VOORJAAR
HOOFD
Tim-Bönig presenteert hoedencolledie 1957
Meïz Co. showde
in Kurhaus
Autobiografie van Pearl S. Buck
JAAR CONIMEX
PORTRETGALERIJ
m
Goede smaak
en goede kwalit
pagina
IN EN
OP HET
Vragen staat vrij...
My d§
ZATERDAG 2 MAART 1957.
Poolvast en pletvrij
Bollen van hoeden die geen
hollen zijn
De koningin van Lombardije
Heimwee
Eerst de lijn
ri»
iMp
De wisselende achtergrond
van een boeiend leven
i Ontiverp Tim Bönig.
■f drf
7 9 3 2*^*1 9 5 7
CONIMEX - BAARN Sinds 1932 alles voor de rijsttafel
Gedecolleteerde japon in gebor
duurde Sudancotton met grote hoed
in ivit panama.
Ontiverp Tim Bönig.
DE
ACHTER DE FOTO'S
(Van onze medewerkster)
Met het voorjaar in en op het
hoofd wandelden vier mannequins
de zonnige showrooms van Tim
Bönig aan de Weesperzij te Amster
dam binnen: l'entré de printemps
doopte hij de vier luchtige gevalle
tjes van bloemen en tule in zachte
pasteltinten. De japonnen die daar
bij werden gedragen zijn door hem
ontworpen ter onderstreping van
zijn hoedencollcctie.
Vanzelfsprekend zien wij ook hier
de moderne floulijn, die zeer simpel
aandoet maar een waar meester
schap vraagt van de vervaardiger,
want in de soepel langs het Lichaam
vallende stof dient een geraffineerde
L'entré de printemps, een luchtig
gevalletje van tule en bloemen.
Ontwerp Tim Bönig.
coupe te worden verwerkt. De rokken
vallen bolrond over de heupen om op
kniehoogte weer recht en slank te
worden. Zijn japonnen, voor het me
rendeel mouwloos, hebben veelal een
spitse halsuitsnijding of een boothals
en zijn, voor zover mouwloos, voor
zien van een bijbehorend jasje, dik
wijls gevoerd met een contrasteren
de kleur. Van een enkel stuk is de
rug bloezend.
Van de verwerkte stoffen noemen
wij allereerst het tinneroy Schutters
veld, dubbel „p.v.", hetgeen in goed
Hollands betekent, dat het poolvast en
pletvrij is. Vooral dat laatste lijkt ons
belangrijk, want wie, in het gelukkige
bezit van een dergelijk kledingstuk,
heeft zich nooit eens geërgerd aan
de kale plekken veroorzaakt door het
zitten Hoewel de stof op zichzelf
vermelding verdient kunnen wij de
daarvan ontworpen deux-pièces niet
waarderen. Inderdaad wat „extra
vagante", zoals deze creatie was be
titeld. Er werd een soort heksenhoed
bij gedragen van biscuitkleurige vilt
met op de hoge bol enige noppen en
een band van hetzelfde roestbruine
tinneroy waar ook het toilet van was
vervaardigd.
Verder verwerkte Tim Bönig ever-
glaze, zo soepel en levend, dat wij
bijna zouden willen adviseren „noem
het geen everglaze meer". Dat heeft
(Ad verten He).
Steeds méér huisvrouwen zien in,
dat het haar eigen belang is by
het kopen van een bindmiddel
MAÏZENA DURYE A te vragen.
En haar winkelier geeft het haar
graag, want het ia ook zijn belang
dathaarmaaltfjdenslagen.Hyweet
door jarenlange ervaring dat er
voor groenten, soepen en sausen
geen beter bindmiddel bestaat dan
juist MAÏZENA DURYEA. Bij
het gebruik daarvan zijn misluk'
kingen b\j voorbaat uitgesloten.
V
nl. zulk een nare bijklank gekregen
dat iedereen automatisch moet den
ken aan dat starre bonbondoos voe
ringmateriaal van enkele jaren ge
leden. Evenmin als everglaze be
hoeft te worden gestreken, zo is dat
ook het geval met minicare, van
welk materiaal wij een zandkleurige
hemd-robe zagen met een bijbehoren
de mantel, waarvan vooral de ruglijn
zeer apart was. Naar onze mening
meer apart dan draagbaar, want
zelfs de hyperslanke mannequin had
nog iets massiefs door de vele niet
ingestreken plooitjes, die alle bij el
kaar de ruglijn vormden, laat staan
als „Mevrouw Doorsnee" daarin
loopt. Verder bewonderden wij mooie
glanzende cotton en ban-lon, een
nieuwe wollig aandoende stof die niet
pluist en zeer gemakkelijk valt te
plisseren. Van dat laatste kregen wij
een indruk door „Merveille du Pérou"
een zwarte zeer elegante robe met
een diepe V-vormige ruguitsnijding.
Maar genoeg over zijn japonnen,
hoe vermeldenswaard ook, we zulten
ons verder bepalen tot zijn grote fort:
het scheppen van hoeden. Het eerste
wat opviel was dat wat men ge
woonlijk de bol van de hoed pleegt
te noemen bij Tim Bönig niet veel
meer van een bol heeft. Veel van zijn
hoeden doen op het eerste gezicht
aan bijenkorven denken door de
puntvormige verhoogde bollen, zoals
bijv. „Coquillage", een rose cloche
van vilt gegarneerd met echte schel
pen.
Een model als „Madame Bady"
was kennelijk geïnspireerd door de
paddestoel. In dit model is 8 meter
nylon jersey verwerkt. De ouderwet
se „flaphoed" ontbrak ook niet op
het appèl, de gegolfde rand was dan
weer omlaag dan weer omhooggesla
gen. Wij vinden dat een zeer flatteus
model, maar alleen als je er een ge
zicht voor hebt. Dat is natuurlijk wel
min of meer met alle hoeden het ge
val maar met deze wel in het bijzon
der.
Dit aardige lied uit het repertoire
van Wim Sonneveld heeft Tim Bönig
geïnspireerd tot een enorme zand
kleurige creatie, waarop een levens
grote hand is aangebracht, die met
een koord of dun stokje reikt tot op
handhoogte, zodat men bij windvla
gen het hoofddeksel in bedwang kan
houden. Inderdaad een oplossing van
„het hoedvasthoud-probleem" maar
het middel lijkt hier erger dan de
kwaal. In ernst zal daar niemand
mee willen lopen en als zodanig is
het ook niet bedoeld, maar als show
stuk verdient het toch wel vermelding.
In de serie hoedjes voor jonge
meisjes heeft hij gebruik gemaakt
van het aardige effect, dat stro kan
hebben, wanneer het om en om wordt
verwerkt. Dit kan een bepaald streep-
effect teweeg brengen, hetgeen het
geval is bij „Ville de Paris", een crea
tie in bleu-rose, gegarneerd met tule.
Dikwijls waren de accessoires zoals
handschoenen en korfje (de grote lie
veling van de bakvissen) van een
zelfde versiering voorzien.
Zeer chic vonden wij een zee
groen hoedje zonder rand gegarneerd
met galon en een model van zuiver
zijde met boomschorseffect.
Wij kunnen ons na deze show ten
volle stellen achter de slagzin van
de hoedenleveranciers: U ziet er leu
ker uit met een hoed op.
G.S.-de W.
Waarschijnlijk hebt u haar
naam nooit gehoord, maar alle
moderedactrices over de hele we
reld kennen haar wel. Al enkele
jaren achtereen is het haar naam
die achterop veel van de foto's
staat die overal de roem verkondi
gen van de Parijse couture. Op
haar dertigste jaar behoort Nicole
Bukzin tot de beste modefoto
grafen van Parijs. In korte tijd
maakte zij een opvallende car
rière, en zowel de stoffenfabri-
kanten als de couturiers zijn het
er volkomen over eens dat zij de
moeilijke kunst verstaat, de struc
tuur van hun weefsels en de lijn
van hun modellen tot hun recht
te doen komen.
Nicole Bukzin is een dorpsmeisje
uit de Ardennen. En als de naam van
haar geboortedorp u interesseert: dat
heet Montcy St.-Pierre. Maar dat
dorpsleven veranderde allemaal toen
zij de Amerikaanse fotograaf leerde
kennen die haar trouwde en die haar
meteen een opleiding gaf als assis
tente. De Bukzins waren bekende fi
guren in de Parijse modesalons, tot
dat een jaar of vijf geleden de man er
1 de brui aan gaf. Al heel lang had hij
al schilder willen worden, maar nu
verwisselde hij dan definitief de ca
mera voor het penseel.
Voor Nicole waren daarmee de
shows voorlopig verleden tijd. In
plaats van de camera's waren er de
potten en pannen gekomen van een
eigen huishouding, maar al spoedig
overheerste toch haar heimwee naar
de fotografie. De vraag was alleen,
hoe daarmee weer te beginnen. Een
voormalig assistentje is nog niet zo
maar capabel om haar eigen opdrach
ten uit te voeren. Dat belette haar
echter niet om een eigen camera te
kopen. En om met behulp van enkele
vrienden bij de couture wat japonnen
te lenen voor haar eerste pogingen
als zelfstandig fotograaf. De eerste
die daarop een bestelling plaatste was
de couturier Pierre Balmain.
Toch had Nicole Bukzin haar weg
bij lange na nog niet gevonden. Dat
gebeurde pas toen zij op de Place de
la Madeleine eens was binnengestapt
in het Parijse kantoor van het Inter
nationaal Wolsecretariaat. Daar ont
dekte men haar bijzondere kwalitei
ten. Men leerde haar wollen stoffen
fotograferen, zodanig dat de beste
eigenschappen van het weefsel volle
dig tot hun recht kwamen. Nicole
Bukzin bleek een goede leerling te
zijn.
en hoe het weefsel op de foto kan
gaan „leven"Daarna kijk je eens
naar de achtergrond die je zo moet
kiezen dat de lijnen van het kleding
stuk daardoor nog geaccentueerd
worden."
Zo kan bijvoorbeeld de lijn van een
verticaal gesneden mantel makkelijk
verloren gaan tegen de achtergrond
van een hekwerk, zoals omgekeerd de
horizontale architectuur van een ge
bouw zo'n zelfde mantel ineens tot
leven kan brengen. In een ander ge
val is het weer de boog van een brug
of een koepel waarin de ronding van
een mouw of een lijfje weerspiegeld
wordt.
Het levende materiaal
Dat is nog maar het dode materiaal.
De mannequins vormen het levende,
en voor de goede modefotograaf is
het niet alleen van belang haar de
juiste pose te helpen vinden, maar
ook om die houding volkomen na
tuurlijk te doen schijnen. Nu zijn de
meeste Parijse mannequins ook
reeds door de bijzondere en dure kle
ding die zij dragen meer befaamd
om haar elegance en distinctie dan
alleen maar om haar schoonheid, doch
Nicole Bukzin vindt dat een heel
groot voordeel. „Zij helpen mij daar
door ook van haar kant om het best
mogelijke resultaat te verkrijgen."
Zoals een schilder zich kan speciali
seren op olieverf, aquarellen of pas
tels, zo heeft Nicole Bukzin in het
fotograferen van wollen stoffen haar
medium gevonden. Elke collectie
brengt haar daarbij weer nieuwe pro
blemen die moeten worden opgelost.
Maar zonder dat zou menige mode
reportage er minder aantrekkelijk
uitzien dan de fotoreeksen waarop
wij elk seizoen opnieuw weer plegen
aan te vallen.
Ks.
ET KOMT zelden voor dat
een modeshow kan zeggen. j,
was allemaal even mooi. En g,
zal niemand die de eerste voor]
show van Metz en Co 'n „Her'
Kurhaus heeft gezien, het ),eSen^eS
(Advertentie).
Prima pasvorm en in
diverse modekleuren
f 12.50.
Wanneer wij haar nu vragen waar
op een modefotograaf allemaal moet
letten, zal Nicole daarop antwoorden:
„Eerst de lijn bestuderen van de man
tel of de japon waarom het gaat. Dan
kijken wat de bijzonderheden zijn
waarop speciaal gelet moet worden,
kunnen volhouden. Natuurlijk, „f
kan over de draagbaarheid van
erschWg,.,
8b
dat ensemble van smaak ve
maar dat het een paar uur van
fijnd esthetisch genot zijn geweest
onomstotelijk vast.
Het zijn vooral de kleuren
Metz en Co van oudsher ex®e' ^,age
Niet meer zoals vroeger veelal in jp
pasteltinten .*ie er ook nog
bescheiden mate zijn maar """jjuti
e*1
Met de lichtmeter in de hand treft Nicole Bukzin haar voorbereidingen
voor het fotograferen van een couture-model. Naast de doorgaans lange
mannequins lijkt zij uitzonderlijk klein.
bove"3:
in kleurencombinaties die door", .^g^,
felle contrasten gewaagd
maar het in hun natuurlijkheid a
minst zijn.
Oranje en marineblauw, zwaf'
bruin, pauwblauw en fel groen, °n
bare variaties van zandkleur met l'c
blauw of lila, zwart-wit met gr°en i,
rood, daarbij garneringen o.a. van r
en geelkoperen ceintuurs of tiêü eI)
van fel rode tamelijk grote knopen-
kapje bestikt met schelpjes ter co
tering van een strandpakje, kortom
rijkdom aan fantasie gerealiseerd
ideale wijze. Dat wil zeggen een sa ajs
gaan van evenveel goede smaak
goede kwaliteit. Vooral het kat®®11^,
als linnen geweven is zó geper^.et
tioneerd dat het met het blote oog^
meer van linnen is te onderschep.
Raffia hierop verwerkt geeft een
waiian-achtig effect dat strandp3 t.
wel heel dicht bij zon en zee hr
Een losvallende effen rode mantel-
h
heel gebreid, kunnen we typi.^cn
men, maar niet geslaagd wat he
het patroon waarin werd gebreid-^"
de japonnen viel het op dat er
waren met wijd openstaande ha^^
maar daarvoor moet de draagster
al te lange maar wel een gevuld® p
hebben. Opvallend gracieus,
lings zeer breed gerand, hoog of
waren de hoeden die de manneg
bij hun japonnen en ensembles dr°e7jis
Veren en tule werden ook hier dik
verwerkt. De avondjaponnen rm1'1 pf
uit in distinctie en kostbaarheid'^jje
bewondering van de bezoekster
zich in een zeer hartelijk applaUS
het einde van de show.
Materiaal en snit zijn
doorslaggevend I
De pasvorm, óók van Uw hand
schoenen, wordt bepaald door de
snit. Daarom stelt de toonaan
gevende Laimböck-collectie nooit
teleur, want Laimböck-snlt is
ongeëvenaard.
TYROLER HANDSCHOENEN MAGAZIJN
Handschoenen, suède tasjes,
exclusieve shawls. Elbeo kousen.
Amsterdam, Kalverstraat 182
Rotterdam, Lijnbaan 85
's-Gravenhage, Spulstraat 58
Zeer charmante hoed
van kantstro met lint
afgebiesd.
IN EEN LIJVIGE (Amerikaanse)
pocket-uitgave is kortgeleden de auto
biografie van Pearl Buck verschenen,
die om meer dan een reden interessant
genoeg is om op deze pagina te bespre
ken. Pearl Buck, schrijfster en Nobel
prijswinnares, wie heeft niet haar
meest bekende roman De Goede Aarde'
gelezen of tenminste de film gezien
was in de gelukkige omstandigheid dat
de coulissen van haar leven zich veel
vuldig gewisseld hebben. Door haar
open aandacht, haar onuitputtelijke be
langstelling voor mensen en hun lotge
vallen, èn haar intelligentie wist zij
deze wisselende omstandigheden te ge
bruiken als achtergrond voor haar vele
romans en verhalen. Bovendien dit
is minder bekend heeft zij een om
vangrijke Chinese klassieke roman
vertaald en is een groot kenster van de
Chinese litteratuur zowel als van an
dere Aziatische gebieden.
Zij werd geboren in Amerika als
dochter van 'n Presbsyteriaans zende-
lingenpaar dat in midden-China zijn
missie-post had. Als baby van drie
maanden reist ze met haar moeder naar
China waar ze tot haar middelbare-
schooljaren verblijft. Haar vroegste in
drukken ontvangt Pearl Buck dus te
midden van het Chinese volk, in een
idyllische omgeving van heuvels en
bergen met als speelkameraadje haar
Chinese pleegzusje. Daar haar ouders
niet opgesloten zijn binnen de kring
en conventies van een „blanke" kolo
nie ademt Pearl Buck van jongs af de
Chinese sfeer, haar schoolkameraadjes
zijn Chinese kinderen al krijgt zij bij
lessen in klassieke en Amerikaanse ge
schiedenis en een oude wijze Confucius-
aanhanger is haar leraar in Chinees
spreken en schrijven. Na een reis dwars
door Rusland en Europa, brengt ze
haar middelbare-schooljaren in Ameri
ka door. Maar na het beëindigen van
haar studies keert ze weer naar China
terug en wordt lerares op een missie
school. Als getrouwde vrouw woord ze
jarenlang in Noord-China, bereist an
dere delen van het land en woont ten
slotte in Nanking waar ze docente is
aan de universiteit.
Niet haar persoonlijk lot
Kort voor de oorlog vertrok ze naar
Amerika waar ze nu nog woont. U ziet,
er is afwisseling genoeg in het per
soonlijk leven van deze vrouw. Doch
het zijn niet haar persoonlijke lotgeval
len die dc hoofdrol spelen in haar auto
biografie; zij gebruikt die als het ware
als scandering van haar achtergrond:
het grote geheimzinnige China, dat zij
in dc tijd dat ze er zich bevindt ziet
ontwikkelen van een feodale statische
door de keizer geregeerd rijk tot een
republiek, waarin ze weer duidelijk de
kiemen ziet ontbloeien tot de commu
nistische federatie van nu.
Als Pearl Buck een klein meisje is,
is de kern van de samenleving nog:
de familie. Verrukkelijk zijn haar ver
halen over het Chinese kinderleven.
Verwend en bemind door ouders, groot
ouders, tantes, ja door iedereen, want
de fam'Ue woonde bij elkaar in afzon
derlijke paviljoens en het kind stond
hoog in aanzien in de Chinese samen
leving; het werd rondgedragen, mocht
eten en slapen wanneer het wilde,
kreeg lekkers enz. De baby had geen
luiers aan. Af en toe werd hij buiten
gehouden en door een zangerig gefluit
aangemoedigd tot het doen van zijn be
hoefte. De Chinezen dachten dat het
kind niet door geweld of vrees in een
bepaald schema gewrongen moest wor
den, daar dit anders op latere leeftijd
kwade gevolgen zou hebben en levens
moeilijkheden zou veroorzaken. (Een
idee, dat dus ook in de moderne psy
chologie opgeld doet).
Maar tegen de leeftijd van 7 a 8 jaar
gleden deze kinderen volgens Pearl
Buck merkwaardig gemakkelijk in het
patroon van goed gedrag en zelf-disci-
pline. Zonder moeilijkheden aanvaard
den zij hun plaats in het familiever
band. waarin wel een hiërarchieke ver
houding bestond met daaraan verbon
den privileges, maar zij wisten dat die
ook eens voor hen zouden zijn. De
grondslag van dit leven noemt zij in
nerlijke zekerheid en een gevoel van
veiligheid. Inderdaad: de familie zorgt
voor de leden. Zij zorgt voor de huwe
lijkspartners, voor de wezen, voor de
zieken en ongelukkigen onder haar le
den. Instellingen van allerlei aard. zo
als wij die kennen waren dus in de
oude Chinese samenleving niet nodig.
Dit neemt niet weg dat bij natuurram
pen, misoogsten e.d. er verschrikkelij
ke dingen gebeurden. Vele families
trokken dan weg op hongertochten,
stierven uit of leefden onder de meest
nijpende omstandigheden onder de mu
ren van de steden. Soms verkochten ze
hun kinderen, vermoordden een pas
geboren baby of legden ze te vonde
ling.
Van iets dat meer op een christelijke
charitas-idee leek was in die oude Chi
nese samenleving geen sprake. Iemand
die zich op de rand van de dood be
vond werd maar zelden gered. Het door
het Boeddhisme beïnvloed idee was
dat het noodlot had toegeslagen en deze
mens blijkbaar bestemd was om te
sterven. Wie zo iemand redde, was
voortaan verantwoordelijk voor hem,
ja zelfs voor zjjn familie, omdat hij
nieuw leven gegeven had aan iemand
voor wie eigenlijk het uur van zijn dood
al was gekomen.
Evenals de familie was ook de sa
menleving geordend. Iedere groep had
zijn eigen plaats tot zelfs de bedelaars
en de stadsdieven. Op de laagste trap
van de samenleving stonden de solda
ten omdat het hun beroep was slecht
te doen", zoals een oude dame Pearl
Buck eens verklaarde.
De belangrijkste posten in de rege
ring konden door iedereen bezet wor
den als hij maar gestudeerd had. Ieder
die de zeer zware keizerlijke examens
had gedaan (ze stonden voor iedereen
open) kon rekenen op een belangrijke
regeringsfunctie; hij die de beste pun
ten gehaald had kreeg ook de hoogste
functie. Soms bracht een heel dorp
geld bij elkaar om een arme veelbelo
vende jongeman te laten studeren, in
de hoop weliswaar dat hij later op
een belangrijke post zijn dorp niet zou
vergeten. Mensen van cultuur en be
schaving stonden hoog in aanzien en
van hen werd dan ook integriteit ver
wacht. terwijl het iemand die geen „op
voeding" genoten had veel werd ver
geven.
Er zijn altijd streken in China ge
weest waar de vrouwen haar voeten
inbonden en in de steden was deze ge
woonte natuurlijk ook vlugger uitge
storven dan op het platteland. Pearl
Buck vertelt echter van een meisje, dat
modern opgevoed, 's nachts toch stie-
kum haar voeten bindt, want zo zegt
ze: iedere vrouw wil graag mooi zijn
en waar lichamelijke schoonheid een
gave van de hemel is, vond dit Chine
se meisje, dat ze met moeite en pijn
Cf1'
tenminste bereiken kon dat ze (lfl
nese ogen) beeldschone voeten
Vermoedelijk zal een moderne Cy
iifl»
sls
verP
gebonden voeten beschouwen
teken van verachtelijke onderW p,
aan de man. waaraan zij gelukkig
groeid is.
pil*1
Amerikaanse soldaten, die in c°
nistisch China gevangen gezet®11 „ep,
den, vertelden dat hun wat opêe
i*6r?
dat juist vrouwen het nieuwe
zo fanatiek steunden. En als rnÊ g0d
denkt hoe eeuwenlang vrouw® el*
haar hele kinderschaar zagen s
aan tropische ziekten, dat het v gf
waren, die een pasgeboren baby pd
voor geen eten was door ver®
om het leven moesten brengen (v
groep van twaalf boerenvrouw®^
Pearl Buck ondervroeg waren
die wel eens een kind hadden
doden) is di ook te begrijPen"
Het nieuwe regiem stelt
men van medisch uitgeruste P
de bevolking leert op grote sclut,isf'
d>e
zen en schrijven. Hoe het comr°
de kans kon krijgen in deze
toch lange jaren een republ'e
wordt ook zeer wel duidelijk
boek van Pearl Buck.
f*
Ondanks het onvermoeibar®^ jjji
van missionarisen en zendehn=
weapief'!
geheel nier op fundamentele
het ons dat de christelijk®
kort geschoten is; een bese
wens in de nieuwe missi®
aan alle kanten baan breek ee^
Moge het ons gegeven
te herstellen wat er te hers
leet v
N.a.v. Pearl S. Buck:
Worlds, Cardinal Giant, P°c
Inc. New York.
(Advertentie)
Op 1 maart 1957 vieren wij ons
r 25-jarig jubileum. Sedert een kwart eeuw
leveren wij jaarlijks aan miljoenen ver-
bruikers dc beste rijsttafelproducten.
Ondervindt Conimex kwaliteit wint',
