keer voor. Het was in de
11e minuut van de tweede helft, dat Oranje-midden
voor Koopal welgeteld helemaal één keer in het centrum
vrij kwam van de secure bewaking waaraan zijn directe
tegenstander Van Kerkhoven hem onderwierp. Een
fractie van een seconde later sloeg zijn kniehoge schot
inderdaad als een eindstoot in de Belgische touwen.
Dat was het, voor de positieve zijde van de 10 score,
beslissende moment. En het is de verdienste van
Koopal, dat hij in dat éne onbewaakte ogenblik de
paraatheid kon opbrengen om deze wedstrijd te winnen.
Maar niet in cijfers uitgedrukt en slechts bij benade
ring in aantal te schatten waren de tientallen momen
ten die, veel meer dan die voltreffer van Koopal, mede
bepalend voor deze 10 en met name voor de negatieve
kant van de score zijn geweest. Want ook dit was, na
Saarbriicken en na Diisseldorf, voornamelijk weer een
defensie-zege. En helaas waren er momenten, dat wij
méér aan Saarbriicken dan aan Diisseldorf hebben
moeten denken
DE GROTE MAN van deze wedstrijd
was Cor van der Hart; en het is
meteen al typerend, dat men de
uitblinker in ónze verdediging vindt.
Kuys en Wiersma hebben het hunne ge
daan, De Munck had weer een aantal
prachtige reddingen, Klaassens en No-
termans zijn herhaaldelijk in de bres
gesprongen. Maar vooral is de 0 het
werk van onze stopper Cor van der
Hart, aan wie niets meer verried dat
hij een weck geleden nog met een pijn
lijke competitie-blessure liep te strom
pelen en die met een bijna serene rust
en een vlekkeloze concentratie héél de
Belgische aanval in bedwang had. Zó
groot was het overwicht van de Amster
damse Limburger van Fortuna '54, dat
hij het zich kon permitteren in z(jn
eentje en zonder gevaar twee-drie Bel
gen van het kastje naar de muur te
laten tollen. Zó kansloos waren zelfs .lef
Mermans en De Wael, dat het Belgische
legioen op de oude verweerde Deurne-
tribunes hen in de tweede helft her
haaldelijk op een boe- en fluitconcert
onthaalde.
term over te nemen, te veel „fouls van
nier- en kopstoten bij. Fm weliswaar
heeft dit schrikbewind „slechts" een half
uur geduurd en nam er niet zoals in Saar
briicken vnjwel het hele elftal aan deel,
maar in Kuys, Koopal en De Bruickere
sluimerde het vuur der ontaarding zo
kwaadaardig, dat deze drie spelers de
wedstrijd, voor het aanzien van de Oranje-
ploeg in haar geheel, toch wel voor een
groot deel bedorven hebben.
Er waren enkele Belgische bladen ge
weest, die hun spelers daar al voor ge
waarschuwd hadden; het zal ons niet ver
bazen als zij straks gaan uitmeten hoe
zeer zij het gelijk aan hun kant hadden.
En slechts doordat de niet zö klassiek
koele Engelse scheidsrechter Arthur Bond
van de eerste minuut af de touwtjes
uiterst kort hield en met zijn éne arm de
ene sombere waarschuwing na de andere
liep uit te delen (van de weeromstuit
werd hij zelfs tè secuur, maar dèt moest
men als de consequentie aanvaarden) èn
aan de na de rust ineenstortende mentale
weerbaarheid van het Belgische elftal
is het te danken dat deze wedstrijd nog
op eerbare wijze eindigde.
Wy hebben niets tegen hard voetbal
en wij prefereren de mannelijke stoer
heid in dit spel boven halfzacht gedoe.
Maar wij weten ook, waar de grens ligt.
Wij hebben er niets op tegen, als het
Nederlandse voetbal wyd en zyd als
„hard voetbal" te boek komt te staan.
Maar wy moeten de verantwoordeiyke
K.N V.B.-autoriteiten wel en nog eens
met klem vragen, ertegen te waken dat
met name het Oranje-elftal als nadere
aanduiding in het buitenland de by-
naam van rauwdauwen van het Euro
pese voetbal meekrijgt.
Wy stellen nog altyd meer prijs op
een goede sportieve naam en op fat-
soeniyke zeden in het interne verkeer
tussen 300.000 vaderlandse voetbal
beoefenaars dan op een overwinning-
kost-wat-kost. En tussen het sluimeren
de gevaar van nü en de valse ontaar
ding van wellicht al morgen of over
morgen liggen slechts een paar van nóg
eens zulke overwinningen.
EN counter- en defensie-zege. Want
in heel de eerste helft is er vrij
wel geen Nederlandse aanvalsbe-
schrijving in ons kladboekje voorgekomen.
Van der Hart kon de ster van het veld
worden, omdat op hèm de zwaarste druk
rustte. Hij heeft die druk genomen èn
weggeduwd. En hij was het. die in een
waarlijk grandioze stijl en zonder één
foutje deze wedstrijd, in het algemeen
arm aan techniek, in zijn eentje een
sprankje internationaal cachet gaf. Zelfs
durven wij te zeggen, dat als in de wilde
branding van de eerste furieuze Belgische
stormlopen er geen Van der Hart had
gestaan, wij deze 10 zege nooit geboekt
zouden hebben Wiersma en Kuys had
den als gebruikelijk hun zwakke start,
maar zowel de stoere PSV-rechtsback als
de man van N.A.C. trokken zich ook nü
aan het rustige en feilloze optreden van
de Fortuna-crack op en speelden daarna
weer een solide partij. Heel moeilijk heeft
De Munck het dan ook niet gehad, maar
toch wel moeilijk genoeg om een half
dozijn voortreffelijke reddingen op zijn
naam te brengen. Zijn opstellen was zo
feilloos, dat hij naar schoten die ook maar
één decimeter buiten zijn doel suisden,
werkelijk geen vinger behoefde uit te
steken en dat dan ook niet dééd; evenals
Van der Hart, maar toch minder rustig
dan zijn clubgenoot, maakte de zwarte
panter uit Geleen een onpasseerbare in
druk.
Achter de middenlijn
Is bet niet typerend, dat ook de rol
van de beide halfspelers Klaassens en
Notermans voornameiy'k in defensief op
zicht van betekenis was"? Doordat zjj zich
in de eerste helff f,y voorbaat al achter
de middeniyn posteerden en het midden
veld plus het initiatief zonder meer aan
de Belgen cadeau gaven, accentueerden
zij de „counter-tactiek", waarin zg zich
simpelweg tot het afbreken van Belgische
aanvallen beperkten, zonder dat er van
hun voeten ooit een zuivere pass naar de
eigen voorhoede vertrok.
Pas ^0€n bet Belgische elftal na rust
eigenlijk al murw geslagen was onder de
harde Oranje-counters, waagden de VVV-
captam en zijn kleine Fortuna-secundant
zich meer naar voren om het evenwicht
in het middenveld te herstellen. Maar
ook toen bleven zij aanvallend zwak.
Klaassens plaatste weer precies zo slecht j
als twee-drie jaar geleden en alsof hij
nooit iets bijgeleerd had en ook Noter
mans kwam vrijwel niet tot constructief
werk Doordat daarbij de afscheidswed-
strijd van De Bruickere bepaald een
fiasco werd (de Tilburger gaat woensdag
als emigrant op de boot naar Australië
en onder deze omstandigheden is zijn ver
kiezing een onbegrijpelijk raadsel) en ook
het kleine Feijenoord-motortje van Tinus
Bosselaar helemaal niet zonder haperen
draaide, was het middenveld bij ons elf
tal wel zeer zwak bezet De Bruickere
heeft vrijwel geen goed gedaan; en boven
dien laat de Willem Il-er de onprettige
indruk achter, dat hij vandaag ook de
minst correcte van zijn vijf-zes interlands
speelde.
De man met de meeste verdienste in
onze voorhoede was nog Koopal, maar dan
ook alleen omdat hij dat ene doelpunt
scoorde. Voor het overige kwam hij vrij
wel nooit onder de secure bewaking van
België's nieuwe stopper Van Kerkhoven
uit en bovendien liet de VVV-stormram
zich tot een paar bepaald onsympathieke
reacties verleiden. En even weinig per
spectief als het centrum van de aanval
boden de vleugels, waar de kleine Moulijn
in zijn uitgestelde interland-debuut be
paald teleur stelde en Appel pas diep in
de tweede helft iets van zijn vervaarlijke
allure kreeg.
Moulijn leek vanmiddag precies op een
spelertje, dat alleen maar samen met
Nu mag, na het eindsignaal, Cor van
der Hart, ster van het veld, de horst
vooruitsteken, onder de bewonderende
schouderklop van een -fotograafAch
ter hem Frans de Munck, vervolgeris
Kuys die de aanleiding werd tot de
onverkwikkelijke incidenten, achter
hem gaan Appel en Notermans ver
scholen, voorts Moulijn en een Neder,
landse supporter en tenslotte uiterst
rechts een vermoeide aanvoerder
Klaassens.
(Van onze speciale verslaggever)
DEURNE (Antwerpen), zondag.
De hel van Deurns had in het eerste half uur meer weg van het heuvelland
rond het meer van Gaza dat de twijfelachtige eer geniet om drie dagen van de
week voorpagina-nieuws vol geweerschoten en doden te zijn en wjj voelden ons
byna meer front- dan sportverslaggever. Ook in Deurne zocht men vergeefs
naar een formele oorlogsverklaring, maar waren de troebelen niet van de lucht
en nauwelijks van erkend krijgsrumoer te onderscheiden. Wij hebben in het
algemeen reeds op deze sfeer gezinspeeld, met de verwijzing naar details elders
en hier geven wij dan de ernstigste meldingen uit de wederzijdse Iegerberichten,
omdat wij er géén heil in zien om ze zonder meer in de doofpot te stoppen.
Wanneer onze interland-voetballers zich streken permitteren die op geen enkele
wijze door de sportieve beugel kunnen, dan zal dat even goed gezegd z(jn als
wanneer zij een winnend doelpunt scoren of andere voetbal-technische helden
daden verrichten.
Zoals reeds gemeld was het Kuys die met twee brutale vergrijpen binnen de
eerste vijf minuten de lont in het kruitvat wierp. HU werd onmiddellijk ge
ïmiteerd door Koopal die niet eens meer kéék toen hij Van Brandt midden in
de borst trapte en geen minuut later hield De Bruickere met beide handen de
kleine Huysmans aan de benen vast. Gejoel en terecht ook voor De Bruickere,
die na een arbitraal fluitje voor buitenspel de bal demonstratief in de tribune
trapte. Gejoel zelfs voor De Munck, die toch minder zenuwenvrij was dan het
leek en die het zelfs, bestond om een ballenjongen bij een wat onfortuinlijke
aangooi uit te kafferenDe Belgen lieten zich niet onbetuigd en Van Brandt
nam op Koopal zün revanche maar kopte uit de vrije trap de bal in paniek
bijna in eigen doel.
En zo ging het door, een half uur lang. Tot in het incident Huysmans-Klaassens
de climax was bereikt. Toen was het ook werkelijk de hoogste tijd dat de schrik
er in kwam en beide partijen het eindelijk iets kalmer aan gingen doen. Maar
de wedstrijd was er toen ai radicaal mee bedorven. G.Ptn.
Lenstra als vleugelgenoot tot een vleugel-
formatie van internationale standing kan.
komen; zoals het Feijenoordertje echter
tegen Duitsland verhinderd was, zo moest
nü de Fries de strijd van het reserves-
bankje volgen, maar het loont de moeite
om het risico van een driemaal-scheeps-
recht-proef te aanvaarden.
Zoals het ook de moeite loont om Bram
Appel eveneens nog eens als rechtsbuiten
op te stellen in een voorhoede waarvan
Abe Lenstra's genie de architectonische
lijnen kan tekenen; ook nü kan de
veteraan van Reims en van Portuna '54
nog beter dan hij vanmiddag, in een Knie
zonder ruggegraat, presteerde.
En de Belgen? Mentaal geladen stortten
zy zch leeg in een openings-offensief,
maar toen dat eenmaal uitgeraasd was,
bleef er niet veel over. Hun nieuwe stop
per Van Kerkhoven, een prima opvolger
van Carré, organiseerde samen met de
weergekeerde doelman Gernaey de af
weer uitstekend, waarbü de backs Van
Brandt en Dries (de laatste kort voor de
rust wegens een bloedende hoofdwond, by
een omhaal van Appel opgelopen, door
Dlricx vervangen) zich goed aansloten;
Diricx werd in de tweede helft zelfs een
der besten van zijn ploeg. „Ouderdom",
dat is de kwaal van dit elftal, wat bij de
ooit zo sterke linkshalf Mees, nu bepaald
matig en in de schaduw van de brutale
dreumes Huysmans gedrongen, wel heel
sterk tot uiting kwam.
Het is ook de handicap van Jef Mer
mans, voor de rust veruit de beste Belg
en de grote organisator van de lawine van
aanvallen die de Rode Duivels op ons
doel lieten aanrollen: een strateeg en
organisator, zoals de Oranje-ploeg in
hóór aanval miste. Maar in de tweede
helft zakte hij af; en met hem zijn drie
Anderlecht-makkers, van wie middenvoor
De Wael volmaakt kansloos tegen Van der
Hart was en Pol van den Bosch nog door
Het doelpunt van Koopal, uiterst
rechts, het linker schietbeen nog dóór-
zwaaiend. De verraste Gernaey grijpt
ernaast, Van Brandt ziet het al aan
komen en Appel is gereed tot juichen.
het gebrilde jeugdspelertje Jurion werd
overtroffen. Gevaarlijkste man in deze
voorhoede was nog de linksbuiten Orlans,
maad op den duur zakte ook bij hem het
hoofd tussen de schouders
Na een half uur reeds speelde dit Bel
gische elftal, in zyn spel en in zijn scores
geen schaduw meer van het team dat
twee jaar geleden nog naar de W.K. in
Bern ging, precies zo moedeloos en fut
loos alsons eigen Nederlands' Elftal
twee jaar geleden zélf van nederlaag naar
nederlaag sukkelde En dat ligt ons nog
zo vers in het geheugen, dat het waariyk
niet moeiiyk is om de benauwde 10
overwinning op dit vervallen Belgische
elftal in haar ware proporties te zien.
De opgaande lijn en de perspec
tieven van de jeugd zijn in de
Oranje-ploeg niet te loochenen. MaaT
bij alle overwinningen in successie:
véél verder dan het eerste begin zijn
wij, op de lange weg van weder
geboorte naar volwassenheid nog
niet gevorderd. En na elk tentamen,
waarvoor ons elftal slaagde (inder
daad en de cijfers zijn positiefis
er steeds weer een taak. Bij het zien
van de weinig elegante manier waar
óp dit elftal hier en daar zijn suc
cessen behaalt, zouden wij zeggen
dat het nu in de moeilijke rijpere-
jeugd-fase is getreden. En dat geeft
dan^ alle reden voor het zien van
bijzóndere taken en verantwoorde
lijkheden
GERARD PATTIJN.
Maar: zonder direct aan deze glansrol
van Van der Hart ook maar enige afbreuk
te willen doen (tenslotte scoorde deze
Belgische voorhoede toch anderhalve
week geleden nog 6 doelpunten tegen do
Duitse top-club Kaiserslautern en in
bijna dezelfde formatie verleden week no»
5 goals tegen de Braziliaanse toernloef
Vasco da Gama, twee clubs die bii ai
haar fameuze kwaliteiten alleen maar
een.... Van der Hart blijken te missen ft
- het is toch óók waar, dat de zwakheid
van deze Belgische aanval, zwak nu hii
tegen een stopper van werkelijk inter
voor een
negatieve
heeft mede bepaaW
Een 1—0 zege. Waarmee dus inder
daad de trilogie van de drie histo
rische uitwedstrijden van dlt sei
zoen is afgerond. ,1 zege op
Saarland in november (de eerste
Oranje-zege in den vreemde sedert zes-
en-haif jaar en wel sedert ctö 4—1tegen
Finland van juni 1949 Helsinki) en
na de 2—1 triomf van Waar
in maart de Duitse „Weltmejsterrnann.
schaft" werd verslagen nu ook de
eerste Deurne-zege sede:rtw 1W de
crisis in het Nederlandse voetbal reeds
haar schaduwen vooruit gmg werpen en
ons elftal in de thuis-arena der Bel
gische erfrivalen aan een serievan
niets dan nederlagen was b<ïgormen,
Een historische zege, deze Belgie-
Nederiand 01 van Antwerpen 8 april
1956 Maar helaas géén zege waarvan in
latere jaren de glans der bekroning zal
blijven doorstralen. Daarvoor werd er
niet alleen te slecht gevoetbald: inder
daad naar internationale maatstaven
ronduit slecht, maar bovendien nep deze
wedstrijd meer Saarbruckense dan
Düsseldorfse herinneringen wakker.
De keiharde counters, waarmee ons elf
tal het Belgische openings-offensief op
ting en ondermijnde, oefenden niet alleen
•en zware terreur-binnen-reglementaire-
Perken uit, er zaten, om nóg een boks-
(Van onze speciale verslaggever)
DEURNE (Antwerpen), zondag.
Twee momenten uit de 82e België-Nederland-derby strijden om de voorkeur bij
het zoeken naar het meest markante tafereel in deze onheilspellend vinnig be
gonnen, maar later naar een heel laag peil afgegleden wedstrijd: het moment
waarop' Coy Koopal in de 11e minuut van de tweede helft het enige en voor
Oranje winnende doelpunt scoorde of het incident Klaassens-Huysmans-Bond
dat karakteristiek was voor de driften die de Nederlandse counter-tactiek los
sloeg. Aan die driften zullen wij nog een derde verhaaltje wijden, want ook dat
hoort er bij als men deze wedstrijd waarheidsgetrouw wil verslaan.
Dat doelpunt van Koopal viel dan, vrij onverwacht, in een periode waarin de
Rode Duivels wéér eens de aanval hadden gezocht. In een schermutseling tussen
Klaassens-Notermans en een paar Belgen op het middenveld pikte de kleine
Moulijn het leer in een dribbel op, centerde zuiver naar de op links uitgeweken
De Bruickere, wiens voorzet eigenlijk te snel neerkwam. Moulijn kopte, buk
kend het leer echter nog achterwaarts door, waar Koopal juist dat éne onbe
waakte ogenblik trof. De VVV-er ving de bal met zijn borst op, draaide zich
een halve slag om en kogelde meteen keihard in. En dat was dan de 1-0.
Het incident Klaassens-Huysmans viel in de 23e minuut van de éérste helft. De
Venlose reus en de Antwerpse dreumes waren op het middenveld in een niet
zachtzinnig duel gewikkeld (lilliput Huysmans gaat voor niemand opzij), waarbij
onze captain een knie in zijn maag kreeg. Zijn reactie was woedend, en vallend
maaide hij met zijn lange benen naar zijn belager, die nog net kon wegspringen
om niet ongeveer onthoofd te worden. Van der Hart zwoer bij hel en hemel aan
Huysmans zün revanche, werd tot de orde geroepen door scheidsrechter Bond,
die de opgekalefaterde Klaassens en de nog nijdige Huysmans hand-in-hand
beterschap liet beloven, terwijl 50.000 joelende Belgen het oude Deurne-stadion
op zijn grondvesten deden daveren. Het was de Deume-hel in optima forma.
mans' kopbal óp Kuys afketste. Beurte-
lings ver voor Van der Hart uitwijkend
losten zowel Mermans als De Wael ieder
twee schoten, die maar rakelings over de
Oranje had dat incident reeds in de
allereerste minuut uitgelokt, toen Kuys
met allebei zijn handen Van den Bosch
vasthield: vrije trap, afgeketst, schot van
De Wael over de lat. Wij waren nog geen
5 minuten verder, toen dezelfde Kuys een
been onder Jurion wegmaaide; waar
schuwing van Bond en een gejoel alsof
er in de resterende 85 minuten geen stem
banden meer nodig waren. De enige dae
zijn zenuwen in bedwang had, was Van
der Hart: toen al rustig demonstrerend
hoe men twee man tegelijk kan pingelen.
Een foutje van Klaassens gaf Jurion de
ruimte voor een voorzet, waaruit Mer-
latkruising zeilden. De Belgen bleven met
goede combinaties, door Mermans geor
ganiseerd, een weg zoeken, maar Van der
Hart stond onwrikbaar. Pas in de 12e mi
nuut de eerste Nederlandse tegenactie,
een spurtje van Moulijn, door de Brui
ckere gelanceerd, besloten met een ver
raderlijk schuivertje dat haardun voor
langs de verste paal huppelde. Harder was
de vlijmscherpe kogel van Orlans, hele
maal op rechts opgedoken; De Munck
bokste in gestrekte zweefduik het leer
met twee handen uit zijn baan, Klaas
sens kon niet goed wegwerken en er ont
stond een wilde worsteling tot Van den
Bosch over schoot. Steeds weer liepen de
Belgische aanvallen vast op de geconcen
treerde afweer van de door Van der Hart
gecommandeerde en door Klaassens en
Notermans gecompleteerde vijfmans
linie. En geleidelijk werd de zware storm
loop, ondermijnd door de harde counters
waarmee de Oranjeploeg antwoordde, een
sukkeldrafje, waar alle felheid uit was.
Wel bleven de combinaties van Mermans
c.s. beter en kwam Oranje maar zelden
over de middenlijn, maar de storm was,
via allerlei incidenten (men zie elders
het ,,front"-verhaaltje) toch wel uitge
raasd. Van den Bosch kanjerde nog eens
op een listige JVfermans-center dicht over
de latkruising, werd even later tussen
Notermans en Wiersma gemangeld, ap
pelleerde echter vergeefs voor een penalty.
Van de 12e tot de 33e minuut bleef
Gernaey werkeloos; toen moest hij met
een riskante duik een schot van Appel,
na een switch-combinatie met Koopal,
byna van Appel's schoenpunt weggraaien,
waarna Koopal het dansende leer net
naast joeg. Appel was ook betrokken bij
het incident met Dries, toen hy op de
linkervleugel opdook en daar met een
omhaal het hoofd van de Belgische rechts
back openhaalde; het was een ongeluk
zonder opzet, alle gejoel ten spijt. Maar
de zwaar bloedende Dries moest naar de
kleedkamer worden gedragen; Diricx,
ook man met ervaring, verving hem.
Kennelijk geprikkeld werden de Bel
gen nóg eens furieus en Mermans nam
uit een combinatie tussen Van den Bosch
en De Wael de voorzet ineens in volle
vlucht op zijn schoen: een meesterschot,
dat echter door De Munck, vlak naast
de paal, rustig werd nageoogd. En steeds
bleven de Belgische aanvallen terugko
men, doordat Klaassens en Notermans bij
geen enkele onderbreking een tegenactie
wisten te lanceren. Tweemaal kwam Van
den Bosch nog bijna vrij; maar eerst gleed
Wiersma er nog juist vóór en daarna was
een licht toetsje van Van der Hart vol
doende om de Belg uit balans te brengen.
De rust dus met 00, na een laatste
kwartier op een heel laag sudderend
pitje.
Het was wéér Mermans, die een poging
van de Oranjeploeg om de aanval na de
rust meteen over te nemen, doorbrak met
een solorush en een midden in de clinch
met Notermans zeer zuiver afgevuurde
schuiver. De Munck lag echter precies op
tijd in de hoek, kon daarna zelfs blijven
staan toen een diagonale schuiver van De
Wael naast de doelpaal belandde. Toen
kwam dan, onmiddellijk vooraf gegaan
door een solo van Appel, die op een le
vensgevaar-duik van Gernaey was ge
strand. in de 12e minuut Koopal's doel
punt. De Belgen hadden hun repliek:
éénmaal gleed De Wael eindelijk Van der
Hart voorbij, maar De Munck was pre
cies op tijd uitgelopen en even later pluk
te onze doelman ook een kopbal van Van
den Bosch vlak bij de paal weg.
Daarna waren de Rode Duivels tot aan
de laatste 5 minuten nergens meer. En
eindelijk kwamen er wat meer Neder
landse aanvallen achter elkaar. Daarbij
was echter voor Koopal in het centrum
geen plaats en de V.V.V.-er kreeg van
Arthur Bond een pittige waarschuwing
toen hij zijn bewaker Van Kerkhoven
twéémaal binnen tien seconden in de
grond trachtte te duwen. Op links kreeg
hij even een vrije baan, maar in duel
met Van Brandt kon Appel op de voor
zet geen kopstoot van genoeg kracht pro
duceren. De Bruickere werd een ogenblik
zichtbaar, toen hij uit een vrije trap van
Bosselaar (tegen Van Brandt) ineens in
schoot en Gernaey het leer nauwelijks
corner kon stompen (de cornerverhou
ding was 33). Koopal nam die hoek
schop met een perfecte inswinger, Ger
naey moest met één vuist in de verste
hoek klimmen, kreeg het leer niet weg,
maar de doelworsteling eindigde met een
slecht schot van Klaassens, ineens in het
voorste gelid opgedoken.
Nog 5 minuten en toen balden de Bel
gen nog even alle kracht samen. Van der
Hart kon om twee-drie tegenstanders ver
makelijke kringetjes draaien, een plotse
linge kogel van De Wael werd toch ge
vaarlijk, doch door Klaassens afgeweerd,
De Munck stompte het onmiddellijk vol
gende schot van Jurion weg en vervol
gens smoorde Van der Hart zélf het schot
waarbij Mermans al half van een gelijk
maker had gedroomd. De fel opdringende
Diricx, een enkele keer tot in het Neder
landse strafschopgebeid! joeg zijn ploeg
nog één keer op (een schot van Koopal
héél hard over de lat ertussendoor).
En op een passje van De Wael kwam
inderdaad Mermans in de laatste minuut
nog één keer in schietpositie, maar hy
viel over de bal heen en het werd de laat
ste van de zes gedeelde corners: een
luchtduel tussen Van der Hart en Mer
mans en ook dat laatste duel werd ge
wonnen door Van der Hart, die finishte
zoals hij gestart was, als de ster van het
veld en de eigenlijke match winnaar.
G. Ptn.
door MARTIN W. DUYZINGS
ANTWERPEN, zondag.
Had vandaag, in het Antwerp Stadion, de sfeer eigenlijk wel iets bij
zonders?
Het stadion, verdronken in een eindeloosheid van parkeerplaatsen vol
lak-glinsterende automobielen, was grauw en oud, als altijd. De wind was
guur, de hemel hing vol dreigende wolken en de harmonie van Beerschot
had moeilijkheden met het tempo van ons Wilhelmus, zoals altijd.
Men zei in beide kampen, dat de sfeer rondom déze Derby niets bijzon
ders had. Een landenontmoeting in een lange, lange reeks, waarin beide
ploegen met wisselend succes gestreden hebben. Een wedstrijd die wel
licht méér op traditie drijft, dan op de noodzaak van het opvoeren van
enig voetbalvlagvertoon.
Doch in beide kampen weet men béter! Deze keer kwam een Rode Dui-
vels-team in het veld, dat een verjonging had ondergaan en dat, spran
kelend van geestdrift, in een oefenwedstrijd in het Heyselstadion 10.000
volkomen verraste toeschouwers praktisch tweemaal drie kwartier had
doen juichen. Dat Rode Duivels-team, gealarmeerd door de nieuwe koers
van een Oranjeploeg, die jaren achtereen hier in Deurne, dapper doch
machteloos, met de rug tegen de muur had gestaan, kwam naar het sta
dion met, naar men nu toegeeft, de opdracht het Oranjeteam te verplet
teren niet méér en niet minder een opdracht, waaraan een artikel
maandag jongstleden in een der Nederlandse bladen, onder het edele
motto: „We vreten ze op, de Belgen!", verschenen, wel niet geheel vreemd
zal zijn geweest.
En dit team ontplofte dan onmiddellijk na het eerste fluitsignaal in een
serie met vaart uitgevoerde aanvallen en alleen de hemel weet, wat er
van onze Oranjeploeg in deze kanonnade was overgebleven, zo toevallig
niet de defensie het sterkste en betrouwbaarste deel ware van onze ploeg
en zo voorts deze defensie niet vooral vandaag de gelegenheid kreeg zich
op te trekken aan het waarlijk meesterlijke spel van Cor van der Hart
die, zonder overdreven show en zonder uitdagend te zijn, vandaag héél
dat Belgische binnentrio, Jef Mermans inbegrepen, meer dan eens een
voudig belachelijk maakte.
Men verklaart nu dat Belgische beginoffensief als een tactische ma
noeuvre. En zo dat waar is, dan maakte men daarmee, met de meeste
hoogachting, dan meteen ook de tactische blunder van het jaar. Want
over het Deurne-Stadion wapperden, jubelend en dreigend tegelijk, van
daag de vlaggen van het Düsseldorfse Rhein Stadion. Dreigend, omdat
onze ploeg naar Antwerpen moest met de weinig geruststellende weten
schap, dat het Legioen op de tribunes en „thuis" in de huiskamers sedert
de zege op de Duitsers zonder meer op een overwinning in de Derby re
kende. Maar jubelend, omdat het Oranjeteam daar in het Rhein Stadion
de basis heeft gelegd voor een rotsvast geloof in eigen kunnen en omdat
't bovendien ervaren had, dat het in staat is, werkelijk in staat, ongeha
vend een vliegende storm over zich heen te laten gaan, om daarna pas,
als de tegenstander eenmaal is uitgeraasd, fel en dodelijk terug te slaan.
Men overrompelt, met déze defensie, met déze fameuze stopper-spil,
tegenwoordig een Oranjeteam niet meer in twintig felle beginminuten.
Men betaalt dat later en de Belgen betaalden het vandaag grof.
De rekenmeesters onder de op de perstribune verzamelde experts zullen
u stellig voorrekenen hoeveel doelrijpe kansen de Belgen in deze wed
strijd al met al wel hebben gehad en aan hoe weinig van die kansen wij
genoeg hadden om niettemin met deze Derby aan de haal te gaan.
Doch zeker in een Derby als deze spelen ook andere factoren een door
slaggevende rol en wel in die andere sector, de mentale!, waren wij ook
ditmaal sterker. René Marien, chef-voetbal van de „Gazet van Ant
werpen" zei na afloop van deze wedstrijd, die voor België wel zeer teleur
stellend moet zijn geweest: „We hebben een voortreffelijke Belgische
ploeg, doch tegen een mentaal sterkere tegenstander redden ze het
slechts een kwartier. Dan verliezen ze hun brille".
Zo was het vandaag in het Antwerp" Stadion. En wéér, zoals destijds in
Düsseldorf, toonden we ons sterker, juist in een sector, die we óók be
heersten in de dagen, toen Karei Lotsy met het Oranjeteam van over
winning naar overwinning trok. Hoewel: de geestdrift van Het Legioen
aan het slot van deze wedstrijd kon het in de verste verte niet halen bij
de explosie in het Rhein Stadion. Want zelfs dat Legioen, dat voor een
Derby als deze speciale maatstaven hanteert (simpele maatstaven: be
langrijker dan al het andere is de zege!), zelfs dit Legioen is nog altijd
kritisch genoeg om te begrijpen, dat we de goden mogen prijzen voor het
bezit van een man-als Van der Hart, die in zijn eentje een complete vij
andelijke voorhoede zonder moeite imponeert en.... dat we voor het
overige nog volop in de leerschool zitten, met een lange, moeilijke leer
tijd en stellig nog wel een paar dozijn teleurstellingen voor de boeg, al
vorens we inderdaad het peil bereikt hebben, waarop voetbal-Nederland
rechten mag laten gelden.
