c
f
HL
M
de kleine incenzo
Vrouw geëmancipeerd door openstelling
van alle posities tot stenen bikken toe
lijden, dat niet opweegt tegen glorie
Èt H
van
Belangrijk nieuws alleen
op de gezichten der
voorbijgangers
Schoenen met
mannenmaat
De Chinese vrouw
Geen geweld
De Zwarte Panter
ZATERDAG 6 JULI 1957
PAGINA 3
De kinderen in China zijn niet meer bang
voor „de vreemde duivels". Lang lijkt de
tijd. er geleden, dat de keizers de afgesloten
heid van het Hemelse Rijk trachtten te hand
haven door de Westerlingen af te schilde
ren als bewoners van de hel. Intussen, dit
neemt niet weg, dat het de Mandsjoeheersers
te Peiping (het oude Peking) eeuwenlang
gelukt is, China schier hermetisch gesloten
te houden. Maar en dit is wel merkwaardig
ofschoon begrijpelijk, het is Mao Tse-toeng,
de eveneens te Peiping zetelende heerser
over Rood China niet gelukt, zijn commu
nistische arbeidersparadijs van de buiten
wereld afgesloten te houden. Reeds na tien
jaar heeft hij zijn pogingen hiertoe moeten
opgeven en alhoewel, zoals zulks in elk
dictatoriaal geregeerd land het geval is, de
grenzen nog niet voor iedereen openstaan,
komen er steeds meer vreemdelingen, zwer
ven allengs meer buitenlanders, Europeanen
en Amerikanen, doch ook Afrikanen en
Aziaten door het voormalige Hemelse Rijk,
proberend, er zich enigszins een voorstelling
van te maken, wat zich daar heeft afgespeeld
en hoe de massa er reageerde op de hervor
mingen van het Chinese communisme, het
welk zich ten doel had gesteld, alles, wat
nog aan het oude herinnerde, de godsdienst
incluis, uit te wissen en een geheel nieuw,
communistisch China te grondvesten.
(,nk zij hetgeen al die buitenlandse bezoekers over het Rode China
S( hrijven, komen we er langzamerhand het een en ander over te
betert, al is het nog verre van voldoende, om zich een totaalbeeld te
v°rrnen en daaruit min of meer vergaande conclusies te trekken,
letgeen thans over Rood. China gepubliceerd wordt, is intussen
lt>teressant en leerzaam. In zekere zin wijst het er op, hoe de ont
wikkeling zal zijn in de andere, door het communisme geestelijk
°nderdrukle of verwrongen landen. We zullen ons hier niet gaan
Verdiepen in de politieke aspecten, doch hoofdzakelijk zo het een
en ander weergeven, ivat ons in correspondenties in buitenlandse
eden en tijdschriften trof. Het werpt een verhelderend licht op
Jao Tse-loengs schijnbaar raadselachtige uitspraak omtrent de
naderd bloemen en de honderd scholen van denken, die hij in hel
ode China wil zien opbloeien. Men zou onwillekeurig geneigd
"ljn te veronderstellen, dat dit de welbekende, echt-Chinese, bloem-
njke wijze is om iets te bemantelen, n.l. het échec van de communis-
tlfiche principen.
BB
Observator
Een jochie van drie jaar, getroffen door kinderverlam-
ming, werd door zijn ouders aan zijn lot overgelaten...
Turijn is een grote stad, waar veel mensen leven sterven. Het
is een industriestad, waar hard gewerkt wordt en de mensen niet zo
bijzonder veel tijd hebben, om zich voor anderen zeer te interesseren.
Evenals overal in de wereld draagt eenieder het leed, dat hem in
dit aardse tranendal hesehoren is. Er vinden tragedies plaats,
grote ongelukken, er sterven mensen door akelige ziekten een wrede
dood. De kranten schrijven er soms over, de mensen praten er over,
maar ten slotte gaat ieder zijns weegs, vervuld van zijn eigen
moeilijkheden.
De driejarige Vincenzo lijdt aan
kinderverlamming en werd door
zijn ouders aan zijn lot over
gelaten
Bamboe-gordijn
GAAT OMHOOG
waar vrouwen met het politieke toe
zicht belast ziin en feitelijk onbeperkt
heerseresseHaar wil is we,t
De vrouwen kunnen het inderdaad ver
brengen in Rood China. De minister voor
de volksgezondheid, die van justitie, die
voor overzeese Chinese aangelegenheden
(de miljoenen buiten China wonende Chi
nezen), de min. voor de textielindustrie
en het hoofd van de afdeling buiten-
De aangeboren speelsheid der Chinezen
heeft zich onder het communistische re
giem weten te handhaven. Hier spelen
twee jongelui het „orenspel", waarbij de
een de ander in een oor moet bijten,
echter zonder van zijn handen gebruik te
maken.
landse pers van het ministerie voor
buitenlandse zaken zijn vrouwen. Een van
de zes vice-presidenten van de Chinese
volksrepubliek is mevrouw Soong Tsing-
Ling. zuster van Tsang Kai-sjeks vrouw
Mei-Ling. Aan de universiteiten en mid
delbare scholen van Peiping doceren vier
en twintig honderd vrouwen, in de rege
ringslaboratoria voor wetenschappelijk
onderzoek zijn belangrijke posten door
vrouwen bezet in het nationale congres
zetelen tamelijk veel vrouwen. Een zeven
de van het aantal functies bij de rech
terlijke macht is in handen van vrouwen
en in elk bestuur van een collectieve
boerderij moet minstens één vrouw zit
ten. De vrouw in Rood China heeft ook
stemrecht hetwelk de plicht inhoudt,
ja en amen te zeggen op alles, wat de
partij voorstelt) en gelijke betaling met
de man. De gedwongen huwelijken be
staan niet meer, althans officieel,
de vrouw is niet langer meer koopwaar
in Rood China en van uitbuiting, zoals
die voorheen in de fabrieken het ge
val was, kan niet meer worden ge
sproken. Ook vrouwen krijgen (op 50-
jarige leeftijd) €en pensioen van 60 tot
70 procent van hetgeen ze verdienden.
Hiertegenover staat, dat de vrouwen in
Rood China volkomen geestelijk gelijk ge
schakeld zijn en het typisch vrouwelijke
haar ontzegd wordt. Voor haar kleding
mag ze geen belangstelling hebben. Ze
moet er, net, als de mannen, zo uni
form mogelijk met de rest uitzien. En
het arbeidersuniform in Rood China is
niet bepaald flatterend.
Een Amerikaans journalist omschreef
de positie van de vrouw in Rood China
kernachtig als volgt: haar voeten worden
niet meer tot voetjes opgebonden, maar
ze moet nu schoenen met een man
nenmaat dragen..
D,e mannen, die de arbeidsproduk-
t-iviteit in Rood China moeten opvoeren
wmoawaOTw» imiiiii i
Tot voor kort behoorde Rood China tot
ae, Janden, die door het conmunisme
enter een gordijn geduwd werden. Het
erd voor ons oog verborgen door wat
€ri in Azië het Bamboe Gordijn noem-
"ae- Nu het zijn poorten voor buiten
tek bezoekers heeft opengezet, 1*.
a ent dit allerminst, dat iedereen zich
J- vrij kan bewegen. Nog altijd moet
j,10,1 verlof vragen, om zich naar een
j^Paalde provincie of stad te begeven.
1 buitenlandse journalisten dienen elk
uterview met een vooraanstaande offi-
®le persoonlijkheid dat ze willen hebben.
Wt' aan te vragen. Opmerkelijk genoeg
"staat er evenwel geen censuur. Dezer
agen deelde een Engelse journalist
omtrent zijn ervaringen in Rood
Jrfuna mede. Men zal zich afvragen, of
et wel zin heeft naar een land te gaan,
schreef hij, waar geen vrijheid van
^dachten en handelen bestaat. Wat kan
den nu schrijven over een land, waar
in? gebeurt, dat ons vrije westerlingen
teresseert? Een berichtgeving, zoals
'1 die kennen, is in Rood China niet
Selijk. Dus wat doet een journalist
i ®igenlijk? Wel, hij ziet tal van dingen
ie vreemd en wonderlijk zijn. Officieel
5°mt hij ondanks alle vriendelijkheid,
™clwilleni(jheid en voorkomendheid, niets
Weten, maar op straat kan hij op de
Richten van de voorbijgangers lezen,
JLer iets. voor hen, -belangrijks is ge-
est. Hij ervaart, dat de kinderen niet
anH zijn, als ze een Westerling z-ien
Ch'IIler^ aan veeb dat de mens in Rood
ma toch zeer veranderd is.
is^aar 's k,v' de Chinese vrouw Ze
g.K0nder het communistisch regiem
emancipeerd. Men moet echter niet
he???11' welke Prijs ze er voor betaald
W<? Wat deze Engelese journalist schreef
dp? aangevuld door rapporten van an-
Ch' persmensen- Er blijkt uit, dat de
inese vrouw gelijk is aan de man, wat
Verschillende generaties Chinezen, naast
het verrichten van zware handenarbeid
betreft. Ze veegt voorts de straten, be
stuurt dorsmachines en zaaimachines en
bikt stenen. Hiertegenover staat, dat de
vrouw belangrijke functies kan bezetten
en door de communistische partij bij voor
keur wordt gebruikt, om de bevolking
inzake politieke activiteit te controleren
Er zijn grote wijken in de Chinese steden
Er is een groep, die leeft zonder God r
en het dus van de aarde moet hebben.
Vandaar de permanente jacht naar ge
nietingen van allerlei aard, om het
leven „vol" te maken. Er is een andere
groep, die leeft met God en weet, dat
Zijn leiding wegen aangeeft waar langs
de mens zijn einddoel moet bereiken.
Alleen die leiding en richtlijnen volgen,
dat is vaak een karwei, waarvan men
zich te gemakkelijk en te roekeloos af
maakt. Hoewel het nog verschil maakt,
of men zijn afwijkingen royaal erkent
en zich er over geneert of van mening
is, dat men toch niet zo kwaad van le
venshouding is.
Vast staat in ieder geval, dat elke
mens hopen steun nodig heeft om het
tot een goed einde te brengen. Om zich
dat nog eens terdege voor ogen te stel
len is het Officie van morgen een uit
stekend hulpmiddel. Immers, wie een
beetje levenservaring heeft weet, dat al
leen de Heer ons licht en heil is, als
mede de beschermer. En dat we dan
niet behoeven te vrezen en te sidderen.
Zij, die extra moeilijkheden in ziel en li
chaam ondervinden, zullen voorts des
te vuriger kunnen smeken:
Geef, dat de loop der wereld door
Uw beschikking voor ons vreedzaam
geleid worde.
Onder de schijn van welvaart, geluk
en tevredenheid kan een wereld van
tegenheden verborgen zijn, waarvan
niemand kennis draagt. Een zwaar lot,
waartegenover men paulinisch moet zijn
ingesteld d.w.z., dat men met Paulus
ran mening kan zijn, dat het lijden van
deze tijd niet opweegt tegen de toekom
stige glorie.
Doch zó te leven eist met bijstand
van Boven ware heldenmoed. En zó
eenvoudig is het niet het Licht in de
duisternis te onderkennen.
elkand
Le
er gezet voor een propaganda-foto.
vrouwen zijn evenals de mannen in
een soort uniform gekleed,
Toch moeten we allemaal die kant
uit. In een geest van geloof en vertrou
wen.'
Genade voor de fouten en erger en
met de bede op de lippen: Wees een
toevlucht voor ons arme mensen in
nood.
Wat een wonderbare vangst van ge
nade zou er afkomen, wanneer duizen
den morgen in alle nederigheid zó de
hemel geweld aandeden.
- V
-v-v
- I
-
zien ongaarne, dat werkende vrouwen
moeder worden. Volgens de arbeidswet
ten moet een werkende vrouw, als ze
een zuigeling heeft, elke vier uur een
half uur rust hebben, voor het verzorgen
van haar kind. dat in het zuigeligen-
huis van de fabriek -is ondergebracht. Er
wordt beweerd dat Mao Tse-toengs re
cente besluit, om geboortebeperking in
Rood China officieel te propageren en te
onderwijzen, ingegeven is door het grote
aantal werkuren, dat aan het verzorgen
van de kinderen der arbeidende vrouwen
verloren gaat..
Terwijl het communistische regiem aan
de ene kant het gezin opbreekt, door
de moeder n,aar de fabriek te sturen,
predikt het aSn de andere kant de huwe
lijkstrouw en de waarde van het gezins
leven. Maar de huwelijkswet zegt o.a. dat
een paar huwt, om gezamenlijk te stre
ven naar een nuttige arbeidsproduktivi-
teit en om gezamenlijk aan de opbouw
van een nieuwe samenleving te werken..
De huwelijkswet schrijft voor, dat man
en vrouw elkander moeten liefhebben en
in harmonie moeten leven. De regering
heeft echter onlangs de rechters berispt
omdat ze veel te veel echtscheidingen
toestaan, op grond van wederzijdse toe
stemming
Een interessante reportage over de vrij
lating van twee Amerikaanse missio
narissen, die we in een Amerikaans blad
lazen, biedt wellicht de mogelijkheid, aan
de praktijk te toetsen, waarom Mao Tse-
toeng plotseling een merkwaardige omme
keer in zijn „Ideologie" heeft bewerk
stelligd. Hij wil geen geweld meer ten aan
zien van de vijanden van het communisme
hen door overreding tot de goede zaak
bekeren. De priesters hebben verteld, dat
tegen hen geen geweld is gebruikt. De
priesters waren beschuldigd van hulp
verlening aan een spion en verbreiding
In Rood China zijn de acrobaten en
jongleurs de enige kunstenaars, die
geen communistische propaganda
behoeven te maken. Hun kunst kan
immers zonder spreken of schrijven
beoefend worden. Ze is bij het volk
heel geliefd. Zelfs een klein meisje
kan altijd op heel wat belang
stellenden rekenen.
ter Houle bij zijn aankomst te Hong-
Kong. „Ze hebben me jaren achtereen
in een cel gevangen gehouden, waar
in slechts een zwak elektrisch lampje
brandde. Het was er in de zomer snikheet
en 's winters ijskoud. Ik mocht al
leen op de grond zitten geen andere hou
ding was toegestaan. Het voedsel be
stond vrijwel uitsluitend uit kool. Een jaar
lang heb ik alleen op een soort spoeling
moeten leven. Elke gelegenheid werd te
baat genomen, om me communistische
propaganda in te pompen. Alvorens
mijn z.g. proces begon werd ik soms
vijf uren achtereen verhoord. In de rechts
zaal was, toen ik veroordeeld werd
niemand anders aanwezig dan de rech
ter van de „volksrechtbank" en de be
wakers. Men heeft mij niet mishandeld,
maar het gevangenisleven was één lange
tergende marteling, er kennelijk op ge
richt, mijn geestelijk weerstandsvermogen
te verzwakken. Inderdaad geweld was niet
nodig. Als Mao-Tse-toeng met zijn nieuwe
ideologie dezelfde weg gaat bewandelen
en inplaats van bruut geweld een langzame
voor de buitenwereld onopvallende marte
ling ga-at toepassen, ziet het er voor hen,
die Mao's honderd bloemen van vrije
meningsuiting en zelfstandig denken gaan
kweken, nogal somber uit
Er zullen als dan slechts andere metho
den worden gebruikt om in Rood China
van een anti-Chinese ideologie. Neen, ge- dat zich bij voorkeur socialistisch noemt
weid werd niet gebruikt, verklaarde pa-1 doch door felle communisten geregeerd
wordt, de communistische overheersing
te handhaven. Hoe de communisten ook
in Rood China de vrijheid van denken «n
doen alsmede de godsdienstvrijheid zien
vonden we duidelijk geillusstreerd in een
beschrijving, welke een Frans journalist
van zijn reis gaf en waarin hij o.a. het
bezoek schilderde, door hem gebracht a-an
een priester van de z.g. Chinese Natio
nale Katholieke kerk de Fransman werd
door de officiële tolk - elke reiziger
krijgt zo'n functionaris toegevoegd - ie-
introduceerd bij „Pater Lu, van wiens
mooie, grote kerk, nabootsing van een
Europese kathedraal, hij direct mocht
aannemen, dat ze uit handen van de Kat
holieke missie in die van de scheurma
ker was overgegaan. „Pater" Lu,
vertelde hem, dat zijn „kerk" aanvanke
lijk wel enige moeilijkheden van de zijde
van het Vaticaan ondervonden had, maar
deze waren nu opgelost. Rome had
zich volkomen met de eigen weg van de
nationale kerk akkoord verk-iaartt. „Si*
jaar" aldus „Pater" Lu, stuur ik een
rapport over de toestand in dit dio
cees naar Rome. Ik sta met het Vati
caan in contact door bemiddeling van
een Chinese kardinaal, die in het buiten
land resideert. Hij is daar ziek geworden
en kan voorlopig niet naar China terug
keren. De Fransman wilde graag weten,
wie deze kardinaal dan wel was, Hij wist
ook niet zeker, waar deze kardinaal ver
bleef, naar hij vermoedde, in de Ver
enigde Staten „Pater" Lu antwoordde
de naam van deze prins der Kerk ver
geten te hebben Hij gaf daarna toe,
dat hij het zijn gelovigen als hun plicht
voorhoudt, anti-communisten bij de auto-
toriteiten aan te geven.
Waarom er zoveel missionarissen en
Chinese Katholieke priester waren gear
resteerd. wilde de Fransman weten, na
dat „Pater" Lu breedvoerig had
uitgeweid over de uitstekende verstand
houding welke er thans tussen de rege
ring en de „Katholieke Kerk" in China
bestaat. Och, luidde het bescheid, deze
mensen zijn geestelijk vergiftigd door
revolutionaire theorieën. Bovendien,voeg
de hij er aan toe, de meeste Katho
lieke misionarissen hebben Rood China
uit eigen beweging verlaten
De Franse journalist, die ook twintig
jaar geleden China bezocht, kwam tot de
j ontdekking, dat vele hoge functionaris
sen van het regiem van Tjang Kai- sjek
vooral militairen, in dienst van de commu
nisten zijn overgegaan. Hij ontmoette
o.a. de „Zwater Panter", ex-gouverneur
van Yunnan onder Tsjang Kai-sjek. Toen
de communistische legers deze provincie
naderden, waar Ho Nan, zoals de Zwarte
Panter heet, zich grote rijkdommen had
Weten te verwerven, zwoer hij in tegen
woordigheid van de Fransman, tot zijn
laatste druppel bloed voor Tsjang Kai-Sjek
te zullen vechten en niet levend in de
handen der communisten te willen vallen
Hij heeft niet gevochten en de Fransman,
trof hem tot zijn verbazing onder de hoge
communistische functionarissen te Pei
ping. Desgevraagd verklaarde Ho Nan
zich niet te herinneren, de Fransman ooit
gezien of gesproken te hebben..
Dat in Rood China, evenals in de
Sovjet-Unie, een volkomen geestelijke
gelijkschakeling plaats gevonden heeft,
daarover zijn alle bezoekers van Mao-Tse-
toengs heilstaat het eens. Een hunner
snerkte geestig op. dat in het voormalige
Hemelse Rijk van alle kunstenaars alleen
de akrobaten de communistische revo
lutie overleefd hebben en wel, omdat zij
in de uitoefening van hun kunst niet be
hoeven te spreken of te schrijven. Ze
mogen zich nog precies uitdrukken, zoals
ze in het verleden deden.. Hun toeren
Worden niet gecensureerd of officieel
voorgeschreven.
Evenals in Sovjet-Rusland is de kunst
in Rood China oervervelend en zonder
inhoud. Er wordt hierover veel geklaagd
maar niemand kan er iets aan veran
deren. Ook in het zo kunstzinnige China
vermag door de algemene geestelijke ge
lijkschakeling de kunst niet te bloeien. Er
is een geestelijke woestenij ontstaan. Of
Mao-Tse-toenigs honderd bloemen er zullen
kunnen bloeien, deze vraag zal door de
toekomst moeten worden beantwoord.
«Zeker is intussen wel, dat Rood China
zich niet langer van de buitenwereld kan
blijven afsluiten. Dit is een feit van bij
lzonder grote betekenis.
HEI GROTE LEEP
In die hard werkende stad Turijn met
haar dagelijkse opeenvolging van conflic
ten over allerlei grote en kleine dingen,
die een groot of een klein mens menig
maal een traan doen plengen, hebben
toch twee blauwe ogen zich meester ge
maakt van aller harten. Het zijn de blau
we, diepblauwe ogen van de blonde Vin-
cenzo, een driejarig jochie, getroffen door
kinderverlamming, zodat het zich niet in
zijn bedje bewegen kan. Dit bedje staat
niet in een huis, waar een zorgende moe
der probeert, haar kind te geven, wat ze
kan. Het bedje van Vincenzo staat in het
Maria Adelaide ziekenhuis, een enorm
gebouw, waar honderden zieken verpleegd
worden, één van vijftien kinderbedjes
in een zaal, waar kleine lijders aan kin
derverlamming worden behandeld.
Op de bezoekuren is het in dit zaaltje
een waar feest. De ouders komen hun
kinderen bezoeken, brengen allerlei ver
snaperingen mee enpraten honderd uit.
Voor de 3-jarige Vincenzo komt er sinds
lang niemand meer. Zijn ouders hebben
hem een jaar gele de n naar het zieken
huis gebracht, meer dood dan levend, om
dat ze niet in staat waren, het kind nog
langer te verzorgen. Aanvankelijk kwa
men ze nog wel op een bezoekuur, maar
eerst bleef de vader, daarna de moeder
weg. Dit laatste gebeurde, toen men onge
duldig werd, omdat ze maar steeds de
papieren, als geboorteakte, etc. van het
kind niet meebracht, opdat het behoor
lijk kon worden ingeschreven.
Eenzaam
Maandenlang bleef Vincenzo eenzaam
in zijn bedje, terwijl de andere kinderen
omringd waren door ouders en andere
bezoekers. Tenslotte trokken enkele be
zoekers zich zjjn lot aan en brachten iets
voor hem mee, probeerden wat met hem
te praten, ofschoon de kleine slechts moei
lijk sprak. Men schonk hem ook nieuwe
kleertjes. De moeder had nooit iets ge
bracht en wat het kind aan had, toen het
in het ziekenhuis kwam, was niet veel
meer dan wat lompen. Uiteraard begon
ook het personeel van het ziekenhuis, dok
ters en ook verpleegsters, zich voor
de kleine eenzame Vincenzo te interes
seren. die zo moeilijk aan het lachen was
te krijgen en almaar te staren zat, met
ogen, die schenen te vragen, of er dan
nooit iemand voor hem kwam. Het ont
brak het jochie tenslotte dan ook niet
aan belangstelling, maar het ontbeerde
uiteraard elke moederlijke zorg en gene
genheid.
De administratie van bet ziekenhuis-
slaagde er niet in, te weten te komen,
wie Vincenzo's ouders precies waren. De
man had zijn naam vermoedelijk gefin
geerd. Het enige, dat men te weten kwam
was, dat ze in Turijn gewoond hadden,
maar allebei van elders, uit totaal ver
schillende streken afkomstig waren. Hier
door ontstonden rond de kleine Vincenzo
allerlei moeilijkheden, vooral nadat een
krant een artikeltje aan hem had ge
wijd. Ten eerste was daar het feit, dat
de termijn, toegestaan voor het verplegen
van het kind, reeds lang verstreken was.
Bovendien, wie moest de ziekenhuiskos
ten betalen?
De wet schrijft dit allemaal nauwkeu
rig voor, maar als ze zegt, dat de zieken
huiskosten voor een arm kind betaald
moeten worden door de stad. waarin dit
geboren is, geeft ze daarbij nog niet aan
wat er moet gebeuren als niet bewezen
kon worden, waar dit werkelijk gebeurd
is.. Met heel veel moeite slaagde men er
in te weten te komen, dat zijn ouders
in een achterbuurt van Turijn hadden
gewoond, op een armzalig kamertje. De
andere bewoners van het huis hadden hen
echter slechts als Sebastiano en Marie-
José gekend. Van de moeder wisten zij,
vanwaar ze afkomstig was, uit een stadje
in Zuid Italië. De vader dachten ze, was
uit Venetië afkomstig.
Niet ingeschreven
Ofschoon de kleine Vincenzo niet in de
burgerlijke stand van Turijn ingeschreven
stond, kon worden vastgesteld, dat hij
daar toch geboren was. De gemeente Tu
rijn zou dus voor hem kunnen opbrengen,
via de armenzorg. Intussen hadden zich
velen aangemeld, om hem te adopteren.
Talrijke kinderloze echtparen bleken be
reid, het kind, dat twee totaal verlamde
armpjes heeft en niet kan lopen, tot zich
te nemen, om het geheel als hun eigen te
beschouwen. De adoptiewetten zijn even
wel heel streng. Er moet b.v. eerst be
wezen worden, dat bet desbetreffende
kind geen ouders meer heeft of dat het
te enen male door zijn ouders aan zijn
lot is overgelaten. Dit vast te stellen, is
wettelijk gesproken niet zo gemakkelijk.
Immers, er bestaat nog altijd de mogelijk
heid, dat de moeder weer komt opdagen.
Wie een kind wil adopteren, wordt vaak
door deze mogelijkheid afgeschrikt. Des
ondanks waren er nog genoeg echtparen
bereid, het kind desnoods een tijdelijk
onderdak te' verschaffen. Maar een door
iedereen verlaten kind kan zo maar niet
door iedereen in huis genomen worden..
Ook hiervoor moeten heel wat formali
teiten vervuld worden. Men heeft er o.a.
de toestemming van de ouders voor no
dig. die in dit geval onvindbaar zijn.
Moet de drie-jarige Vincenzo naar een
weeshuis, naar een kinderhuis of mag hij
aan particulieren worden toevertrouwd?
Het zijn allemaal vragen die momenteel
door de bevoegde autoriteiten bekeken
worden. Ze zullen eerstdaags een beslis
sing moeten nemen. Vincenzo begint lang
zamerhand te begrijpen, hoe het met hem
gesteld is. Hij vraagt, waarom niemand
hem komt bezoeken. Maar over een huis
praat hij niet. Daarvan kan hij zich waar
schijnlijk niets herinneren. Ook het woord
moeder is nog niet over zijn lippen ge
komen..
Omdat zijn ziekte hij i« nog steeds
niet hersteld en de dokters geven weinig
hoop op een volledig herstel in ieder
geval een gunstige wending zou kunnen
nemen, wanneer hij ergens thuis zal wor
den verzorgd, klemt het geval van Vin
cenzo, het grote leed van een klein meisje
des te meer. Er wordt dan ook op aan
gedrongen, dat er hier een uitzondering
zal worden gemaakt en Vincenzo al of
niet wettelijk aan een echtpaar zal worden
toevertrouwd
K. H.
