Emigrerende Nederlanders vaak
weinig populair in de V.S.
TUSSEN
DE
WIELEN
Tips
intlëj
f
»i ocki
ri
l
HOLLAND OP SMALST....
worden uitgemoord
■r
Ergerlijk gedrag van sommigen
schaadt de reputatie van allen
m
heeft genoeg van
koloniale status
aan de vooravond
van het
winter seizoen
4
ZATERDAG 20 OKTOBER 1936
PAGINA
Beperking
van stroperij en
jacht nodig
mm
r...
W'J$Z
»Hij is dood, maar ik zal die vis toch eens proberen"
Belofte
Koopwaar
Tennesseeplan
Rijk land
Het is algemeen bekend dat wij
Nederlanders een bijzonder hoge
dunk van onszelf hebben- Dat we
ons laten voorstaan op onze grote
historie, op onze cultuur, ons ener
giek karakter, onze nationale intel
ligentie en wat al niet! Daar we nu
eenmaal zo hoog by onszelf staan
aangeschreven, neigen we tot een
bijzonder kritische, intolerante
houding tegenover ieder en alles
wat niet beantwoordt aan onze op
vattingen, ons cultureel niveau,
onze stijl, onze gewoonten of de
eisen van ons levenspeil. En o wee,,
als we naar een ander continent
emigreren, waar men waarden van
andere orde kent, die ons vreemd
zijn en waar het hele patroon van
het maatschappelijke leven totaal
verschilt van het onze! Dan zijn
we er snel bij (omdat ons talent
voor hoffelijkheid niet het sterkste
is) om af te keuren wat ons niet
aanstaat. En als we naïef genoeg
zijn, eisen we al of niet hardop
dat de nieuwe samenleving
waarin we worden opgenomen,
zich eigenlijk aan ons zou moeten
aanpassen.
M
Fort
fxjr
Zeehonden
ïVan een medewerker)
De herfstzon scheen blikkerend
op het vredig kabbelende water
van de Waddenzee, waarin de
zandplaten droog lagen in de
kentering van eb en vloed. Bij
Griend en de Blauwe Slenk sput
terde een motorboot waarvan de
met geweren gewapende beman
ningsleden de platen afspeurden.
Plotseling schenen zij een ont
dekking te doen. Zij wezen naar
een zwarte stip op een plaat, de
motor maakte opeens meer toe
ren en de mannen smeten hun si
garettenpeukjes overboord.
Nauwelijks een kwartier later had
den zij de eerste zeehond van die dag
aan boord, een zeehond wiens vel
dertig of vijfenzestig gulden zou op
brengen en dat wellicht straks
een belangrijk deel zal uitmaken van
de dure mantel van zeehondenbont,
die ge op een rustige wandeling door
de stad in een etalage ziet staan. Mis
schien ook wordt dat vel verwerkt
tot de dure damesschoenen van rob«
benbont, die vooral in Parijs de gro
te mode zijn. Die mantels en die
schoenen, de damestassen en wat dies
meer zij maken, dat er nog steeds
bootjes over het Wad varen, door de
Eems en op de Dollard. Die zijn er
de oorzaak van, dat er per jaar langs
onze kust duizend zeehonden worden
doodgeschoten, en hebben tot gevolg,
dat niet alleen bonafide jagers er op
uit trekken, maar dat ook voor stro
pers de zeehond een fel begeerde buit
is. Nog belangrijker is, dat die hele
jacht op zeehonden tot gevolg heeft,
dat de zeehond langs de Nederlandse
kust langzaam wordt uitgemoord,
dat er wettelijke maatregelen voor de
jacht op zeehonden nodig zijn en dat
de rijkspolitie in de afgelopen maan
den extra maatregelen heeft getrof
fen* om aan de stroperij van zeehon
den paal en perk te stellen. Er heer
sen op het gebied van de zeehonden-
jacht langs onze kust toestanden, die
niet lang meer kunnen en mogen
voortduren.
Recherche per piper cub
De tijden dat er een premie werd
gegeven voor iedere afgemaakte zee
hond, zijn reeds lang voorbij. Het is
nu allemaal anders. Van het vliegveld
Eelde stijgt soms een piper cub op,
ogenschijnlijk een vliegtuigje met een
sportvlieger," die nogeens van een
mooie herfstdag wil genieten, maar
in werkelijkheid een- toestel van de
Dienst Luchtvaart van de Rijkspo
litie, opgestegen voor een verken
ningstocht boven het Waddengebied,
boven de geulen en platen, die in een
bonte warwinkel verspreid liggen tus
sen de noordkust en de Waddeneilan
den. Het vliegtuig cirkelt boven elke
zandplaat, waarop zich mensen be
vinden en de piloot speurt nauwlet
tend naar wat die mensen doen. Heeft
het er de schijn van, dat er gestroopt
wordt, dan gaat er onmiddellijk per
radio een boodschap naar de politie-
boten die op de Waddenzee patrouil
leren of naar de rijkspolitieposten
op het vasteland. Direct worden
dan maatregelen getroffen en de even
tuele stropers vinden bij hun aan
komst aan de kust de politiemannen
die hen opwachten. Op deze manier
zijn in de afgelopen maanden ette
lijke processen-verbaal gemaakt en
reeds werden de eerste stropers door
de kantonrechter te Leeuwarden be
recht en veroordeeld tot geldboetes
en verbeurdverklaring van hun ge
weren, alsmede een voorwaardelijke
hechtènisstraf.
Telling
Vanwaar eigenlijk al die bezorgd
heid om de Nederlandse zeehonden?
1
„Wij worden uitgemoord..
Eenvoudig gezegd omdat de zeehon
den werden geteld. Dat gebeurde door
dr. A. C. V. van Bemmel, die ver
bonden is aan de afdeling Natuurbe
scherming en Landschap van het
Staatsbosbeheer. Hij had reeds en
kele studies gepubliceerd over vogels
en zoogdieren van het Indo-Australi
sche gebied, maar nu heeft hij een
studie gewijd aan de zeehonden en
hij heeft vanuit bootjes en uit de lucht
de Nederlandse zeehonden geteld,
waarbij hij tot nogal opzienbarende
conclusies is gekomen.
Langs de gehele Nederlandse
kust leven nog ongeveer 2500 zeehon
den, waarvan omstreeks 1500 in het
Waddengebied. Dat is ongeveer een
vjjfde deel van de totale wereldvoor
raad van deze soort. Maar er is
meer: De zeehond vermenigvuldigt
zich maar vrij langzaam. Zeehonden-
tweelingen zjjn vaak gedoemd om
voor de helft om te komen, omdat
de zeehondenmoeder maar een jong
kan volgen en dus dikwijls het twee
de kwijtraakt. De verlaten zeehond
jes komen dan in een toestand van
uitputting op de stranden en het lukt
maar zelden om hen in leven te hou
den.
Duizend per jaar
Voor zover bekend is de zeehond,
die in een vijver achter het natuur
historisch museum van Tessel rond
zwemt, de enige die in leven kon
worden gehouden, nadat hij op 't Tes-
selse strand was gevonden. Daar
komt nog bij, dat de zeehond pas
geslachtsrijp is in zijn vierde levens
jaar en dat het juist de huiden zijn
van de jonge zeehonden, die gretig
aftrek vinden. Bepaald ontstellend
is de ontdekking, dat bovendien in
ons land ieder jaar omstreeks dui
zend zeehonden worden geschoten,
Alaska
Vorige week is de nogal spaar
zame bevolking van Alaska naar de
stembus geweest om de lokale en
provinciale autoriteiten te kiezen.
Men koos bovendien maar dat
was eigenlijk illegaal twee sena
toren en één afgevaardigde, die in
Washington de „staat" gaan ver
tegenwoordigen. De verkiezing was
illegaal, zeiden wij want er zijn
voor Alaska geen zetels in het
Kapitool, omdat het land een „terri
torium" is kolonie zeggen de
bewoners zelf en dus niet de
staatsrechten bezit, die de andere
48 staten van de V- S. kunnen laten
gelden.
De afgevaardigde en de senatoren
zijn gekozen uit protest. Alaska wil
evenals Hawai zo snel mogelijk de
49e of 50e staat van de V.S. worden,
hetgeen betekent, dat men vertegen
woordigers heeft in het Congres en
dus zijn stem kan laten gelden in de
wetgeving van het land, terwijl Alas
ka wat het binnenlands bestuur be
treft niet meer afhankelijk hoeft te
zijn van Washington. Het territorium
heeft op het ogenblik alleen een soort
„assessor" in het Huis van Afge
vaardigden, die wel mag spreken,
maar geen stemrecht heeft, een per
soon dus zonder enige invloed.
In het heetst van de verkiezings
strijd voor het presidentschap heb
ben zowel de democraten als de repu
blikeinen aan Alaska staatsrech
ten beloofd, maar of het daar na de
overwinning van een van beide kan
didaten van zal komen blijft een
open vraag. En daarom hebben de
200.000 inwoners van Alaska het heft
zelf in handen genomen.
Alaska is ontdekt door een Deen,
Vitus Behring, die in dienst was van
de Russische Tsaar. Het werd in 1741
een Russische kolonie. Toen de V.S.
nog slechts bestonden uit de „der
tien staten" aan de Atlantische kust,
die zich met zeer veel moeite aan
de Britse overheersing hadden kun
nen ontworstelen en met man en
macht een economie trachtten op te
bouwen en de Indianen nog heer en
meester waren van alle gebied ten
oosten van de Mississippi, was Alas
ka al een zeer hoogstaand gebieds
deel met een eigen hoofdstad, Sitka,
waar men in de woning van de Rus
sische gouverneur een balzaal kon
vinden, met geplaveide straten en
een uitgebreide handel. Er schijnen
in die tijd reeds scheepstimmerwer
ven en vrij grote havenplaatsen ge
weest te zijn, terwijl er ook pogin
gen werden gedaan om de landbouw
op poten te zetten.
Langzaamaan is de kolonie echter
achteruitgegaan en mede door het
feit, dat de regering in St.-Peters-
burg van plan was zijn activiteiten
meer op het westen te richten, kon
den de V.S. in 1876 voor een bedra,
van 7,2 miljoen dollars eigenaars
worden van de Russische kolonie.
Alaska kreeg een militair bestuur.
Later werd het territorium en in
1912 kreeg men het recht een eigen
parlement te kiezen en een vertegen
woordiger zonder stemrecht te zen
den naar het Huis van Afgevaardig
den.
Vele vooruitstrevende inwoners
van Alaska namen deze koloniale sta
tus niet. Zij begonnen te ageren met
als resultaat, dat in de winter van
1955—1956 een grondwetgevende ver
gadering werd gekozen. Iedere uit
hoek zond zijn vertegenwoordigers.
Zo kon het gebeuren, dat in de Con
stituante een halfbloedindiaan, een
blanke, die een Eskimovrouw had, en
vijf mensen, die in het buitenland ge
boren waren (een Deen, een Duitser,
een Engelsman, een Ier en een Zwit
ser) plaats konden nemen. Maar juist
daardoor kreeg Alaska een vrij goe
de grondwet, waarin als eerste punt
gesteld wordt, dat alle burgers van
welk ras ook dezelfde rechten heb
ben. De gekozen gouverneur kan zelf
zijn ministers benoemen en hij al
leen is verantwoordelijk aan de wet
gevende vergadering, waar een
streekvertegenwoordiging sterk is
doorgevoerd.
Op 24 april van dit jaar werd men
het erover eens, dat in de strijd om
de erkenning als staat het TennA;-
seeplan gevolgd zou worden.
Dit houdt in, dat men als een vol
waardige staat zijn afgevaardigden
kiest voor Senaat en Huis van Afge
vaardigden, die dan in Washington
hun zetels gaan opeisen. Deze me
thode heeft al eerder succes gehad.
Zij werd, zoals de naam zegt, het
eerst toegepast door Tennessee en
daarna nog door Iowa, Kansas en Ca.
lifornië.
Er zijn natuurlijk ook tegenstan
ders van dit nationalistische streven,
doch deze groep is bijzonder klein en
er wordt gezegd, dat zij alleen
maar bestaat uit degenen, die onmid
dellijk voordeel hebben in de territo
riale status. Veel groter is de groep
van extremisten, die niets liever zou
den willen dan de zaak voor de V. N.
brengen en daar de Verenigde Staten
aanklagen van kolonialisme, onder
dezelfde slogan, „Taxation withmt
representation" die de dertien sta
ten ertoe bewoog de vrijheidsoorlog
tegen Engeland te beginnen.
Alaska kan een rijke staat wor
den. Het land heeft een reusachtige
waterkracht, die aangewend kan wor
den voor de energievoorziening, on
gehoord grote bossen, die alle soor
ten hout leveren; er is koper, tin,
lood en uranium in overvloed, een
vruchtbare bodem en een gunstig
klimaat, welke volgens experts bij
zonder geschikt zijn voor tuinbouw.
Bovendien zijn grote gebieden nog
nooit betreden. Dit alles kan Alaska
voorspoed brengen mits er een krach
tige regering is, die initiatief heeft
en niet schroomt om „de cost voor
de baet uyt te laten gaen".
dat is rond 55 pet van 't totale aantal
en aan de hand van dit cijfer is
gemakkelijk uit te rekenen dat op
deze wijze de zeehond langs de Ne
derlandse kust theoretisch reeds lang
uitgestorven zou moeten zijn. „Wat
geeft dat", zullen sommigen mis
schien zeggen, „het is nogal zielig
voor de zeehonden, maar het zijn vis-
dieven dus allah". De zeehond is ech
ter een belangrijk element langs on
ze kust, niet alleen uit een oogpunt
van recreatie want niet voor niets
maakt Tessel reclame als robben
eiland maar ook voor de jagers
en de bonthandelaars, die ieder jaar
een slordige duit overhouden van
zeehonden. Gaat u maar na: een rob-
benvel brengt de jager dertig tot vijf
enzestig gulden in de geldbuidel en
een mantel van robbenbont waarin
ongeveer tien vellen worden verwerkt,
kost omstreeks 1500 gulden. Feit is,
dat er veel robbenhuiden uit Scandi
navië worden verwerkt, maar die
aanvoer vermindert ook langzaam
aan en niemand zou er derhalve be
lang bij hebben, wanneer de zeehond
langs onze kust uitstierf.
Natuurlijke import
Er zou echter reeds lang geen zee
hond meer te zien zijn, wanneer er
niet een natuurlijke import van zee
honden was van de Duitse bocht naar
het Nederlandse Waddengebied. In
Duitsland bestaat voor de jacht op zee
honden een afschotregeling, waardoor
de jacht wordt beperkt tot omstreeks
zeven procent van het totale aantal.
Een deel van de overblijvende rob
ben zoekt het, waarschijnlijk door 'n
gebrek aan voedsel, in het Neder
landse waddengebied en dat is een
geluk want daardoor is de zeehond
langs onze kust voor uitsterven be
waard gebleven.
Overigens geeft de hele gang van
zaken wel te denken. De jacht in Ne
derland zou eigenlijk moeten worden
'beperkt tot hooguit twintig procent
en ook hier lijkt een afschotregeling
de beste oplossing. De zaak van de
zeehond is in ons land nu temeer ac
tueel omdat dr. Van Bemmel ver
wacht, dat de zeehondenstand door 'de
uitvoering van het Deltaplan een ge
duchte knauw zal krijgen. De zee
hond paart namelijk op de zandpla
ten, vooral ook in de Zeeuwse stro
men, waar ook de jongen ter wereld
worden gebracht. De vraag is nu wat
er zal gebeuren, wanneer die „kraam-
NEW YORK, oktober emigranten worden genoemd) en verzoe-
(Van onze correspondent) J ken geen Nederlanders meer te sturen.
correspondent) In het begin VEm deze maand tenminste
t,r SChynen DIJ diverse Neder-[heeft het maar een haar gescheeld, of het
landse emigranten, die onder de
speciale emigratiewet (Refugee
Relief Act) naar Amerika emigre
ren, ernstige misverstanden te be
staan over de eisen, die zy menen
te kunnen stellen, wanneer zy hier
aankomen. Die misverstanden zijn
van dien aard, dat het niet meer
vermeden kan worden enkele on
hebbelijkheden, waarmee landge
noten zich in Amerika bijzonder
onpopulair maken, bij de naam te
noemen.
Indien men meent, dat dit overdreven
is. moet men het gedrag van sommige Ne
derlandse emigranten eens bekijken, die
hier aankomen. Ze hebben het zo hoog
in de bol, dat Amerikanen eerst versteld
staan, dan geïrriteerd worden en tenslotte
geërgerde berichten naar immigratie-cen
tra hier sturen of naar organisaties, welke
de verantwoording hebben voor deze
„luxe-emigranten" (zoals de Nederlandse
kamers" worden afgesloten door het
Deltaplan.
Intussen worden er toch nog steeds
honderden zeehonden geschoten. Al
leen al in de Dollard bedraagt de jaar
lijkse buit totaal omstreeks 500 exem
plaren en ondnks alle bedenkelijke
gegevens die aan het licht zijn geko
men, is de zeehond nog steeds in de
ze maanden, van 1 september tot 1
januari vogelvrij, want dan is de
jacht op zeehonden geopend. Welis
waar is reeds een uitzondering ge
maakt voor het zuiden van het land,
waar de jacht het gehele jaar door
werd verboden, evenals voor het ge
bied rond Schiermonnikoog en bij het
Eierlandse Gat onder Tessel.
Maar, wil Nederland de zeehond
voor uitsterven of zo ge wilt,
uitmoorden bewaren, dan zullen
er andere maatregelen getroffen moe
ten worden, dan zullen er minder
bootjes met op robbenvellen beluste
bemanningsleden gezien moeten wor
den en tegen de stropers zal streng
moeten worden opgetreden. Daarom
is de coördinatie tussen de politie
diensten te land, ter zee en in de
lucht van grote betekenis voor de
zeehondenstand. Er zijn ook mensen,
die het goed met de zeehond voor
hebben, maar weet de zeehond veel?
Zolang er geen andere wettelijke be
palingen komen voor de jacht op
zeehonden, zijn de dagen of laten
we zeggen: de jaren van de Ne
derlandse robben geteld.
hele katholieke emigratieprogramma was
hier stopgezet, dank zij van vijf kanten
binnenkomende klachten. In de kantoren
van de National Catholic Welfare Confe
rence (N.C.W.C.) in New York heerste een
sombere stemming. Deze Amerikaanse
katholieke organisatie spendeert handen
vol geld om Nederlandse katholieke emi
granten hier werk en onderdak te ver
schaffen. Want zoals men weet, moet elke
emigrant, die niet onder de speciale „Re
fugee Relief .\ct" naar Amerika emigreert,
zélf eerst zorgen dat hij hier arbeid en
een woning vindt voor hij zijn immigra
tievisum kan krijgen.
De N.C.W.C. is nu al maandenlang in
touw om voor 6000 katholieke Nederlan
ders het bedje hier te spreiden. Dat be
tekent, dat in alle diocesen in heel Ameri
ka directeuren van de N.C.W.C.-centra
aan het werk zijn om werkgevers te vin
den voor Nederlandse katholieken, die
willen emigreren. Zij, en hun uitsluitend
voor dat doel rondreizende assistenten
gaan persoonlijk overal Amerikanen op
zoeken om hen over te halen Nederlan
ders op te nemen. Zij pleiten en zingen
lof over de degelijke Nederlanders.
Maar dan komt er b.v. een familie aan
met zeven kinderen, zoals enige weken
geleden. De NCWC had ervoor gezorgd
dat de vader, een kantoorbediende
en niet meer een vmi de jongsten.
werk b(j Ford kreeg voor 2.10 dol
lar per uur. Men ,had een gemeubi
leerde flat voor hen gereed, waarin de
familie de eerste dagen na aankomst kon
wonen en tevens werd hun een apparte
ment aangeboden, waar ze konden intrek
ken, zodra ze wat wegwijs waren. Deze
landgenoten weigerden echter resoluut
het aangeboden appartement te nemen;
het was hun niet naar de zin!
Nu slooft men zich b(j de NCWC op
echt Amerikaanse wijze uit om het emi
granten naar de zin te maken, doch emi
granten als de bovenvermelde, vinden dit
vanzelfsprekend. De NCWC zocht nu een
tweede appartement voor de Nederlandse
familie. En men moet weten, dat wonin
gen hier met de zich snel uitbreidende
bevolking ook niet altijd gemakkelijk te
vinden zijn. Dit tweede appartement werd
door de familie even hooghartig gewei
gerd. De helpende Amerikanen verbeten
zich en boden tenslotte een derde appar
tement aan. Hetgeen de Hollanders even
eens niet aanstond.
Weshalve ze op dit ogenblik nog steeds
in het gemeubileerde appartement zitten,
waar ze niet uit willen en waardoor ze
de NCWC veel last bezorgen. Want deze
flat, die zij in beslag blijven houden, was
slechts bedoeld om emigranten voor en
kele dagen op te nemen. Andere binnen
komende emigranten moet men nu elders
een onderkomen goven of ze worden ge-
inconvenieerd, dank zij een verwende Hol
landse kantoorbediende.
Gelukkig is het merendeel van de bin
nenkomende emigranten niet gezegend
met zo'n ongemanierdheid en zo'n dikke
huid. Intussen is deze ene Nederlander
oorzaak, dat de Amerikaan, die voor het
onderbrengen van hem en 49 andere Ne
derlanders getekend had, gemeld heeft
dat hij niets van die andere 49 meer wil
weten. En dit, terwijl deze zelfde Ameri
kaan aanvankelijk had laten blijken, dat
hij bereid was nog méér dan 50 Neder
landers onder te brengen
Een ander geval: een Nederlandse in
strumentenmaker komt met vrouw en
twee kinderen aan. Er is arbeid voor de
vader gevonden voor 1.90 dollar per uur,
zijn zoon heeft men werk gegeven in een
cafetaria. Hun wordt een huis aangebo
den voor 70 dollar per maand met twee
balkons, een grote zitkamer. 3 slaapka
mers, badkamer en keuken; dit alles in
een van de beste buurten van Pittsburgh.
Nee, het bevalt de familie niet, de woning
niet en Pittsburgh niet, Califormë staat
hun meer aan, kan de NCWC hun geld
voor Californië geven en daar werk voor
hen zoeken? Het gevolg is dat de Neder
landse priester, die hier het emigratie-
program voor Nederlandse katholieken
behartigt, pater J. A. C. Karskens S.C.J.
ergens in Amerika door de NCWC wordt
opgebeld, zijn werk moet onderbreken,
een autotocht van anderhalf uur naar een
vliegveld moet maken, een vliegtuig moet
nemen naar Pittsburgh (vraag Wat
het kost, die Nederlandse koppigheid)
twee dagen in een hotel moet wonen, de
directeur van de NCWC uit het diocees
in de arm moet nemen om dan de
familie tot rede te gaan brengen.
Weer een ander geval: voor een wecter-
lands katholiek echtpaar is bij';en Ame
rikaanse familie, die grote landbezittingen
heeft in Californië en Utah, werk gevon
den: jo or de vrouw als „dame de com
pagnie", voor de ").an ,a's een soort
landgoed-opzichter. zi-i krijgen een vrije
woning, vrije kost en 140 dollar per maand
inkomen Zij accepteren dit, maar ze stel
len voortdurend hun vertrek uit Neder
land uit, zeer tot het ongerief van hun
.5
Het is bekend, dat het winterseizoen aan het verkeer
zwaardere verplichtingen oplegt dan het zomerseizoen.
Een vroeg invallende duisternis, gladde wegen en
regen- en sneeuwbuien maken het de weggebruiker
niet gemakkelijker; vandaar, dat de A.N.W.B. thans,
aan de vooravond van het nieuwe winterseizoen, een
beroep doet op automobilisten en motorrijders zich de
„winterse verplichtingen" goed te realiseren.
Weet U precies, automobilist hoe lang Uw remweg
is bij een vaartje van tachtig kilometer per uur op
een droog wegdek met goede remmen. loch altyd
nog zo'n dertig veertig meter bi) heel sterk rem
men! Bij nat wegdek en in dit jaargetijde kunt
u dat zeker verwachten bedraagt die afstand
zeker het dubbele! Houd daar rekening mee.
9 U weet, automobilist, hoe vervelend het is als u
's avonds wordt ingehaald door een wagen waarvan
de koplampen voluit branden. Dat licht kaatst im
mers via uw achteruitkijkspiegeltje precies in uw
ogen! Haal daarom zelf altijd in met gedimde lich
ten. en steek pas de lichten vol aan, wanneer u
naast de andere wagen rijdt.
9 Wielrijders en bromfietsers beklagen zich vaak over
de verkeerd afgestelde koplampen van auto's. En
dikwijls terecht Maar zijn ze er ondertussen wel
van overtuigd dat de hunne andere weggebruikers
niet hinderen of verblinden? De stralenbundel moet
naar beneden gericht zijn controleert u dat even.
9 Het gebeurt steeds meer dat automobilisten hun wa
gen 's nachts buiten laten staan. Ter bescherming
doen ze er dan een hoes over. Maar die hoes maakt
dat het verkeer die auto dan minder goed waar
neemt. De A.N.W.B. raadt u dan ook aan repen
reflecterend textiel, dat thans te koop is, op die hoes
te naaien. Dan vallen ze op!
9 Denkt u er wel aan, automobilisten, dat u op een
weg, die langs een kanaal of vaart loopt met ge
dimde lichten rijdt, 's avonds? Want het scheepvaart
verkeer kan last hebben van uw lampen, waardoor
averij ontstaan kan.
9 Heel wat motorrijders en scooteraars hebben hun
voorrem nog niet „ontdekt", of ze vinden het ge
vaarlijk die te gebruiken, omdat ze menen dat ze
over de kop zullen duikelen. Gebruik op een droge
weg uw voorrem, zegt de Bond en op een natte weg
beide.
9 Berijders van gemotoriseerde tweewielers stuiven
vaak met te grote vaart een bocht in- Moet er dan
plotseling geremd worden, dan is dat heel gevaar
lijk, want in een bocht mag u nooit remmen U moet
met trekkende motor de bocht in, dus vóór die bopht
afremmen
9 Automobilisten, motorrijders en ook scooteraars, u
kunt uw bander., die al een tijdje meelopen een
betere greep c,J de weg geven door hen te laten
aderiseren. Er worden dan in het rubber kleine
sneetjes gemaakt, die een verrassende werking heb
ben.
Amerikaanse werkgevers. Als ze eindelijk
aankomen, vliegen hun Amerikaanse
werkgevers, speciaal om hen te verwel
komen, helemaal uit Californië naar New
York. Zij willen de Nederlanders hartelijk
ontvangen, hen rondleiden, bevriend met
hen raken, hun een gevoel van „tehuis"
in hun nieuw vaderland geven. Maar het
Hollandse echtpaar is bij aankomst niet
geïnteresseerd in laat staan dankbaar
voor dit welkom. Ze hebben een af
spraak met een neef, waarmee ze gaan
rondtoeren, keren de twee Amerikanen
de rug toe en alleen na dwang door de
NCWC, zijn ze bereid twee uurtjes met
hen te spenderen. Dan verklaren ze: „Ziet
u, dat. werkwel we kunnen het een
half jaartje proberen, wij zijn mensen
van „standing!" (sic!); „wij konden niet
eerder komen, omdat we ons huis eerst
moesten verkopen", etc.
Het is duidelijk waarom Amerikanen
genoeg krijgen van dergelijk „luxe-emi
granten". En dat zij niets begrijpen van
het stands- en klassegevocl, waar Neder
landers op een bepaalde neurotische wijze
zich mee menen te moeten doen gelden.
Laat de ballast van het standsgevoel maar
thuis, want in Amerika is niemand iets
vóór hij wat presteert. En mocht iemand
toevallig in de miljoenen geboren zijn,
maar niets presteren, dan wordt hij ver
achtelijk de „playboy" genoemd.
Er zullen nog 6000 Nederlandse katho
lieken in Amerika binnenkomen ondeT
het speciale emigratieprogramma. Is het
niet mogelijk dat, voordat zij hier voet
aan wal zetten, zij zich realiseren: a) dat
iedere emigrant, die hier aankomt, niet
kan beginnen met eisen te stellen; b) dat
men enige hoffelijkheid en zo het niet te
veel gevraagd is, enige dankbaarheid mag
tonen voor wie als hun gastheren optre
den en zich offers voor hen getroosten;
c) dat men niet in paniek hoeft te gera
ken, wanneer niet alles werk of huis
is, zoals men het zou wensen; zelfs
Amerikanen hebben het lang niet alle
maal zoals ze het zouden wensen; d) dat
men hier slechts een springplank naar een
betere toekomst klaar vindt, maar de
sprong zélf moet maken; e) dat men in
Amerika hard, heel hard zal moeten wer
ken, soms werk zal moeten aanpakken,
waarvoor men zich te goed heeft geacht;
en in een ander tempo moet werken dan
in Nederland; f) dat vóór men klachten
zendt over wat niet aanstaat, men zich
eerst eens enkele maanden tijd moet gun
nen om de gewoonten van het land te
kennen; g) dat men niet automatisch af
keurt wat niet precies is, zoals men het ge
wend was; h) en dat de wezenlijkste ken
merken van iemands goede „standing",
„betere klasse", of hoge rang nog
altijd.... bescheidenheid en eenvoud blij
ven.
%jr
xjr
I I
w
